Laponia

Tarcza Laponii (niem . Lapplandschild) było niemieckim odznaczeniem wojskowym z czasów II wojny światowej nadawanym personelowi wojskowemu 20. Armii Górskiej generała Franza Böhme, który brał udział w kampanii na dwóch frontach przeciwko nacierającym siłom fińskiej i radzieckiej Armii Czerwonej w Laponii w okresie od listopada 1944 r. do końca wojny w maju 1945 r. Nadano go mężczyznom, którzy „honorowo służyli” przez sześć miesięcy w regionie lub zostali ranni podczas tamtejszych działań. Został zatwierdzony w lutym 1945 roku i był ostatnią oficjalnie ustanowioną niemiecką tarczą kampanii podczas wojny.

Ponieważ tarcza została zatwierdzona i zaprojektowana na krótko przed zakończeniem wojny, pierwsi odbiorcy odnotowali tę nagrodę w swojej wojskowej książeczce płac w marcu 1945 r. Jednak prezentacja tarczy rozpoczęła się dopiero w lipcu 1945 r., po kapitulacji Niemiec, część nagród wpisano do książeczek płac dopiero w sierpniu 1945 r.

Pod koniec wojny, gdy rozbrojone siły niemieckie w Laponii oczekiwały na repatriację, pozostawały pod dowództwem własnych oficerów i posiadały funkcjonującą biurokrację wojskową. Chociaż wydano zezwolenie wcześniej, dopiero w okresie bezpośrednio powojennym wyprodukowano i rozprowadzono tarczę Laponii. Nagrody, produkowane lokalnie, były prymitywne i różniły się stylem i metalem, a większość z nich była wykonana z aluminium lub cynku. Ta powojenna manufaktura może wyjaśniać brak symbolu swastyki w ostatnich produkcjach. Tarcza Laponii nie należała do odznaczeń wojskowych z czasów nazistowskich, dopuszczonych do noszenia przez Republikę Federalną Niemiec w 1957 r.