Dla kolekcjonerów
Wyświetlanie 181–192 z 222 wyników
-
Orzeł Niemiecki do czapki oficerskiej, oficera Luftwaffe, naszywka – III Rzesza
29,00 złOrzeł Niemiecki III Rzeszy do czapki oficerskiej noszonej przez oficerów Luftwaffe w formie haftowanej naszywki.
Szybki podgląd -
Zawieszka patriotyczna ze swastyką, kolor srebrny – III Rzesza
35,00 złWisiorek ze swastyką z czasów III Rzeszy najczęściej noszony przez kobiety lub dzieci. Zawieszany był na łańcuszku lub rzemyku.
Szybki podgląd -
Medal Orderu Krwi z 9 listopada 1923 (Typ A) NSDAP (Blutorden Ehrenzeichen vom 9. November 1923 Typ A) – III Rzesza
65,00 złOdznaka honorowa Orderu Krwi uznano za najwyższe odznaczenie NSDAP. Ustanowiona 9 listopada 1923 została podarowana przez przywódcę NSDAP Adolfa Hitlera z okazji 10. rocznicy „Powstania narodowosocjalistycznego 9 listopada 1923”. Istnieją różne opinie na temat dokładnej daty założenia. Sposób noszenia tej jednoklasowej nagrody został już uregulowany dekretem z 11 lutego 1934 r. Warunki przyznania nagrody przewidywały następujących beneficjentów:
1. Członkowie SA, członkowie Bundu Reichskriegsflagge i Oberland, którzy połączyli się w Deutscher Kampfbund, biorący udział w walkach 8/9 listopada 1923 r.
2. Członkowie wymienionych wyżej organizacji, policji i Wehrmachtu, którzy stanęli po stronie puczystów i w rezultacie stracili pracę lub wystąpili o zwolnienie z pracy z powodu swojego stanowiska politycznego, niezależnie od tego, czy walczyli, czy nie.
3. Członkowie wymienionych powyżej stowarzyszeń, którzy zostali wysłani do operacji bojowych, ale nie zostali wysłani, ponieważ zostali zatrzymani przez siły rządowe lub nie mogli dotrzeć do miejsca rozmieszczenia z powodu działania siły wyższej.Odznaczenie wymagało nieprzerwanego członkostwa w NSDAP przed 30 stycznia 1933 r. lub w SA. O odznakę honorową należało się ubiegać, przedstawiając odpowiednie dowody. Odznakę honorową przyznano dyplomem w teczce z nagrodami. Dokumenty odznaczeniowe do 1935 r. opatrzone są podpisem Adolfa Hitlera. Po 1939 r. na dokumentach widniał podpis Skarbnika Rzeszy NSDAP Schwarza. 30 maja 1938 r. wznowiono wręczanie odznaczeń, które już 1 kwietnia 1935 r. zaprzestano, i poszerzono grono odznaczonych. Obejmowało to wszystkich więźniów, którzy odbyli w Republice Weimarskiej wyrok co najmniej 1 roku za walkę w ruchu NSDAP w Niemczech i Austrii. Tłem była między innymi niewielka liczba członków partii NSDAP w 1923 r. wśród biorących udział w puczu. Wielu uczestników należało do byłego Freikorps Oberland lub szkoły piechoty, którzy nie byli w NSDAP lub jako członkowie Wehrmachtu nie mogli być członkami.
Uhonorowani byli uznawani za elitę ruchu narodowosocjalistycznego i otrzymywali preferencyjne traktowanie. Pierwszy okres przyznawania, pokazany tutaj typ A, został przyznany około 1500 razy. Nagrody dla kobiet były niezwykle rzadkie. W sumie znanych jest około 20 nagród. Mógł też być nadany na osobiste życzenie Führera. Odpowiedni numer odznaczenia jest wpisany lub stemplowany na certyfikacie i na odwrocie medalu. Okazy bez numeru identyfikacyjnego są znane i udokumentowane. To nie jest tożsame z numerem członkowskim NSDFAP. Projekt wykonał mistrz złotniczy Josef Fuess w Monachium. Produkcja została przeprowadzona przez firmę Schmidhäussler w Pforzheim.
Medal noszony był na czerwonej wstędze z biało-czarnymi bordiurami, barwami przywróconej przez Hitlera flagi narodowej II Rzeszy Niemieckiej. Wbrew wszelkim tradycjom niemieckim noszono go z prawej strony piersi. Zamiast pełnej odznaki nie noszono baretki, lecz wstążkę medalu upiętą na patce prawej górnej kieszeni kurtki mundurowej w odwróconą krokiewkę (odwróconą literę V) i przeplecioną przez dziurkę od guzika na patce.
Szybki podgląd -
Srebrna Odznaka Wojenna Artylerii Marynarki Wojennej (Kriegsabzeichen für die Marineartillerie in Silber) – III Rzesza
55,00 złOdznaka wojenna dla artylerii morskiej (Kriegsabzeichen für die Marineartillerie) została podarowana 24 czerwca 1941 roku przez Naczelnego Wodza Marynarki Wojennej Wielkiego Admirała Ericha Raedera. Mogła być przyznawana wszystkim stopniom artylerii morskiej i morskich jednostek przeciwlotniczych w uznaniu odpowiedzialnych i skutecznych walk w zakresie obrony przeciwlotniczej na pancernikach. Kwalifikowani byli żołnierze wszystkich stopni, którzy osiągnęli określoną liczbę punktów w tej walce. Punkty przyznawano m.in. za zestrzelenie samolotu bojowego, skuteczne namierzenie samolotu reflektorami przeciwlotniczymi czy zlokalizowanie drogą radiową wrogich jednostek bojowych. W tym celu prowadzono spisy. Były też wyjątki, takie jak wybitne osiągnięcia, służba w dowództwie. Warunkiem przyznania nagrody była godność i dobre zachowanie oraz uzyskanie 8 punktów według następującego systemu:
1. Zestrzelenie wrogiego samolotu przez ciężką, średnią lub lekką baterię przeciwlotniczą – 2 punkty
2. Udział w zabójstwie z użyciem wielu baterii – 1 punkt
3. Pomyślna operacja baterii przeciwlotniczej 150 cm lub plutonu przeciwlotniczego 60 cm, która stworzyła warunki do skutecznej walki baterii przeciwlotniczych lub myśliwców nocnych – ½ punktu
4. Pomyślne działanie radiowych urządzeń pomiarowych, które na podstawie podanej lokalizacji celu jest jednoznacznie przypisane do zestrzelenia wrogiego statku powietrznego przez artylerię przeciwlotniczą w ogniu samolotów i jest tym rejestrowane – 2 punkty
5. Pomyślna operacja sztabów bojowych dowództw grupy lub podgrupy przeciwlotniczej, która umożliwiła zestrzelenie wroga ogniem lotniczym – 2 pkt.Odznaka Wojenna Artylerii Marynarki Wojennej może być również przyznawana niezależnie od powyższych warunków:
– za wybitne osiągnięcia bojowe
– za zasługi dla dowództwa dla oficerów na stanowiskach od dowódców oddziałów w dół, o ile nie zostaną wręczone inne odznaczenia
– zmarli, którzy spełnili lub byli blisko spełnienia powyższych warunków, jeżeli ich śmierć jest wynikiem urazu, wypadku lub choroby odniesionej lub nabytej podczas pełnienia służby.Nagroda była noszona jako medal na lewej piersi.
Szybki podgląd -
Medal kampanii włosko-niemieckiej w Afryce 1943 (Italienisch-deutsche Feldzugsmedaille für Afrika 1943) – III Rzesza
55,00 złMedal ten został podarowany przez Duce Benito Mussoliniego podczas kampanii afrykańskiej jako nagroda Królestwa Włoch. Deklarację medalu podpisał jednak dopiero 7 stycznia 1943 r. dowódca VII Korpusu Armii Giovanni Magli na Korsyce. Medal ten był również przyznawany alianckim żołnierzom niemieckim. Jedak wypowiedzenie przez Włochy wojny Niemcom 13 października 1943 r. zakazało dalszego noszenia.
Medal zaprojektował Roberto de Marchi. Medale zostały wykonane we Włoszech w 2 wariantach, brązowym i srebrnym. Nie ma pewności co do znaczenia, ponieważ była to nagroda 1-klasowa. Najwięcej srebrnych medali jest w spuściźnie Luftwaffe. Pomimo krótkiego czasu trwania nagrody, istniało wiele różnych ich form i wykonawców. Medale były wykonane z metali nieżelaznych i metali wojennych, które następnie posrebrzano lub brązowiono. Są medale z wytwórcą i bez producenta na prawym lub lewym brzegu. Kształt wież może być również różny. Najbardziej znanym producentem była firma M. Lorioli & Sons w Mediolanie.
Szybki podgląd -
Czarny medal IV stopnia za 4-letnią wierną służbę w SS (SS-Dienstauszeichnung 4. Stufe für 4 Jahre) – III Rzesza
55,00 złOdznaczenia za zasługi dla SS wręczono pierwszy raz 30 stycznia 1938 r., w 5. rocznicę przejęcia władzy przez narodowych socjalistów, kanclerza Adolfa Hitlera. Do nagrody wyznaczone były wszystkie stowarzyszenia oddziałów dyspozycyjnych SS, stowarzyszenia Totenkopf i szkoły SS Junker. W dniu 21 października 1938 r. w drodze rozporządzenia określono wygląd odznaczenia za zasługi.
Nagroda składała się z 4 poziomów.
I stopień przyznawano po 25 latach służby,
II stopień po 12,
III stopień po 8,
IV stopień po 4 latach lojalnej służby.I i II etap to krzyże w kształcie swastyki o wymiarach 37 x 37 mm, złocone lub posrebrzane. Poziomy 3 i 4 są w formie medalowej. Na wstążkach 1. i 2. poziomu znajdują się 2 Runy Zwycięstwa wyhaftowane w odpowiednim kolorze złotym lub srebrnym.
Jak wszystkie odznaczenia służbowe w latach 1933-1945, odznaczenie SS noszono na wstędze chabrowej na lewej piersi lub na belce medalowej, przy czym wstęga II i I stopnia przedstawiała tkane runy w wskazanym kolorze (srebrny lub złoty). Gdy przyznawano wyższą nagrodę za zasługi, niższa miała być odrzucana, ale pozostawała własnością osoby, której ją powierzono.
Do 1945 roku nie wprowadzono żadnych dalszych zmian. Dokładnych numerów nagród nie można już określić, ponieważ była to nagroda masowa. Jednak największą liczbę nagród uzyskano w czwartym i trzecim etapie. Poziom 2 i 1 był noszony w rzadkich przypadkach przez tak zwanych starych wojowników. Odznakę za służbę SS można było również nosić na równi z odznaką za służbę Wehrmachtu.
Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., t. 4, 2001.
Szybki podgląd -
Odznaka Pilota Wojskowego 1913 (Abzeichen Militär-Flugzeugführer 1913) – Cesarstwo Pruskie
60,00 złOdznaka ta została podarowana przez Wilhelma II w styczniu 1913 roku. Otrzymać ją mogli wszyscy oficerowie, podoficerowie i żołnierze, którzy po pomyślnym przeszkoleniu i zdaniu dwóch egzaminów pilotażowych otrzymali świadectwo przeszkolenia pilota wojskowego wydane przez Inspektorat Lotnictwa Wojskowego i Pojazdów Samochodowych.
Te odznaki były wykonane w różnych wersjach. Materiał składał się ze srebra, posrebrzanego metalu nieżelaznego, posrebrzanego drobnego cynku lub posrebrzanego żelaza. Istnieją wersje wydrążone, jak również płaskie. Ze względu na różną produkcję i materiał, różnice w rozmiarze są od 1 do 3 mm.Wykonano również połówki do przypinania lub na medalierską listwę (rozmiar: 50 x 30 mm). Rzadko spotykane są wzory haftowane metalową nicią.Szybki podgląd -
Medal Purpurowego Serca (Purple Heart) – USA
60,00 złPurpurowe Serce z angielskiego Purple Heart to amerykańskie odznaczenie wojskowe dla rannych. Zostało po raz pierwszy ustanowione przez Jerzego Waszyngtona w 1782 r., autoryzowane 3 lutego 1932 r., odnowione w 1985 r. przez Ronalda Reagana, obecnie funkcjonuje jako szesnaste w hierarchii amerykańskich odznaczeń wojskowych, za Brązową Gwiazdą, a przed Medalem Chwalebnej Służby.
Jest przyznawane w imieniu prezydenta Stanów Zjednoczonych tym, którzy zostali ranni albo zabici w czasie służby wojskowej w Armii Stanów Zjednoczonych lub walcząc u jej boku po 5 kwietnia 1917 r. Może być nadane wielokrotnie.
Jest to jedyne amerykańskie odznaczenie, do którego otrzymania nie potrzeba niczyjej rekomendacji, a które otrzymuje się automatycznie po tym, kiedy żołnierz amerykański zostanie ranny lub zabity, spełniając przy tym którykolwiek z następujących warunków:
– w dowolnej akcji przeciw wrogom USA,
– w dowolnej akcji sił zbrojnych skierowanych przeciwko krajowi wspieranemu przez armię amerykańską,
– w wyniku ataku terrorystycznego skierowanego przeciw USA lub krajom sprzymierzonym z USA,
– w wyniku działań związanych z ustanawianiem przez USA lub ich sprzymierzeńców pokoju w innych krajach,
– w wyniku obrażeń odniesionych w niewoli.Odznaczenie zostaje nadane także żołnierzom postrzelonym przez żołnierza własnej armii, jeżeli:
– stało się to podczas walki (np. przez niedokładne celowanie),
– zostanie się zranionym lub zabitym z rąk żołnierza, który strzelał do kolegi umyślnie.Nie brane pod uwagę są też osoby, które zraniły się same (zarówno umyślnie jak i przypadkowo), lub popełniły samobójstwo. Odznaczenie nadawane jest wyłącznie za rany fizyczne, nie obejmuje uszczerbków na zdrowiu psychicznym spowodowanych uczestnictwem w działaniach wojennych.
Źródło: Wikipedia
Szybki podgląd -
Czarna Odznaka za Rany Cesarskiej Marynarki Wojennej 1918 (Schwarzes Verwundetenabzeichen der Marine 1918)
55,00 złOdznaka ta została nadana w uznaniu żołnierzy, którzy zostali ranni w walce przez wroga lub którzy zostali inwalidami w wyniku urazu.
24 czerwca 1918 r. Wilhelm II podarował odznakę rannego marynarki wojennej członkom Marynarki Wojennej Cesarstwa. Przypisano trzy poziomy (czarny, srebrny/ matowy biały i złoty/ matowy żółty). Nagroda została przyznana tylko za rannych w walce morskiej.
Posiadacze odznaczenia, którzy odnieśli kolejną ranę w wojsku od 1939 r., otrzymali polecenie wymiany na Odznakę Rannego (1939 r.) w czasie II wojny światowej.
Warunki przyznania nagrody określały m.in.
„Chcę nadać odznakę rannym w służbie ojczyźnie jako szczególne uznanie. Odznaka ma na celu uhonorowanie tych, którzy wykrwawili się za ojczyznę lub którzy stracili zdrowie w strefie działań wojennych na skutek wrogich wpływów i przez to są niezdolni do pracy”.
Odznaka została przyznana w trzech etapach:
– w kolorze czarnym (na jedną i dwie rany)
– w kolorze srebrnym (na trzy i cztery rany)
– w kolorze złotym (dla pięciu i więcej ran)Od 30 stycznia 1936 r. wyższe stopnie mogły być również przyznawane dekretem za rzadsze obrażenia, jeśli uzasadniała to ciężkość obrażeń lub nawet okaleczenie.
Odznakę można było nosić również na odzieży cywilnej. W handlu sprzedawano wówczas wersje wykonane ze srebra, jako miniatury lub krążki śrubowe.Szybki podgląd -
Srebrna Odznaka za Rany Cesarskiej Marynarki Wojennej 1918 (Verwundetenabzeichen der Marine 1918 in Silber)
55,00 złOdznaka ta została nadana w uznaniu żołnierzy, którzy zostali ranni w walce przez wroga lub którzy zostali inwalidami w wyniku urazu.
24 czerwca 1918 r. Wilhelm II podarował odznakę rannego marynarki wojennej członkom Marynarki Wojennej Cesarstwa. Przypisano trzy poziomy (czarny, srebrny/ matowy biały i złoty/ matowy żółty). Nagroda została przyznana tylko za rannych w walce morskiej.
Posiadacze odznaczenia, którzy odnieśli kolejną ranę w wojsku od 1939 r., otrzymali polecenie wymiany na Odznakę Rannego (1939 r.) w czasie II wojny światowej.
Warunki przyznania nagrody określały m.in.
„Chcę nadać odznakę rannym w służbie ojczyźnie jako szczególne uznanie. Odznaka ma na celu uhonorowanie tych, którzy wykrwawili się za ojczyznę lub którzy stracili zdrowie w strefie działań wojennych na skutek wrogich wpływów i przez to są niezdolni do pracy”.
Odznaka została przyznana w trzech etapach:
– w kolorze czarnym (na jedną i dwie rany)
– w kolorze srebrnym (na trzy i cztery rany)
– w kolorze złotym (dla pięciu i więcej ran)Od 30 stycznia 1936 r. wyższe stopnie mogły być również przyznawane dekretem za rzadsze obrażenia, jeśli uzasadniała to ciężkość obrażeń lub nawet okaleczenie.
Odznakę można było nosić również na odzieży cywilnej. W handlu sprzedawano wówczas wersje wykonane ze srebra, jako miniatury lub krążki śrubowe.Szybki podgląd -
Złoty Krzyż Hiszpanii (Goldenes Spanienkreuz mit Schwertern) – III Rzesza (#15)
55,00 złKrzyż Hiszpanii (niem. Spanienkreuz) – niemieckie odznaczenie wojskowe ustanowione przez Adolfa Hitlera 14 kwietnia 1939 roku w celu nagrodzenia żołnierzy walczących w ramach Legionu Condor w hiszpańskiej wojnie domowej.
Krzyż został ustanowiony w trzech klasach – złotej, srebrnej i brązowej, a każda z nich posiada dwie wersje – złota z mieczami i brylantami oraz z mieczami, srebrna z mieczami i bez mieczy, brązowa z mieczami i bez mieczy.
Krzyż z mieczami był nadawany żołnierzom Legionu Condor oraz marynarzom Kriegsmarine uczestniczącym w bezpośrednich walkach. Przy czym:
– Złoty z mieczami i brylantami – nadawany był za szczególne i wzorowe wykonywanie zadań bojowych. Nadano 28 krzyży.
– Złoty z mieczami – za wykazane męstwo i odwagę w walce. Nadano 1126 krzyży.
– Srebrny z mieczami – za udział w walce mającej decydujące znaczenie dla losów wojny. Nadano 8304 krzyże.
– Brązowy z mieczami – za udział w walce. Nadano 8462 krzyże.Krzyż bez mieczy był nadawany żołnierzom, marynarzom i osobom cywilnym, które przez co najmniej trzy miesiące współdziałały z Legionem Condor lub marynarką wojenną na terenie Hiszpanii, lecz nie brały udziału w bezpośrednich walkach. Nadano 327 Srebrnych i 7869 Brązowych Krzyży bez mieczy.
Noszony był bezpośrednio na bluzie na piersi po prawej stronie. Krzyż był nadawany w latach 1939–1940 i łącznie nadano 26 056 krzyży.
Szybki podgląd -
Odznaka za Walkę z Bandami, złota (Bandenkampfabzeichen) – III Rzesza
47,00 złOdznaka za Walkę z Bandami (niem. Bandenkampfabzeichen) – niemieckie odznaczenie ustanowione przez Adolfa Hitlera 29 stycznia 1944 (przepisy wykonawcze wydano 30 stycznia 1944), związane początkowo między innymi z walkami przeciwko partyzantom Narodowej Armii Wyzwolenia Jugosławii. Rozkazem z 31 lipca 1942 Reichsführer-SS Heinrich Himmler zakazał używania w oficjalnych dokumentach terminu „partyzant”, nakazując w zamian stosowanie określeń: „bandyta” i „bandy”. Używano ich odtąd w odniesieniu do wszystkich antyniemieckich ruchów partyzanckich i konspiracyjnych działających w okupowanej Europie.
Dla przykładu SS-Obergruppenführer Erich von dem Bach-Zelewski, któremu Himmler powierzył zadanie kierowanie akcjami antypartyzanckimi na tyłach frontu wschodniego, piastował stanowisko „pełnomocnika Reichsführera SS do zwalczania band” (Der Bevollmächtigte des Reichsführer SS für Bandenbekämpfung), a od czerwca 1943 „szefa formacji do walki z bandami” (Der Chef der Bandenbekämpfungsverbände).
„Odznakę za Walkę z Bandami” nadawano w trzech stopniach (brązowym, srebrnym i złotym) żołnierzom biorącym udział w walkach antypartyzanckich – przy czym żołnierzom wojsk lądowych Heer i Waffen-SS przysługiwała odznaka: brązowa (za 20 dni walk), srebrna (za 50 dni walk), złota (za 100 dni walk). Po II wojnie światowej, w 1957 w Niemczech Zachodnich zakazano używania orderu ze swastyką i czaszką, a w 1958 wprowadzono wersję bez swastyki i czaszki.
źródło: wikipedia
Szybki podgląd
Wyświetlanie 181–192 z 222 wyników
