II Wojna Światowa

Odznaka Strzelecka Piechoty Wehrmachtu stanowi część sznura do munduru galowego. W celu pobudzenia zainteresowania żołnierzy strzelectwem, a jednocześnie uznania umiejętności wprawnych strzelców, przyznano serię sznurów strzeleckich w różnych stopniach za umiejętności w strzelaniu z różnych broni. Sznury te, zostały wykonywane były z  linek aluminiowych plecionych z płaską blaszką lub odznaką ze stopu metalu o różnej konstrukcji noszoną na prawym ramieniu, trzymaną pod prawym paskiem naramiennym za pomocą małego szarego guzika. Drugi koniec sznura był przeciągnięty przez klatkę piersiową i przymocowany wewnątrz klapy tuniki do drugiego guzika od kołnierza bluzy.

Sznury strzeleckie dla wojska zostały pierwotnie wprowadzone rozporządzeniem z 29 czerwca 1936 r. i miały być noszone przez wszystkie stopnie kwalifikacyjne poniżej oficera. Można je było nosić z mundurem paradnym, meldunkowym, wychodzącym i strażnika, ale nie na płaszczu.

Te odznaki były prototypami i nigdy nie zostały wykonane w dużych ilościach, tylko kilka próbek zostało kiedykolwiek wyprodukowanych. Projekt tej odznaki różni się nieco od odznaki szturmowej piechoty, która została przyjęta przez niemieckie siły zbrojne II wojny światowej. Ta odznaka zawiera błyskawicę, bardziej znaną jako „Blitz” i niemieckiego orła z rozpostartymi skrzydłami.

Odznaka Szturmowa Piechoty, jaką znamy obecnie, została wprowadzona w grudniu 1939 roku. Mogła być przyznawana członkom niezmotoryzowanych jednostek piechoty i jednostek niemieckiej lekkiej piechoty, które brały udział w szturmach piechoty z lekką bronią piechoty na co najmniej trzech oddzielne dni walki na linii frontu 1 stycznia 1940 r. lub później. Kiedy kontrofensywa prowadziła do walki, mogła również mieć zastosowanie. Przyznanie Odznaki Szturmowej Piechoty zostało przyznane na szczeblu dowodzenia pułku.

Odznaka Pilota Luftwaffe to odznaka pilota sił powietrznych niemieckiego Wehrmachtu, podarowana 14 marca 1935 r. przez naczelnego dowódcę sił powietrznych Hermanna Göringa.

Odznakę można było przyznać po pomyślnym ukończeniu szkoły pilotażu i uzbrojenia. Została przyznana wszystkim pilotom jako potwierdzenie wyszkolenia i dlatego nie jest nagrodą za osiągnięcia wojskowe. Odznaka Pilota miała być obrazem nieposkromionej agresji, dzikości i przewagi III Rzeszy nad  nieprzyjacielem.

Mogła być również przyznana osobom, które przed wydaniem dekretu zostały wyszkolone na pilotów, jeśli służyły jako piloci w Luftwaffe, a także członkom austriackich sił powietrznych, którzy zostali przejęci przez niemieckie siły powietrzne po aneksji Austrii w 1938 r.

Tak jak większość przedmiotów z okresu III Rzeszy, odznakę pilota produkowano z materiałów różnej jakości. Aluminium, nikiel, pozłacany lub posrebrzany tombak i inne stopy oraz lakierowany cynk. Wszystkie te surowce używane były do produkcji odznaki pilota. W okresie przedwojennym i na początku wojny produkowano wersje z wysokiej jakości surowców niklu,aluminium lub tombaku. Stopniowo jakość surowców coraz bardziej się obniżała i pod koniec wojny bazować jedynie na różnych odmianach cynku. Pod koniec lat 30-tych zaniechano produkcji odznak z aluminium mimo, iż cechowała je wyjątkowa dbałość o szczegóły i precyzja wykonania – bardzo szybko ulegały uszkodzeniom.

Wszystkie wersje odznaki pilota to wersje dwu-częściowe i dwu-nitowe. Kształt i rozmiar nitów różnił się w zależności od producenta i jakości wykonania. O wysokiej jakości wykonania świadczyły małe umieszczone z pedantyczną symetrią nity.Tańsze wersje używały większych często rozpłaszczonych na końcu nitów.

Zapięcie „na agrafkę” występuje we wszystkich oryginalnych odznakach pilota. Wersje lepsze jakościowo cechował beczułkowaty zawias i haczyk uformowany z twardego niełamliwego pręcika.

Niezależnie od jakości wykonania w odznace pilota orzeł był zawsze oksydowany na kolor ciemno-czarny zaś wieniec wykańczano w kolorze srebrnym. Orzeł jest czerniony chemicznie a wieniec chemicznie wykończony na kolor matowo-srebrny przez kolekcjonerów zwany „frosting” czyli zmrożony, oszroniony.

Odznakę noszono na górnej lewej kieszeni munduru poniżej Krzyża Żelaznego 1 Klasy.