odznaka
Wyświetlanie 73–84 z 131 wyników
-
Srebrna Odznaka Kriegsmarine Łamacz Blokad (Kriegsabzeichen – Blockadebrecher in Silber) – III Rzesza
55,00 złOdznakę dla łamaczy blokad nadał 1 kwietnia 1941 roku kanclerz Rzeszy Adolf Hitler. Należało uhonorować członków załóg statków pełnomorskich, którzy po wybuchu wojny, dzięki zdecydowanemu działaniu na wodach neutralnych za granicą i na morzach świata, zdołali przedrzeć się przez nieprzyjacielską blokadę i powrócić do ojczyzny.
Oprócz dobrego zachowania i godności, warunkiem wstępnym było przebicie się przez blokadę, zniszczenie statku, jeśli wróg zagroził jego zdobyciem, specjalne działanie w jednym z dwóch wyżej wymienionych wydarzeń, przetrwanie jako członek załogi na zaginionym statku oraz, w wyjątkowych przypadkach będąc rannym.
Odznaka była bezzwrotna. Na odznaczeniu znajdowało się świadectwo/świadectwo własnościowe oraz wpis do książeczki żeglarskiej. Rozmiar i podpisy na dokumentach zmieniały się ze względu na różne obowiązki władz lub Naczelnego Dowództwa Marynarki Wojennej. Nagrodę wręczał Minister Transportu Rzeszy dr. Dorpmüller, komisarz Rzeszy ds. Żeglugi Morskiej lub Naczelny Dowódca Marynarki Wojennej.
Odznakę zaprojektował Otto Placzek z Berlina. Od 1942 r. nagrodę nadawał Naczelny Wódz Marynarki Wojennej, gdyż odznaczenie to zostało rozszerzone również na Marynarkę Wojenną. Regulamin przyznawania nagród był szczegółowy i wyczerpujący oraz regulował wyjątki dla nie-Niemców, rannych itp.
Szybki podgląd -
Odznaka Honorowa Państwowego Związku Rolników Bawarii (Reichsnahrungstand Landesbauernschaft Bayern) – III Rzesza
55,00 złReichsnahrungstand Landesbauernschaft Bayern – Odznaka Honorowa Państwowego Związku Rolników Bawarii za 40 lat lojalnej służby dla Rzeszy. Bardzo rzadka odznaka.
Reichsnahrungstand (RNST) była korporacyjną organizacją gospodarki rolnej i polityki rolnej w Rzeszy Niemieckiej w latach 1933-1945, która powstała jako korporacja prawa publicznego (organ samorządowy) z własnym statutem i własnym budżetem , składek i służby cywilnej i istniała do 1948 r. Od 1933 r. siedzibą Reichsnahrungstand był późniejszy Reichsbauernstadt Goslar. Dożynki Rzeszy obchodzono w latach 1933-1937 jako centralne wydarzenie na Bückeberg niedaleko Hamelin.
Praca RNST koncentrowała się głównie na kontrolowaniu produkcji, dystrybucji i cen produktów rolnych. Ponadto wśród jego zadań znajdowały się sprawy społeczne i kulturalne jego członków.
Kiedy NSDAP doszła do władzy, wszystkie osoby zajmujące się produkcją i sprzedażą produktów rolnych zostały doprowadzone do szeregu w Reichsnahrungstand pod kierownictwem Reichsbauernführera Walthera Darré, który był jednocześnie szefem Ministerstwa Wyżywienia i Rolnictwa Rzeszy i Rzeszy Urząd Polityki Rolnej. Pod względem organizacyjnym osiągnięto to poprzez podział RNST na gospodarstwa stanowe, okręgowe i lokalne, z których każde było kontrolowane przez (stanowego, dystryktowego lub lokalnego) lidera rolników.
Instytucjonalnie standaryzacja dotknęła spółdzielnie rolnicze, stowarzyszenia rynkowe i związki zawodowe.
Narodowi socjaliści stanęli teraz przed zadaniem pozyskania chłopów na terenach południowoniemieckich i katolickich, aby zapewnić im stabilne podstawy i przeprowadzić program krwi i ziemi. Najpierw udało im się zjednoczyć wszystkie znane stowarzyszenia rolników, takie jak Reichslandbund lub wpływowe stowarzyszenie chrześcijańskich stowarzyszeń rolników w Związek Liderów Rzeszy. Wraz z ustawą o prowizorycznej strukturze majątku żywieniowego Rzeszy wszystkie osoby i firmy zajmujące się rolnictwem, rybołówstwem i ogrodnictwem zostały zjednoczone i przymusowo zjednoczone w Izbie Rolniczej. Obszar Rzeszy podzielono na 26 gmin państwowych. Były one podporządkowane okręgowi i hierarchicznie niższe od lokalnej społeczności chłopskiej z odpowiednimi lokalnymi przywódcami chłopskimi.
Za pomocą tych środków należy również powstrzymać exodus ze wsi. W latach 1933-1939 liczba miejsc pracy w rolnictwie spadła o 440 000 do 1,4 miliona osób. Kolejnym celem była kontrola produkcji, sprzedaży i cen w sektorze rolnym. Do pewnego stopnia reżimowi udało się zwiększyć odsetek samowystarczalności Niemiec z 68 procent w 1928 roku do 83 procent w 1938 roku. Nastąpił również wzrost produkcji, ale także wyższe ceny produktów rolnych w kraju w porównaniu do cen na rynku światowym.
Szybki podgląd -
Odznaka pamiątkowa 6 niemiecko-japońskiej konferencji naukowej, 1944 – III Rzesza
55,00 złOd czasu wojny rosyjsko-japońskiej w latach 1904/05 Japonia była głównym regionalnym mocarstwem w Azji Wschodniej i rościła sobie prawo do jedynej hegemonii w Azji. Siły lojalne wobec cesarza pchnęły nacjonalistyczne i militarystyczne tendencje w rządzie poprzez terror i morderstwa polityczne. Ich idea „strefy dobrobytu Wielkiej Azji” przewidywała wypędzenie „białych” mocarstw kolonialnych i zjednoczenie wszystkich ludów azjatyckich pod przywództwem Japonii. Japonia próbowała ekspansji w Azji od początku XX wieku i wielokrotnie prowokowała gwałtowne konflikty graniczne z Chinami i Związkiem Radzieckim w Mandżurii.
Od połowy lat 30. Japonia próbowała zbliżyć się politycznie do Rzeszy Niemieckiej. Japonia chciała przekonać nazistowski reżim do wojny przeciwko Związkowi Radzieckiemu, aby móc zrealizować swoje ekspansjonistyczne cele w Azji Wschodniej. 25 listopada 1936 r. z inicjatywy Japonii minister spraw zagranicznych Niemiec Joachim von Ribbentrop i specjalny wysłannik Japonii Mushanokôji Kintomo (1882-1962) podpisali Pakt Antykominternowski, symboliczne porozumienie o wspólnej walce z międzynarodówką komunistyczną. W tajnym protokole dodatkowym zobowiązali się do wzajemnej neutralności na wypadek niesprowokowanej napaści ze strony Związku Sowieckiego i zapewnili, że nie zawrą żadnych traktatów ze Związkiem Sowieckim. Bez wiedzy o tajnym protokole dodatkowym w 1939 roku do porozumienia przystąpiły japońskie państwo satelickie Mandżukuo, Węgry i Hiszpania, a w 1941 Bułgaria, Chorwacja, okupowana Dania, Finlandia, Nankin, Chiny, Rumunia i Słowacja.
Z drugiej strony reżim nazistowski postrzegał Japonię jako mniej ważnego sojusznika w latach trzydziestych XX wieku. Niemiecko-radziecki układ o nieagresji z 22 sierpnia 1939 r., który Japonia postrzegała jako złamanie paktu antykominternowskiego, miał dla Hitlera większe znaczenie ze względu na wojnę z Wielką Brytanią i Francją. Znaczenie Japonii jako sojusznika wojskowego wzrosło dopiero wraz z przygotowaniami do niemieckiej inwazji na Związek Radziecki. Z inicjatywy Hitlera w 1940 r. podpisano pakt trójstronny, który rozszerzył „oś Berlin-Rzym” o Tokio.
Druga wojna światowa w regionie Pacyfiku rozpoczęła się niezapowiedzianym atakiem Cesarstwa Japonii na amerykańską bazę morską w Pearl Harbor 7 grudnia 1941 roku. Dzień później wzajemne wypowiedzenie wojny. 11 grudnia – cztery dni po japońskim ataku – Adolf Hitler, jako sojusznik Cesarstwa Japońskiego, ogłosił wypowiedzenie wojny Stanom Zjednoczonym przez Niemcy.
Jednak wspólne traktaty między Niemcami i Japonią nie mogły wiele zrobić, aby złagodzić presję na drugiego partnera sojuszu. Japonia walczyła w Azji Południowo-Wschodniej i na południowo-zachodnim Pacyfiku, Niemcy w Europie i Afryce Północnej. Po niemieckiej inwazji na Polskę we wrześniu 1939 roku, po ciężkich walkach na granicy mandżurskiej, Japonia i Związek Radziecki podpisały rozejm, który obowiązywał do 1945 roku. Po niemieckiej inwazji na Związek Radziecki w 1941 roku, zdolności Japonii nie były wystarczająco silne, aby otworzyć drugi front w Mandżurii. W ten sposób Józef Stalin mógł użyć syberyjskich oddziałów Armii Czerwonej do obrony Moskwy, co zatrzymało niemiecką ofensywę.
Ostatecznie słaby sojusz niemiecko-japoński niewiele mógł zdziałać przeciwko militarnej przewadze Stanów Zjednoczonych. Wraz z uchwaleniem największego wówczas budżetu wojskowego w 1943 r. Stany Zjednoczone były w stanie odepchnąć japońską armię na Pacyfiku i jednocześnie otworzyć drugi front na kontynencie europejskim, lądując w Normandii 6 czerwca. 1944, który ostatecznie doprowadził do upadku zapoczątkowanego reżimu nazistowskiego. Po bezwarunkowej kapitulacji Niemiec 8.09. W maju 1945 r. działania bojowe koncentrowały się na rejonie Pacyfiku. Dopiero po zrzuceniu amerykańskich bomb atomowych na Hiroszimę i Nagasaki 6 i 9 sierpnia 1945 r., w których zginęło ponad 200 000 ludzi, rząd japoński skapitulował 2 września 1945 r.
Odznaka stanowiła pamiątkę Japońsko- Niemieckiej 6 konferencji naukowej, która odbyła się w Austrii w St. Christopham Arlberg Tirol i otrzymał ja każdy uczestnik zgromadzenia w 1944 roku.
Szybki podgląd -
Odznaka Pilota Balonu N.F.S.K (N.F.S.K Abzeichen für Freiballonführer) – III Rzesza
55,00 złNarodowosocjalistyczny Korpus Lotniczy, NSFK (niem. Nationalsozialistisches Fliegerkorps) – korpus paramilitarny NSDAP, założony w 1937 roku jako „następca” Niemieckiego Związku Lotniarstwa Sportowego (Deutscher Luftsportverband). Korpus został zbudowany na wzór organizacji Sturmabteilung (SA). Podobną grupą paramilitarną był Narodowosocjalistyczny Korpus Motorowy.
Po powstaniu organizacji, w pierwszych latach jej istnienia, NSKL prowadził szkolenia w lataniu szybowcami oraz prywatnymi samolotami. Kiedy III Rzesza stworzyła Luftwaffe, wielu członków NSFK zostało przeniesionych do nowo utworzonej formacji lotniczej. Podczas II wojny światowej korpus służył m.in. przy transporcie Żydów i homoseksualistów do obozów koncentracyjnych oraz w obronie przeciwlotniczej. Pierwszym dowódcą został generał Friedrich Christiansen, który tę funkcję pełnił do stycznia 1943 roku, kiedy to został zastąpiony przez generała Alfreda Kellera.
NFSK był strukturą samodzielną pod kontrolą NSDAP, ale decydujący głos w jego działalności i programach szkoleniowych miało Luftwaffe, które zajmowało się rekrutacją szkoleniowców jak również dostarczało sprzęt i bazę treningową. W późniejszym okresie wojny, rola NFSK ograniczona została do wczesnego ostrzegania przeciwlotniczego, jak i służby w artylerii przeciwlotniczej.
Odznaczenie to zostało ustanowione 10 marca 1938 roku przez NSFK-Korpsführer General der Flieger Christiansen i miało zastąpić DLV. Było przyznawany licencjonowanym pilotom balonów na ogrzane powietrze i był noszony na lewej kieszeni na piersi munduru NSFK lub Luftwaffe.
Szybki podgląd -
Odznaka Kriegsmarine dla Krążowników Pomocniczych (Kriegsabzeichen für Hilfskreuzer) – III Rzesza
55,00 złOdznaka dla krążowników pomocniczych została podarowana 24 kwietnia 1941 roku przez Naczelnego Wodza Marynarki Wojennej Wielkiego Admirała Raedera, aby docenić wykorzystanie krążowników pomocniczych w walce z Anglią i na pełnym morzu.
Uprawnieni do ich otrzymania byli członkami załóg krążowników pomocniczych, w tym żołnierze, którzy zginęli w kontakcie z wrogiem. Warunkiem było nienaganne przywództwo i udział w co najmniej jednej dalekiej podróży na pomocniczym krążowniku. Odznakę nadawał dowódca statku.
W marynarce wojennej było 12 krążowników pomocniczych. Były to: Hansa, Thor, Coronel, Atlantyda, Baran, Byk, Michel, Pingwin, Orion, Kormoran i Kometa. Projekt pochodzi od Wilhelma Peekhausa z Berlina. Poza Schwerinem jako producenci znani są Berlin, Friedrich Orth i Rudolf Souval z Wiednia.
Istnieją również odznaki bez producenta. Specjalny kształt z diamentami nie został oficjalnie podarowany i został przyznany tylko raz. Istnieje kilka okazów wykonanych z litego srebra, o których wiadomo, że kosztują około 2000 euro.
Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., t. IV, 2001.
Szybki podgląd -
Odznaka Sapera Kriegsmarine (Minensucher-Kriegsabzeichen) – III Rzesza
55,00 złTa odznaka wojenna została podarowana 31 sierpnia 1940 roku przez Naczelnego Dowódcę Marynarki Wojennej, Wielkiego Admirała Raedera, w uznaniu ubogiej, ciężkiej i niebezpiecznej służby załóg jednostek trałowania min, polowania na okręty podwodne i ochrony.
Nagrodą mogli być wszyscy członkowie załogi, którzy spełnili następujące wymagania: oprócz dobrego i nienagannego zachowania (brak aresztowań w ciągu ostatnich 6 miesięcy), udział w co najmniej 3 walkach. Tą odznaką wojenną honorowano także wybitne indywidualne czyny lub udział w misji specjalnej. Decyzję o tym podjął dowódca floty. Liczbę odznaczeń szacuje się na około 4400.
Do znanych producentów należą (WH) Walter & Henlein, Gablonz, (R.K.) Rudolf Karneth, Gablonz czy Schwerin, Berlin.
Szybki podgląd -
Odznaka Pilota Szybowca Luftwaffe (Segelflugzeugführerabzeichen) – III Rzesza
55,00 złOdznaka Pilota Szybowcowego została podarowana 16 grudnia 1940 roku przez Ministra Lotnictwa Rzeszy i Naczelnego Wodza Luftwaffe Hermanna Göringa i mogła być nadawana członkom Sił Powietrznych, którzy wykazali się i wyróżnili po uzyskaniu odznaki „L” – licencja pilota szybowcowego.
Pierwotny pomysł stworzenia odznaki aktywności dla pilotów szybowcowych wyszedł z 7. Flieger-Division (jednostki powietrznodesantowej) pod dowództwem generała broni Richarda Putziera. Ministerstwo Lotnictwa Rzeszy, kierowane przez feldmarszałka Erharda Milcha, zwróciło się następnie do 7. Dywizji Lotniczej o przedstawienie kilku projektów, co faktycznie się wydarzyło. Po zatwierdzeniu przez Göringa projektu przez grafika Wilhelma Ernsta Peekhausa, firma C.E. Junker z Berlina zaoferował pierwszą próbkę i dopiero nieco później jesienią 1940 roku rozpoczęto produkcję odznaki pilota szybowcowego, którą następnie podarowano 16 grudnia 1940 roku.
Odznakę Pilota Szybowcowego Sił Powietrznych mogli nadawać tylko żołnierze czynni zawodowo, nawet jeśli przebywali na urlopie i mogli wykazać się odpowiednim stażem i uzyskaniem licencji pilota szybowcowego L. To samo dotyczyło urzędników służby cywilnej oraz członków korpusu inżynieryjnego i morskiego, gdy byli żołnierzami na urlopie. Jeżeli beneficjent posiadał odznakę pilota szybowcowego (lub inną odznakę Luftwaffe) przez co najmniej cztery lata i opuścił Luftwaffe z honorem, w zamian otrzymywał odznakę pamiątkową pilota.
W pierwszych latach jego powstania odznaka pilota szybowcowego mogła być noszona jedynie jako wojskowa odznaka honorowa z mundurem Wehrmachtu (Siły Powietrzne) lub mundurem Narodowosocjalistycznego Korpusu Lotniczego jako przypinka po lewej stronie skrzynia, pod którą może być odznaczony Żelaznym Krzyżem. Można go było nosić na równi z odznaką pilota z okresu wojny światowej 1914/18. Jednak noszenie odznaki pilota szybowcowego razem z jakąkolwiek inną odznaką działalności Luftwaffe, z wyjątkiem odznaki spadochroniarza Luftwaffe, było zabronione. Ponadto noszenie odznaki w stroju cywilnym, nawet w miniaturze, było zabronione pod groźbą kary. Oprócz metalowej plakietki istniała również wersja haftowana, która została wycofana 8 maja 1942 r. i nie była już wydawana. Od 29 listopada 1943 roku odznakę można było nosić na wszystkich mundurach partyjnych NSDAP.
Jest to jedna z najrzadszych odznak działalności Luftwaffe.
Szybki podgląd -
Odznaka za walkę naziemną Luftwaffe (Erdkampfabzeichen der Luftwaffe) – III Rzesza
50,00 złOdznaka Szturmowa Lądowa Luftwaffe została podarowana przez Komendanta Głównego Luftwaffe Hermanna Göringa 31 marca 1942 roku i była nadawana członkom Luftwaffe, którzy sprawdzili się w walce naziemnej poprzez „doskonałe osiągi bojowe”, analogicznie do Odznaki Szturmowej Piechoty Armii.
Nagroda była przeznaczona wyłącznie dla osób fizycznych i nie była możliwa na zasadach honorowych. Od 28 stycznia 1943 r. odznaka szturmowa mogła być również przyznawana członkom wywiadu lotniczego i personelu medycznego Luftwaffe. Do tego ostatniego ze specjalną kuracją w opiece i rekonwalescencji rannych i rannych pod ostrzałem wroga. Od 22 lutego 1943 r. możliwa była także nagroda pośmiertna.
Nagrodę przyznawano osobom, które uczestniczyły w operacjach bojowych, walcząc na liniach frontu przez trzy różne dni.
Brali udział w atakach szturmowych lub walkach wręcz (człowiek z człowiekiem).Sam udział w udanych operacjach bojowych lub zasług w dowództwie wojsk nie wystarczały do przyznania Odznaki Szturmowej. W przypadku walki z celami powietrznymi nie było mowy o przyznaniu Odznaki Szturmowej, nadawano wtedy Odznakę Bojową Sił Powietrznych.
Pierwotnie odznaka była tylko w jednej wersji ogólnej, dalszy przebieg wojny ostatecznie wymusił stworzenie wyższych poziomów również dla Odznaki Szturmowej. Wynikało to z faktu, że coraz więcej członków dywizji polowych Luftwaffe przekraczało warunki przyznania Odznaki Szturmowej. Dekretem z dnia 10 listopada 1944 Góring ostatecznie zatwierdził ich wprowadzenie. Otrzymana klasyfikacja była następująca:
I – Odznaka Szturmu Naziemnego
II – z liczbą ataków 25
III- z liczbą ataków 50
IV – z liczbą ataków 75
V – z liczbą ataków 100Jednak zgodnie z obecnym stanem wiedzy, odznaka szturmu naziemnego Luftwaffe z numerem misji 5 nie została przyznana. Odznakę noszono z lewej strony kurtki mundurowej, pośrodku kieszeni. W przypadku posiadania Krzyża Żelaznego I klasy odznakę przypinano poniżej niego.
Szybki podgląd -
Złota odznaka Pilota Luftwaffe (Gold Flugzeugführerabzeichen) – III Rzesza
65,00 złOdznaka Pilota Luftwaffe to odznaka pilota sił powietrznych niemieckiego Wehrmachtu, podarowana 14 marca 1935 r. przez naczelnego dowódcę sił powietrznych Hermanna Göringa.
Odznakę można było przyznać po pomyślnym ukończeniu szkoły pilotażu i uzbrojenia. Została przyznana wszystkim pilotom jako potwierdzenie wyszkolenia i dlatego nie jest nagrodą za osiągnięcia wojskowe. Odznaka Pilota miała być obrazem nieposkromionej agresji, dzikości i przewagi III Rzeszy nad nieprzyjacielem.
Mogła być również przyznana osobom, które przed wydaniem dekretu zostały wyszkolone na pilotów, jeśli służyły jako piloci w Luftwaffe, a także członkom austriackich sił powietrznych, którzy zostali przejęci przez niemieckie siły powietrzne po aneksji Austrii w 1938 r.
Tak jak większość przedmiotów z okresu III Rzeszy, odznakę pilota produkowano z materiałów różnej jakości. Aluminium, nikiel, pozłacany lub posrebrzany tombak i inne stopy oraz lakierowany cynk. Wszystkie te surowce używane były do produkcji odznaki pilota. W okresie przedwojennym i na początku wojny produkowano wersje z wysokiej jakości surowców niklu,aluminium lub tombaku. Stopniowo jakość surowców coraz bardziej się obniżała i pod koniec wojny bazować jedynie na różnych odmianach cynku. Pod koniec lat 30-tych zaniechano produkcji odznak z aluminium mimo, iż cechowała je wyjątkowa dbałość o szczegóły i precyzja wykonania – bardzo szybko ulegały uszkodzeniom.
Wszystkie wersje odznaki pilota to wersje dwu-częściowe i dwu-nitowe. Kształt i rozmiar nitów różnił się w zależności od producenta i jakości wykonania. O wysokiej jakości wykonania świadczyły małe umieszczone z pedantyczną symetrią nity.Tańsze wersje używały większych często rozpłaszczonych na końcu nitów.
Zapięcie „na agrafkę” występuje we wszystkich oryginalnych odznakach pilota. Wersje lepsze jakościowo cechował beczułkowaty zawias i haczyk uformowany z twardego niełamliwego pręcika.
Niezależnie od jakości wykonania w odznace pilota orzeł był zawsze oksydowany na kolor ciemno-czarny zaś wieniec wykańczano w kolorze srebrnym. Orzeł jest czerniony chemicznie a wieniec chemicznie wykończony na kolor matowo-srebrny przez kolekcjonerów zwany „frosting” czyli zmrożony, oszroniony.
Odznakę noszono na górnej lewej kieszeni munduru poniżej Krzyża Żelaznego 1 Klasy.
Szybki podgląd -
Srebrna odznaka za służbę na U-Bootach (Silber U-Boot-Kriegsabzeichen) – III Rzesza
50,00 złOdznaka bojowa U-Boot (niem. U-Boot-Kriegsabzeichen) to niemiecka odznaka wojenna przyznawana członkom załogi U-Boota podczas I i II wojny światowej. Odznaka wojenna U-bootów została pierwotnie ustanowiona podczas I wojny światowej, 1 lutego 1918 roku. Została przyznana w celu uznania załóg U-bootów, które ukończyły trzy patrole wojenne. Odznaka noszona była w dolnej lewej części munduru i miała owalny kształt przypominający wieniec z liści laurowych. W poprzek środka leżała łódź podwodna, a niemiecka korona państwowa (Reichskrone) była inkrustowana w górnej części wieńca.
13 października 1939 r. przywrócono Odznakę Wojenną U-bootów. Był bardzo podobny do oryginalnej odznaki, z wyjątkiem korony cesarskiej zastąpionej niemieckim orłem nad swastyką i użyto bardziej zmodernizowanej łodzi podwodnej skierowanej teraz w lewo. Nowa wersja była najpierw wykonana z brązu metalowego, a później z cynku. Odznaka była przyznawana w dwóch klasach. Najczęściej było to ukończenie dwóch lub więcej patroli wojennych. Chociaż ukończenie dwóch patroli wojennych może wydawać się skromnym wymogiem, typowy rejs wojenny U-Boota często trwał kilka miesięcy. Ukończenie dwóch patroli wojennych było równie niebezpieczne, ponieważ U-Boot musiał znosić ciągłe ataki alianckich samolotów i okrętów wojennych. Drugim przypadkiem przyznania tej odznaki był ranny podczas patrolu lub zabity w akcji.
Była również odmiana odznaki wojennej łodzi podwodnej z diamentami. Została ustanowiona przez admirała Karla Dönitza po tym, jak otrzymał od wielkiego admirała Ericha Raedera specjalną wersję odznaki wojennej łodzi podwodnej z litego złota, w której wieniec oraz swastyka były inkrustowane diamentami.
Odznaka była specjalną nagrodą przyznawaną dowódcom U-Bootów, którzy otrzymali Krzyż Rycerski Żelaznego Krzyża z Liśćmi Dębu. Ta wersja została wykonana ze złotej płyty na srebrze. Wyprodukowane przez firmy Schwerin u. Sohn i Gebr. Godet & Co. Był taki sam jak podstawowy wzór, ale z dziewięcioma małymi diamentami inkrustowanymi swastyką. Ta nagroda była bardziej osobistą nagrodą od Dönitza. Około 30 zostało nagrodzonych, w tym oryginał admirałowi Dönitzowi.
Odznaka była noszona jako przypinka na płaszczu, niebiesko-białej marynarce, kurtce, płaszczu i niebiesko-białej koszuli na lewej piersi. Można ją również było nosić do wszystkich mundurów partyjnych i państwowych. Skróconą formę (igła 16 mm) nagrody można było nosić na lewej klapie płaszcza odzieży cywilnej. Przy uroczystych okazjach dozwolony był miniaturowy wisior na łańcuszek do fraka Szybki podgląd -
Brązowa Szpanga za walkę wręcz (Nahkampfspange) – III Rzesza
65,00 złSzpanga (niem. Nahkampfspange) to niemiecka odznaka wojskowa z czasów II wojny światowej, ustanowiona 25 listopada 1942 r. za udział w walkach wręcz na bliskim dystansie. Warunkiem odznaczenia był udział w walkach, w których żołnierz „widział białka oczu wroga” („Weiß in den Augen des Feindes sehen”). Przeznaczone głównie dla piechoty, ale inne jednostki Wehrmachtu, Waffen-SS, naziemne jednostki Luftwaffe i spadochroniarze również się kwalifikowały. Złota odznaka była przyznawana za 50 akcji w walce wręcz, srebrna za 25 a brązowa za 15 . Działania liczone były od 1 grudnia 1942 r., przy czym do nagrody wliczana była wcześniejsza długa służba na froncie wschodnim, przy czym 15 nieprzerwanych miesięcy liczyło się jako 15 dni bojowych; 12 miesięcy jako 10 dni; a 8 miesięcy jako 5 dni. Dla tych żołnierzy, którzy otrzymali ciężkie rany, przyznano nagrodę po 10, 20 i 40 akcjach. Złote zapięcie do walki wręcz było często uważane przez niemiecką piechotę za bardziej szanowane niż Krzyż Rycerski Żelaznego Krzyża, a Hitler zastrzegał sobie prawo do osobistego nadania tej klasie. Spośród około 18–20 milionów żołnierzy niemieckiego Wehrmachtu i Waffen-SS 36 400 otrzymało klasę brązową, 9500 klasę srebrną i 631 klasę złotą. Odznaka była noszona nad lewą górną kieszenią munduru, nad jakąkolwiek wstęgą medalową. Noszono tylko jedną odznakę, najwyższego otrzymanego stopnia.
Szybki podgląd -
Klamra z zapięciem do paska Wehrmachtu (Koppelschloss Wehrmacht) – III Rzesza
90,00 złKlamra z zapięciem do paska Wehrmachtu w kolorze stare srebro, które mocowano zazwyczaj do pasków – pierwotnie wyłącznie skórzanych – za pomocą dwubolcowego gwoździa od spodu. Z drugiej strony zamykano je na haczyk i oczko . Na spodniej stronie klamry paska znajduje się oczko, w które można wsunąć drugi koniec paska za pomocą zaczepu.
Wehrmacht nosił klamrę pasa wzorowaną na pruskim wzorze z orłem ze swastyką, inaczej z półwieńcem z liści dębu i napisem GOTT MIT UNS, inne siły powietrzne i marynarka wojenna.
Funkcjonariusze nie nosili pasów do mundurów służbowych i wyjściowych. Dla tego pierwszego był skórzany pasek z dwukolcową klamrą. Na parady zakładano pasek wzorowany na opasce polowej (zamiast pudełka krążek zapinany na kółko). Klamrę taką nosili również członkowie Waffen SS i niektóre formacje partyjne NSDAP.
Szybki podgląd
Wyświetlanie 73–84 z 131 wyników
