Agrafka
Wyświetlanie 1–12 z 62 wyników
-
Medal Krzyż Walecznym na Polu Chwały 1920 – 1939
35,00 złKrzyż Walecznych 1920-1939 został ustanowiony rozporządzeniem Rady Obrony Państwa z dnia 11 sierpnia 1920 roku celem nagrodzenia czynów męstwa i odwagi, wykazanych w boju przez oficerów, podoficerów i szeregowców. W wyjątkowych przypadkach mógł być nadany osobom cywilnym współdziałającym z armią czynną. Początkowo miał być nadawany za czyny dokonane po wskrzeszeniu niepodległego państwa, tj. po 11 listopada 1918 roku, lecz później nagradzano także za czyny wcześniejsze. Wyłączne prawo do nadawania krzyża przyznano Naczelnemu Wodzowi, ale ten rozkazem z 20 września 1920 roku nakazał jedynie konieczność zatwierdzania nadań. Dowódcy armii mogli warunkowo przyznawać krzyż oficerom, a podoficerom i szeregowym dowódcy dywizji. Ostatecznie odznaczano nim za czyny bojowe dokonane w okresie wojny 1918–1920, za walki w Legionach Polskich, w korpusach i formacjach tworzonych w Rosji i Francji oraz za walki w powstaniach wielkopolskim, śląskich i za działalność w Polskiej Organizacji Wojskowej (POW) na obszarach okupowanych. Wyjątkowo wyróżniono tym odznaczeniem także wszystkich żyjących w chwili nadania weteranów powstania styczniowego. Wielu uznaje za datę rozpoczęcia nadań Krzyża dzień 8 października 1920 roku. Podczas wojny polsko-sowieckiej zgodnie z rozkazem z 20 września 1920 roku Krzyż Walecznych mieli prawo nadawać warunkowo dowódcy poszczególnych armii i dywizji. Prawo zatwierdzania warunkowych nadań krzyża przekazał Józef Piłsudski w styczniu 1921 roku ministrowi spraw wojskowych. Pod koniec roku zlikwidowano nadania warunkowe, aby zachować konieczny obiektywizm oraz uporządkować system nadań i od tej pory wnioski na krzyż nadsyłano do Referatu Orderów i Odznaczeń Gabinetu Ministra.
Krzyż Walecznych był jedynym polskim odznaczeniem wojskowym nadawanym w latach 1921–1923 cudzoziemcom. Uhonorowanych nim było wielu Francuzów, m.in. prezydent Raymond Poincaré, premier Georges Clemenceau oraz marszałkowie Ferdynand Foch i Philippe Pétain. W Belgii czterokrotnie nagrodzono królową Elżbietę, a trzykrotnie księcia Leopolda. Krzyż Walecznych otrzymali również Włosi, Amerykanie, Brytyjczycy, Serbowie, Chorwaci, Słoweńcy, Łotysze i Estończycy.
Nadawanie Krzyży Walecznych zakończono w dniu 29 maja 1923 roku (z jednym wyjątkiem z okazji 70. rocznicy powstania styczniowego, dla jego żyjących jeszcze a nieodznaczonych weteranów) i w tym okresie nadano ok. 60 tys. Krzyży Walecznych. Wśród odznaczonych było m.in. ok. 100 weteranów powstania styczniowego, 300 weteranów powstań śląskich, 400 uczestników powstania wielkopolskiego, 1230 cudzoziemców, miasto Płock oraz mogiła ochotników z Ameryki. Najmłodszym odznaczonym był 11-letni uczeń II klasy gimnazjum w Płocku Tadeusz Jeziorowski.
Krzyż Walecznych miał jeden stopień i mógł być nadany tej samej osobie czterokrotnie. Osoba odznaczona miała szereg przywilejów m.in.:
prawo do niezwłocznego awansu (dla wojskowych) o jeden stopień w miarę posiadanych kwalifikacji i w granicach etatów,
pierwszeństwo do honorów ze strony wojskowych równych stopniem, nieposiadających Krzyża Walecznych lub innego wyższego odznaczenia,
prawo wyborcze do Senatu RP,
prawo pierwszeństwa przy obsadzie stanowisk w służbie państwowej i społecznej,
prawo pierwszeństwa przy przyznawaniu stypendiów w rządowych zakładach wychowawczych dla siebie i dla kształcenia swoich dzieci.W 1935 opublikowano listę odznaczonych Krzyżem Walecznych osób, które z powodu nieustalenia ich miejsca pobytu dotychczas nie otrzymały przysługujących im odznak i legitymacji.
źródło: Wikipedia
-
Odznaka Afrika Korps (DAK), Batalion Czołgów Ciężkich, kolor złoty, roz. 31 x 26 mm
23,00 złAfrika Korps (Afrikakorps, pełna nazwa: Deutsches Afrikakorps – DAK) – niemiecki korpus ekspedycyjny utworzony 12 lutego 1941 w celu udzielenia wsparcia siłom włoskim w Afryce Północnej pobitym przez Brytyjczyków w wyniku rozpoczętej 7 grudnia 1940 operacji Compass. Na czele DAK stanął gen. Erwin Rommel.
Odznaka Batalionu Czołgów Ciężkich, kolor złoty, rozmiar 31 x 26 mm. Mocowanie przy pomocy metalowej agrafki.
-
Srebrny Krzyż Virtuti Militari V Klasy 1792 – Księstwo Warszawskie
50,00 złOrder Wojenny Virtuti Militari (VM, łac. Męstwu wojskowemu – (cnocie) dzielności żołnierskiej) – najwyższe polskie odznaczenie wojenne, nadawane za wybitne zasługi bojowe.
Jest jednym z najstarszych orderów wojennych na świecie. Ustanowiony przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego 22 czerwca 1792 dla uczczenia zwycięstwa w bitwie pod Zieleńcami po rozpoczęciu wojny polsko-rosyjskiej przeciwko interwencji Imperium Rosyjskiego i konfederacji targowickiej, a w obronie Konstytucji 3 maja.Dewiza orderu brzmi: Honor i Ojczyzna.
Order był nadawany w okresie Księstwa Warszawskiego. Po utworzeniu tzw. Królestwa Kongresowego order, zachowując swój statut, otrzymał nazwę Order Wojskowy Polski. Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku Sejm Ustawodawczy na mocy Ustawy z dnia 1 sierpnia 1919 roku wskrzesił order, nadając mu nazwę Orderu Wojskowego Virtuti Militari. Obecnie order może być nadawany podczas wojny lub 5 lat po jej zakończeniu przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na wniosek Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari.
Łączna liczba odznaczonych wynosi ponad 26 tysięcy.
Okres 1792–1794
Król Polski Stanisław August Poniatowski wprowadził Order Wojskowy 22 czerwca 1792 roku, pismem skierowanym do dowódcy wojska koronnego generała lejtnanta ks. Józefa Poniatowskiego, niedługo po rozpoczęciu wojny polsko-rosyjskiej przeciwko konfederacji targowickiej w obronie Konstytucji 3 Maja i po interwencji wojska Rosji cesarzowej Katarzyny II, jednak w tym czasie wprowadził order bez sformalizowanej instytucji, którą myślał stworzyć.
W raporcie pisanym do króla po zwycięskiej bitwie pod Zieleńcami w dniu 18 czerwca 1792 roku, dowodzący nią książę Józef Poniatowski zażądał szybkiego wprowadzenia nowego orderu wojennego. W raporcie przesłanym królowi wręcz domagał się stworzenia orderu wojennego w szybkim trybie, co pozwoliłoby podnieść morale w wojsku. Myślał już o tym wcześniej, spoglądając ku innym krajom europejskim od lat przyznającym odznaczenia.
Wręczenie medali nastąpiło 25 czerwca 1792 roku w Ostrogu na Wołyniu, gdzie znajdował się obóz wojsk Rzeczypospolitej. Udekorowano nimi 15 oficerów i żołnierzy biorących udział w bitwie pod Zieleńcami. Miał on wtedy dwie klasy:
– złotą – dla generałów i oficerów;
– srebrną – dla podoficerów i szeregowych.Między 10 a 28 sierpnia 1792 roku, gdy do Warszawy powrócił ks. Józef Poniatowski, ustanowiono utajniony przed konfederatami targowickimi statut orderu (nigdy nie został opublikowany), opracowany na podstawie statutu austriackiego Orderu Wojskowego Marii Teresy, który nazwano Order Krzyża Wojskowego. Miał dzielić się na pięć klas, z czego trzy pierwsze miały formę orderową, a dwa pozostałe medalową:
– I klasa – Krzyż Wielki z Gwiazdą,
– II klasa – Krzyż Komandorski,
– III klasa – Krzyż Kawalerski,
– IV klasa – Medal Złoty,
– V klasa – Medal Srebrny.źródło: Wikipedia
-
Odznaka Partyjna DVG Westmark (Lothr.) – III Rzesza
35,00 złOdznaka członkowska NSDAP Niemieckiego Związku Towarzyszy Ludowych Westmark (Lothr.) (Deutscher Volksgenossenbund/German Volks-Comrade Union) noszona była przez Niemców mieszkających w regionie Alzacji i Lotaryngii we Francji, którzy poparli przyłączenie tego regionu do III Rzeszy Niemieckiej w 1938 roku. Chociaż nie byli formalnie związani z NSDAP, powielili projekt swojej odznaki członkowskiej, ale odwrócili kolory.
-
Złoty Krzyż Virtuti Militari IV Klasy 1792 – Księstwo Warszawskie
50,00 złOrder Wojenny Virtuti Militari (VM, łac. Męstwu wojskowemu – (cnocie) dzielności żołnierskiej) – najwyższe polskie odznaczenie wojenne, nadawane za wybitne zasługi bojowe.
Jest jednym z najstarszych orderów wojennych na świecie. Ustanowiony przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego 22 czerwca 1792 dla uczczenia zwycięstwa w bitwie pod Zieleńcami po rozpoczęciu wojny polsko-rosyjskiej przeciwko interwencji Imperium Rosyjskiego i konfederacji targowickiej, a w obronie Konstytucji 3 maja.Dewiza orderu brzmi: Honor i Ojczyzna.
Order był nadawany w okresie Księstwa Warszawskiego. Po utworzeniu tzw. Królestwa Kongresowego order, zachowując swój statut, otrzymał nazwę Order Wojskowy Polski. Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku Sejm Ustawodawczy na mocy Ustawy z dnia 1 sierpnia 1919 roku wskrzesił order, nadając mu nazwę Orderu Wojskowego Virtuti Militari. Obecnie order może być nadawany podczas wojny lub 5 lat po jej zakończeniu przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na wniosek Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari.
Łączna liczba odznaczonych wynosi ponad 26 tysięcy.
Okres 1792–1794
Król Polski Stanisław August Poniatowski wprowadził Order Wojskowy 22 czerwca 1792 roku, pismem skierowanym do dowódcy wojska koronnego generała lejtnanta ks. Józefa Poniatowskiego, niedługo po rozpoczęciu wojny polsko-rosyjskiej przeciwko konfederacji targowickiej w obronie Konstytucji 3 Maja i po interwencji wojska Rosji cesarzowej Katarzyny II, jednak w tym czasie wprowadził order bez sformalizowanej instytucji, którą myślał stworzyć.
W raporcie pisanym do króla po zwycięskiej bitwie pod Zieleńcami w dniu 18 czerwca 1792 roku, dowodzący nią książę Józef Poniatowski zażądał szybkiego wprowadzenia nowego orderu wojennego. W raporcie przesłanym królowi wręcz domagał się stworzenia orderu wojennego w szybkim trybie, co pozwoliłoby podnieść morale w wojsku. Myślał już o tym wcześniej, spoglądając ku innym krajom europejskim od lat przyznającym odznaczenia.
Wręczenie medali nastąpiło 25 czerwca 1792 roku w Ostrogu na Wołyniu, gdzie znajdował się obóz wojsk Rzeczypospolitej. Udekorowano nimi 15 oficerów i żołnierzy biorących udział w bitwie pod Zieleńcami. Miał on wtedy dwie klasy:
– złotą – dla generałów i oficerów;
– srebrną – dla podoficerów i szeregowych.Między 10 a 28 sierpnia 1792 roku, gdy do Warszawy powrócił ks. Józef Poniatowski, ustanowiono utajniony przed konfederatami targowickimi statut orderu (nigdy nie został opublikowany), opracowany na podstawie statutu austriackiego Orderu Wojskowego Marii Teresy, który nazwano Order Krzyża Wojskowego. Miał dzielić się na pięć klas, z czego trzy pierwsze miały formę orderową, a dwa pozostałe medalową:
– I klasa – Krzyż Wielki z Gwiazdą,
– II klasa – Krzyż Komandorski,
– III klasa – Krzyż Kawalerski,
– IV klasa – Medal Złoty,
– V klasa – Medal Srebrny.źródło: Wikipedia
-
Medal za Kampanię Zimową na Wschodzie 1941/1942 (Medaille „Winterschlacht im Osten 1941/42) – III Rzesza
55,00 złMedal Zimowy z bitwę na Wschodzie (Medal Wschodni) – niemieckie odznaczenie wojskowe, nadawane żołnierzom Wehrmachtu i ich sprzymierzeńcom, którzy zasłużyli się w walkach na froncie wschodnim w czasie mroźnej, rosyjskiej zimy na przełomie lat 1941/1942. Medal Winterschlacht im Osten 1941/42, znany również jako Ostmedaille, został nadany dekretem kanclerza Rzeszy Hitlera z dnia 26 maja 1942 r. Miał on wyrażać wspaniałe wyniki żołnierzy pierwszej linii w zimowej bitwie na wschodzie z bolszewickim wrogiem. Decydujący był okres od 15 listopada 1941 do 14 kwietnia 1942 roku. Wyznaczony obszar znajdował się na wschód od obszarów Wehrmachtu na Ukrainie i Ostlandii oraz na wschód od granicy fińsko-rosyjskiej. Odznaczenie to przyznawano nie tylko członkom Wehrmachtu, ale także zagranicznym członkom Wehrmachtu, a później także zagranicznym ochotnikom z okupowanych terenów wschodnich oraz kobietom i robotnikom fabrycznym. Warunkiem było między innymi 14 dni udziału w walkach w rejonie, 30 lotów nieprzyjaciela, rany lub odmrożenia czy 60 dni próby w innej misji w tym czasie i we wspomnianym rejonie wschodnim. Możliwe było również przyznanie nagrody poległym i zaginionym. Medal został następnie wysłany do pogrążonych w żałobie.
Początkowo Adolf Hitler ogłosił konkurs na wykonanie projektu Medalu za Kampanię Zimową na Wschodzie 1941/1942. Jednakże żaden z 96 projektów, zgłoszonych przez wybitnych profesorów, nie odpowiadał wyobrażeniom Führera. Ostatecznie medal zaprojektował SS-Unterscharführer Ernst Krause, członek komórki odpowiedzialnej w Waffen-SS za propagandę i korespondent wojenny przy 1 Dywizji SS Leibstandarte Adolf Hitler. W 1942 dwudziestodwuletni Krause zaprezentował swoje prace na wielkiej niemieckiej wystawie sztuki. Wtedy to właśnie młody artysta zwrócił na siebie uwagę Hitlera obrazem, przedstawiającym grupę członków dywizji LSSAH odznaczonych Krzyżami Rycerskimi.
Przy oficjalnych okazjach medal mógł być noszony zawieszony na wstążce lub jako jeden z wielu – w grupie innych odznaczeń. Na co dzień osoba odznaczona Ostmedaille mogła nosić wstążkę medalu przeciągniętą przez drugą dziurkę na guzik kurtki munduru albo prezentować wstążkę odznaczenia na klamrze orderowej, nad kieszenią po lewej stronie klatki piersiowej.
-
Srebrna odznaka II stopnia NSDAP za 15 lat służby – III Rzesza
55,00 złNagroda Dienstauszeichnung der NSDAP została przekazana dekretem z 2 kwietnia 1939 r. przez kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera za zasługi dla wszystkich członków partii, niezależnie od tego, czy byli liderami grupy, czy tylko członkami. Fuhrer chciał w ten sposób docenić wieloletnią lojalną pracę w służbie NSDAP. Nie miało znaczenia, czy praca ta miała charakter etatowy, czy wolontariacki. Nagroda za usługi przyznawana była w 3 stopniach. Pierwszy poziom był złotym krzyżem z białymi emaliowanymi ramionami krzyża, drugi poziom był srebrnym krzyżem z niebieskimi emaliowanymi ramionami krzyża, a trzeci poziom to brązowy krzyż bez emalii. Złoto przyznano po 25 latach, srebro po 15 latach, a brąz po 10 latach wiernej służby. Wykonano okazy z lekko zakrzywionymi ramionami krzyża i płaskimi krzyżami.
Nagroda za służbę była noszona na dużej sztabie medalowej. Niezwykłe było to, że kobiety nosiły nagrodę na szyi na wstążce o szerokości 15 mm (tak jak w przypadku Krzyża Matki). Tylko odpowiednie wstążki były noszone na małej sztabce medalowej. Jeśli przyznano wyższy poziom, niższy poziom nie musiał być odrzucany, można go było kontynuować.
źródło: Internet
-
Odznaka do munduru Waffen SS z czaszką i napisem – III Rzesza
55,00 złPrzypinka przeznaczona do noszenia na mundurze wyjściowym Waffen SS do przypięcia po prawej stronie marynarki. Na metalowej przypince na centralnej wstążce widnieje motto Waffen SS: MEINE EHRE TREIS (Mój honor to lojalność).
Podczas II wojny światowej Waffen-SS rozrosło się z trzech pułków do ponad 38 dywizji i służyło u boku Heer (regularnej armii niemieckiej), Ordnungspolizei (policji w mundurze) i innych jednostek bezpieczeństwa. Przed wojną znajdował się pod kontrolą SS Führungshauptamt (biura dowodzenia operacyjnego SS) pod dowództwem Reichsführera-SS Heinricha Himmlera. Wraz z wybuchem II wojny światowej kontrolę taktyczną sprawowało Naczelne Dowództwo Sił Zbrojnych (OKW), a część jednostek podporządkowano Kommandostab Reichsführer-SS (Sztab Dowództwa Reichsführer-SS) bezpośrednio pod kontrolą Himmlera.
Początkowo, zgodnie z polityką rasową nazistowskich Niemiec, członkostwem mogły być wyłącznie osoby pochodzenia germańskiego (tzw. pochodzenia aryjskiego). W 1940 r. częściowo złagodzono zasady, a później zezwolono na tworzenie jednostek składających się głównie lub wyłącznie z ochotników i poborowych z zagranicy. Te jednostki SS składały się z mężczyzn, głównie spośród obywateli okupowanej Europy. Pomimo złagodzenia przepisów Waffen-SS w dalszym ciągu opierała się na rasistowskiej ideologii nazizmu, a etnicznym Polakom (postrzeganym jako podludzie) zabroniono wstępu do tych formacji.
W powojennych procesach norymberskich Waffen-SS uznano za organizację przestępczą ze względu na jej powiązania z partią nazistowską oraz udział w licznych zbrodniach wojennych i zbrodniach przeciw ludzkości. Byłym członkom Waffen-SS odmówiono wielu praw przyznanych weteranom wojskowym. Wyjątek zrobiono dla poborowych Waffen-SS, którzy zostali zwolnieni, ponieważ nie byli ochotnikami. Około jedną trzecią wszystkich członków stanowili poborowi.
-
Złota odznaka I stopnia NSDAP za 25 lat służby – III Rzesza
55,00 złNagroda Dienstauszeichnung der NSDAP została przekazana dekretem z 2 kwietnia 1939 r. przez kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera za zasługi dla wszystkich członków partii, niezależnie od tego, czy byli liderami grupy, czy tylko członkami. Fuhrer chciał w ten sposób docenić wieloletnią lojalną pracę w służbie NSDAP. Nie miało znaczenia, czy praca ta miała charakter etatowy, czy wolontariacki. Nagroda za usługi przyznawana była w 3 stopniach. Pierwszy poziom był złotym krzyżem z białymi emaliowanymi ramionami krzyża, drugi poziom był srebrnym krzyżem z niebieskimi emaliowanymi ramionami krzyża, a trzeci poziom to brązowy krzyż bez emalii. Złoto przyznano po 25 latach, srebro po 15 latach, a brąz po 10 latach wiernej służby. Wykonano okazy z lekko zakrzywionymi ramionami krzyża i płaskimi krzyżami.
Nagroda za służbę była noszona na dużej sztabie medalowej. Niezwykłe było to, że kobiety nosiły nagrodę na szyi na wstążce o szerokości 15 mm (tak jak w przypadku Krzyża Matki). Tylko odpowiednie wstążki były noszone na małej sztabce medalowej. Jeśli przyznano wyższy poziom, niższy poziom nie musiał być odrzucany, można go było kontynuować.
źródło: Internet
-
Brązowy medal III stopnia za 8-letnią wierną służbę w SS (SS-Dienstauszeichnung 3. Stufe für 8 Jahre) – III Rzesza
55,00 złOdznaczenia za zasługi dla SS wręczono pierwszy raz 30 stycznia 1938 r., w 5. rocznicę przejęcia władzy przez narodowych socjalistów, kanclerza Adolfa Hitlera. Do nagrody wyznaczone były wszystkie stowarzyszenia oddziałów dyspozycyjnych SS, stowarzyszenia Totenkopf i szkoły SS Junker. W dniu 21 października 1938 r. w drodze rozporządzenia określono wygląd odznaczenia za zasługi.
Nagroda składała się z 4 poziomów.
I stopień przyznawano po 25 latach służby,
II stopień po 12,
III stopień po 8,
IV stopień po 4 latach lojalnej służby.I i II etap to krzyże w kształcie swastyki o wymiarach 37 x 37 mm, złocone lub posrebrzane. Poziomy 3 i 4 są w formie medalowej. Na wstążkach 1. i 2. poziomu znajdują się 2 Runy Zwycięstwa wyhaftowane w odpowiednim kolorze złotym lub srebrnym.
Jak wszystkie odznaczenia służbowe w latach 1933-1945, odznaczenie SS noszono na wstędze chabrowej na lewej piersi lub na belce medalowej, przy czym wstęga II i I stopnia przedstawiała tkane runy w wskazanym kolorze (srebrny lub złoty). Gdy przyznawano wyższą nagrodę za zasługi, niższa miała być odrzucana, ale pozostawała własnością osoby, której ją powierzono.
Do 1945 roku nie wprowadzono żadnych dalszych zmian. Dokładnych numerów nagród nie można już określić, ponieważ była to nagroda masowa. Jednak największą liczbę nagród uzyskano w czwartym i trzecim etapie. Poziom 2 i 1 był noszony w rzadkich przypadkach przez tak zwanych starych wojowników. Odznakę za służbę SS można było również nosić na równi z odznaką za służbę Wehrmachtu.
Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., t. 4, 2001.
-
Odznaka byłych żołnierzy Der Stahlhelm 1918 (Der Stahlhelm, Bund der Frontsoldaten 1918)
35,00 złDer Stahlhelm, Bund der Frontsoldaten, powszechnie znany jako Der Stahlhelm (Stalowy hełm), była niemiecką organizacją byłych żołnierzy z I wojny światowej istniejącą od 1918 do 1935 roku. Wchodziła w skład „Czarnej Reichswehry” i w schyłkowym okresie Republiki Weimarskiej działała jako paramilitarne skrzydło Monarchistycznej Niemieckiej Narodowej Partii Ludowej (DNVP), umieszczane na zebraniach partyjnych na stanowiskach uzbrojonych ochroniarzy (Saalschutz).
Der Stahlhelm zostało założone 25 grudnia 1918 roku w Magdeburgu. Liga była od początku punktem zbornym sił odwetowych i nacjonalistycznych. W organizacji dominował światopogląd zorientowany na poprzedni reżim cesarski i monarchię Hohenzollernów.
Chociaż Der Stahlhelm był oficjalnie podmiotem bezpartyjnym i ponadpartyjnym, po 1929 roku nabrał charakteru antyrepublikańskiego i antydemokratycznego. Jej celem była dyktatura niemiecka, przygotowanie programu odwetowego i ukierunkowanie lokalnej akcji antyparlamentarnej. Ze względów politycznych jej członkowie odróżnili się od partii nazistowskiej (NSDAP) jako „niemieccy faszyści”.
Po przejęciu władzy przez nazistów 30 stycznia 1933 r. nowe władze wezwały do połączenia się z partyjną organizacją paramilitarną Sturmabteilung (SA). Der Stahlhelm nadal starał się zachować dystans wobec nazistów.
W dniu 27 kwietnia 1933 r. Seldte oficjalnie ogłosił Der Stahlhelm podporządkowanym dowództwu Hitlera. Próby integracji Der Stahlhelm przez nazistów zakończyły się sukcesem w 1934 r. W trakcie „dobrowolnego” procesu Gleichschaltung organizacja została przemianowana na Nationalsozialistischer Deutscher frontkämpfer-Bund (Stahlhelm) Narodowo-Socjalistyczna Niemiecka Federacja Kombatantów (NSDFBSt), podczas gdy duże części zostały włączone do SA jako kontyngenty Wehrstahlhelm, Reserve I i Reserve II.
Pozostałe lokalne grupy NSDFBSt zostały ostatecznie rozwiązane dekretem Adolfa Hitlera z 7 listopada 1935 r. Rywal Seldte, Duesterberg, został internowany w obozie koncentracyjnym Dachau w noc długich noży na początku lipca 1934 r., Ale wkrótce potem został zwolniony.
Listopad 1933 przyniósł wprowadzenie przez Der Stahlhelm odznaki za długoletnie członkostwo. Stowarzyszenie wspierało Hitlera w czasie jego walki o władzę i takowa nagroda mogła być noszona. Stworzono kilka wersji odznaki z różnymi datami wstąpienia do organizacji. Daty te biegły od 1918 roku (siedemnastu odbiorców) do 1932r.
Wyświetlanie 1–12 z 62 wyników