Medal Orderu Krwi z 9 listopada 1923 (Typ A) NSDAP (Blutorden Ehrenzeichen vom 9. November 1923 Typ A) – III Rzesza

Odznaka honorowa Orderu Krwi uznano za najwyższe odznaczenie NSDAP. Ustanowiona 9 listopada 1923 została podarowana przez przywódcę NSDAP Adolfa Hitlera z okazji 10. rocznicy „Powstania narodowosocjalistycznego 9 listopada 1923”. Istnieją różne opinie na temat dokładnej daty założenia. Sposób noszenia tej jednoklasowej nagrody został już uregulowany dekretem z 11 lutego 1934 r. Warunki przyznania nagrody przewidywały następujących beneficjentów:

1. Członkowie SA, członkowie Bundu Reichskriegsflagge i Oberland, którzy połączyli się w Deutscher Kampfbund, biorący udział w walkach 8/9 listopada 1923 r.
2. Członkowie wymienionych wyżej organizacji, policji i Wehrmachtu, którzy stanęli po stronie puczystów i w rezultacie stracili pracę lub wystąpili o zwolnienie z pracy z powodu swojego stanowiska politycznego, niezależnie od tego, czy walczyli, czy nie.
3. Członkowie wymienionych powyżej stowarzyszeń, którzy zostali wysłani do operacji bojowych, ale nie zostali wysłani, ponieważ zostali zatrzymani przez siły rządowe lub nie mogli dotrzeć do miejsca rozmieszczenia z powodu działania siły wyższej.

Odznaczenie wymagało nieprzerwanego członkostwa w NSDAP przed 30 stycznia 1933 r. lub w SA. O odznakę honorową należało się ubiegać, przedstawiając odpowiednie dowody. Odznakę honorową przyznano dyplomem w teczce z nagrodami. Dokumenty odznaczeniowe do 1935 r. opatrzone są podpisem Adolfa Hitlera. Po 1939 r. na dokumentach widniał podpis Skarbnika Rzeszy NSDAP Schwarza. 30 maja 1938 r. wznowiono wręczanie odznaczeń, które już 1 kwietnia 1935 r. zaprzestano, i poszerzono grono odznaczonych. Obejmowało to wszystkich więźniów, którzy odbyli w Republice Weimarskiej wyrok co najmniej 1 roku za walkę w ruchu NSDAP w Niemczech i Austrii. Tłem była między innymi niewielka liczba członków partii NSDAP w 1923 r. wśród biorących udział w puczu. Wielu uczestników należało do byłego Freikorps Oberland lub szkoły piechoty, którzy nie byli w NSDAP lub jako członkowie Wehrmachtu nie mogli być członkami.

Uhonorowani byli uznawani za elitę ruchu narodowosocjalistycznego i otrzymywali preferencyjne traktowanie. Pierwszy okres przyznawania, pokazany tutaj typ A, został przyznany około 1500 razy. Nagrody dla kobiet były niezwykle rzadkie. W sumie znanych jest około 20 nagród. Mógł też być nadany na osobiste życzenie Führera. Odpowiedni numer odznaczenia jest wpisany lub stemplowany na certyfikacie i na odwrocie medalu. Okazy bez numeru identyfikacyjnego są znane i udokumentowane. To nie jest tożsame z numerem członkowskim NSDFAP. Projekt wykonał mistrz złotniczy Josef Fuess w Monachium. Produkcja została przeprowadzona przez firmę Schmidhäussler w Pforzheim.

Medal noszony był na czerwonej wstędze z biało-czarnymi bordiurami, barwami przywróconej przez Hitlera flagi narodowej II Rzeszy Niemieckiej. Wbrew wszelkim tradycjom niemieckim noszono go z prawej strony piersi. Zamiast pełnej odznaki nie noszono baretki, lecz wstążkę medalu upiętą na patce prawej górnej kieszeni kurtki mundurowej w odwróconą krokiewkę (odwróconą literę V) i przeplecioną przez dziurkę od guzika na patce.