Metal
Wyświetlanie 469–480 z 646 wyników
-
Srebrna Szpanga za walkę wręcz (Nahkampfspange) – III Rzesza
65,00 złSzpanga (niem. Nahkampfspange) to niemiecka odznaka wojskowa z czasów II wojny światowej, ustanowiona 25 listopada 1942 r. za udział w walkach wręcz na bliskim dystansie. Warunkiem odznaczenia był udział w walkach, w których żołnierz „widział białka oczu wroga” („Weiß in den Augen des Feindes sehen”). Przeznaczone głównie dla piechoty, ale inne jednostki Wehrmachtu, Waffen-SS, naziemne jednostki Luftwaffe i spadochroniarze również się kwalifikowały. Srebrna odznaka była przyznawana za 25, srebrna za 15 a złota za 50 akcji w walce wręcz. Działania liczone były od 1 grudnia 1942 r., przy czym do nagrody wliczana była wcześniejsza długa służba na froncie wschodnim, przy czym 15 nieprzerwanych miesięcy liczyło się jako 15 dni bojowych; 12 miesięcy jako 10 dni; a 8 miesięcy jako 5 dni. Dla tych żołnierzy, którzy otrzymali ciężkie rany, przyznano nagrodę po 10, 20 i 40 akcjach. Złote zapięcie do walki wręcz było często uważane przez niemiecką piechotę za bardziej szanowane niż Krzyż Rycerski Żelaznego Krzyża, a Hitler zastrzegał sobie prawo do osobistego nadania tej klasie. Spośród około 18–20 milionów żołnierzy niemieckiego Wehrmachtu i Waffen-SS 36 400 otrzymało klasę brązową, 9500 klasę srebrną i 631 klasę złotą. Odznaka była noszona nad lewą górną kieszenią munduru, nad jakąkolwiek wstęgą medalową. Noszono tylko jedną odznakę, najwyższego otrzymanego stopnia.
Szybki podgląd -
Tarcza naramienna KUBAN (Kubanschild) 1943 – III Rzesza
45,00 złTarcza na ramię była odznaką bojową niemieckiego Wehrmachtu z czasów II wojny światowej. Znak został nadany przez Adolfa Hitlera 20 września 1943 r. i przyznawany niemieckim uczestnikom walk na przyczółku kubańskim (luty-październik 1943). Każdy, kto brał udział w walkach na lądzie, w powietrzu lub na morzu od 1 lutego 1943 r. i spełnił jeden z następujących warunków, otrzymał tarczę kubańską: udział w głównej bitwie, zranienie, nieprzerwane korzystanie z co najmniej 60 dni walk. Te sztywne kryteria nadawania Kubanschild miały zapobiec przyznawaniu tarczy oficerom sztabowym, którzy chcieliby niskim kosztem zdobyć to odznaczenie poprzez odbycie krótkiej oficjalnej wizyty na terenie walk.
Szybki podgląd -
Plansza testowa TV znaczek pin, metal kolor srebrny/ kolorowa emalia, śr. 29 mm
18,00 złZnana doskonale wszystkim Polakom plansza z sygnałem kontrolnym telewizji analogowej przypinka w kolorze srebrnym wypełniona kolorową emalią, śr. 29 mm.
Szybki podgląd -
Yin i Yang znaczek na pin/ szpilkę, metal kolor biały/ czarny emalia
15,00 złZnana przypinka oznaczająca równowagę, czyli Yin Yang w kolorze złotym wypełniona białą i czarną emalią, śr. 24 mm.
Szybki podgląd -
Kotwica, srebrny znaczek na pin/ szpilkę
13,00 złMetalowa przypinka w kształcie kotwicy, srebrna, błyszcząca na metalowy pin. Rozmiar 25 x 20 mm.
Szybki podgląd -
Medal Błękitnej Dywizji w Rosji 1943 (Medaille der Blauen Division in Rusia 1943) – III Rzesza
55,00 złOdznakę ustanowiono 9 listopada 1943 r., aby otrzymać hiszpańskich ochotników, którzy służyli w siłach niemieckich w Błękitnej Dywizji w Rosji. Chociaż Hiszpania była neutralna podczas II wojny światowej, jej rząd chciał wesprzeć niemiecką inwazję na Rosję zarówno w
wdzięczności za pomoc Niemców podczas hiszpańskiej wojny domowej, jak i w celu zwalczania komunizmu. Błękitna Dywizja została utworzona pod koniec czerwca 1941 r. z ochotników wyłącznie do użytku na froncie wschodnim i walczyła od sierpnia 1941 r. do października 1943r.Błękitna Dywizja (hiszp. La División Azul, niem. Blaue Division) lub 250 hiszpańska dywizja ochotnicza – formacja wojskowa z okresu II wojny światowej, złożona z hiszpańskich frankistów, którzy walczyli u boku armii niemieckiej na froncie wschodnim przeciwko Armii Czerwonej w okresie od 20 lipca 1941 do 20 października 1943. Oficjalna nazwa hiszpańska formacji brzmiała Division Española de Voluntarios (Hiszpańska Dywizja Ochotnicza), w języku niemieckim 250 Infanterie Division (spanische) (250 Dywizja Piechoty (hiszpańska)). Jej odpowiednikiem lotniczym była Błękitna Eskadra. Dywizja była formowana przez Wehrmacht.
Po niemieckim ataku na Związek Sowiecki 22 czerwca 1941 roku w Hiszpanii odbyły się wielkie wiece pod hasłem: „Rosja jest winna!” (czyli hiszpańska wojna domowa). W jakim stopniu wiece te odbywały się spontanicznie, czy też były inicjowane przez zainteresowane strony, nie można dziś z całą pewnością stwierdzić. Pewne jest, że rząd wykorzystał entuzjazm zwłaszcza młodych falangistów, by jeszcze tego samego dnia zwrócić się do niemieckiego posła z propozycją dobrowolnych stowarzyszeń na rzecz „walki z komunizmem”.
Po krótkich negocjacjach postanowiono wysłać ochotniczą dywizję piechoty, złożoną z kadr armii i ochotników z całej Hiszpanii. Ta División Española de Voluntarios składała się z czterech pułków piechoty (nazwanych na cześć ich dowódców Pimentela, Vierny, Esparza i Rodrigo) oraz jednego pułku artylerii i liczyła 640 oficerów, 2272 podoficerów i 14 780 szeregowców.
Prasie podkreślano ochotniczy charakter jednostki, ale w rzeczywistości wszystkie ważne stanowiska zajmowali członkowie armii, którzy byli regularnie wymieniani. Oprócz motywów antykomunistycznych ważną rolę w dobrowolnej rejestracji, zwłaszcza wśród oficerów, odgrywała poprawa ich możliwości zawodowych.
Źródło: Wikipedia
Szybki podgląd -
Samolot myśliwiec F16, srebrny oksydowany, metalowy znaczek na pin/ szpilkę, 25 x 20 mm (#7)
8,00 złStarannie wykonana przypinka w kształcie samolotu myśliwskiego F16 w kolorze srebrnym oksydowanym. Rozmiar 25 x 20 mm. Zapięcie na metalowy pin.
Szybki podgląd -
Tarcza naramienna Narwiku dla sił powietrznych i wojska (Narvikschild für die Luftwaffe und das Heer Narvikschild für die Luftwaffe und das Heer) – III Rzesza
45,00 złTarcza Narwiku została podarowana dekretem z 19 sierpnia 1940 roku przez Adolfa Hitlera. Tarcza została przyznana na pamiątkę wszystkim członkom Wehrmachtu, którzy brali udział w lądowaniu w Narwiku i w późniejszych walkach zgrupowania Narwik i była pierwszą odznaką bojową Wehrmachtu. Tarcze zostały nadawane w dwóch wersjach. Członkowie armii i sił powietrznych byli odznaczani srebrnymi tarczami, natomiast tarcze marynarki wojennej były pozłacane. Aby otrzymać nagrodę, należało złożyć wniosek. Tarcze zostały przyznane przez dowódcę gen. Dietla. Regulamin przyznawania nagród został później doprecyzowany tak, że pod uwagę brano jedynie myśliwców, którzy stacjonowali na terenie pomiędzy 9 kwietnia a 9 czerwca 1940 r. pod dowództwem grupy. Projekt pochodzi od prof. Richarda Kleina z Monachium. Tarczę noszono na lewym ramieniu. Odznaczenia zostały wyprodukowane przez firmę CE Juncker w Berlinie. Do garnituru cywilnego można było nosić to odznaczenie w postaci szpilki firmy Steinhauer & Lück z Lüdenscheid.
Odznaczeń dla wojska nadano około 4920, a dla lotnictwa około 1300. Nagrody mogły być również przyznane pośmiertnie członkom rodziny. Tarcze wykonywano z metalu bojowego.
Szybki podgląd -
Szpanga Luftwaffe za działania frontowe (Frontflugspange für Jäger) stare srebro – III Rzesza
50,00 złSzpangi lotnicze zostały podarowane przez Naczelnego Dowódcę Sił Powietrznych Hermanna Göringa 30 stycznia 1941 r. jako widoczny znak i rozpoznanie działań powietrznych na linii frontu. Wszyscy członkowie Luftwaffe, którzy brali udział w działaniach frontowych, operacji liniowych i którzy spełnili wymagania nagrody, zostali nagrodzeni. Frontflugspange została przekazana w 8 wersjach dla odpowiedniego rodzaju zastosowania w 3 etapach.
Brązową zapinkę przednią przyznano po 20 lotach wroga, srebrną po 60 lotach, a złotą zapinkę przednią po 110 lotach wroga.Szybki podgląd -
Odznaka NSDAP „W jedności siła” ze zjazdu w Norymbergi (1933) – III Rzesza
45,00 złOdznaka ze zjazdu NSDAP (niem. Reichsparteitag) – corocznego wiecu nazistowskiej partii NSDAP, odbywające się w latach 1923–1939 w Norymberdze. Po dojściu Adolfa Hitlera do władzy w 1933 stały się wielkimi propagandowymi wydarzeniami. Pierwszy zjazd NSDAP odbył się w 1923 w Monachium, drugi w 1926 w Weimarze, a od 1927 zaczęto je urządzać w Norymberdze. Miasto to wybrano z kilku pragmatycznych powodów: przede wszystkim znajdowało się w centrum Niemiec, miało odpowiednie warunki do przygotowania tak wielkiego wydarzenia oraz dobrze zorganizowany miejscowy oddział partii, którym kierował gauleiter Julius Streicher.
Sam Hitler mówił o Norymberdze, że to najbardziej niemieckie z niemieckich miast. Później wybór miejsca uzasadniano tym, że w czasach Świętego Cesarstwa Rzymskiego (I Rzesza) miasto zapisało się w tradycji jako ważna siedziba ówczesnych władców. Po 1933 zjazdy zaczęto organizować w okresie jesiennej równonocy pod hasłem Reichsparteitage des deutschen Volkes (Narodowy kongres partii Niemców), który miał symbolizować solidarność między ludźmi a nazistowską partią. Na ponad 11 km² planowano wznieść: stadion, wielkie podium dla przemawiających, pole do defilad i ogromną halę kongresową na 500 tys. osób w kształcie podkowy, którą nazywano „koloseum” (inspirowaną rzymskim Collosseum). Z planów zrealizowano jedynie niewielką część. Wszystko po to, by pomieścić rosnącą z roku na rok liczbę uczestników (w szczytowym momencie było to pół miliona) oraz propagandowo zademonstrować wielkość Niemiec. Początkowo w zjazdach brali udział głównie członkowie partii, później dołączały kolejne organizacje, takie jak: SA, SS czy Reichsarbeitsdienst.
Najważniejszym aspektem zjazdów w Norymberdze było wzmocnienie kultu Hitlera, przedstawianego jako zbawiciela Niemiec, wybranego przez opatrzność. Zgromadzone tłumy słuchały przemówień Führera, składały przysięgi lojalności i maszerowały przed nim. Konieczność nawet 5-godzinnego pozdrawiania maszerujących dwunastkami nazistów był dla Hitlera dużym wysiłkiem fizycznym, w osobistym gronie przyznawał się nawet do zawrotów głowy. Każdy zjazd był starannie wyreżyserowanym przedstawieniem, a niektóre z nich zaprojektował sam Albert Speer, główny architekt Hitlera.
źródło: Wikipedia
Szybki podgląd -
Brązowa odznaka III stopnia NSDAP za 10 lat służby – III Rzesza
55,00 złNagroda Dienstauszeichnung der NSDAP została przekazana dekretem z 2 kwietnia 1939 r. przez kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera za zasługi dla wszystkich członków partii, niezależnie od tego, czy byli liderami grupy, czy tylko członkami. Fuhrer chciał w ten sposób docenić wieloletnią lojalną pracę w służbie NSDAP. Nie miało znaczenia, czy praca ta miała charakter etatowy, czy wolontariacki. Nagroda za usługi przyznawana była w 3 stopniach. Pierwszy poziom był złotym krzyżem z białymi emaliowanymi ramionami krzyża, drugi poziom był srebrnym krzyżem z niebieskimi emaliowanymi ramionami krzyża, a trzeci poziom to brązowy krzyż bez emalii. Złoto przyznano po 25 latach, srebro po 15 latach, a brąz po 10 latach wiernej służby. Wykonano okazy z lekko zakrzywionymi ramionami krzyża i płaskimi krzyżami.
Nagroda za służbę była noszona na dużej sztabie medalowej. Niezwykłe było to, że kobiety nosiły nagrodę na szyi na wstążce o szerokości 15 mm (tak jak w przypadku Krzyża Matki). Tylko odpowiednie wstążki były noszone na małej sztabce medalowej. Jeśli przyznano wyższy poziom, niższy poziom nie musiał być odrzucany, można go było kontynuować.
źródło: Internet
Szybki podgląd -
Odznaka członkowska Deutsches Jungvolk (Deutsches Jungvolk Mitgliedsabzeichen) – III Rzesza
37,00 złOdznaka członkowska Deutsche Jungvolk (DJ) została prawdopodobnie wprowadzona około 1931 roku przez przywódcę Hitlerjugend, Theodora Adriana von Renteln. Po rezygnacji Kurta Grubera objął kierownictwo „Hitlerjugend, Bund deutscher Arbeitsjugend” (od lipca 1926) na krótki czas od października 1931 do 1932 jako 1. Reichsführer HJ. Po rezygnacji Grubera siedzibę HJ przeniesiono z Plauen do Monachium. Deutsches Jungvolk ma swoje korzenie w nacjonalistycznych grupach ruchu Wandervogel. Latem 1930 r. grupy austriackie i niemieckie połączyły się, tworząc „Niemiecką Młodzież, Ligę Młodzieży Wielkich Niemiec”. W 1931 DJ był związany z Hitlerjugend i od tego czasu był częścią Hitlerjugend. Niemiecka młodzież była narodowo-socjalistyczną organizacją młodzieżową zrzeszającą chłopców w wieku od 10 do 14 lat. Znakiem rozpoznawczym niemieckiej młodzieży był singiel „Siegrune”. W wieku 15 lat musiał przejść do Hitlerjugend.
Organizacja była tu również na zasadzie lidera, a członkowie posiadali szeregi. Grupy te nazywały się Jungeschaft, Jungzug, Fähnlein, Jungstamm i Jungbann. Stopnie były analogiczne do tego z dodatkiem „Führer”, np. Jungzugfuhrer, Fähnleinfuhrer lub Jungbannfuhrer jako najwyższy stopień. Członkowie Deutsches Jungvolk, oficjalnie Jungvolkjungen, byli również nazywani „Pimpfe”. Musieli przejść „test szczepień”, w ramach którego należało spełnić określone wymagania. Zaliczona próba została następnie wpisana do księgi występów DJ-a. Następnie można było zdobyć „Odznakę za osiągnięcia” niemieckiej młodzieży. Od 25 marca 1939 r. członkostwo w Deutsches Jungvolk stało się obowiązkowe.
źródło: Internet
Szybki podgląd
Wyświetlanie 469–480 z 646 wyników
