medal
-
Brązowy medal III stopnia za 8-letnią wierną służbę w SS (SS-Dienstauszeichnung 3. Stufe für 8 Jahre) – III Rzesza
55,00 złOdznaczenia za zasługi dla SS wręczono pierwszy raz 30 stycznia 1938 r., w 5. rocznicę przejęcia władzy przez narodowych socjalistów, kanclerza Adolfa Hitlera. Do nagrody wyznaczone były wszystkie stowarzyszenia oddziałów dyspozycyjnych SS, stowarzyszenia Totenkopf i szkoły SS Junker. W dniu 21 października 1938 r. w drodze rozporządzenia określono wygląd odznaczenia za zasługi.
Nagroda składała się z 4 poziomów.
I stopień przyznawano po 25 latach służby,
II stopień po 12,
III stopień po 8,
IV stopień po 4 latach lojalnej służby.I i II etap to krzyże w kształcie swastyki o wymiarach 37 x 37 mm, złocone lub posrebrzane. Poziomy 3 i 4 są w formie medalowej. Na wstążkach 1. i 2. poziomu znajdują się 2 Runy Zwycięstwa wyhaftowane w odpowiednim kolorze złotym lub srebrnym.
Jak wszystkie odznaczenia służbowe w latach 1933-1945, odznaczenie SS noszono na wstędze chabrowej na lewej piersi lub na belce medalowej, przy czym wstęga II i I stopnia przedstawiała tkane runy w wskazanym kolorze (srebrny lub złoty). Gdy przyznawano wyższą nagrodę za zasługi, niższa miała być odrzucana, ale pozostawała własnością osoby, której ją powierzono.
Do 1945 roku nie wprowadzono żadnych dalszych zmian. Dokładnych numerów nagród nie można już określić, ponieważ była to nagroda masowa. Jednak największą liczbę nagród uzyskano w czwartym i trzecim etapie. Poziom 2 i 1 był noszony w rzadkich przypadkach przez tak zwanych starych wojowników. Odznakę za służbę SS można było również nosić na równi z odznaką za służbę Wehrmachtu.
Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., t. 4, 2001.
-
Czarny medal IV stopnia za 4-letnią wierną służbę w SS (SS-Dienstauszeichnung 4. Stufe für 4 Jahre) – III Rzesza
55,00 złOdznaczenia za zasługi dla SS wręczono pierwszy raz 30 stycznia 1938 r., w 5. rocznicę przejęcia władzy przez narodowych socjalistów, kanclerza Adolfa Hitlera. Do nagrody wyznaczone były wszystkie stowarzyszenia oddziałów dyspozycyjnych SS, stowarzyszenia Totenkopf i szkoły SS Junker. W dniu 21 października 1938 r. w drodze rozporządzenia określono wygląd odznaczenia za zasługi.
Nagroda składała się z 4 poziomów.
I stopień przyznawano po 25 latach służby,
II stopień po 12,
III stopień po 8,
IV stopień po 4 latach lojalnej służby.I i II etap to krzyże w kształcie swastyki o wymiarach 37 x 37 mm, złocone lub posrebrzane. Poziomy 3 i 4 są w formie medalowej. Na wstążkach 1. i 2. poziomu znajdują się 2 Runy Zwycięstwa wyhaftowane w odpowiednim kolorze złotym lub srebrnym.
Jak wszystkie odznaczenia służbowe w latach 1933-1945, odznaczenie SS noszono na wstędze chabrowej na lewej piersi lub na belce medalowej, przy czym wstęga II i I stopnia przedstawiała tkane runy w wskazanym kolorze (srebrny lub złoty). Gdy przyznawano wyższą nagrodę za zasługi, niższa miała być odrzucana, ale pozostawała własnością osoby, której ją powierzono.
Do 1945 roku nie wprowadzono żadnych dalszych zmian. Dokładnych numerów nagród nie można już określić, ponieważ była to nagroda masowa. Jednak największą liczbę nagród uzyskano w czwartym i trzecim etapie. Poziom 2 i 1 był noszony w rzadkich przypadkach przez tak zwanych starych wojowników. Odznakę za służbę SS można było również nosić na równi z odznaką za służbę Wehrmachtu.
Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., t. 4, 2001.
-
Krzyż Honorowy Wojny Światowej dla Bojowników Frontowych 1934 (Ehrenkreuz des 1.Weltkrieges Frontkämpferkreuz 1934) – III Rzesza
55,00 złKrzyż Honorowy Wojny Światowej został nadany 13 lipca 1934 roku na prośbę Prezydenta Rzeszy Paula von Hindenburga. Było to pierwsze odznaczenie państwowe upamiętniające I wojnę światową. Wraz z założeniem zakazano lub zakazano na przykład noszenia wszystkich innych krzyży honorowych podarowanych przez stanowe stowarzyszenia wojowników (nieoficjalnie, ale tolerowane).
Po śmierci Hindenburga (2 sierpnia 1934 roku) od 18 sierpnia Krzyż Honorowy został odznaczony „w imieniu Führera i Kanclerza Rzeszy”, czyli Adolfa Hitlera jako głowy państwa.
Krzyż Honorowy Wojny Światowej nadawany był na życzenie w 3 wersjach:
– Krzyż dla żołnierzy frontowych (z mieczami),
– Krzyż dla uczestników wojny (bez mieczy),
– Krzyż dla ocalałych (wdowy i rodzice)-(bez mieczy).Jednakże można było zażądać tylko jednej wersji. Krzyż został wydany przez administrację miasta, policję lub inne władze państwowe. Krzyż został przyznany w sumie około 10 000 000 razy w trzech typach, dlatego nie jest rzadkością. Jest wielu producentów z różnymi etykietami. Krzyże były na ogół wykonane z żelaza, a później brązowane.
W handlu można było kupić etui z dedykacją „Loyalty to Loyalty” i kopią podpisu Hindenburga na wieczku. Wszystkich Niemców, którzy brali udział w bitwie, potyczce lub wojnie w okopach, uważano za bojowników frontowych. Później krąg odbiorców poszerzył się o Austriaków, Saarę i obszary z nią związane, takie jak Sudety i Memeland. Uhonorowano także obcokrajowców, którzy byli członkami Wehrmachtu.
Źródło: J. Nimmergut, Ordery i odznaczenia niemieckie do 1945, t. IV, 2001.
-
Medal 1 klasy za 25 lat usług dla Wehrmachtu (Dienstauszeichnung 1 Klasse für 25 Jahre) – III Rzesza
30,00 złOdznaczenia za zasługi dla Wehrmachtu zostały wprowadzone przez kanclerza Adolfa Hitlera 16 marca 1936 roku z okazji pierwszej rocznicy przywrócenia powszechnego poboru do wojska. Początkowo składał się z 4 klas: 1 i 2 klasa to krzyże, 3 i 4 klasa to medale.
10 marca 1939 r. po 40 latach służby przekazano liście dębowe dla I klasy. Do okresu służby wliczano także czas przepracowany w dawnym Wehrmachcie i uznanych organizacjach ochotniczych (wolne korpusy) do chwili przeniesienia do Reichswehry, a następnie do Wehrmachtu. Przerwy nie były brane pod uwagę. Czasy służby policji państwowej i ochrony można było również liczyć, jeśli dana osoba została przekazana do Wehrmachtu.
Uprawnieni do ich otrzymania byli wszyscy członkowie Wehrmachtu, którzy służyli w Wehrmachcie 16 marca 1935 r. lub później. Od 3 maja 1939 r. odznaczenia za zasługi mogły być nadawane także byłym członkom austriackiego Wehrmachtu.
Podobne przepisy obowiązywały w okresie przed 1935 r.Armia i marynarka wojenna noszą na wstędze godło państwowe Wehrmachtu w odpowiednim kolorze klasy. Luftwaffe nosi na wstążce godło państwowe Luftwaffe w odpowiednim kolorze klasy.
-
Medal Błękitnej Dywizji w Rosji 1943 (Medaille der Blauen Division in Rusia 1943) – III Rzesza
55,00 złOdznakę ustanowiono 9 listopada 1943 r., aby otrzymać hiszpańskich ochotników, którzy służyli w siłach niemieckich w Błękitnej Dywizji w Rosji. Chociaż Hiszpania była neutralna podczas II wojny światowej, jej rząd chciał wesprzeć niemiecką inwazję na Rosję zarówno w
wdzięczności za pomoc Niemców podczas hiszpańskiej wojny domowej, jak i w celu zwalczania komunizmu. Błękitna Dywizja została utworzona pod koniec czerwca 1941 r. z ochotników wyłącznie do użytku na froncie wschodnim i walczyła od sierpnia 1941 r. do października 1943r.Błękitna Dywizja (hiszp. La División Azul, niem. Blaue Division) lub 250 hiszpańska dywizja ochotnicza – formacja wojskowa z okresu II wojny światowej, złożona z hiszpańskich frankistów, którzy walczyli u boku armii niemieckiej na froncie wschodnim przeciwko Armii Czerwonej w okresie od 20 lipca 1941 do 20 października 1943. Oficjalna nazwa hiszpańska formacji brzmiała Division Española de Voluntarios (Hiszpańska Dywizja Ochotnicza), w języku niemieckim 250 Infanterie Division (spanische) (250 Dywizja Piechoty (hiszpańska)). Jej odpowiednikiem lotniczym była Błękitna Eskadra. Dywizja była formowana przez Wehrmacht.
Po niemieckim ataku na Związek Sowiecki 22 czerwca 1941 roku w Hiszpanii odbyły się wielkie wiece pod hasłem: „Rosja jest winna!” (czyli hiszpańska wojna domowa). W jakim stopniu wiece te odbywały się spontanicznie, czy też były inicjowane przez zainteresowane strony, nie można dziś z całą pewnością stwierdzić. Pewne jest, że rząd wykorzystał entuzjazm zwłaszcza młodych falangistów, by jeszcze tego samego dnia zwrócić się do niemieckiego posła z propozycją dobrowolnych stowarzyszeń na rzecz „walki z komunizmem”.
Po krótkich negocjacjach postanowiono wysłać ochotniczą dywizję piechoty, złożoną z kadr armii i ochotników z całej Hiszpanii. Ta División Española de Voluntarios składała się z czterech pułków piechoty (nazwanych na cześć ich dowódców Pimentela, Vierny, Esparza i Rodrigo) oraz jednego pułku artylerii i liczyła 640 oficerów, 2272 podoficerów i 14 780 szeregowców.
Prasie podkreślano ochotniczy charakter jednostki, ale w rzeczywistości wszystkie ważne stanowiska zajmowali członkowie armii, którzy byli regularnie wymieniani. Oprócz motywów antykomunistycznych ważną rolę w dobrowolnej rejestracji, zwłaszcza wśród oficerów, odgrywała poprawa ich możliwości zawodowych.
Źródło: Wikipedia
-
Medal kampanii włosko-niemieckiej w Afryce 1943 (Italienisch-deutsche Feldzugsmedaille für Afrika 1943) – III Rzesza
55,00 złMedal ten został podarowany przez Duce Benito Mussoliniego podczas kampanii afrykańskiej jako nagroda Królestwa Włoch. Deklarację medalu podpisał jednak dopiero 7 stycznia 1943 r. dowódca VII Korpusu Armii Giovanni Magli na Korsyce. Medal ten był również przyznawany alianckim żołnierzom niemieckim. Jedak wypowiedzenie przez Włochy wojny Niemcom 13 października 1943 r. zakazało dalszego noszenia.
Medal zaprojektował Roberto de Marchi. Medale zostały wykonane we Włoszech w 2 wariantach, brązowym i srebrnym. Nie ma pewności co do znaczenia, ponieważ była to nagroda 1-klasowa. Najwięcej srebrnych medali jest w spuściźnie Luftwaffe. Pomimo krótkiego czasu trwania nagrody, istniało wiele różnych ich form i wykonawców. Medale były wykonane z metali nieżelaznych i metali wojennych, które następnie posrebrzano lub brązowiono. Są medale z wytwórcą i bez producenta na prawym lub lewym brzegu. Kształt wież może być również różny. Najbardziej znanym producentem była firma M. Lorioli & Sons w Mediolanie.
-
Medal Krzyż Zasługi Wojennej 1940 (Kriegsverdienstmedaille) – III Rzesza
50,00 złKrzyż Zasługi Wojennej ustanowiony został w dwóch stopniach przez Adolfa Hitlera 18 października 1939 roku, jako odznaczenie dla osób, których zasługi podczas wojny nie kwalifikowały się do odznaczenia Krzyżem Żelaznym. W rzeczywistości Krzyż Zasługi Wojennej był orderem przyznawanym za zasługi na tyłach frontu, w bazie i w armii rezerwowej lub w ojczyźnie, podczas gdy Krzyż Żelazny był zarezerwowany za zasługi w bezpośrednich działaniach bojowych. Krzyż Zasługi Wojennej wszystkich klas mógł być przyznany wszystkim stopniom Wehrmachtu i Waffen-SS, ale mogą być również przyznawane cywilom. 8 lipca 1944 r. Adolf Hitler podarował Krzyż Złotego Rycerstwa; jednak ta innowacja nie została opublikowana. W 1940 roku liczba stopni zwiększona została do czterech, a w 1944 ostatecznie do pięciu:
– Złoty Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej (Goldenes Ritterkreuz des Kriegsverdienstkreuzes, ustanowiony 8 czerwca 1944)
– Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej (Ritterkreuz des Kriegsverdienstkreuzes, ustanowiony 19 sierpnia 1940), srebrny
– Krzyż Zasługi Wojennej I klasy (Kriegsverdienstkreuz 1. Klasse, srebrny)
– Krzyż Zasługi Wojennej II klasy (Kriegsverdienstkreuz 2. Klasse, brązowy)
– Medal Zasługi Wojennej (Kriegsverdienstmedaille, ustanowiony 19 sierpnia 1940)Krzyż (z wyjątkiem Medalu Zasługi Wojennej) nadawano w dwóch wersjach. Krzyż Zasługi Wojennej z Mieczami (Kriegsverdienstkreuz mit Schwertern) przyznawano za szczególne zasługi dokonane w służbie pod ogniem nieprzyjaciela lub zasługi w militarnym prowadzeniu wojny. Krzyż w wersji bez mieczy (Kriegsverdienstkreuz ohne Schwerter) przyznawany był natomiast za szczególne zasługi w wykonywaniu zadań wojennych nie przebiegających pod ogniem nieprzyjaciela.
Medalem Zasługi Wojennej odznaczani byli najczęściej pracownicy (zwłaszcza kobiety) fabryk przemysłowych wykonujący więcej sprzętu oraz wyposażenia niż zakładała norma, a także rolnicy, których plony były szczególnie wysokie, aczkolwiek uprawnieni byli do jego otrzymania także żołnierze. Istniały medale z brązu i przyciemnianego metalu wojennego. Liczba nagród wynosiła ponad 4 miliony dla obu wariantów.
(źródło: Wikipedia)
-
Medal Niemieckiego Muru Ochronnego 1939 (Deutsches Schutzwall-Ehrenzeichen) – III Rzesza
55,00 złOdznaczenie to zostało ufundowane 2 sierpnia 1939 roku przez kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera jako widoczny wyraz wdzięczności i uznania zasług dla budowy i wzniesienia niemieckiego muru obronnego. Wnioski o odznaczenie składał Szef Naczelnego Dowództwa Wehrmachtu, dla członków Wehrmachtu, Generalny Inspektor Dróg Niemieckich oraz Służba Pracy Rzeszy (RAD). Propozycje zostały następnie przekazane przez Kancelaria Prezydenta do decyzji kanclerza Rzeszy. Decydującym czynnikiem było rozmieszczenie między 15 czerwca 1938 a 31 sierpnia 1939. Ogólne wymagania przyznania wymagały 10-tygodniowego rozmieszczenia w tym okresie. Uwzględniono wyjątki, takie jak pobór do Wehrmachtu, choroby czy wypadki. Podanie należało złożyć we właściwym urzędzie pracy wraz z kartą personalną, zaświadczeniem o niekaralności oraz książeczką pracy.
Członkowie Wehrmachtu, którzy zostali odznaczeni Medalem Sudetów lub Medalem Memeland, zostali wykluczeni z nagrody. Podobnie pracownicy programu awaryjnej budowy dróg na wschodzie otrzymali Medal Sudetów, a nie Medal Muru Ochronnego. W 1944 roku zwiększono liczbę odbiorców. W późniejszym czasie odznakę honorową otrzymały także osoby, które brały udział w budowaniu pozycji. Do nagrody dołączono certyfikat własności.
Projekt pochodzi od profesora Richarda Kleina z Monachium. Odznaka honorowa została wykonana z brązu, a pod koniec wojny z brązowanego cynku. Medale różnią się wielkością i wagą w zależności od producenta. Znani producenci to między innymi Wilhelm Deumer, Steinhauer & Lück, Wernstein, Carl Poellath, Werner Redo, Rudolf Souval i August Menze & Sohn. Do 1941 roku przyznano łącznie około 622 000 medali.
-
Medal Orderu Krwi z 9 listopada 1923 (Typ A) NSDAP (Blutorden Ehrenzeichen vom 9. November 1923 Typ A) – III Rzesza
65,00 złOdznaka honorowa Orderu Krwi uznano za najwyższe odznaczenie NSDAP. Ustanowiona 9 listopada 1923 została podarowana przez przywódcę NSDAP Adolfa Hitlera z okazji 10. rocznicy „Powstania narodowosocjalistycznego 9 listopada 1923”. Istnieją różne opinie na temat dokładnej daty założenia. Sposób noszenia tej jednoklasowej nagrody został już uregulowany dekretem z 11 lutego 1934 r. Warunki przyznania nagrody przewidywały następujących beneficjentów:
1. Członkowie SA, członkowie Bundu Reichskriegsflagge i Oberland, którzy połączyli się w Deutscher Kampfbund, biorący udział w walkach 8/9 listopada 1923 r.
2. Członkowie wymienionych wyżej organizacji, policji i Wehrmachtu, którzy stanęli po stronie puczystów i w rezultacie stracili pracę lub wystąpili o zwolnienie z pracy z powodu swojego stanowiska politycznego, niezależnie od tego, czy walczyli, czy nie.
3. Członkowie wymienionych powyżej stowarzyszeń, którzy zostali wysłani do operacji bojowych, ale nie zostali wysłani, ponieważ zostali zatrzymani przez siły rządowe lub nie mogli dotrzeć do miejsca rozmieszczenia z powodu działania siły wyższej.Odznaczenie wymagało nieprzerwanego członkostwa w NSDAP przed 30 stycznia 1933 r. lub w SA. O odznakę honorową należało się ubiegać, przedstawiając odpowiednie dowody. Odznakę honorową przyznano dyplomem w teczce z nagrodami. Dokumenty odznaczeniowe do 1935 r. opatrzone są podpisem Adolfa Hitlera. Po 1939 r. na dokumentach widniał podpis Skarbnika Rzeszy NSDAP Schwarza. 30 maja 1938 r. wznowiono wręczanie odznaczeń, które już 1 kwietnia 1935 r. zaprzestano, i poszerzono grono odznaczonych. Obejmowało to wszystkich więźniów, którzy odbyli w Republice Weimarskiej wyrok co najmniej 1 roku za walkę w ruchu NSDAP w Niemczech i Austrii. Tłem była między innymi niewielka liczba członków partii NSDAP w 1923 r. wśród biorących udział w puczu. Wielu uczestników należało do byłego Freikorps Oberland lub szkoły piechoty, którzy nie byli w NSDAP lub jako członkowie Wehrmachtu nie mogli być członkami.
Uhonorowani byli uznawani za elitę ruchu narodowosocjalistycznego i otrzymywali preferencyjne traktowanie. Pierwszy okres przyznawania, pokazany tutaj typ A, został przyznany około 1500 razy. Nagrody dla kobiet były niezwykle rzadkie. W sumie znanych jest około 20 nagród. Mógł też być nadany na osobiste życzenie Führera. Odpowiedni numer odznaczenia jest wpisany lub stemplowany na certyfikacie i na odwrocie medalu. Okazy bez numeru identyfikacyjnego są znane i udokumentowane. To nie jest tożsame z numerem członkowskim NSDFAP. Projekt wykonał mistrz złotniczy Josef Fuess w Monachium. Produkcja została przeprowadzona przez firmę Schmidhäussler w Pforzheim.
Medal noszony był na czerwonej wstędze z biało-czarnymi bordiurami, barwami przywróconej przez Hitlera flagi narodowej II Rzeszy Niemieckiej. Wbrew wszelkim tradycjom niemieckim noszono go z prawej strony piersi. Zamiast pełnej odznaki nie noszono baretki, lecz wstążkę medalu upiętą na patce prawej górnej kieszeni kurtki mundurowej w odwróconą krokiewkę (odwróconą literę V) i przeplecioną przez dziurkę od guzika na patce.
-
Medal Purpurowego Serca (Purple Heart) – USA
60,00 złPurpurowe Serce z angielskiego Purple Heart to amerykańskie odznaczenie wojskowe dla rannych. Zostało po raz pierwszy ustanowione przez Jerzego Waszyngtona w 1782 r., autoryzowane 3 lutego 1932 r., odnowione w 1985 r. przez Ronalda Reagana, obecnie funkcjonuje jako szesnaste w hierarchii amerykańskich odznaczeń wojskowych, za Brązową Gwiazdą, a przed Medalem Chwalebnej Służby.
Jest przyznawane w imieniu prezydenta Stanów Zjednoczonych tym, którzy zostali ranni albo zabici w czasie służby wojskowej w Armii Stanów Zjednoczonych lub walcząc u jej boku po 5 kwietnia 1917 r. Może być nadane wielokrotnie.
Jest to jedyne amerykańskie odznaczenie, do którego otrzymania nie potrzeba niczyjej rekomendacji, a które otrzymuje się automatycznie po tym, kiedy żołnierz amerykański zostanie ranny lub zabity, spełniając przy tym którykolwiek z następujących warunków:
– w dowolnej akcji przeciw wrogom USA,
– w dowolnej akcji sił zbrojnych skierowanych przeciwko krajowi wspieranemu przez armię amerykańską,
– w wyniku ataku terrorystycznego skierowanego przeciw USA lub krajom sprzymierzonym z USA,
– w wyniku działań związanych z ustanawianiem przez USA lub ich sprzymierzeńców pokoju w innych krajach,
– w wyniku obrażeń odniesionych w niewoli.Odznaczenie zostaje nadane także żołnierzom postrzelonym przez żołnierza własnej armii, jeżeli:
– stało się to podczas walki (np. przez niedokładne celowanie),
– zostanie się zranionym lub zabitym z rąk żołnierza, który strzelał do kolegi umyślnie.Nie brane pod uwagę są też osoby, które zraniły się same (zarówno umyślnie jak i przypadkowo), lub popełniły samobójstwo. Odznaczenie nadawane jest wyłącznie za rany fizyczne, nie obejmuje uszczerbków na zdrowiu psychicznym spowodowanych uczestnictwem w działaniach wojennych.
Źródło: Wikipedia
-
Medal Straży Pożarnej 2 stopnia 1936 (Reichsfeuerwehr-Ehrenzeichen 2. Stufe) – III Rzesza
55,00 złMedal Straży Pożarnej został podarowany 22 czerwca 1936 roku przez Wilhelma Fricka, ministra spraw wewnętrznych Rzeszy za zasługi w gaszeniu pożarów. Krzyże zostały przekazane w 2 klasach. Do 1938 r. oba krzyże były posrebrzane i różniły się wielkością (I kl. 58,5 mm lub 49 mm i II kl. 43 mm) oraz sposobem noszenia. Krzyż I kl. noszony był jako krzyż wtykowy, II kl. na wstędze. 30 stycznia 1938 r. na rozkaz Adolfa Hitlera przeprojektowano odznakę honorową. Oba stopnie były teraz noszone na wstędze i miały ten sam rozmiar (43 mm). Pierwsza klasa była teraz pozłacana, druga klasa pozostała posrebrzana. I stopień nadawany był członkom zawodowych i ochotniczych straży pożarnych oraz innym osobom szczególnie zasłużonym w dziedzinie gaszenia pożarów lub wyróżniającym się szczególnie odważnym i zdecydowanym zachowaniem w gaszeniu pożarów. Odznaką honorową II klasy honorowano czynnych członków uznanych zawodowych i ochotniczych straży pożarnych, którzy przepracowali 25 lat. I stopień, jako odznaczenie szczególnie cenne, nadawany był tylko czynnym strażakom, którzy z narażeniem życia wielokrotnie i wyjątkowo zasłużyli się w gaszeniu pożarów. Jeśli spełnione są wymagania dotyczące przyznania Medalu Ratownictwa, powinien on zostać przyznany w pierwszej kolejności. Projekt pochodzi od Herberta Knötel d.j. z Berlina. Krzyże wykonywano bez wytwórcy i rzadko z oznaczeniem wytwórcy. Nie było obowiązku zwrotu.
Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., t. IV, 2001.
