Metal

Wyświetlanie 457–468 z 638 wyników

  • Pies znaczek na pin/ szpilkę kolor stary mosiądz

    Pies znaczek na pin/ szpilkę kolor stary mosiądz

    9,00 

    Przypinka w kształcie Psa w kolorze stary mosiądz na pin (szpilkę), wym. 37 x 27 mm.

    Szybki podgląd
  • Korpusówka Straż Pożarna na śrubę, kolor stary mosiądz (prawa)

    Korpusówka Straż Pożarna na śrubę, kolor stary mosiądz (prawa)

    17,00 

    Korpusówka Straży Pożarnej do bluz mundurowych, mocowanie na metalową śrubę wraz z nakrętką, kolor stary mosiądz.
    UWAGA: Prawa strona kołnierza – patrząc na mundur z przodu.

    Szybki podgląd
  • Kermit Żaba (Muppet Show) znaczek na pin/ szpilkę

    Kermit Żaba (Muppet Show) znaczek na pin/ szpilkę

    18,00 

    Przypinka na pin z Kermitem, sławną Żabą z Muppetów.  Kolor głównie zielony, trochę białego i brązowego, wym. 28.3 x 30.3 mm.

    Szybki podgląd
  • Odznaka NSFK dla Pilotów Motorowych II typ (NSFK Flugzeugführerabzeichen Für Motorflugzeuge 2. Form) - III Rzesza

    Odznaka NSFK dla Pilotów Motorowych II typ (NSFK Flugzeugführerabzeichen Für Motorflugzeuge 2. Form) – III Rzesza

    55,00 

    Odznakę dla pilotów samolotów z napędem motorowym nadał 12 lipca 1938 roku dowódca NSFK (Narodowo-Socjalistyczny Korpus Lotniczy), gen. Christiansen. Odznaka pilota była nadawana lub wydawana w 3 formach.

    Pierwszą formą były haftowane insygnia przedstawiające wznoszący się w lewo samolot z napędem ze śmigłem na wieńcu z liści dębu. U dołu zamyka go symbol NSFK (skrzydlaty mężczyzna z rozpostartymi ramionami, na stopach swastyka, u góry kokarda z napisem NSFK).

    Druga forma to metalowa plakietka tego samego wzoru, w większości wydrążona.

    Trzecia forma przedstawia orła na wieńcu.

    Uprawnieni do noszenia tych odznak byli członkowie NSFK posiadający ważną licencję pilota motorowego oraz krajową licencję sportową pilota motorowego. Odznaki te są bardzo rzadkie, ponieważ szersze szkolenie członków odbywało się na szybowcach. Dokładny czas zmiany poszczególnych formularzy nie jest udokumentowany.

    Narodowy Socjalistyczny Korpus Lotniczy (NSFK) został utworzony dekretem z 17 kwietnia 1937 r. NSFK jest uważana za następcę prawnego DLV eV, Niemieckiego Stowarzyszenia Sportów Lotniczych i była spółką prawa publicznego i podlegała bezpośrednio ministrowi lotnictwa Rzeszy Hermannowi Göringowi. Środki były finansowane z budżetu Ministerstwa Lotnictwa Rzeszy, a wszystkie obiekty i budynki były własnością Rzeszy. Jako organizacja paramilitarna NSFK była odpowiedzialna za szkolenie i dalsze kształcenie młodych pilotów. Zostało to odnotowane przez wojskowe urzędy meldunkowe i w zależności od kwalifikacji przewidziano przyjęcie do Sił Powietrznych.

    Szybki podgląd
  • Srebrna Odznaka Dr Fritz Todt (Wzór 2) - Dr Fritz Todt-Preis in Silber (2.Form) - III Rzesza

    Srebrna Odznaka Dr Fritz Todt (Wzór 2) – Dr Fritz Todt-Preis in Silber (2.Form) – III Rzesza

    60,00 

    Nagroda Dr Fritza Todta została ufundowana przez Adolfa Hitlera 12 listopada 1943 r. Nagroda została przyznana w 3 stopniach, złotym, srebrnym i stalowym. Uhonorowano osoby za szczególne osiągnięcia wynalazcze, które mają szczególne znaczenie dla społeczności narodowej. W miarę postępu wojny dotyczyło to w szczególności udoskonalania broni, amunicji i sprzętu wojennego lub oszczędzania zasobów, takich jak surowce, praca czy zużycie energii.

    Odznakę honorową uhonorowano dyplomem i nagrodą pieniężną. Było to 50 000 marek za złoto, 30 000 RM za srebro i 10 000 RM za stal. Nagroda pieniężna była również przyznana w formie stypendiów naukowych i sprzętu laboratoryjnego itp.

    Złota Odznaka Honorowa została przyznana z inicjatywy szefa Niemieckiego Frontu Pracy dr. Roberta Leya i szefa głównego biura technicznego NSDAP, ministra Rzeszy Alberta Speera, przez Adolfa Hitlera.

    Stopień srebrny i stalowy zostały przyznane przez Gauleitera na wniosek przewodniczącego Gau Niemieckiego Frontu Pracy i Gauamtsleiter für Technik NSDAP. Dniami wręczenia nagrody były 4 września i 8 lutego, w rocznicę urodzin i śmierci ministra Todta.

    Pierwszy wzór odznaki honorowej nosił pełny napis na inskrypcji na awersie: – DR.ING. -/- FRITZ – TODT -/- PREIS – oraz data nadania i numer wygrawerowany na odwrocie.

    Wariant 2 pokazany tutaj produkowany był już inną czcionką oraz bez daty i numeru nadania. Został prawdopodobnie wprowadzony pod koniec wojny.

    Dokładna data zmiany wzoru nie jest znana. Przyjmuje się, że okazy bez grawerowania są również przedmiotami zakupionymi prywatnie, ale nie zostało to udowodnione. Od kwietnia 1944 r. pula nagród została zmniejszona do 2000 marek na wszystkich poziomach.

    Nagroda Dr Fritza Todta jest bardzo rzadką  nagrodą.

    Od 1933 r. Dr Fritz Todt był generalnym inspektorem dróg i odpowiadał m.in. za budowę autostrady. Od 1940 był ministrem Rzeszy ds. uzbrojenia i amunicji, a tym samym odpowiadał za cały przemysł wojenny. W 1942 roku Dr. Todt zginął w katastrofie lotniczej.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Strzelca Powietrznego z piorunami (Fliegerschützenabzeichens mit Blitzbündel) - III Rzesza

    Odznaka Strzelca Powietrznego z piorunami (Fliegerschützenabzeichens mit Blitzbündel) – III Rzesza

    55,00 

    Odznaka Strzelca Powietrznego – Radiooperatora (Fliegerschützenabzeichens mit Blitzbündel)
    Bojowa odznaka III Rzeszy ustanowiona 26 marca 1936 roku przez Ministra Lotnictwa Rzeszy i Naczelnego Wodza Sił Powietrznych Hermanna Göringa i mogła być nadawana członkom Sił Powietrznych, zwykle radiooperatorom pokładowym, pokładowym mechanikom i strzelcom. Warunkiem było uzyskanie ważnej licencji Sił Powietrznych z przeszkoleniem artyleryjskim.
    Istniały dwa rodzaje znaku: z promieniem błyskawicy w szponach orła i bez. Opcja z wiązką piorunów była przyznawana radiooperatorowi, jeśli leciał nieprzerwanie przez dwa miesiące lub zestrzelił co najmniej pięć samolotów wroga lub został ranny w bitwie powietrznej.

    Odznaczenie bez pioruna przyznawane było strzelcom lub mechanikom lotniczym, jeśli nie posiadali licencji Sił Powietrznych jednak sprawdzili się w co najmniej dziesięciu lotach wroga lub frontu. W przypadku kontuzji możliwe było również wcześniejsze przyznanie nagrody.

    Nagroda była noszona jako odznaka po lewej stronie klatki piersiowej.

    Szybki podgląd
  • Brelok / otwieracz do butelek Lord Vader Star Wars, kolor czarny oksydowany, rozmiar: 61 x 68 mm

    Brelok / otwieracz do butelek Lord Vader Star Wars, kolor czarny oksydowany, rozmiar: 61 x 68 mm

    21,00 

    Brelok do kluczy na zawieszce w kształcie Lorda Vadera, który może służyć jako otwieracz do butelek. Kolor czarny oksydowany błyszczący. Z tyłu napis Star Wars.

    Szybki podgląd
  • Srebrna odznaka za rany (Silber Verwundetenabzeichen) - III Rzesza

    Srebrna odznaka za rany (Silber Verwundetenabzeichen) – III Rzesza

    55,00 

    W dniu 3 marca 1918 roku Cesarz Wilhelm II ustanowił po raz pierwszy odznakę (Verwundetenabzeichen) honorującą żołnierzy, którzy w walce odnieśli rany lub zostali okaleczeni.

    W dniu 22 maja 1939 roku Hitler wznowił jej nadawanie. Na samym początku nadawano tę odznakę tylko niemieckim ochotnikom, którzy w czasie wojny domowej w Hiszpanii2) walczyli w szeregach Legionu Condor po stronie generała Franco przeciwko oddziałom republikańskim i odnieśli rany.

    1 września 1939 roku Hitler podpisał rozporządzenie o wprowadzeniu Verwundetenabzeichen również dla żołnierzy i oficerów Wehrmachtu, którzy w wyniku działań bojowych zostali ranni lub okaleczeni:

    Ustanowiona zostaje Odznaka za Rany jako pamiątka dla tych, którzy odnieśli rany lub okaleczenia w walce za Ojczyznę z wrogiem.

    Srebrna Odznaka za Rany odlewana była z żeliwa lub mosiądzu. Nadawana była bez względu na liczbę zranień, w momencie kiedy zranienie dotyczyło:

    – utraty ramienia lub nogi,
    – utraty obu stóp,
    – utraty obojga goleni z zachowaniem obu stawów kolanowych,
    – uszkodzenia obojga oczu, co w konsekwencji doprowadziło do ograniczenia widzenia,
    – utraty jednego oka z uszkodzeniem połowy twarzy,
    – okaleczenia twarzy, co w konsekwencji doprowadziło do jej zniekształcenia,
    – uszkodzenia kręgosłupa, co w konsekwencji doprowadziło do jego całkowitego usztywnienia, uszkodzenia rdzenia kręgowego, co doprowadziło w konsekwencji do ciężkiego zaburzenia funkcji ruchowych.

    Odznaka noszona była tylko w stopniu najwyższym. Jest najbardziej rozpoznawalnym wyróżnieniem wojskowym nadawanym w okresie II Wojny Światowej żołnierzom niemieckiego Wehrmachtu.

    Szybki podgląd
  • Czarna odznaka za rany (Schwarz Verwundetenabzeichen)

    Czarna odznaka za rany (Schwarz Verwundetenabzeichen) – III Rzesza

    55,00 

    W dniu 3 marca 1918 roku Cesarz Wilhelm II ustanowił po raz pierwszy odznakę (Verwundetenabzeichen) honorującą żołnierzy, którzy w walce odnieśli rany lub zostali okaleczeni.

    W dniu 22 maja 1939 roku Hitler wznowił jej nadawanie. Na samym początku nadawano tę odznakę tylko niemieckim ochotnikom, którzy w czasie wojny domowej w Hiszpanii2) walczyli w szeregach Legionu Condor po stronie generała Franco przeciwko oddziałom republikańskim i odnieśli rany.

    1 września 1939 roku Hitler podpisał rozporządzenie o wprowadzeniu Verwundetenabzeichen również dla żołnierzy i oficerów Wehrmachtu, którzy w wyniku działań bojowych zostali ranni lub okaleczeni:

    Ustanowiona zostaje Odznaka za Rany jako pamiątka dla tych, którzy odnieśli rany lub okaleczenia w walce za Ojczyznę z wrogiem.

    Czarna Odznaka za Rany odlewana była z żeliwa lub mosiądzu. Przyznawana była w dwóch przypadkach:

    – żołnierz został zraniony 1 lub 2 razy podczas walki lub podczas ataku powietrznego
    – żołnierz podczas wykonywania rozkazów został ranny w wyniku odmrożenia

    Mogła być noszona tylko w stopniu najwyższym. Odznaka za Rany jest najbardziej rozpoznawalnym wyróżnieniem wojskowym nadawanym w okresie II Wojny Światowej żołnierzom niemieckiego Wehrmachtu.

    Szybki podgląd
  • Orzeł Niemiecki do czapki oficerskiej, oficera Luftwaffe (stare srebro) - III Rzesza

    Orzeł Niemiecki do czapki oficerskiej, oficera Luftwaffe (stare srebro) – III Rzesza

    50,00 

    Orzeł Niemiecki III Rzeszy do czapki oficerskiej noszonej przez oficerów Luftwaffe.

    Szybki podgląd
  • Srebrna Szpanga za walkę wręcz (Nahkampfspange) - III Rzesza

    Srebrna Szpanga za walkę wręcz (Nahkampfspange) – III Rzesza

    65,00 

    Szpanga (niem. Nahkampfspange) to niemiecka odznaka wojskowa z czasów II wojny światowej, ustanowiona 25 listopada 1942 r. za udział w walkach wręcz na bliskim dystansie. Warunkiem odznaczenia był udział w walkach, w których żołnierz „widział białka oczu wroga” („Weiß in den Augen des Feindes sehen”). Przeznaczone głównie dla piechoty, ale inne jednostki Wehrmachtu, Waffen-SS, naziemne jednostki Luftwaffe i spadochroniarze również się kwalifikowały. Srebrna odznaka była przyznawana za 25, srebrna za 15 a złota za 50 akcji w walce wręcz. Działania  liczone były od 1 grudnia 1942 r., przy czym do nagrody wliczana była wcześniejsza długa służba na froncie wschodnim, przy czym 15 nieprzerwanych miesięcy liczyło się jako 15 dni bojowych; 12 miesięcy jako 10 dni; a 8 miesięcy jako 5 dni.  Dla tych żołnierzy,  którzy otrzymali ciężkie rany, przyznano nagrodę po 10, 20 i 40 akcjach. Złote zapięcie do walki wręcz było często uważane przez niemiecką piechotę za bardziej szanowane niż Krzyż Rycerski Żelaznego Krzyża, a Hitler zastrzegał sobie prawo do osobistego nadania tej klasie. Spośród około 18–20 milionów żołnierzy niemieckiego Wehrmachtu i Waffen-SS 36 400 otrzymało klasę brązową, 9500 klasę srebrną i 631 klasę złotą. Odznaka była noszona nad lewą górną kieszenią munduru, nad jakąkolwiek wstęgą medalową. Noszono tylko jedną odznakę, najwyższego otrzymanego stopnia.

    Szybki podgląd
  • Tarcza naramienna KUBAN (Kubanschild) 1943 - III Rzesza

    Tarcza naramienna KUBAN (Kubanschild) 1943 – III Rzesza

    45,00 

    Tarcza na ramię była odznaką bojową niemieckiego Wehrmachtu z czasów II wojny światowej. Znak został nadany przez Adolfa Hitlera 20 września 1943 r. i przyznawany niemieckim uczestnikom walk na przyczółku kubańskim (luty-październik 1943). Każdy, kto brał udział w walkach na lądzie, w powietrzu lub na morzu od 1 lutego 1943 r. i spełnił jeden z następujących warunków, otrzymał tarczę kubańską: udział w głównej bitwie, zranienie, nieprzerwane korzystanie z co najmniej 60 dni walk.  Te sztywne kryteria nadawania Kubanschild miały zapobiec przyznawaniu tarczy oficerom sztabowym, którzy chcieliby niskim kosztem zdobyć to odznaczenie poprzez odbycie krótkiej oficjalnej wizyty na terenie walk.

    Szybki podgląd

Wyświetlanie 457–468 z 638 wyników