Zobacz nasze produkty
Wyświetlanie 853–864 z 1058 wyników
-
Pudełko na medal, zawieszkę, brelok, kolor granat, rozmiar 62 x 115 x 25 mm
25,00 złWelurowe, granatowe podłużne pudełko na medal, zawieszkę, brelok, itp. Zewnętrzna powłoka to granatowy flok, wnętrze wyściełane miękkim, białym atłasem. W środku wyciągana wkładkę, którą można postawić, a dodatkowe miejsca z nacięciami i metalowym uszkiem, pozwolą na ładne wyeksponowanie przedmiotu. Rozmiar 62 x 115 x 25 mm.
Szybki podgląd -
Krzyż Oficerski Orderu Zasługi z Ogniem (1905-1918) – Królestwo Bawarskie (#11)
65,00 złWojskowy Order Zasługi został podarowany przez króla Ludwika II 19 lipca 1866 roku za odważne czyny wojskowe, które nie były wystarczające do przyznania Orderu Maksymiliana Józefa, ale nadal powinny być honorowane. Dewizą orderu było „MERENTI” za zasługi. Odznaczenie początkowo składało się z 5 klas: Krzyż Wielki, Komandorski, Kawalerski I klasy, Kawalerski II Klasy oraz Krzyż Zasługi Wojskowej. W 1900 roku wprowadzono Krzyż Oficerski. Uważano, że skok z Krzyża Kawalerskiego I klasy do Komandora był zbyt wielki, aby mógł uhonorować wiele walecznych czynów.
Pierwsza forma Krzyża Oficerskiego nie miała płomieni między ramionami krzyża i była przyznawana tylko w latach 1900-1905. Przedstawiona tutaj druga forma z płomieniami była nadawana w latach 1905-1918. Krzyż Oficerski mógł być przyznawany z mieczami lub bez za służbę wojenną. Wyprodukowano pozłacane i posrebrzane okazy. Bracia Hemmerle z Monachium i Jacob Leser ze Straubing są dobrze znani jako producenci. Krzyże posrebrzane noszą cechę probierczą zawartości srebra na odwrocie krzyża lub korony. Nowy projekt krzyży zbiegł się z reorganizacją Zakonu przez księcia regenta Luitpolda w 1905 roku. Nadano nowe klasy: Krzyż Wielki I klasy z Gwiazdą, II Klasa z Gwiazdą (Wielki Komandor), II Klasa (Dowódca), Oficerska Krzyż III kl. (rycerski I kl.), IV kl. (rycerski II kl.) z koroną i IV kl. Krzyż Zasługi Wojskowej podzielono na I i II klasę. Krzyże oficerskie były przyznawane oszczędnie i dlatego są bardzo rzadkie.
Szybki podgląd -
Medal 1 klasy za 25 lat usług dla Wehrmachtu (Dienstauszeichnung 1 Klasse für 25 Jahre) – III Rzesza
30,00 złOdznaczenia za zasługi dla Wehrmachtu zostały wprowadzone przez kanclerza Adolfa Hitlera 16 marca 1936 roku z okazji pierwszej rocznicy przywrócenia powszechnego poboru do wojska. Początkowo składał się z 4 klas: 1 i 2 klasa to krzyże, 3 i 4 klasa to medale.
10 marca 1939 r. po 40 latach służby przekazano liście dębowe dla I klasy. Do okresu służby wliczano także czas przepracowany w dawnym Wehrmachcie i uznanych organizacjach ochotniczych (wolne korpusy) do chwili przeniesienia do Reichswehry, a następnie do Wehrmachtu. Przerwy nie były brane pod uwagę. Czasy służby policji państwowej i ochrony można było również liczyć, jeśli dana osoba została przekazana do Wehrmachtu.
Uprawnieni do ich otrzymania byli wszyscy członkowie Wehrmachtu, którzy służyli w Wehrmachcie 16 marca 1935 r. lub później. Od 3 maja 1939 r. odznaczenia za zasługi mogły być nadawane także byłym członkom austriackiego Wehrmachtu.
Podobne przepisy obowiązywały w okresie przed 1935 r.Armia i marynarka wojenna noszą na wstędze godło państwowe Wehrmachtu w odpowiednim kolorze klasy. Luftwaffe nosi na wstążce godło państwowe Luftwaffe w odpowiednim kolorze klasy.
Szybki podgląd -
Odznaka Służby Pracy Rzeszy RAD na czapkę dla dowódców (RAD Reichsarbeitsdienst Mützenabzeichen) – III Rzesza
55,00 złOdznaka RAD noszona na czapce przez każdego członka w randze dowódcy tego ugrupowania z 1935-1936 roku.
Służba Pracy Rzeszy (RAD) była organizacją działającą w nazistowskim Cesarstwie Niemieckim. Ustawa o Służbie Pracy Rzeszy została uchwalona 26 czerwca 1935 r i brzmiała: „Wszyscy młodzi Niemcy obojga płci są zobowiązani służyć swemu ludowi w Służbie Pracy Rzeszy.”
Najpierw młodych mężczyzn (przed służbą wojskową) powoływano na sześciomiesięczną służbę roboczą. Od początku II wojny światowej Służba Pracy Rzeszy została rozszerzona na młode kobiety.
Służba Pracy Rzeszy była częścią gospodarki i edukacji w nazistowskich Niemczech. Po zamachu z 20 lipca 1944 r. i późniejszym przekazaniu Waffen-SS dowództwa zastępczej armii, członek RAD przechodził 6-tygodniowe podstawowe szkolenie wojskowe z karabinów w celu skrócenia okresu szkolenia żołnierzy. Siedzibą kierownictwa Rzeszy Służby Pracy Rzeszy był Berlin – Grunewald.
RAD realizował kilka celów. 1. Głównym celem było zdyscyplinowanie młodszego pokolenia, którego bliscy często przez lata pozostawali bez pracy w czasie światowego kryzysu gospodarczego. Po drugie, RAD była próbą wniesienia do wspólnoty narodowej ideologii narodowo-socjalistycznejzastosować w praktyce: „Nie ma lepszego sposobu na przezwyciężenie rozłamów społecznych, nienawiści klasowej i klasowej arogancji, niż aby syn dyrektora fabryki i młody robotnik fabryczny, młody naukowiec i parobek nosili ten sam płaszcz, wykonują tę samą służbę za tę samą cenę jako służbę honorową dla wspólnego narodu i ojczyzny”
3. Ekonomiczne znaczenie służby pracy było niskie z powodu braku wydajności pracy.
4. Wreszcie od 1938 r. RAD w coraz większym stopniu przejmował służby pomocnicze dla Wehrmachtu.Szybki podgląd -
Złota Odznaka Sportowa Rzeszy Niemieckiej DRL 1935 (Deutsches Reichssportabzeichen DRL ab 1935 in Gold) – III Rzesza
55,00 złDRA (Komitet ds. Ćwiczeń Fizycznych Rzeszy Niemieckiej) wyłonił się w 1917 r. z działającego do tej pory Komitetu Rzeszy ds. Igrzysk Olimpijskich. Zaplanowane w Niemczech igrzyska w 1916 roku nie odbyły się, a w latach 1920 i 1924 niemieccy sportowcy nie zostali wpuszczeni. Wykluczeni w ten sposób sportowcy założyli Komitet Rzeszy ds. Niemieckich Igrzysk Walki i przeprowadzali je co 4 lata.
W Republice Weimarskiej DRA była organizacją parasolową zajmującą się sportem w Niemczech, chociaż nie wszystkie stowarzyszenia do niej należały. Warunkiem nabycia było 5 ćwiczeń z 5 dziedzin, takich jak pchnięcie kulą, bieganie, skoki itp. Od 1921 r. odznakę mogły nabyć także kobiety. Po przejęciu władzy przez narodowych socjalistów w 1933 r. rozwiązano wszystkie stowarzyszenia sportowe, które nie były na tej samej linii ideologicznej co NSDAP. Obejmowały one robotnicze stowarzyszenia sportowe i kluby sportowe o poglądach lub orientacjach socjaldemokratycznych lub komunistycznych. Przewodniczący DRA, Theodor Lewald, został oskarżony o pochodzenie semickie i zmuszony do rezygnacji. DRA 5 maja 1933 r. DRA rozwiązała się bez uchwały walnego zgromadzenia i w ramach dostosowania przeszła pod opiekę narodowych socjalistów. Komisarz Rzeszy do spraw gimnastyki i sportu, Hans von Tschammer und Osten, który został mianowany w kwietniu, został mianowany przywódcą sportowym Rzeszy 19 lipca. Był teraz odpowiedzialny za wszystkie sporty. 27 lipca 1934 r. powstało Stowarzyszenie Ćwiczeń Fizycznych Rzeszy Niemieckiej (DRL).
Poprzednia odznaka sportowa DRA została przyjęta, ale została przeprojektowana i dodano swastykę. Litery w środku to teraz DRL. Ponadto nosił nazwę Odznaka Sportowa Rzeszy Niemieckiej. 1 lipca 1937 roku odznaka została uznana za odznakę honorową. Został on przyznany w 3 poziomach brązu, srebra i złota. 21 grudnia 1938 r. dekretem Hitlera przemianowano DRL na NSRL (Stowarzyszenie na rzecz Ćwiczeń Fizycznych Rzeszy Narodowo-Socjalistycznej) i stało się stowarzyszeniem całkowicie kontrolowanym przez NSDAP.
Odznaki były produkowane przez różnych producentów, takich jak Wernstein-Jena, Steinhauer-Lück itp.
Źródło: J. Nimmergut, Deutsche Orden und Ehrenzeichen bis 1945, t. IV, 2001.
Szybki podgląd -
Odznaka Niszczyciel Kriegsmarine (Zerstörer-Kriegsabzeichen) – III Rzesza
55,00 złOdznaka Wojenna Niszczyciela została podarowana 4 czerwca 1940 roku przez Wielkiego Admirała Readera jako Naczelnego Wodza Marynarki Wojennej. Odznaka ta została przekazana załogom niszczycieli operujących u wybrzeży Narwiku, które wyróżniły się w bitwie z Anglią, jako wyraz uznania i zachęty dla młodych członków załogi. Odznakę nadawali dowódcy niszczycieli.
Jako rozszerzenie odznaka była przyznawana również załogom innych niszczycieli, torpedowców i łodzi motorowych, które wyróżniły się specjalnymi osiągnięciami. Zasady przyznawania nagród były kilkakrotnie zmieniane, aby uwzględnić między innymi rany czy przeżycie załogi po zatopieniu przez wroga.
Warunkiem nadania Odznaki Wojennej Niszczyciela z 11 września 1940 r. były:
I. Warunki ogólne
– Godność
-Dobre przywództwo
– Brak kary pozbawienia wolności w ciągu ostatnich 6 miesięcyII. Warunki specjalne
a) Udział w trzech starciach lub trzech ofensywnych kompaniach wydobywczych lub dwunastu kompaniach wroga, lub
b) szczególne wyróżnienie za przejazdy w rejonie operacyjnym lub inne wybitne czyny indywidualne lub
c) Udział w wybitnym przedsięwzięciu, o którym decyduje Dowódca Floty lub Dowódca Admirał. Załogi niszczycieli rozmieszczonych w Narwiku nie muszą spełniać żadnych specjalnych warunków przyznawania nagród.
III. Odznaka może być również przyznana:
a) ocalałym z łodzi utraconej w wyniku działań wroga, lub
b) w szczególnych przypadkach rannym.Liczbę nagród szacuje się na 6000. Projekt pochodzi od rzeźbiarza Paula Casberga z Berlina.
Szybki podgląd -
Srebrna Odznaka Sportowa SA III typu (SA-Sportabzeichen in Silber 3.Typ) – III Rzesza
55,00 złOdznaka sportowa SA została podarowana 28 listopada 1933 r. przez szefa sztabu SA Ernsta Röhma mężczyznom uprawiającym sport dla poprawy zdrowia publicznego. 19 stycznia 1939 r. przemianowano ją na SA Wehrabzeichen.
Do 1935 r. zakup odznaki wiązał się z członkostwem w SA. Od 18 lutego 1935 r. odznakę mogły nabywać także osoby niebędące członkami. Musieli mieć od 18 do 35 lat i być zdolnymi do służby wojskowej. Zostawali odznaczani brązem, srebrem lub złotem. Klasyfikacja była prowadzona 3 grupach ćwiczeń lekkoatletycznych. Były to ćwiczenia w sensie wojskowym, takie jak rzucanie do celu granatem ręcznym oraz ćwiczenia terenowe, takie jak orientacja w terenie. W celu uzyskania wyższych poziomów Silver i Gold wymagane było regularne powtarzanie usług.
Z biegiem czasu zmieniał się kształt wytłoczeń odznak. Typ I (1934-35) nosi na odwrocie napis: własność d.Chefs d. System szkolenia, typ II (1935-38), opatrzony napisem: własność d. Na odznace sportowej SA, typ III (1939) widnieje napis: własność najwyższego kierownictwa SA, typ IV posiada napis: RZM. Istnieją plakietki z producentem i numerem rejestracyjnym i bez, szczególnie w dwóch pierwszych typach.
Szybki podgląd -
Odznaka członkowska N.S.D.F.B.St. (Mitgliedsabzeichen des N.S.D.F.B.St.) – III Rzesza
45,00 złTa dość rzadka odznaka została wprowadzona w marcu 1934 r. po przejęciu władzy przez narodowych socjalistów, zrównaniu klubów i stowarzyszeń, a tym samym Stahlhelm, Bund der Frontsoldaten. Nowe oznaczenie brzmiało wówczas Narodowo-Socjalistyczno-Niemiecki-Frontfighters-Bund-Stahlhelm (NSDFBSt.). Organizacja została również rozwiązana 7 listopada 1935r.
Po ogłoszeniu przez kierownictwo Stahlhelmu już w 1933 r., że Stahlhelm i jego podorganizacje podlegają przywódcy Adolfa Hitlera, rozpoczęła się reorganizacja/synchronizacja. Od lipca członkowie poniżej 35 roku życia podlegali SA jako „Wehrstahlhelm”. Członkowie w wieku od 36 do 45 lat zostali „SA Reserve 1”, a członkowie powyżej 45 roku życia zostali „SA Reserve 2”.
W 1934 r. części zostały następnie całkowicie zintegrowane lub przejęte przez SA. Pozostali członkowie tworzyli następnie NSDFBSt od 1934 r. Ze względu na krótki czas jego istnienia i niewielką liczbę członków, którzy nie zostali przyjęci do SA, odznaka nie jest powszechna.
Szybki podgląd -
Odznaka Służbowa Ratownictwo Górskie – Policja Pomocnicza (Dienstabzeichen Bergwacht – Hilfspolizei) – III Rzesza
60,00 złInsygnia policji pogotowia górskiego zostały wprowadzone prawdopodobnie około 1942 roku w czasie II wojny światowej. Tłem tego było zaprzysiężenie ratowników górskich na funkcjonariuszy policji pomocniczej po rozpoczęciu wojny. Pod koniec wojny w 1944 r. pogotowie górskie zostało nawet podporządkowane jednostkom wojskowym.
Ratownictwo górskie było w rzeczywistości organizacją pomocową, ratowniczą i porządkową dla alpejskiego kraju i trudnego terenu. Pierwsze służby ratownictwa górskiego powstały w Niemczech w 1920 r., a wkrótce potem pogotowie górskie pod patronatem Niemieckiego Czerwonego Krzyża. W 1923 r. pogotowie górskie było już podzielone na 3 wydziały: Monachium, Chiemgau i Allgäu.
W Austrii powstanie pierwszego pogotowia górskiego datuje się na rok 1896. Tam jako pierwszy na świecie powstał Wiedeński Komitet Ratownictwa Alpejskiego (ARAW). W następnych latach w 1898 r. powstało Towarzystwo Ratownictwa Alpejskiego w Innsbrucku, w 1898 r. Komitet Ratownictwa Alpejskiego w Monachium, w 1901 r. w Salzburgu, a w 1902 r. w Grazu. Po przejęciu władzy przez narodowych socjalistów w 1933 r. w ramach proces konformizmu.
Po aneksji Austrii w 1938 r. tamtejsze stowarzyszenia zostały również włączone do Niemieckiego Górskiego Pogotowia Ratunkowego. W 1939 r. pogotowiu górskiemu powierzono także zadanie ochrony przyrody w kraju alpejskim.
Nie wiadomo dokładnie, od którego roku pogotowie górskie zostało zaprzysiężone jako pomoc policyjna. Odznaki ofiarowane lub noszone w tym celu są oznaczone odpowiednią nazwą wydziału lub obszaru. Ze względu na krótki czas trwania do końca wojny i nieliczne osoby, które były uprawnione do noszenia tych odznak, są one bardzo rzadkie. Dodatkowo, plakietki są zawsze opatrzone zaczernionym numerem przewoźnika.
Szybki podgląd -
Medal Straży Pożarnej 2 stopnia (Reichsfeuerwehr-Ehrenzeichen 2. Stufe) – III Rzesza
55,00 złMedal Straży Pożarnej został podarowany 22 czerwca 1936 roku przez Wilhelma Fricka, ministra spraw wewnętrznych Rzeszy za zasługi w gaszeniu pożarów. Krzyże zostały przekazane w 2 klasach. Do 1938 r. oba krzyże były posrebrzane i różniły się wielkością (I kl. 58,5 mm lub 49 mm i II kl. 43 mm) oraz sposobem noszenia. Krzyż I kl. noszony był jako krzyż wtykowy, II kl. na wstędze. 30 stycznia 1938 r. na rozkaz Adolfa Hitlera przeprojektowano odznakę honorową. Oba stopnie były teraz noszone na wstędze i miały ten sam rozmiar (43 mm). Pierwsza klasa była teraz pozłacana, druga klasa pozostała posrebrzana. I stopień nadawany był członkom zawodowych i ochotniczych straży pożarnych oraz innym osobom szczególnie zasłużonym w dziedzinie gaszenia pożarów lub wyróżniającym się szczególnie odważnym i zdecydowanym zachowaniem w gaszeniu pożarów. Odznaką honorową II klasy honorowano czynnych członków uznanych zawodowych i ochotniczych straży pożarnych, którzy przepracowali 25 lat. I stopień, jako odznaczenie szczególnie cenne, nadawany był tylko czynnym strażakom, którzy z narażeniem życia wielokrotnie i wyjątkowo zasłużyli się w gaszeniu pożarów. Jeśli spełnione są wymagania dotyczące przyznania Medalu Ratownictwa, powinien on zostać przyznany w pierwszej kolejności. Projekt pochodzi od Herberta Knötel d.j. z Berlina. Krzyże wykonywano bez wytwórcy i rzadko z oznaczeniem wytwórcy. Nie było obowiązku zwrotu.
Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., t. IV, 2001.
Szybki podgląd -
Odznaka Obserwatora / Nawigatora Luftwaffe (Beobachterabzeichen) – III Rzesza
55,00 złOdznaka Obserwatora – Nawigatora (Beobachterabzeichen) była nagrodą Luftwaffe niemieckiego Wehrmachtu, która została podarowana 19 stycznia 1935 roku przez Naczelnego Dowódcę Luftwaffe Hermanna Göringa.
Odznaka mogła być przyznana aktywnym członkom Luftwaffe najwcześniej po pięciu lotach na wroga, w przypadku rannych, wcześniej lub dwa miesiące po uzyskaniu licencji obserwatora Luftwaffe.
Nagroda przyznawana była po zakończeniu 2 miesięcznego szkolenia i po uzyskaniu licencji obserwatora Luftwaffe, po odbyciu 5 lotów bojowych
jako Obserwator/Nawigator lub za odniesienie ran w locie bojowym na stanowisku nawigatora. Oficjalna liczba przyznanych odznak nie jest znana. Można było go było również nadawać członkom innych jednostek Wehrmachtu, o ile przestrzegano obowiązujących przepisów.Nagroda była noszona jako medal na lewej piersi.Szybki podgląd -
Czarna odznaka za rany (Schwarz Verwundetenabzeichen) – III Rzesza
55,00 złW dniu 3 marca 1918 roku Cesarz Wilhelm II ustanowił po raz pierwszy odznakę (Verwundetenabzeichen) honorującą żołnierzy, którzy w walce odnieśli rany lub zostali okaleczeni.
W dniu 22 maja 1939 roku Hitler wznowił jej nadawanie. Na samym początku nadawano tę odznakę tylko niemieckim ochotnikom, którzy w czasie wojny domowej w Hiszpanii2) walczyli w szeregach Legionu Condor po stronie generała Franco przeciwko oddziałom republikańskim i odnieśli rany.
1 września 1939 roku Hitler podpisał rozporządzenie o wprowadzeniu Verwundetenabzeichen również dla żołnierzy i oficerów Wehrmachtu, którzy w wyniku działań bojowych zostali ranni lub okaleczeni:
Ustanowiona zostaje Odznaka za Rany jako pamiątka dla tych, którzy odnieśli rany lub okaleczenia w walce za Ojczyznę z wrogiem.
Czarna Odznaka za Rany odlewana była z żeliwa lub mosiądzu. Przyznawana była w dwóch przypadkach:
– żołnierz został zraniony 1 lub 2 razy podczas walki lub podczas ataku powietrznego
– żołnierz podczas wykonywania rozkazów został ranny w wyniku odmrożeniaMogła być noszona tylko w stopniu najwyższym. Odznaka za Rany jest najbardziej rozpoznawalnym wyróżnieniem wojskowym nadawanym w okresie II Wojny Światowej żołnierzom niemieckiego Wehrmachtu.
Szybki podgląd
Wyświetlanie 853–864 z 1058 wyników
