Metal
Wyświetlanie 493–504 z 650 wyników
-
Srebrna Odznaka Sportowa Rzeszy Niemieckiej DRL 1935 (Deutsches Reichssportabzeichen DRL ab 1935 in Silber) – III Rzesza
55,00 złDRA (Komitet ds. Ćwiczeń Fizycznych Rzeszy Niemieckiej) wyłonił się w 1917 r. z działającego do tej pory Komitetu Rzeszy ds. Igrzysk Olimpijskich. Zaplanowane w Niemczech igrzyska w 1916 roku nie odbyły się, a w latach 1920 i 1924 niemieccy sportowcy nie zostali wpuszczeni. Wykluczeni w ten sposób sportowcy założyli Komitet Rzeszy ds. Niemieckich Igrzysk Walki i przeprowadzali je co 4 lata.
W Republice Weimarskiej DRA była organizacją parasolową zajmującą się sportem w Niemczech, chociaż nie wszystkie stowarzyszenia do niej należały. Warunkiem nabycia było 5 ćwiczeń z 5 dziedzin, takich jak pchnięcie kulą, bieganie, skoki itp. Od 1921 r. odznakę mogły nabyć także kobiety. Po przejęciu władzy przez narodowych socjalistów w 1933 r. rozwiązano wszystkie stowarzyszenia sportowe, które nie były na tej samej linii ideologicznej co NSDAP. Obejmowały one robotnicze stowarzyszenia sportowe i kluby sportowe o poglądach lub orientacjach socjaldemokratycznych lub komunistycznych. Przewodniczący DRA, Theodor Lewald, został oskarżony o pochodzenie semickie i zmuszony do rezygnacji. DRA 5 maja 1933 r. DRA rozwiązała się bez uchwały walnego zgromadzenia i w ramach dostosowania przeszła pod opiekę narodowych socjalistów. Komisarz Rzeszy do spraw gimnastyki i sportu, Hans von Tschammer und Osten, który został mianowany w kwietniu, został mianowany przywódcą sportowym Rzeszy 19 lipca. Był teraz odpowiedzialny za wszystkie sporty. 27 lipca 1934 r. powstało Stowarzyszenie Ćwiczeń Fizycznych Rzeszy Niemieckiej (DRL).
Poprzednia odznaka sportowa DRA została przyjęta, ale została przeprojektowana i dodano swastykę. Litery w środku to teraz DRL. Ponadto nosił nazwę Odznaka Sportowa Rzeszy Niemieckiej. 1 lipca 1937 roku odznaka została uznana za odznakę honorową. Został on przyznany w 3 poziomach brązu, srebra i złota. 21 grudnia 1938 r. dekretem Hitlera przemianowano DRL na NSRL (Stowarzyszenie na rzecz Ćwiczeń Fizycznych Rzeszy Narodowo-Socjalistycznej) i stało się stowarzyszeniem całkowicie kontrolowanym przez NSDAP.
Odznaki były produkowane przez różnych producentów, takich jak Wernstein-Jena, Steinhauer-Lück itp.
Źródło: J. Nimmergut, Deutsche Orden und Ehrenzeichen bis 1945, t. IV, 2001.
Szybki podgląd -
Medal Niemieckiego Muru Ochronnego (Deutsches Schutzwall-Ehrenzeichen) – III Rzesza
55,00 złOdznaczenie to zostało ufundowane 2 sierpnia 1939 roku przez kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera jako widoczny wyraz wdzięczności i uznania zasług dla budowy i wzniesienia niemieckiego muru obronnego. Wnioski o odznaczenie składał Szef Naczelnego Dowództwa Wehrmachtu, dla członków Wehrmachtu, Generalny Inspektor Dróg Niemieckich oraz Służba Pracy Rzeszy (RAD). Propozycje zostały następnie przekazane przez Kancelaria Prezydenta do decyzji kanclerza Rzeszy. Decydującym czynnikiem było rozmieszczenie między 15 czerwca 1938 a 31 sierpnia 1939. Ogólne wymagania przyznania wymagały 10-tygodniowego rozmieszczenia w tym okresie. Uwzględniono wyjątki, takie jak pobór do Wehrmachtu, choroby czy wypadki. Podanie należało złożyć we właściwym urzędzie pracy wraz z kartą personalną, zaświadczeniem o niekaralności oraz książeczką pracy.
Członkowie Wehrmachtu, którzy zostali odznaczeni Medalem Sudetów lub Medalem Memeland, zostali wykluczeni z nagrody. Podobnie pracownicy programu awaryjnej budowy dróg na wschodzie otrzymali Medal Sudetów, a nie Medal Muru Ochronnego. W 1944 roku zwiększono liczbę odbiorców. W późniejszym czasie odznakę honorową otrzymały także osoby, które brały udział w budowaniu pozycji. Do nagrody dołączono certyfikat własności.
Projekt pochodzi od profesora Richarda Kleina z Monachium. Odznaka honorowa została wykonana z brązu, a pod koniec wojny z brązowanego cynku. Medale różnią się wielkością i wagą w zależności od producenta. Znani producenci to między innymi Wilhelm Deumer, Steinhauer & Lück, Wernstein, Carl Poellath, Werner Redo, Rudolf Souval i August Menze & Sohn. Do 1941 roku przyznano łącznie około 622 000 medali.
Szybki podgląd -
Odznaka Pilota Szybowca Luftwaffe (Segelflugzeugführerabzeichen) – III Rzesza
55,00 złOdznaka Pilota Szybowcowego została podarowana 16 grudnia 1940 roku przez Ministra Lotnictwa Rzeszy i Naczelnego Wodza Luftwaffe Hermanna Göringa i mogła być nadawana członkom Sił Powietrznych, którzy wykazali się i wyróżnili po uzyskaniu odznaki „L” – licencja pilota szybowcowego.
Pierwotny pomysł stworzenia odznaki aktywności dla pilotów szybowcowych wyszedł z 7. Flieger-Division (jednostki powietrznodesantowej) pod dowództwem generała broni Richarda Putziera. Ministerstwo Lotnictwa Rzeszy, kierowane przez feldmarszałka Erharda Milcha, zwróciło się następnie do 7. Dywizji Lotniczej o przedstawienie kilku projektów, co faktycznie się wydarzyło. Po zatwierdzeniu przez Göringa projektu przez grafika Wilhelma Ernsta Peekhausa, firma C.E. Junker z Berlina zaoferował pierwszą próbkę i dopiero nieco później jesienią 1940 roku rozpoczęto produkcję odznaki pilota szybowcowego, którą następnie podarowano 16 grudnia 1940 roku.
Odznakę Pilota Szybowcowego Sił Powietrznych mogli nadawać tylko żołnierze czynni zawodowo, nawet jeśli przebywali na urlopie i mogli wykazać się odpowiednim stażem i uzyskaniem licencji pilota szybowcowego L. To samo dotyczyło urzędników służby cywilnej oraz członków korpusu inżynieryjnego i morskiego, gdy byli żołnierzami na urlopie. Jeżeli beneficjent posiadał odznakę pilota szybowcowego (lub inną odznakę Luftwaffe) przez co najmniej cztery lata i opuścił Luftwaffe z honorem, w zamian otrzymywał odznakę pamiątkową pilota.
W pierwszych latach jego powstania odznaka pilota szybowcowego mogła być noszona jedynie jako wojskowa odznaka honorowa z mundurem Wehrmachtu (Siły Powietrzne) lub mundurem Narodowosocjalistycznego Korpusu Lotniczego jako przypinka po lewej stronie skrzynia, pod którą może być odznaczony Żelaznym Krzyżem. Można go było nosić na równi z odznaką pilota z okresu wojny światowej 1914/18. Jednak noszenie odznaki pilota szybowcowego razem z jakąkolwiek inną odznaką działalności Luftwaffe, z wyjątkiem odznaki spadochroniarza Luftwaffe, było zabronione. Ponadto noszenie odznaki w stroju cywilnym, nawet w miniaturze, było zabronione pod groźbą kary. Oprócz metalowej plakietki istniała również wersja haftowana, która została wycofana 8 maja 1942 r. i nie była już wydawana. Od 29 listopada 1943 roku odznakę można było nosić na wszystkich mundurach partyjnych NSDAP.
Jest to jedna z najrzadszych odznak działalności Luftwaffe.
Szybki podgląd -
Odznaka Strzelca Powietrznego z piorunami (Fliegerschützenabzeichens mit Blitzbündel) – III Rzesza
55,00 złOdznaka Strzelca Powietrznego – Radiooperatora (Fliegerschützenabzeichens mit Blitzbündel)
Bojowa odznaka III Rzeszy ustanowiona 26 marca 1936 roku przez Ministra Lotnictwa Rzeszy i Naczelnego Wodza Sił Powietrznych Hermanna Göringa i mogła być nadawana członkom Sił Powietrznych, zwykle radiooperatorom pokładowym, pokładowym mechanikom i strzelcom. Warunkiem było uzyskanie ważnej licencji Sił Powietrznych z przeszkoleniem artyleryjskim.
Istniały dwa rodzaje znaku: z promieniem błyskawicy w szponach orła i bez. Opcja z wiązką piorunów była przyznawana radiooperatorowi, jeśli leciał nieprzerwanie przez dwa miesiące lub zestrzelił co najmniej pięć samolotów wroga lub został ranny w bitwie powietrznej.Odznaczenie bez pioruna przyznawane było strzelcom lub mechanikom lotniczym, jeśli nie posiadali licencji Sił Powietrznych jednak sprawdzili się w co najmniej dziesięciu lotach wroga lub frontu. W przypadku kontuzji możliwe było również wcześniejsze przyznanie nagrody.
Nagroda była noszona jako odznaka po lewej stronie klatki piersiowej.
Szybki podgląd -
Brelok / otwieracz do butelek Lord Vader Star Wars, kolor czarny oksydowany, rozmiar: 61 x 68 mm
21,00 złBrelok do kluczy na zawieszce w kształcie Lorda Vadera, który może służyć jako otwieracz do butelek. Kolor czarny oksydowany błyszczący. Z tyłu napis Star Wars.
Szybki podgląd -
Odznaka za walkę naziemną Luftwaffe (Erdkampfabzeichen der Luftwaffe) – III Rzesza
50,00 złOdznaka Szturmowa Lądowa Luftwaffe została podarowana przez Komendanta Głównego Luftwaffe Hermanna Göringa 31 marca 1942 roku i była nadawana członkom Luftwaffe, którzy sprawdzili się w walce naziemnej poprzez „doskonałe osiągi bojowe”, analogicznie do Odznaki Szturmowej Piechoty Armii.
Nagroda była przeznaczona wyłącznie dla osób fizycznych i nie była możliwa na zasadach honorowych. Od 28 stycznia 1943 r. odznaka szturmowa mogła być również przyznawana członkom wywiadu lotniczego i personelu medycznego Luftwaffe. Do tego ostatniego ze specjalną kuracją w opiece i rekonwalescencji rannych i rannych pod ostrzałem wroga. Od 22 lutego 1943 r. możliwa była także nagroda pośmiertna.
Nagrodę przyznawano osobom, które uczestniczyły w operacjach bojowych, walcząc na liniach frontu przez trzy różne dni.
Brali udział w atakach szturmowych lub walkach wręcz (człowiek z człowiekiem).Sam udział w udanych operacjach bojowych lub zasług w dowództwie wojsk nie wystarczały do przyznania Odznaki Szturmowej. W przypadku walki z celami powietrznymi nie było mowy o przyznaniu Odznaki Szturmowej, nadawano wtedy Odznakę Bojową Sił Powietrznych.
Pierwotnie odznaka była tylko w jednej wersji ogólnej, dalszy przebieg wojny ostatecznie wymusił stworzenie wyższych poziomów również dla Odznaki Szturmowej. Wynikało to z faktu, że coraz więcej członków dywizji polowych Luftwaffe przekraczało warunki przyznania Odznaki Szturmowej. Dekretem z dnia 10 listopada 1944 Góring ostatecznie zatwierdził ich wprowadzenie. Otrzymana klasyfikacja była następująca:
I – Odznaka Szturmu Naziemnego
II – z liczbą ataków 25
III- z liczbą ataków 50
IV – z liczbą ataków 75
V – z liczbą ataków 100Jednak zgodnie z obecnym stanem wiedzy, odznaka szturmu naziemnego Luftwaffe z numerem misji 5 nie została przyznana. Odznakę noszono z lewej strony kurtki mundurowej, pośrodku kieszeni. W przypadku posiadania Krzyża Żelaznego I klasy odznakę przypinano poniżej niego.
Szybki podgląd -
Złota odznaka Pilota Luftwaffe (Gold Flugzeugführerabzeichen) – III Rzesza
65,00 złOdznaka Pilota Luftwaffe to odznaka pilota sił powietrznych niemieckiego Wehrmachtu, podarowana 14 marca 1935 r. przez naczelnego dowódcę sił powietrznych Hermanna Göringa.
Odznakę można było przyznać po pomyślnym ukończeniu szkoły pilotażu i uzbrojenia. Została przyznana wszystkim pilotom jako potwierdzenie wyszkolenia i dlatego nie jest nagrodą za osiągnięcia wojskowe. Odznaka Pilota miała być obrazem nieposkromionej agresji, dzikości i przewagi III Rzeszy nad nieprzyjacielem.
Mogła być również przyznana osobom, które przed wydaniem dekretu zostały wyszkolone na pilotów, jeśli służyły jako piloci w Luftwaffe, a także członkom austriackich sił powietrznych, którzy zostali przejęci przez niemieckie siły powietrzne po aneksji Austrii w 1938 r.
Tak jak większość przedmiotów z okresu III Rzeszy, odznakę pilota produkowano z materiałów różnej jakości. Aluminium, nikiel, pozłacany lub posrebrzany tombak i inne stopy oraz lakierowany cynk. Wszystkie te surowce używane były do produkcji odznaki pilota. W okresie przedwojennym i na początku wojny produkowano wersje z wysokiej jakości surowców niklu,aluminium lub tombaku. Stopniowo jakość surowców coraz bardziej się obniżała i pod koniec wojny bazować jedynie na różnych odmianach cynku. Pod koniec lat 30-tych zaniechano produkcji odznak z aluminium mimo, iż cechowała je wyjątkowa dbałość o szczegóły i precyzja wykonania – bardzo szybko ulegały uszkodzeniom.
Wszystkie wersje odznaki pilota to wersje dwu-częściowe i dwu-nitowe. Kształt i rozmiar nitów różnił się w zależności od producenta i jakości wykonania. O wysokiej jakości wykonania świadczyły małe umieszczone z pedantyczną symetrią nity.Tańsze wersje używały większych często rozpłaszczonych na końcu nitów.
Zapięcie „na agrafkę” występuje we wszystkich oryginalnych odznakach pilota. Wersje lepsze jakościowo cechował beczułkowaty zawias i haczyk uformowany z twardego niełamliwego pręcika.
Niezależnie od jakości wykonania w odznace pilota orzeł był zawsze oksydowany na kolor ciemno-czarny zaś wieniec wykańczano w kolorze srebrnym. Orzeł jest czerniony chemicznie a wieniec chemicznie wykończony na kolor matowo-srebrny przez kolekcjonerów zwany „frosting” czyli zmrożony, oszroniony.
Odznakę noszono na górnej lewej kieszeni munduru poniżej Krzyża Żelaznego 1 Klasy.
Szybki podgląd -
Srebrna odznaka za służbę na U-Bootach (Silber U-Boot-Kriegsabzeichen) – III Rzesza
50,00 złOdznaka bojowa U-Boot (niem. U-Boot-Kriegsabzeichen) to niemiecka odznaka wojenna przyznawana członkom załogi U-Boota podczas I i II wojny światowej. Odznaka wojenna U-bootów została pierwotnie ustanowiona podczas I wojny światowej, 1 lutego 1918 roku. Została przyznana w celu uznania załóg U-bootów, które ukończyły trzy patrole wojenne. Odznaka noszona była w dolnej lewej części munduru i miała owalny kształt przypominający wieniec z liści laurowych. W poprzek środka leżała łódź podwodna, a niemiecka korona państwowa (Reichskrone) była inkrustowana w górnej części wieńca.
13 października 1939 r. przywrócono Odznakę Wojenną U-bootów. Był bardzo podobny do oryginalnej odznaki, z wyjątkiem korony cesarskiej zastąpionej niemieckim orłem nad swastyką i użyto bardziej zmodernizowanej łodzi podwodnej skierowanej teraz w lewo. Nowa wersja była najpierw wykonana z brązu metalowego, a później z cynku. Odznaka była przyznawana w dwóch klasach. Najczęściej było to ukończenie dwóch lub więcej patroli wojennych. Chociaż ukończenie dwóch patroli wojennych może wydawać się skromnym wymogiem, typowy rejs wojenny U-Boota często trwał kilka miesięcy. Ukończenie dwóch patroli wojennych było równie niebezpieczne, ponieważ U-Boot musiał znosić ciągłe ataki alianckich samolotów i okrętów wojennych. Drugim przypadkiem przyznania tej odznaki był ranny podczas patrolu lub zabity w akcji.
Była również odmiana odznaki wojennej łodzi podwodnej z diamentami. Została ustanowiona przez admirała Karla Dönitza po tym, jak otrzymał od wielkiego admirała Ericha Raedera specjalną wersję odznaki wojennej łodzi podwodnej z litego złota, w której wieniec oraz swastyka były inkrustowane diamentami.
Odznaka była specjalną nagrodą przyznawaną dowódcom U-Bootów, którzy otrzymali Krzyż Rycerski Żelaznego Krzyża z Liśćmi Dębu. Ta wersja została wykonana ze złotej płyty na srebrze. Wyprodukowane przez firmy Schwerin u. Sohn i Gebr. Godet & Co. Był taki sam jak podstawowy wzór, ale z dziewięcioma małymi diamentami inkrustowanymi swastyką. Ta nagroda była bardziej osobistą nagrodą od Dönitza. Około 30 zostało nagrodzonych, w tym oryginał admirałowi Dönitzowi.
Odznaka była noszona jako przypinka na płaszczu, niebiesko-białej marynarce, kurtce, płaszczu i niebiesko-białej koszuli na lewej piersi. Można ją również było nosić do wszystkich mundurów partyjnych i państwowych. Skróconą formę (igła 16 mm) nagrody można było nosić na lewej klapie płaszcza odzieży cywilnej. Przy uroczystych okazjach dozwolony był miniaturowy wisior na łańcuszek do fraka Szybki podgląd -
Brelok / otwieracz do butelek Lord Vader Star Wars, kolor brąz antyczny, rozmiar: 55 x 62 mm
21,00 złBrelok do kluczy na zawieszce w kształcie Lorda Vadera, który może służyć jako otwieracz do butelek. Kolor stary mosiądz / brąz antyczny, matowy .Z tyłu napis Star Wars.
Szybki podgląd -
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z liśćmi dębu i mieczami (wersja stare srebro) (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub und Schwertern) – III Rzesza (#7)
60,00 złKrzyż Rycerski, właśc. Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (niem. Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes, RK) – niemiecki order, najwyższe odznaczenie wojskowe okresu III Rzeszy. Stanowił rozszerzenie klas Krzyża Żelaznego.
Krzyż Rycerski został ustanowiony na początku II wojny światowej, 1 września 1939, przez Adolfa Hitlera. Początkowo stanowił on jedną klasę Krzyża Żelaznego, między Krzyżem Żelaznym I klasy a Krzyżem Wielkim Krzyża Żelaznego. W toku wojny ustanowiono dalsze cztery klasy Krzyża Rycerskiego: 3 czerwca 1940 Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, a 28 września 1941 Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami oraz z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami. Najwyższa klasa, Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami, została ustanowiona 29 grudnia 1944.
Krzyż Rycerski został ustanowiony w celu wypełnienia luki pomiędzy istniejącymi już wcześniej w historii orderami: Krzyżem Żelaznym a Krzyżem Wielkim Krzyża Żelaznego. Podobnym orderem istniejącym w historii Niemiec był Pour le Mérite nadawany oficerom podczas I wojny światowej, lecz w odróżnieniu od niego, Krzyż Rycerski miał być nadawany żołnierzom wszystkich stopni w celu podkreślenia egalitaryzmu armii (mimo to, większość odznaczonych stanowili oficerowie).
Krzyż Rycerski mógł być nadany co do zasady osobie odznaczonej uprzednio Krzyżem Żelaznym I klasy, następnie też zachowywano porządek nadawania kolejnych klas. Przede wszystkim nadawany był za wyjątkowy akt odwagi w obliczu nieprzyjaciela, mógł być też nadany za całokształt dowodzenia podczas bitwy. Ponadto, w lotnictwie myśliwskim był nadawany za uzyskanie odpowiedniej liczby punktów za zestrzelenie wrogich samolotów (początkowo 20 punktów, punkty zależały m.in. od liczby silników samolotów – do trzech za samolot czterosilnikowy). W marynarce był także nadawany za zatopienie okrętów lub statków o tonażu 100 000 BRT lub czyn wykraczający poza zwykłe obowiązki (np. uratowanie ciężko uszkodzonego okrętu). Podczas wojny szczegółowe kryteria były zaostrzane, lecz zdarzały się też wyjątki od ogólnych zasad.
Krzyż Rycerski dzielił się na pięć klas (od najniższej):
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes)
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub)
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub und Schwertern)
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub, Schwertern und Brillanten)
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Goldenem Eichenlaub, Schwertern und Brillanten).(źródło: Wikipedia)
Szybki podgląd -
Order Niemiecki I klasy z wieńcem laurowym i mieczami (der Deutsche Orden mit Lorbeerkranz und Schwertern) – III Rzesza
290,00 złNiemiecki Order NSDAP. Od 1943 roku było to najwyższe odznaczenie narodowosocjalistycznej Rzeszy Niemieckiej. W Niemczech odznaka jest jednym z antykonstytucyjnych narzędzi propagandy. Jego produkcja, publiczne posiadanie lub dystrybucja są zabronione.
Order, podarowany przez Adolfa Hitlera, został po raz pierwszy przyznany pośmiertnie Fritzowi Todtowi 12 lutego 1942 roku. Według Hitlera Order miał uhonorować „najwyższe zasługi […], które Niemiec może zdobyć dla swojego ludu”. Według Hitlera były to osiągnięcia, dla których w pewnych okolicznościach nie można w ogóle ogłosić awansu. Czyny 200 nosicieli Krzyża Rycerskiego nie przeważyły jednorazowego osiągnięcia Fritza Todta. Hitler planował nadanie orderowi charakteru rycerskiego, z kapitułą i z senatem, który miał mieć prawo przyjmowania i wykluczania kawalerów. Nie doszło do tego ze względu na wypadki wojenne i niewielką liczbę odznaczonych.
Z powodu unikatowości tego odznaczenia nie jest pewne, czy zachował się jakikolwiek oryginał.
Projekt godła Orderu pochodził od Benno von Aren’a, jedynym producentem była firma Wilhelm Deumer w Lüdenscheid.
(źródło: Wikipedia)
Szybki podgląd -
Krzyż Matki Brązowy (Mutterkreuz in Bronze), III Rzesza (#14)
45,00 złKrzyż Honorowy Niemieckiej Matki (niem. Ehrenkreuz der Deutschen Mutter), nazwa skrócona Krzyż Matki (Mutterkreuz) został ustanowiony 16 grudnia 1938 r. jako odznaczenie w formie orderu przez NSDAP . Miał on pełnić dla matek podobną funkcję jak Krzyż Żelazny dla żołnierzy, wspólnocie narodowej symbolizując Matkę wielodzietną uhonorowaną za swoje „życie i zdrowie”, zaangażowanie w poród i wychowanie dziecka. Adolf Hitler, w imieniu którego przyznano zaszczyt, opisał macierzyństwo jako „pole bitwy” kobiet. Tylko kilka matek odmówiło nagrody.
Podobnie jak w przypadku zakonu wojskowego, istniały różne stopnie Krzyża Matki. Wartość została podzielona według liczby dzieci: matki z czwórką lub więcej dzieci otrzymały brązowy krzyż matki, dzieci z sześcioma i więcej dziećmi otrzymały srebrny, a ośmiorga i więcej dzieci otrzymało złoty krzyż matki. Składał się z wisiorka w kształcie krzyża ze swastyką pośrodku, otoczonego napisem „Matka Niemka”. Matki miały nosić nagrodę na niebiesko-białej wstążce na szyi lub jako miniaturowy krzyżyk na klapach podczas uroczystych okazji. Aby zachować dostojny charakter zaszczytu, niedopuszczalne było noszenie krzyża matki w życiu codziennym oraz w odzieży roboczej.
Odznaczenie, wzorowane na krzyżu teutońskim (krzyżackim).
Nadawano je w ramach tzw. „Wojny urodzeń” (Geburtenkrieg). Otrzymać go mogły tylko określone kobiety (spełniające m.in. kryteria rasowe). Z góry wykluczone były matki „aspołeczne”, jak również „rasowo” lub „umysłowo małowartościowe”.
Każda posiadaczka Krzyża Matki miała prawo do publicznego pozdrowienia (tzw. salutu rzymskiego) od członków Hitlerjugend, preferencyjnego traktowania w urzędach i pierwszeństwa przy zajmowaniu miejsc w transporcie publicznym.
Z drugiej strony, ludność prześmiewczo nazywała to odznaczenie „orderem króliczym”.Łącznie przyznano ponad 5,5 mln krzyży.
(źródło: Wikipedia)
Szybki podgląd
Wyświetlanie 493–504 z 650 wyników
