Tarcze

Narodowy Socjalistyczny Korpus Motorowy (NSKK) był następcą starszego Narodowo-Socjalistycznego Korpusu Samochodowego (NSAK), który istniał od momentu powstania 1 kwietnia 1930 r. Legendy o faktycznym powstaniu NSKK sięgają jednak aż do 1922 r. kiedy wydawca Völkischer Beobachter (People’s Observer), Dietrich Eckart, rzekomo kupił ciężarówki, aby SA mogła wykonywać swoje misje i transportować materiały propagandowe. Martin Bormann założył NSAK, który sam był następcą dywizjonów motorowych SA (Kraftfahrstaffeln).

Hitler uczynił NSAK oficjalną organizacją nazistowską 1 kwietnia 1930 r. NSAK była odpowiedzialna za koordynację użytkowania przekazanych pojazdów silnikowych należących do członków partii, a później rozszerzyła się na szkolenie członków w zakresie umiejętności motoryzacyjnych. Adolf Hühnlein został mianowany dowódcą NSAK, który miał służyć przede wszystkim jako korpus zmotoryzowany Sturmabteilung (SA). Hühnlein stał się „jądrem” organizacji. Nazwę organizacji zmieniono na Narodowo-Socjalistyczny Korpus Motorowy (Nationalsozialistisches Kraftfahrkorps-NSKK), która stała się oficjalna 1 maja 1931 r. Była to zasadniczo organizacja paramilitarna z własnym systemem stopni paramilitarnych i najmniejsza z organizacji NSDAP.

Pomimo stosunkowo mniejszych rozmiarów, kiedy naziści obchodzili Dzień Braunschweiger SA 18 października 1931 r., NSKK miała do dyspozycji ponad 5000 pojazdów do przemieszczania ludzi i materiałów. Głównym celem Korpusu było kształcenie jego członków w zakresie umiejętności motoryzacyjnych lub tego, co NSKK nazywało „sprawnością w zakresie umiejętności motoryzacyjnych” ( motorische Ertüchtigung ), ale transportował także urzędników NSDAP i SA. W połowie lat trzydziestych NSKK służyło również jako grupa pomocy drogowej, porównywalna do współczesnego American Automobile Association czy British Automobile Association.

Członkostwo w NSKK nie wymagało żadnej wcześniejszej wiedzy o samochodach. Uważano, że szkolenie w NSKK nadrobi wszelkie wcześniejsze braki w wiedzy. NSKK przestrzegała jednak nazistowskiej doktryny rasowej i sprawdzała swoich członków pod kątem cech aryjskich. Pod kierownictwem policji wielu ludzi NSKK stacjonowało na skrzyżowaniach i szkoliło się w kierowaniu ruchem. 20 lipca 1934 r., trzy tygodnie po wielkiej czystce, jakiej SA doznała podczas Nocy Długich Noży, NSKK została oddzielona i awansowana do niezależnej organizacji NSDAP.

Od 1935 roku NSKK szkoliło również załogi czołgów i kierowców armii niemieckiej. NSKK miała dwa „mniejsze oddziały” w ramach organizacji znanej jako Motor-Hitler Youth (Motor-Hitlerjugend; Motor-HJ) i Naval NSKK (Marine-NSKK). Oddział Motor-HJ został utworzony przez Lidera Młodzieży Baldura von Schiracha po tym, jak został członkiem NSKK. Eksploatowała 350 własnych pojazdów do celów edukacyjnych i szkoleniowych. Marynarka Wojenna NSKK przeszkoliła mężczyzn w zakresie obsługi i konserwacji łodzi. Podczas Igrzysk Olimpijskich w Berlinie w 1936 r. NSKK przejęła odpowiedzialność za różnorodne zadania transportowe, udowadniając swoją skuteczność w propagandzie politycznej, przewożąc zagranicznych gości na wyznaczone wycieczki.

Do 1938 roku członkowie NSKK przechodzili szkolenie mechaniczne i operacyjne dotyczące zarówno pojazdów cywilnych, jak i wojskowych. Z czasem szkolenie w szkołach NSKK skupiło się przede wszystkim na zadaniach związanych z wojskiem. Za zasługi dla NSKK i częściowo dzięki ogólnemu sukcesowi NSKK, Hühnlein awansował na stanowisko Reichsleitera NSDAP w 1938 r. Hühnlein był NSKK Korpsführer (dowódcą korpusu) od 1931 r. do śmierci w 1942 r., kiedy Kraus przejął władzę.