II Wojna Światowa
Wyświetlanie 85–96 z 173 wyników
-
Odznaka NSDAP „W jedności siła” ze zjazdu w Norymbergi (1933) – III Rzesza
45,00 złOdznaka ze zjazdu NSDAP (niem. Reichsparteitag) – corocznego wiecu nazistowskiej partii NSDAP, odbywające się w latach 1923–1939 w Norymberdze. Po dojściu Adolfa Hitlera do władzy w 1933 stały się wielkimi propagandowymi wydarzeniami. Pierwszy zjazd NSDAP odbył się w 1923 w Monachium, drugi w 1926 w Weimarze, a od 1927 zaczęto je urządzać w Norymberdze. Miasto to wybrano z kilku pragmatycznych powodów: przede wszystkim znajdowało się w centrum Niemiec, miało odpowiednie warunki do przygotowania tak wielkiego wydarzenia oraz dobrze zorganizowany miejscowy oddział partii, którym kierował gauleiter Julius Streicher.
Sam Hitler mówił o Norymberdze, że to najbardziej niemieckie z niemieckich miast. Później wybór miejsca uzasadniano tym, że w czasach Świętego Cesarstwa Rzymskiego (I Rzesza) miasto zapisało się w tradycji jako ważna siedziba ówczesnych władców. Po 1933 zjazdy zaczęto organizować w okresie jesiennej równonocy pod hasłem Reichsparteitage des deutschen Volkes (Narodowy kongres partii Niemców), który miał symbolizować solidarność między ludźmi a nazistowską partią. Na ponad 11 km² planowano wznieść: stadion, wielkie podium dla przemawiających, pole do defilad i ogromną halę kongresową na 500 tys. osób w kształcie podkowy, którą nazywano „koloseum” (inspirowaną rzymskim Collosseum). Z planów zrealizowano jedynie niewielką część. Wszystko po to, by pomieścić rosnącą z roku na rok liczbę uczestników (w szczytowym momencie było to pół miliona) oraz propagandowo zademonstrować wielkość Niemiec. Początkowo w zjazdach brali udział głównie członkowie partii, później dołączały kolejne organizacje, takie jak: SA, SS czy Reichsarbeitsdienst.
Najważniejszym aspektem zjazdów w Norymberdze było wzmocnienie kultu Hitlera, przedstawianego jako zbawiciela Niemiec, wybranego przez opatrzność. Zgromadzone tłumy słuchały przemówień Führera, składały przysięgi lojalności i maszerowały przed nim. Konieczność nawet 5-godzinnego pozdrawiania maszerujących dwunastkami nazistów był dla Hitlera dużym wysiłkiem fizycznym, w osobistym gronie przyznawał się nawet do zawrotów głowy. Każdy zjazd był starannie wyreżyserowanym przedstawieniem, a niektóre z nich zaprojektował sam Albert Speer, główny architekt Hitlera.
źródło: Wikipedia
Szybki podgląd -
Brązowa odznaka III stopnia NSDAP za 10 lat służby – III Rzesza
55,00 złNagroda Dienstauszeichnung der NSDAP została przekazana dekretem z 2 kwietnia 1939 r. przez kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera za zasługi dla wszystkich członków partii, niezależnie od tego, czy byli liderami grupy, czy tylko członkami. Fuhrer chciał w ten sposób docenić wieloletnią lojalną pracę w służbie NSDAP. Nie miało znaczenia, czy praca ta miała charakter etatowy, czy wolontariacki. Nagroda za usługi przyznawana była w 3 stopniach. Pierwszy poziom był złotym krzyżem z białymi emaliowanymi ramionami krzyża, drugi poziom był srebrnym krzyżem z niebieskimi emaliowanymi ramionami krzyża, a trzeci poziom to brązowy krzyż bez emalii. Złoto przyznano po 25 latach, srebro po 15 latach, a brąz po 10 latach wiernej służby. Wykonano okazy z lekko zakrzywionymi ramionami krzyża i płaskimi krzyżami.
Nagroda za służbę była noszona na dużej sztabie medalowej. Niezwykłe było to, że kobiety nosiły nagrodę na szyi na wstążce o szerokości 15 mm (tak jak w przypadku Krzyża Matki). Tylko odpowiednie wstążki były noszone na małej sztabce medalowej. Jeśli przyznano wyższy poziom, niższy poziom nie musiał być odrzucany, można go było kontynuować.
źródło: Internet
Szybki podgląd -
Odznaka członkowska Deutsches Jungvolk (Deutsches Jungvolk Mitgliedsabzeichen) – III Rzesza
37,00 złOdznaka członkowska Deutsche Jungvolk (DJ) została prawdopodobnie wprowadzona około 1931 roku przez przywódcę Hitlerjugend, Theodora Adriana von Renteln. Po rezygnacji Kurta Grubera objął kierownictwo „Hitlerjugend, Bund deutscher Arbeitsjugend” (od lipca 1926) na krótki czas od października 1931 do 1932 jako 1. Reichsführer HJ. Po rezygnacji Grubera siedzibę HJ przeniesiono z Plauen do Monachium. Deutsches Jungvolk ma swoje korzenie w nacjonalistycznych grupach ruchu Wandervogel. Latem 1930 r. grupy austriackie i niemieckie połączyły się, tworząc „Niemiecką Młodzież, Ligę Młodzieży Wielkich Niemiec”. W 1931 DJ był związany z Hitlerjugend i od tego czasu był częścią Hitlerjugend. Niemiecka młodzież była narodowo-socjalistyczną organizacją młodzieżową zrzeszającą chłopców w wieku od 10 do 14 lat. Znakiem rozpoznawczym niemieckiej młodzieży był singiel „Siegrune”. W wieku 15 lat musiał przejść do Hitlerjugend.
Organizacja była tu również na zasadzie lidera, a członkowie posiadali szeregi. Grupy te nazywały się Jungeschaft, Jungzug, Fähnlein, Jungstamm i Jungbann. Stopnie były analogiczne do tego z dodatkiem „Führer”, np. Jungzugfuhrer, Fähnleinfuhrer lub Jungbannfuhrer jako najwyższy stopień. Członkowie Deutsches Jungvolk, oficjalnie Jungvolkjungen, byli również nazywani „Pimpfe”. Musieli przejść „test szczepień”, w ramach którego należało spełnić określone wymagania. Zaliczona próba została następnie wpisana do księgi występów DJ-a. Następnie można było zdobyć „Odznakę za osiągnięcia” niemieckiej młodzieży. Od 25 marca 1939 r. członkostwo w Deutsches Jungvolk stało się obowiązkowe.
źródło: Internet
Szybki podgląd -
Odznaka przyjaźni niemiecko-brytyjskiej (Ring Für Deutsch – Britisch Freundschaft) – III Rzesza
37,00 złUnikatowa odznaka przyjaźni niemiecko-brytyjskiej. Trwają spory czy taka odznaka istniała kiedykolwiek. Z całą pewnością jest bardzo rzadka.
Szybki podgląd -
Odznaka przynależności do struktury Opferring NSDAP (Opferring der NSDAP), późny wzór – III Rzesza
37,00 złPierścień Ofiar NSDAP (Opferring der NSDAP), znany również jako Pierścień Ofiar NS (NS-Opfering), był instytucją Narodowo-Socjalistycznej Niemieckiej Partii Robotniczej poniżej poziomu Rzeszy, mającą na celu regularne zbieranie datków finansowych.
Pierścień ofiar NSDAP został po raz pierwszy udokumentowany w 1927 roku w powiecie Górna Bawaria-Szwabia. Ponieważ znaczna część regularnych składek członkowskich musiała być płacona kierownictwu Rzeszy, struktury leżące pod spodem były często słabo finansowane. Dochody z kręgu ofiar utrzymywały się natomiast na poziomie lokalnym lub regionalnym, co w konsekwencji doprowadziło do powstania licznych kół ofiar na szczeblu lokalnym, powiatowym i powiatowym. Zgodnie z wolą kierownictwa NSDAP Rzeszy kręgi ofiar miały tworzyć przede wszystkim „zamożni przyjaciele i sympatycy partii”. Jedną z nich był tzw. Freiheitsbewegung NSDAP Opferring – Ruch Wolnościowy NSDAP Krąg Ofiarnych. Lojalni wyznawcy nazizmu nie będący członkami NSDAP zajmowali się akcjami propagandowymi, politycznymi i zbiórkami pieniędzy.
Oprócz finansowania partii na niższym szczeblu, krąg ofiar służył także do rejestrowania osób, które z różnych powodów nie należały do NSDAP oraz odsysania członków nie wykonujących czynnej pracy partyjnej. Zbierano go zwykle poprzez wydawanie znaczków, które naklejano na własne legitymacje członkowskie oraz na legitymacje członkowskie. W rezultacie działalność zbierania na niższych poziomach mogła być dobrze monitorowana przez wyższy poziom.
W 1936 r. działalność kół ofiar została początkowo ograniczona, gdy skarbnik Rzeszy NSDAP Franz Xaver Schwarz zakazał ich ponownego tworzenia lub rozbudowy. Rozkaz Schwarza z marca 1943 r. definitywnie ich zakazał, ponieważ „nie do pogodzenia z reputacją ruchu” było zezwolenie pierścieniowi ofiar „jako instytucji partyjnej na istnienie jako organizacji, której jedynym zadaniem jest zbieranie składek”. Niemniej jednak wiele pierścieni ofiarnych najwyraźniej istniało do końca wojny w 1945 roku.
W okresie denazyfikacji krąg ofiar nie został sklasyfikowany jako organizacja NSDAP. W literaturze dotyczącej narodowego socjalizmu jest on jednak często błędnie uznawany za odrębną strukturę partii (zapewne głównie ze względu na trudną sytuację źródłową). Jednak nigdy nie istniał na poziomie imperialnym.
Kręgi ofiar istniały także w niektórych regionalnych ugrupowaniach NSDAP za granicą. Należy rozróżnić alzacki krąg ofiar, który powstał w Alzacji po niemieckiej okupacji Francji jesienią 1940 r. i był prekursorem przyjęcia NSDAP. Mówi się również, że istniał krąg ofiar Narodowo-Socjalistycznej Ludowej Opieki Społecznej (NSV). Jednak w fachowej literaturze dotyczącej NSI nie ma o tym wzmianki.
źródło: Wikipedia, Odkrywca.pl
Szybki podgląd -
Odznaka pamiątkowa Orzeł Heer Afrika Korps (DAK Heer Adler) – III Rzesza
45,00 złOdznaka, przypinka pamiątkowa z godłem III Rzeszy.
Szybki podgląd -
Odznaka SS Jagdkommando (SS Jagdkommando Abzeichen) – III Rzesza
60,00 złBardzo rzadka odznaka przeznaczona członków SS Jagdkommando, która w czasie II Wojny światowej było elitarną jednostką wojskową przeznaczoną do prowadzenia szczególnie niebezpiecznych operacji. Składała się z żołnierzy wyszkolonych w szkodzeniu wrogim partyzantom (wojna partyzancka) i szpiegostwu. SS Jagdkommando wykonywało również misje ratownicze i dalekiego zasięgu. SS Jagdkommando było odpowiednikiem brytyjskich Special Air Service.
W związku z doświadczeniami zimy 1941/1942 na froncie wschodnim sformowano pierwsze prowizoryczne formacje. Pierwszy pełny batalion został sformowany na rozkaz Grupy Armii Centrum z personelu z zimowych szkół bojowych w Orel, Gschatz i szkoły wysokogórskiej w Fulpmes. W 1942 r. w sile batalionu sformowano łącznie dwanaście takich samodzielnych formacji, zwanych też Jagdkommandos. Zostały one później połączone w 1. Dywizję Skijäger.
Brandenburska Dywizja Obrony utworzyła Jagdkommandos jako jednostki dowodzenia do operacji bojowych za liniami wroga. Te były podporządkowane armiom lub korpusom, ale często były wykorzystywane jako rezerwa na wypadek przełamań wroga, co często prowadziło do znacznych strat.
Wehrmacht , SS , SD , Policja Porządkowa i Waffen-SS utworzyły i używały Jagdkommando do walki z partyzantami we Francji, Polsce, Rosji i na Bałkanach. Na przykład 2 września 1944 r. Jagdkommando Schuberta dokonało masakry w Chortiatis w Grecji .
Pod koniec drugiej wojny światowej w Wiedniu stacjonował Jagdkommando Donau, jednostka pływaków bojowych jednostek myśliwskich SS pod dowództwem Otto Skorzenego , która była rozmieszczona na froncie wschodnim i podczas ofensywy w Ardenach. Najbardziej znaną operacją Skorzenego jest uwolnienie z więzienia zdetronizowanego Benito Mussoliniego.
Szybki podgląd -
Srebrna Odznaka Kriegsmarine Łamacz Blokad (Kriegsabzeichen – Blockadebrecher in Silber) – III Rzesza
55,00 złOdznakę dla łamaczy blokad nadał 1 kwietnia 1941 roku kanclerz Rzeszy Adolf Hitler. Należało uhonorować członków załóg statków pełnomorskich, którzy po wybuchu wojny, dzięki zdecydowanemu działaniu na wodach neutralnych za granicą i na morzach świata, zdołali przedrzeć się przez nieprzyjacielską blokadę i powrócić do ojczyzny.
Oprócz dobrego zachowania i godności, warunkiem wstępnym było przebicie się przez blokadę, zniszczenie statku, jeśli wróg zagroził jego zdobyciem, specjalne działanie w jednym z dwóch wyżej wymienionych wydarzeń, przetrwanie jako członek załogi na zaginionym statku oraz, w wyjątkowych przypadkach będąc rannym.
Odznaka była bezzwrotna. Na odznaczeniu znajdowało się świadectwo/świadectwo własnościowe oraz wpis do książeczki żeglarskiej. Rozmiar i podpisy na dokumentach zmieniały się ze względu na różne obowiązki władz lub Naczelnego Dowództwa Marynarki Wojennej. Nagrodę wręczał Minister Transportu Rzeszy dr. Dorpmüller, komisarz Rzeszy ds. Żeglugi Morskiej lub Naczelny Dowódca Marynarki Wojennej.
Odznakę zaprojektował Otto Placzek z Berlina. Od 1942 r. nagrodę nadawał Naczelny Wódz Marynarki Wojennej, gdyż odznaczenie to zostało rozszerzone również na Marynarkę Wojenną. Regulamin przyznawania nagród był szczegółowy i wyczerpujący oraz regulował wyjątki dla nie-Niemców, rannych itp.
Szybki podgląd -
Odznaka Honorowa Państwowego Związku Rolników Bawarii (Reichsnahrungstand Landesbauernschaft Bayern) – III Rzesza
55,00 złReichsnahrungstand Landesbauernschaft Bayern – Odznaka Honorowa Państwowego Związku Rolników Bawarii za 40 lat lojalnej służby dla Rzeszy. Bardzo rzadka odznaka.
Reichsnahrungstand (RNST) była korporacyjną organizacją gospodarki rolnej i polityki rolnej w Rzeszy Niemieckiej w latach 1933-1945, która powstała jako korporacja prawa publicznego (organ samorządowy) z własnym statutem i własnym budżetem , składek i służby cywilnej i istniała do 1948 r. Od 1933 r. siedzibą Reichsnahrungstand był późniejszy Reichsbauernstadt Goslar. Dożynki Rzeszy obchodzono w latach 1933-1937 jako centralne wydarzenie na Bückeberg niedaleko Hamelin.
Praca RNST koncentrowała się głównie na kontrolowaniu produkcji, dystrybucji i cen produktów rolnych. Ponadto wśród jego zadań znajdowały się sprawy społeczne i kulturalne jego członków.
Kiedy NSDAP doszła do władzy, wszystkie osoby zajmujące się produkcją i sprzedażą produktów rolnych zostały doprowadzone do szeregu w Reichsnahrungstand pod kierownictwem Reichsbauernführera Walthera Darré, który był jednocześnie szefem Ministerstwa Wyżywienia i Rolnictwa Rzeszy i Rzeszy Urząd Polityki Rolnej. Pod względem organizacyjnym osiągnięto to poprzez podział RNST na gospodarstwa stanowe, okręgowe i lokalne, z których każde było kontrolowane przez (stanowego, dystryktowego lub lokalnego) lidera rolników.
Instytucjonalnie standaryzacja dotknęła spółdzielnie rolnicze, stowarzyszenia rynkowe i związki zawodowe.
Narodowi socjaliści stanęli teraz przed zadaniem pozyskania chłopów na terenach południowoniemieckich i katolickich, aby zapewnić im stabilne podstawy i przeprowadzić program krwi i ziemi. Najpierw udało im się zjednoczyć wszystkie znane stowarzyszenia rolników, takie jak Reichslandbund lub wpływowe stowarzyszenie chrześcijańskich stowarzyszeń rolników w Związek Liderów Rzeszy. Wraz z ustawą o prowizorycznej strukturze majątku żywieniowego Rzeszy wszystkie osoby i firmy zajmujące się rolnictwem, rybołówstwem i ogrodnictwem zostały zjednoczone i przymusowo zjednoczone w Izbie Rolniczej. Obszar Rzeszy podzielono na 26 gmin państwowych. Były one podporządkowane okręgowi i hierarchicznie niższe od lokalnej społeczności chłopskiej z odpowiednimi lokalnymi przywódcami chłopskimi.
Za pomocą tych środków należy również powstrzymać exodus ze wsi. W latach 1933-1939 liczba miejsc pracy w rolnictwie spadła o 440 000 do 1,4 miliona osób. Kolejnym celem była kontrola produkcji, sprzedaży i cen w sektorze rolnym. Do pewnego stopnia reżimowi udało się zwiększyć odsetek samowystarczalności Niemiec z 68 procent w 1928 roku do 83 procent w 1938 roku. Nastąpił również wzrost produkcji, ale także wyższe ceny produktów rolnych w kraju w porównaniu do cen na rynku światowym.
Szybki podgląd -
Odznaka Pilota Balonu N.F.S.K (N.F.S.K Abzeichen für Freiballonführer) – III Rzesza
55,00 złNarodowosocjalistyczny Korpus Lotniczy, NSFK (niem. Nationalsozialistisches Fliegerkorps) – korpus paramilitarny NSDAP, założony w 1937 roku jako „następca” Niemieckiego Związku Lotniarstwa Sportowego (Deutscher Luftsportverband). Korpus został zbudowany na wzór organizacji Sturmabteilung (SA). Podobną grupą paramilitarną był Narodowosocjalistyczny Korpus Motorowy.
Po powstaniu organizacji, w pierwszych latach jej istnienia, NSKL prowadził szkolenia w lataniu szybowcami oraz prywatnymi samolotami. Kiedy III Rzesza stworzyła Luftwaffe, wielu członków NSFK zostało przeniesionych do nowo utworzonej formacji lotniczej. Podczas II wojny światowej korpus służył m.in. przy transporcie Żydów i homoseksualistów do obozów koncentracyjnych oraz w obronie przeciwlotniczej. Pierwszym dowódcą został generał Friedrich Christiansen, który tę funkcję pełnił do stycznia 1943 roku, kiedy to został zastąpiony przez generała Alfreda Kellera.
NFSK był strukturą samodzielną pod kontrolą NSDAP, ale decydujący głos w jego działalności i programach szkoleniowych miało Luftwaffe, które zajmowało się rekrutacją szkoleniowców jak również dostarczało sprzęt i bazę treningową. W późniejszym okresie wojny, rola NFSK ograniczona została do wczesnego ostrzegania przeciwlotniczego, jak i służby w artylerii przeciwlotniczej.
Odznaczenie to zostało ustanowione 10 marca 1938 roku przez NSFK-Korpsführer General der Flieger Christiansen i miało zastąpić DLV. Było przyznawany licencjonowanym pilotom balonów na ogrzane powietrze i był noszony na lewej kieszeni na piersi munduru NSFK lub Luftwaffe.
Szybki podgląd -
Medal Błękitnej Dywizji (Blauen Division Medaille) – III Rzesza
55,00 złMedal Błękitnej Dywizji – pełna, oficjalna nazwa: Medal Pamiątkowy dla Hiszpańskich Ochotników za Walkę z Bolszewizmem (Erinnerungsmedaille für die Spanischen Freiwilligen im Kampf gegen den Bolschewismus) – pamiątkowe odznaczenie III Rzeszy; ustanowione 3 stycznia 1944 i nadawane hiszpańskim ochotnikom, członkom Błękitnej Dywizji, walczącej u boku Niemców na froncie wschodnim II wojny światowej.
Błękitna Dywizja (hiszp. La División Azul, niem. Blaue Division) lub 250 hiszpańska dywizja ochotnicza – formacja wojskowa z okresu II wojny światowej, złożona z hiszpańskich frankistów, którzy walczyli u boku armii niemieckiej na froncie wschodnim przeciwko Armii Czerwonej w okresie od 20 lipca 1941 do 20 października 1943. Oficjalna nazwa hiszpańska formacji brzmiała Division Española de Voluntarios (Hiszpańska Dywizja Ochotnicza), w języku niemieckim 250 Infanterie Division (spanische) (250 Dywizja Piechoty (hiszpańska)). Jej odpowiednikiem lotniczym była Błękitna Eskadra. Dywizja była formowana przez Wehrmacht.
Po niemieckim ataku na Związek Sowiecki 22 czerwca 1941 roku w Hiszpanii odbyły się wielkie wiece pod hasłem: „Rosja jest winna!” (czyli hiszpańska wojna domowa). W jakim stopniu wiece te odbywały się spontanicznie, czy też były inicjowane przez zainteresowane strony, nie można dziś z całą pewnością stwierdzić. Pewne jest, że rząd wykorzystał entuzjazm zwłaszcza młodych falangistów, by jeszcze tego samego dnia zwrócić się do niemieckiego posła z propozycją dobrowolnych stowarzyszeń na rzecz „walki z komunizmem”.
Po krótkich negocjacjach postanowiono wysłać ochotniczą dywizję piechoty, złożoną z kadr armii i ochotników z całej Hiszpanii. Ta División Española de Voluntarios składała się z czterech pułków piechoty (nazwanych na cześć ich dowódców Pimentela, Vierny, Esparza i Rodrigo) oraz jednego pułku artylerii i liczyła 640 oficerów, 2272 podoficerów i 14 780 szeregowców.
Prasie podkreślano ochotniczy charakter jednostki, ale w rzeczywistości wszystkie ważne stanowiska zajmowali członkowie armii, którzy byli regularnie wymieniani. Oprócz motywów antykomunistycznych ważną rolę w dobrowolnej rejestracji, zwłaszcza wśród oficerów, odgrywała poprawa ich możliwości zawodowych.
Źródło: Wikipedia
Szybki podgląd -
Odznaka Kriegsmarine dla Krążowników Pomocniczych (Kriegsabzeichen für Hilfskreuzer) – III Rzesza
55,00 złOdznaka dla krążowników pomocniczych została podarowana 24 kwietnia 1941 roku przez Naczelnego Wodza Marynarki Wojennej Wielkiego Admirała Raedera, aby docenić wykorzystanie krążowników pomocniczych w walce z Anglią i na pełnym morzu.
Uprawnieni do ich otrzymania byli członkami załóg krążowników pomocniczych, w tym żołnierze, którzy zginęli w kontakcie z wrogiem. Warunkiem było nienaganne przywództwo i udział w co najmniej jednej dalekiej podróży na pomocniczym krążowniku. Odznakę nadawał dowódca statku.
W marynarce wojennej było 12 krążowników pomocniczych. Były to: Hansa, Thor, Coronel, Atlantyda, Baran, Byk, Michel, Pingwin, Orion, Kormoran i Kometa. Projekt pochodzi od Wilhelma Peekhausa z Berlina. Poza Schwerinem jako producenci znani są Berlin, Friedrich Orth i Rudolf Souval z Wiednia.
Istnieją również odznaki bez producenta. Specjalny kształt z diamentami nie został oficjalnie podarowany i został przyznany tylko raz. Istnieje kilka okazów wykonanych z litego srebra, o których wiadomo, że kosztują około 2000 euro.
Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., t. IV, 2001.
Szybki podgląd
Wyświetlanie 85–96 z 173 wyników
