Zapięcie z uszkiem

Medal był pierwotnie nadawany inżynierom bojowym, a także członkom artylerii, przeciwlotnictwa i przeciwpancernej, którzy wspierali jednostki piechoty w walce. Może być również przyznawany personelowi medycznemu obsługującemu ofiary na polu walki w „warunkach walki wręcz”. Przed wprowadzeniem Odznaki Zniszczenia Czołgów w marcu 1942 roku, Generalna Odznaka Szturmowa mogła być przyznawana za samodzielne niszczenie czołgów lub pojazdów opancerzonych.Na froncie od dnia 01.06.1940 r. odznaka Sturmabzeichen przyznawana była oficerom i żołnierzom wszelkich innych sił zbrojnych łącznie z artylerią szturmową, którzy walczyli wraz z piechotą lub czołgami oraz spełniali we własnej jednostce warunki do uzyskania Infanteriesturmabzeichen lub Panzerkampfabzeichen.

Kryteria nadania:
– W trzech atakach bojowych lub zakończonym powodzeniem rozpoznaniu lub przeciwnatarciu, które to mogą zostać zaklasyfikowane jako ataki bojowe, o ile doprowadziły one do walki wręcz z wrogiem.
Żołnierzom zaangażowanym w walce wręcz lub przebicie się przez pozycje wroga z bronią w ręku.
– W trakcie 3 różnych dni walki brali udział w przywracaniu utraconych pozycji bojowych.

Wraz z dalszym przebiegiem wojny najwyższe dowództwo uznało potrzebę zwiększenia klas tej odznaki i tak – 22.06.1943 r. – ustanowiono Allgemeines Sturmabzeichen mit der Einsatzzahl (Odznaka Szturmowa z liczbą operacji), odznakę o wyższych stopniach: II, III, IV, gdzie liczba stopnia oznaczała kolejno:
dla stopnia II z liczbą 25
dla stopnia III z liczbą 50
dla stopnia IV z liczbą 75 i cyfrą 100

Odznaki te mogą zostać nadane oficerom, podoficerom i żołnierzom jednostek artylerii szturmowej, artylerii pancernej oraz oddziałów strzelców pancernych, niszczycieli czołgów i batalionów pionierów.
a. II stopień – po zaliczeniu 25 udziałów w akcjach bojowych.
b. III stopień – po zaliczeniu 50 udziałów w akcjach bojowych.
c. IV stopień – po zaliczeniu 75 udziałów w akcjach bojowych.

Sturmabzeichen IV stopnia z liczbą „100” może zostać nadana ponownie po zaliczeniu 100 udziałów w akcjach bojowych.
Na umundurowaniu w służbie i po za służbą można nosić tylko jedną Sturmabzeichen, odznaki niższego stopnia pozostają jednak na pamiątkę.
Dni udziału w akcjach bojowych wymaganych do otrzymania Sturmabzeichen mit der Einsatzzahl obliczać się będzie od dnia 1 lipca 1943 r. W przypadku posiadania już Sturmabzeichen, Infateriesturmabzeichen lub Panzerkampfabzeichen zalicza się trzy dni udziału w akcjach bojowych z okresu sprzed dnia 1 lipca 1943 r. bez potrzeby ich potwierdzenia.

Budowa „25” i „50” była bardzo podobna. Owalna odznaka o wymiarach 58 mm wysokości i 48 mm szerokości. Orzeł wraz ze swastyką , bagnetem oraz granatem – czarne wykonanie było mocowane do wieńca, galwanicznie srebrzonego za pomaca nitów. Dodatkowo na dole wieńca była umieszczana tabliczka z rzymskim numerem 25 lub 50 – oznaczająca liczbę szturmów.

Budowa „75” i „100” była nieco inna niż wyżej opisana ponieważ zarys wieńca był wykończeniem zewnętrznym i wewnętrznym owalu odznaczenia. Wysokość odznak wynosiła 58mm a szerokość 49mm. Na dole wieńca była umieszczana tabliczka z rzymską cyfra 75 lub 100. Orzeł wraz ze swastyka, granatem i bagnetem tworzyły całość – poczerniana ,mocowana na nity do wieńca, który był złocony. Wielkość orzełka była nieco większa niż w wersjach 25 i 75 oraz skrzyżowanie granatu z bagnetem było pod nieco innym kątem.

Odznaka była noszona na lewej stronie kieszeni munduru. Odznakę można było nosić na wszystkich rodzajach mundurów wojskowych oraz partyjnych.
Odznaczone osoby na ubraniach cywilnych mogły tylko nosić wpiętą w lewą klapę marynarki miniaturkę Sturmabzeichen i Sturmabzeichen mit der Einsatzzahl.

12.06.1944 r. oddział organizacyjny sztabu OKH, zajął następujące stanowisko wobec nadawania Sturmabzeichen żołnierzom i oficerom z jednostek rozpoznawczych: W przypadku oddziałów rozpoznania ze składu dywizji górskich, oraz 44 Dywizji Grenadierów „Hochund Deutschmaister” łącznie z brygadami kawalerii, Sturmabzeichen nadawana ma być żołnierzom i oficerom wyżej wymienionych oddziałów według dotychczasowo obowiązujących przepisów wykonawczych podanych w Dzienniku Rozporządzeń i Rozkazów z dnia 1 czerwca 1940 r. Odznaka zaprojektowana przez berlińską firmę Wilhelma Ernsta Peekhausa.

Odznaka Strzelecka Piechoty Wehrmachtu stanowi część sznura do munduru galowego. W celu pobudzenia zainteresowania żołnierzy strzelectwem, a jednocześnie uznania umiejętności wprawnych strzelców, przyznano serię sznurów strzeleckich w różnych stopniach za umiejętności w strzelaniu z różnych broni. Sznury te, zostały wykonywane były z  linek aluminiowych plecionych z płaską blaszką lub odznaką ze stopu metalu o różnej konstrukcji noszoną na prawym ramieniu, trzymaną pod prawym paskiem naramiennym za pomocą małego szarego guzika. Drugi koniec sznura był przeciągnięty przez klatkę piersiową i przymocowany wewnątrz klapy tuniki do drugiego guzika od kołnierza bluzy.

Sznury strzeleckie dla wojska zostały pierwotnie wprowadzone rozporządzeniem z 29 czerwca 1936 r. i miały być noszone przez wszystkie stopnie kwalifikacyjne poniżej oficera. Można je było nosić z mundurem paradnym, meldunkowym, wychodzącym i strażnika, ale nie na płaszczu.