niemcy

Partia nazistowska Północnego Szlezwiku, czyli obecnej Danii, która została założona w 1935 roku przez lekarza weterynarii Jensa Møllera – przewodniczącego mniejszości niemieckiej w południowej Jutlandii. Partia powstała na spotkaniu w Kilonii w 1935 roku po rywalizacji kilku grup i formacji partyjnych. Wszystkie zostały rozwiązane i po zebraniu weszły w skład nowej partii NSDAP-N. Fuzja nastąpiła za namową Berlina i uczyniła partię częścią niemieckiej partii macierzystej Rzeszy, podobnie jak inne formacje partii nazistowskiej mniejszości niemieckiej.

Od 1938 r. przywództwo NSDAP-N w mniejszości było niekwestionowane. Mniejszość była politycznie i kulturowo zorganizowana i ustosunkowana zgodnie z niemieckim modelem Rzeszy. Schleswigsche Kameradschaft odpowiadał niemieckiemu SA Rzeszy, a młodzież mniejszości była zorganizowana w Deutsche Jungen- und Mädschenschaft Nordschleswig według tego samego modelu co Hitlerjugend.

Organizacje rynku pracy były również zorganizowane na wzór nazistowski. Ta ideologiczna mobilizacja i sojusz były decydującym warunkiem wstępnym szeroko zakrojonej rekrutacji młodzieży z mniejszości do nazistowskiej służby wojennej. Aż do kapitulacji NSDAP-N była jedynym władcą mniejszości niemieckiej. Małe grupy opozycyjne, np Krąg Hadersleva wyszedł na jaw dopiero po wojnie.

Głównym żądaniem partii było przesunięcie granicy, aby południowa Jutlandia / Nordschleswig ponownie stała się częścią Niemiec. Powstała w ten sposób absurdalna sytuacja, że ​​dwie partie nazistowskie – DNSAP i NSDAP-N stały się dla siebie najgorszymi przeciwnikami. Frits Clausen i duńscy naziści walczyli ze wszystkimi żądaniami rewizji granic, podczas gdy Jens Møller i mniejszość niemiecka, przeciwnie, nieustannie szukali wsparcia w Berlinie i Szlezwiku-Holsztynie dla ruchu granicznego.

Mniejszość niemiecka była ściśle zbudowana przez partię. Mniejszość została podzielona na pięć okręgów partyjnych, odpowiednio Haderslev, Aabenraa, Sønderborg, Tønder i Tinglev. Zostały one następnie ponownie podzielone na Ortsgruppen, a największe z nich ponownie na Zellen. Najmniejszą jednostką był blok. Struktura ta całkowicie odpowiadała strukturze Niemieckiej Partii Nazistowskiej i opierała się na zasadzie przywódcy, tj. że każda jednostka miała jednego kierownika, który był odpowiedzialny tylko na szczycie hierarchii.

Partia odegrała znaczącą rolę w związku z przyjęciem tysięcy niemieckich uchodźców m.in. Prusy Wschodnie, które pod koniec wojny znalazły się w Danii. Mniejszość i partia zorganizowały tzw. Flüchtlings-Hilfswerk, które zakwaterowały dużą liczbę niemieckich uchodźców w prywatnych domach. O utworzenie Flüchtlings-Hilfswerk Nordschleswig i całą organizację pracy dla uchodźców. zwłaszcza Anne Martensen (1896-1945) odegrała decydującą rolę jako przewodnicząca Wohlfartsdienst w Tinglev.

źródło: Internet

Pierścień Ofiar NSDAP (Opferring der NSDAP), znany również jako Pierścień Ofiar NS (NS-Opfering), był instytucją Narodowo-Socjalistycznej Niemieckiej Partii Robotniczej poniżej poziomu Rzeszy, mającą na celu regularne zbieranie datków finansowych.

Pierścień ofiar NSDAP został po raz pierwszy udokumentowany w 1927 roku w powiecie Górna Bawaria-Szwabia. Ponieważ znaczna część regularnych składek członkowskich musiała być płacona kierownictwu Rzeszy, struktury leżące pod spodem były często słabo finansowane. Dochody z kręgu ofiar utrzymywały się natomiast na poziomie lokalnym lub regionalnym, co w konsekwencji doprowadziło do powstania licznych kół ofiar na szczeblu lokalnym, powiatowym i powiatowym. Zgodnie z wolą kierownictwa NSDAP Rzeszy kręgi ofiar miały tworzyć przede wszystkim „zamożni przyjaciele i sympatycy partii”. Jedną z nich był tzw. Freiheitsbewegung NSDAP Opferring – Ruch Wolnościowy NSDAP Krąg Ofiarnych. Lojalni wyznawcy nazizmu nie będący członkami NSDAP zajmowali się akcjami propagandowymi, politycznymi i zbiórkami pieniędzy.

Oprócz finansowania partii na niższym szczeblu, krąg ofiar służył także do rejestrowania osób, które z różnych powodów nie należały do ​​NSDAP oraz odsysania członków nie wykonujących czynnej pracy partyjnej. Zbierano go zwykle poprzez wydawanie znaczków, które naklejano na własne legitymacje członkowskie oraz na legitymacje członkowskie. W rezultacie działalność zbierania na niższych poziomach mogła być dobrze monitorowana przez wyższy poziom.

W 1936 r. działalność kół ofiar została początkowo ograniczona, gdy skarbnik Rzeszy NSDAP Franz Xaver Schwarz zakazał ich ponownego tworzenia lub rozbudowy. Rozkaz Schwarza z marca 1943 r. definitywnie ich zakazał, ponieważ „nie do pogodzenia z reputacją ruchu” było zezwolenie pierścieniowi ofiar „jako instytucji partyjnej na istnienie jako organizacji, której jedynym zadaniem jest zbieranie składek”. Niemniej jednak wiele pierścieni ofiarnych najwyraźniej istniało do końca wojny w 1945 roku.

W okresie denazyfikacji krąg ofiar nie został sklasyfikowany jako organizacja NSDAP. W literaturze dotyczącej narodowego socjalizmu jest on jednak często błędnie uznawany za odrębną strukturę partii (zapewne głównie ze względu na trudną sytuację źródłową). Jednak nigdy nie istniał na poziomie imperialnym.

Kręgi ofiar istniały także w niektórych regionalnych ugrupowaniach NSDAP za granicą. Należy rozróżnić alzacki krąg ofiar, który powstał w Alzacji po niemieckiej okupacji Francji jesienią 1940 r. i był prekursorem przyjęcia NSDAP. Mówi się również, że istniał krąg ofiar Narodowo-Socjalistycznej Ludowej Opieki Społecznej (NSV). Jednak w fachowej literaturze dotyczącej NSI nie ma o tym wzmianki.

źródło: Wikipedia, Odkrywca.pl