Złoty

Order Czerwonego Orła był pruskim Orderem Zasługi, założonym 17 listopada 1705 roku przez dziedzicznego księcia Brandenburgii-Bayreuth Georga Wilhelma jako Ordre de la sincérité (Order Szczerości i Niezłomności) jako rozkaz dworski rycerski. Od 1792 roku, po przyłączeniu ziem frankońskich Hohenzollernów do Prus, nadawał je król pruski. Order Orła Czerwonego był obecnie drugim po Orderze Orła Czarnego najwyższym odznaczeniem w państwie pruskim. Był on przyznawany aż do rewolucji listopadowej.

Wprowadzono wiele zmian. Prawdopodobnie Order powstał w oparciu o angielski Order Podwiązki, który książę Georg Wilhelma poznał podczas swoich podróży, konkurując z Ordre de la Concorde swojego ojca. Podobnie jak inne protestanckie zakony rycerskie, nie został nazwany na cześć świętego, ale raczej cnoty rycerskiej (podobnie jak w przypadku takich orderów jak: Order Lojalności Domu, Ordre de la Générosité, Order Integralności Niemieckiej). Krzyż zakonu przedstawiał orła czerwonego, herb Marszu Brandenburskiego, którym w 1415 roku został odznaczony frankoński Hohenzollern i którego tytuł margrabiego nosił także Hohenzollern panujący w Bayreuth i Ansbach. Medal nadał Orderowi początkowo nieoficjalną nazwę Orderu Brandenburskiego Orła Czerwonego.

Członkowie zakonu zobowiązali się do stałego przestrzegania statutu zakonu. Dotyczyło to również stałego noszenia krzyża zakonu. Służyło to jednak także autoprezentacji margrabiego, gdyż co roku w dzień św. Jerzego w zamku zakonnym w St. Georgen am See odbywała się kapituła zakonu. Tam także w przeznaczonym do tego celu kościele zakonnym odbyło się nabożeństwo.

Po śmierci Jerzego Wilhelma zakon stopniowo zanikał, aż do odnowienia go w 1734 roku przez Georga Friedricha Karla pod nazwą Wysokiego Książęcego Brandenburskiego Orderu Czerwonego Orła. W 1759 roku wprowadzono dwanaście wielkich krzyży.

Ostatni margrabia brandenburski – Ansbach i Bayreuth, Aleksander, nadał zakonowi w 1776 roku nowe statuty, które ponownie zmniejszyły liczbę rycerzy do trzydziestu. Wielkim krzyżom i rycerzom starego porządku pozwolono nadal nosić swoje insygnia, ale nie byli już uważani za pełnoprawnych członków zakonu.

Kiedy 2 grudnia 1791 roku Aleksander oddał księstwa Prusom, zakon przeszedł także do Prus i 12 czerwca 1792 roku został podniesiony do drugiego stopnia rycerskiego w monarchii przez Fryderyka Wilhelma II. Od tego czasu rycerze Orderu Czarnego Orła noszą zawsze jako ozdobę szyi Krzyż Kawalerski (od 1810 r. Krzyż Kawalerski I klasy), a od 1861 r. Krzyż Wielki Orderu Czerwonego Orła. W 1810 roku zakon został podzielony na trzy klasy. W 1830 roku do drugiej klasy dodano gwiazdę i utworzono czwartą klasę. W tamtym czasie każdy, kto otrzymał trzecią klasę po czwartej, nosił ten medal na wstążce na pierścieniu zakonu. Każdy, kto otrzymał kilka klas Orderu, począwszy od drugiej klasy, nosił na pierścieniu Order z dekoracją liścia dębu. W 1861 roku dodano Wielki Krzyż jako nową klasę najwyższego rzędu. W XIX wieku pisownia brzmiała: Rother Adler-Orden; W traktatach historycznych o odbiorcach stosuje się skrót RAO. Po rewolucji listopadowej i upadku monarchii w 1918 r. Order nie był już nadawany.

Od 1810 r. godłem medalu był rozszerzający się ku górze, emaliowany na biało krzyż św. Jerzego. Medalion na awersie przedstawiał czerwonego orła brandenburskiego z zieloną gałązką laurową w kłach, a na rewersie monogram „FW” pod pruską koroną królewską. Wielki Krzyż podarowany 18 października 1861 r. przez króla Wilhelma I z okazji jego koronacji w Królewcu był krzyżem św. Jana, z czerwonymi orłami w narożnikach krzyża; medalion na awersie przedstawiał monogram WR (Wilhelmus Rex), z motta zakonu SINCERE ET CONSTANTER (szczery i niezłomny). Medalion w klapie zawierał datę 18 października w dębowym wieńcu. 1861 . Wielki Krzyż był noszony na pomarańczowej szarfie z białymi paskami. Za szczególne zasługi do Krzyża Wielkiego dodawano łańcuch.

Niezwykle rzadkie odznaczenie, że prawie nie można ich kupić ani podać ceny. Jeden z nielicznych oryginałów został zlicytowany za kwotę 9300 euro.