rekonstrukcja

Wyświetlanie 145–156 z 182 wyników

  • Złota Odznaka Spadochroniarza Luftwaffe (Golden Fallschirmschützenabzeichen der Luftwaffe) - III Rzesza

    Złota Odznaka Spadochroniarza Luftwaffe (Golden Fallschirmschützenabzeichen der Luftwaffe) – III Rzesza

    60,00 

    Odznaka Spadochroniarza Luftwaffe (Fallschirmschützenabzeichen der Luftwaffe) została podarowana 5 listopada 1936 roku przez Naczelnego Dowódcę Sił Powietrznych Niemiec Hermanna Göringa i była nadawana oficerom, podoficerom i szeregowcom Wehrmachtu po pomyślnym ukończeniu kursu spadochronowego. Wyjątkiem byli oficerowie i podoficerowie, którzy pracowali jako nauczyciele w szkole spadochronowej. Otrzymali oni odznakę spadochroniarza natychmiast po pomyślnym ukończeniu szkolenia spadochronowego, ponieważ opanowali już szkolenie strzeleckie.

    Odznaka Spadochroniarza została przyznana za udany kurs skoczków w jednej ze szkół spadochronowych Sił Powietrznych. Trwało to początkowo dwa miesiące i zostało skrócone w czasie wojny. Odznakę Spadochroniarza Sił Powietrznych nadano wraz z dowodem nabycia, tzw. licencją spadochroniarza, po sześciu udanych skokach. Certyfikat i odznaka były bezpośrednio powiązane z zależnym od stopnia dodatkiem spadochroniarza w wysokości od 65 do 120 marek miesięcznie. Aby otrzymać licencję i zasiłek, dany członek Wehrmachtu musiał zademonstrować minimalną liczbę sześciu skoków rocznie. Odznaka była noszona jako wielki honor.

    Odznaka była noszona jako przypinka na lewej piersi.

    Szybki podgląd
  • Zawieszka patriotyczna z czaszką, kolor stare srebro - III Rzesza

    Zawieszka patriotyczna z czaszką, kolor stare srebro – III Rzesza

    35,00 

    Wisiorek z czaszką z czasów III Rzeszy najczęściej noszony przez kobiety lub dzieci. Zawieszany był na łańcuszku lub rzemyku. Wysyłamy razem z rzemykiem.

    Szybki podgląd
  • Srebrny Medal Orderu Orła Czerwonego IV klasy

    Srebrny Medal Orderu Orła Czerwonego IV klasy (1861-1918) – Cesarstwo Niemieckie

    70,00 

    Królewski Order Orła Czerwonego wyłonił się z książęcego brandenburskiego Orderu Czerwonego Orła. 12 czerwca 1792 roku król Fryderyk Wilhelm II (Wielki) potwierdził ten rozkaz jako nagrodę królewską. W ramach zmian wprowadził pruską koronę królewską zamiast korony książęcej, a na odwrocie litery FWR (Friedrich, Wilhelm, Rex czyli Król). Od tego dnia wprowadzono wiele zmian. W 1810 roku król Fryderyk Wilhelm III założył zakon. Order rozszerzono na klasy III i IV, a dla klas I i II dodano jeszcze liście dębu. W 1848 roku umieszczono miecze dla służby wojskowej. W okresie od 1848 do 1854 roku pojawiły się wersje z fioletowym orłem i fioletowym orłem w medalionie, ale od 1854 roku liliowy kolor orła w medalionie został zastąpiony szkarłatem i to już pozostało. W 1832 r. wstęga została podarowana i wręczona rycerzom III stopnia, którzy służyli wiernie zakonowi przez 10 lat lub dłużej.

     

    Szybki podgląd
  • Orzeł Niemiecki do czapki oficerskiej, oficera Luftwaffe, naszywka - III Rzesza

    Orzeł Niemiecki do czapki oficerskiej, oficera Luftwaffe, naszywka – III Rzesza

    29,00 

    Orzeł Niemiecki III Rzeszy do czapki oficerskiej noszonej przez oficerów Luftwaffe w formie haftowanej naszywki.

    Szybki podgląd
  • Zawieszka patriotyczna ze swastyką, kolor srebrny - III Rzesza

    Zawieszka patriotyczna ze swastyką, kolor srebrny – III Rzesza

    35,00 

    Wisiorek ze swastyką z czasów III Rzeszy najczęściej noszony przez kobiety lub dzieci. Zawieszany był na łańcuszku lub rzemyku.

    Szybki podgląd
  • Srebrna Odznaka Wojenna Artylerii Marynarki Wojennej (Kriegsabzeichen für die Marineartillerie in Silber) - III Rzesza

    Srebrna Odznaka Wojenna Artylerii Marynarki Wojennej (Kriegsabzeichen für die Marineartillerie in Silber) – III Rzesza

    55,00 

    Odznaka wojenna dla artylerii morskiej (Kriegsabzeichen für die Marineartillerie) została podarowana 24 czerwca 1941 roku przez Naczelnego Wodza Marynarki Wojennej Wielkiego Admirała Ericha Raedera. Mogła być przyznawana wszystkim stopniom artylerii morskiej i morskich jednostek przeciwlotniczych w uznaniu odpowiedzialnych i skutecznych walk w zakresie obrony przeciwlotniczej na pancernikach. Kwalifikowani byli żołnierze wszystkich stopni, którzy osiągnęli określoną liczbę punktów w tej walce. Punkty przyznawano m.in. za zestrzelenie samolotu bojowego, skuteczne namierzenie samolotu reflektorami przeciwlotniczymi czy zlokalizowanie drogą radiową wrogich jednostek bojowych. W tym celu prowadzono spisy. Były też wyjątki, takie jak wybitne osiągnięcia, służba w dowództwie. Warunkiem przyznania nagrody była godność i dobre zachowanie oraz uzyskanie 8 punktów według następującego systemu:

    1. Zestrzelenie wrogiego samolotu przez ciężką, średnią lub lekką baterię przeciwlotniczą – 2 punkty
    2. Udział w zabójstwie z użyciem wielu baterii – 1 punkt
    3. Pomyślna operacja baterii przeciwlotniczej 150 cm lub plutonu przeciwlotniczego 60 cm, która stworzyła warunki do skutecznej walki baterii przeciwlotniczych lub myśliwców nocnych – ½ punktu
    4. Pomyślne działanie radiowych urządzeń pomiarowych, które na podstawie podanej lokalizacji celu jest jednoznacznie przypisane do zestrzelenia wrogiego statku powietrznego przez artylerię przeciwlotniczą w ogniu samolotów i jest tym rejestrowane – 2 punkty
    5. Pomyślna operacja sztabów bojowych dowództw grupy lub podgrupy przeciwlotniczej, która umożliwiła zestrzelenie wroga ogniem lotniczym – 2 pkt.

    Odznaka Wojenna Artylerii Marynarki Wojennej może być również przyznawana niezależnie od powyższych warunków:
    – za wybitne osiągnięcia bojowe
    – za zasługi dla dowództwa dla oficerów na stanowiskach od dowódców oddziałów w dół, o ile nie zostaną wręczone inne odznaczenia
    – zmarli, którzy spełnili lub byli blisko spełnienia powyższych warunków, jeżeli ich śmierć jest wynikiem urazu, wypadku lub choroby odniesionej lub nabytej podczas pełnienia służby.

    Nagroda była noszona jako medal na lewej piersi.

    Szybki podgląd
  • Medal IV stopnia za 4-letnią wierną służbę w SS (SS-Dienstauszeichnung 4. Stufe für 4 Jahre) - III Rzesza

    Czarny medal IV stopnia za 4-letnią wierną służbę w SS (SS-Dienstauszeichnung 4. Stufe für 4 Jahre) – III Rzesza

    55,00 

    Odznaczenia za zasługi dla SS wręczono pierwszy raz 30 stycznia 1938 r., w 5. rocznicę przejęcia władzy przez narodowych socjalistów, kanclerza Adolfa Hitlera. Do nagrody wyznaczone były wszystkie stowarzyszenia oddziałów dyspozycyjnych SS, stowarzyszenia Totenkopf i szkoły SS Junker. W dniu 21 października 1938 r. w drodze rozporządzenia określono wygląd odznaczenia za zasługi.

    Nagroda składała się z 4 poziomów.

    I stopień przyznawano po 25 latach służby,
    II stopień po 12,
    III stopień po 8,
    IV stopień po 4 latach lojalnej służby.

    I i II etap to krzyże w kształcie swastyki o wymiarach 37 x 37 mm, złocone lub posrebrzane. Poziomy 3 i 4 są w formie medalowej. Na wstążkach 1. i 2. poziomu znajdują się 2 Runy Zwycięstwa wyhaftowane w odpowiednim kolorze złotym lub srebrnym.

    Jak wszystkie odznaczenia służbowe w latach 1933-1945, odznaczenie SS noszono na wstędze chabrowej na lewej piersi lub na belce medalowej, przy czym wstęga II i I stopnia przedstawiała tkane runy w wskazanym kolorze (srebrny lub złoty). Gdy przyznawano wyższą nagrodę za zasługi, niższa miała być odrzucana, ale pozostawała własnością osoby, której ją powierzono.

    Do 1945 roku nie wprowadzono żadnych dalszych zmian. Dokładnych numerów nagród nie można już określić, ponieważ była to nagroda masowa. Jednak największą liczbę nagród uzyskano w czwartym i trzecim etapie. Poziom 2 i 1 był noszony w rzadkich przypadkach przez tak zwanych starych wojowników. Odznakę za służbę SS można było również nosić na równi z odznaką za służbę Wehrmachtu.

    Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., t. 4, 2001.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Pilota Wojskowego 1913 (Abzeichen Militär-Flugzeugführer 1913) - Cesarstwo Pruskie

    Odznaka Pilota Wojskowego 1913 (Abzeichen Militär-Flugzeugführer 1913) – Cesarstwo Pruskie

    60,00 

    Odznaka ta została podarowana przez Wilhelma II w styczniu 1913 roku. Otrzymać ją mogli wszyscy oficerowie, podoficerowie i żołnierze, którzy po pomyślnym przeszkoleniu i zdaniu dwóch egzaminów pilotażowych otrzymali świadectwo przeszkolenia pilota wojskowego wydane przez Inspektorat Lotnictwa Wojskowego i Pojazdów Samochodowych.
    Te odznaki były wykonane w różnych wersjach. Materiał składał się ze srebra, posrebrzanego metalu nieżelaznego, posrebrzanego drobnego cynku lub posrebrzanego żelaza. Istnieją wersje wydrążone, jak również płaskie. Ze względu na różną produkcję i materiał, różnice w rozmiarze są od 1 do 3 mm.Wykonano również połówki do przypinania lub na medalierską listwę (rozmiar: 50 x 30 mm). Rzadko spotykane są wzory haftowane metalową nicią.

    Szybki podgląd
  • Medal Purpurowego Serca (Purple Heart) - USA

    Medal Purpurowego Serca (Purple Heart) – USA

    60,00 

    Purpurowe Serce z angielskiego Purple Heart to amerykańskie odznaczenie wojskowe dla rannych. Zostało po raz pierwszy ustanowione przez Jerzego Waszyngtona w 1782 r., autoryzowane 3 lutego 1932 r., odnowione w 1985 r. przez Ronalda Reagana, obecnie funkcjonuje jako szesnaste w hierarchii amerykańskich odznaczeń wojskowych, za Brązową Gwiazdą, a przed Medalem Chwalebnej Służby.

    Jest przyznawane w imieniu prezydenta Stanów Zjednoczonych tym, którzy zostali ranni albo zabici w czasie służby wojskowej w Armii Stanów Zjednoczonych lub walcząc u jej boku po 5 kwietnia 1917 r. Może być nadane wielokrotnie.

    Jest to jedyne amerykańskie odznaczenie, do którego otrzymania nie potrzeba niczyjej rekomendacji, a które otrzymuje się automatycznie po tym, kiedy żołnierz amerykański zostanie ranny lub zabity, spełniając przy tym którykolwiek z następujących warunków:

    – w dowolnej akcji przeciw wrogom USA,
    – w dowolnej akcji sił zbrojnych skierowanych przeciwko krajowi wspieranemu przez armię amerykańską,
    – w wyniku ataku terrorystycznego skierowanego przeciw USA lub krajom sprzymierzonym z USA,
    – w wyniku działań związanych z ustanawianiem przez USA lub ich sprzymierzeńców pokoju w innych krajach,
    – w wyniku obrażeń odniesionych w niewoli.

    Odznaczenie zostaje nadane także żołnierzom postrzelonym przez żołnierza własnej armii, jeżeli:

    – stało się to podczas walki (np. przez niedokładne celowanie),
    – zostanie się zranionym lub zabitym z rąk żołnierza, który strzelał do kolegi umyślnie.

    Nie brane pod uwagę są też osoby, które zraniły się same (zarówno umyślnie jak i przypadkowo), lub popełniły samobójstwo. Odznaczenie nadawane jest wyłącznie za rany fizyczne, nie obejmuje uszczerbków na zdrowiu psychicznym spowodowanych uczestnictwem w działaniach wojennych.

    Źródło: Wikipedia

    Szybki podgląd
  • Czarna Odznaka za Rany Cesarskiej Marynarki Wojennej 1918 (Schwarzes Verwundetenabzeichen der Marine 1918)

    Czarna Odznaka za Rany Cesarskiej Marynarki Wojennej 1918 (Schwarzes Verwundetenabzeichen der Marine 1918)

    55,00 

    Odznaka ta została nadana w uznaniu żołnierzy, którzy zostali ranni w walce przez wroga lub którzy zostali inwalidami w wyniku urazu.

    24 czerwca 1918 r. Wilhelm II podarował odznakę rannego marynarki wojennej członkom Marynarki Wojennej Cesarstwa. Przypisano trzy poziomy (czarny, srebrny/ matowy biały i złoty/ matowy żółty). Nagroda została przyznana tylko za rannych w walce morskiej.

    Posiadacze odznaczenia, którzy odnieśli kolejną ranę w wojsku od 1939 r., otrzymali polecenie wymiany na Odznakę Rannego (1939 r.) w czasie II wojny światowej.

    Warunki przyznania nagrody określały m.in.

    „Chcę nadać odznakę rannym w służbie ojczyźnie jako szczególne uznanie. Odznaka ma na celu uhonorowanie tych, którzy wykrwawili się za ojczyznę lub którzy stracili zdrowie w strefie działań wojennych na skutek wrogich wpływów i przez to są niezdolni do pracy”.

    Odznaka została przyznana w trzech etapach:

    – w kolorze czarnym (na jedną i dwie rany)
    – w kolorze srebrnym (na trzy i cztery rany)
    – w kolorze złotym (dla pięciu i więcej ran)

    Od 30 stycznia 1936 r. wyższe stopnie mogły być również przyznawane dekretem za rzadsze obrażenia, jeśli uzasadniała to ciężkość obrażeń lub nawet okaleczenie.
    Odznakę można było nosić również na odzieży cywilnej. W handlu sprzedawano wówczas wersje wykonane ze srebra, jako miniatury lub krążki śrubowe.

    Szybki podgląd
  • Srebrna Odznaka za Rany Cesarskiej Marynarki Wojennej 1918 (Verwundetenabzeichen der Marine 1918 in Silber)

    Srebrna Odznaka za Rany Cesarskiej Marynarki Wojennej 1918 (Verwundetenabzeichen der Marine 1918 in Silber)

    55,00 

    Odznaka ta została nadana w uznaniu żołnierzy, którzy zostali ranni w walce przez wroga lub którzy zostali inwalidami w wyniku urazu.

    24 czerwca 1918 r. Wilhelm II podarował odznakę rannego marynarki wojennej członkom Marynarki Wojennej Cesarstwa. Przypisano trzy poziomy (czarny, srebrny/ matowy biały i złoty/ matowy żółty). Nagroda została przyznana tylko za rannych w walce morskiej.

    Posiadacze odznaczenia, którzy odnieśli kolejną ranę w wojsku od 1939 r., otrzymali polecenie wymiany na Odznakę Rannego (1939 r.) w czasie II wojny światowej.

    Warunki przyznania nagrody określały m.in.

    „Chcę nadać odznakę rannym w służbie ojczyźnie jako szczególne uznanie. Odznaka ma na celu uhonorowanie tych, którzy wykrwawili się za ojczyznę lub którzy stracili zdrowie w strefie działań wojennych na skutek wrogich wpływów i przez to są niezdolni do pracy”.

    Odznaka została przyznana w trzech etapach:

    – w kolorze czarnym (na jedną i dwie rany)
    – w kolorze srebrnym (na trzy i cztery rany)
    – w kolorze złotym (dla pięciu i więcej ran)

    Od 30 stycznia 1936 r. wyższe stopnie mogły być również przyznawane dekretem za rzadsze obrażenia, jeśli uzasadniała to ciężkość obrażeń lub nawet okaleczenie.
    Odznakę można było nosić również na odzieży cywilnej. W handlu sprzedawano wówczas wersje wykonane ze srebra, jako miniatury lub krążki śrubowe.

    Szybki podgląd
  • Odznaka za Walkę z Bandami, złota (Bandenkampfabzeichen) - III Rzesza

    Odznaka za Walkę z Bandami, złota (Bandenkampfabzeichen) – III Rzesza

    47,00 

    Odznaka za Walkę z Bandami (niem. Bandenkampfabzeichen) – niemieckie odznaczenie ustanowione przez Adolfa Hitlera 29 stycznia 1944 (przepisy wykonawcze wydano 30 stycznia 1944), związane początkowo między innymi z walkami przeciwko partyzantom Narodowej Armii Wyzwolenia Jugosławii. Rozkazem z 31 lipca 1942 Reichsführer-SS Heinrich Himmler zakazał używania w oficjalnych dokumentach terminu „partyzant”, nakazując w zamian stosowanie określeń: „bandyta” i „bandy”. Używano ich odtąd w odniesieniu do wszystkich antyniemieckich ruchów partyzanckich i konspiracyjnych działających w okupowanej Europie.

    Dla przykładu SS-Obergruppenführer Erich von dem Bach-Zelewski, któremu Himmler powierzył zadanie kierowanie akcjami antypartyzanckimi na tyłach frontu wschodniego, piastował stanowisko „pełnomocnika Reichsführera SS do zwalczania band” (Der Bevollmächtigte des Reichsführer SS für Bandenbekämpfung), a od czerwca 1943 „szefa formacji do walki z bandami” (Der Chef der Bandenbekämpfungsverbände).

    „Odznakę za Walkę z Bandami” nadawano w trzech stopniach (brązowym, srebrnym i złotym) żołnierzom biorącym udział w walkach antypartyzanckich – przy czym żołnierzom wojsk lądowych Heer i Waffen-SS przysługiwała odznaka: brązowa (za 20 dni walk), srebrna (za 50 dni walk), złota (za 100 dni walk). Po II wojnie światowej, w 1957 w Niemczech Zachodnich zakazano używania orderu ze swastyką i czaszką, a w 1958 wprowadzono wersję bez swastyki i czaszki.

    źródło: wikipedia

    Szybki podgląd

Wyświetlanie 145–156 z 182 wyników