Szybowiec

Odznaka Pilota Szybowcowego została podarowana 16 grudnia 1940 roku przez Ministra Lotnictwa Rzeszy i Naczelnego Wodza Luftwaffe Hermanna Göringa i mogła być nadawana członkom Sił Powietrznych, którzy wykazali się i wyróżnili po uzyskaniu odznaki „L” – licencja pilota szybowcowego.

Pierwotny pomysł stworzenia odznaki aktywności dla pilotów szybowcowych wyszedł z 7. Flieger-Division (jednostki powietrznodesantowej) pod dowództwem generała broni Richarda Putziera. Ministerstwo Lotnictwa Rzeszy, kierowane przez feldmarszałka Erharda Milcha, zwróciło się następnie do 7. Dywizji Lotniczej o przedstawienie kilku projektów, co faktycznie się wydarzyło. Po zatwierdzeniu przez Göringa projektu przez grafika Wilhelma Ernsta Peekhausa, firma C.E. Junker z Berlina zaoferował pierwszą próbkę i dopiero nieco później jesienią 1940 roku rozpoczęto produkcję odznaki pilota szybowcowego, którą następnie podarowano 16 grudnia 1940 roku.

Odznakę Pilota Szybowcowego Sił Powietrznych mogli nadawać tylko żołnierze czynni zawodowo, nawet jeśli przebywali na urlopie i mogli wykazać się odpowiednim stażem i uzyskaniem licencji pilota szybowcowego L. To samo dotyczyło urzędników służby cywilnej oraz członków korpusu inżynieryjnego i morskiego, gdy byli żołnierzami na urlopie. Jeżeli beneficjent posiadał odznakę pilota szybowcowego (lub inną odznakę Luftwaffe) przez co najmniej cztery lata i opuścił Luftwaffe z honorem, w zamian otrzymywał odznakę pamiątkową pilota.

W pierwszych latach jego powstania odznaka pilota szybowcowego mogła być noszona jedynie jako wojskowa odznaka honorowa z mundurem Wehrmachtu (Siły Powietrzne) lub mundurem Narodowosocjalistycznego Korpusu Lotniczego jako przypinka po lewej stronie skrzynia, pod którą może być odznaczony Żelaznym Krzyżem. Można go było nosić na równi z odznaką pilota z okresu wojny światowej 1914/18. Jednak noszenie odznaki pilota szybowcowego razem z jakąkolwiek inną odznaką działalności Luftwaffe, z wyjątkiem odznaki spadochroniarza Luftwaffe, było zabronione. Ponadto noszenie odznaki w stroju cywilnym, nawet w miniaturze, było zabronione pod groźbą kary. Oprócz metalowej plakietki istniała również wersja haftowana, która została wycofana 8 maja 1942 r. i nie była już wydawana. Od 29 listopada 1943 roku odznakę można było nosić na wszystkich mundurach partyjnych NSDAP.

Jest to jedna z najrzadszych odznak działalności Luftwaffe.