Matowe
Wyświetlanie 397–408 z 543 wyników
-
Odznaka NSDAP „W jedności siła” ze zjazdu w Norymbergi (1933) – III Rzesza
45,00 złOdznaka ze zjazdu NSDAP (niem. Reichsparteitag) – corocznego wiecu nazistowskiej partii NSDAP, odbywające się w latach 1923–1939 w Norymberdze. Po dojściu Adolfa Hitlera do władzy w 1933 stały się wielkimi propagandowymi wydarzeniami. Pierwszy zjazd NSDAP odbył się w 1923 w Monachium, drugi w 1926 w Weimarze, a od 1927 zaczęto je urządzać w Norymberdze. Miasto to wybrano z kilku pragmatycznych powodów: przede wszystkim znajdowało się w centrum Niemiec, miało odpowiednie warunki do przygotowania tak wielkiego wydarzenia oraz dobrze zorganizowany miejscowy oddział partii, którym kierował gauleiter Julius Streicher.
Sam Hitler mówił o Norymberdze, że to najbardziej niemieckie z niemieckich miast. Później wybór miejsca uzasadniano tym, że w czasach Świętego Cesarstwa Rzymskiego (I Rzesza) miasto zapisało się w tradycji jako ważna siedziba ówczesnych władców. Po 1933 zjazdy zaczęto organizować w okresie jesiennej równonocy pod hasłem Reichsparteitage des deutschen Volkes (Narodowy kongres partii Niemców), który miał symbolizować solidarność między ludźmi a nazistowską partią. Na ponad 11 km² planowano wznieść: stadion, wielkie podium dla przemawiających, pole do defilad i ogromną halę kongresową na 500 tys. osób w kształcie podkowy, którą nazywano „koloseum” (inspirowaną rzymskim Collosseum). Z planów zrealizowano jedynie niewielką część. Wszystko po to, by pomieścić rosnącą z roku na rok liczbę uczestników (w szczytowym momencie było to pół miliona) oraz propagandowo zademonstrować wielkość Niemiec. Początkowo w zjazdach brali udział głównie członkowie partii, później dołączały kolejne organizacje, takie jak: SA, SS czy Reichsarbeitsdienst.
Najważniejszym aspektem zjazdów w Norymberdze było wzmocnienie kultu Hitlera, przedstawianego jako zbawiciela Niemiec, wybranego przez opatrzność. Zgromadzone tłumy słuchały przemówień Führera, składały przysięgi lojalności i maszerowały przed nim. Konieczność nawet 5-godzinnego pozdrawiania maszerujących dwunastkami nazistów był dla Hitlera dużym wysiłkiem fizycznym, w osobistym gronie przyznawał się nawet do zawrotów głowy. Każdy zjazd był starannie wyreżyserowanym przedstawieniem, a niektóre z nich zaprojektował sam Albert Speer, główny architekt Hitlera.
źródło: Wikipedia
Szybki podgląd -
Brązowa odznaka III stopnia NSDAP za 10 lat służby – III Rzesza
55,00 złNagroda Dienstauszeichnung der NSDAP została przekazana dekretem z 2 kwietnia 1939 r. przez kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera za zasługi dla wszystkich członków partii, niezależnie od tego, czy byli liderami grupy, czy tylko członkami. Fuhrer chciał w ten sposób docenić wieloletnią lojalną pracę w służbie NSDAP. Nie miało znaczenia, czy praca ta miała charakter etatowy, czy wolontariacki. Nagroda za usługi przyznawana była w 3 stopniach. Pierwszy poziom był złotym krzyżem z białymi emaliowanymi ramionami krzyża, drugi poziom był srebrnym krzyżem z niebieskimi emaliowanymi ramionami krzyża, a trzeci poziom to brązowy krzyż bez emalii. Złoto przyznano po 25 latach, srebro po 15 latach, a brąz po 10 latach wiernej służby. Wykonano okazy z lekko zakrzywionymi ramionami krzyża i płaskimi krzyżami.
Nagroda za służbę była noszona na dużej sztabie medalowej. Niezwykłe było to, że kobiety nosiły nagrodę na szyi na wstążce o szerokości 15 mm (tak jak w przypadku Krzyża Matki). Tylko odpowiednie wstążki były noszone na małej sztabce medalowej. Jeśli przyznano wyższy poziom, niższy poziom nie musiał być odrzucany, można go było kontynuować.
źródło: Internet
Szybki podgląd -
Odznaka SS Jagdkommando (SS Jagdkommando Abzeichen) – III Rzesza
60,00 złBardzo rzadka odznaka przeznaczona członków SS Jagdkommando, która w czasie II Wojny światowej było elitarną jednostką wojskową przeznaczoną do prowadzenia szczególnie niebezpiecznych operacji. Składała się z żołnierzy wyszkolonych w szkodzeniu wrogim partyzantom (wojna partyzancka) i szpiegostwu. SS Jagdkommando wykonywało również misje ratownicze i dalekiego zasięgu. SS Jagdkommando było odpowiednikiem brytyjskich Special Air Service.
W związku z doświadczeniami zimy 1941/1942 na froncie wschodnim sformowano pierwsze prowizoryczne formacje. Pierwszy pełny batalion został sformowany na rozkaz Grupy Armii Centrum z personelu z zimowych szkół bojowych w Orel, Gschatz i szkoły wysokogórskiej w Fulpmes. W 1942 r. w sile batalionu sformowano łącznie dwanaście takich samodzielnych formacji, zwanych też Jagdkommandos. Zostały one później połączone w 1. Dywizję Skijäger.
Brandenburska Dywizja Obrony utworzyła Jagdkommandos jako jednostki dowodzenia do operacji bojowych za liniami wroga. Te były podporządkowane armiom lub korpusom, ale często były wykorzystywane jako rezerwa na wypadek przełamań wroga, co często prowadziło do znacznych strat.
Wehrmacht , SS , SD , Policja Porządkowa i Waffen-SS utworzyły i używały Jagdkommando do walki z partyzantami we Francji, Polsce, Rosji i na Bałkanach. Na przykład 2 września 1944 r. Jagdkommando Schuberta dokonało masakry w Chortiatis w Grecji .
Pod koniec drugiej wojny światowej w Wiedniu stacjonował Jagdkommando Donau, jednostka pływaków bojowych jednostek myśliwskich SS pod dowództwem Otto Skorzenego , która była rozmieszczona na froncie wschodnim i podczas ofensywy w Ardenach. Najbardziej znaną operacją Skorzenego jest uwolnienie z więzienia zdetronizowanego Benito Mussoliniego.
Szybki podgląd -
Srebrna Odznaka Kriegsmarine Łamacz Blokad (Kriegsabzeichen – Blockadebrecher in Silber) – III Rzesza
55,00 złOdznakę dla łamaczy blokad nadał 1 kwietnia 1941 roku kanclerz Rzeszy Adolf Hitler. Należało uhonorować członków załóg statków pełnomorskich, którzy po wybuchu wojny, dzięki zdecydowanemu działaniu na wodach neutralnych za granicą i na morzach świata, zdołali przedrzeć się przez nieprzyjacielską blokadę i powrócić do ojczyzny.
Oprócz dobrego zachowania i godności, warunkiem wstępnym było przebicie się przez blokadę, zniszczenie statku, jeśli wróg zagroził jego zdobyciem, specjalne działanie w jednym z dwóch wyżej wymienionych wydarzeń, przetrwanie jako członek załogi na zaginionym statku oraz, w wyjątkowych przypadkach będąc rannym.
Odznaka była bezzwrotna. Na odznaczeniu znajdowało się świadectwo/świadectwo własnościowe oraz wpis do książeczki żeglarskiej. Rozmiar i podpisy na dokumentach zmieniały się ze względu na różne obowiązki władz lub Naczelnego Dowództwa Marynarki Wojennej. Nagrodę wręczał Minister Transportu Rzeszy dr. Dorpmüller, komisarz Rzeszy ds. Żeglugi Morskiej lub Naczelny Dowódca Marynarki Wojennej.
Odznakę zaprojektował Otto Placzek z Berlina. Od 1942 r. nagrodę nadawał Naczelny Wódz Marynarki Wojennej, gdyż odznaczenie to zostało rozszerzone również na Marynarkę Wojenną. Regulamin przyznawania nagród był szczegółowy i wyczerpujący oraz regulował wyjątki dla nie-Niemców, rannych itp.
Szybki podgląd -
Odznaka Honorowa Państwowego Związku Rolników Bawarii (Reichsnahrungstand Landesbauernschaft Bayern) – III Rzesza
55,00 złReichsnahrungstand Landesbauernschaft Bayern – Odznaka Honorowa Państwowego Związku Rolników Bawarii za 40 lat lojalnej służby dla Rzeszy. Bardzo rzadka odznaka.
Reichsnahrungstand (RNST) była korporacyjną organizacją gospodarki rolnej i polityki rolnej w Rzeszy Niemieckiej w latach 1933-1945, która powstała jako korporacja prawa publicznego (organ samorządowy) z własnym statutem i własnym budżetem , składek i służby cywilnej i istniała do 1948 r. Od 1933 r. siedzibą Reichsnahrungstand był późniejszy Reichsbauernstadt Goslar. Dożynki Rzeszy obchodzono w latach 1933-1937 jako centralne wydarzenie na Bückeberg niedaleko Hamelin.
Praca RNST koncentrowała się głównie na kontrolowaniu produkcji, dystrybucji i cen produktów rolnych. Ponadto wśród jego zadań znajdowały się sprawy społeczne i kulturalne jego członków.
Kiedy NSDAP doszła do władzy, wszystkie osoby zajmujące się produkcją i sprzedażą produktów rolnych zostały doprowadzone do szeregu w Reichsnahrungstand pod kierownictwem Reichsbauernführera Walthera Darré, który był jednocześnie szefem Ministerstwa Wyżywienia i Rolnictwa Rzeszy i Rzeszy Urząd Polityki Rolnej. Pod względem organizacyjnym osiągnięto to poprzez podział RNST na gospodarstwa stanowe, okręgowe i lokalne, z których każde było kontrolowane przez (stanowego, dystryktowego lub lokalnego) lidera rolników.
Instytucjonalnie standaryzacja dotknęła spółdzielnie rolnicze, stowarzyszenia rynkowe i związki zawodowe.
Narodowi socjaliści stanęli teraz przed zadaniem pozyskania chłopów na terenach południowoniemieckich i katolickich, aby zapewnić im stabilne podstawy i przeprowadzić program krwi i ziemi. Najpierw udało im się zjednoczyć wszystkie znane stowarzyszenia rolników, takie jak Reichslandbund lub wpływowe stowarzyszenie chrześcijańskich stowarzyszeń rolników w Związek Liderów Rzeszy. Wraz z ustawą o prowizorycznej strukturze majątku żywieniowego Rzeszy wszystkie osoby i firmy zajmujące się rolnictwem, rybołówstwem i ogrodnictwem zostały zjednoczone i przymusowo zjednoczone w Izbie Rolniczej. Obszar Rzeszy podzielono na 26 gmin państwowych. Były one podporządkowane okręgowi i hierarchicznie niższe od lokalnej społeczności chłopskiej z odpowiednimi lokalnymi przywódcami chłopskimi.
Za pomocą tych środków należy również powstrzymać exodus ze wsi. W latach 1933-1939 liczba miejsc pracy w rolnictwie spadła o 440 000 do 1,4 miliona osób. Kolejnym celem była kontrola produkcji, sprzedaży i cen w sektorze rolnym. Do pewnego stopnia reżimowi udało się zwiększyć odsetek samowystarczalności Niemiec z 68 procent w 1928 roku do 83 procent w 1938 roku. Nastąpił również wzrost produkcji, ale także wyższe ceny produktów rolnych w kraju w porównaniu do cen na rynku światowym.
Szybki podgląd -
Odznaka Pilota Balonu N.F.S.K (N.F.S.K Abzeichen für Freiballonführer) – III Rzesza
55,00 złNarodowosocjalistyczny Korpus Lotniczy, NSFK (niem. Nationalsozialistisches Fliegerkorps) – korpus paramilitarny NSDAP, założony w 1937 roku jako „następca” Niemieckiego Związku Lotniarstwa Sportowego (Deutscher Luftsportverband). Korpus został zbudowany na wzór organizacji Sturmabteilung (SA). Podobną grupą paramilitarną był Narodowosocjalistyczny Korpus Motorowy.
Po powstaniu organizacji, w pierwszych latach jej istnienia, NSKL prowadził szkolenia w lataniu szybowcami oraz prywatnymi samolotami. Kiedy III Rzesza stworzyła Luftwaffe, wielu członków NSFK zostało przeniesionych do nowo utworzonej formacji lotniczej. Podczas II wojny światowej korpus służył m.in. przy transporcie Żydów i homoseksualistów do obozów koncentracyjnych oraz w obronie przeciwlotniczej. Pierwszym dowódcą został generał Friedrich Christiansen, który tę funkcję pełnił do stycznia 1943 roku, kiedy to został zastąpiony przez generała Alfreda Kellera.
NFSK był strukturą samodzielną pod kontrolą NSDAP, ale decydujący głos w jego działalności i programach szkoleniowych miało Luftwaffe, które zajmowało się rekrutacją szkoleniowców jak również dostarczało sprzęt i bazę treningową. W późniejszym okresie wojny, rola NFSK ograniczona została do wczesnego ostrzegania przeciwlotniczego, jak i służby w artylerii przeciwlotniczej.
Odznaczenie to zostało ustanowione 10 marca 1938 roku przez NSFK-Korpsführer General der Flieger Christiansen i miało zastąpić DLV. Było przyznawany licencjonowanym pilotom balonów na ogrzane powietrze i był noszony na lewej kieszeni na piersi munduru NSFK lub Luftwaffe.
Szybki podgląd -
Medal Błękitnej Dywizji (Blauen Division Medaille) – III Rzesza
55,00 złMedal Błękitnej Dywizji – pełna, oficjalna nazwa: Medal Pamiątkowy dla Hiszpańskich Ochotników za Walkę z Bolszewizmem (Erinnerungsmedaille für die Spanischen Freiwilligen im Kampf gegen den Bolschewismus) – pamiątkowe odznaczenie III Rzeszy; ustanowione 3 stycznia 1944 i nadawane hiszpańskim ochotnikom, członkom Błękitnej Dywizji, walczącej u boku Niemców na froncie wschodnim II wojny światowej.
Błękitna Dywizja (hiszp. La División Azul, niem. Blaue Division) lub 250 hiszpańska dywizja ochotnicza – formacja wojskowa z okresu II wojny światowej, złożona z hiszpańskich frankistów, którzy walczyli u boku armii niemieckiej na froncie wschodnim przeciwko Armii Czerwonej w okresie od 20 lipca 1941 do 20 października 1943. Oficjalna nazwa hiszpańska formacji brzmiała Division Española de Voluntarios (Hiszpańska Dywizja Ochotnicza), w języku niemieckim 250 Infanterie Division (spanische) (250 Dywizja Piechoty (hiszpańska)). Jej odpowiednikiem lotniczym była Błękitna Eskadra. Dywizja była formowana przez Wehrmacht.
Po niemieckim ataku na Związek Sowiecki 22 czerwca 1941 roku w Hiszpanii odbyły się wielkie wiece pod hasłem: „Rosja jest winna!” (czyli hiszpańska wojna domowa). W jakim stopniu wiece te odbywały się spontanicznie, czy też były inicjowane przez zainteresowane strony, nie można dziś z całą pewnością stwierdzić. Pewne jest, że rząd wykorzystał entuzjazm zwłaszcza młodych falangistów, by jeszcze tego samego dnia zwrócić się do niemieckiego posła z propozycją dobrowolnych stowarzyszeń na rzecz „walki z komunizmem”.
Po krótkich negocjacjach postanowiono wysłać ochotniczą dywizję piechoty, złożoną z kadr armii i ochotników z całej Hiszpanii. Ta División Española de Voluntarios składała się z czterech pułków piechoty (nazwanych na cześć ich dowódców Pimentela, Vierny, Esparza i Rodrigo) oraz jednego pułku artylerii i liczyła 640 oficerów, 2272 podoficerów i 14 780 szeregowców.
Prasie podkreślano ochotniczy charakter jednostki, ale w rzeczywistości wszystkie ważne stanowiska zajmowali członkowie armii, którzy byli regularnie wymieniani. Oprócz motywów antykomunistycznych ważną rolę w dobrowolnej rejestracji, zwłaszcza wśród oficerów, odgrywała poprawa ich możliwości zawodowych.
Źródło: Wikipedia
Szybki podgląd -
Odznaka Kriegsmarine dla Krążowników Pomocniczych (Kriegsabzeichen für Hilfskreuzer) – III Rzesza
55,00 złOdznaka dla krążowników pomocniczych została podarowana 24 kwietnia 1941 roku przez Naczelnego Wodza Marynarki Wojennej Wielkiego Admirała Raedera, aby docenić wykorzystanie krążowników pomocniczych w walce z Anglią i na pełnym morzu.
Uprawnieni do ich otrzymania byli członkami załóg krążowników pomocniczych, w tym żołnierze, którzy zginęli w kontakcie z wrogiem. Warunkiem było nienaganne przywództwo i udział w co najmniej jednej dalekiej podróży na pomocniczym krążowniku. Odznakę nadawał dowódca statku.
W marynarce wojennej było 12 krążowników pomocniczych. Były to: Hansa, Thor, Coronel, Atlantyda, Baran, Byk, Michel, Pingwin, Orion, Kormoran i Kometa. Projekt pochodzi od Wilhelma Peekhausa z Berlina. Poza Schwerinem jako producenci znani są Berlin, Friedrich Orth i Rudolf Souval z Wiednia.
Istnieją również odznaki bez producenta. Specjalny kształt z diamentami nie został oficjalnie podarowany i został przyznany tylko raz. Istnieje kilka okazów wykonanych z litego srebra, o których wiadomo, że kosztują około 2000 euro.
Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., t. IV, 2001.
Szybki podgląd -
Odznaka Sapera Kriegsmarine (Minensucher-Kriegsabzeichen) – III Rzesza
55,00 złTa odznaka wojenna została podarowana 31 sierpnia 1940 roku przez Naczelnego Dowódcę Marynarki Wojennej, Wielkiego Admirała Raedera, w uznaniu ubogiej, ciężkiej i niebezpiecznej służby załóg jednostek trałowania min, polowania na okręty podwodne i ochrony.
Nagrodą mogli być wszyscy członkowie załogi, którzy spełnili następujące wymagania: oprócz dobrego i nienagannego zachowania (brak aresztowań w ciągu ostatnich 6 miesięcy), udział w co najmniej 3 walkach. Tą odznaką wojenną honorowano także wybitne indywidualne czyny lub udział w misji specjalnej. Decyzję o tym podjął dowódca floty. Liczbę odznaczeń szacuje się na około 4400.
Do znanych producentów należą (WH) Walter & Henlein, Gablonz, (R.K.) Rudolf Karneth, Gablonz czy Schwerin, Berlin.
Szybki podgląd -
Srebrna Odznaka Sportowa Rzeszy Niemieckiej DRL 1935 (Deutsches Reichssportabzeichen DRL ab 1935 in Silber) – III Rzesza
55,00 złDRA (Komitet ds. Ćwiczeń Fizycznych Rzeszy Niemieckiej) wyłonił się w 1917 r. z działającego do tej pory Komitetu Rzeszy ds. Igrzysk Olimpijskich. Zaplanowane w Niemczech igrzyska w 1916 roku nie odbyły się, a w latach 1920 i 1924 niemieccy sportowcy nie zostali wpuszczeni. Wykluczeni w ten sposób sportowcy założyli Komitet Rzeszy ds. Niemieckich Igrzysk Walki i przeprowadzali je co 4 lata.
W Republice Weimarskiej DRA była organizacją parasolową zajmującą się sportem w Niemczech, chociaż nie wszystkie stowarzyszenia do niej należały. Warunkiem nabycia było 5 ćwiczeń z 5 dziedzin, takich jak pchnięcie kulą, bieganie, skoki itp. Od 1921 r. odznakę mogły nabyć także kobiety. Po przejęciu władzy przez narodowych socjalistów w 1933 r. rozwiązano wszystkie stowarzyszenia sportowe, które nie były na tej samej linii ideologicznej co NSDAP. Obejmowały one robotnicze stowarzyszenia sportowe i kluby sportowe o poglądach lub orientacjach socjaldemokratycznych lub komunistycznych. Przewodniczący DRA, Theodor Lewald, został oskarżony o pochodzenie semickie i zmuszony do rezygnacji. DRA 5 maja 1933 r. DRA rozwiązała się bez uchwały walnego zgromadzenia i w ramach dostosowania przeszła pod opiekę narodowych socjalistów. Komisarz Rzeszy do spraw gimnastyki i sportu, Hans von Tschammer und Osten, który został mianowany w kwietniu, został mianowany przywódcą sportowym Rzeszy 19 lipca. Był teraz odpowiedzialny za wszystkie sporty. 27 lipca 1934 r. powstało Stowarzyszenie Ćwiczeń Fizycznych Rzeszy Niemieckiej (DRL).
Poprzednia odznaka sportowa DRA została przyjęta, ale została przeprojektowana i dodano swastykę. Litery w środku to teraz DRL. Ponadto nosił nazwę Odznaka Sportowa Rzeszy Niemieckiej. 1 lipca 1937 roku odznaka została uznana za odznakę honorową. Został on przyznany w 3 poziomach brązu, srebra i złota. 21 grudnia 1938 r. dekretem Hitlera przemianowano DRL na NSRL (Stowarzyszenie na rzecz Ćwiczeń Fizycznych Rzeszy Narodowo-Socjalistycznej) i stało się stowarzyszeniem całkowicie kontrolowanym przez NSDAP.
Odznaki były produkowane przez różnych producentów, takich jak Wernstein-Jena, Steinhauer-Lück itp.
Źródło: J. Nimmergut, Deutsche Orden und Ehrenzeichen bis 1945, t. IV, 2001.
Szybki podgląd -
Medal Niemieckiego Muru Ochronnego (Deutsches Schutzwall-Ehrenzeichen) – III Rzesza
55,00 złOdznaczenie to zostało ufundowane 2 sierpnia 1939 roku przez kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera jako widoczny wyraz wdzięczności i uznania zasług dla budowy i wzniesienia niemieckiego muru obronnego. Wnioski o odznaczenie składał Szef Naczelnego Dowództwa Wehrmachtu, dla członków Wehrmachtu, Generalny Inspektor Dróg Niemieckich oraz Służba Pracy Rzeszy (RAD). Propozycje zostały następnie przekazane przez Kancelaria Prezydenta do decyzji kanclerza Rzeszy. Decydującym czynnikiem było rozmieszczenie między 15 czerwca 1938 a 31 sierpnia 1939. Ogólne wymagania przyznania wymagały 10-tygodniowego rozmieszczenia w tym okresie. Uwzględniono wyjątki, takie jak pobór do Wehrmachtu, choroby czy wypadki. Podanie należało złożyć we właściwym urzędzie pracy wraz z kartą personalną, zaświadczeniem o niekaralności oraz książeczką pracy.
Członkowie Wehrmachtu, którzy zostali odznaczeni Medalem Sudetów lub Medalem Memeland, zostali wykluczeni z nagrody. Podobnie pracownicy programu awaryjnej budowy dróg na wschodzie otrzymali Medal Sudetów, a nie Medal Muru Ochronnego. W 1944 roku zwiększono liczbę odbiorców. W późniejszym czasie odznakę honorową otrzymały także osoby, które brały udział w budowaniu pozycji. Do nagrody dołączono certyfikat własności.
Projekt pochodzi od profesora Richarda Kleina z Monachium. Odznaka honorowa została wykonana z brązu, a pod koniec wojny z brązowanego cynku. Medale różnią się wielkością i wagą w zależności od producenta. Znani producenci to między innymi Wilhelm Deumer, Steinhauer & Lück, Wernstein, Carl Poellath, Werner Redo, Rudolf Souval i August Menze & Sohn. Do 1941 roku przyznano łącznie około 622 000 medali.
Szybki podgląd -
Odznaka Pilota Szybowca Luftwaffe (Segelflugzeugführerabzeichen) – III Rzesza
55,00 złOdznaka Pilota Szybowcowego została podarowana 16 grudnia 1940 roku przez Ministra Lotnictwa Rzeszy i Naczelnego Wodza Luftwaffe Hermanna Göringa i mogła być nadawana członkom Sił Powietrznych, którzy wykazali się i wyróżnili po uzyskaniu odznaki „L” – licencja pilota szybowcowego.
Pierwotny pomysł stworzenia odznaki aktywności dla pilotów szybowcowych wyszedł z 7. Flieger-Division (jednostki powietrznodesantowej) pod dowództwem generała broni Richarda Putziera. Ministerstwo Lotnictwa Rzeszy, kierowane przez feldmarszałka Erharda Milcha, zwróciło się następnie do 7. Dywizji Lotniczej o przedstawienie kilku projektów, co faktycznie się wydarzyło. Po zatwierdzeniu przez Göringa projektu przez grafika Wilhelma Ernsta Peekhausa, firma C.E. Junker z Berlina zaoferował pierwszą próbkę i dopiero nieco później jesienią 1940 roku rozpoczęto produkcję odznaki pilota szybowcowego, którą następnie podarowano 16 grudnia 1940 roku.
Odznakę Pilota Szybowcowego Sił Powietrznych mogli nadawać tylko żołnierze czynni zawodowo, nawet jeśli przebywali na urlopie i mogli wykazać się odpowiednim stażem i uzyskaniem licencji pilota szybowcowego L. To samo dotyczyło urzędników służby cywilnej oraz członków korpusu inżynieryjnego i morskiego, gdy byli żołnierzami na urlopie. Jeżeli beneficjent posiadał odznakę pilota szybowcowego (lub inną odznakę Luftwaffe) przez co najmniej cztery lata i opuścił Luftwaffe z honorem, w zamian otrzymywał odznakę pamiątkową pilota.
W pierwszych latach jego powstania odznaka pilota szybowcowego mogła być noszona jedynie jako wojskowa odznaka honorowa z mundurem Wehrmachtu (Siły Powietrzne) lub mundurem Narodowosocjalistycznego Korpusu Lotniczego jako przypinka po lewej stronie skrzynia, pod którą może być odznaczony Żelaznym Krzyżem. Można go było nosić na równi z odznaką pilota z okresu wojny światowej 1914/18. Jednak noszenie odznaki pilota szybowcowego razem z jakąkolwiek inną odznaką działalności Luftwaffe, z wyjątkiem odznaki spadochroniarza Luftwaffe, było zabronione. Ponadto noszenie odznaki w stroju cywilnym, nawet w miniaturze, było zabronione pod groźbą kary. Oprócz metalowej plakietki istniała również wersja haftowana, która została wycofana 8 maja 1942 r. i nie była już wydawana. Od 29 listopada 1943 roku odznakę można było nosić na wszystkich mundurach partyjnych NSDAP.
Jest to jedna z najrzadszych odznak działalności Luftwaffe.
Szybki podgląd
Wyświetlanie 397–408 z 543 wyników
