Zapięcie z uszkiem

Odznaka Pilota Luftwaffe to odznaka pilota sił powietrznych niemieckiego Wehrmachtu, podarowana 14 marca 1935 r. przez naczelnego dowódcę sił powietrznych Hermanna Göringa.

Odznakę można było przyznać po pomyślnym ukończeniu szkoły pilotażu i uzbrojenia. Została przyznana wszystkim pilotom jako potwierdzenie wyszkolenia i dlatego nie jest nagrodą za osiągnięcia wojskowe. Odznaka Pilota miała być obrazem nieposkromionej agresji, dzikości i przewagi III Rzeszy nad  nieprzyjacielem.

Mogła być również przyznana osobom, które przed wydaniem dekretu zostały wyszkolone na pilotów, jeśli służyły jako piloci w Luftwaffe, a także członkom austriackich sił powietrznych, którzy zostali przejęci przez niemieckie siły powietrzne po aneksji Austrii w 1938 r.

Tak jak większość przedmiotów z okresu III Rzeszy, odznakę pilota produkowano z materiałów różnej jakości. Aluminium, nikiel, pozłacany lub posrebrzany tombak i inne stopy oraz lakierowany cynk. Wszystkie te surowce używane były do produkcji odznaki pilota. W okresie przedwojennym i na początku wojny produkowano wersje z wysokiej jakości surowców niklu,aluminium lub tombaku. Stopniowo jakość surowców coraz bardziej się obniżała i pod koniec wojny bazować jedynie na różnych odmianach cynku. Pod koniec lat 30-tych zaniechano produkcji odznak z aluminium mimo, iż cechowała je wyjątkowa dbałość o szczegóły i precyzja wykonania – bardzo szybko ulegały uszkodzeniom.

Wszystkie wersje odznaki pilota to wersje dwu-częściowe i dwu-nitowe. Kształt i rozmiar nitów różnił się w zależności od producenta i jakości wykonania. O wysokiej jakości wykonania świadczyły małe umieszczone z pedantyczną symetrią nity.Tańsze wersje używały większych często rozpłaszczonych na końcu nitów.

Zapięcie „na agrafkę” występuje we wszystkich oryginalnych odznakach pilota. Wersje lepsze jakościowo cechował beczułkowaty zawias i haczyk uformowany z twardego niełamliwego pręcika.

Niezależnie od jakości wykonania w odznace pilota orzeł był zawsze oksydowany na kolor ciemno-czarny zaś wieniec wykańczano w kolorze srebrnym. Orzeł jest czerniony chemicznie a wieniec chemicznie wykończony na kolor matowo-srebrny przez kolekcjonerów zwany „frosting” czyli zmrożony, oszroniony.

Odznakę noszono na górnej lewej kieszeni munduru poniżej Krzyża Żelaznego 1 Klasy.

Odznaka Szturmowa (Sturmabzeichen) – nadawana była żołnierzom, którzy uczestniczyli w co najmniej trzech atakach bojowych, na pierwszej linii frontu. Ta ogólna odznaka szturmowa IV poziomu z liczbą misji 100 jest najwyższą formą nagrody i jest niezwykle rzadka. Poziom IV został również nagrodzony numerem użytkowym 75.

Generalna Odznaka Szturmowa została podarowana 1 czerwca 1940 roku przez Naczelnego Wodza Armii, generała pułkownika von Brauchitscha. Przeznaczona była dla tych części armii, które nie kwalifikowały się do otrzymania Odznaki Szturmowej Piechoty lub Pancernej Odznaki Bojowej. Wymagania do nagrody były takie same jak w przypadku Odznaki Szturmowej Piechoty: udział w 3 szturmach na linii frontu, włamywanie się z bronią przez 3 dni. Możliwe była nagroda pośmiertna.

22 czerwca 1943, po aprobacie Hitlera, pułkownik Rudolf Schmundt wprowadził wyższe stopnie z numerami rozmieszczenia 25, 50, 75 i 100. Dni operacyjne liczone były od 1 lipca 1943 roku. Liczono poprzednio osiągnięte 3 dni. Rozporządzenie dla żołnierzy, którzy długo walczyli na froncie na wschodzie lub w Afryce, mówiło, że 25 dni służby można liczyć po 15 miesiącach, 15 dni służby po 12 miesiącach i 10 dni służby po 8 miesiącach.

W przypadku poważnych obrażeń kolejny wyższy poziom mógł być przyznany po 18, 35 lub 60 dniach działania, jeśli poszkodowany nie był już zdolny do działania. Przy przeniesieniu do innej jednostki wolno było nosić tylko jeden rodzaj odznaki szturmowej (odznaka piechoty lub generalna szturmowa). Nagrody dla członków marynarki wojennej lub lotnictwa były możliwe tylko w wyjątkowych przypadkach.

Sturmabzeichen IV stopnia z liczbą „100” może zostać nadana ponownie po zaliczeniu 100 udziałów w akcjach bojowych. Na umundurowaniu w służbie i po za służbą można nosić tylko jedną Sturmabzeichen, odznaki niższego stopnia pozostają jednak na pamiątkę. Odznaka była noszona na lewej stronie kieszeni munduru. OdznAkę można było nosić na wszystkich rodzajach mundurów wojskowych oraz partyjnych. Odznaczone osoby na ubraniach cywilnych mogły tylko nosić wpiętą w lewą klapę marynarki miniaturkę Sturmabzeichen i Sturmabzeichen mit der Einsatzzahl.