III Rzesza
Wyświetlanie 73–84 z 100 wyników
-
Odznaka Służby Pracy Rzeszy RAD na czapkę dla dowódców (RAD Reichsarbeitsdienst Mützenabzeichen) – III Rzesza
55,00 złOdznaka RAD noszona na czapce przez każdego członka w randze dowódcy tego ugrupowania z 1935-1936 roku.
Służba Pracy Rzeszy (RAD) była organizacją działającą w nazistowskim Cesarstwie Niemieckim. Ustawa o Służbie Pracy Rzeszy została uchwalona 26 czerwca 1935 r i brzmiała: „Wszyscy młodzi Niemcy obojga płci są zobowiązani służyć swemu ludowi w Służbie Pracy Rzeszy.”
Najpierw młodych mężczyzn (przed służbą wojskową) powoływano na sześciomiesięczną służbę roboczą. Od początku II wojny światowej Służba Pracy Rzeszy została rozszerzona na młode kobiety.
Służba Pracy Rzeszy była częścią gospodarki i edukacji w nazistowskich Niemczech. Po zamachu z 20 lipca 1944 r. i późniejszym przekazaniu Waffen-SS dowództwa zastępczej armii, członek RAD przechodził 6-tygodniowe podstawowe szkolenie wojskowe z karabinów w celu skrócenia okresu szkolenia żołnierzy. Siedzibą kierownictwa Rzeszy Służby Pracy Rzeszy był Berlin – Grunewald.
RAD realizował kilka celów. 1. Głównym celem było zdyscyplinowanie młodszego pokolenia, którego bliscy często przez lata pozostawali bez pracy w czasie światowego kryzysu gospodarczego. Po drugie, RAD była próbą wniesienia do wspólnoty narodowej ideologii narodowo-socjalistycznejzastosować w praktyce: „Nie ma lepszego sposobu na przezwyciężenie rozłamów społecznych, nienawiści klasowej i klasowej arogancji, niż aby syn dyrektora fabryki i młody robotnik fabryczny, młody naukowiec i parobek nosili ten sam płaszcz, wykonują tę samą służbę za tę samą cenę jako służbę honorową dla wspólnego narodu i ojczyzny”
3. Ekonomiczne znaczenie służby pracy było niskie z powodu braku wydajności pracy.
4. Wreszcie od 1938 r. RAD w coraz większym stopniu przejmował służby pomocnicze dla Wehrmachtu.Szybki podgląd -
Złota Odznaka Sportowa Rzeszy Niemieckiej DRL 1935 (Deutsches Reichssportabzeichen DRL ab 1935 in Gold) – III Rzesza
55,00 złDRA (Komitet ds. Ćwiczeń Fizycznych Rzeszy Niemieckiej) wyłonił się w 1917 r. z działającego do tej pory Komitetu Rzeszy ds. Igrzysk Olimpijskich. Zaplanowane w Niemczech igrzyska w 1916 roku nie odbyły się, a w latach 1920 i 1924 niemieccy sportowcy nie zostali wpuszczeni. Wykluczeni w ten sposób sportowcy założyli Komitet Rzeszy ds. Niemieckich Igrzysk Walki i przeprowadzali je co 4 lata.
W Republice Weimarskiej DRA była organizacją parasolową zajmującą się sportem w Niemczech, chociaż nie wszystkie stowarzyszenia do niej należały. Warunkiem nabycia było 5 ćwiczeń z 5 dziedzin, takich jak pchnięcie kulą, bieganie, skoki itp. Od 1921 r. odznakę mogły nabyć także kobiety. Po przejęciu władzy przez narodowych socjalistów w 1933 r. rozwiązano wszystkie stowarzyszenia sportowe, które nie były na tej samej linii ideologicznej co NSDAP. Obejmowały one robotnicze stowarzyszenia sportowe i kluby sportowe o poglądach lub orientacjach socjaldemokratycznych lub komunistycznych. Przewodniczący DRA, Theodor Lewald, został oskarżony o pochodzenie semickie i zmuszony do rezygnacji. DRA 5 maja 1933 r. DRA rozwiązała się bez uchwały walnego zgromadzenia i w ramach dostosowania przeszła pod opiekę narodowych socjalistów. Komisarz Rzeszy do spraw gimnastyki i sportu, Hans von Tschammer und Osten, który został mianowany w kwietniu, został mianowany przywódcą sportowym Rzeszy 19 lipca. Był teraz odpowiedzialny za wszystkie sporty. 27 lipca 1934 r. powstało Stowarzyszenie Ćwiczeń Fizycznych Rzeszy Niemieckiej (DRL).
Poprzednia odznaka sportowa DRA została przyjęta, ale została przeprojektowana i dodano swastykę. Litery w środku to teraz DRL. Ponadto nosił nazwę Odznaka Sportowa Rzeszy Niemieckiej. 1 lipca 1937 roku odznaka została uznana za odznakę honorową. Został on przyznany w 3 poziomach brązu, srebra i złota. 21 grudnia 1938 r. dekretem Hitlera przemianowano DRL na NSRL (Stowarzyszenie na rzecz Ćwiczeń Fizycznych Rzeszy Narodowo-Socjalistycznej) i stało się stowarzyszeniem całkowicie kontrolowanym przez NSDAP.
Odznaki były produkowane przez różnych producentów, takich jak Wernstein-Jena, Steinhauer-Lück itp.
Źródło: J. Nimmergut, Deutsche Orden und Ehrenzeichen bis 1945, t. IV, 2001.
Szybki podgląd -
Odznaka Niszczyciel Kriegsmarine (Zerstörer-Kriegsabzeichen) – III Rzesza
55,00 złOdznaka Wojenna Niszczyciela została podarowana 4 czerwca 1940 roku przez Wielkiego Admirała Readera jako Naczelnego Wodza Marynarki Wojennej. Odznaka ta została przekazana załogom niszczycieli operujących u wybrzeży Narwiku, które wyróżniły się w bitwie z Anglią, jako wyraz uznania i zachęty dla młodych członków załogi. Odznakę nadawali dowódcy niszczycieli.
Jako rozszerzenie odznaka była przyznawana również załogom innych niszczycieli, torpedowców i łodzi motorowych, które wyróżniły się specjalnymi osiągnięciami. Zasady przyznawania nagród były kilkakrotnie zmieniane, aby uwzględnić między innymi rany czy przeżycie załogi po zatopieniu przez wroga.
Warunkiem nadania Odznaki Wojennej Niszczyciela z 11 września 1940 r. były:
I. Warunki ogólne
– Godność
-Dobre przywództwo
– Brak kary pozbawienia wolności w ciągu ostatnich 6 miesięcyII. Warunki specjalne
a) Udział w trzech starciach lub trzech ofensywnych kompaniach wydobywczych lub dwunastu kompaniach wroga, lub
b) szczególne wyróżnienie za przejazdy w rejonie operacyjnym lub inne wybitne czyny indywidualne lub
c) Udział w wybitnym przedsięwzięciu, o którym decyduje Dowódca Floty lub Dowódca Admirał. Załogi niszczycieli rozmieszczonych w Narwiku nie muszą spełniać żadnych specjalnych warunków przyznawania nagród.
III. Odznaka może być również przyznana:
a) ocalałym z łodzi utraconej w wyniku działań wroga, lub
b) w szczególnych przypadkach rannym.Liczbę nagród szacuje się na 6000. Projekt pochodzi od rzeźbiarza Paula Casberga z Berlina.
Szybki podgląd -
Srebrna Odznaka Sportowa SA III typu (SA-Sportabzeichen in Silber 3.Typ) – III Rzesza
55,00 złOdznaka sportowa SA została podarowana 28 listopada 1933 r. przez szefa sztabu SA Ernsta Röhma mężczyznom uprawiającym sport dla poprawy zdrowia publicznego. 19 stycznia 1939 r. przemianowano ją na SA Wehrabzeichen.
Do 1935 r. zakup odznaki wiązał się z członkostwem w SA. Od 18 lutego 1935 r. odznakę mogły nabywać także osoby niebędące członkami. Musieli mieć od 18 do 35 lat i być zdolnymi do służby wojskowej. Zostawali odznaczani brązem, srebrem lub złotem. Klasyfikacja była prowadzona 3 grupach ćwiczeń lekkoatletycznych. Były to ćwiczenia w sensie wojskowym, takie jak rzucanie do celu granatem ręcznym oraz ćwiczenia terenowe, takie jak orientacja w terenie. W celu uzyskania wyższych poziomów Silver i Gold wymagane było regularne powtarzanie usług.
Z biegiem czasu zmieniał się kształt wytłoczeń odznak. Typ I (1934-35) nosi na odwrocie napis: własność d.Chefs d. System szkolenia, typ II (1935-38), opatrzony napisem: własność d. Na odznace sportowej SA, typ III (1939) widnieje napis: własność najwyższego kierownictwa SA, typ IV posiada napis: RZM. Istnieją plakietki z producentem i numerem rejestracyjnym i bez, szczególnie w dwóch pierwszych typach.
Szybki podgląd -
Odznaka Służbowa Ratownictwo Górskie – Policja Pomocnicza (Dienstabzeichen Bergwacht – Hilfspolizei) – III Rzesza
60,00 złInsygnia policji pogotowia górskiego zostały wprowadzone prawdopodobnie około 1942 roku w czasie II wojny światowej. Tłem tego było zaprzysiężenie ratowników górskich na funkcjonariuszy policji pomocniczej po rozpoczęciu wojny. Pod koniec wojny w 1944 r. pogotowie górskie zostało nawet podporządkowane jednostkom wojskowym.
Ratownictwo górskie było w rzeczywistości organizacją pomocową, ratowniczą i porządkową dla alpejskiego kraju i trudnego terenu. Pierwsze służby ratownictwa górskiego powstały w Niemczech w 1920 r., a wkrótce potem pogotowie górskie pod patronatem Niemieckiego Czerwonego Krzyża. W 1923 r. pogotowie górskie było już podzielone na 3 wydziały: Monachium, Chiemgau i Allgäu.
W Austrii powstanie pierwszego pogotowia górskiego datuje się na rok 1896. Tam jako pierwszy na świecie powstał Wiedeński Komitet Ratownictwa Alpejskiego (ARAW). W następnych latach w 1898 r. powstało Towarzystwo Ratownictwa Alpejskiego w Innsbrucku, w 1898 r. Komitet Ratownictwa Alpejskiego w Monachium, w 1901 r. w Salzburgu, a w 1902 r. w Grazu. Po przejęciu władzy przez narodowych socjalistów w 1933 r. w ramach proces konformizmu.
Po aneksji Austrii w 1938 r. tamtejsze stowarzyszenia zostały również włączone do Niemieckiego Górskiego Pogotowia Ratunkowego. W 1939 r. pogotowiu górskiemu powierzono także zadanie ochrony przyrody w kraju alpejskim.
Nie wiadomo dokładnie, od którego roku pogotowie górskie zostało zaprzysiężone jako pomoc policyjna. Odznaki ofiarowane lub noszone w tym celu są oznaczone odpowiednią nazwą wydziału lub obszaru. Ze względu na krótki czas trwania do końca wojny i nieliczne osoby, które były uprawnione do noszenia tych odznak, są one bardzo rzadkie. Dodatkowo, plakietki są zawsze opatrzone zaczernionym numerem przewoźnika.
Szybki podgląd -
Medal Straży Pożarnej 2 stopnia (Reichsfeuerwehr-Ehrenzeichen 2. Stufe) – III Rzesza
55,00 złMedal Straży Pożarnej został podarowany 22 czerwca 1936 roku przez Wilhelma Fricka, ministra spraw wewnętrznych Rzeszy za zasługi w gaszeniu pożarów. Krzyże zostały przekazane w 2 klasach. Do 1938 r. oba krzyże były posrebrzane i różniły się wielkością (I kl. 58,5 mm lub 49 mm i II kl. 43 mm) oraz sposobem noszenia. Krzyż I kl. noszony był jako krzyż wtykowy, II kl. na wstędze. 30 stycznia 1938 r. na rozkaz Adolfa Hitlera przeprojektowano odznakę honorową. Oba stopnie były teraz noszone na wstędze i miały ten sam rozmiar (43 mm). Pierwsza klasa była teraz pozłacana, druga klasa pozostała posrebrzana. I stopień nadawany był członkom zawodowych i ochotniczych straży pożarnych oraz innym osobom szczególnie zasłużonym w dziedzinie gaszenia pożarów lub wyróżniającym się szczególnie odważnym i zdecydowanym zachowaniem w gaszeniu pożarów. Odznaką honorową II klasy honorowano czynnych członków uznanych zawodowych i ochotniczych straży pożarnych, którzy przepracowali 25 lat. I stopień, jako odznaczenie szczególnie cenne, nadawany był tylko czynnym strażakom, którzy z narażeniem życia wielokrotnie i wyjątkowo zasłużyli się w gaszeniu pożarów. Jeśli spełnione są wymagania dotyczące przyznania Medalu Ratownictwa, powinien on zostać przyznany w pierwszej kolejności. Projekt pochodzi od Herberta Knötel d.j. z Berlina. Krzyże wykonywano bez wytwórcy i rzadko z oznaczeniem wytwórcy. Nie było obowiązku zwrotu.
Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., t. IV, 2001.
Szybki podgląd -
Odznaka Obserwatora / Nawigatora Luftwaffe (Beobachterabzeichen) – III Rzesza
55,00 złOdznaka Obserwatora – Nawigatora (Beobachterabzeichen) była nagrodą Luftwaffe niemieckiego Wehrmachtu, która została podarowana 19 stycznia 1935 roku przez Naczelnego Dowódcę Luftwaffe Hermanna Göringa.
Odznaka mogła być przyznana aktywnym członkom Luftwaffe najwcześniej po pięciu lotach na wroga, w przypadku rannych, wcześniej lub dwa miesiące po uzyskaniu licencji obserwatora Luftwaffe.
Nagroda przyznawana była po zakończeniu 2 miesięcznego szkolenia i po uzyskaniu licencji obserwatora Luftwaffe, po odbyciu 5 lotów bojowych
jako Obserwator/Nawigator lub za odniesienie ran w locie bojowym na stanowisku nawigatora. Oficjalna liczba przyznanych odznak nie jest znana. Można było go było również nadawać członkom innych jednostek Wehrmachtu, o ile przestrzegano obowiązujących przepisów.Nagroda była noszona jako medal na lewej piersi.Szybki podgląd -
Order Niemiecki II klasy, Złoty Krzyż Order Szyi (der Deutsche Orden Halsorden) – III Rzesza
260,00 złNiemiecki Order NSDAP. Od 1943 roku było to najwyższe odznaczenie narodowosocjalistycznej Rzeszy Niemieckiej. W Niemczech odznaka jest jednym z antykonstytucyjnych narzędzi propagandy. Jego produkcja, publiczne posiadanie lub dystrybucja są zabronione.
Order, podarowany przez Adolfa Hitlera, został po raz pierwszy przyznany pośmiertnie Fritzowi Todtowi 12 lutego 1942 roku. Według Hitlera Order miał uhonorować „najwyższe zasługi […], które Niemiec może zdobyć dla swojego ludu”. Według Hitlera były to osiągnięcia, dla których w pewnych okolicznościach nie można w ogóle ogłosić awansu. Czyny 200 nosicieli Krzyża Rycerskiego nie przeważyły jednorazowego osiągnięcia Fritza Todta. Hitler planował nadanie orderowi charakteru rycerskiego, z kapitułą i z senatem, który miał mieć prawo przyjmowania i wykluczania kawalerów. Nie doszło do tego ze względu na wypadki wojenne i niewielką liczbę odznaczonych.
Z powodu unikatowości tego odznaczenia nie jest pewne, czy zachował się jakikolwiek oryginał.
Projekt godła Orderu pochodził od Benno von Aren’a, jedynym producentem była firma Wilhelm Deumer w Lüdenscheid.
(źródło: Wikipedia)
Szybki podgląd -
Medal Honorowy za opiekę nad Ludnością Niemiecką 3 klasy – III Rzesza
50,00 złOdznaka Opieki Społecznej (niem. Ehrenzeichen für deutsche Volkspflege) była niemiecką Nagrodą Cywilną ustanowioną przez Adolfa Hitlera 1 maja 1939 r. za zasługi w sektorze socjalnym. Odznaka została wydana w trzech klasach i została nagrodzona za szeroki wachlarz usług. Słowa wstępne tego dekretu brzmiały: Za usługi w zakresie opieki, zimowej opieki nad chorymi i rannymi w czasie pokoju i wojny, pogotowia ratunkowego, opieki nad narodowością i opieki nad Niemcami towarzysze krajowi za granicą, przekazuję „Honorową Odznakę za niemieckie dobro publiczne”. Nagroda zajęła miejsce Honorowej Odznaki Niemieckiego Czerwonego Krzyża. Dekret podpisali Hitler, Rudolf Hess, Wilhelm Frick, Franz Seldte, Joseph Goebbels, Joachim von Ribbentrop, Wilhelm Keitel i szef Kancelarii Prezydenta dr. Ottona Meissnera.
Odznaczenie przyznawano hojnie zaprzyjaźnionym „obcokrajowcom” z którymi Rzesza chciała się zaprzyjaźnić. Takimi odbiorcami byli Mussolini, Olga Księżna Jugosławii i matka Egipskiego króla Farouka.
(źródło: internet)
Szybki podgląd -
Krzyż Matki Srebrny (Mutterkreuz in Silber), III Rzesza
40,00 złKrzyż Honorowy Niemieckiej Matki (niem. Ehrenkreuz der Deutschen Mutter), nazwa skrócona Krzyż Matki (Mutterkreuz) został ustanowiony 16 grudnia 1938 r. jako odznaczenie w formie orderu przez NSDAP . Miał on pełnić dla matek podobną funkcję jak Krzyż Żelazny dla żołnierzy, wspólnocie narodowej symbolizując Matkę wielodzietną uhonorowaną za swoje „życie i zdrowie”, zaangażowanie w poród i wychowanie dziecka. Adolf Hitler, w imieniu którego przyznano zaszczyt, opisał macierzyństwo jako „pole bitwy” kobiet. Tylko kilka matek odmówiło nagrody.
Podobnie jak w przypadku zakonu wojskowego, istniały różne stopnie Krzyża Matki. Wartość została podzielona według liczby dzieci: matki z czwórką lub więcej dzieci otrzymały brązowy krzyż matki, dzieci z sześcioma i więcej dziećmi otrzymały srebrny, a ośmiorga i więcej dzieci otrzymało złoty krzyż matki. Składał się z wisiorka w kształcie krzyża ze swastyką pośrodku, otoczonego napisem „Matka Niemka”. Matki miały nosić nagrodę na niebiesko-białej wstążce na szyi lub jako miniaturowy krzyżyk na klapach podczas uroczystych okazji. Aby zachować dostojny charakter zaszczytu, niedopuszczalne było noszenie krzyża matki w życiu codziennym oraz w odzieży roboczej.
Odznaczenie, wzorowane na krzyżu teutońskim (krzyżackim).
Nadawano je w ramach tzw. „Wojny urodzeń” (Geburtenkrieg). Otrzymać go mogły tylko określone kobiety (spełniające m.in. kryteria rasowe). Z góry wykluczone były matki „aspołeczne”, jak również „rasowo” lub „umysłowo małowartościowe”.
Każda posiadaczka Krzyża Matki miała prawo do publicznego pozdrowienia (tzw. salutu rzymskiego) od członków Hitlerjugend, preferencyjnego traktowania w urzędach i pierwszeństwa przy zajmowaniu miejsc w transporcie publicznym.
Z drugiej strony, ludność prześmiewczo nazywała to odznaczenie „orderem króliczym”.Łącznie przyznano ponad 5,5 mln krzyży.
(źródło: Wikipedia)
Szybki podgląd -
Specjalny złoto-srebrny Krzyż Zasługi za 50 lat wiernej służby publicznej (Treuedienst-Ehrenzeichen für 50 Jahre 1938) – III Rzesza (#20)
65,00 złTa odznaka honorowa została podarowana przez kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera 30 stycznia 1938 roku z okazji 5 rocznicy przejęcia władzy przez narodowych socjalistów. Nagroda składała się z 2 poziomów i poziomu specjalnego:
- I stopień nadawany był urzędnikom państwowym, urzędnikom, kolejarzom i robotnikom po 40 latach wiernej służby w służbie publicznej i był pozłacanym krzyżem.
- II stopień został nadany po 25 latach służby publicznej i był Krzyżem Srebrnym.
- Specjalny poziom został przyznany robotnikom i pracownikom sektora prywatnego za 50 lat wiernej służby i był również srebrnym krzyżem, ale dębowy wieniec między ramionami krzyża jest złocony, a na górnej części znajduje się pozłacana liczba – 50 ramię krzyża.
Na odwrocie napis: – Za wierną pracę (Für treue Arbeit). Oprócz bezpośredniego okresu służby wzięto pod uwagę okresy w Służbie Pracy Rzeszy, studia, służbę i szkolenie wojskowe, uwięzienie bez własnej winy i inne okresy kandydowania itp. Kiedy przyznano wyższy poziom, drugi poziom musiał zostać odrzucony, ale pozostał przy uhonorowanym. 12 sierpnia 1944 r. ponownie rozszerzono Medal Za Lojalność. Złoty liść dębu z numerem 50 na wstędze był ofiarowany na 50 lat. Projekt pochodzi od prof. Richarda Kleina z Monachium. Znanymi producentami byli: W. Deumer, Lüdenscheid, Deschler & Sohn, Monachium, Steinhauer & Lück, Lüdenscheid oraz Wächtler & Lange, Mittweida.
Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., tom IV, 2001.
Szybki podgląd -
Medal kampanii włosko-niemieckiej w Afryce 1943 (Italienisch-deutsche Feldzugsmedaille für Afrika 1943) – III Rzesza
55,00 złMedal ten został podarowany przez Duce Benito Mussoliniego podczas kampanii afrykańskiej jako nagroda Królestwa Włoch. Deklarację medalu podpisał jednak dopiero 7 stycznia 1943 r. dowódca VII Korpusu Armii Giovanni Magli na Korsyce. Medal ten był również przyznawany alianckim żołnierzom niemieckim. Jedak wypowiedzenie przez Włochy wojny Niemcom 13 października 1943 r. zakazało dalszego noszenia.
Medal zaprojektował Roberto de Marchi. Medale zostały wykonane we Włoszech w 2 wariantach, brązowym i srebrnym. Nie ma pewności co do znaczenia, ponieważ była to nagroda 1-klasowa. Najwięcej srebrnych medali jest w spuściźnie Luftwaffe. Pomimo krótkiego czasu trwania nagrody, istniało wiele różnych ich form i wykonawców. Medale były wykonane z metali nieżelaznych i metali wojennych, które następnie posrebrzano lub brązowiono. Są medale z wytwórcą i bez producenta na prawym lub lewym brzegu. Kształt wież może być również różny. Najbardziej znanym producentem była firma M. Lorioli & Sons w Mediolanie.
Szybki podgląd
Wyświetlanie 73–84 z 100 wyników
