Niemieckie odznaczenie wojskowe

Wyświetlanie 25–36 z 66 wyników

  • Odznaka Gdańskiego Związku Obrony Przeciwlotniczej (Abzeichen Danziger Luftschutzbund) - III Rzesza

    Odznaka Gdańskiego Związku Obrony Przeciwlotniczej (Abzeichen Danziger Luftschutzbund) – III Rzesza

    37,00 

    Odznaka Danziger Luftschutzbund (DLB) – Odznaka Gdańskiego Związku Obrony Przeciwlotniczej. W czasie wojny wzrosło znaczenie Związku Ochrony Przeciwlotniczej Rzeszy (RLB). Jej struktury podlegały policji LS. Początki tej formacji w Gdańsku sięgają okresu międzywojennego – już w czerwcu 1933 r. w Wolnym Mieście Gdańsku powołano Gdańskie Towarzystwo Ochrony Przeciwlotniczej (DLB). Było ono formalnie niezależne, ale zorganizowane ściśle na wzór RLB, która istniała już wówczas w Rzeszy Niemieckiej. Początkowo obszar miast Gdańska i Sopotu podzielony był na dziewięć obwodów DLB, jednak z czasem ich liczba rosła (11 w 1939 r.).

    Równolegle z rozbudową DLB otwarto także szkoły obrony chemicznej i przeciwlotniczej pod kierunkiem gdańskiego SS. W chwili wybuchu wojny DLB liczyło już 2300 czynnych funkcjonariuszy. Związek szybko też się zjednoczył (jako jedna z pierwszych organizacji w Gdańsku) – już 5 października 1939 roku został włączony do RLB. Po utworzeniu Reichsgau Danzig-Westpreussen odpowiednio utworzono grupę okręgową RLB Danzig-Westpreussen, której kierownictwo znajdowało się w Elisabethwall. Garnizon gdański w strukturach RLB początkowo składał się z dwóch lokalnych grup: „Danzig” – dla Śródmieścia, Schidlitz i Langgarten (7 obwodów) oraz „Langfuhr-Zoppot” – dla Langfuhr, Neufahrwasser, Olivy i Sopotu (5 obwodów). Po integracji Prausta (1 kwietnia 1942 r.) powstała trzecia lokalna grupa RLB „Ziemia Gdańska”.

    źródło: opowiadaczehistorii.pl

    Szybki podgląd
  • Medal III stopnia za 8-letnią wierną służbę w SS (SS-Dienstauszeichnung 3. Stufe für 8 Jahre) - III Rzesza

    Brązowy medal III stopnia za 8-letnią wierną służbę w SS (SS-Dienstauszeichnung 3. Stufe für 8 Jahre) – III Rzesza

    55,00 

    Odznaczenia za zasługi dla SS wręczono pierwszy raz 30 stycznia 1938 r., w 5. rocznicę przejęcia władzy przez narodowych socjalistów, kanclerza Adolfa Hitlera. Do nagrody wyznaczone były wszystkie stowarzyszenia oddziałów dyspozycyjnych SS, stowarzyszenia Totenkopf i szkoły SS Junker. W dniu 21 października 1938 r. w drodze rozporządzenia określono wygląd odznaczenia za zasługi.

    Nagroda składała się z 4 poziomów.

    I stopień przyznawano po 25 latach służby,
    II stopień po 12,
    III stopień po 8,
    IV stopień po 4 latach lojalnej służby.

    I i II etap to krzyże w kształcie swastyki o wymiarach 37 x 37 mm, złocone lub posrebrzane. Poziomy 3 i 4 są w formie medalowej. Na wstążkach 1. i 2. poziomu znajdują się 2 Runy Zwycięstwa wyhaftowane w odpowiednim kolorze złotym lub srebrnym.

    Jak wszystkie odznaczenia służbowe w latach 1933-1945, odznaczenie SS noszono na wstędze chabrowej na lewej piersi lub na belce medalowej, przy czym wstęga II i I stopnia przedstawiała tkane runy w wskazanym kolorze (srebrny lub złoty). Gdy przyznawano wyższą nagrodę za zasługi, niższa miała być odrzucana, ale pozostawała własnością osoby, której ją powierzono.

    Do 1945 roku nie wprowadzono żadnych dalszych zmian. Dokładnych numerów nagród nie można już określić, ponieważ była to nagroda masowa. Jednak największą liczbę nagród uzyskano w czwartym i trzecim etapie. Poziom 2 i 1 był noszony w rzadkich przypadkach przez tak zwanych starych wojowników. Odznakę za służbę SS można było również nosić na równi z odznaką za służbę Wehrmachtu.

    Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., t. 4, 2001.

    Szybki podgląd
  • Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z liśćmi dębu(Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub) - III Rzesza

    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z liśćmi dębu (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub) – III Rzesza

    60,00 

    Krzyż Rycerski, właśc. Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (niem. Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes, RK) – niemiecki order, najwyższe odznaczenie wojskowe okresu III Rzeszy. Stanowił rozszerzenie klas Krzyża Żelaznego.

    Krzyż Rycerski został ustanowiony na początku II wojny światowej, 1 września 1939, przez Adolfa Hitlera. Początkowo stanowił on jedną klasę Krzyża Żelaznego, między Krzyżem Żelaznym I klasy a Krzyżem Wielkim Krzyża Żelaznego. W toku wojny ustanowiono dalsze cztery klasy Krzyża Rycerskiego: 3 czerwca 1940 Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, a 28 września 1941 Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami oraz z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami. Najwyższa klasa, Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami, została ustanowiona 29 grudnia 1944.

    Krzyż Rycerski został ustanowiony w celu wypełnienia luki pomiędzy istniejącymi już wcześniej w historii orderami: Krzyżem Żelaznym a Krzyżem Wielkim Krzyża Żelaznego. Podobnym orderem istniejącym w historii Niemiec był Pour le Mérite nadawany oficerom podczas I wojny światowej, lecz w odróżnieniu od niego, Krzyż Rycerski miał być nadawany żołnierzom wszystkich stopni w celu podkreślenia egalitaryzmu armii (mimo to, większość odznaczonych stanowili oficerowie).

    Krzyż Rycerski mógł być nadany co do zasady osobie odznaczonej uprzednio Krzyżem Żelaznym I klasy, następnie też zachowywano porządek nadawania kolejnych klas. Przede wszystkim nadawany był za wyjątkowy akt odwagi w obliczu nieprzyjaciela, mógł być też nadany za całokształt dowodzenia podczas bitwy. Ponadto, w lotnictwie myśliwskim był nadawany za uzyskanie odpowiedniej liczby punktów za zestrzelenie wrogich samolotów (początkowo 20 punktów, punkty zależały m.in. od liczby silników samolotów – do trzech za samolot czterosilnikowy). W marynarce był także nadawany za zatopienie okrętów lub statków o tonażu 100 000 BRT lub czyn wykraczający poza zwykłe obowiązki (np. uratowanie ciężko uszkodzonego okrętu). Podczas wojny szczegółowe kryteria były zaostrzane, lecz zdarzały się też wyjątki od ogólnych zasad.

    Krzyż Rycerski dzielił się na pięć klas (od najniższej):

    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub und Schwertern)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub, Schwertern und Brillanten)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Goldenem Eichenlaub, Schwertern und Brillanten).

    (źródło: Wikipedia)

    Szybki podgląd
  • Odznaka sympatyka NSDAP Przebudzenie Niemiec 1933 (Abzeichen NSDAP Deutschland Erwache 1933) - III Rzesza

    Odznaka sympatyka NSDAP Przebudzenie Niemiec 1933 (Abzeichen NSDAP Deutschland Erwache 1933) – III Rzesza

    37,00 

    Deutschland Erwache! był popularnym hasłem partii nazistowskiej, oznaczającym „Przebudzenie Niemiec!”. Data 1933 odnosi się do niemieckich wyborów federalnych w tym roku. Były to ostatnie wolne wybory w zjednoczonych Niemczech aż do 1990 roku. Było to hasło do powstania zarówno dla całych Niemiec jak i zapowiedź wielkich zmian. Wydano również wiele publikacji o tym samym tytule oraz filmy propagandowe.

    Narodowo-Socjalistyczna Niemiecka Partia Robotnicza (NSDAP) była partią polityczną założoną w Republice Weimarskiej, której program i ideologię (narodowy socjalizm) wyznaczał radykalny antysemityzm i nacjonalizm oraz odrzucenie demokracji i marksizmu.

    Szybki podgląd
  • Odznaka byłych żołnierzy Der Stahlhelm 1918 (Der Stahlhelm, Bund der Frontsoldaten 1918)

    Odznaka byłych żołnierzy Der Stahlhelm 1918 (Der Stahlhelm, Bund der Frontsoldaten 1918)

    35,00 

    Der Stahlhelm, Bund der Frontsoldaten, powszechnie znany jako Der Stahlhelm (Stalowy hełm), była niemiecką organizacją byłych żołnierzy z I wojny światowej istniejącą od 1918 do 1935 roku. Wchodziła w skład „Czarnej Reichswehry” i w schyłkowym okresie Republiki Weimarskiej działała jako paramilitarne skrzydło Monarchistycznej Niemieckiej Narodowej Partii Ludowej (DNVP), umieszczane na zebraniach partyjnych na stanowiskach uzbrojonych ochroniarzy (Saalschutz).

    Der Stahlhelm zostało założone 25 grudnia 1918 roku w Magdeburgu. Liga była od początku punktem zbornym sił odwetowych i nacjonalistycznych. W organizacji dominował światopogląd zorientowany na poprzedni reżim cesarski i monarchię Hohenzollernów.

    Chociaż Der Stahlhelm był oficjalnie podmiotem bezpartyjnym i ponadpartyjnym, po 1929 roku nabrał charakteru antyrepublikańskiego i antydemokratycznego. Jej celem była dyktatura niemiecka, przygotowanie programu odwetowego i ukierunkowanie lokalnej akcji antyparlamentarnej. Ze względów politycznych jej członkowie odróżnili się od partii nazistowskiej (NSDAP) jako „niemieccy faszyści”.

    Po przejęciu władzy przez nazistów 30 stycznia 1933 r. nowe władze wezwały do połączenia się z partyjną organizacją paramilitarną Sturmabteilung (SA). Der Stahlhelm nadal starał się zachować dystans wobec nazistów.

    W dniu 27 kwietnia 1933 r. Seldte oficjalnie ogłosił Der Stahlhelm podporządkowanym dowództwu Hitlera. Próby integracji Der Stahlhelm przez nazistów zakończyły się sukcesem w 1934 r. W trakcie „dobrowolnego” procesu Gleichschaltung organizacja została przemianowana na Nationalsozialistischer Deutscher frontkämpfer-Bund (Stahlhelm) Narodowo-Socjalistyczna Niemiecka Federacja Kombatantów (NSDFBSt), podczas gdy duże części zostały włączone do SA jako kontyngenty Wehrstahlhelm, Reserve I i Reserve II.

    Pozostałe lokalne grupy NSDFBSt zostały ostatecznie rozwiązane dekretem Adolfa Hitlera z 7 listopada 1935 r. Rywal Seldte, Duesterberg, został internowany w obozie koncentracyjnym Dachau w noc długich noży na początku lipca 1934 r., Ale wkrótce potem został zwolniony.

    Listopad 1933 przyniósł wprowadzenie przez Der Stahlhelm odznaki za długoletnie członkostwo. Stowarzyszenie wspierało Hitlera w czasie jego walki o władzę i takowa nagroda mogła być noszona. Stworzono kilka wersji odznaki z różnymi datami wstąpienia do organizacji. Daty te biegły od 1918 roku (siedemnastu odbiorców) do 1932r.

    Szybki podgląd
  • Gwiazda Orderu Zasługi Orła Niemieckiego z mieczami - III Rzesza

    Gwiazda Orderu Zasługi Orła Niemieckiego z mieczami (Verdienstorden vom Deutschen Adler mit dem Stern) – III Rzesza

    87,00 

    Order został ustanowiony w „Dzień Pracy Niemieckiej” (Tag der deutschen Arbeit), 1 maja w roku 1937 przez führera i kanclerza III Rzeszy Adolfa Hitlera w celu nagradzania obywateli cudzoziemskich za wybitne zasługi wojskowe i cywilne, niekoniecznie związane z III Rzeszą. W drodze wyjątku udekorowano orderem także dwóch obywateli niemieckich, kolejnych szefów berlińskiego MSZ. Po roku 1945 zabroniono noszenia orderu i nakazano stopić wszystkie insygnia, ale wielu dyplomatów nadal to czyniło po usunięciu swastyk z dekoracji orderowych.

    Według statutów z 1943 r. gwiazda Stopnia Specjalnego była złota, ośmiopromienna, z nałożonym na nią awersem oznaki; gwiazda Krzyża Wielkiego oraz I klasy była srebrna, ośmiopromienna; gwiazda II klasy była srebrna, sześciopromienna. Oprócz oznaki IV klasy order noszony był na czerwonej wstędze z biało-czarno-białymi obustronnymi bordiurami (wstęga Orderu I klasy i wstążka Brązowego Medalu miały dodatkowy wąski biały pasek pośrodku). W klasie wojskowej na oznace orderu położone były dwa skrzyżowane miecze oparte na poprzecznych ramionach krzyża; w przypadku medali zasługi – nad nimi.
    (źródło: Wikipedia)

    Szybki podgląd
  • Krzyż Żelazny I klasy 1939 (Eisernes Kreuz 1. Klasse 1939) - III Rzesza

    Krzyż Żelazny I klasy 1939 (Eisernes Kreuz 1. Klasse 1939) – III Rzesza

    45,00 

    Krzyż Żelazny (niem. Eisernes Kreuz, EK) – pruskie, potem niemieckie odznaczenie wojskowe nadawane za męstwo na polu walki, a także za sukcesy dowódcze. Jego kształt zaczerpnięto z krzyża teutońskiego, będącego symbolem Krzyżaków – zmieniono tylko proporcję, aby krzyż wpisywał się w plan kwadratu lub pola i tak czarny krzyż łaciński z białą obwódką, od tego momentu stał się bardzo ważnym elementem w historii Królestwa Prus, Cesarstwa Niemieckiego i Niemiec ogółem.

    Krzyż Żelazny został odnowiony 1 września 1939 roku przez Adolfa Hitlera jako odznaczenie wojenne i rozszerzony o stopień Krzyża Kawalerskiego. Zajął on miejsce pruskiego Pour le Merite. W czasie wojny wprowadzono do Krzyża Rycerskiego różne ulepszenia, takie jak liście dębu, miecze, liście dębu z mieczami, diamenty i złocone liście dębu z mieczami i diamentami.

    Krzyż Żelazny w 1939 r. składał się z 4 klas: Krzyża Wielkiego, Krzyża Kawalerskiego (wraz z jego podwyższeniami), klasy I i II.

    W przeciwieństwie do pierwotnego odznaczenia pruskiego, Krzyż Żelazny został przyznany w 1939 roku tylko bojownikom. Krzyże podczas produkcji były nieco grubsze, a ramy również wykonano z posrebrzanego metalu nieżelaznego. Krzyże wewnętrzne 1 klasy wykonywano z żelaza lub często czernionego metalu nieżelaznego. Są krzyże z nazwą producenta i bez. Na krzyżu I klasy znajduje się on najczęściej na igle lub podkładce śrubowej, na krzyżu II klasy najczęściej na obrączce lub na oczku.

    (źródło: Internet, Wikipedia)

    Szybki podgląd
  • Złoty Krzyż Zasługi I klasy za 40 lat wiernej służby publicznej

    Złoty Krzyż Zasługi I klasy za 40 lat wiernej służby publicznej (Treuedienst-Ehrenzeichen 1.Stufe für 40 Jahre 1938) – III Rzesza

    60,00 

    Ta odznaka honorowa została podarowana przez kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera 30 stycznia 1938 roku z okazji 5 rocznicy przejęcia władzy przez narodowych socjalistów. Nagroda składała się z 2 poziomów i poziomu specjalnego:

    •  I stopień nadawany był urzędnikom państwowym, urzędnikom, kolejarzom  i robotnikom po 40 latach wiernej służby w służbie publicznej i był pozłacanym krzyżem.
    • II stopień został nadany po 25 latach służby publicznej i był Krzyżem Srebrnym.
    • Specjalny poziom został przyznany robotnikom i pracownikom sektora prywatnego za 50 lat wiernej służby i był również srebrnym krzyżem, ale dębowy wieniec między ramionami krzyża jest złocony, a na górnej części znajduje się pozłacana liczba – 50 ramię krzyża.

    Na odwrocie napis: – Za wierną pracę (Für treue Arbeit). Oprócz bezpośredniego okresu służby wzięto pod uwagę okresy w Służbie Pracy Rzeszy, studia, służbę i szkolenie wojskowe, uwięzienie bez własnej winy i inne okresy kandydowania itp. Kiedy przyznano wyższy poziom, drugi poziom musiał zostać odrzucony, ale pozostał przy uhonorowanym. 12 sierpnia 1944 r. ponownie rozszerzono Medal Za Lojalność. Złoty liść dębu z numerem 50 na wstędze był ofiarowany na 50 lat. Projekt pochodzi od prof. Richarda Kleina z Monachium. Znanymi producentami byli: W. Deumer, Lüdenscheid, Deschler & Sohn, Monachium, Steinhauer & Lück, Lüdenscheid oraz Wächtler & Lange, Mittweida.

    Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., tom IV, 2001.

    Szybki podgląd
  • Odznaka członkowska NSDAP-N (Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei Nordschleswig) - III Rzesza

    Odznaka członkowska NSDAP-N (Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei Nordschleswig) – III Rzesza

    37,00 

    Partia nazistowska Północnego Szlezwiku, czyli obecnej Danii, która została założona w 1935 roku przez lekarza weterynarii Jensa Møllera – przewodniczącego mniejszości niemieckiej w południowej Jutlandii. Partia powstała na spotkaniu w Kilonii w 1935 roku po rywalizacji kilku grup i formacji partyjnych. Wszystkie zostały rozwiązane i po zebraniu weszły w skład nowej partii NSDAP-N. Fuzja nastąpiła za namową Berlina i uczyniła partię częścią niemieckiej partii macierzystej Rzeszy, podobnie jak inne formacje partii nazistowskiej mniejszości niemieckiej.

    Od 1938 r. przywództwo NSDAP-N w mniejszości było niekwestionowane. Mniejszość była politycznie i kulturowo zorganizowana i ustosunkowana zgodnie z niemieckim modelem Rzeszy. Schleswigsche Kameradschaft odpowiadał niemieckiemu SA Rzeszy, a młodzież mniejszości była zorganizowana w Deutsche Jungen- und Mädschenschaft Nordschleswig według tego samego modelu co Hitlerjugend.

    Organizacje rynku pracy były również zorganizowane na wzór nazistowski. Ta ideologiczna mobilizacja i sojusz były decydującym warunkiem wstępnym szeroko zakrojonej rekrutacji młodzieży z mniejszości do nazistowskiej służby wojennej. Aż do kapitulacji NSDAP-N była jedynym władcą mniejszości niemieckiej. Małe grupy opozycyjne, np Krąg Hadersleva wyszedł na jaw dopiero po wojnie.

    Głównym żądaniem partii było przesunięcie granicy, aby południowa Jutlandia / Nordschleswig ponownie stała się częścią Niemiec. Powstała w ten sposób absurdalna sytuacja, że ​​dwie partie nazistowskie – DNSAP i NSDAP-N stały się dla siebie najgorszymi przeciwnikami. Frits Clausen i duńscy naziści walczyli ze wszystkimi żądaniami rewizji granic, podczas gdy Jens Møller i mniejszość niemiecka, przeciwnie, nieustannie szukali wsparcia w Berlinie i Szlezwiku-Holsztynie dla ruchu granicznego.

    Mniejszość niemiecka była ściśle zbudowana przez partię. Mniejszość została podzielona na pięć okręgów partyjnych, odpowiednio Haderslev, Aabenraa, Sønderborg, Tønder i Tinglev. Zostały one następnie ponownie podzielone na Ortsgruppen, a największe z nich ponownie na Zellen. Najmniejszą jednostką był blok. Struktura ta całkowicie odpowiadała strukturze Niemieckiej Partii Nazistowskiej i opierała się na zasadzie przywódcy, tj. że każda jednostka miała jednego kierownika, który był odpowiedzialny tylko na szczycie hierarchii.

    Partia odegrała znaczącą rolę w związku z przyjęciem tysięcy niemieckich uchodźców m.in. Prusy Wschodnie, które pod koniec wojny znalazły się w Danii. Mniejszość i partia zorganizowały tzw. Flüchtlings-Hilfswerk, które zakwaterowały dużą liczbę niemieckich uchodźców w prywatnych domach. O utworzenie Flüchtlings-Hilfswerk Nordschleswig i całą organizację pracy dla uchodźców. zwłaszcza Anne Martensen (1896-1945) odegrała decydującą rolę jako przewodnicząca Wohlfartsdienst w Tinglev.

    źródło: Internet

    Szybki podgląd
  • Medal Błękitnej Dywizji w Rosji 1943 (Medaille der Blauen Division in Rusia 1943) - III Rzesza

    Medal Błękitnej Dywizji w Rosji 1943 (Medaille der Blauen Division in Rusia 1943) – III Rzesza

    55,00 

    Odznakę ustanowiono 9 listopada 1943 r., aby otrzymać hiszpańskich ochotników, którzy służyli w siłach niemieckich w Błękitnej Dywizji w Rosji. Chociaż Hiszpania była neutralna podczas II wojny światowej, jej rząd chciał wesprzeć niemiecką inwazję na Rosję zarówno w
    wdzięczności za pomoc Niemców podczas hiszpańskiej wojny domowej, jak i w celu zwalczania komunizmu. Błękitna Dywizja została utworzona pod koniec czerwca 1941 r. z ochotników wyłącznie do użytku na froncie wschodnim i walczyła od sierpnia 1941 r. do października 1943r.

    Błękitna Dywizja (hiszp. La División Azul, niem. Blaue Division) lub 250 hiszpańska dywizja ochotnicza – formacja wojskowa z okresu II wojny światowej, złożona z hiszpańskich frankistów, którzy walczyli u boku armii niemieckiej na froncie wschodnim przeciwko Armii Czerwonej w okresie od 20 lipca 1941 do 20 października 1943. Oficjalna nazwa hiszpańska formacji brzmiała Division Española de Voluntarios (Hiszpańska Dywizja Ochotnicza), w języku niemieckim 250 Infanterie Division (spanische) (250 Dywizja Piechoty (hiszpańska)). Jej odpowiednikiem lotniczym była Błękitna Eskadra. Dywizja była formowana przez Wehrmacht.

    Po niemieckim ataku na Związek Sowiecki 22 czerwca 1941 roku w Hiszpanii odbyły się wielkie wiece pod hasłem: „Rosja jest winna!” (czyli hiszpańska wojna domowa). W jakim stopniu wiece te odbywały się spontanicznie, czy też były inicjowane przez zainteresowane strony, nie można dziś z całą pewnością stwierdzić. Pewne jest, że rząd wykorzystał entuzjazm zwłaszcza młodych falangistów, by jeszcze tego samego dnia zwrócić się do niemieckiego posła z propozycją dobrowolnych stowarzyszeń na rzecz „walki z komunizmem”.

    Po krótkich negocjacjach postanowiono wysłać ochotniczą dywizję piechoty, złożoną z kadr armii i ochotników z całej Hiszpanii. Ta División Española de Voluntarios składała się z czterech pułków piechoty (nazwanych na cześć ich dowódców Pimentela, Vierny, Esparza i Rodrigo) oraz jednego pułku artylerii i liczyła 640 oficerów, 2272 podoficerów i 14 780 szeregowców.

    Prasie podkreślano ochotniczy charakter jednostki, ale w rzeczywistości wszystkie ważne stanowiska zajmowali członkowie armii, którzy byli regularnie wymieniani. Oprócz motywów antykomunistycznych ważną rolę w dobrowolnej rejestracji, zwłaszcza wśród oficerów, odgrywała poprawa ich możliwości zawodowych.

    Źródło: Wikipedia

    Szybki podgląd
  • Brązowa odznaka III stopnia NSDAP za 10 lat służby - III Rzesza

    Brązowa odznaka III stopnia NSDAP za 10 lat służby – III Rzesza

    55,00 

    Nagroda Dienstauszeichnung der NSDAP została przekazana dekretem z 2 kwietnia 1939 r. przez kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera za zasługi dla wszystkich członków partii, niezależnie od tego, czy byli liderami grupy, czy tylko członkami. Fuhrer chciał w ten sposób docenić wieloletnią lojalną pracę w służbie NSDAP. Nie miało znaczenia, czy praca ta miała charakter etatowy, czy wolontariacki. Nagroda za usługi przyznawana była w 3 stopniach. Pierwszy poziom był złotym krzyżem z białymi emaliowanymi ramionami krzyża, drugi poziom był srebrnym krzyżem z niebieskimi emaliowanymi ramionami krzyża, a trzeci poziom to brązowy krzyż bez emalii. Złoto przyznano po 25 latach, srebro po 15 latach, a brąz po 10 latach wiernej służby. Wykonano okazy z lekko zakrzywionymi ramionami krzyża i płaskimi krzyżami.

    Nagroda za służbę była noszona na dużej sztabie medalowej. Niezwykłe było to, że kobiety nosiły nagrodę na szyi na wstążce o szerokości 15 mm (tak jak w przypadku Krzyża Matki). Tylko odpowiednie wstążki były noszone na małej sztabce medalowej. Jeśli przyznano wyższy poziom, niższy poziom nie musiał być odrzucany, można go było kontynuować.

    źródło: Internet

     

    Szybki podgląd
  • Odznaka członkowska Deutsches Jungvolk (Deutsches Jungvolk Mitgliedsabzeichen) - III Rzesza

    Odznaka członkowska Deutsches Jungvolk (Deutsches Jungvolk Mitgliedsabzeichen) – III Rzesza

    37,00 

    Odznaka członkowska Deutsche Jungvolk (DJ) została prawdopodobnie wprowadzona około 1931 roku przez przywódcę Hitlerjugend, Theodora Adriana von Renteln. Po rezygnacji Kurta Grubera objął kierownictwo „Hitlerjugend, Bund deutscher Arbeitsjugend” (od lipca 1926) na krótki czas od października 1931 do 1932 jako 1. Reichsführer HJ. Po rezygnacji Grubera siedzibę HJ przeniesiono z Plauen do Monachium. Deutsches Jungvolk ma swoje korzenie w nacjonalistycznych grupach ruchu Wandervogel. Latem 1930 r. grupy austriackie i niemieckie połączyły się, tworząc „Niemiecką Młodzież, Ligę Młodzieży Wielkich Niemiec”. W 1931 DJ był związany z Hitlerjugend i od tego czasu był częścią Hitlerjugend. Niemiecka młodzież była narodowo-socjalistyczną organizacją młodzieżową zrzeszającą chłopców w wieku od 10 do 14 lat. Znakiem rozpoznawczym niemieckiej młodzieży był singiel „Siegrune”. W wieku 15 lat musiał przejść do Hitlerjugend.

    Organizacja była tu również na zasadzie lidera, a członkowie posiadali szeregi. Grupy te nazywały się Jungeschaft, Jungzug, Fähnlein, Jungstamm i Jungbann. Stopnie były analogiczne do tego z dodatkiem „Führer”, np. Jungzugfuhrer, Fähnleinfuhrer lub Jungbannfuhrer jako najwyższy stopień. Członkowie Deutsches Jungvolk, oficjalnie Jungvolkjungen, byli również nazywani „Pimpfe”. Musieli przejść „test szczepień”, w ramach którego należało spełnić określone wymagania. Zaliczona próba została następnie wpisana do księgi występów DJ-a. Następnie można było zdobyć „Odznakę za osiągnięcia” niemieckiej młodzieży. Od 25 marca 1939 r. członkostwo w Deutsches Jungvolk stało się obowiązkowe.

    źródło: Internet

    Szybki podgląd

Wyświetlanie 25–36 z 66 wyników