Dla kolekcjonerów
Wyświetlanie 61–72 z 220 wyników
-
Złota odznaka za służbę na U-Bootach (Gold U-Boot-Kriegsabzeichen) – III Rzesza
50,00 złOdznaka bojowa U-Boot (niem. U-Boot-Kriegsabzeichen) to niemiecka odznaka wojenna przyznawana członkom załogi U-Boota podczas I i II wojny światowej. Odznaka wojenna U-bootów została pierwotnie ustanowiona podczas I wojny światowej, 1 lutego 1918 roku. Została przyznana w celu uznania załóg U-bootów, które ukończyły trzy patrole wojenne. Odznaka noszona była w dolnej lewej części munduru i miała owalny kształt przypominający wieniec z liści laurowych. W poprzek środka leżała łódź podwodna, a niemiecka korona państwowa (Reichskrone) była inkrustowana w górnej części wieńca.
13 października 1939 r. przywrócono Odznakę Wojenną U-bootów. Był bardzo podobny do oryginalnej odznaki, z wyjątkiem korony cesarskiej zastąpionej niemieckim orłem nad swastyką i użyto bardziej zmodernizowanej łodzi podwodnej skierowanej teraz w lewo. Nowa wersja była najpierw wykonana z brązu metalowego, a później z cynku. Odznaka była przyznawana w dwóch klasach. Najczęściej było to ukończenie dwóch lub więcej patroli wojennych. Chociaż ukończenie dwóch patroli wojennych może wydawać się skromnym wymogiem, typowy rejs wojenny U-Boota często trwał kilka miesięcy. Ukończenie dwóch patroli wojennych było równie niebezpieczne, ponieważ U-Boot musiał znosić ciągłe ataki alianckich samolotów i okrętów wojennych. Drugim przypadkiem przyznania tej odznaki był ranny podczas patrolu lub zabity w akcji.
Była również odmiana odznaki wojennej łodzi podwodnej z diamentami. Została ustanowiona przez admirała Karla Dönitza po tym, jak otrzymał od wielkiego admirała Ericha Raedera specjalną wersję odznaki wojennej łodzi podwodnej z litego złota, w której wieniec oraz swastyka były inkrustowane diamentami.
Odznaka była specjalną nagrodą przyznawaną dowódcom U-Bootów, którzy otrzymali Krzyż Rycerski Żelaznego Krzyża z Liśćmi Dębu. Ta wersja została wykonana ze złotej płyty na srebrze. Wyprodukowane przez firmy Schwerin u. Sohn i Gebr. Godet & Co. Był taki sam jak podstawowy wzór, ale z dziewięcioma małymi diamentami inkrustowanymi swastyką. Ta nagroda była bardziej osobistą nagrodą od Dönitza. Około 30 zostało nagrodzonych, w tym oryginał admirałowi Dönitzowi.
Odznaka była noszona jako przypinka na płaszczu, niebiesko-białej marynarce, kurtce, płaszczu i niebiesko-białej koszuli na lewej piersi. Można ją również było nosić do wszystkich mundurów partyjnych i państwowych. Skróconą formę (igła 16 mm) nagrody można było nosić na lewej klapie płaszcza odzieży cywilnej. Przy uroczystych okazjach dozwolony był miniaturowy wisior na łańcuszek do fraka Szybki podgląd -
Gwiazda Krzyża Żelaznego 1914 (Blücherstern) – Cesarstwo Niemieckie
85,00 złKrzyż Żelazny (niem. Eisernes Kreuz, EK) – pruskie, potem niemieckie odznaczenie wojskowe nadawane za męstwo na polu walki, a także za sukcesy dowódcze. Jego kształt zaczerpnięto z krzyża teutońskiego, będącego symbolem Krzyżaków – zmieniono tylko proporcję, aby krzyż wpisywał się w plan kwadratu lub pola i tak czarny krzyż łaciński z białą obwódką, od tego momentu stał się bardzo ważnym elementem w historii Królestwa Prus, Cesarstwa Niemieckiego i Niemiec ogółem. Za bitwę pod Waterloo i spektakularne zwycięstwo nad Francuzami, ustanowiono specjalną klasę Żelaznego Krzyża – Gwiazdę Krzyża Żelaznego, którą nadano marszałkowi Blücherowi. Później Gwiazda Żelaznego Krzyża była nadana jeszcze raz – otrzymał ją marszałek Paul von Hindenburg. I nigdy więcej gwiazda nie została nadana. Order Krzyża Żelaznego do dzisiejszego dnia jest uznawany na najbardziej prestiżowe odznaczenie wojenne nie tylko Europy ale i świata.
(źródło: Wikipedia)Szybki podgląd -
Srebrny Krzyż Niemiecki (Deutsches Kreuz) – III Rzesza)
90,00 złKrzyż Niemiecki (niem. Deutsches Kreuz) – odznaczenie ustanowione przez Adolfa Hitlera, 28 września 1941, jako odznaczenie wyższej rangi niż Krzyż Żelazny I klasy, ale niższej niż Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego. Występował w dwóch odmianach:złotej i srebrnej (co odpowiadało kolorom wieńca laurowego otaczającego swastykę). Złota wersja była znacznie powszechniejsza (około 38 000 nadań), gdyż wiązała się z bezpośrednimi czynami bojowymi, podczas gdy srebrna dotyczyła raczej zasług na polu wsparcia i była nadawana rzadziej (około 2000 razy). Pierwotnie był nagrodą za dzielność, później stał się odznaczeniem za zasłużoną służbę i jako taki, był traktowany jako kontynuacja Krzyża Zasługi Wojennej (Kriegsverdienstkreuz) z mieczami.
(źródło: Wikipedia)Szybki podgląd -
Odznaka do munduru Waffen SS z czaszką i napisem – III Rzesza
55,00 złPrzypinka przeznaczona do noszenia na mundurze wyjściowym Waffen SS do przypięcia po prawej stronie marynarki. Na metalowej przypince na centralnej wstążce widnieje motto Waffen SS: MEINE EHRE TREIS (Mój honor to lojalność).
Podczas II wojny światowej Waffen-SS rozrosło się z trzech pułków do ponad 38 dywizji i służyło u boku Heer (regularnej armii niemieckiej), Ordnungspolizei (policji w mundurze) i innych jednostek bezpieczeństwa. Przed wojną znajdował się pod kontrolą SS Führungshauptamt (biura dowodzenia operacyjnego SS) pod dowództwem Reichsführera-SS Heinricha Himmlera. Wraz z wybuchem II wojny światowej kontrolę taktyczną sprawowało Naczelne Dowództwo Sił Zbrojnych (OKW), a część jednostek podporządkowano Kommandostab Reichsführer-SS (Sztab Dowództwa Reichsführer-SS) bezpośrednio pod kontrolą Himmlera.
Początkowo, zgodnie z polityką rasową nazistowskich Niemiec, członkostwem mogły być wyłącznie osoby pochodzenia germańskiego (tzw. pochodzenia aryjskiego). W 1940 r. częściowo złagodzono zasady, a później zezwolono na tworzenie jednostek składających się głównie lub wyłącznie z ochotników i poborowych z zagranicy. Te jednostki SS składały się z mężczyzn, głównie spośród obywateli okupowanej Europy. Pomimo złagodzenia przepisów Waffen-SS w dalszym ciągu opierała się na rasistowskiej ideologii nazizmu, a etnicznym Polakom (postrzeganym jako podludzie) zabroniono wstępu do tych formacji.
W powojennych procesach norymberskich Waffen-SS uznano za organizację przestępczą ze względu na jej powiązania z partią nazistowską oraz udział w licznych zbrodniach wojennych i zbrodniach przeciw ludzkości. Byłym członkom Waffen-SS odmówiono wielu praw przyznanych weteranom wojskowym. Wyjątek zrobiono dla poborowych Waffen-SS, którzy zostali zwolnieni, ponieważ nie byli ochotnikami. Około jedną trzecią wszystkich członków stanowili poborowi.
Szybki podgląd -
Odznaka Gdańskiego Związku Obrony Przeciwlotniczej (Abzeichen Danziger Luftschutzbund) – III Rzesza
37,00 złOdznaka Danziger Luftschutzbund (DLB) – Odznaka Gdańskiego Związku Obrony Przeciwlotniczej. W czasie wojny wzrosło znaczenie Związku Ochrony Przeciwlotniczej Rzeszy (RLB). Jej struktury podlegały policji LS. Początki tej formacji w Gdańsku sięgają okresu międzywojennego – już w czerwcu 1933 r. w Wolnym Mieście Gdańsku powołano Gdańskie Towarzystwo Ochrony Przeciwlotniczej (DLB). Było ono formalnie niezależne, ale zorganizowane ściśle na wzór RLB, która istniała już wówczas w Rzeszy Niemieckiej. Początkowo obszar miast Gdańska i Sopotu podzielony był na dziewięć obwodów DLB, jednak z czasem ich liczba rosła (11 w 1939 r.).
Równolegle z rozbudową DLB otwarto także szkoły obrony chemicznej i przeciwlotniczej pod kierunkiem gdańskiego SS. W chwili wybuchu wojny DLB liczyło już 2300 czynnych funkcjonariuszy. Związek szybko też się zjednoczył (jako jedna z pierwszych organizacji w Gdańsku) – już 5 października 1939 roku został włączony do RLB. Po utworzeniu Reichsgau Danzig-Westpreussen odpowiednio utworzono grupę okręgową RLB Danzig-Westpreussen, której kierownictwo znajdowało się w Elisabethwall. Garnizon gdański w strukturach RLB początkowo składał się z dwóch lokalnych grup: „Danzig” – dla Śródmieścia, Schidlitz i Langgarten (7 obwodów) oraz „Langfuhr-Zoppot” – dla Langfuhr, Neufahrwasser, Olivy i Sopotu (5 obwodów). Po integracji Prausta (1 kwietnia 1942 r.) powstała trzecia lokalna grupa RLB „Ziemia Gdańska”.
źródło: opowiadaczehistorii.pl
Szybki podgląd -
Odznaka Strzelecka Wyborowego wczesnego wzoru do sznura galowego – III Rzesza
50,00 złSznury naramienne, stanowiące odznakę strzelecką, pojawiły się po raz pierwszy w armii niemieckiej już w 1894 roku. W styczniu 1928 roku wprowadzono w Reichswehrze innego typu oznaki strzelców wyborowych, były to srebrne paski długości 8 cm, naszywane na dole lewego rękawa kurtki (istniały 24 stopnie tej odznaki). System ten funkcjonował także w Wehrmachcie aż do 1936 roku, kiedy to rozkazem z dnia 29 czerwca wprowadzono na ich miejsce tradycyjne sznury strzeleckie. Otrzymywać je mogli żołnierze i podoficerowie za strzelanie z karabinu, lekkich i ciężkich karabinów maszynowych, dział przeciwpancernych, 20 mm dział przeciwlotniczych oraz dział piechoty.
Noszony na prawym ramieniu sznur był to matowo srebrny warkocz przypinany jednym końcem pod naramiennikiem, drugim do guzika przy zapięciu kurtki (drugi od góry). Koniec przy naramienniku spleciony był w kształcie owalnej podkładki, na którą nakładało się metalową tarczkę, w zależności od posiadanej klasy (było ich 12). Naramienne sznury strzeleckie noszone były do wszystkich rodzajów mundurów, z polowym włącznie.
Sznury strzeleckie dla wojska zostały pierwotnie wprowadzone rozporządzeniem z 29 czerwca 1936 r. i miały być noszone przez wszystkie stopnie kwalifikacyjne poniżej oficera. Można je było nosić z mundurem paradnym, meldunkowym, wychodzącym i strażnika, ale nie na płaszczu.
Tarczka jest dość rzadka.
Szybki podgląd -
Odznaka Strzelecka Piechoty Wehrmachtu do sznura galowego – III Rzesza
60,00 złOdznaka Strzelecka Piechoty Wehrmachtu stanowi część sznura do munduru galowego. W celu pobudzenia zainteresowania żołnierzy strzelectwem, a jednocześnie uznania umiejętności wprawnych strzelców, przyznano serię sznurów strzeleckich w różnych stopniach za umiejętności w strzelaniu z różnych broni. Sznury te, zostały wykonywane były z linek aluminiowych plecionych z płaską blaszką lub odznaką ze stopu metalu o różnej konstrukcji noszoną na prawym ramieniu, trzymaną pod prawym paskiem naramiennym za pomocą małego szarego guzika. Drugi koniec sznura był przeciągnięty przez klatkę piersiową i przymocowany wewnątrz klapy tuniki do drugiego guzika od kołnierza bluzy.
Sznury strzeleckie dla wojska zostały pierwotnie wprowadzone rozporządzeniem z 29 czerwca 1936 r. i miały być noszone przez wszystkie stopnie kwalifikacyjne poniżej oficera. Można je było nosić z mundurem paradnym, meldunkowym, wychodzącym i strażnika, ale nie na płaszczu.
Szybki podgląd -
Odznaka Schnellboot Kriegsmarine II wersja (Schnellboot-Kriegsabzeichen 2. Form) – III Rzesza
55,00 złOdznaka wojenna Schnellboot została podarowana przez Wielkiego Admirała Raedera, Naczelnego Dowódcę Marynarki Wojennej, 30 maja 1941 roku w uznaniu umiejętności żeglarskich i bezwzględnej woli służby w bitwach z angielskimi okrętami wojennymi.
Uprawnieni do otrzymania byli członkowie załogi i ofiary łodzi torpedowych, którzy wyróżnili się dobrym przywództwem i rozmieszczeniem na co najmniej 12 patrolach. Istniały wyjątki w przypadku szczególnie wybitnych indywidualnych czynów lub obrażeń spowodowanych wpływem wroga.
Członkowie załogi Schnellboots, którzy posiadali odznakę wojenną niszczyciela za służbę na Schnellboots, mogli ją wymienić na odznakę wojenną Schnellboot. I odwrotnie, marines, którzy mieli odznakę niszczyciela, a następnie spełnili wymagania dotyczące łodzi motorowych, również mogli otrzymać odznakę łodzi motorowej.Tak się złożyło, że marynarze mogli mieć zarówno odznakę niszczyciela, jak i motorówki. 28 stycznia 1943 r. wprowadzono II wersję odznaki Schnellboot-Kriegsabzeichen. Do wymiany nie doszło. Uderzające różnice to kształt łodzi i fal, które teraz wystają poza krawędź, oraz bardziej wyeksponowana została swastyka.
Oba projekty są autorstwa Peekhaus. Szczególną formą jest odznaka z brylantami, która po raz pierwszy została przyznana w 1942 roku. Tylko 8 nagród jest udokumentowanych.
Szybki podgląd -
Odznaka floty pełnomorskiej niemieckiej marynarki wojennej (Kriegsmarine Abzeichen der Hochseeflotte) – III Rzesza
60,00 złOdznaka Ciężkiej Floty była głównie przeznaczona dla załóg pancerników i krążowników, ale także innych okrętów uczestniczących w bitwie morskiej. Automatycznie przyznawana była pośmiertnie poległym w boju lub rannym. Marynarzom krążowników i pancerników odznakę przyznawał dowódca zespołu operacyjnego (flotylli) a pozostałym kwatera główna Kriegsmarine. Odznaka została ustanowiona pod kierownictwem Admirała Ericha Raedera, szefa sztabu Kriegsmarine, 30 kwietnia 1941 roku dla biorących udział w operacjach morskich, głownie przeciwko Royal Navy, marynarzy Kriegsmarine. Projekt odznaki opracował a także był jej głównym producentem Adolf Bock z Berlina.Ciekawostką jest fakt nadawania odznaki przed jej oficjalnym ustanowieniem w kwietniu 1941 roku.
Kryteria przyznawania :
– 12 tygodni służby na pancerniku lub krążowniku oraz nienaganna postawa.Kryteria były zaniżane w następujących przypadkach:
– dla poległych lub rannych podczas misji morskiej
– uczestnictwo w misji morskiej zakończonej sukcesem
– uczestnictwo w operacji „Rawalpindi” lub „Jan Mayen”Nosiło się ją standardowo na lewej kieszeni na piersi poniżej Krzyża Żelaznego 1 Klasy jeśli posiadacz odznaki był nim już wcześniej udekorowany.
Szybki podgląd -
Odznaka Oddziałów Szturmowych NSDAP Breslau – III Rzesza
45,00 złOdznaka ze zlotu bojówek NSDAP we Wrocławiu w 1933 roku. SA (niem. Sturmabteilung) były to oddziały szturmowe NSDAP powstały w 1920 roku jako gwardia nazistów. Te brutalne bojówki zabezpieczały wiece partyjne hitlerowców oraz ochraniały samych „brunatnych” partyjniaków. W 1934 roku liczba szeregowych SA – manów przekroczyła 3.2 mln. Oddziały Szturmowe służyły Hitlerowi za broń przeciw wszystkim oponentom politycznym – socjaldemokratom i komunistom. W dalszej perspektywie szczuto nimi Żydów, Romów i wszystkich tych, który nie pasowali do „wspólnoty narodowej” (Volksgemeinschaft). SA jako zbrojne ramię partii pełniło rolę miecza i tarczy nazistów w Niemczech, zwłaszcza w bijatykach z komunistami.
Ta organizacja paramilitarna miała wielkie znaczenie społeczne, które doskonale wykorzystali hitlerowcy. SA tworzyła wspólnotę ludzi wyznających jedną ideologię – nazizm. Ich wodzem był Adolf Hitler, ikona i jedyny sternik ruchu hitlerowskiego. Dyscyplina i podkreślanie moralnego wymiaru organizacji przyciągały młodych ludzi, którzy mieli problem w życiu. SA odpowiadała na potrzebę tysięcy młodych Niemców – mówiła im: jesteście potrzebni i coś znaczycie! Inicjatywa, mundury, walka, braterstwo i wspólna idea były atrakcyjne dla synów z mieszczańskich rodzin. Ich wrogami stawali się najczęściej młodzi komuniści z rodzin robotniczych (odpowiednikiem SA u komunistów był Roter Frontkämpferbund – RFB).
Wrocław (Breslau), stolica regionu śląskiego (Schlesien), był na początku lat 30-tych metropolią, liczącą 625 tys. mieszkańców. Kryzys ostatnich lata Republiki Weimarskiej widoczny był również w mieście: wysokie bezrobocie we Wrocławiu wynosiło ok. 25%, a na tle ekonomicznego kryzysu, radykalne partie polityczne zyskiwały znacznie na poparciu. Wybuchy przemocy w sporach między zwolennikami różnych partii dominowały co raz bardziej. Już przed dojściem do władzy nazistów w styczniu 1933 roku, życie publiczne w mieście było zakłócane terrorem ze strony nazistowskich bojówek. W tym roku również Kanclerzem Niemiec został Adolf Hitler a Wrocław staje się fortecą partii NSDAP.
źródło: Internet
Szybki podgląd -
Prototypowa Szturmowa Odznaka Piechoty (Infanterie-Sturmabzeichen) – III Rzesza
50,00 złTe odznaki były prototypami i nigdy nie zostały wykonane w dużych ilościach, tylko kilka próbek zostało kiedykolwiek wyprodukowanych. Projekt tej odznaki różni się nieco od odznaki szturmowej piechoty, która została przyjęta przez niemieckie siły zbrojne II wojny światowej. Ta odznaka zawiera błyskawicę, bardziej znaną jako „Blitz” i niemieckiego orła z rozpostartymi skrzydłami.
Odznaka Szturmowa Piechoty, jaką znamy obecnie, została wprowadzona w grudniu 1939 roku. Mogła być przyznawana członkom niezmotoryzowanych jednostek piechoty i jednostek niemieckiej lekkiej piechoty, które brały udział w szturmach piechoty z lekką bronią piechoty na co najmniej trzech oddzielne dni walki na linii frontu 1 stycznia 1940 r. lub później. Kiedy kontrofensywa prowadziła do walki, mogła również mieć zastosowanie. Przyznanie Odznaki Szturmowej Piechoty zostało przyznane na szczeblu dowodzenia pułku.
Szybki podgląd -
Odznaka Pilota Luftwaffe (Flugzeugführerabzeichen) – III Rzesza
50,00 złOdznaka Pilota Luftwaffe to odznaka pilota sił powietrznych niemieckiego Wehrmachtu, podarowana 14 marca 1935 r. przez naczelnego dowódcę sił powietrznych Hermanna Göringa.
Odznakę można było przyznać po pomyślnym ukończeniu szkoły pilotażu i uzbrojenia. Została przyznana wszystkim pilotom jako potwierdzenie wyszkolenia i dlatego nie jest nagrodą za osiągnięcia wojskowe. Odznaka Pilota miała być obrazem nieposkromionej agresji, dzikości i przewagi III Rzeszy nad nieprzyjacielem.
Mogła być również przyznana osobom, które przed wydaniem dekretu zostały wyszkolone na pilotów, jeśli służyły jako piloci w Luftwaffe, a także członkom austriackich sił powietrznych, którzy zostali przejęci przez niemieckie siły powietrzne po aneksji Austrii w 1938 r.
Tak jak większość przedmiotów z okresu III Rzeszy, odznakę pilota produkowano z materiałów różnej jakości. Aluminium, nikiel, pozłacany lub posrebrzany tombak i inne stopy oraz lakierowany cynk. Wszystkie te surowce używane były do produkcji odznaki pilota. W okresie przedwojennym i na początku wojny produkowano wersje z wysokiej jakości surowców niklu,aluminium lub tombaku. Stopniowo jakość surowców coraz bardziej się obniżała i pod koniec wojny bazować jedynie na różnych odmianach cynku. Pod koniec lat 30-tych zaniechano produkcji odznak z aluminium mimo, iż cechowała je wyjątkowa dbałość o szczegóły i precyzja wykonania – bardzo szybko ulegały uszkodzeniom.
Wszystkie wersje odznaki pilota to wersje dwu-częściowe i dwu-nitowe. Kształt i rozmiar nitów różnił się w zależności od producenta i jakości wykonania. O wysokiej jakości wykonania świadczyły małe umieszczone z pedantyczną symetrią nity.Tańsze wersje używały większych często rozpłaszczonych na końcu nitów.
Zapięcie „na agrafkę” występuje we wszystkich oryginalnych odznakach pilota. Wersje lepsze jakościowo cechował beczułkowaty zawias i haczyk uformowany z twardego niełamliwego pręcika.
Niezależnie od jakości wykonania w odznace pilota orzeł był zawsze oksydowany na kolor ciemno-czarny zaś wieniec wykańczano w kolorze srebrnym. Orzeł jest czerniony chemicznie a wieniec chemicznie wykończony na kolor matowo-srebrny przez kolekcjonerów zwany „frosting” czyli zmrożony, oszroniony.
Odznakę noszono na górnej lewej kieszeni munduru poniżej Krzyża Żelaznego 1 Klasy.
Szybki podgląd
Wyświetlanie 61–72 z 220 wyników
