Matowe

Wyświetlanie 385–396 z 534 wyników

  • Tarcza naramienna KUBAN (Kubanschild) 1943 - III Rzesza

    Tarcza naramienna KUBAN (Kubanschild) 1943 – III Rzesza

    45,00 

    Tarcza na ramię była odznaką bojową niemieckiego Wehrmachtu z czasów II wojny światowej. Znak został nadany przez Adolfa Hitlera 20 września 1943 r. i przyznawany niemieckim uczestnikom walk na przyczółku kubańskim (luty-październik 1943). Każdy, kto brał udział w walkach na lądzie, w powietrzu lub na morzu od 1 lutego 1943 r. i spełnił jeden z następujących warunków, otrzymał tarczę kubańską: udział w głównej bitwie, zranienie, nieprzerwane korzystanie z co najmniej 60 dni walk.  Te sztywne kryteria nadawania Kubanschild miały zapobiec przyznawaniu tarczy oficerom sztabowym, którzy chcieliby niskim kosztem zdobyć to odznaczenie poprzez odbycie krótkiej oficjalnej wizyty na terenie walk.

    Szybki podgląd
  • Plansza testowa TV znaczek pin, metal kolor srebrny/ kolorowa emalia, śr. 29 mm

    Plansza testowa TV znaczek pin, metal kolor srebrny/ kolorowa emalia, śr. 29 mm

    18,00 

    Znana doskonale wszystkim Polakom plansza z sygnałem kontrolnym telewizji analogowej przypinka w kolorze srebrnym wypełniona kolorową emalią, śr. 29 mm.

    Szybki podgląd
  • Guzik drewniany lizak, 2 dziurki, kolor i wzór MIX

    Guzik drewniany lizak, 2 dziurki, kolor i wzór MIX

    1,20 

    Guzik drewniany w kształcie kolorowego lizaka, rozmiar 21 x 30 mm, różne kolory i wzory, lakierowany farbami ekologicznymi. Można prać w pralce.

    Szybki podgląd
  • Guzik ciemno czerwony obciągany skórą cielęcą 50 mm

    Guzik obciągany skórą naturalną w kolorze ciemno czerwonym, śr. 50 mm

    2,90 

    Guzik obciągany skórą cielęcą w kolorze ciemno czerwonym. Dół guzika stanowi metalowa foremka z uszkiem z drutu stalowego. Średnica 50 mm.

    Szybki podgląd
  • Medal Błękitnej Dywizji w Rosji 1943 (Medaille der Blauen Division in Rusia 1943) - III Rzesza

    Medal Błękitnej Dywizji w Rosji 1943 (Medaille der Blauen Division in Rusia 1943) – III Rzesza

    55,00 

    Odznakę ustanowiono 9 listopada 1943 r., aby otrzymać hiszpańskich ochotników, którzy służyli w siłach niemieckich w Błękitnej Dywizji w Rosji. Chociaż Hiszpania była neutralna podczas II wojny światowej, jej rząd chciał wesprzeć niemiecką inwazję na Rosję zarówno w
    wdzięczności za pomoc Niemców podczas hiszpańskiej wojny domowej, jak i w celu zwalczania komunizmu. Błękitna Dywizja została utworzona pod koniec czerwca 1941 r. z ochotników wyłącznie do użytku na froncie wschodnim i walczyła od sierpnia 1941 r. do października 1943r.

    Błękitna Dywizja (hiszp. La División Azul, niem. Blaue Division) lub 250 hiszpańska dywizja ochotnicza – formacja wojskowa z okresu II wojny światowej, złożona z hiszpańskich frankistów, którzy walczyli u boku armii niemieckiej na froncie wschodnim przeciwko Armii Czerwonej w okresie od 20 lipca 1941 do 20 października 1943. Oficjalna nazwa hiszpańska formacji brzmiała Division Española de Voluntarios (Hiszpańska Dywizja Ochotnicza), w języku niemieckim 250 Infanterie Division (spanische) (250 Dywizja Piechoty (hiszpańska)). Jej odpowiednikiem lotniczym była Błękitna Eskadra. Dywizja była formowana przez Wehrmacht.

    Po niemieckim ataku na Związek Sowiecki 22 czerwca 1941 roku w Hiszpanii odbyły się wielkie wiece pod hasłem: „Rosja jest winna!” (czyli hiszpańska wojna domowa). W jakim stopniu wiece te odbywały się spontanicznie, czy też były inicjowane przez zainteresowane strony, nie można dziś z całą pewnością stwierdzić. Pewne jest, że rząd wykorzystał entuzjazm zwłaszcza młodych falangistów, by jeszcze tego samego dnia zwrócić się do niemieckiego posła z propozycją dobrowolnych stowarzyszeń na rzecz „walki z komunizmem”.

    Po krótkich negocjacjach postanowiono wysłać ochotniczą dywizję piechoty, złożoną z kadr armii i ochotników z całej Hiszpanii. Ta División Española de Voluntarios składała się z czterech pułków piechoty (nazwanych na cześć ich dowódców Pimentela, Vierny, Esparza i Rodrigo) oraz jednego pułku artylerii i liczyła 640 oficerów, 2272 podoficerów i 14 780 szeregowców.

    Prasie podkreślano ochotniczy charakter jednostki, ale w rzeczywistości wszystkie ważne stanowiska zajmowali członkowie armii, którzy byli regularnie wymieniani. Oprócz motywów antykomunistycznych ważną rolę w dobrowolnej rejestracji, zwłaszcza wśród oficerów, odgrywała poprawa ich możliwości zawodowych.

    Źródło: Wikipedia

    Szybki podgląd
  • Tarcza naramienna Narwiku dla sił powietrznych i wojska (Narvikschild für die Luftwaffe und das Heer Narvikschild für die Luftwaffe und das Heer) - III Rzesza

    Tarcza naramienna Narwiku dla sił powietrznych i wojska (Narvikschild für die Luftwaffe und das Heer Narvikschild für die Luftwaffe und das Heer) – III Rzesza

    45,00 

    Tarcza Narwiku została podarowana dekretem z 19 sierpnia 1940 roku przez Adolfa Hitlera. Tarcza została przyznana na pamiątkę wszystkim członkom Wehrmachtu, którzy brali udział w lądowaniu w Narwiku i w późniejszych walkach zgrupowania Narwik i była pierwszą odznaką bojową Wehrmachtu. Tarcze zostały nadawane w dwóch wersjach. Członkowie armii i sił powietrznych byli odznaczani srebrnymi tarczami, natomiast tarcze marynarki wojennej były pozłacane. Aby otrzymać nagrodę, należało złożyć wniosek. Tarcze zostały przyznane przez dowódcę gen. Dietla. Regulamin przyznawania nagród został później doprecyzowany tak, że pod uwagę brano jedynie myśliwców, którzy stacjonowali na terenie pomiędzy 9 kwietnia a 9 czerwca 1940 r. pod dowództwem grupy. Projekt pochodzi od prof. Richarda Kleina z Monachium. Tarczę noszono na lewym ramieniu. Odznaczenia zostały wyprodukowane przez firmę CE Juncker w Berlinie. Do garnituru cywilnego można było nosić to odznaczenie w postaci szpilki firmy Steinhauer & Lück z Lüdenscheid.

    Odznaczeń dla wojska nadano około 4920, a dla lotnictwa około 1300. Nagrody mogły być również przyznane pośmiertnie członkom rodziny. Tarcze wykonywano z metalu bojowego.

    Szybki podgląd
  • Ogólna Odznaka Szturmowa (Allgemeines Sturmabzeichen) - III Rzesza

    Ogólna Odznaka Szturmowa I stopnia (Allgemeines Sturmabzeichen) – III Rzesza

    55,00 

    Po przekazaniu Odznaki Szturmowej Piechoty Naczelne Dowództwo Armii zdało sobie sprawę, że konieczne jest przekazanie ogólnej Odznaki Szturmowej żołnierzom, którzy nie kwalifikowali się do otrzymania Odznaki Szturmowej Piechoty. Wprowadzono to 1 czerwca 1940 r. dekretem Naczelnego Dowódcy Armii von Brauchitscha. Wymagania do jej zdobycia były takie same jak w przypadku Odznaki Szturmowej Piechoty bez przynależności do konkretnej jednostki. W czasie wojny Odznaka Szturmowa została rozszerzona i nadawana w wyższych klasach.

    Kryteria nadania:
    – W trzech atakach bojowych lub zakończonym powodzeniem rozpoznaniu lub przeciwnatarciu, które to mogą zostać zaklasyfikowane jako ataki bojowe, o ile doprowadziły one do walki wręcz z wrogiem.
    Żołnierzom zaangażowanym w walce wręcz lub przebicie się przez pozycje wroga z bronią w ręku.
    – W trakcie 3 różnych dni walki brali udział w przywracaniu utraconych pozycji bojowych.

    Wraz z dalszym przebiegiem wojny najwyższe dowództwo uznało potrzebę zwiększenia klas tej odznaki i tak – 22.06.1943 r. – ustanowiono Allgemeines Sturmabzeichen mit der Einsatzzahl (Odznaka Szturmowa z liczbą operacji), odznakę o wyższych stopniach: II, III, IV, gdzie liczba stopnia oznaczała kolejno:
    dla stopnia II z liczbą 25
    dla stopnia III z liczbą 50
    dla stopnia IV z liczbą 75 i cyfrą 100

    Odznaki te mogą zostać nadane oficerom, podoficerom i żołnierzom jednostek artylerii szturmowej, artylerii pancernej oraz oddziałów strzelców pancernych, niszczycieli czołgów i batalionów pionierów.
    a. II stopień – po zaliczeniu 25 udziałów w akcjach bojowych.
    b. III stopień – po zaliczeniu 50 udziałów w akcjach bojowych.
    c. IV stopień – po zaliczeniu 75 udziałów w akcjach bojowych.

    Sturmabzeichen IV stopnia z liczbą „100” może zostać nadana ponownie po zaliczeniu 100 udziałów w akcjach bojowych.
    Na umundurowaniu w służbie i po za służbą można nosić tylko jedną Sturmabzeichen, odznaki niższego stopnia pozostają jednak na pamiątkę.
    Dni udziału w akcjach bojowych wymaganych do otrzymania Sturmabzeichen mit der Einsatzzahl obliczać się będzie od dnia 1 lipca 1943 r. W przypadku posiadania już Sturmabzeichen, Infateriesturmabzeichen lub Panzerkampfabzeichen zalicza się trzy dni udziału w akcjach bojowych z okresu sprzed dnia 1 lipca 1943 r. bez potrzeby ich potwierdzenia.

    Odznaka była noszona na lewej stronie kieszeni munduru. Odznakę można było nosić na wszystkich rodzajach mundurów wojskowych oraz partyjnych.
    Odznaczone osoby na ubraniach cywilnych mogły tylko nosić wpiętą w lewą klapę marynarki miniaturkę Sturmabzeichen i Sturmabzeichen mit der Einsatzzahl.

    12.06.1944 r. oddział organizacyjny sztabu OKH, zajął następujące stanowisko wobec nadawania Sturmabzeichen żołnierzom i oficerom z jednostek rozpoznawczych: W przypadku oddziałów rozpoznania ze składu dywizji górskich, oraz 44 Dywizji Grenadierów „Hochund Deutschmaister” łącznie z brygadami kawalerii, Sturmabzeichen nadawana ma być żołnierzom i oficerom wyżej wymienionych oddziałów według dotychczasowo obowiązujących przepisów wykonawczych podanych w Dzienniku Rozporządzeń i Rozkazów z dnia 1 czerwca 1940 r. Odznaka zaprojektowana przez berlińską firmę Wilhelma Ernsta Peekhausa.

    Szybki podgląd
  • Odznaka NSDAP "W jedności siła" ze zjazdu w Norymbergi (1933) - III Rzesza

    Odznaka NSDAP „W jedności siła” ze zjazdu w Norymbergi (1933) – III Rzesza

    45,00 

    Odznaka ze zjazdu NSDAP (niem. Reichsparteitag) – corocznego wiecu nazistowskiej partii NSDAP, odbywające się w latach 1923–1939 w Norymberdze. Po dojściu Adolfa Hitlera do władzy w 1933 stały się wielkimi propagandowymi wydarzeniami. Pierwszy zjazd NSDAP odbył się w 1923 w Monachium, drugi w 1926 w Weimarze, a od 1927 zaczęto je urządzać w Norymberdze. Miasto to wybrano z kilku pragmatycznych powodów: przede wszystkim znajdowało się w centrum Niemiec, miało odpowiednie warunki do przygotowania tak wielkiego wydarzenia oraz dobrze zorganizowany miejscowy oddział partii, którym kierował gauleiter Julius Streicher.

    Sam Hitler mówił o Norymberdze, że to najbardziej niemieckie z niemieckich miast. Później wybór miejsca uzasadniano tym, że w czasach Świętego Cesarstwa Rzymskiego (I Rzesza) miasto zapisało się w tradycji jako ważna siedziba ówczesnych władców. Po 1933 zjazdy zaczęto organizować w okresie jesiennej równonocy pod hasłem Reichsparteitage des deutschen Volkes (Narodowy kongres partii Niemców), który miał symbolizować solidarność między ludźmi a nazistowską partią. Na ponad 11 km² planowano wznieść: stadion, wielkie podium dla przemawiających, pole do defilad i ogromną halę kongresową na 500 tys. osób w kształcie podkowy, którą nazywano „koloseum” (inspirowaną rzymskim Collosseum). Z planów zrealizowano jedynie niewielką część. Wszystko po to, by pomieścić rosnącą z roku na rok liczbę uczestników (w szczytowym momencie było to pół miliona) oraz propagandowo zademonstrować wielkość Niemiec. Początkowo w zjazdach brali udział głównie członkowie partii, później dołączały kolejne organizacje, takie jak: SA, SS czy Reichsarbeitsdienst.

    Najważniejszym aspektem zjazdów w Norymberdze było wzmocnienie kultu Hitlera, przedstawianego jako zbawiciela Niemiec, wybranego przez opatrzność. Zgromadzone tłumy słuchały przemówień Führera, składały przysięgi lojalności i maszerowały przed nim. Konieczność nawet 5-godzinnego pozdrawiania maszerujących dwunastkami nazistów był dla Hitlera dużym wysiłkiem fizycznym, w osobistym gronie przyznawał się nawet do zawrotów głowy. Każdy zjazd był starannie wyreżyserowanym przedstawieniem, a niektóre z nich zaprojektował sam Albert Speer, główny architekt Hitlera.

    źródło: Wikipedia

    Szybki podgląd
  • Brązowa odznaka III stopnia NSDAP za 10 lat służby - III Rzesza

    Brązowa odznaka III stopnia NSDAP za 10 lat służby – III Rzesza

    55,00 

    Nagroda Dienstauszeichnung der NSDAP została przekazana dekretem z 2 kwietnia 1939 r. przez kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera za zasługi dla wszystkich członków partii, niezależnie od tego, czy byli liderami grupy, czy tylko członkami. Fuhrer chciał w ten sposób docenić wieloletnią lojalną pracę w służbie NSDAP. Nie miało znaczenia, czy praca ta miała charakter etatowy, czy wolontariacki. Nagroda za usługi przyznawana była w 3 stopniach. Pierwszy poziom był złotym krzyżem z białymi emaliowanymi ramionami krzyża, drugi poziom był srebrnym krzyżem z niebieskimi emaliowanymi ramionami krzyża, a trzeci poziom to brązowy krzyż bez emalii. Złoto przyznano po 25 latach, srebro po 15 latach, a brąz po 10 latach wiernej służby. Wykonano okazy z lekko zakrzywionymi ramionami krzyża i płaskimi krzyżami.

    Nagroda za służbę była noszona na dużej sztabie medalowej. Niezwykłe było to, że kobiety nosiły nagrodę na szyi na wstążce o szerokości 15 mm (tak jak w przypadku Krzyża Matki). Tylko odpowiednie wstążki były noszone na małej sztabce medalowej. Jeśli przyznano wyższy poziom, niższy poziom nie musiał być odrzucany, można go było kontynuować.

    źródło: Internet

     

    Szybki podgląd
  • Klamra prostokątna z obszyciem 45x31 mm, brązowa tworzywo, do paska szer. 32 mm

    Klamra prostokątna z obszyciem 45×31 mm, brązowa tworzywo, do paska szer. 32 mm

    2,30 

    Klamra prostokątna z zaokrąglonymi rogami i lekkim wygięciem wzdłuż krawędzi. Wokół  wytłoczenie imitujące obszycie nitką , rozmiar 45x31m do paska szerokości maksymalnie 32 mm. Wykonana z twardego tworzywa w kolorze brązowym. Klamry są trwałe i doskonale nadają się  do odzieży z dzianiny, płaszczy i kurtek.

    Szybki podgląd
  • Klamra prostokątna z obszyciem 56x32 mm, brązowa tworzywo, do paska szer. 40 mm

    Klamra prostokątna z obszyciem 56×32 mm, brązowa tworzywo, do paska szer. 40 mm

    2,50 

    Klamra prostokątna z zaokrąglonymi rogami i lekkim wygięciem wzdłuż krawędzi. Wokół  wytłoczenie imitujące obszycie nitką , rozmiar 56x32m do paska szerokości maksymalnie 40 mm. Wykonana z twardego tworzywa w kolorze brązowym. Klamry są trwałe i doskonale nadają się  do odzieży z dzianiny, płaszczy i kurtek.

    Szybki podgląd
  • Odznaka SS Jagdkommando (SS Jagdkommando Abzeichen) - III Rzesza

    Odznaka SS Jagdkommando (SS Jagdkommando Abzeichen) – III Rzesza

    60,00 

    Bardzo rzadka odznaka przeznaczona członków SS Jagdkommando, która w czasie II Wojny światowej było elitarną jednostką wojskową przeznaczoną do prowadzenia szczególnie niebezpiecznych operacji. Składała się z żołnierzy wyszkolonych w szkodzeniu wrogim partyzantom (wojna partyzancka) i szpiegostwu. SS Jagdkommando wykonywało również misje ratownicze i dalekiego zasięgu. SS Jagdkommando było odpowiednikiem brytyjskich Special Air Service.

    W związku z doświadczeniami zimy 1941/1942 na froncie wschodnim sformowano pierwsze prowizoryczne formacje. Pierwszy pełny batalion został sformowany na rozkaz Grupy Armii Centrum z personelu z zimowych szkół bojowych w Orel, Gschatz i szkoły wysokogórskiej w Fulpmes. W 1942 r. w sile batalionu sformowano łącznie dwanaście takich samodzielnych formacji, zwanych też Jagdkommandos. Zostały one później połączone w 1. Dywizję Skijäger.

    Brandenburska Dywizja Obrony utworzyła Jagdkommandos jako jednostki dowodzenia do operacji bojowych za liniami wroga. Te były podporządkowane armiom lub korpusom, ale często były wykorzystywane jako rezerwa na wypadek przełamań wroga, co często prowadziło do znacznych strat.

    Wehrmacht , SS , SD , Policja Porządkowa i Waffen-SS utworzyły i używały Jagdkommando do walki z partyzantami we Francji, Polsce, Rosji i na Bałkanach. Na przykład 2 września 1944 r. Jagdkommando Schuberta dokonało masakry w Chortiatis w Grecji .

    Pod koniec drugiej wojny światowej w Wiedniu stacjonował Jagdkommando Donau, jednostka pływaków bojowych jednostek myśliwskich SS pod dowództwem Otto Skorzenego , która była rozmieszczona na froncie wschodnim i podczas ofensywy w Ardenach. Najbardziej znaną operacją Skorzenego jest uwolnienie z więzienia zdetronizowanego Benito Mussoliniego.

    Szybki podgląd

Wyświetlanie 385–396 z 534 wyników