Niemieckie
-
Brązowy Krzyż Hiszpanii (Bronze Spanienkreuz mit Schwertern) – III Rzesza (#16)
55,00 złKrzyż Hiszpanii (niem. Spanienkreuz) – niemieckie odznaczenie wojskowe ustanowione przez Adolfa Hitlera 14 kwietnia 1939 roku w celu nagrodzenia żołnierzy walczących w ramach Legionu Condor w hiszpańskiej wojnie domowej.
Krzyż został ustanowiony w trzech klasach – złotej, srebrnej i brązowej, a każda z nich posiada dwie wersje – złota z mieczami i brylantami oraz z mieczami, srebrna z mieczami i bez mieczy, brązowa z mieczami i bez mieczy.
Krzyż z mieczami był nadawany żołnierzom Legionu Condor oraz marynarzom Kriegsmarine uczestniczącym w bezpośrednich walkach. Przy czym:
– Złoty z mieczami i brylantami – nadawany był za szczególne i wzorowe wykonywanie zadań bojowych. Nadano 28 krzyży.
– Złoty z mieczami – za wykazane męstwo i odwagę w walce. Nadano 1126 krzyży.
– Srebrny z mieczami – za udział w walce mającej decydujące znaczenie dla losów wojny. Nadano 8304 krzyże.
– Brązowy z mieczami – za udział w walce. Nadano 8462 krzyże.Krzyż bez mieczy był nadawany żołnierzom, marynarzom i osobom cywilnym, które przez co najmniej trzy miesiące współdziałały z Legionem Condor lub marynarką wojenną na terenie Hiszpanii, lecz nie brały udziału w bezpośrednich walkach. Nadano 327 Srebrnych i 7869 Brązowych Krzyży bez mieczy.
Noszony był bezpośrednio na bluzie na piersi po prawej stronie. Krzyż był nadawany w latach 1939–1940 i łącznie nadano 26 056 krzyży.
-
Brązowy Krzyż Zasługi Wojennej 2 klasy z Mieczami (Bronzenes Kriegsverdienstkreuz 2. Klasse mit Schwertern) – III Rzesza
63,00 złKrzyż Zasługi Wojennej ustanowiony został w dwóch stopniach przez Adolfa Hitlera 18 października 1939 roku, jako odznaczenie dla osób, których zasługi podczas wojny nie kwalifikowały się do odznaczenia Krzyżem Żelaznym. W rzeczywistości Krzyż Zasługi Wojennej był orderem przyznawanym za zasługi na tyłach frontu, w bazie i w armii rezerwowej lub w ojczyźnie, podczas gdy Krzyż Żelazny był zarezerwowany za zasługi w bezpośrednich działaniach bojowych. Krzyż Zasługi Wojennej wszystkich klas mógł być przyznany wszystkim stopniom Wehrmachtu i Waffen-SS, ale mogą być również przyznawane cywilom. 8 lipca 1944 r. Adolf Hitler podarował Krzyż Złotego Rycerstwa; jednak ta innowacja nie została opublikowana. W 1940 roku liczba stopni zwiększona została do czterech, a w 1944 ostatecznie do pięciu:
– Złoty Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej (Goldenes Ritterkreuz des Kriegsverdienstkreuzes, ustanowiony 8 czerwca 1944)
– Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej (Ritterkreuz des Kriegsverdienstkreuzes, ustanowiony 19 sierpnia 1940), srebrny
– Krzyż Zasługi Wojennej I klasy (Kriegsverdienstkreuz 1. Klasse, srebrny)
– Krzyż Zasługi Wojennej II klasy (Kriegsverdienstkreuz 2. Klasse, brązowy)
– Medal Zasługi Wojennej (Kriegsverdienstmedaille, ustanowiony 19 sierpnia 1940)Krzyż (z wyjątkiem Medalu Zasługi Wojennej) nadawano w dwóch wersjach. Krzyż Zasługi Wojennej z Mieczami (Kriegsverdienstkreuz mit Schwertern) przyznawano za szczególne zasługi dokonane w służbie pod ogniem nieprzyjaciela lub zasługi w militarnym prowadzeniu wojny. Krzyż w wersji bez mieczy (Kriegsverdienstkreuz ohne Schwerter) przyznawany był natomiast za szczególne zasługi w wykonywaniu zadań wojennych nie przebiegających pod ogniem nieprzyjaciela.
Medalem Zasługi Wojennej odznaczani byli najczęściej pracownicy fabryk przemysłowych wykonujący więcej sprzętu oraz wyposażenia niż zakładała norma, a także rolnicy, których plony były szczególnie wysokie, aczkolwiek uprawnieni byli do jego otrzymania także żołnierze.
Krzyż II klasy oraz medal noszone był na wstędze w barwach flagi niemieckiej II i III Rzeszy (czarno-biało-czerwonej) na lewej piersi lub na drugiej dziurce guzika kurtki mundurowej. Krzyże rycerskie noszone były na wstędze na szyi, natomiast krzyż I klasy noszony był bez wstęgi na lewej piersi.
Ustanowiony w 1944 roku Złoty Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej przyznany został tylko dwukrotnie – w dniu 20 kwietnia 1945 wersję bez mieczy otrzymali Franz Hahne z firmy Alkett (który był także pierwszym kawalerem Krzyża Rycerskiego Krzyża Zasługi Wojennej) i Karl Otto Saur z Ministerstwa Uzbrojenia.
Jednym z najsłynniejszych kawalerów Krzyża Zasługi Wojennej był William Joyce, członek i jeden z założycieli Brytyjskiej Unii Faszystów.
W 1957 roku odznaczenie uległo denazyfikacji. Zezwolono na jego noszenie weteranom wojennym pod warunkiem usunięcia z niego swastyki. W obecnej kolejności odznaczeń niemieckich znajduje się na siódmym miejscu, poniżej Krzyża Honorowego za I Wojnę Światową, a powyżej pozostałych odznaczeń za II wojnę światową (z wyjątkiem Krzyża Żelaznego 1939, który jest czwarty w starszeństwie niemieckich odznaczeń).
(źródło: Wikipedia)
-
Brązowy medal III stopnia za 8-letnią wierną służbę w SS (SS-Dienstauszeichnung 3. Stufe für 8 Jahre) – III Rzesza
55,00 złOdznaczenia za zasługi dla SS wręczono pierwszy raz 30 stycznia 1938 r., w 5. rocznicę przejęcia władzy przez narodowych socjalistów, kanclerza Adolfa Hitlera. Do nagrody wyznaczone były wszystkie stowarzyszenia oddziałów dyspozycyjnych SS, stowarzyszenia Totenkopf i szkoły SS Junker. W dniu 21 października 1938 r. w drodze rozporządzenia określono wygląd odznaczenia za zasługi.
Nagroda składała się z 4 poziomów.
I stopień przyznawano po 25 latach służby,
II stopień po 12,
III stopień po 8,
IV stopień po 4 latach lojalnej służby.I i II etap to krzyże w kształcie swastyki o wymiarach 37 x 37 mm, złocone lub posrebrzane. Poziomy 3 i 4 są w formie medalowej. Na wstążkach 1. i 2. poziomu znajdują się 2 Runy Zwycięstwa wyhaftowane w odpowiednim kolorze złotym lub srebrnym.
Jak wszystkie odznaczenia służbowe w latach 1933-1945, odznaczenie SS noszono na wstędze chabrowej na lewej piersi lub na belce medalowej, przy czym wstęga II i I stopnia przedstawiała tkane runy w wskazanym kolorze (srebrny lub złoty). Gdy przyznawano wyższą nagrodę za zasługi, niższa miała być odrzucana, ale pozostawała własnością osoby, której ją powierzono.
Do 1945 roku nie wprowadzono żadnych dalszych zmian. Dokładnych numerów nagród nie można już określić, ponieważ była to nagroda masowa. Jednak największą liczbę nagród uzyskano w czwartym i trzecim etapie. Poziom 2 i 1 był noszony w rzadkich przypadkach przez tak zwanych starych wojowników. Odznakę za służbę SS można było również nosić na równi z odznaką za służbę Wehrmachtu.
Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., t. 4, 2001.
-
Czarna Odznaka za Rany Cesarskiej Marynarki Wojennej 1918 (Schwarzes Verwundetenabzeichen der Marine 1918)
55,00 złOdznaka ta została nadana w uznaniu żołnierzy, którzy zostali ranni w walce przez wroga lub którzy zostali inwalidami w wyniku urazu.
24 czerwca 1918 r. Wilhelm II podarował odznakę rannego marynarki wojennej członkom Marynarki Wojennej Cesarstwa. Przypisano trzy poziomy (czarny, srebrny/ matowy biały i złoty/ matowy żółty). Nagroda została przyznana tylko za rannych w walce morskiej.
Posiadacze odznaczenia, którzy odnieśli kolejną ranę w wojsku od 1939 r., otrzymali polecenie wymiany na Odznakę Rannego (1939 r.) w czasie II wojny światowej.
Warunki przyznania nagrody określały m.in.
„Chcę nadać odznakę rannym w służbie ojczyźnie jako szczególne uznanie. Odznaka ma na celu uhonorowanie tych, którzy wykrwawili się za ojczyznę lub którzy stracili zdrowie w strefie działań wojennych na skutek wrogich wpływów i przez to są niezdolni do pracy”.
Odznaka została przyznana w trzech etapach:
– w kolorze czarnym (na jedną i dwie rany)
– w kolorze srebrnym (na trzy i cztery rany)
– w kolorze złotym (dla pięciu i więcej ran)Od 30 stycznia 1936 r. wyższe stopnie mogły być również przyznawane dekretem za rzadsze obrażenia, jeśli uzasadniała to ciężkość obrażeń lub nawet okaleczenie.
Odznakę można było nosić również na odzieży cywilnej. W handlu sprzedawano wówczas wersje wykonane ze srebra, jako miniatury lub krążki śrubowe. -
Czarny medal IV stopnia za 4-letnią wierną służbę w SS (SS-Dienstauszeichnung 4. Stufe für 4 Jahre) – III Rzesza
55,00 złOdznaczenia za zasługi dla SS wręczono pierwszy raz 30 stycznia 1938 r., w 5. rocznicę przejęcia władzy przez narodowych socjalistów, kanclerza Adolfa Hitlera. Do nagrody wyznaczone były wszystkie stowarzyszenia oddziałów dyspozycyjnych SS, stowarzyszenia Totenkopf i szkoły SS Junker. W dniu 21 października 1938 r. w drodze rozporządzenia określono wygląd odznaczenia za zasługi.
Nagroda składała się z 4 poziomów.
I stopień przyznawano po 25 latach służby,
II stopień po 12,
III stopień po 8,
IV stopień po 4 latach lojalnej służby.I i II etap to krzyże w kształcie swastyki o wymiarach 37 x 37 mm, złocone lub posrebrzane. Poziomy 3 i 4 są w formie medalowej. Na wstążkach 1. i 2. poziomu znajdują się 2 Runy Zwycięstwa wyhaftowane w odpowiednim kolorze złotym lub srebrnym.
Jak wszystkie odznaczenia służbowe w latach 1933-1945, odznaczenie SS noszono na wstędze chabrowej na lewej piersi lub na belce medalowej, przy czym wstęga II i I stopnia przedstawiała tkane runy w wskazanym kolorze (srebrny lub złoty). Gdy przyznawano wyższą nagrodę za zasługi, niższa miała być odrzucana, ale pozostawała własnością osoby, której ją powierzono.
Do 1945 roku nie wprowadzono żadnych dalszych zmian. Dokładnych numerów nagród nie można już określić, ponieważ była to nagroda masowa. Jednak największą liczbę nagród uzyskano w czwartym i trzecim etapie. Poziom 2 i 1 był noszony w rzadkich przypadkach przez tak zwanych starych wojowników. Odznakę za służbę SS można było również nosić na równi z odznaką za służbę Wehrmachtu.
Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., t. 4, 2001.
-
Czaszka Wafen SS i SS (Totenkopf), kolor srebrny, do wpięcia lub przyszycia – III Rzesza
37,00 złTotenkopf – niemieckie słowo oznaczające „trupią głowę” lub „głowę śmierci”, używane w celu opisania wojskowych insygniów przedstawiających czaszkę na tle skrzyżowanych kości. Symbol ten odróżnia się od Jolly Rogera (Bandera Piracka) głównie tym, iż oba piszczele umieszczone są zaraz za czaszką, a nie poniżej niej, choć niektóre bandery pirackie mogły mieć i taki układ. Najważniejsza różnica polega na tym, iż Totenkopf wykorzystywany był na lądzie przez legalne władze, a nie przestępców na morzu.
Sam symbol kojarzony jest najczęściej z nazistowskimi Niemcami, zwłaszcza z SS i Waffen-SS. Miał kilka charakterystycznych cech.
Czaszka zwrócona do oglądających lewym półprofilem, podobnie jak na zdjęciach do dowodu osobistego.
Jest zgodna z ludzką anatomią.
Piszczele skrzyżowane pod bardzo małym kątem. Odległość między nimi niemal niezauważalna.
Wyraźne połączenia między poszczególnymi kośćmi mózgoczaszki. Warto podkreślić, że w naturze występują tylko u bardzo młodych ludzi.
Bardzo wyraźne, zdrowe zęby. Większość innych przedstawień raczej tego nie podkreśla.
Mózgoczaszka nie zasłania piszczeli.
Zęby są zaciśnięte. W innych przypadkach są zazwyczaj otwarte.We wczesnych latach NSDAP, Julius Schreck, przywódca Stabswache (osobistej gwardii Adolfa Hitlera), przyjął „trupią główkę” za symbol swego oddziału. W 1935 roku Stabswache zostało przemianowane na Schutzstaffel (SS), ale kontynuowało używanie oznaczenia Totenkopf. Podobnie jak było ze swastyką, naziści zaadaptowali szeroko wcześniej używany symbol, który uzyskał przez to bardzo negatywne i złowróżbne znaczenie.
Trupia czaszka była symbolem niemieckich czołgistów, ale także jednej z pierwszych formacji Waffen-SS 3 Dywizji Pancernej „Totenkopf”. Powodowało to, że często nie respektowano praw kombatanckich niemieckich pancerniaków, biorąc ich czarne mundury z trupią główką za uniformy SS.
Symbolu „trupiej główki” używało także 54. Skrzydło Bombowców Luftwaffe (Kampfgeschwader 54), nazywane często nawet w oficjalnych dokumentach Totenkopf.
Był on używany także przez członków specjalnych oddziałów SS (SS-Totenkopfverbände), którzy pełnili służbę wartowniczą w niemieckich obozach koncentracyjnych.
Współcześnie symbol Totenkopf wykorzystywany jest przez ruchy neonazistowskie i rasistowskie.
-
Czaszka Wafen SS i SS (Totenkopf), kolor złoty, do wpięcia lub przyszycia – III Rzesza
37,00 złTotenkopf – niemieckie słowo oznaczające „trupią głowę” lub „głowę śmierci”, używane w celu opisania wojskowych insygniów przedstawiających czaszkę na tle skrzyżowanych kości. Symbol ten odróżnia się od Jolly Rogera (Bandera Piracka) głównie tym, iż oba piszczele umieszczone są zaraz za czaszką, a nie poniżej niej, choć niektóre bandery pirackie mogły mieć i taki układ. Najważniejsza różnica polega na tym, iż Totenkopf wykorzystywany był na lądzie przez legalne władze, a nie przestępców na morzu.
Sam symbol kojarzony jest najczęściej z nazistowskimi Niemcami, zwłaszcza z SS i Waffen-SS. Miał kilka charakterystycznych cech.
Czaszka zwrócona do oglądających lewym półprofilem, podobnie jak na zdjęciach do dowodu osobistego.
Jest zgodna z ludzką anatomią.
Piszczele skrzyżowane pod bardzo małym kątem. Odległość między nimi niemal niezauważalna.
Wyraźne połączenia między poszczególnymi kośćmi mózgoczaszki. Warto podkreślić, że w naturze występują tylko u bardzo młodych ludzi.
Bardzo wyraźne, zdrowe zęby. Większość innych przedstawień raczej tego nie podkreśla.
Mózgoczaszka nie zasłania piszczeli.
Zęby są zaciśnięte. W innych przypadkach są zazwyczaj otwarte.We wczesnych latach NSDAP, Julius Schreck, przywódca Stabswache (osobistej gwardii Adolfa Hitlera), przyjął „trupią główkę” za symbol swego oddziału. W 1935 roku Stabswache zostało przemianowane na Schutzstaffel (SS), ale kontynuowało używanie oznaczenia Totenkopf. Podobnie jak było ze swastyką, naziści zaadaptowali szeroko wcześniej używany symbol, który uzyskał przez to bardzo negatywne i złowróżbne znaczenie.
Trupia czaszka była symbolem niemieckich czołgistów, ale także jednej z pierwszych formacji Waffen-SS 3 Dywizji Pancernej „Totenkopf”. Powodowało to, że często nie respektowano praw kombatanckich niemieckich pancerniaków, biorąc ich czarne mundury z trupią główką za uniformy SS.
Symbolu „trupiej główki” używało także 54. Skrzydło Bombowców Luftwaffe (Kampfgeschwader 54), nazywane często nawet w oficjalnych dokumentach Totenkopf.
Był on używany także przez członków specjalnych oddziałów SS (SS-Totenkopfverbände), którzy pełnili służbę wartowniczą w niemieckich obozach koncentracyjnych.
Współcześnie symbol Totenkopf wykorzystywany jest przez ruchy neonazistowskie i rasistowskie.
-
Czaszka Wafen SS i SS (Totenkopf), stare srebro – III Rzesza
35,00 złTotenkopf – niemieckie słowo oznaczające „trupią głowę” lub „głowę śmierci”, używane w celu opisania wojskowych insygniów przedstawiających czaszkę na tle skrzyżowanych kości. Symbol ten odróżnia się od Jolly Rogera (Bandera Piracka) głównie tym, iż oba piszczele umieszczone są zaraz za czaszką, a nie poniżej niej, choć niektóre bandery pirackie mogły mieć i taki układ. Najważniejsza różnica polega na tym, iż Totenkopf wykorzystywany był na lądzie przez legalne władze, a nie przestępców na morzu.
Sam symbol kojarzony jest najczęściej z nazistowskimi Niemcami, zwłaszcza z SS i Waffen-SS. Miał kilka charakterystycznych cech.
Czaszka zwrócona do oglądających lewym półprofilem, podobnie jak na zdjęciach do dowodu osobistego.
Jest zgodna z ludzką anatomią.
Piszczele skrzyżowane pod bardzo małym kątem. Odległość między nimi niemal niezauważalna.
Wyraźne połączenia między poszczególnymi kośćmi mózgoczaszki. Warto podkreślić, że w naturze występują tylko u bardzo młodych ludzi.
Bardzo wyraźne, zdrowe zęby. Większość innych przedstawień raczej tego nie podkreśla.
Mózgoczaszka nie zasłania piszczeli.
Zęby są zaciśnięte. W innych przypadkach są zazwyczaj otwarte.We wczesnych latach NSDAP, Julius Schreck, przywódca Stabswache (osobistej gwardii Adolfa Hitlera), przyjął „trupią główkę” za symbol swego oddziału. W 1935 roku Stabswache zostało przemianowane na Schutzstaffel (SS), ale kontynuowało używanie oznaczenia Totenkopf. Podobnie jak było ze swastyką, naziści zaadaptowali szeroko wcześniej używany symbol, który uzyskał przez to bardzo negatywne i złowróżbne znaczenie.
Trupia czaszka była symbolem niemieckich czołgistów, ale także jednej z pierwszych formacji Waffen-SS 3 Dywizji Pancernej „Totenkopf”. Powodowało to, że często nie respektowano praw kombatanckich niemieckich pancerniaków, biorąc ich czarne mundury z trupią główką za uniformy SS.
Symbolu „trupiej główki” używało także 54. Skrzydło Bombowców Luftwaffe (Kampfgeschwader 54), nazywane często nawet w oficjalnych dokumentach Totenkopf.
Był on używany także przez członków specjalnych oddziałów SS (SS-Totenkopfverbände), którzy pełnili służbę wartowniczą w niemieckich obozach koncentracyjnych.
Współcześnie symbol Totenkopf wykorzystywany jest przez ruchy neonazistowskie i rasistowskie.
-
Krzyż Matki Brązowy (Mutterkreuz in Bronze), III Rzesza
45,00 złKrzyż Honorowy Niemieckiej Matki (niem. Ehrenkreuz der Deutschen Mutter), nazwa skrócona Krzyż Matki (Mutterkreuz) został ustanowiony 16 grudnia 1938 r. jako odznaczenie w formie orderu przez NSDAP . Miał on pełnić dla matek podobną funkcję jak Krzyż Żelazny dla żołnierzy, wspólnocie narodowej symbolizując Matkę wielodzietną uhonorowaną za swoje „życie i zdrowie”, zaangażowanie w poród i wychowanie dziecka. Adolf Hitler, w imieniu którego przyznano zaszczyt, opisał macierzyństwo jako „pole bitwy” kobiet. Tylko kilka matek odmówiło nagrody.
Podobnie jak w przypadku zakonu wojskowego, istniały różne stopnie Krzyża Matki. Wartość została podzielona według liczby dzieci: matki z czwórką lub więcej dzieci otrzymały brązowy krzyż matki, dzieci z sześcioma i więcej dziećmi otrzymały srebrny, a ośmiorga i więcej dzieci otrzymało złoty krzyż matki. Składał się z wisiorka w kształcie krzyża ze swastyką pośrodku, otoczonego napisem „Matka Niemka”. Matki miały nosić nagrodę na niebiesko-białej wstążce na szyi lub jako miniaturowy krzyżyk na klapach podczas uroczystych okazji. Aby zachować dostojny charakter zaszczytu, niedopuszczalne było noszenie krzyża matki w życiu codziennym oraz w odzieży roboczej.
Odznaczenie, wzorowane na krzyżu teutońskim (krzyżackim).
Nadawano je w ramach tzw. „Wojny urodzeń” (Geburtenkrieg). Otrzymać go mogły tylko określone kobiety (spełniające m.in. kryteria rasowe). Z góry wykluczone były matki “aspołeczne”, jak również “rasowo” lub “umysłowo małowartościowe”.
Każda posiadaczka Krzyża Matki miała prawo do publicznego pozdrowienia (tzw. salutu rzymskiego) od członków Hitlerjugend, preferencyjnego traktowania w urzędach i pierwszeństwa przy zajmowaniu miejsc w transporcie publicznym.
Z drugiej strony, ludność prześmiewczo nazywała to odznaczenie „orderem króliczym”.Łącznie przyznano ponad 5,5 mln krzyży.
(źródło: Wikipedia)
-
Krzyż Matki Srebrny (Mutterkreuz in Silber), III Rzesza
40,00 złKrzyż Honorowy Niemieckiej Matki (niem. Ehrenkreuz der Deutschen Mutter), nazwa skrócona Krzyż Matki (Mutterkreuz) został ustanowiony 16 grudnia 1938 r. jako odznaczenie w formie orderu przez NSDAP . Miał on pełnić dla matek podobną funkcję jak Krzyż Żelazny dla żołnierzy, wspólnocie narodowej symbolizując Matkę wielodzietną uhonorowaną za swoje „życie i zdrowie”, zaangażowanie w poród i wychowanie dziecka. Adolf Hitler, w imieniu którego przyznano zaszczyt, opisał macierzyństwo jako „pole bitwy” kobiet. Tylko kilka matek odmówiło nagrody.
Podobnie jak w przypadku zakonu wojskowego, istniały różne stopnie Krzyża Matki. Wartość została podzielona według liczby dzieci: matki z czwórką lub więcej dzieci otrzymały brązowy krzyż matki, dzieci z sześcioma i więcej dziećmi otrzymały srebrny, a ośmiorga i więcej dzieci otrzymało złoty krzyż matki. Składał się z wisiorka w kształcie krzyża ze swastyką pośrodku, otoczonego napisem „Matka Niemka”. Matki miały nosić nagrodę na niebiesko-białej wstążce na szyi lub jako miniaturowy krzyżyk na klapach podczas uroczystych okazji. Aby zachować dostojny charakter zaszczytu, niedopuszczalne było noszenie krzyża matki w życiu codziennym oraz w odzieży roboczej.
Odznaczenie, wzorowane na krzyżu teutońskim (krzyżackim).
Nadawano je w ramach tzw. „Wojny urodzeń” (Geburtenkrieg). Otrzymać go mogły tylko określone kobiety (spełniające m.in. kryteria rasowe). Z góry wykluczone były matki “aspołeczne”, jak również “rasowo” lub “umysłowo małowartościowe”.
Każda posiadaczka Krzyża Matki miała prawo do publicznego pozdrowienia (tzw. salutu rzymskiego) od członków Hitlerjugend, preferencyjnego traktowania w urzędach i pierwszeństwa przy zajmowaniu miejsc w transporcie publicznym.
Z drugiej strony, ludność prześmiewczo nazywała to odznaczenie „orderem króliczym”.Łącznie przyznano ponad 5,5 mln krzyży.
(źródło: Wikipedia)
-
Krzyż Oficerski Orderu Zasługi z Ogniem (1905-1918) – Królestwo Bawarskie (#11)
65,00 złWojskowy Order Zasługi został podarowany przez króla Ludwika II 19 lipca 1866 roku za odważne czyny wojskowe, które nie były wystarczające do przyznania Orderu Maksymiliana Józefa, ale nadal powinny być honorowane. Dewizą orderu było „MERENTI” za zasługi. Odznaczenie początkowo składało się z 5 klas: Krzyż Wielki, Komandorski, Kawalerski I klasy, Kawalerski II Klasy oraz Krzyż Zasługi Wojskowej. W 1900 roku wprowadzono Krzyż Oficerski. Uważano, że skok z Krzyża Kawalerskiego I klasy do Komandora był zbyt wielki, aby mógł uhonorować wiele walecznych czynów.
Pierwsza forma Krzyża Oficerskiego nie miała płomieni między ramionami krzyża i była przyznawana tylko w latach 1900-1905. Przedstawiona tutaj druga forma z płomieniami była nadawana w latach 1905-1918. Krzyż Oficerski mógł być przyznawany z mieczami lub bez za służbę wojenną. Wyprodukowano pozłacane i posrebrzane okazy. Bracia Hemmerle z Monachium i Jacob Leser ze Straubing są dobrze znani jako producenci. Krzyże posrebrzane noszą cechę probierczą zawartości srebra na odwrocie krzyża lub korony. Nowy projekt krzyży zbiegł się z reorganizacją Zakonu przez księcia regenta Luitpolda w 1905 roku. Nadano nowe klasy: Krzyż Wielki I klasy z Gwiazdą, II Klasa z Gwiazdą (Wielki Komandor), II Klasa (Dowódca), Oficerska Krzyż III kl. (rycerski I kl.), IV kl. (rycerski II kl.) z koroną i IV kl. Krzyż Zasługi Wojskowej podzielono na I i II klasę. Krzyże oficerskie były przyznawane oszczędnie i dlatego są bardzo rzadkie.
-
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z liśćmi dębu (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub) – III Rzesza
60,00 złKrzyż Rycerski, właśc. Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (niem. Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes, RK) – niemiecki order, najwyższe odznaczenie wojskowe okresu III Rzeszy. Stanowił rozszerzenie klas Krzyża Żelaznego.
Krzyż Rycerski został ustanowiony na początku II wojny światowej, 1 września 1939, przez Adolfa Hitlera. Początkowo stanowił on jedną klasę Krzyża Żelaznego, między Krzyżem Żelaznym I klasy a Krzyżem Wielkim Krzyża Żelaznego. W toku wojny ustanowiono dalsze cztery klasy Krzyża Rycerskiego: 3 czerwca 1940 Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, a 28 września 1941 Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami oraz z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami. Najwyższa klasa, Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami, została ustanowiona 29 grudnia 1944.
Krzyż Rycerski został ustanowiony w celu wypełnienia luki pomiędzy istniejącymi już wcześniej w historii orderami: Krzyżem Żelaznym a Krzyżem Wielkim Krzyża Żelaznego. Podobnym orderem istniejącym w historii Niemiec był Pour le Mérite nadawany oficerom podczas I wojny światowej, lecz w odróżnieniu od niego, Krzyż Rycerski miał być nadawany żołnierzom wszystkich stopni w celu podkreślenia egalitaryzmu armii (mimo to, większość odznaczonych stanowili oficerowie).
Krzyż Rycerski mógł być nadany co do zasady osobie odznaczonej uprzednio Krzyżem Żelaznym I klasy, następnie też zachowywano porządek nadawania kolejnych klas. Przede wszystkim nadawany był za wyjątkowy akt odwagi w obliczu nieprzyjaciela, mógł być też nadany za całokształt dowodzenia podczas bitwy. Ponadto, w lotnictwie myśliwskim był nadawany za uzyskanie odpowiedniej liczby punktów za zestrzelenie wrogich samolotów (początkowo 20 punktów, punkty zależały m.in. od liczby silników samolotów – do trzech za samolot czterosilnikowy). W marynarce był także nadawany za zatopienie okrętów lub statków o tonażu 100 000 BRT lub czyn wykraczający poza zwykłe obowiązki (np. uratowanie ciężko uszkodzonego okrętu). Podczas wojny szczegółowe kryteria były zaostrzane, lecz zdarzały się też wyjątki od ogólnych zasad.
Krzyż Rycerski dzielił się na pięć klas (od najniższej):
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes)
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub)
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub und Schwertern)
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub, Schwertern und Brillanten)
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Goldenem Eichenlaub, Schwertern und Brillanten).(źródło: Wikipedia)
-
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z liśćmi dębu i mieczami (wersja stare srebro) (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub und Schwertern) – III Rzesza
60,00 złKrzyż Rycerski, właśc. Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (niem. Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes, RK) – niemiecki order, najwyższe odznaczenie wojskowe okresu III Rzeszy. Stanowił rozszerzenie klas Krzyża Żelaznego.
Krzyż Rycerski został ustanowiony na początku II wojny światowej, 1 września 1939, przez Adolfa Hitlera. Początkowo stanowił on jedną klasę Krzyża Żelaznego, między Krzyżem Żelaznym I klasy a Krzyżem Wielkim Krzyża Żelaznego. W toku wojny ustanowiono dalsze cztery klasy Krzyża Rycerskiego: 3 czerwca 1940 Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, a 28 września 1941 Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami oraz z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami. Najwyższa klasa, Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami, została ustanowiona 29 grudnia 1944.
Krzyż Rycerski został ustanowiony w celu wypełnienia luki pomiędzy istniejącymi już wcześniej w historii orderami: Krzyżem Żelaznym a Krzyżem Wielkim Krzyża Żelaznego. Podobnym orderem istniejącym w historii Niemiec był Pour le Mérite nadawany oficerom podczas I wojny światowej, lecz w odróżnieniu od niego, Krzyż Rycerski miał być nadawany żołnierzom wszystkich stopni w celu podkreślenia egalitaryzmu armii (mimo to, większość odznaczonych stanowili oficerowie).
Krzyż Rycerski mógł być nadany co do zasady osobie odznaczonej uprzednio Krzyżem Żelaznym I klasy, następnie też zachowywano porządek nadawania kolejnych klas. Przede wszystkim nadawany był za wyjątkowy akt odwagi w obliczu nieprzyjaciela, mógł być też nadany za całokształt dowodzenia podczas bitwy. Ponadto, w lotnictwie myśliwskim był nadawany za uzyskanie odpowiedniej liczby punktów za zestrzelenie wrogich samolotów (początkowo 20 punktów, punkty zależały m.in. od liczby silników samolotów – do trzech za samolot czterosilnikowy). W marynarce był także nadawany za zatopienie okrętów lub statków o tonażu 100 000 BRT lub czyn wykraczający poza zwykłe obowiązki (np. uratowanie ciężko uszkodzonego okrętu). Podczas wojny szczegółowe kryteria były zaostrzane, lecz zdarzały się też wyjątki od ogólnych zasad.
Krzyż Rycerski dzielił się na pięć klas (od najniższej):
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes)
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub)
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub und Schwertern)
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub, Schwertern und Brillanten)
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Goldenem Eichenlaub, Schwertern und Brillanten).(źródło: Wikipedia)
-
Krzyż Zasługi Wojskowej IV klasy z koroną i mieczami (1905-1918) (wersja stare srebro) – Królestwo Bawarii
70,00 złOrder Zasługi Wojskowej (niem. Militär-Verdienstorden) odznaczenie wojskowe Królestwa Bawarii, nadawane w latach 1866–1918, ufundowane 19 lipca 1866 przez króla Ludwika II Wittelsbacha, nadawany oficerom armii bawarskiej oraz armii innych państw, a także osobom cywilnym, za zasługi wojskowe w czasie pokoju i wojny, jak również za czyny waleczności na polu bitwy, niekwalifikujące się do odznaczenia Orderem Wojskowym Maksymiliana Józefa.
Odznaczenie początkowo składało się z 5 klas:
Krzyż Wielki (Großkreuz)
Wielki Komandor (Großkomtur)
Komandor (Komtur)
Kawaler I kl. (Ritter I. Klasse)
Kawaler II kl. (Ritter II. Klasse)oraz Krzyż Zasługi (Verdienstkreuz), przeznaczony dla podoficerów.
Poszczególne klasy orderu i stopnie Krzyża Zasługi mogły być nadawane z koroną, a za zasługi wojenne – z mieczami.
Książę Luitpold podarował Krzyż Oficerski jako nagrodę 26 lutego 1900 roku. W 1905 roku zmieniono nazwy pozostałych klas.
Krzyż Wielki I kl., II kl., 2. kl. z gwiazdą, 3. i 4. kl. Wszystkie klasy mogły zostać także nagrodzone koroną. W 1913 roku nastąpiła kolejna rozbudowa o trzy klasy.Od 1916 roku wszystkie klasy oprócz czwartej wykonywane są z pozłacanego srebra. Znanymi producentami byli Jacob Leser, Straubing, Gebr. Hemmerle i Weiss & Cie. z Monachium.
-
Krzyż Żelazny II klasy 1870 dla walczących (Eisernes Kreuz 2.Klasse 1870 für Kämpfer)
40,00 złKrzyż Żelazny (niem. Eisernes Kreuz, EK) – pruskie, potem niemieckie odznaczenie wojskowe nadawane za męstwo na polu walki, a także za sukcesy dowódcze. Jego kształt zaczerpnięto z krzyża teutońskiego, będącego symbolem Krzyżaków – zmieniono tylko proporcję, aby krzyż wpisywał się w plan kwadratu lub pola i tak czarny krzyż łaciński z białą obwódką, od tego momentu stał się bardzo ważnym elementem w historii Królestwa Prus, Cesarstwa Niemieckiego i Niemiec ogółem.
Jest jednym z najstarszych niemieckich odznaczeń wojskowych. Został ustanowiony we Wrocławiu 10 marca 1813 roku, przez króla Prus Fryderyka III, na pamiątkę rozpoczęcia wojny wyzwoleńczej Prus spod panowania francuskiego. W 1797 r. Prusy zostały pokonane przez wojska napoleońskie i zostały zmuszone do sojuszu z Francją. Nieudana wyprawa Napoleona na Rosję w 1812 roku i tragiczny odwrót jego armii z Moskwy, stał się okazją do wystąpienia przeciwko Francji. Prusy znalazły się w obozie antyfrancuskim i szykowały się do wojny, celem której było zniszczenie Napoleona i odzyskanie niepodległości.
Nowe odznaczenie zostało zaprojektowane przez znanego architekta Friedricha Schinkle. Był to prosty poczerniany żelazny krzyż, z ciągłym srebrnym paskiem dookoła krawędzi. Materiały z których zostało wykonane odznaczenie oraz nazwa miała nawiązywać do popularnego wówczas określenia – „żelaznych czasów”.
Podczas wojny Żelaznym Krzyżem postanowiono zastąpić inne tradycyjne odznaczenia, jak: Order Orła Czerwonego czy Pour le Merite. W praktyce jednak był on nadawany obok innych odznaczeń i nie przejął ich znaczenia.
Żołnierze bardzo często nosili głównie samą wstążkę krzyża przewiązaną przez środkowy otwór do guzika w mundurze. Tradycja ta przetrwała do drugiej wojny światowej. W Prusach, podobnie jak w innych krajach, istniała długa tradycja przyznawania odznaczeń w kilku stopniach lub klasach. Uzależnione to było od stopnia wojskowego i pochodzenia dekorowanego.
Druga strona Żelaznego Krzyża była pusta, lecz to właśnie ta strona była noszona na wierzchu jako urzędowa przednia strona medalu. Sytuacja ta zmieniła się w 1838 roku, ponieważ posiadacze tego odznaczenia nosili go z nieurzędową stroną na wierzchu. Wobec powyższego zmieniono urzędową stronę na tę z symbolami jako awers a pusta stała się rewersem.
Żelazny Krzyż był nadawany również osobom nie walczącym, lecz wstążka orderowa różniła się od wersji kombatanckiej. Zamiast czarnego pasa otoczonego dwoma węższymi białymi – otrzymywali oni wstążkę z białym pasem po środku otoczonym dwoma węższymi czarnymi.
Po bitwie pod Waterloo, Krzyż Żelazny nie był nadawany aż do 1871 roku. 19 lipca 1870 został ponownie wprowadzony do galerii odznaczeń przez króla pruskiego Wilhelma I. Powodem, dla którego został reaktywowany, była wojna francusko – pruska w 1870 roku.
Żelazny Krzyż 1870 zostaje zmieniony, dla uczczenia zwycięstwa nad Francją. Oryginalny awers (po poprawce z 1838 roku), został zachowany lecz został rewersem (drugą stroną). Awers Krzyża Żelaznego 1870 posiadał w górnym ramieniu krzyża koronę, na środku królewski symbol W, a na dolnym ramieniu pojawiła się nowa data – 1870.
Podczas trwania działań wojennych nie wręczono żadnego Krzyża 1870, zrobiono to po zakończeniu wojny. Krzyże zostały wykonane po wojnie i dlatego też brak jest dokładnych danych odnoszących się do liczby nadań. Przyjmuje się szacunkową ilość nadań na 41 770 sztuk, w tym około 3 500 niekombatanckich.
(źródło: Wikipedia, https://www.dws-xip.com/reich/EK/EK.html)
-
Krzyż Żelazny II klasy 1914 dla walczących (Eisernes Kreuz 2.Klasse 1914 für Kämpfer)
40,00 złKrzyż Żelazny (niem. Eisernes Kreuz, EK) – pruskie, potem niemieckie odznaczenie wojskowe nadawane za męstwo na polu walki, a także za sukcesy dowódcze. Jego kształt zaczerpnięto z krzyża teutońskiego, będącego symbolem Krzyżaków – zmieniono tylko proporcję, aby krzyż wpisywał się w plan kwadratu lub pola i tak czarny krzyż łaciński z białą obwódką, od tego momentu stał się bardzo ważnym elementem w historii Królestwa Prus, Cesarstwa Niemieckiego i Niemiec ogółem.
Jest jednym z najstarszych niemieckich odznaczeń wojskowych. Został ustanowiony we Wrocławiu 10 marca 1813 roku, przez króla Prus Fryderyka III, na pamiątkę rozpoczęcia wojny wyzwoleńczej Prus spod panowania francuskiego. W 1797 r. Prusy zostały pokonane przez wojska napoleońskie i zostały zmuszone do sojuszu z Francją. Nieudana wyprawa Napoleona na Rosję w 1812 roku i tragiczny odwrót jego armii z Moskwy, stał się okazją do wystąpienia przeciwko Francji. Prusy znalazły się w obozie antyfrancuskim i szykowały się do wojny, celem której było zniszczenie Napoleona i odzyskanie niepodległości.
Nowe odznaczenie zostało zaprojektowane przez znanego architekta Friedricha Schinkle. Był to prosty poczerniany żelazny krzyż, z ciągłym srebrnym paskiem dookoła krawędzi. Materiały z których zostało wykonane odznaczenie oraz nazwa miała nawiązywać do popularnego wówczas określenia – „żelaznych czasów”.
Podczas wojny Żelaznym Krzyżem postanowiono zastąpić inne tradycyjne odznaczenia, jak: Order Orła Czerwonego czy Pour le Merite. W praktyce jednak był on nadawany obok innych odznaczeń i nie przejął ich znaczenia.
Żołnierze bardzo często nosili głównie samą wstążkę krzyża przewiązaną przez środkowy otwór do guzika w mundurze. Tradycja ta przetrwała do drugiej wojny światowej. W Prusach, podobnie jak w innych krajach, istniała długa tradycja przyznawania odznaczeń w kilku stopniach lub klasach. Uzależnione to było od stopnia wojskowego i pochodzenia dekorowanego.
Druga strona Żelaznego Krzyża była pusta, lecz to właśnie ta strona była noszona na wierzchu jako urzędowa przednia strona medalu. Sytuacja ta zmieniła się w 1838 roku, ponieważ posiadacze tego odznaczenia nosili go z nieurzędową stroną na wierzchu. Wobec powyższego zmieniono urzędową stronę na tę z symbolami jako awers a pusta stała się rewersem.
Żelazny Krzyż był nadawany również osobom nie walczącym, lecz wstążka orderowa różniła się od wersji kombatanckiej. Zamiast czarnego pasa otoczonego dwoma węższymi białymi – otrzymywali oni wstążkę z białym pasem po środku otoczonym dwoma węższymi czarnymi. Składało się z 3 klas: Krzyża Wielkiego, I Klasy i II Klasy.
Krzyż zostaje przeprojektowany w 1870 roku po bitwie pod Waterloo dla uczczenia zwycięstwa nad Francją przez Wilhelma I. Drugie odnowienie tego oznaczenia nastąpiło w 1914 roku.
Cesarz i król Wilhelm II ofiarowali Krzyż Żelazny za I wojnę światową 5 sierpnia 1914 r. W przeciwieństwie do krzyży z 1813 i 1870 r., Krzyż Żelazny mógł być nadawany także sprzymierzonym obcokrajowcom. Krzyż Żelazny był „nadawany” do 1924 r. Dotyczyło to m.in. jeńców wojennych i niedokończonych wniosków z wojny. Ostateczny termin składania wniosków wyznaczono na 31 maja 1924 r.
Kształt orderu zaprojektował znany niemiecki architekt doby neoklasycyzmu, Karl Friedrich Schinkel, na podstawie pisemnego zlecenia i rysunku otrzymanego od króla – krzyż wykonany był z czarnego żeliwa z posrebrzanymi krawędziami. Nazwa i materiał miały nawiązywać do popularnego wówczas określenia – żelaznych czasów. Jego kształt Schinkel zaczerpnął z krzyża teutońskiego, będącego symbolem Krzyżaków – zmieniono tylko proporcję, aby krzyż wpisywał się w plan kwadratu lub pola i tak czarny krzyż łaciński z białą obwódką, od tego momentu stał się bardzo ważnym elementem w historii Królestwa Prus, Cesarstwa Niemieckiego i Niemiec ogółem.
(źródło: Wikipedia) -
Medal Błękitnej Dywizji 1943 (Blauen Division Medaille) – III Rzesza
55,00 złMedal Błękitnej Dywizji – pełna, oficjalna nazwa: Medal Pamiątkowy dla Hiszpańskich Ochotników za Walkę z Bolszewizmem (Erinnerungsmedaille für die Spanischen Freiwilligen im Kampf gegen den Bolschewismus) – pamiątkowe odznaczenie III Rzeszy; ustanowione 3 stycznia 1944 i nadawane hiszpańskim ochotnikom, członkom Błękitnej Dywizji, walczącej u boku Niemców na froncie wschodnim II wojny światowej.
Błękitna Dywizja (hiszp. La División Azul, niem. Blaue Division) lub 250 hiszpańska dywizja ochotnicza – formacja wojskowa z okresu II wojny światowej, złożona z hiszpańskich frankistów, którzy walczyli u boku armii niemieckiej na froncie wschodnim przeciwko Armii Czerwonej w okresie od 20 lipca 1941 do 20 października 1943. Oficjalna nazwa hiszpańska formacji brzmiała Division Española de Voluntarios (Hiszpańska Dywizja Ochotnicza), w języku niemieckim 250 Infanterie Division (spanische) (250 Dywizja Piechoty (hiszpańska)). Jej odpowiednikiem lotniczym była Błękitna Eskadra. Dywizja była formowana przez Wehrmacht.
Po niemieckim ataku na Związek Sowiecki 22 czerwca 1941 roku w Hiszpanii odbyły się wielkie wiece pod hasłem: „Rosja jest winna!” (czyli hiszpańska wojna domowa). W jakim stopniu wiece te odbywały się spontanicznie, czy też były inicjowane przez zainteresowane strony, nie można dziś z całą pewnością stwierdzić. Pewne jest, że rząd wykorzystał entuzjazm zwłaszcza młodych falangistów, by jeszcze tego samego dnia zwrócić się do niemieckiego posła z propozycją dobrowolnych stowarzyszeń na rzecz „walki z komunizmem”.
Po krótkich negocjacjach postanowiono wysłać ochotniczą dywizję piechoty, złożoną z kadr armii i ochotników z całej Hiszpanii. Ta División Española de Voluntarios składała się z czterech pułków piechoty (nazwanych na cześć ich dowódców Pimentela, Vierny, Esparza i Rodrigo) oraz jednego pułku artylerii i liczyła 640 oficerów, 2272 podoficerów i 14 780 szeregowców.
Prasie podkreślano ochotniczy charakter jednostki, ale w rzeczywistości wszystkie ważne stanowiska zajmowali członkowie armii, którzy byli regularnie wymieniani. Oprócz motywów antykomunistycznych ważną rolę w dobrowolnej rejestracji, zwłaszcza wśród oficerów, odgrywała poprawa ich możliwości zawodowych.
Źródło: Wikipedia
-
Medal Honorowy za opiekę nad Ludnością Niemiecką 3 klasy 1939 – III Rzesza
50,00 złOdznaka Opieki Społecznej (niem. Ehrenzeichen für deutsche Volkspflege) była niemiecką Nagrodą Cywilną ustanowioną przez Adolfa Hitlera 1 maja 1939 r. za zasługi w sektorze socjalnym. Odznaka została wydana w trzech klasach i została nagrodzona za szeroki wachlarz usług. Słowa wstępne tego dekretu brzmiały: Za usługi w zakresie opieki, zimowej opieki nad chorymi i rannymi w czasie pokoju i wojny, pogotowia ratunkowego, opieki nad narodowością i opieki nad Niemcami towarzysze krajowi za granicą, przekazuję „Honorową Odznakę za niemieckie dobro publiczne”. Nagroda zajęła miejsce Honorowej Odznaki Niemieckiego Czerwonego Krzyża. Dekret podpisali Hitler, Rudolf Hess, Wilhelm Frick, Franz Seldte, Joseph Goebbels, Joachim von Ribbentrop, Wilhelm Keitel i szef Kancelarii Prezydenta dr. Ottona Meissnera.
Odznaczenie przyznawano hojnie zaprzyjaźnionym „obcokrajowcom” z którymi Rzesza chciała się zaprzyjaźnić. Takimi odbiorcami byli Mussolini, Olga Księżna Jugosławii i matka Egipskiego króla Farouka.
(źródło: internet)
-
Medal Krzyż Zasługi Wojennej 1940 (Kriegsverdienstmedaille) – III Rzesza
50,00 złKrzyż Zasługi Wojennej ustanowiony został w dwóch stopniach przez Adolfa Hitlera 18 października 1939 roku, jako odznaczenie dla osób, których zasługi podczas wojny nie kwalifikowały się do odznaczenia Krzyżem Żelaznym. W rzeczywistości Krzyż Zasługi Wojennej był orderem przyznawanym za zasługi na tyłach frontu, w bazie i w armii rezerwowej lub w ojczyźnie, podczas gdy Krzyż Żelazny był zarezerwowany za zasługi w bezpośrednich działaniach bojowych. Krzyż Zasługi Wojennej wszystkich klas mógł być przyznany wszystkim stopniom Wehrmachtu i Waffen-SS, ale mogą być również przyznawane cywilom. 8 lipca 1944 r. Adolf Hitler podarował Krzyż Złotego Rycerstwa; jednak ta innowacja nie została opublikowana. W 1940 roku liczba stopni zwiększona została do czterech, a w 1944 ostatecznie do pięciu:
– Złoty Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej (Goldenes Ritterkreuz des Kriegsverdienstkreuzes, ustanowiony 8 czerwca 1944)
– Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej (Ritterkreuz des Kriegsverdienstkreuzes, ustanowiony 19 sierpnia 1940), srebrny
– Krzyż Zasługi Wojennej I klasy (Kriegsverdienstkreuz 1. Klasse, srebrny)
– Krzyż Zasługi Wojennej II klasy (Kriegsverdienstkreuz 2. Klasse, brązowy)
– Medal Zasługi Wojennej (Kriegsverdienstmedaille, ustanowiony 19 sierpnia 1940)Krzyż (z wyjątkiem Medalu Zasługi Wojennej) nadawano w dwóch wersjach. Krzyż Zasługi Wojennej z Mieczami (Kriegsverdienstkreuz mit Schwertern) przyznawano za szczególne zasługi dokonane w służbie pod ogniem nieprzyjaciela lub zasługi w militarnym prowadzeniu wojny. Krzyż w wersji bez mieczy (Kriegsverdienstkreuz ohne Schwerter) przyznawany był natomiast za szczególne zasługi w wykonywaniu zadań wojennych nie przebiegających pod ogniem nieprzyjaciela.
Medalem Zasługi Wojennej odznaczani byli najczęściej pracownicy (zwłaszcza kobiety) fabryk przemysłowych wykonujący więcej sprzętu oraz wyposażenia niż zakładała norma, a także rolnicy, których plony były szczególnie wysokie, aczkolwiek uprawnieni byli do jego otrzymania także żołnierze. Istniały medale z brązu i przyciemnianego metalu wojennego. Liczba nagród wynosiła ponad 4 miliony dla obu wariantów.
(źródło: Wikipedia)
-
Medal Niemieckiego Muru Ochronnego 1939 (Deutsches Schutzwall-Ehrenzeichen) – III Rzesza
55,00 złOdznaczenie to zostało ufundowane 2 sierpnia 1939 roku przez kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera jako widoczny wyraz wdzięczności i uznania zasług dla budowy i wzniesienia niemieckiego muru obronnego. Wnioski o odznaczenie składał Szef Naczelnego Dowództwa Wehrmachtu, dla członków Wehrmachtu, Generalny Inspektor Dróg Niemieckich oraz Służba Pracy Rzeszy (RAD). Propozycje zostały następnie przekazane przez Kancelaria Prezydenta do decyzji kanclerza Rzeszy. Decydującym czynnikiem było rozmieszczenie między 15 czerwca 1938 a 31 sierpnia 1939. Ogólne wymagania przyznania wymagały 10-tygodniowego rozmieszczenia w tym okresie. Uwzględniono wyjątki, takie jak pobór do Wehrmachtu, choroby czy wypadki. Podanie należało złożyć we właściwym urzędzie pracy wraz z kartą personalną, zaświadczeniem o niekaralności oraz książeczką pracy.
Członkowie Wehrmachtu, którzy zostali odznaczeni Medalem Sudetów lub Medalem Memeland, zostali wykluczeni z nagrody. Podobnie pracownicy programu awaryjnej budowy dróg na wschodzie otrzymali Medal Sudetów, a nie Medal Muru Ochronnego. W 1944 roku zwiększono liczbę odbiorców. W późniejszym czasie odznakę honorową otrzymały także osoby, które brały udział w budowaniu pozycji. Do nagrody dołączono certyfikat własności.
Projekt pochodzi od profesora Richarda Kleina z Monachium. Odznaka honorowa została wykonana z brązu, a pod koniec wojny z brązowanego cynku. Medale różnią się wielkością i wagą w zależności od producenta. Znani producenci to między innymi Wilhelm Deumer, Steinhauer & Lück, Wernstein, Carl Poellath, Werner Redo, Rudolf Souval i August Menze & Sohn. Do 1941 roku przyznano łącznie około 622 000 medali.
-
Medal Straży Pożarnej 2 stopnia 1936 (Reichsfeuerwehr-Ehrenzeichen 2. Stufe) – III Rzesza
55,00 złMedal Straży Pożarnej został podarowany 22 czerwca 1936 roku przez Wilhelma Fricka, ministra spraw wewnętrznych Rzeszy za zasługi w gaszeniu pożarów. Krzyże zostały przekazane w 2 klasach. Do 1938 r. oba krzyże były posrebrzane i różniły się wielkością (I kl. 58,5 mm lub 49 mm i II kl. 43 mm) oraz sposobem noszenia. Krzyż I kl. noszony był jako krzyż wtykowy, II kl. na wstędze. 30 stycznia 1938 r. na rozkaz Adolfa Hitlera przeprojektowano odznakę honorową. Oba stopnie były teraz noszone na wstędze i miały ten sam rozmiar (43 mm). Pierwsza klasa była teraz pozłacana, druga klasa pozostała posrebrzana. I stopień nadawany był członkom zawodowych i ochotniczych straży pożarnych oraz innym osobom szczególnie zasłużonym w dziedzinie gaszenia pożarów lub wyróżniającym się szczególnie odważnym i zdecydowanym zachowaniem w gaszeniu pożarów. Odznaką honorową II klasy honorowano czynnych członków uznanych zawodowych i ochotniczych straży pożarnych, którzy przepracowali 25 lat. I stopień, jako odznaczenie szczególnie cenne, nadawany był tylko czynnym strażakom, którzy z narażeniem życia wielokrotnie i wyjątkowo zasłużyli się w gaszeniu pożarów. Jeśli spełnione są wymagania dotyczące przyznania Medalu Ratownictwa, powinien on zostać przyznany w pierwszej kolejności. Projekt pochodzi od Herberta Knötel d.j. z Berlina. Krzyże wykonywano bez wytwórcy i rzadko z oznaczeniem wytwórcy. Nie było obowiązku zwrotu.
Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., t. IV, 2001.
-
Medal za Kampanię Zimową na Wschodzie 1941/1942 (Medaille „Winterschlacht im Osten 1941/42) – III Rzesza
55,00 złMedal Zimowy z bitwę na Wschodzie (Medal Wschodni) – niemieckie odznaczenie wojskowe, nadawane żołnierzom Wehrmachtu i ich sprzymierzeńcom, którzy zasłużyli się w walkach na froncie wschodnim w czasie mroźnej, rosyjskiej zimy na przełomie lat 1941/1942. Medal Winterschlacht im Osten 1941/42, znany również jako Ostmedaille, został nadany dekretem kanclerza Rzeszy Hitlera z dnia 26 maja 1942 r. Miał on wyrażać wspaniałe wyniki żołnierzy pierwszej linii w zimowej bitwie na wschodzie z bolszewickim wrogiem. Decydujący był okres od 15 listopada 1941 do 14 kwietnia 1942 roku. Wyznaczony obszar znajdował się na wschód od obszarów Wehrmachtu na Ukrainie i Ostlandii oraz na wschód od granicy fińsko-rosyjskiej. Odznaczenie to przyznawano nie tylko członkom Wehrmachtu, ale także zagranicznym członkom Wehrmachtu, a później także zagranicznym ochotnikom z okupowanych terenów wschodnich oraz kobietom i robotnikom fabrycznym. Warunkiem było między innymi 14 dni udziału w walkach w rejonie, 30 lotów nieprzyjaciela, rany lub odmrożenia czy 60 dni próby w innej misji w tym czasie i we wspomnianym rejonie wschodnim. Możliwe było również przyznanie nagrody poległym i zaginionym. Medal został następnie wysłany do pogrążonych w żałobie.
Początkowo Adolf Hitler ogłosił konkurs na wykonanie projektu Medalu za Kampanię Zimową na Wschodzie 1941/1942. Jednakże żaden z 96 projektów, zgłoszonych przez wybitnych profesorów, nie odpowiadał wyobrażeniom Führera. Ostatecznie medal zaprojektował SS-Unterscharführer Ernst Krause, członek komórki odpowiedzialnej w Waffen-SS za propagandę i korespondent wojenny przy 1 Dywizji SS Leibstandarte Adolf Hitler. W 1942 dwudziestodwuletni Krause zaprezentował swoje prace na wielkiej niemieckiej wystawie sztuki. Wtedy to właśnie młody artysta zwrócił na siebie uwagę Hitlera obrazem, przedstawiającym grupę członków dywizji LSSAH odznaczonych Krzyżami Rycerskimi.
Przy oficjalnych okazjach medal mógł być noszony zawieszony na wstążce lub jako jeden z wielu – w grupie innych odznaczeń. Na co dzień osoba odznaczona Ostmedaille mogła nosić wstążkę medalu przeciągniętą przez drugą dziurkę na guzik kurtki munduru albo prezentować wstążkę odznaczenia na klamrze orderowej, nad kieszenią po lewej stronie klatki piersiowej.
-
Niemiecki Orzeł Narodowy III Rzeszy, duży, kolor srebrny
45,00 złNarodowy Orzeł III Rzeszy, nie wojskowy, do dekorowania przedmiotów, sprzętów urzędowych lub paradnych. Stosowany również przez cywilów w domach. Do przyklejenia lub ewentualnie przyszycia.
-
Odznaka Afrika Korps (DAK), Batalion Czołgów Ciężkich, kolor złoty, roz. 31 x 26 mm
23,00 złAfrika Korps (Afrikakorps, pełna nazwa: Deutsches Afrikakorps – DAK) – niemiecki korpus ekspedycyjny utworzony 12 lutego 1941 w celu udzielenia wsparcia siłom włoskim w Afryce Północnej pobitym przez Brytyjczyków w wyniku rozpoczętej 7 grudnia 1940 operacji Compass. Na czele DAK stanął gen. Erwin Rommel.
Odznaka Batalionu Czołgów Ciężkich, kolor złoty, rozmiar 31 x 26 mm. Mocowanie przy pomocy metalowej agrafki.
-
Odznaka byłych żołnierzy Der Stahlhelm 1918 (Der Stahlhelm, Bund der Frontsoldaten 1918)
35,00 złDer Stahlhelm, Bund der Frontsoldaten, powszechnie znany jako Der Stahlhelm (Stalowy hełm), była niemiecką organizacją byłych żołnierzy z I wojny światowej istniejącą od 1918 do 1935 roku. Wchodziła w skład „Czarnej Reichswehry” i w schyłkowym okresie Republiki Weimarskiej działała jako paramilitarne skrzydło Monarchistycznej Niemieckiej Narodowej Partii Ludowej (DNVP), umieszczane na zebraniach partyjnych na stanowiskach uzbrojonych ochroniarzy (Saalschutz).
Der Stahlhelm zostało założone 25 grudnia 1918 roku w Magdeburgu. Liga była od początku punktem zbornym sił odwetowych i nacjonalistycznych. W organizacji dominował światopogląd zorientowany na poprzedni reżim cesarski i monarchię Hohenzollernów.
Chociaż Der Stahlhelm był oficjalnie podmiotem bezpartyjnym i ponadpartyjnym, po 1929 roku nabrał charakteru antyrepublikańskiego i antydemokratycznego. Jej celem była dyktatura niemiecka, przygotowanie programu odwetowego i ukierunkowanie lokalnej akcji antyparlamentarnej. Ze względów politycznych jej członkowie odróżnili się od partii nazistowskiej (NSDAP) jako „niemieccy faszyści”.
Po przejęciu władzy przez nazistów 30 stycznia 1933 r. nowe władze wezwały do połączenia się z partyjną organizacją paramilitarną Sturmabteilung (SA). Der Stahlhelm nadal starał się zachować dystans wobec nazistów.
W dniu 27 kwietnia 1933 r. Seldte oficjalnie ogłosił Der Stahlhelm podporządkowanym dowództwu Hitlera. Próby integracji Der Stahlhelm przez nazistów zakończyły się sukcesem w 1934 r. W trakcie „dobrowolnego” procesu Gleichschaltung organizacja została przemianowana na Nationalsozialistischer Deutscher frontkämpfer-Bund (Stahlhelm) Narodowo-Socjalistyczna Niemiecka Federacja Kombatantów (NSDFBSt), podczas gdy duże części zostały włączone do SA jako kontyngenty Wehrstahlhelm, Reserve I i Reserve II.
Pozostałe lokalne grupy NSDFBSt zostały ostatecznie rozwiązane dekretem Adolfa Hitlera z 7 listopada 1935 r. Rywal Seldte, Duesterberg, został internowany w obozie koncentracyjnym Dachau w noc długich noży na początku lipca 1934 r., Ale wkrótce potem został zwolniony.
Listopad 1933 przyniósł wprowadzenie przez Der Stahlhelm odznaki za długoletnie członkostwo. Stowarzyszenie wspierało Hitlera w czasie jego walki o władzę i takowa nagroda mogła być noszona. Stworzono kilka wersji odznaki z różnymi datami wstąpienia do organizacji. Daty te biegły od 1918 roku (siedemnastu odbiorców) do 1932r.
-
Odznaka Kuratora Śląskiego I klasy 1918 (Schlesisches Bewährungsabzeichen 1 Klasse 1918)
65,00 złOdznaka Śląskiego Kuratora (niem. Schlesisches Bewährungsabzeichen), zwaną także Orłem Śląskim, została nadana 16 czerwca 1918 r z Dowództwa Generalnego VI Korpusu Wojskowego.
Projekt odznaki honorowej wyszedł od wrocławskiego rzeźbiarza prof. Theodora von Gosena. Nadawany był jako widoczny symbol wszystkim bojownikom, którzy brali udział w obronie ojczyzny śląskiej w latach 1918 i 1919. Nagroda ta składała się z 2 klas. 2. Klasa za 3 miesiące służby i 1 klasa na 6 miesięcy służby w tej jednostce. W wyjątkowych przypadkach II stopień mógł być nadawany także osobom cywilnym, jeżeli pełnił służbę obronną i zamieszkiwał na terenie Śląska. I klasy nie nadano ludności cywilnej. Za dekorację odbiorca musiał zapłacić sam. Ceremonia wręczenia nagród miała zakończyć się w 1919 roku.
Jednak wraz z wybuchem III powstania polskiego w 1921 roku nagroda została odnowiona przez Samoobronę Górnego Śląska. W 1921 roku emerytowany generał porucznik Hoefer rozszerzył tę nagrodę o miecze i liście dębu. W sumie powstało 8 różnych poziomów: 2. klasa, 2. klasa z liśćmi dębu, 2. klasa z mieczami, 2. klasa z mieczami i liśćmi dębu, 1. klasa, 1. klasa z liśćmi dębu, 1. klasa z mieczami, 1. klasa. Zajęcia z mieczami i liśćmi dębu.
W 1933 roku „Orzeł Śląski” został uznany za odznaczenie państwowe i może być nadal noszony w Republice Federalnej Niemiec. Dostępne są warianty z czernionego żelaza, czernionego metalu nieżelaznego lub posrebrzanego.
-
Odznaka pamiątkowa czołgu 1921 (Kampfwagen-Erinnerungsabzeichen) – Cesarstwo Pruskie
55,00 złOdznaka pamiątkowa dla załóg niemieckich wozów bojowych (niem. Kampfwagen-Erinnerungsabzeichen). To jedna z najrzadszych niemieckich odznak wojskowych z okresu I wojny światowej. Została ona podarowana 13 lipca 1921 roku przez ministra Reichswehry Otto Geßlera. Ponieważ Konstytucja Weimarska zabraniała tworzenia (nowego) odznaczeń i odznaczeń, nie miały one statusu Orderu ani odznaczenia, lecz uznawano je za odznaki pamiątkowe. Planowano to już w czasie wojny. Podobnie jak odznaka łodzi podwodnej, jest to odznaka bojowa. Nadawana był wyłącznie byłym załogom wozów bojowych, którzy brali udział w co najmniej trzech operacjach frontowych, zostali ranni lub wzięci do niewoli w czasie operacji lub dokonali szczególnego aktu odwagi. Z kolei inne dobrze znane odznaki wojskowe, takie jak Odznaka Pilota i odznaka pamiątkowa dla sterowców, były odznakami za osiągnięcia lub aktywność. Odznaka pamiątkowa wozu bojowego jest poprzedniczką odznaki bojowej czołgu Wehrmachtu, założonej w 1939 roku.
O odznakę pamiątkową wozu bojowego trzeba było wystąpić i zakupić ją na własny koszt. Najbardziej znanymi noszącymi byli późniejszy generał Waffen-SS Sepp Dietrich i Ernst Volckheim, jeden z ojców niemieckiej Panzerwehry.
Odznakę noszono w lewym dolnym rogu klatki piersiowej, w razie potrzeby pod Krzyżem Żelaznym I klasy. Jest to jedna z odznak, którą można było nosić również podczas pełnienia służby w Wehrmachcie.
źródło: Wikipedia
-
Odznaka pamiątkowa Orzeł Narodowy Heer Afrika Korps (DAK Heer Adler) kolor złoty – III Rzesza
45,00 złOdznaka, przypinka pamiątkowa z godłem III Rzeszy.
-
Odznaka pamiątkowa Orzeł Narodowy Heer Afrika Korps (DAK Heer Adler), kolor srebrny – III Rzesza
45,00 złOdznaka, przypinka pamiątkowa z godłem III Rzeszy.
-
Odznaka pamiątkowa wojny pod Sanem 1870/ 1871 – Cesarstwo Pruskie
42,00 złOdznaka Zur Erinnerung an 1870 (Na pamiątkę 1870) – odznaka kombatantów, którzy brali udział w wojnie francusko-pruskiej 1870/1871 i zwycięstwie pod Sedanem. Bitwa pod Sedanem miała miejsce 1 i 2 września 1870 roku podczas wojny francusko-pruskiej. Konsekwencją bitwy była kapitulacja cesarza Napoleona III wraz z jego armią, zwycięstwo Prus i ich sprzymierzeńców w wojnie, chociaż walka była kontynuowana przez nowy rząd francuski. Bitwa została wyróżniona przez Edgara Vincenta D’Abernon jako jedna z 18 bitew decydujących o losach świata.
120-tysięczna francuska Armia „Châlons” – dowodzona przez marszałka Patrice’a Mac-Mahona, w towarzystwie cesarza Francuzów Napoleona III – próbowała przerwać oblężenie Metz. Jednakże pruskie armie „Moza” i 3 Armia – dowodzone przez feldmarszałka Helmuta von Moltke, w towarzystwie pruskiego króla Wilhelma I i pruskiego kanclerza Ottona von Bismarcka – okrążyły wojska Mac-Mahona w Sedanie. Marszałek Patrice Mac-Mahon został ranny podczas starć, a dowództwo zostało przekazane generałowi Auguste-Alexandre Ducrot. Klęska Francji została spowodowana brakiem jednolitego kompetentnego dowództwa, nieudolną taktyką i słabszą artylerią.
2 września 1974 r. obchodzono po raz pierwszy “Der Tag der siegreichen Schlacht bei Sedan im Deutsch-Französischen Krieg 1870/71 als deutscher Nationalfeiertag begangen” – dzień zwycięstwa w bitwie pod Sedanem w wojnie niemiecko-francuskiej 1870-71 jako niemieckie święto narodowe.
Odznaka jest rzadka.
źródło: Internet
-
Odznaka Pilota Wojskowego 1913 (Abzeichen Militär-Flugzeugführer 1913) – Cesarstwo Pruskie
60,00 złOdznaka ta została podarowana przez Wilhelma II w styczniu 1913 roku. Otrzymać ją mogli wszyscy oficerowie, podoficerowie i żołnierze, którzy po pomyślnym przeszkoleniu i zdaniu dwóch egzaminów pilotażowych otrzymali świadectwo przeszkolenia pilota wojskowego wydane przez Inspektorat Lotnictwa Wojskowego i Pojazdów Samochodowych.
Te odznaki były wykonane w różnych wersjach. Materiał składał się ze srebra, posrebrzanego metalu nieżelaznego, posrebrzanego drobnego cynku lub posrebrzanego żelaza. Istnieją wersje wydrążone, jak również płaskie. Ze względu na różną produkcję i materiał, różnice w rozmiarze są od 1 do 3 mm.Wykonano również połówki do przypinania lub na medalierską listwę (rozmiar: 50 x 30 mm). Rzadko spotykane są wzory haftowane metalową nicią. -
Odznaka Przewodnika Górskiego Armii Reichswehry i Wojsk Górskich Wehrmachtu (Heeresbergführer)
45,00 złOdznaka przewodnika górskiego (Bergführera) została ustanowiona 10 sierpnia 1936 r. Wydawana była tylko tym, którzy służyli w oddziałach górskich jako przewodnik górski przez co najmniej rok. Każdego nowego roku znak był przyznawany ponownie po przejściu certyfikacji. Stary znak pozostawał u właściciela bez obowiązku zwrotu. Odznaka noszona była na lewej piersiowej kieszeni tuniki służbowej lub mundurowej, do której była przypinana szpilką z tyłu.
Dla kolekcjonerów – rzadkość, gdyż oryginalne znaki prawie nigdy się nie pojawiają. Według niektórych raportów w latach wojny było około 300 wykwalifikowanych przewodników górskich.
W 1931 roku 22 oficerów, podoficerów i członków załóg, uczestników pierwszego kursu, otrzymało Odznakę Dowódcy Górskiego Armii Reichswehry. Odznaka ta została zachowana przez Wehrmacht. Pierwszy Wojskowy Kurs Przewodnika Górskiego Bundeswehry z 13 oficerami i podoficerami został przeprowadzony w latach 1958/1959 w Górskiej i Zimowej Szkole Bojowej w Mittenwald-Luttensee. Uczestnikom wręczono nowo utworzoną Odznakę Przewodnika Górskiego Armii stworzoną przez Sztab Dowodzenia Armii.
Wojskowi Przewodnicy Górscy to nadal specjalnie wyszkoleni żołnierze, przede wszystkim wojsk górskich, ale także innych jednostek Bundeswehry, którzy być może będą musieli wypełniać rozkazy w górach lub w warunkach zimowych.
Podobnie jak w Wehrmachcie, zdobycie kwalifikacji Wojskowego Przewodnika Górskiego jest również pożądane w Bundeswehrze, a ten poziom kwalifikacji wiąże się z wysoką reputacją.
Heeresbergführerem może być każdy, kto należy do grupy zawodowej oficerów lub podoficerów jako żołnierz tymczasowy lub żołnierz zawodowy. Umiejętności narciarskie, dobra kondycja fizyczna i opanowanie czwartego stopnia trudności w czołówce i w alpejskim terenie skalnym w każdych warunkach pogodowych są warunkiem wstępnym szkolenia na Wojskowego Przewodnika Górskiego.
-
Odznaka Snajperska Liść Dębu na czapkę (Eichenblatt), kolor srebrny – III Rzesza
20,00 złOdznaka na czapkę Jägertruppe “Eichenblatt” jegrów niemieckich z roku 1942 nazywana również odznaką strzelca wyborowego (Jäger abzeichen für feldmütze). Mocowana była do czapki górskiej i polowej. Noszona po lewej stronie czapki na wysokości ucha.
Odznaka została wprowadzona dekretem z dnia 2 października 1942 r. dla rozmieszczonych jednostek dywizji Jäger i ich zastępczych jednostek. Jeśli żołnierz został przeniesiony do innej jednostki lub oddziału służby, musiał odznakę oddać.
-
Odznaka Służbowa Ratownictwo Górskie – Policja Pomocnicza (Dienstabzeichen Bergwacht – Hilfspolizei) – III Rzesza
60,00 złInsygnia policji pogotowia górskiego zostały wprowadzone prawdopodobnie około 1942 roku w czasie II wojny światowej. Tłem tego było zaprzysiężenie ratowników górskich na funkcjonariuszy policji pomocniczej po rozpoczęciu wojny. Pod koniec wojny w 1944 r. pogotowie górskie zostało nawet podporządkowane jednostkom wojskowym.
Ratownictwo górskie było w rzeczywistości organizacją pomocową, ratowniczą i porządkową dla alpejskiego kraju i trudnego terenu. Pierwsze służby ratownictwa górskiego powstały w Niemczech w 1920 r., a wkrótce potem pogotowie górskie pod patronatem Niemieckiego Czerwonego Krzyża. W 1923 r. pogotowie górskie było już podzielone na 3 wydziały: Monachium, Chiemgau i Allgäu.
W Austrii powstanie pierwszego pogotowia górskiego datuje się na rok 1896. Tam jako pierwszy na świecie powstał Wiedeński Komitet Ratownictwa Alpejskiego (ARAW). W następnych latach w 1898 r. powstało Towarzystwo Ratownictwa Alpejskiego w Innsbrucku, w 1898 r. Komitet Ratownictwa Alpejskiego w Monachium, w 1901 r. w Salzburgu, a w 1902 r. w Grazu. Po przejęciu władzy przez narodowych socjalistów w 1933 r. w ramach proces konformizmu.
Po aneksji Austrii w 1938 r. tamtejsze stowarzyszenia zostały również włączone do Niemieckiego Górskiego Pogotowia Ratunkowego. W 1939 r. pogotowiu górskiemu powierzono także zadanie ochrony przyrody w kraju alpejskim.
Nie wiadomo dokładnie, od którego roku pogotowie górskie zostało zaprzysiężone jako pomoc policyjna. Odznaki ofiarowane lub noszone w tym celu są oznaczone odpowiednią nazwą wydziału lub obszaru. Ze względu na krótki czas trwania do końca wojny i nieliczne osoby, które były uprawnione do noszenia tych odznak, są one bardzo rzadkie. Dodatkowo, plakietki są zawsze opatrzone zaczernionym numerem przewoźnika.
-
Order Królewski Hohenzollernów – Krzyż Kawalerski z Mieczami (1851) – Königlicher Hausorden von Hohenzollern Kreuz der Ritter mit Schwertern (1851)
110,00 złOrder Królewski Hohenzollernów nazywany również Krzyżem Kawalerskim z Mieczami, to odznaczenie związane z rodziną Hohenzollernów, która rządziła w Niemczech. Order został ustanowiony 18 stycznia 1851 roku przez króla Prus Fryderyka Wilhelma IV. Order miał na celu honorowanie zasług wojskowych i cywilnych. Był symbolem honoru i zasług, zarówno na polu bitwy, jak i w służbie cywilnej, i pozostaje cenionym odznaczeniem wśród kolekcjonerów i historyków.
Order Królewski Hohenzollernów składał się z kilku klas:
1. Wielki Krzyż
2. Krzyż Komandorski
3. Krzyż KawalerskiW przypadku szczególnych zasług wojskowych, do orderu dodawano miecze.
Order ten był przyznawany za wybitne zasługi zarówno w dziedzinie wojskowej, jak i cywilnej. Wersja z mieczami była przeznaczona wyłącznie dla zasług wojskowych na czarnej wstędze z białymi paskami po bokach a wersja cywilna na białej wstędze z czarnymi paskami po bokach. Order był noszony na wstążce przypiętej do munduru lub odzieży cywilnej.
Zarys historyczny:
Królewski Order Domu Hohenzollernów został ustanowiony 18 stycznia 1851 roku przez króla Fryderyka Wilhelma IV z okazji 150. rocznicy koronacji Fryderyka I, pierwszego króla Prus. Wywodzący się z Zakonu Domu Książęcego Hohenzollernów z 1841 roku, zakon został podzielony na dwie niezależne gałęzie: Zakon Królewski i Zakon Domu Książęcego Hohenzollernów, z których oba nosiły hasło „Od Skały do Morza”. Podział krzyżowy zakonu, symbolizujący wierność królowi i obronę przed wrogami, oraz podział orłowy, przede wszystkim ze względu na zasługi cywilne, ilustrują różnorodne uznanie zakonu.
Dywizja Krzyżowa Zakonu składała się z kilku klas, w tym Wielkiego Dowódcy, Dowódcy, Rycerza i Posiadacza. W 1864 roku wprowadzono dodatkowy element mieczy za zasługi wojskowe. W 1867 r. wprowadzono nagrodę specjalną Krzyża Św. Jana. Zmiany te odzwierciedlają rosnące znaczenie zakonu w sektorze wojskowym i cywilnym. Orzeł, nadawany przede wszystkim naukowcom i ludności cywilnej, podkreślał rozpiętość Orderu w uznawaniu wybitnych osiągnięć w różnych dziedzinach życia społecznego.
W czasie I wojny światowej Order był coraz częściej postrzegany jako prekursor prestiżowego Pour le Mérite, zwłaszcza Krzyży Rycerskich z Mieczami, które przyznawano zasłużonym oficerom. Produkcja tych pozłacanych srebrnych odznaczeń rozpoczęła się około 1916 roku i szacuje się, że w sumie przyznano około 7000 odznaczeń, a później zaszczyt ten został rozszerzony na podoficerów i szeregowców. Misterny projekt krzyża z pozłacanymi mieczami, emaliowanymi na biało ramionami z czarną obwódką i emaliowanymi na zielono wieńcami z liści laurowych i dębowych, zwieńczonych pruską koroną królewską, ukazuje splendor i wagę tego zakonu.szerzony na podoficerów i szeregowców. Misterny wzór krzyża z pozłacaną literą S.
Nazwa pochodzi od rodowego zamku Zollern (później Hohenzollern) niedaleko Hechingen. Przodkiem jest Friedrich von Zollern, który w 1111 roku został podniesiony do rangi hrabiego przez księcia Szwabii Fryderyka I von Staufena.
W 1227 roku dokonano podziału posiadłości i utworzono 2 linie Hohenzollernów.
Fryderyk IV otrzymał szwabskie majątki rodowe, a Konrad I burgrabia Norymbergi i założył frankońską linię Hohenzollernów.
Z linii Franków wyłonili się późniejsi królowie Prus i cesarze niemieccy.
Linia Szwabii składała się głównie z hrabstw Hohenzollern-Hechingen i Hohenzollern-Sigmaringen. W 1623 roku linia została podniesiona do rangi księcia cesarskiego.
W 1849 roku Karl Anton von Hohenzollern-Sigmaringen abdykował, a posiadłość Szwabii stała się okręgiem administracyjnym Sigmaringen Królestwa Prus.
Najstarszy syn Karola Antona kandydował na króla Hiszpanii w 1870 r., drugi syn został księciem w 1866 r. jako Karol I i królem Rumunii w 1881 r. Hohenzollerni byli królami Rumunii do 1947 roku. Linia Hohenzollernów-Hechingen wygasła w 1869 roku.źródło: Internet
-
Order Legii Honorowej: Srebrny Krzyż Oficerski V Klasy (1852 – 1870) – II Cesarstwo Francuskie
70,00 złOrder Narodowy Legii Honorowej (fr. L’Ordre national de la Légion d’honneur; Legia Honorowa – Légion d’honneur) – najwyższe odznaczenie nadawane przez państwo francuskie. Legia nadawana jest zarówno cywilom, jak i wojskowym, kobietom i mężczyznom, także cudzoziemcom, za szczególne osiągnięcia w życiu wojskowym i cywilnym. Dewiza orderu to Honneur et Patrie (fr. Honor i Ojczyzna).
Legia Honorowa została ustanowiona przez Napoleona Bonapartego, pierwszego konsula Republiki Francuskiej późniejszego cesarza Napoleona I, 19 maja 1802.
Według pierwotnych planów Napoleona Legia miała właściwie być rodzajem gwardii republikańskiej, instytucją polityczną broniącą osiągnięć republiki i walczącą o utrzymanie zasad wolności, równości i braterstwa, ale już przy głosowaniu w parlamencie nad wprowadzeniem odznaczenia Pierwszy Konsul trafił na opór skrajnych republikanów, którzy uważali że wszelkie odznaczenia są niezgodne z zasadami Republiki.
Order jest podzielony na pięć klas. Jego członkami mogą być wyłącznie niekarani obywatele francuscy, których obowiązuje limit nadań:
- I klasa – Krzyż Wielki (Grand Croix)
- II klasa – Wielki Oficer (Grand Officier)
- III klasa – Komandor (Commandeur)
- IV klasa – Oficer (Officier)
- V klasa – Kawaler (Chevalier)
z których 2/3 ma być wojskowymi, a 1/3 cywilami. Obcokrajowcy mogą być odznaczani bez limitów, ale nie są zaliczani w poczet członków.
Order jest nadawany za znamienite zasługi dla Francji osobom, które spełniają kryteria utarte przez ponad dwa wieki jego istnienia:
- znamienite zasługi cywilne lub wojskowe,
- bezinteresowne działania dla wspólnego dobra narodu,
- zachowania obywatelskie będące wzorem dla innych,
- długoletnia służba, przynajmniej 20 lat aktywności.
Legia Honorowa była pierwszym odznaczeniem krajów chrześcijańskich, którego oznaka nie posiadała formy krzyża, lecz gwiazdy (naśladowców znalazła nawet w XX wieku, zob. m.in. Order Białego Lwa i Order Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej, czy belgijski Order Korony). Order istniał pod siedmioma systemami politycznymi, które kolejno panowały nad Francją, i każdy z nich zmieniał wygląd orderu według aktualnych zasad ideologicznych. Niezmieniona pozostawała tylko podstawowa forma orderu – emaliowana obustronnie na biało pięcioramienna gwiazda, z ramionami krzyża maltańskiego jako promieniami, z emaliowanym na zielono wieńcem laurowym między ramionami. Awers i rewers medalionów oraz wygląd gwiazdy przysługującej kawalerom I i II klasy zmieniały się z każdym kolejnym reżymem politycznym. Order służył w swych dziejach czterem monarchiom i czterem republikom.
Do 1914 odznaki I. do IV. klasy wykonywane były w złocie, później w pozłacanym srebrze. Prezydent Republiki Francuskiej nosi jako Wielki Mistrz odznakę Wielkiego Krzyża Legii na łańcuchu składającym się z 16 złotych ogniw.
-
Order Legii Honorowej: Srebrny Krzyż Oficerski V Klasy (1852 – 1870) – II Cesarstwo Francuskie (wersja stare srebro)
70,00 złOrder Narodowy Legii Honorowej (fr. L’Ordre national de la Légion d’honneur; Legia Honorowa – Légion d’honneur) – najwyższe odznaczenie nadawane przez państwo francuskie. Legia nadawana jest zarówno cywilom, jak i wojskowym, kobietom i mężczyznom, także cudzoziemcom, za szczególne osiągnięcia w życiu wojskowym i cywilnym. Dewiza orderu to Honneur et Patrie (fr. Honor i Ojczyzna).
Legia Honorowa została ustanowiona przez Napoleona Bonapartego, pierwszego konsula Republiki Francuskiej późniejszego cesarza Napoleona I, 19 maja 1802.
Według pierwotnych planów Napoleona Legia miała właściwie być rodzajem gwardii republikańskiej, instytucją polityczną broniącą osiągnięć republiki i walczącą o utrzymanie zasad wolności, równości i braterstwa, ale już przy głosowaniu w parlamencie nad wprowadzeniem odznaczenia Pierwszy Konsul trafił na opór skrajnych republikanów, którzy uważali że wszelkie odznaczenia są niezgodne z zasadami Republiki.
Order jest podzielony na pięć klas. Jego członkami mogą być wyłącznie niekarani obywatele francuscy, których obowiązuje limit nadań:
- I klasa – Krzyż Wielki (Grand Croix)
- II klasa – Wielki Oficer (Grand Officier)
- III klasa – Komandor (Commandeur)
- IV klasa – Oficer (Officier)
- V klasa – Kawaler (Chevalier)
z których 2/3 ma być wojskowymi, a 1/3 cywilami. Obcokrajowcy mogą być odznaczani bez limitów, ale nie są zaliczani w poczet członków.
Order jest nadawany za znamienite zasługi dla Francji osobom, które spełniają kryteria utarte przez ponad dwa wieki jego istnienia:
- znamienite zasługi cywilne lub wojskowe,
- bezinteresowne działania dla wspólnego dobra narodu,
- zachowania obywatelskie będące wzorem dla innych,
- długoletnia służba, przynajmniej 20 lat aktywności.
Legia Honorowa była pierwszym odznaczeniem krajów chrześcijańskich, którego oznaka nie posiadała formy krzyża, lecz gwiazdy (naśladowców znalazła nawet w XX wieku, zob. m.in. Order Białego Lwa i Order Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej, czy belgijski Order Korony). Order istniał pod siedmioma systemami politycznymi, które kolejno panowały nad Francją, i każdy z nich zmieniał wygląd orderu według aktualnych zasad ideologicznych. Niezmieniona pozostawała tylko podstawowa forma orderu – emaliowana obustronnie na biało pięcioramienna gwiazda, z ramionami krzyża maltańskiego jako promieniami, z emaliowanym na zielono wieńcem laurowym między ramionami. Awers i rewers medalionów oraz wygląd gwiazdy przysługującej kawalerom I i II klasy zmieniały się z każdym kolejnym reżymem politycznym. Order służył w swych dziejach czterem monarchiom i czterem republikom.
Do 1914 odznaki I. do IV. klasy wykonywane były w złocie, później w pozłacanym srebrze. Prezydent Republiki Francuskiej nosi jako Wielki Mistrz odznakę Wielkiego Krzyża Legii na łańcuchu składającym się z 16 złotych ogniw.
-
Order Legii Honorowej: Złoty Krzyż Oficerski IV Klasy (1852 – 1870) – II Cesarstwo Francuskie
70,00 złOrder Narodowy Legii Honorowej (fr. L’Ordre national de la Légion d’honneur; Legia Honorowa – Légion d’honneur) – najwyższe odznaczenie nadawane przez państwo francuskie. Legia nadawana jest zarówno cywilom, jak i wojskowym, kobietom i mężczyznom, także cudzoziemcom, za szczególne osiągnięcia w życiu wojskowym i cywilnym. Dewiza orderu to Honneur et Patrie (fr. Honor i Ojczyzna).
Legia Honorowa została ustanowiona przez Napoleona Bonapartego, pierwszego konsula Republiki Francuskiej późniejszego cesarza Napoleona I, 19 maja 1802.
Według pierwotnych planów Napoleona Legia miała właściwie być rodzajem gwardii republikańskiej, instytucją polityczną broniącą osiągnięć republiki i walczącą o utrzymanie zasad wolności, równości i braterstwa, ale już przy głosowaniu w parlamencie nad wprowadzeniem odznaczenia Pierwszy Konsul trafił na opór skrajnych republikanów, którzy uważali że wszelkie odznaczenia są niezgodne z zasadami Republiki.
Order jest podzielony na pięć klas. Jego członkami mogą być wyłącznie niekarani obywatele francuscy, których obowiązuje limit nadań:
- I klasa – Krzyż Wielki (Grand Croix)
- II klasa – Wielki Oficer (Grand Officier)
- III klasa – Komandor (Commandeur)
- IV klasa – Oficer (Officier)
- V klasa – Kawaler (Chevalier)
z których 2/3 ma być wojskowymi, a 1/3 cywilami. Obcokrajowcy mogą być odznaczani bez limitów, ale nie są zaliczani w poczet członków.
Order jest nadawany za znamienite zasługi dla Francji osobom, które spełniają kryteria utarte przez ponad dwa wieki jego istnienia:
- znamienite zasługi cywilne lub wojskowe,
- bezinteresowne działania dla wspólnego dobra narodu,
- zachowania obywatelskie będące wzorem dla innych,
- długoletnia służba, przynajmniej 20 lat aktywności.
Legia Honorowa była pierwszym odznaczeniem krajów chrześcijańskich, którego oznaka nie posiadała formy krzyża, lecz gwiazdy (naśladowców znalazła nawet w XX wieku, zob. m.in. Order Białego Lwa i Order Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej, czy belgijski Order Korony). Order istniał pod siedmioma systemami politycznymi, które kolejno panowały nad Francją, i każdy z nich zmieniał wygląd orderu według aktualnych zasad ideologicznych. Niezmieniona pozostawała tylko podstawowa forma orderu – emaliowana obustronnie na biało pięcioramienna gwiazda, z ramionami krzyża maltańskiego jako promieniami, z emaliowanym na zielono wieńcem laurowym między ramionami. Awers i rewers medalionów oraz wygląd gwiazdy przysługującej kawalerom I i II klasy zmieniały się z każdym kolejnym reżymem politycznym. Order służył w swych dziejach czterem monarchiom i czterem republikom.
Do 1914 odznaki I. do IV. klasy wykonywane były w złocie, później w pozłacanym srebrze. Prezydent Republiki Francuskiej nosi jako Wielki Mistrz odznakę Wielkiego Krzyża Legii na łańcuchu składającym się z 16 złotych ogniw.
-
Order Orła Czarnego (1888-1918) – Schwarzer-Adler-Orden Ordenskreuz – Królestwo Pruskie
150,00 złOrder Orła Czarnego powstał z okazji koronacji Fryderyka I 17 stycznia 1701 roku. Motto zakonu brzmi: – SUUM CUIQUE – Każdemu według własnego uznania. Order Orła Czarnego nie był odznaczeniem za zasługi, lecz rycerskim, nadawanym początkowo jedynie osobom pochodzenia królewskiego i mogącym to udowodnić przez pokolenia.
Wraz ze zmianą statutu dokonaną 20 lutego 1848 roku przez króla Fryderyka Wilhelma IV, nadania mogły być udzielane także osobom, które wcześniej nie były szlachcicami. Otrzymali dziedziczny tytuł szlachecki. Książęta pruscy otrzymywali ten Order od urodzenia, ale zakładali go dopiero po potwierdzeniu w pierwszym mundurze. Order istniał tylko jako nagroda jednej klasy. Liczbę rycerzy początkowo ograniczono do 30. W dniu koronacji odznaczono 20 rycerzy.
Gwiazdy porządkowe haftowano do połowy XIX wieku. Pierwsze metalowe gwiazdy porządkowe powstały w 1810 roku. Od 1858 roku gwiazdy wykonywano wyłącznie ze srebra. Kilku rycerzy Zakonu Czarnego Orła było także posiadaczami angielskiego Orderu Podwiązki. Mogłoby to zamknąć gwiazdę w postaci emaliowanego paska. Gwiazdy można również ozdobić diamentami. Dekoracja zamówienia obejmowała także Kollane, łańcuszek medalowy. Początkowo każdy rycerz otrzymywał ten naszyjnik. W okresie przyznawania nagród zapomniano o tym i ponownie rozdano każdemu rycerzowi pod koniec XIX wieku. Noszenie tego medalu było obowiązkowe, a jego naruszenia karane były grzywnami na rzecz sierocińca w Królewcu. Jeżeli rozkaz został naruszony trzykrotnie, medal został unieważniony.
-
Order Orła Czerwonego (1861) – Wielki Krzyż (Roter Adler Orden – Großkreuz 1861) – Królestwo Pruskie
150,00 złOrder Czerwonego Orła był pruskim Orderem Zasługi, założonym 17 listopada 1705 roku przez dziedzicznego księcia Brandenburgii-Bayreuth Georga Wilhelma jako Ordre de la sincérité (Order Szczerości i Niezłomności) jako rozkaz dworski rycerski. Od 1792 roku, po przyłączeniu ziem frankońskich Hohenzollernów do Prus, nadawał je król pruski. Order Orła Czerwonego był obecnie drugim po Orderze Orła Czarnego najwyższym odznaczeniem w państwie pruskim. Był on przyznawany aż do rewolucji listopadowej.
Wprowadzono wiele zmian. Prawdopodobnie Order powstał w oparciu o angielski Order Podwiązki, który książę Georg Wilhelma poznał podczas swoich podróży, konkurując z Ordre de la Concorde swojego ojca. Podobnie jak inne protestanckie zakony rycerskie, nie został nazwany na cześć świętego, ale raczej cnoty rycerskiej (podobnie jak w przypadku takich orderów jak: Order Lojalności Domu, Ordre de la Générosité, Order Integralności Niemieckiej). Krzyż zakonu przedstawiał orła czerwonego, herb Marszu Brandenburskiego, którym w 1415 roku został odznaczony frankoński Hohenzollern i którego tytuł margrabiego nosił także Hohenzollern panujący w Bayreuth i Ansbach. Medal nadał Orderowi początkowo nieoficjalną nazwę Orderu Brandenburskiego Orła Czerwonego.
Członkowie zakonu zobowiązali się do stałego przestrzegania statutu zakonu. Dotyczyło to również stałego noszenia krzyża zakonu. Służyło to jednak także autoprezentacji margrabiego, gdyż co roku w dzień św. Jerzego w zamku zakonnym w St. Georgen am See odbywała się kapituła zakonu. Tam także w przeznaczonym do tego celu kościele zakonnym odbyło się nabożeństwo.
Po śmierci Jerzego Wilhelma zakon stopniowo zanikał, aż do odnowienia go w 1734 roku przez Georga Friedricha Karla pod nazwą Wysokiego Książęcego Brandenburskiego Orderu Czerwonego Orła. W 1759 roku wprowadzono dwanaście wielkich krzyży.
Ostatni margrabia brandenburski – Ansbach i Bayreuth, Aleksander, nadał zakonowi w 1776 roku nowe statuty, które ponownie zmniejszyły liczbę rycerzy do trzydziestu. Wielkim krzyżom i rycerzom starego porządku pozwolono nadal nosić swoje insygnia, ale nie byli już uważani za pełnoprawnych członków zakonu.
Kiedy 2 grudnia 1791 roku Aleksander oddał księstwa Prusom, zakon przeszedł także do Prus i 12 czerwca 1792 roku został podniesiony do drugiego stopnia rycerskiego w monarchii przez Fryderyka Wilhelma II. Od tego czasu rycerze Orderu Czarnego Orła noszą zawsze jako ozdobę szyi Krzyż Kawalerski (od 1810 r. Krzyż Kawalerski I klasy), a od 1861 r. Krzyż Wielki Orderu Czerwonego Orła. W 1810 roku zakon został podzielony na trzy klasy. W 1830 roku do drugiej klasy dodano gwiazdę i utworzono czwartą klasę. W tamtym czasie każdy, kto otrzymał trzecią klasę po czwartej, nosił ten medal na wstążce na pierścieniu zakonu. Każdy, kto otrzymał kilka klas Orderu, począwszy od drugiej klasy, nosił na pierścieniu Order z dekoracją liścia dębu. W 1861 roku dodano Wielki Krzyż jako nową klasę najwyższego rzędu. W XIX wieku pisownia brzmiała: Rother Adler-Orden; W traktatach historycznych o odbiorcach stosuje się skrót RAO. Po rewolucji listopadowej i upadku monarchii w 1918 r. Order nie był już nadawany.
Od 1810 r. godłem medalu był rozszerzający się ku górze, emaliowany na biało krzyż św. Jerzego. Medalion na awersie przedstawiał czerwonego orła brandenburskiego z zieloną gałązką laurową w kłach, a na rewersie monogram „FW” pod pruską koroną królewską. Wielki Krzyż podarowany 18 października 1861 r. przez króla Wilhelma I z okazji jego koronacji w Królewcu był krzyżem św. Jana, z czerwonymi orłami w narożnikach krzyża; medalion na awersie przedstawiał monogram WR (Wilhelmus Rex), z motta zakonu SINCERE ET CONSTANTER (szczery i niezłomny). Medalion w klapie zawierał datę 18 października w dębowym wieńcu. 1861 . Wielki Krzyż był noszony na pomarańczowej szarfie z białymi paskami. Za szczególne zasługi do Krzyża Wielkiego dodawano łańcuch.
Niezwykle rzadkie odznaczenie, że prawie nie można ich kupić ani podać ceny. Jeden z nielicznych oryginałów został zlicytowany za kwotę 9300 euro.
-
Order Pour le Mérite (Za wierną służbę wojskową) z koroną na wstędze – Cesarstwo Niemieckie
85,00 złPour le Mérite (fr. „Za Zasługę”) – najwyższy pruski order wojskowy do 1918 roku oraz wysokie odznaczenie cywilne do chwili obecnej.
Order Pour le Mérite został ustanowiony przez króla pruskiego Fryderyka II w 1740 r. i nadano go zarówno jako odznaczenie wojskowe jak i cywilne. Król Fryderyk chciał autentycznego, powszechnie uznawanego porządku zasług, aby zapewnić poczucie państwa i ekspansywny program polityczny.
Rozkaz został wprowadzony nieoficjalnie, bez dokumentacji. Ernst Philippe Collivaux otrzymał zlecenie na produkcję wczesnych krzyży, które były oparte na Order de la Générosité. Jednak korona królewska znajdowała się u góry krzyża. Pierwszym laureatem nagrody w czerwcu 1740 r. był adiutant generalny króla, pułkownik Hans Christof Friedrich von Hacke. Nagrody Pour le Mérite zostały ogłoszone po raz pierwszy podczas kampanii holenderskiej w berlińskiej gazecie w 1787 r.
Order został nazwany po francusku, ponieważ w tym czasie francuski był wiodącym językiem międzynarodowym i najmodniejszym na dworze Fryderyka.
Po utworzeniu federalnie zorganizowanego Cesarstwa Niemieckiego odznaczenia pruskie zasadniczo przybrały status odznaczeń cesarskich, mimo że nadal przyznawano odznaczenia wielu innych państw niemieckich. W 1794 r. odznaczono 694 rycerzy. W styczniu 1810 r. król Fryderyk Wilhelm III zadeklarował, że odznaczenie może być przyznane tylko za czynną służbę wojskową. Przed tą datą został przyznany zarówno za cele wojskowe, jak i polityczne. W marcu 1813 r. jako dodatkowe wyróżnienie dodano złote liście dębu, co wskazywało na nadzwyczajne zasługi w walce. Ten zaszczyt był zwykle zarezerwowany dla wysokich rangą urzędników. Do pierwszej wojny światowej liście dębu wskazywały, że dana osoba otrzymała drugą lub wyższą nagrodę Pour le Mérite. Jednak odznaczani byli zazwyczaj wysocy rangą oficerowie. Do 1817 r. nie wolno było już nosić obu odznaczeń jednocześnie. W 1832 r. zdecydowano, że złote litery inskrypcji nie będą już złote, lecz będą inkrustowane metalem. Jednak pierwsze zmiany czcionki z kursywy na antykwę można zobaczyć około 1777/1778 przez złotnika Daniela Baudessona. W 1844 r. do krzyży zakonników, którzy byli członkami od co najmniej 50 lat, można było dodać koronę wieńczącą. W 1842 r. król Fryderyk Wilhelm IV ustanowił odrębną klasę cywilną, Pour le Mérite ds. Nauki i Sztuki. Nagroda obejmowała trzy sekcje: przyrodniczą, humanistyczną i plastyczną.
W 1866 r. król Prus Wilhelm I (Wilhelm Friedrich Ludwig) dodał Wielki Krzyż z Gwiazdą Wielkiego Krzyża jako stopień orderowy. Wielki Krzyż został przyznany tylko pięciu laureatom, królowi pruskiemu Wilhelmowi I, księciu koronnemu Fryderykowi Wilhelmowi i księciu Fryderykowi Karolowi pruskiemu, carowi Rosji Aleksandrowi II oraz feldmarszałkowi Helmuthowi von Moltke. W 1873 r. wprowadzono liście dębu do Wielkiego Krzyża.
Nagroda zyskała międzynarodową sławę w czasie I wojny światowej, a jej najsłynniejszymi odbiorcami byli piloci niemieckiego lotnictwa wojskowego. Na początku 1917 r. pilot musiał zniszczyć 17 samolotów wroga, a pod koniec wojny liczba ta wzrosła do 30. Jednym z najsłynniejszych laureatów nagrody był lotny as Manfred von Richthofen, zwany Czerwonym Baronem.
W 1918 roku, po zakończeniu I wojny światowej, zakończył się państwowy mecenat zakonu. Zniesiono klasę wojskową zakonu; jednak stan cywilny pozostał, a członkowie przywrócili zakon jako odrębną organizację, z nowymi zasadami i nową procedurą nominacji. Wielki Krzyż przyznawany był pięciokrotnie, jak wspomniano powyżej. Jest znacznie większy niż krzyż, ma wymiary 60-67 mm i ma duży centralny medalion z portretem Fryderyka Wielkiego po lewej stronie.
Krzyż Wielki z Liśćmi Dębu został dwukrotnie odznaczony: następcą tronu pruskiego Fryderyka Wilhelma i księcia pruskiego Fryderyka Karola. Krzyż i Gwiazda zostały wykonane przez nadwornego złotnika Johanna Georga Hossauera, a wyprodukowane przez Sy & Wagner.
Po przejęciu władzy przez nazistów, Pour le Mérite zaczął być ponownie nadawany jako cywilne odznaczenie państwowe. Do śmierci w 1934 nadawał go Paul von Hindenburg, następnie Adolf Hitler. Pod kierownictwem Hermanna Göringa, który posiadał ten order, Gestapo dokonało przeglądu poprzednio odznaczonych pod kątem ich „poprawności” i czystości rasowej, w efekcie czego odebrano odznaczenie m.in. Käthe Kollwitz.
Po II wojnie światowej ponownie powstał ruch na rzecz przywrócenia tego orderu i w 1952 Prezydent Niemiec Theodor Heuss przywrócił order Pour le Mérite jako nadawany przez niezależną organizację pod patronatem Prezydenta Niemiec. Jest to obecnie odznaczenie prestiżowe, lecz pozbawione oficjalnego statusu odznaczenia państwowego, który ma np. Order Zasługi Republiki Federalnej Niemiec. Ilość członków jest ograniczona do 40 osób. Z Polaków otrzymali go: Witold Lutosławski (1993), Andrzej Szczypiorski (1995), Magdalena Abakanowicz (1999) i Bronisław Geremek (2002).
(źródło: Wikipedia i internet)
-
Order Pour le Mérite (Za zasługę) – Cesarstwo Niemieckie i III Rzesza
53,00 złPour le Mérite (fr. „Za Zasługę”) – najwyższy pruski order wojskowy do 1918 roku oraz wysokie odznaczenie cywilne do chwili obecnej.
Order Pour le Mérite został ustanowiony przez króla pruskiego Fryderyka II w 1740 r. i nadano go zarówno jako odznaczenie wojskowe jak i cywilne. Król Fryderyk chciał autentycznego, powszechnie uznawanego porządku zasług, aby zapewnić poczucie państwa i ekspansywny program polityczny.
Rozkaz został wprowadzony nieoficjalnie, bez dokumentacji. Ernst Philippe Collivaux otrzymał zlecenie na produkcję wczesnych krzyży, które były oparte na Order de la Générosité. Jednak korona królewska znajdowała się u góry krzyża. Pierwszym laureatem nagrody w czerwcu 1740 r. był adiutant generalny króla, pułkownik Hans Christof Friedrich von Hacke. Nagrody Pour le Mérite zostały ogłoszone po raz pierwszy podczas kampanii holenderskiej w berlińskiej gazecie w 1787 r.
Order został nazwany po francusku, ponieważ w tym czasie francuski był wiodącym językiem międzynarodowym i najmodniejszym na dworze Fryderyka.
Po utworzeniu federalnie zorganizowanego Cesarstwa Niemieckiego odznaczenia pruskie zasadniczo przybrały status odznaczeń cesarskich, mimo że nadal przyznawano odznaczenia wielu innych państw niemieckich. W 1794 r. odznaczono 694 rycerzy. W styczniu 1810 r. król Fryderyk Wilhelm III zadeklarował, że odznaczenie może być przyznane tylko za czynną służbę wojskową. Przed tą datą został przyznany zarówno za cele wojskowe, jak i polityczne. W marcu 1813 r. jako dodatkowe wyróżnienie dodano złote liście dębu, co wskazywało na nadzwyczajne zasługi w walce. Ten zaszczyt był zwykle zarezerwowany dla wysokich rangą urzędników. Do pierwszej wojny światowej liście dębu wskazywały, że dana osoba otrzymała drugą lub wyższą nagrodę Pour le Mérite. Jednak odznaczani byli zazwyczaj wysocy rangą oficerowie. Do 1817 r. nie wolno było już nosić obu odznaczeń jednocześnie. W 1832 r. zdecydowano, że złote litery inskrypcji nie będą już złote, lecz będą inkrustowane metalem. Jednak pierwsze zmiany czcionki z kursywy na antykwę można zobaczyć około 1777/1778 przez złotnika Daniela Baudessona. W 1844 r. do krzyży zakonników, którzy byli członkami od co najmniej 50 lat, można było dodać koronę wieńczącą. W 1842 r. król Fryderyk Wilhelm IV ustanowił odrębną klasę cywilną, Pour le Mérite ds. Nauki i Sztuki. Nagroda obejmowała trzy sekcje: przyrodniczą, humanistyczną i plastyczną.
W 1866 r. król Prus Wilhelm I (Wilhelm Friedrich Ludwig) dodał Wielki Krzyż z Gwiazdą Wielkiego Krzyża jako stopień orderowy. Wielki Krzyż został przyznany tylko pięciu laureatom, królowi pruskiemu Wilhelmowi I, księciu koronnemu Fryderykowi Wilhelmowi i księciu Fryderykowi Karolowi pruskiemu, carowi Rosji Aleksandrowi II oraz feldmarszałkowi Helmuthowi von Moltke. W 1873 r. wprowadzono liście dębu do Wielkiego Krzyża.
Nagroda zyskała międzynarodową sławę w czasie I wojny światowej, a jej najsłynniejszymi odbiorcami byli piloci niemieckiego lotnictwa wojskowego. Na początku 1917 r. pilot musiał zniszczyć 17 samolotów wroga, a pod koniec wojny liczba ta wzrosła do 30. Jednym z najsłynniejszych laureatów nagrody był lotny as Manfred von Richthofen, zwany Czerwonym Baronem.
W 1918 roku, po zakończeniu I wojny światowej, zakończył się państwowy mecenat zakonu. Zniesiono klasę wojskową zakonu; jednak stan cywilny pozostał, a członkowie przywrócili zakon jako odrębną organizację, z nowymi zasadami i nową procedurą nominacji. Wielki Krzyż przyznawany był pięciokrotnie, jak wspomniano powyżej. Jest znacznie większy niż krzyż, ma wymiary 60-67 mm i ma duży centralny medalion z portretem Fryderyka Wielkiego po lewej stronie.
Krzyż Wielki z Liśćmi Dębu został dwukrotnie odznaczony: następcą tronu pruskiego Fryderyka Wilhelma i księcia pruskiego Fryderyka Karola. Krzyż i Gwiazda zostały wykonane przez nadwornego złotnika Johanna Georga Hossauera, a wyprodukowane przez Sy & Wagner.
Po przejęciu władzy przez nazistów, Pour le Mérite zaczął być ponownie nadawany jako cywilne odznaczenie państwowe. Do śmierci w 1934 nadawał go Paul von Hindenburg, następnie Adolf Hitler. Pod kierownictwem Hermanna Göringa, który posiadał ten order, Gestapo dokonało przeglądu poprzednio odznaczonych pod kątem ich „poprawności” i czystości rasowej, w efekcie czego odebrano odznaczenie m.in. Käthe Kollwitz.
Po II wojnie światowej ponownie powstał ruch na rzecz przywrócenia tego orderu i w 1952 Prezydent Niemiec Theodor Heuss przywrócił order Pour le Mérite jako nadawany przez niezależną organizację pod patronatem Prezydenta Niemiec. Jest to obecnie odznaczenie prestiżowe, lecz pozbawione oficjalnego statusu odznaczenia państwowego, który ma np. Order Zasługi Republiki Federalnej Niemiec. Ilość członków jest ograniczona do 40 osób. Z Polaków otrzymali go: Witold Lutosławski (1993), Andrzej Szczypiorski (1995), Magdalena Abakanowicz (1999) i Bronisław Geremek (2002).
(źródło: Wikipedia i internet)
-
Order Pour le Mérite (Za zasługę) na wstędze (wersja płaska) – Cesarstwo Niemieckie i III Rzesza
65,00 złPour le Mérite (fr. „Za Zasługę”) – najwyższy pruski order wojskowy do 1918 roku oraz wysokie odznaczenie cywilne do chwili obecnej.
Order Pour le Mérite został ustanowiony przez króla pruskiego Fryderyka II w 1740 r. i nadano go zarówno jako odznaczenie wojskowe jak i cywilne. Król Fryderyk chciał autentycznego, powszechnie uznawanego porządku zasług, aby zapewnić poczucie państwa i ekspansywny program polityczny.
Rozkaz został wprowadzony nieoficjalnie, bez dokumentacji. Ernst Philippe Collivaux otrzymał zlecenie na produkcję wczesnych krzyży, które były oparte na Order de la Générosité. Jednak korona królewska znajdowała się u góry krzyża. Pierwszym laureatem nagrody w czerwcu 1740 r. był adiutant generalny króla, pułkownik Hans Christof Friedrich von Hacke. Nagrody Pour le Mérite zostały ogłoszone po raz pierwszy podczas kampanii holenderskiej w berlińskiej gazecie w 1787 r.
Order został nazwany po francusku, ponieważ w tym czasie francuski był wiodącym językiem międzynarodowym i najmodniejszym na dworze Fryderyka.
Po utworzeniu federalnie zorganizowanego Cesarstwa Niemieckiego odznaczenia pruskie zasadniczo przybrały status odznaczeń cesarskich, mimo że nadal przyznawano odznaczenia wielu innych państw niemieckich. W 1794 r. odznaczono 694 rycerzy. W styczniu 1810 r. król Fryderyk Wilhelm III zadeklarował, że odznaczenie może być przyznane tylko za czynną służbę wojskową. Przed tą datą został przyznany zarówno za cele wojskowe, jak i polityczne. W marcu 1813 r. jako dodatkowe wyróżnienie dodano złote liście dębu, co wskazywało na nadzwyczajne zasługi w walce. Ten zaszczyt był zwykle zarezerwowany dla wysokich rangą urzędników. Do pierwszej wojny światowej liście dębu wskazywały, że dana osoba otrzymała drugą lub wyższą nagrodę Pour le Mérite. Jednak odznaczani byli zazwyczaj wysocy rangą oficerowie. Do 1817 r. nie wolno było już nosić obu odznaczeń jednocześnie. W 1832 r. zdecydowano, że złote litery inskrypcji nie będą już złote, lecz będą inkrustowane metalem. Jednak pierwsze zmiany czcionki z kursywy na antykwę można zobaczyć około 1777/1778 przez złotnika Daniela Baudessona. W 1844 r. do krzyży zakonników, którzy byli członkami od co najmniej 50 lat, można było dodać koronę wieńczącą. W 1842 r. król Fryderyk Wilhelm IV ustanowił odrębną klasę cywilną, Pour le Mérite ds. Nauki i Sztuki. Nagroda obejmowała trzy sekcje: przyrodniczą, humanistyczną i plastyczną.
W 1866 r. król Prus Wilhelm I (Wilhelm Friedrich Ludwig) dodał Wielki Krzyż z Gwiazdą Wielkiego Krzyża jako stopień orderowy. Wielki Krzyż został przyznany tylko pięciu laureatom, królowi pruskiemu Wilhelmowi I, księciu koronnemu Fryderykowi Wilhelmowi i księciu Fryderykowi Karolowi pruskiemu, carowi Rosji Aleksandrowi II oraz feldmarszałkowi Helmuthowi von Moltke. W 1873 r. wprowadzono liście dębu do Wielkiego Krzyża.
Nagroda zyskała międzynarodową sławę w czasie I wojny światowej, a jej najsłynniejszymi odbiorcami byli piloci niemieckiego lotnictwa wojskowego. Na początku 1917 r. pilot musiał zniszczyć 17 samolotów wroga, a pod koniec wojny liczba ta wzrosła do 30. Jednym z najsłynniejszych laureatów nagrody był lotny as Manfred von Richthofen, zwany Czerwonym Baronem.
W 1918 roku, po zakończeniu I wojny światowej, zakończył się państwowy mecenat zakonu. Zniesiono klasę wojskową zakonu; jednak stan cywilny pozostał, a członkowie przywrócili zakon jako odrębną organizację, z nowymi zasadami i nową procedurą nominacji. Wielki Krzyż przyznawany był pięciokrotnie, jak wspomniano powyżej. Jest znacznie większy niż krzyż, ma wymiary 60-67 mm i ma duży centralny medalion z portretem Fryderyka Wielkiego po lewej stronie.
Krzyż Wielki z Liśćmi Dębu został dwukrotnie odznaczony: następcą tronu pruskiego Fryderyka Wilhelma i księcia pruskiego Fryderyka Karola. Krzyż i Gwiazda zostały wykonane przez nadwornego złotnika Johanna Georga Hossauera, a wyprodukowane przez Sy & Wagner.
Po przejęciu władzy przez nazistów, Pour le Mérite zaczął być ponownie nadawany jako cywilne odznaczenie państwowe. Do śmierci w 1934 nadawał go Paul von Hindenburg, następnie Adolf Hitler. Pod kierownictwem Hermanna Göringa, który posiadał ten order, Gestapo dokonało przeglądu poprzednio odznaczonych pod kątem ich „poprawności” i czystości rasowej, w efekcie czego odebrano odznaczenie m.in. Käthe Kollwitz.
Po II wojnie światowej ponownie powstał ruch na rzecz przywrócenia tego orderu i w 1952 Prezydent Niemiec Theodor Heuss przywrócił order Pour le Mérite jako nadawany przez niezależną organizację pod patronatem Prezydenta Niemiec. Jest to obecnie odznaczenie prestiżowe, lecz pozbawione oficjalnego statusu odznaczenia państwowego, który ma np. Order Zasługi Republiki Federalnej Niemiec. Ilość członków jest ograniczona do 40 osób. Z Polaków otrzymali go: Witold Lutosławski (1993), Andrzej Szczypiorski (1995), Magdalena Abakanowicz (1999) i Bronisław Geremek (2002).
(źródło: Wikipedia i internet)
-
Order Pour le Mérite (Za zasługę) na wstędze (wersja wypukła) – Cesarstwo Niemieckie i III Rzesza
70,00 złPour le Mérite (fr. „Za Zasługę”) – najwyższy pruski order wojskowy do 1918 roku oraz wysokie odznaczenie cywilne do chwili obecnej.
Order Pour le Mérite został ustanowiony przez króla pruskiego Fryderyka II w 1740 r. i nadano go zarówno jako odznaczenie wojskowe jak i cywilne. Król Fryderyk chciał autentycznego, powszechnie uznawanego porządku zasług, aby zapewnić poczucie państwa i ekspansywny program polityczny.
Rozkaz został wprowadzony nieoficjalnie, bez dokumentacji. Ernst Philippe Collivaux otrzymał zlecenie na produkcję wczesnych krzyży, które były oparte na Order de la Générosité. Jednak korona królewska znajdowała się u góry krzyża. Pierwszym laureatem nagrody w czerwcu 1740 r. był adiutant generalny króla, pułkownik Hans Christof Friedrich von Hacke. Nagrody Pour le Mérite zostały ogłoszone po raz pierwszy podczas kampanii holenderskiej w berlińskiej gazecie w 1787 r.
Order został nazwany po francusku, ponieważ w tym czasie francuski był wiodącym językiem międzynarodowym i najmodniejszym na dworze Fryderyka.
Po utworzeniu federalnie zorganizowanego Cesarstwa Niemieckiego odznaczenia pruskie zasadniczo przybrały status odznaczeń cesarskich, mimo że nadal przyznawano odznaczenia wielu innych państw niemieckich. W 1794 r. odznaczono 694 rycerzy. W styczniu 1810 r. król Fryderyk Wilhelm III zadeklarował, że odznaczenie może być przyznane tylko za czynną służbę wojskową. Przed tą datą został przyznany zarówno za cele wojskowe, jak i polityczne. W marcu 1813 r. jako dodatkowe wyróżnienie dodano złote liście dębu, co wskazywało na nadzwyczajne zasługi w walce. Ten zaszczyt był zwykle zarezerwowany dla wysokich rangą urzędników. Do pierwszej wojny światowej liście dębu wskazywały, że dana osoba otrzymała drugą lub wyższą nagrodę Pour le Mérite. Jednak odznaczani byli zazwyczaj wysocy rangą oficerowie. Do 1817 r. nie wolno było już nosić obu odznaczeń jednocześnie. W 1832 r. zdecydowano, że złote litery inskrypcji nie będą już złote, lecz będą inkrustowane metalem. Jednak pierwsze zmiany czcionki z kursywy na antykwę można zobaczyć około 1777/1778 przez złotnika Daniela Baudessona. W 1844 r. do krzyży zakonników, którzy byli członkami od co najmniej 50 lat, można było dodać koronę wieńczącą. W 1842 r. król Fryderyk Wilhelm IV ustanowił odrębną klasę cywilną, Pour le Mérite ds. Nauki i Sztuki. Nagroda obejmowała trzy sekcje: przyrodniczą, humanistyczną i plastyczną.
W 1866 r. król Prus Wilhelm I (Wilhelm Friedrich Ludwig) dodał Wielki Krzyż z Gwiazdą Wielkiego Krzyża jako stopień orderowy. Wielki Krzyż został przyznany tylko pięciu laureatom, królowi pruskiemu Wilhelmowi I, księciu koronnemu Fryderykowi Wilhelmowi i księciu Fryderykowi Karolowi pruskiemu, carowi Rosji Aleksandrowi II oraz feldmarszałkowi Helmuthowi von Moltke. W 1873 r. wprowadzono liście dębu do Wielkiego Krzyża.
Nagroda zyskała międzynarodową sławę w czasie I wojny światowej, a jej najsłynniejszymi odbiorcami byli piloci niemieckiego lotnictwa wojskowego. Na początku 1917 r. pilot musiał zniszczyć 17 samolotów wroga, a pod koniec wojny liczba ta wzrosła do 30. Jednym z najsłynniejszych laureatów nagrody był lotny as Manfred von Richthofen, zwany Czerwonym Baronem.
W 1918 roku, po zakończeniu I wojny światowej, zakończył się państwowy mecenat zakonu. Zniesiono klasę wojskową zakonu; jednak stan cywilny pozostał, a członkowie przywrócili zakon jako odrębną organizację, z nowymi zasadami i nową procedurą nominacji. Wielki Krzyż przyznawany był pięciokrotnie, jak wspomniano powyżej. Jest znacznie większy niż krzyż, ma wymiary 60-67 mm i ma duży centralny medalion z portretem Fryderyka Wielkiego po lewej stronie.
Krzyż Wielki z Liśćmi Dębu został dwukrotnie odznaczony: następcą tronu pruskiego Fryderyka Wilhelma i księcia pruskiego Fryderyka Karola. Krzyż i Gwiazda zostały wykonane przez nadwornego złotnika Johanna Georga Hossauera, a wyprodukowane przez Sy & Wagner.
Po przejęciu władzy przez nazistów, Pour le Mérite zaczął być ponownie nadawany jako cywilne odznaczenie państwowe. Do śmierci w 1934 nadawał go Paul von Hindenburg, następnie Adolf Hitler. Pod kierownictwem Hermanna Göringa, który posiadał ten order, Gestapo dokonało przeglądu poprzednio odznaczonych pod kątem ich „poprawności” i czystości rasowej, w efekcie czego odebrano odznaczenie m.in. Käthe Kollwitz.
Po II wojnie światowej ponownie powstał ruch na rzecz przywrócenia tego orderu i w 1952 Prezydent Niemiec Theodor Heuss przywrócił order Pour le Mérite jako nadawany przez niezależną organizację pod patronatem Prezydenta Niemiec. Jest to obecnie odznaczenie prestiżowe, lecz pozbawione oficjalnego statusu odznaczenia państwowego, który ma np. Order Zasługi Republiki Federalnej Niemiec. Ilość członków jest ograniczona do 40 osób. Z Polaków otrzymali go: Witold Lutosławski (1993), Andrzej Szczypiorski (1995), Magdalena Abakanowicz (1999) i Bronisław Geremek (2002).
(źródło: Wikipedia i internet)
-
Orzeł Królewski Rodziny Hohenzollernów (1900) (Königsadler der Hohenzollern) – Królestwo Pruskie
50,00 złW ordynku królewskim Hohenzollernów istniały tzw. orły, odznaczenie cywilne nadawane przede wszystkim naukowcom, nauczycielom i artystom. Zamiast krzyża otrzymywali oni noszonego na szyi lub piersi emaliowanego na czarno orła pruskiego z pełnymi regaliami, z czarno-białą szachownicą herbu Hohenzollernów na piersi i z niebieskim medalionem z dewizą orderu „VOM FELS ZUM MEER” (symbolizującą drogę dziejową rodu od zamku na skale w Norymberdze do Bałtyku) pod głową orła.
„Od skał do morza” to motto, które wisi niczym aureola wokół głowy pruskiego orła. Taką nazwę nosiło także popularne czasopismo ukazujące się w latach 1881–1917 i obok „Gartenlaube” i „Daheim” było jednym z najpoczytniejszych periodyków w niemieckim domu mieszczańskim Cesarstwa. Królewski Order Hohenzollernów z majestatycznym orłem ma ze statecznym magazynem więcej wspólnego, niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka.
Zakon domowy narodził się 5 grudnia 1841 roku, kiedy został założony wspólnie przez książąt Hohenzollern-Hechingen i Hohenzollern-Sigmaringen. Po przejściu obu księstw do Prus w 1850 r., 16 stycznia 1851 r. król Fryderyk Wilhelm IV podniósł je do rangi domu królewskiego. Statut upamiętniał ekspansję dynastii „od skalistego szczytu Hohenzollernów… do Morza Bałtyckiego i przez basen Morza Północnego”, a następnie przyjął motto „Od skały do morza”. Order został przyznany w dwóch dywizjach, każda po trzy klasy. Oddział wojskowy miał kształt krzyża z orłem, do którego w 1864 roku dodano miecze, zaś oddział cywilny reprezentował orzeł z tarczą w barwach pruskich. Zakazy te zarezerwowane były dla osób, które „zasiewają ziarno postaw wiernych i czynów wiernych w sercach dorastających pokoleń, czy to poprzez poważną dyscyplinę młodzieży i rozbudzanie w szkole postaw bogobojnych, lojalnych i patriotycznych, czy też poprzez to poprzez wybitne dzieła sztuki i nauki…” Statut przewidywał trzy klasy zakonu: Wielkiego Komendanta, Komandora i Rycerza.
Jednak w 1861 r. król utworzył dla obu departamentów czwartą najniższą klasę, czyli posiadaczy, czyli cywilny porządek domowy tej klasy, prosty srebrny orzeł z nałożonymi emalią barwami pruskimi. Nadawany był niemal wyłącznie nauczycielom i duchownym, przeważnie u schyłku kariery zawodowej. Odbiorcą Orderu był nauczyciel Heinrich August Gressel, który otrzymał je 21 sierpnia 1911 roku. Od około 1895 roku był jedynym nauczycielem prowadzącym szkołę wiejską w Brönninghausen, obecnie części dzielnicy Heepen w Bielefeld. Najwyraźniej poprzez „poważną dyscyplinę” zaszczepił w dzieciach dokładnie taką postawę, jaką statut zakonu uważał za pożądaną, tak że po odejściu z zawodu nauczyciela dostąpił tego zaszczytu.
źródło: Wikipedia i historisches-museum-bielefeld.de
-
Podwodna odznaka wojenna 1918 (U-Boot Kriegsabzeichen 1918) – Cesarstwo Pruskie
55,00 złOdznaka wojenna łodzi podwodnej została podarowana przez cesarza Wilhelma II 1 lutego 1918 roku. Odznaka przeznaczona była dla załóg okrętów podwodnych Marynarki Wojennej. Wszyscy członkowie załogi, od oficerów po żołnierzy, którzy odbyli co najmniej trzy wyprawy przeciwko wrogowi i szczególnie się sprawdzili, mogli zostać uhonorowani. Wyjątki były dozwolone w przypadku kontuzji. Później wystarczyły dwa patrole, które spędziły na morzu co najmniej 150 dni. Pozycje oczekiwania okrętów podwodnych u wybrzeży własnego wybrzeża nie były uważane za operacje wroga. Należało prowadzić wykazy misji, które zostały wykorzystane do przyznania nagrody. Odznaka nie podlegała zwrotowi po opuszczeniu Marynarki Cesarskiej. Liczbę nagród szacuje się na 4500–5000. Jako producenci wymienieni są Wilhelm Deumer, Steinhauer & Lück i Paul Meybauer. Projekt pochodzi od rzeźbiarza Waltera Schotta. Wianek został patynowany na kolor zielony. Ale w wielu przypadkach udało się to naprawić i wyczyścić do koloru złotego. Odznaki wykonano z pozłacanego brązu, a później pozłacano metalem wojennym. Znane są wersje z producentem i bez producenta.
źródło: internet
-
Srebrna odznaka II stopnia NSDAP za 15 lat służby – III Rzesza
55,00 złNagroda Dienstauszeichnung der NSDAP została przekazana dekretem z 2 kwietnia 1939 r. przez kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera za zasługi dla wszystkich członków partii, niezależnie od tego, czy byli liderami grupy, czy tylko członkami. Fuhrer chciał w ten sposób docenić wieloletnią lojalną pracę w służbie NSDAP. Nie miało znaczenia, czy praca ta miała charakter etatowy, czy wolontariacki. Nagroda za usługi przyznawana była w 3 stopniach. Pierwszy poziom był złotym krzyżem z białymi emaliowanymi ramionami krzyża, drugi poziom był srebrnym krzyżem z niebieskimi emaliowanymi ramionami krzyża, a trzeci poziom to brązowy krzyż bez emalii. Złoto przyznano po 25 latach, srebro po 15 latach, a brąz po 10 latach wiernej służby. Wykonano okazy z lekko zakrzywionymi ramionami krzyża i płaskimi krzyżami.
Nagroda za służbę była noszona na dużej sztabie medalowej. Niezwykłe było to, że kobiety nosiły nagrodę na szyi na wstążce o szerokości 15 mm (tak jak w przypadku Krzyża Matki). Tylko odpowiednie wstążki były noszone na małej sztabce medalowej. Jeśli przyznano wyższy poziom, niższy poziom nie musiał być odrzucany, można go było kontynuować.
źródło: Internet
-
Srebrna Odznaka za Rany Cesarskiej Marynarki Wojennej 1918 (Verwundetenabzeichen der Marine 1918 in Silber)
55,00 złOdznaka ta została nadana w uznaniu żołnierzy, którzy zostali ranni w walce przez wroga lub którzy zostali inwalidami w wyniku urazu.
24 czerwca 1918 r. Wilhelm II podarował odznakę rannego marynarki wojennej członkom Marynarki Wojennej Cesarstwa. Przypisano trzy poziomy (czarny, srebrny/ matowy biały i złoty/ matowy żółty). Nagroda została przyznana tylko za rannych w walce morskiej.
Posiadacze odznaczenia, którzy odnieśli kolejną ranę w wojsku od 1939 r., otrzymali polecenie wymiany na Odznakę Rannego (1939 r.) w czasie II wojny światowej.
Warunki przyznania nagrody określały m.in.
„Chcę nadać odznakę rannym w służbie ojczyźnie jako szczególne uznanie. Odznaka ma na celu uhonorowanie tych, którzy wykrwawili się za ojczyznę lub którzy stracili zdrowie w strefie działań wojennych na skutek wrogich wpływów i przez to są niezdolni do pracy”.
Odznaka została przyznana w trzech etapach:
– w kolorze czarnym (na jedną i dwie rany)
– w kolorze srebrnym (na trzy i cztery rany)
– w kolorze złotym (dla pięciu i więcej ran)Od 30 stycznia 1936 r. wyższe stopnie mogły być również przyznawane dekretem za rzadsze obrażenia, jeśli uzasadniała to ciężkość obrażeń lub nawet okaleczenie.
Odznakę można było nosić również na odzieży cywilnej. W handlu sprzedawano wówczas wersje wykonane ze srebra, jako miniatury lub krążki śrubowe. -
Srebrna odznaka zestrzelenia samolotu (Silbernes Flugzeugzerstörungsabzeichen) – III Rzesza
19,00 złNiemieckie odznaczenie wojskowe z okresu II wojny światowej przyznawane najprawdopodobniej żołnierzom Wehrmachtu, które w pojedynkę zestrzeliły samolot wroga.
Szereg odznaczeń wojskowych Trzeciej Rzeszy zostało zatwierdzonych i zaprojektowanych, ale nigdy oficjalnie nie zostały wyprodukowane ani rozdane. Większość z nich powstała w celu podniesienia morale w ostatnich miesiącach wojny i istniała tylko na papierze, ponieważ nie było wystarczająco dużo czasu lub możliwości na ich produkcję. Od 1945 roku były one masowo fałszowane.
Planowano medale pamiątkowe za bitwy z lat 1939-40 i 1939-41, w brązie dla kombatantów i żelazie dla cywilów, ale nigdy nie zostały wydane. Próbne wybicia proponowanych medali zostały wykonane przez frankfurcką firmę E. Ferdinanda Wiedmanna i zawierały orła Wehrmachtu, Krzyż Żelazny, daty i napis Den Kämpfern für die Deutsche Freiheit (Do bojowników o wolność Niemców ). Intencją tych nagród było uhonorowanie tych, którzy uczestniczyli w podboju Polski, Europy Zachodniej, Bałkanów i Rosji. Pod koniec 1941 r. stało się jednak jasne, że dystrybucja takich medali zwycięstwa byłaby przedwczesna, a ich oficjalna instytucja została odłożona, a następnie całkowicie odłożona na półkę.
Jednym z takich projektów była Złota i Srebrna odznaka zestrzelenia samolotu, która prawdopodobnie ukazała się w formie prototypowej i widziano ją na mundurach, ale nigdy oficjalnie nie została zatwierdzona oraz Adolf Hitler nie dokonał jej oficjalnego nadania.
Miały istnieć II warianty odznaki:
Srebro – przyznawane za każdy zniszczony samolot
Złoto – za pięć zestrzelonych samolotówDokładnej dokumentacji i warunków przyznania tej nagrody nigdy nie ustalono.
-
Srebrna odznaka zniszczenia czołgu (Silber Sonderabzeichen für das Niederkämpfen von Panzerkampfwagen durch Einzelkämpfer) – III Rzesza
19,00 złNiemieckie odznaczenie wojskowe z okresu II wojny światowej przyznawane osobom z Wehrmachtu, które w pojedynkę zniszczyły czołg wroga lub opancerzony pojazd bojowy przy użyciu broni ręcznej. Jednostki przeciwpancerne nie kwalifikowały się do tej nagrody. Został utworzony 9 marca 1942 r., ale mógł być przyznawany za działania sięgające 22 czerwca 1941 r. (początek operacji Barbarossa, niemieckiej inwazji na Związek Radziecki). Przed wprowadzeniem tej nagrody żołnierz otrzymał odznakę generalną za akcję.
18 grudnia 1943 roku OKH wprowadził klasę złota, która uznawała samodzielne zniszczenie pięciu czołgów. Żołnierz mógł zatem mieć cztery srebrne odznaki, które zostałyby zastąpione złotą wersją po zniszczeniu piątego czołgu (do którego później można by dodać oddzielne srebro).
II Warianty odznaki:
Srebro – prezentowane za każdy zniszczony czołg.
Złoto – za pięć zniszczonych czołgów. -
Srebrny Królewski Order Krzyża Koronnego I klasy z Mieczami 1916-1918 – Cesarstwo Niemieckie
65,00 złKrólewski Order Koronny I klasy z mieczami (Königlicher Kronen-Orden Kreuz 1. Klasse mit Schwertern 1916 – 1918) w kolorze srebrnym ze złoceniami został nadany dopiero pod koniec I wojny światowej w latach 1916-1918. Częścią nagrody była również odpowiednia ośmioramienna gwiazda piersiowa z mieczami. Do tego czasu wysokie klasy były nadal ze złota.
W czasie I wojny światowej wysokim oficerom wojskowym przyznano łącznie 83 Krzyże I Klasy z Mieczami. Od 1917 do 1918 roku wykonano 52 sztuki z pozłacanego srebra.
Od 1864 roku Królewski Order Koronny mógł być odznaczony mieczami za zasługi dla wroga. Powodem powstania mieczy była wojna w 1864 roku z Danią i idea równouprawnienia z Zakonem Czerwonego Orła. Początkowo obowiązywały również postanowienia Orderu Orła Czerwonego z 16 września 1848 r. 22 kwietnia 1864 r. odnowiono postanowienia Królewskiego Orderu Koronnego. Regulowano między innymi nadawanie mieczy na pierścieniu i kolory wstęg, np. dla wyższych urzędników wojskowych. Pierwsze krzyże z mieczami z lat 1864-1868 miały jeszcze małą koronę królewską w medalionie. Nadano tylko 6 orderów koronnych I klasy z mieczami.
Królewski Order Koronny został podarowany przez króla Wilhelma I 18 października 1861 roku na pamiątkę koronacji. Królewski Order Korony składał się z 4 klas. Krzyże od pierwszej do trzeciej klasy miały ramiona krzyża emaliowane na biało, czwarta klasa nie miała krzyży emaliowanych.
W trakcie przyznawania korona w środkowym medalionie miała różne kształty, które informują o okresie przyznawania. Zgodnie z najnowszymi ustaleniami można teraz przypisać 4 modele i okresy produkcji. Ozdoby mieczy były różne.
-
Srebrny Krzyż Zasługi Wojennej 1 klasy z Mieczami (Silbernes Kriegsverdienstkreuz 1. Klasse mit Schwertern) – III Rzesza
63,00 złKrzyż Zasługi Wojennej ustanowiony został w dwóch stopniach przez Adolfa Hitlera 18 października 1939 roku, jako odznaczenie dla osób, których zasługi podczas wojny nie kwalifikowały się do odznaczenia Krzyżem Żelaznym. W rzeczywistości Krzyż Zasługi Wojennej był orderem przyznawanym za zasługi na tyłach frontu, w bazie i w armii rezerwowej lub w ojczyźnie, podczas gdy Krzyż Żelazny był zarezerwowany za zasługi w bezpośrednich działaniach bojowych. Krzyż Zasługi Wojennej wszystkich klas mógł być przyznany wszystkim stopniom Wehrmachtu i Waffen-SS, ale mogą być również przyznawane cywilom. 8 lipca 1944 r. Adolf Hitler podarował Krzyż Złotego Rycerstwa; jednak ta innowacja nie została opublikowana. W 1940 roku liczba stopni zwiększona została do czterech, a w 1944 ostatecznie do pięciu:
– Złoty Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej (Goldenes Ritterkreuz des Kriegsverdienstkreuzes, ustanowiony 8 czerwca 1944)
– Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej (Ritterkreuz des Kriegsverdienstkreuzes, ustanowiony 19 sierpnia 1940), srebrny
– Krzyż Zasługi Wojennej I klasy (Kriegsverdienstkreuz 1. Klasse, srebrny)
– Krzyż Zasługi Wojennej II klasy (Kriegsverdienstkreuz 2. Klasse, brązowy)
– Medal Zasługi Wojennej (Kriegsverdienstmedaille, ustanowiony 19 sierpnia 1940)Krzyż (z wyjątkiem Medalu Zasługi Wojennej) nadawano w dwóch wersjach. Krzyż Zasługi Wojennej z Mieczami (Kriegsverdienstkreuz mit Schwertern) przyznawano za szczególne zasługi dokonane w służbie pod ogniem nieprzyjaciela lub zasługi w militarnym prowadzeniu wojny. Krzyż w wersji bez mieczy (Kriegsverdienstkreuz ohne Schwerter) przyznawany był natomiast za szczególne zasługi w wykonywaniu zadań wojennych nie przebiegających pod ogniem nieprzyjaciela.
Medalem Zasługi Wojennej odznaczani byli najczęściej pracownicy fabryk przemysłowych wykonujący więcej sprzętu oraz wyposażenia niż zakładała norma, a także rolnicy, których plony były szczególnie wysokie, aczkolwiek uprawnieni byli do jego otrzymania także żołnierze.
Krzyż II klasy oraz medal noszone był na wstędze w barwach flagi niemieckiej II i III Rzeszy (czarno-biało-czerwonej) na lewej piersi lub na drugiej dziurce guzika kurtki mundurowej. Krzyże rycerskie noszone były na wstędze na szyi, natomiast krzyż I klasy noszony był bez wstęgi na lewej piersi.
Ustanowiony w 1944 roku Złoty Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej przyznany został tylko dwukrotnie – w dniu 20 kwietnia 1945 wersję bez mieczy otrzymali Franz Hahne z firmy Alkett (który był także pierwszym kawalerem Krzyża Rycerskiego Krzyża Zasługi Wojennej) i Karl Otto Saur z Ministerstwa Uzbrojenia.
Jednym z najsłynniejszych kawalerów Krzyża Zasługi Wojennej był William Joyce, członek i jeden z założycieli Brytyjskiej Unii Faszystów.
W 1957 roku odznaczenie uległo denazyfikacji. Zezwolono na jego noszenie weteranom wojennym pod warunkiem usunięcia z niego swastyki. W obecnej kolejności odznaczeń niemieckich znajduje się na siódmym miejscu, poniżej Krzyża Honorowego za I Wojnę Światową, a powyżej pozostałych odznaczeń za II wojnę światową (z wyjątkiem Krzyża Żelaznego 1939, który jest czwarty w starszeństwie niemieckich odznaczeń).
(źródło: Wikipedia)
-
Srebrny Krzyż Zasługi Wojskowej IV klasy z koroną i mieczami (1905-1918) – Królestwo Bawarii
70,00 złOrder Zasługi Wojskowej (niem. Militär-Verdienstorden) odznaczenie wojskowe Królestwa Bawarii, nadawane w latach 1866–1918, ufundowane 19 lipca 1866 przez króla Ludwika II Wittelsbacha, nadawany oficerom armii bawarskiej oraz armii innych państw, a także osobom cywilnym, za zasługi wojskowe w czasie pokoju i wojny, jak również za czyny waleczności na polu bitwy, niekwalifikujące się do odznaczenia Orderem Wojskowym Maksymiliana Józefa.
Odznaczenie początkowo składało się z 5 klas:
Krzyż Wielki (Großkreuz)
Wielki Komandor (Großkomtur)
Komandor (Komtur)
Kawaler I kl. (Ritter I. Klasse)
Kawaler II kl. (Ritter II. Klasse)oraz Krzyż Zasługi (Verdienstkreuz), przeznaczony dla podoficerów.
Poszczególne klasy orderu i stopnie Krzyża Zasługi mogły być nadawane z koroną, a za zasługi wojenne – z mieczami.
Książę Luitpold podarował Krzyż Oficerski jako nagrodę 26 lutego 1900 roku. W 1905 roku zmieniono nazwy pozostałych klas.
Krzyż Wielki I kl., II kl., 2. kl. z gwiazdą, 3. i 4. kl. Wszystkie klasy mogły zostać także nagrodzone koroną. W 1913 roku nastąpiła kolejna rozbudowa o trzy klasy.Od 1916 roku wszystkie klasy oprócz czwartej wykonywane są z pozłacanego srebra. Znanymi producentami byli Jacob Leser, Straubing, Gebr. Hemmerle i Weiss & Cie. z Monachium.
-
Srebrny Krzyż Zasługi Wojskowej IV klasy z mieczami (1905-1918) (wersja stare srebro) – Królestwo Bawarii
70,00 złOrder Zasługi Wojskowej z mieczami (Militär-Verdienstorden Kreuz 4.Klasse mit Schwertern) został ustanowiony 19 lipca 1866 roku przez króla Ludwika II. Order nadawany był za odważne czyny wojenne, które jednak nie spełniały warunków do nadania Orderu Wojskowego Maksa Józefa. Cywile mogli być także uhonorowani, jeśli wnieśli szczególne zasługi dla wojska.
Order początkowo składał się z 5 klas: Krzyża Wielkiego, Komandorskiego, Kawalerskiego I i II klasy oraz posiadaczy Krzyża Zasługi Wojskowej.
W 1891 roku wersje z mieczami zostały przekazane na potrzeby wojen 1866 i 1870/71. Orderów trzeba było szukać, a ich zdobycie było płatne. W 1900 roku Krzyż Oficerski został ustanowiony Orderem Zasługi Wojskowej. W 1905 roku emaliowany Krzyż Zasługi Wojskowej jako najniższa klasa Orderu został zastąpiony srebrnym Krzyżem Zasługi Wojskowej w 2 klasach. Stopnie otrzymania odznaki zostały przeprojektowane. Teraz były to następujące klasy: Krzyż Wielki, I klasa z Gwiazdą na Piersi, II klasa z Gwiazdą na Piersi i bez, Krzyż Oficerski, III klasa (poprzednio rycerski I klasy), IV klasa z koroną i bez oraz z mieczami i bez (Rycerz II klasy od 1866 r. został zniesiony) oraz Krzyż Zasługi Wojskowej (srebrny) I i II klasy.
Klasa IV była wykonana ze srebra. Centralne tarcze wykonane ze złota lub srebra.
Znanymi producentami byli Gebrüder Hemmerle z Monachium i Jacob Leser ze Straubing.Źródło: Internet
-
Srebrny Medal Orderu Orła Czerwonego IV klasy (1861-1918) – Cesarstwo Niemieckie
70,00 złKrólewski Order Orła Czerwonego wyłonił się z książęcego brandenburskiego Orderu Czerwonego Orła. 12 czerwca 1792 roku król Fryderyk Wilhelm II (Wielki) potwierdził ten rozkaz jako nagrodę królewską. W ramach zmian wprowadził pruską koronę królewską zamiast korony książęcej, a na odwrocie litery FWR (Friedrich, Wilhelm, Rex czyli Król). Od tego dnia wprowadzono wiele zmian. W 1810 roku król Fryderyk Wilhelm III założył zakon. Order rozszerzono na klasy III i IV, a dla klas I i II dodano jeszcze liście dębu. W 1848 roku umieszczono miecze dla służby wojskowej. W okresie od 1848 do 1854 roku pojawiły się wersje z fioletowym orłem i fioletowym orłem w medalionie, ale od 1854 roku liliowy kolor orła w medalionie został zastąpiony szkarłatem i to już pozostało. W 1832 r. wstęga została podarowana i wręczona rycerzom III stopnia, którzy służyli wiernie zakonowi przez 10 lat lub dłużej.
-
Szarotka Alpejska (Edelweiss) na magnes, kolor srebrny, rozm. 30 x 32 mm
15,00 złDuża, metalowa szarotka z mocowaniem na magnes. Rozmiar 30 x 32 mm.
Szarotka alpejska występuje w polskich Tatrach i jest pod ścisłą ochroną. Jest rzadkim gatunkiem, który przetrwał od czasów epoki lodowcowej.
- Ze względu na białe kwiaty szarotka uważana jest w Szwajcarii za symbol czystości, niewinności.
- Szarotka w 1907 roku została ustanowiona przez cesarza Franciszka Józefa I odznaką austro-węgierskich wojsk alpejskich (strzelcy górscy),
- Znajduje się w logo Österreichischer Alpenverein, Deutscher Alpenverein oraz Österreichischer Bergrettungsdienst (austriacka górska służba ratunkowa).
- W formie korpusówki jest noszona na kołnierzach współczesnych mundurów jednostek podhalańskich Wojska Polskiego.
- Szarotka znajduje się w herbie Podhala Nowy Targ.
- Szarotka była symbolem używanym przez niemieckie jednostki górskie Wehrmachtu, a obecnie Bundeswehry, zwane Gebirgsjäger. Szarotek używano w formie naszywki na rękaw kurtki mundurowej oraz metalowego emblematu na czapkę (Gebirgsjägermütze), która w niezmienionej formie stosowana jest do dziś przez niemieckie jednostki górskie. W czasie II wojny światowej, skomponowano piosenkę “Es war ein Edelweiss” (“Była sobie szarotka”), która z uwagi na swoją charakterystyczną marszową melodie szybko stała się najpopularniejszą piosenką niemieckich jednostek górskich, jak i jedną z najbardziej znanych wojskowych niemieckich piosenek II wojny światowej.
źródło: Wikipedia
-
Szarotka Alpejska (Edelweiss) na magnes, kolor srebrny, rozm. 60 x 60 mm
21,00 złDuża, metalowa szarotka z mocowaniem na magnes. Rozmiar 60 x 60 mm.
Szarotka alpejska występuje w polskich Tatrach i jest pod ścisłą ochroną. Jest rzadkim gatunkiem, który przetrwał od czasów epoki lodowcowej.
- Ze względu na białe kwiaty szarotka uważana jest w Szwajcarii za symbol czystości, niewinności.
- Szarotka w 1907 roku została ustanowiona przez cesarza Franciszka Józefa I odznaką austro-węgierskich wojsk alpejskich (strzelcy górscy),
- Znajduje się w logo Österreichischer Alpenverein, Deutscher Alpenverein oraz Österreichischer Bergrettungsdienst (austriacka górska służba ratunkowa).
- W formie korpusówki jest noszona na kołnierzach współczesnych mundurów jednostek podhalańskich Wojska Polskiego.
- Szarotka znajduje się w herbie Podhala Nowy Targ.
- Szarotka była symbolem używanym przez niemieckie jednostki górskie Wehrmachtu, a obecnie Bundeswehry, zwane Gebirgsjäger. Szarotek używano w formie naszywki na rękaw kurtki mundurowej oraz metalowego emblematu na czapkę (Gebirgsjägermütze), która w niezmienionej formie stosowana jest do dziś przez niemieckie jednostki górskie. W czasie II wojny światowej, skomponowano piosenkę “Es war ein Edelweiss” (“Była sobie szarotka”), która z uwagi na swoją charakterystyczną marszową melodie szybko stała się najpopularniejszą piosenką niemieckich jednostek górskich, jak i jedną z najbardziej znanych wojskowych niemieckich piosenek II wojny światowej.
źródło: Wikipedia
-
Szarotka Alpejska (Edelweiss) na pin, kolor cynowo-złoty
25,00 złSzarotka Alpejska, kolor cyna/ srebrny ze złotym środkiem. Mocowanie na 2 metalowe piny z zapięciem. Rozmiar 52 x 37 mm.
-
Szarotka Alpejska (Edelweiss) na pin, kolor stare złoto
25,00 złSzarotka Alpejska, kolor miedziany lub stare złoto ze złotym środkiem. Mocowanie na 2 metalowe piny z zapięciem. Rozmiar 52 x 37 mm.
-
Szarotka Strzelców Alpejskich (Edelweissabzeichen) na czapkę górską, 51 x 37 mm
25,00 złSzarotka Strzelców Alpejskich, kolor srebrny i złoty. Mocowanie na metalowe wąsy lub dziurki do przyszycia. Rozmiar 51 x 37 mm.
Oznaka określana powszechnie mianem “Szarotki” (Edelweissabzeichen), wprowadzona w jednostkach strzelców górskich armii niemieckiej 2 maja 1939 r. Była w nich noszona przez żołnierzy wszystkich stopni od szeregowego do generała, a także przez urzędników wojskowych. W związku z faktem, że była to oznaka przynależności do konkretnej formacji (Gebirgsjägereinheiten) prawo jej noszenia nie obowiązywało po służbowym przeniesieniu (nawet, jeśli przeniesiony żołnierz zachowywał prawo do munduru jednostek górskich). Noszono trzy odmiany: dwie na czapki i jedną na rękaw kurtki mundurowej. […]
Odznakę na czapkę górską (Edelweissabzeichen der Bergmütze) wykonywano w postaci kwiatu szarotki na łodydze z dwoma liśćmi. Łodyżkę i płatki wykańczano na srebrno, a pręciki na złoto. Oznaka posiadała przewiercone otworki umożliwiające jej przyszycie. Umieszczano ją – często na ciemnozielonej sukiennej podkładce – z lewej strony czapki, końcem łodyżki ku przodowi, pod kątem 45°, 20 mm za końcem daszka, 25 mm powyżej dolnej krawędzi czapki. […]
źródło: muzeumwp.pl
-
Szarotka Strzelców Alpejskich (Edelweissabzeichen) na czapkę górską, 51 x 38 mm
17,50 złSzarotka Strzelców Alpejskich, kolor stare srebro i złoty. Mocowanie na metalowe wąsy oraz dziurki do przyszycia. Rozmiar 51 x 38 mm.
Oznaka określana powszechnie mianem “Szarotki” (Edelweissabzeichen), wprowadzona w jednostkach strzelców górskich armii niemieckiej 2 maja 1939 r. Była w nich noszona przez żołnierzy wszystkich stopni od szeregowego do generała, a także przez urzędników wojskowych. W związku z faktem, że była to oznaka przynależności do konkretnej formacji (Gebirgsjägereinheiten) prawo jej noszenia nie obowiązywało po służbowym przeniesieniu (nawet, jeśli przeniesiony żołnierz zachowywał prawo do munduru jednostek górskich). Noszono trzy odmiany: dwie na czapki i jedną na rękaw kurtki mundurowej. […]
Odznakę na czapkę górską (Edelweissabzeichen der Bergmütze) wykonywano w postaci kwiatu szarotki na łodydze z dwoma liśćmi. Łodyżkę i płatki wykańczano na srebrno, a pręciki na złoto. Oznaka posiadała przewiercone otworki umożliwiające jej przyszycie. Umieszczano ją – często na ciemnozielonej sukiennej podkładce – z lewej strony czapki, końcem łodyżki ku przodowi, pod kątem 45°, 20 mm za końcem daszka, 25 mm powyżej dolnej krawędzi czapki. […]
źródło: muzeumwp.pl
-
Szarotka Strzelców Alpejskich (Edelweissabzeichen) na czapkę górską, 57 x 40 mm
25,00 złSzarotka Strzelców Alpejskich, kolor srebrny i złoty. Mocowanie na metalowe wąsy oraz dziurki do przyszycia. Rozmiar 57 x 40 mm.
Oznaka określana powszechnie mianem “Szarotki” (Edelweissabzeichen), wprowadzona w jednostkach strzelców górskich armii niemieckiej 2 maja 1939 r. Była w nich noszona przez żołnierzy wszystkich stopni od szeregowego do generała, a także przez urzędników wojskowych. W związku z faktem, że była to oznaka przynależności do konkretnej formacji (Gebirgsjägereinheiten) prawo jej noszenia nie obowiązywało po służbowym przeniesieniu (nawet, jeśli przeniesiony żołnierz zachowywał prawo do munduru jednostek górskich). Noszono trzy odmiany: dwie na czapki i jedną na rękaw kurtki mundurowej. […]
Odznakę na czapkę górską (Edelweissabzeichen der Bergmütze) wykonywano w postaci kwiatu szarotki na łodydze z dwoma liśćmi. Łodyżkę i płatki wykańczano na srebrno, a pręciki na złoto. Oznaka posiadała przewiercone otworki umożliwiające jej przyszycie. Umieszczano ją – często na ciemnozielonej sukiennej podkładce – z lewej strony czapki, końcem łodyżki ku przodowi, pod kątem 45°, 20 mm za końcem daszka, 25 mm powyżej dolnej krawędzi czapki. […]
źródło: muzeumwp.pl
-
Szarotka Strzelców Alpejskich (Edelweissabzeichen) na czapkę górską, naszywka
25,00 złSzarotka Strzelców Alpejskich, na czapkę furażerkę górską. Naszywka materiałowa. Rozmiar 75 x 50 mm.
Oznaka określana powszechnie mianem “Szarotki” (Edelweissabzeichen), wprowadzona w jednostkach strzelców górskich armii niemieckiej 2 maja 1939 r. Była w nich noszona przez żołnierzy wszystkich stopni od szeregowego do generała, a także przez urzędników wojskowych. W związku z faktem, że była to oznaka przynależności do konkretnej formacji (Gebirgsjägereinheiten) prawo jej noszenia nie obowiązywało po służbowym przeniesieniu (nawet, jeśli przeniesiony żołnierz zachowywał prawo do munduru jednostek górskich). Noszono trzy odmiany: dwie na czapki i jedną na rękaw kurtki mundurowej. […]
Odznakę na czapkę górską (Edelweissabzeichen der Bergmütze) wykonywano w postaci kwiatu szarotki na łodydze z dwoma liśćmi. Łodyżkę i płatki wykańczano na srebrno, a pręciki na złoto. Oznaka posiadała przewiercone otworki umożliwiające jej przyszycie. Umieszczano ją – często na z lewej strony czapki, końcem łodyżki ku przodowi, pod kątem 45°, 20 mm za końcem daszka, 25 mm powyżej dolnej krawędzi czapki. […]
źródło: muzeumwp.pl
-
Wieniec do czapki garnizonowej Luftwaffe srebrny- III Rzesza
55,00 złNiemieckie odznaczenie na czapkę oficera Luftwaffe.
-
Wieniec z bączkiem do czapki garnizonowej oficera Wehrmachtu (srebrny) – III Rzesza
55,00 złNiemieckie srebrne odznaczenie na czapkę oficera Wehrmachtu.
-
Wieniec z kokardą do czapki oficerskiej Kriegsmarine lub Wehrmacht (złoty) – III Rzesza
60,00 złNiemieckie odznaczenie na czapkę oficera lub generała Wehmachtu lub Kriegsmarine. Kokarda została pokryta ręcznie złotą farbą z drobinkami złota, dokładnie taką jaka była używana w tamtych czasach. Farba ma specyficzny odcień pełnego, bogatego złota.
-
Wojskowa Odznaka Sportowa Wehrsport Stahlhelmbund 1930
35,00 złOdznaka sportowa wojskowa (niem. Wehrsport-Abzeichen) członków Stahlhelmbund, który był organizacją paramilitarną, jedną z wielu jakie powstały w Niemczech po kapitulacji w 1918 r. Był rodzajem sprzeciwu przeciwko narzuconemu przez zwycięzców porządkowi Republiki Weimarskiej i ograniczeniom jakie nałożone zostały w zakresie posiadania armii i uzbrojenia. Była to dobrze zakamuflowana armia, która na początku lat trzydziestych liczyła ok.500 000 osób.
Związek prowadził regularne zajęcia o profilu wojskowym w różnych specjalnościach, członkowie nosili mundury. Prezentowana odznaka nadawana była członkom Stahlhelmbundu, którzy pomyślnie przeszli szereg ćwiczeń wojskowych. Sporty wojskowe lub szkolenie wojskowe to inne nazwy sportów wojskowych i terminy ogólne określające różne ćwiczenia związane z wojskiem. Mogły one obejmować marsze przełajowe i biegi na orientację, tory przeszkód, ćwiczenia w strzelaniu do celu, trening walki wręcz, taktykę ataku i obrony.
Odznaka noszona była na kołnierzu, na aksamitnej patce. Oznaczenia Wehrsport ustanowione zostały w roku 1930 i obowiązywały do 1932 roku. Wehrsport-Abzeichen zostały wyprodukowane przez fabrykę “Der Stahlhof” z Magdeburga, oficjalnego producenta insygniów i pamiątek Stahlhelmbundu. Według katalogu wydrukowanego wiosną 1930 r. Para odznaczeń sportowych wojskowych z białego metalu była warta 95 Pfennigs.
źródło: internet
-
Zawieszka patriotyczna z czaszką, kolor stare srebro – III Rzesza
35,00 złWisiorek z czaszką z czasów III Rzeszy najczęściej noszony przez kobiety lub dzieci. Zawieszany był na łańcuszku lub rzemyku. Wysyłamy razem z rzemykiem.
-
Złota odznaka I stopnia NSDAP za 25 lat służby – III Rzesza
55,00 złNagroda Dienstauszeichnung der NSDAP została przekazana dekretem z 2 kwietnia 1939 r. przez kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera za zasługi dla wszystkich członków partii, niezależnie od tego, czy byli liderami grupy, czy tylko członkami. Fuhrer chciał w ten sposób docenić wieloletnią lojalną pracę w służbie NSDAP. Nie miało znaczenia, czy praca ta miała charakter etatowy, czy wolontariacki. Nagroda za usługi przyznawana była w 3 stopniach. Pierwszy poziom był złotym krzyżem z białymi emaliowanymi ramionami krzyża, drugi poziom był srebrnym krzyżem z niebieskimi emaliowanymi ramionami krzyża, a trzeci poziom to brązowy krzyż bez emalii. Złoto przyznano po 25 latach, srebro po 15 latach, a brąz po 10 latach wiernej służby. Wykonano okazy z lekko zakrzywionymi ramionami krzyża i płaskimi krzyżami.
Nagroda za służbę była noszona na dużej sztabie medalowej. Niezwykłe było to, że kobiety nosiły nagrodę na szyi na wstążce o szerokości 15 mm (tak jak w przypadku Krzyża Matki). Tylko odpowiednie wstążki były noszone na małej sztabce medalowej. Jeśli przyznano wyższy poziom, niższy poziom nie musiał być odrzucany, można go było kontynuować.
źródło: Internet
-
Złota Odznaka za Rany Cesarskiej Marynarki Wojennej 1918 (Verwundetenabzeichen der Marine 1918 in Gold)
55,00 złOdznaka ta została nadana w uznaniu żołnierzy, którzy zostali ranni w walce przez wroga lub którzy zostali inwalidami w wyniku urazu.
24 czerwca 1918 r. Wilhelm II podarował odznakę rannego marynarki wojennej członkom Marynarki Wojennej Cesarstwa. Przypisano trzy poziomy (czarny, srebrny/ matowy biały i złoty/ matowy żółty). Nagroda została przyznana tylko za rannych w walce morskiej.
Posiadacze odznaczenia, którzy odnieśli kolejną ranę w wojsku od 1939 r., otrzymali polecenie wymiany na Odznakę Rannego (1939 r.) w czasie II wojny światowej.
Warunki przyznania nagrody określały m.in.
„Chcę nadać odznakę rannym w służbie ojczyźnie jako szczególne uznanie. Odznaka ma na celu uhonorowanie tych, którzy wykrwawili się za ojczyznę lub którzy stracili zdrowie w strefie działań wojennych na skutek wrogich wpływów i przez to są niezdolni do pracy”.
Odznaka została przyznana w trzech etapach:
– w kolorze czarnym (na jedną i dwie rany)
– w kolorze srebrnym (na trzy i cztery rany)
– w kolorze złotym (dla pięciu i więcej ran)Od 30 stycznia 1936 r. wyższe stopnie mogły być również przyznawane dekretem za rzadsze obrażenia, jeśli uzasadniała to ciężkość obrażeń lub nawet okaleczenie.
Odznakę można było nosić również na odzieży cywilnej. W handlu sprzedawano wówczas wersje wykonane ze srebra, jako miniatury lub krążki śrubowe. -
Złota odznaka zestrzelenia samolotu (Goldenes Flugzeugzerstörungsabzeichen) – III Rzesza
19,00 złNiemieckie odznaczenie wojskowe z okresu II wojny światowej przyznawane najprawdopodobniej żołnierzom Wehrmachtu, które w pojedynkę zestrzeliły samolot wroga.
Szereg odznaczeń wojskowych Trzeciej Rzeszy zostało zatwierdzonych i zaprojektowanych, ale nigdy oficjalnie nie zostały wyprodukowane ani rozdane. Większość z nich powstała w celu podniesienia morale w ostatnich miesiącach wojny i istniała tylko na papierze, ponieważ nie było wystarczająco dużo czasu lub możliwości na ich produkcję. Od 1945 roku były one masowo fałszowane.
Planowano medale pamiątkowe za bitwy z lat 1939-40 i 1939-41, w brązie dla kombatantów i żelazie dla cywilów, ale nigdy nie zostały wydane. Próbne wybicia proponowanych medali zostały wykonane przez frankfurcką firmę E. Ferdinanda Wiedmanna i zawierały orła Wehrmachtu, Krzyż Żelazny, daty i napis Den Kämpfern für die Deutsche Freiheit (Do bojowników o wolność Niemców ). Intencją tych nagród było uhonorowanie tych, którzy uczestniczyli w podboju Polski, Europy Zachodniej, Bałkanów i Rosji. Pod koniec 1941 r. stało się jednak jasne, że dystrybucja takich medali zwycięstwa byłaby przedwczesna, a ich oficjalna instytucja została odłożona, a następnie całkowicie odłożona na półkę.
Jednym z takich projektów była Złota i Srebrna odznaka zestrzelenia samolotu, która prawdopodobnie ukazała się w formie prototypowej i widziano ją na mundurach, ale nigdy oficjalnie nie została zatwierdzona oraz Adolf Hitler nie dokonał jej oficjalnego nadania.
Miały istnieć II warianty odznaki:
Srebro – przyznawane za każdy zniszczony samolot
Złoto – za pięć zestrzelonych samolotówDokładnej dokumentacji i warunków przyznania tej nagrody nigdy nie ustalono.
-
Złota odznaka zniszczenia czołgu (Goldenes Sonderabzeichen für das Niederkämpfen von Panzerkampfwagen durch Einzelkämpfer) – III Rzesza
19,00 złNiemieckie odznaczenie wojskowe z okresu II wojny światowej przyznawane osobom z Wehrmachtu, które w pojedynkę zniszczyły czołg wroga lub opancerzony pojazd bojowy przy użyciu broni ręcznej. Jednostki przeciwpancerne nie kwalifikowały się do tej nagrody. Został utworzony 9 marca 1942 r., ale mógł być przyznawany za działania sięgające 22 czerwca 1941 r. (początek operacji Barbarossa, niemieckiej inwazji na Związek Radziecki). Przed wprowadzeniem tej nagrody żołnierz otrzymał odznakę generalną za akcję.
18 grudnia 1943 roku OKH wprowadził klasę złota, która uznawała samodzielne zniszczenie pięciu czołgów. Żołnierz mógł zatem mieć cztery srebrne odznaki, które zostałyby zastąpione złotą wersją po zniszczeniu piątego czołgu (do którego później można by dodać oddzielne srebro).
II Warianty odznaki:
Srebro – prezentowane za każdy zniszczony czołg.
Złoto – za pięć zniszczonych czołgów. -
Złoty Krzyż Hiszpanii (Goldenes Spanienkreuz mit Schwertern) – III Rzesza
55,00 złKrzyż Hiszpanii (niem. Spanienkreuz) – niemieckie odznaczenie wojskowe ustanowione przez Adolfa Hitlera 14 kwietnia 1939 roku w celu nagrodzenia żołnierzy walczących w ramach Legionu Condor w hiszpańskiej wojnie domowej.
Krzyż został ustanowiony w trzech klasach – złotej, srebrnej i brązowej, a każda z nich posiada dwie wersje – złota z mieczami i brylantami oraz z mieczami, srebrna z mieczami i bez mieczy, brązowa z mieczami i bez mieczy.
Krzyż z mieczami był nadawany żołnierzom Legionu Condor oraz marynarzom Kriegsmarine uczestniczącym w bezpośrednich walkach. Przy czym:
– Złoty z mieczami i brylantami – nadawany był za szczególne i wzorowe wykonywanie zadań bojowych. Nadano 28 krzyży.
– Złoty z mieczami – za wykazane męstwo i odwagę w walce. Nadano 1126 krzyży.
– Srebrny z mieczami – za udział w walce mającej decydujące znaczenie dla losów wojny. Nadano 8304 krzyże.
– Brązowy z mieczami – za udział w walce. Nadano 8462 krzyże.Krzyż bez mieczy był nadawany żołnierzom, marynarzom i osobom cywilnym, które przez co najmniej trzy miesiące współdziałały z Legionem Condor lub marynarką wojenną na terenie Hiszpanii, lecz nie brały udziału w bezpośrednich walkach. Nadano 327 Srebrnych i 7869 Brązowych Krzyży bez mieczy.
Noszony był bezpośrednio na bluzie na piersi po prawej stronie. Krzyż był nadawany w latach 1939–1940 i łącznie nadano 26 056 krzyży.
-
Złoty Krzyż Zasługi Wojskowej III klasy z koroną i mieczami (1914-1918) – Królestwo Bawarii
70,00 złOrder ten został ufundowany przez króla Ludwika II 19 lipca 1866 roku za odważne czyny wojenne, które nie wystarczyły, aby otrzymać Order Maksa Józefa, ale mimo to powinny być honorowane.
Odznaczenie początkowo składało się z 5 klas: Krzyża Wielkiego, Komandora, Kawalera I Klasy, Kawalera II Klasy i Posiadacza Krzyża Zasługi Wojskowej. 26 lutego 1900 roku do Orderu dodano Krzyż Oficerski.
Odznaczenie zajęło pozycję pomiędzy rycerzem I klasy a dowódcą. W 1905 roku książę regent Luitpold zreorganizował zakon i stworzył nowe klasy: Krzyż Wielki, I klasa z Gwiazdą, II klasa z Gwiazdą (Wielki Dowódca), II Klasa (Dowódca), Krzyż Oficerski, III Klasa (Rycerz I Klasy), IV Klasa (Rycerz II Klasy) z koroną i 4. klasa. Krzyż Zasługi Wojskowej dzielił się na I i II klasę. W 1913 roku Krzyż Zasługi Wojskowej został ponownie przeprojektowany.
Order Zasługi Wojskowej III klasy nadawany był od 1914 roku z koroną i bez. Krzyże wykonywano ze złota i pozłacanego srebra. Krzyże pozłacane posiadają srebrne znamiona na krzyżu i mieczach.
Od 1916 roku wszystkie klasy oprócz czwartej wykonywane były z pozłacanego srebra. Na krzyżach wykonanych ze srebra pozłacanego granica dolnego ramienia krzyża jest szersza. Znanymi producentami byli Weiss & Cie, Monachium, Gebrüder Hemmerle, Monachium i Jakob Leser, Straubing. Order Zasługi Wojskowej III klasy z Koroną i Mieczami został nadany 552 razy. Spośród nich 424 były wykonane ze złota. Jednak ze względu na rygorystyczny obowiązek zwrotu zachowało się znacznie mniej krzyży.
-
Złoty Krzyż Zasługi Wojskowej III klasy z mieczami (1866 (1891) – 1918)) – Królestwo Bawarii
70,00 złOrder ten został ufundowany przez króla Ludwika II za odważne czyny wojenne, które nie wystarczyły, aby otrzymać Order Maksa Józefa, ale mimo to powinny być honorowane.
Odznaczenie początkowo składało się z 5 klas: Krzyża Wielkiego, Komandora, Kawalera I Klasy, Kawalera II Klasy i Posiadacza Krzyża Zasługi Wojskowej.
26 lutego 1900 roku do Orderu dodano Krzyż Oficerski. Zajął on pozycję pomiędzy Rycerzem I klasy a dowódcą. W 1905 roku książę regent Luitpold zreorganizował zakon. Nowe klasy to teraz: Krzyż Wielki, I klasa z Gwiazdą, II klasa z Gwiazdą, II klasa, III klasa, IV klasa z koroną i IV klasa.
Krzyż Zasługi Wojskowej dzielił się na I i II klasę. W 1913 roku Krzyż Zasługi Wojskowej został ponownie przeprojektowany. Order Zasługi Wojskowej III klasy nadawany był od 1914 roku z koroną i bez. Od 1916 roku wszystkie klasy oprócz czwartej wykonywane są z pozłacanego srebra. Na krzyżach wykonanych ze srebra pozłacanego granica dolnego ramienia krzyża jest szersza.
Źródło: Internet
-
Złoty Medal Orderu Orła Czerwonego III klasy (1854) – Cesarstwo Niemieckie
70,00 złKrólewski Order Orła Czerwonego wyłonił się z książęcego brandenburskiego Orderu Czerwonego Orła. 12 czerwca 1792 roku król Fryderyk Wilhelm II (Wielki) potwierdził ten rozkaz jako nagrodę królewską. W ramach zmian wprowadził pruską koronę królewską zamiast korony książęcej, a na odwrocie litery FWR (Friedrich, Wilhelm, Rex czyli Król). Od tego dnia wprowadzono wiele zmian. W 1810 roku król Fryderyk Wilhelm III założył zakon. Order rozszerzono na klasy III i IV, a dla klas I i II dodano jeszcze liście dębu. W 1848 roku umieszczono miecze dla służby wojskowej. W okresie od 1848 do 1854 roku pojawiły się wersje z fioletowym orłem i fioletowym orłem w medalionie, ale od 1854 roku liliowy kolor orła w medalionie został zastąpiony szkarłatem i to już pozostało. W 1832 r. wstęga została podarowana i wręczona rycerzom III stopnia, którzy służyli wiernie zakonowi przez 10 lat lub dłużej. Korona została dodana 12 czerwca 1892 roku dla specjalnych wyróżnień dla wszystkich klas. zamówienia z fioletowym orłem i fioletowym orłem w medalionie. Od 1854 roku szkarłatny kolor orła w medalionie został zastąpiony szkarłatem.
Rozszerzenia dla III klasy były zachętą dla posiadaczy odznaczeń III klasy, którzy wcześniej posiadali IV klasę lub posiadali III klasę przez 10 lat. Do służby wojskowej miecze pośrodku i miecze na pierścieniu. Od 1892 r. koronę nadano za zasługi specjalne. W sumie klasa III została przyznana około 2960 razy. Znanym producentem był Johann Wagner & Sohn Berlin. Do 1916 roku krzyże wykonywano ze złota. Następnie wykonano je w kolorze srebrnym lub złoconym.
-
Złoty Medal Orderu Orła Czerwonego III klasy z Koroną i Mieczami (1832) – Cesarstwo Niemieckie
70,00 złKrólewski Order Orła Czerwonego wyłonił się z książęcego brandenburskiego Orderu Czerwonego Orła. 12 czerwca 1792 roku król Fryderyk Wilhelm II (Wielki) potwierdził ten rozkaz jako nagrodę królewską. W ramach zmian wprowadził pruską koronę królewską zamiast korony książęcej, a na odwrocie litery FWR (Friedrich, Wilhelm, Rex czyli Król). Od tego dnia wprowadzono wiele zmian. W 1810 roku król Fryderyk Wilhelm III założył zakon. Order rozszerzono na klasy III i IV, a dla klas I i II dodano jeszcze liście dębu. W 1848 roku umieszczono miecze dla służby wojskowej. W okresie od 1848 do 1854 roku pojawiły się wersje z fioletowym orłem i fioletowym orłem w medalionie, ale od 1854 roku liliowy kolor orła w medalionie został zastąpiony szkarłatem i to już pozostało. W 1832 r. wstęga została podarowana i wręczona rycerzom III stopnia, którzy służyli wiernie zakonowi przez 10 lat lub dłużej. Korona została dodana 12 czerwca 1892 roku dla specjalnych wyróżnień dla wszystkich klas.
