Elementy umundurowania
Wyświetlanie 121–132 z 256 wyników
-
GAU – Odznaka Honorowa Sudetów 1938 (GAU-Ehrenzeichen Sudetenland 1938) – III Rzesza
60,00 złSudetenland Gau Medal of Honor został ufundowany przez gauleitera Konrada Henleina. Gau powstała dopiero w 1938 roku po aneksji Sudetów 3 października 1938 roku. Fundacja została wcześniej zgłoszona i zatwierdzona przez kierownictwo NSDAP Rzeszy.
Nadawany był prawdopodobnie zasłużonym działaczom partyjnym okręgu. Dokładne ustalenia nie są znane. Nagrodę przyznał Gauleiter. Podobnie jak w przypadku innych okręgów można przypuszczać, że wydano świadectwo własności, w którym widniał numer członkowski NSDAP. Certyfikat był formalnie pozwoleniem na noszenie. Ponieważ odznaka jest niezwykle rzadka, nie można tego udowodnić. Dobrze znane odznaki honorowe również nie mają numerów maturalnych, jak to zwykle bywa w przypadku innych odznak honorowych Gau. Był noszony po lewej stronie klatki piersiowej pod Żelaznym Krzyżem, jeśli był obecny.
Henlein (6 maja 1898 – 10 maja 1945) był sudeckim niemieckim politykiem nazistowskim. Po pracy na pełen etat w Niemieckim Związku Gimnastycznym, którym kierował od 1931 roku, założył w 1933 roku Sudecki Niemiecki Front Krajowy. Później wyłoniła się z tego Partia Niemców Sudeckich. Poprzez bliskie kontakty z NSDAP wspierano i promowano starania o aneksję. Henlein wywołał powstanie 1 września 12 i 13 września 1938 roku. Po represji zbiegł do Niemiec, gdzie utworzył i dowodził Sudeckim Niemieckim Freikorpsem. Freikorps był już podporządkowany SS. 26 stycznia 1939 wstąpił do NSDAP, a później także do SS. Henlein pełnił funkcję Reichsstatthaltera i gauleitera NSDAP. Do 1945 był posłem narodowosocjalistycznego Reichstagu. Popełnił samobójstwo w amerykańskiej niewoli.
Źródło: J.Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., t. IV, Wikipedia.
Szybki podgląd -
Złoty Odznaka Sportowa Lidera Hitlerjugend (Führer-Sportabzeichen der Hitlerjugend) – III Rzesza
60,00 złOdznaka Młodzieży Hitlerowskiej (ufundowana w 1934 r.) była nagrodą za osiągnięcia sportowe i dobrą wiedzę trenerską. Miało to na celu promowanie wojowniczej postawy młodzieży męskiej wobec obowiązku (wojennego).
„Każdy zdolny, myślący przyszłościowo Hitlerjugend i przywódca Hitlerjugend musi dążyć do zdobycia odznaki Hitlerjugend – tej wysokiej nagrody przyznawanej przez przywódcę Młodzieży Rzeszy”. W szkoleniu ideologicznym Hitlerjugend uczestniczyli co najmniej w ośmiu domowych wieczorach. Dla członków Marynarki Wojennej Hitlerjugend zadania związane ze sportami morskimi zastąpiły warunki do uprawiania sportów terenowych.” (z księgi wyczynowej młodzieży niemieckiej i Hitlerjugend).
Hitler domagał się swoich celów edukacyjnych w sposób propagandowy i obrazowy. W swoim przemówieniu z 14 września 1935 roku zażądał przed 54 000 młodych Hitlerjugend, aby stali się „zwinni jak charty, twardzi jak skóra, twardzi jak stal Kruppa”: „Nic w życiu narodowym nie jest dane za darmo; wszystko musi walczyć i zwyciężać. […] Musisz nauczyć się być twardym, znosić trudności bez załamywania się”.
Odznaka Hitlerjugend przyznawana była w trzech etapach: w żelazie (15 lat), w brązie (16 lat) iw srebrze (17 lat i więcej). Nie było do tego wymagane żadne wysokie indywidualne osiągnięcie, „warunki mógł spełnić każdy Hitlerjugend”.
Po pomyślnym przejściu testów wydajności, Lider Sportu Rzeszy przyznał Złotą odznakę wydajności HJ. W latach 1934-1937 przyznano łącznie 55 277 odznak za osiągnięcia HJ.
Odznaka Lidera Sportowego HJ została podarowana 6 maja 1938 r. przez Przywódcę Młodzieży Rzeszy Baldura von Schiracha. Liderzy HJ powinni być szczególnym wzorem dla młodzieży, a także w coraz większym stopniu spełniać wymagania stawiane jej członkom. Dotyczyło to również sportu. Rozkazem z 18 stycznia 1937 r. ustalono, że wszyscy przywódcy Hitlerjugend i Niemieckiej Młodzieży od Fähnlein i Gefolgschaftsfuhrer wzwyż muszą co roku spełniać warunki Führerzehnkampfes . Odznaka sportowa lidera została przekazana jako zewnętrzny znak osiągnięć. W 1939 roku odznaka została wprowadzona jako ostatni poziom odznaki artystycznej HJ – D. Warunkiem było posiadanie srebrnej odznaki artystycznej HJ. Odznaka sportowa przyznawana była w 2 stopniach w zależności od wieku. Poziom A wydawany był od 7500 punktów, poziom B od 6500 punktów. Odznaka wydawana była na okres 5 lat, podczas których dwukrotnie trzeba było spełnić warunki dziesięcioboju. Pierwsze przyznanie nastąpiło w 1938 r., a następnie corocznie 2 października.
Szybki podgląd -
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z liśćmi dębu (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub) – III Rzesza
60,00 złKrzyż Rycerski, właśc. Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (niem. Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes, RK) – niemiecki order, najwyższe odznaczenie wojskowe okresu III Rzeszy. Stanowił rozszerzenie klas Krzyża Żelaznego.
Krzyż Rycerski został ustanowiony na początku II wojny światowej, 1 września 1939, przez Adolfa Hitlera. Początkowo stanowił on jedną klasę Krzyża Żelaznego, między Krzyżem Żelaznym I klasy a Krzyżem Wielkim Krzyża Żelaznego. W toku wojny ustanowiono dalsze cztery klasy Krzyża Rycerskiego: 3 czerwca 1940 Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, a 28 września 1941 Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami oraz z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami. Najwyższa klasa, Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami, została ustanowiona 29 grudnia 1944.
Krzyż Rycerski został ustanowiony w celu wypełnienia luki pomiędzy istniejącymi już wcześniej w historii orderami: Krzyżem Żelaznym a Krzyżem Wielkim Krzyża Żelaznego. Podobnym orderem istniejącym w historii Niemiec był Pour le Mérite nadawany oficerom podczas I wojny światowej, lecz w odróżnieniu od niego, Krzyż Rycerski miał być nadawany żołnierzom wszystkich stopni w celu podkreślenia egalitaryzmu armii (mimo to, większość odznaczonych stanowili oficerowie).
Krzyż Rycerski mógł być nadany co do zasady osobie odznaczonej uprzednio Krzyżem Żelaznym I klasy, następnie też zachowywano porządek nadawania kolejnych klas. Przede wszystkim nadawany był za wyjątkowy akt odwagi w obliczu nieprzyjaciela, mógł być też nadany za całokształt dowodzenia podczas bitwy. Ponadto, w lotnictwie myśliwskim był nadawany za uzyskanie odpowiedniej liczby punktów za zestrzelenie wrogich samolotów (początkowo 20 punktów, punkty zależały m.in. od liczby silników samolotów – do trzech za samolot czterosilnikowy). W marynarce był także nadawany za zatopienie okrętów lub statków o tonażu 100 000 BRT lub czyn wykraczający poza zwykłe obowiązki (np. uratowanie ciężko uszkodzonego okrętu). Podczas wojny szczegółowe kryteria były zaostrzane, lecz zdarzały się też wyjątki od ogólnych zasad.
Krzyż Rycerski dzielił się na pięć klas (od najniższej):
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes)
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub)
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub und Schwertern)
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub, Schwertern und Brillanten)
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Goldenem Eichenlaub, Schwertern und Brillanten).(źródło: Wikipedia)
Szybki podgląd -
Odznaka Szturmowa Wehrmachtu (Sturmabzeichen) za 100 misji – III Rzesza
50,00 złOdznaka Szturmowa (Sturmabzeichen) – nadawana była żołnierzom, którzy uczestniczyli w co najmniej trzech atakach bojowych, na pierwszej linii frontu. Ta ogólna odznaka szturmowa IV poziomu z liczbą misji 100 jest najwyższą formą nagrody i jest niezwykle rzadka. Poziom IV został również nagrodzony numerem użytkowym 75.
Generalna Odznaka Szturmowa została podarowana 1 czerwca 1940 roku przez Naczelnego Wodza Armii, generała pułkownika von Brauchitscha. Przeznaczona była dla tych części armii, które nie kwalifikowały się do otrzymania Odznaki Szturmowej Piechoty lub Pancernej Odznaki Bojowej. Wymagania do nagrody były takie same jak w przypadku Odznaki Szturmowej Piechoty: udział w 3 szturmach na linii frontu, włamywanie się z bronią przez 3 dni. Możliwe była nagroda pośmiertna.
22 czerwca 1943, po aprobacie Hitlera, pułkownik Rudolf Schmundt wprowadził wyższe stopnie z numerami rozmieszczenia 25, 50, 75 i 100. Dni operacyjne liczone były od 1 lipca 1943 roku. Liczono poprzednio osiągnięte 3 dni. Rozporządzenie dla żołnierzy, którzy długo walczyli na froncie na wschodzie lub w Afryce, mówiło, że 25 dni służby można liczyć po 15 miesiącach, 15 dni służby po 12 miesiącach i 10 dni służby po 8 miesiącach.
W przypadku poważnych obrażeń kolejny wyższy poziom mógł być przyznany po 18, 35 lub 60 dniach działania, jeśli poszkodowany nie był już zdolny do działania. Przy przeniesieniu do innej jednostki wolno było nosić tylko jeden rodzaj odznaki szturmowej (odznaka piechoty lub generalna szturmowa). Nagrody dla członków marynarki wojennej lub lotnictwa były możliwe tylko w wyjątkowych przypadkach.
Sturmabzeichen IV stopnia z liczbą „100” może zostać nadana ponownie po zaliczeniu 100 udziałów w akcjach bojowych. Na umundurowaniu w służbie i po za służbą można nosić tylko jedną Sturmabzeichen, odznaki niższego stopnia pozostają jednak na pamiątkę. Odznaka była noszona na lewej stronie kieszeni munduru. OdznAkę można było nosić na wszystkich rodzajach mundurów wojskowych oraz partyjnych. Odznaczone osoby na ubraniach cywilnych mogły tylko nosić wpiętą w lewą klapę marynarki miniaturkę Sturmabzeichen i Sturmabzeichen mit der Einsatzzahl.
Szybki podgląd -
Krzyż Żelazny I klasy 1939 (Eisernes Kreuz 1. Klasse 1939) – III Rzesza
45,00 złKrzyż Żelazny (niem. Eisernes Kreuz, EK) – pruskie, potem niemieckie odznaczenie wojskowe nadawane za męstwo na polu walki, a także za sukcesy dowódcze. Jego kształt zaczerpnięto z krzyża teutońskiego, będącego symbolem Krzyżaków – zmieniono tylko proporcję, aby krzyż wpisywał się w plan kwadratu lub pola i tak czarny krzyż łaciński z białą obwódką, od tego momentu stał się bardzo ważnym elementem w historii Królestwa Prus, Cesarstwa Niemieckiego i Niemiec ogółem.
Krzyż Żelazny został odnowiony 1 września 1939 roku przez Adolfa Hitlera jako odznaczenie wojenne i rozszerzony o stopień Krzyża Kawalerskiego. Zajął on miejsce pruskiego Pour le Merite. W czasie wojny wprowadzono do Krzyża Rycerskiego różne ulepszenia, takie jak liście dębu, miecze, liście dębu z mieczami, diamenty i złocone liście dębu z mieczami i diamentami.
Krzyż Żelazny w 1939 r. składał się z 4 klas: Krzyża Wielkiego, Krzyża Kawalerskiego (wraz z jego podwyższeniami), klasy I i II.
W przeciwieństwie do pierwotnego odznaczenia pruskiego, Krzyż Żelazny został przyznany w 1939 roku tylko bojownikom. Krzyże podczas produkcji były nieco grubsze, a ramy również wykonano z posrebrzanego metalu nieżelaznego. Krzyże wewnętrzne 1 klasy wykonywano z żelaza lub często czernionego metalu nieżelaznego. Są krzyże z nazwą producenta i bez. Na krzyżu I klasy znajduje się on najczęściej na igle lub podkładce śrubowej, na krzyżu II klasy najczęściej na obrączce lub na oczku.
(źródło: Internet, Wikipedia)
Szybki podgląd -
Srebrny Królewski Order Krzyża Koronnego I klasy z Mieczami 1916-1918 – Cesarstwo Niemieckie
65,00 złKrólewski Order Koronny I klasy z mieczami (Königlicher Kronen-Orden Kreuz 1. Klasse mit Schwertern 1916 – 1918) w kolorze srebrnym ze złoceniami został nadany dopiero pod koniec I wojny światowej w latach 1916-1918. Częścią nagrody była również odpowiednia ośmioramienna gwiazda piersiowa z mieczami. Do tego czasu wysokie klasy były nadal ze złota.
W czasie I wojny światowej wysokim oficerom wojskowym przyznano łącznie 83 Krzyże I Klasy z Mieczami. Od 1917 do 1918 roku wykonano 52 sztuki z pozłacanego srebra.
Od 1864 roku Królewski Order Koronny mógł być odznaczony mieczami za zasługi dla wroga. Powodem powstania mieczy była wojna w 1864 roku z Danią i idea równouprawnienia z Zakonem Czerwonego Orła. Początkowo obowiązywały również postanowienia Orderu Orła Czerwonego z 16 września 1848 r. 22 kwietnia 1864 r. odnowiono postanowienia Królewskiego Orderu Koronnego. Regulowano między innymi nadawanie mieczy na pierścieniu i kolory wstęg, np. dla wyższych urzędników wojskowych. Pierwsze krzyże z mieczami z lat 1864-1868 miały jeszcze małą koronę królewską w medalionie. Nadano tylko 6 orderów koronnych I klasy z mieczami.
Królewski Order Koronny został podarowany przez króla Wilhelma I 18 października 1861 roku na pamiątkę koronacji. Królewski Order Korony składał się z 4 klas. Krzyże od pierwszej do trzeciej klasy miały ramiona krzyża emaliowane na biało, czwarta klasa nie miała krzyży emaliowanych.
W trakcie przyznawania korona w środkowym medalionie miała różne kształty, które informują o okresie przyznawania. Zgodnie z najnowszymi ustaleniami można teraz przypisać 4 modele i okresy produkcji. Ozdoby mieczy były różne.
Szybki podgląd -
Złoty Krzyż Zasługi I klasy za 40 lat wiernej służby publicznej (Treuedienst-Ehrenzeichen 1.Stufe für 40 Jahre 1938) – III Rzesza (#21)
60,00 złTa odznaka honorowa została podarowana przez kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera 30 stycznia 1938 roku z okazji 5 rocznicy przejęcia władzy przez narodowych socjalistów. Nagroda składała się z 2 poziomów i poziomu specjalnego:
- I stopień nadawany był urzędnikom państwowym, urzędnikom, kolejarzom i robotnikom po 40 latach wiernej służby w służbie publicznej i był pozłacanym krzyżem.
- II stopień został nadany po 25 latach służby publicznej i był Krzyżem Srebrnym.
- Specjalny poziom został przyznany robotnikom i pracownikom sektora prywatnego za 50 lat wiernej służby i był również srebrnym krzyżem, ale dębowy wieniec między ramionami krzyża jest złocony, a na górnej części znajduje się pozłacana liczba – 50 ramię krzyża.
Na odwrocie napis: – Za wierną pracę (Für treue Arbeit). Oprócz bezpośredniego okresu służby wzięto pod uwagę okresy w Służbie Pracy Rzeszy, studia, służbę i szkolenie wojskowe, uwięzienie bez własnej winy i inne okresy kandydowania itp. Kiedy przyznano wyższy poziom, drugi poziom musiał zostać odrzucony, ale pozostał przy uhonorowanym. 12 sierpnia 1944 r. ponownie rozszerzono Medal Za Lojalność. Złoty liść dębu z numerem 50 na wstędze był ofiarowany na 50 lat. Projekt pochodzi od prof. Richarda Kleina z Monachium. Znanymi producentami byli: W. Deumer, Lüdenscheid, Deschler & Sohn, Monachium, Steinhauer & Lück, Lüdenscheid oraz Wächtler & Lange, Mittweida.
Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., tom IV, 2001.
Szybki podgląd -
Korpusówka Straż Pożarna na śrubę, kolor stary mosiądz (prawa)
17,00 złKorpusówka Straży Pożarnej do bluz mundurowych, mocowanie na metalową śrubę wraz z nakrętką, kolor stary mosiądz.
UWAGA: Prawa strona kołnierza – patrząc na mundur z przodu.Szybki podgląd -
Odznaka NSFK dla Pilotów Motorowych II typ (NSFK Flugzeugführerabzeichen Für Motorflugzeuge 2. Form) – III Rzesza
55,00 złOdznakę dla pilotów samolotów z napędem motorowym nadał 12 lipca 1938 roku dowódca NSFK (Narodowo-Socjalistyczny Korpus Lotniczy), gen. Christiansen. Odznaka pilota była nadawana lub wydawana w 3 formach.
Pierwszą formą były haftowane insygnia przedstawiające wznoszący się w lewo samolot z napędem ze śmigłem na wieńcu z liści dębu. U dołu zamyka go symbol NSFK (skrzydlaty mężczyzna z rozpostartymi ramionami, na stopach swastyka, u góry kokarda z napisem NSFK).
Druga forma to metalowa plakietka tego samego wzoru, w większości wydrążona.
Trzecia forma przedstawia orła na wieńcu.
Uprawnieni do noszenia tych odznak byli członkowie NSFK posiadający ważną licencję pilota motorowego oraz krajową licencję sportową pilota motorowego. Odznaki te są bardzo rzadkie, ponieważ szersze szkolenie członków odbywało się na szybowcach. Dokładny czas zmiany poszczególnych formularzy nie jest udokumentowany.
Narodowy Socjalistyczny Korpus Lotniczy (NSFK) został utworzony dekretem z 17 kwietnia 1937 r. NSFK jest uważana za następcę prawnego DLV eV, Niemieckiego Stowarzyszenia Sportów Lotniczych i była spółką prawa publicznego i podlegała bezpośrednio ministrowi lotnictwa Rzeszy Hermannowi Göringowi. Środki były finansowane z budżetu Ministerstwa Lotnictwa Rzeszy, a wszystkie obiekty i budynki były własnością Rzeszy. Jako organizacja paramilitarna NSFK była odpowiedzialna za szkolenie i dalsze kształcenie młodych pilotów. Zostało to odnotowane przez wojskowe urzędy meldunkowe i w zależności od kwalifikacji przewidziano przyjęcie do Sił Powietrznych.
Szybki podgląd -
Srebrna Odznaka Dr Fritz Todt (Wzór 2) – Dr Fritz Todt-Preis in Silber (2.Form) – III Rzesza
60,00 złNagroda Dr Fritza Todta została ufundowana przez Adolfa Hitlera 12 listopada 1943 r. Nagroda została przyznana w 3 stopniach, złotym, srebrnym i stalowym. Uhonorowano osoby za szczególne osiągnięcia wynalazcze, które mają szczególne znaczenie dla społeczności narodowej. W miarę postępu wojny dotyczyło to w szczególności udoskonalania broni, amunicji i sprzętu wojennego lub oszczędzania zasobów, takich jak surowce, praca czy zużycie energii.
Odznakę honorową uhonorowano dyplomem i nagrodą pieniężną. Było to 50 000 marek za złoto, 30 000 RM za srebro i 10 000 RM za stal. Nagroda pieniężna była również przyznana w formie stypendiów naukowych i sprzętu laboratoryjnego itp.
Złota Odznaka Honorowa została przyznana z inicjatywy szefa Niemieckiego Frontu Pracy dr. Roberta Leya i szefa głównego biura technicznego NSDAP, ministra Rzeszy Alberta Speera, przez Adolfa Hitlera.
Stopień srebrny i stalowy zostały przyznane przez Gauleitera na wniosek przewodniczącego Gau Niemieckiego Frontu Pracy i Gauamtsleiter für Technik NSDAP. Dniami wręczenia nagrody były 4 września i 8 lutego, w rocznicę urodzin i śmierci ministra Todta.
Pierwszy wzór odznaki honorowej nosił pełny napis na inskrypcji na awersie: – DR.ING. -/- FRITZ – TODT -/- PREIS – oraz data nadania i numer wygrawerowany na odwrocie.
Wariant 2 pokazany tutaj produkowany był już inną czcionką oraz bez daty i numeru nadania. Został prawdopodobnie wprowadzony pod koniec wojny.
Dokładna data zmiany wzoru nie jest znana. Przyjmuje się, że okazy bez grawerowania są również przedmiotami zakupionymi prywatnie, ale nie zostało to udowodnione. Od kwietnia 1944 r. pula nagród została zmniejszona do 2000 marek na wszystkich poziomach.
Nagroda Dr Fritza Todta jest bardzo rzadką nagrodą.
Od 1933 r. Dr Fritz Todt był generalnym inspektorem dróg i odpowiadał m.in. za budowę autostrady. Od 1940 był ministrem Rzeszy ds. uzbrojenia i amunicji, a tym samym odpowiadał za cały przemysł wojenny. W 1942 roku Dr. Todt zginął w katastrofie lotniczej.
Szybki podgląd -
Odznaka Strzelca Powietrznego z piorunami (Fliegerschützenabzeichens mit Blitzbündel) – III Rzesza
55,00 złOdznaka Strzelca Powietrznego – Radiooperatora (Fliegerschützenabzeichens mit Blitzbündel)
Bojowa odznaka III Rzeszy ustanowiona 26 marca 1936 roku przez Ministra Lotnictwa Rzeszy i Naczelnego Wodza Sił Powietrznych Hermanna Göringa i mogła być nadawana członkom Sił Powietrznych, zwykle radiooperatorom pokładowym, pokładowym mechanikom i strzelcom. Warunkiem było uzyskanie ważnej licencji Sił Powietrznych z przeszkoleniem artyleryjskim.
Istniały dwa rodzaje znaku: z promieniem błyskawicy w szponach orła i bez. Opcja z wiązką piorunów była przyznawana radiooperatorowi, jeśli leciał nieprzerwanie przez dwa miesiące lub zestrzelił co najmniej pięć samolotów wroga lub został ranny w bitwie powietrznej.Odznaczenie bez pioruna przyznawane było strzelcom lub mechanikom lotniczym, jeśli nie posiadali licencji Sił Powietrznych jednak sprawdzili się w co najmniej dziesięciu lotach wroga lub frontu. W przypadku kontuzji możliwe było również wcześniejsze przyznanie nagrody.
Nagroda była noszona jako odznaka po lewej stronie klatki piersiowej.
Szybki podgląd -
Srebrna odznaka za rany (Silber Verwundetenabzeichen) – III Rzesza
55,00 złW dniu 3 marca 1918 roku Cesarz Wilhelm II ustanowił po raz pierwszy odznakę (Verwundetenabzeichen) honorującą żołnierzy, którzy w walce odnieśli rany lub zostali okaleczeni.
W dniu 22 maja 1939 roku Hitler wznowił jej nadawanie. Na samym początku nadawano tę odznakę tylko niemieckim ochotnikom, którzy w czasie wojny domowej w Hiszpanii2) walczyli w szeregach Legionu Condor po stronie generała Franco przeciwko oddziałom republikańskim i odnieśli rany.
1 września 1939 roku Hitler podpisał rozporządzenie o wprowadzeniu Verwundetenabzeichen również dla żołnierzy i oficerów Wehrmachtu, którzy w wyniku działań bojowych zostali ranni lub okaleczeni:
Ustanowiona zostaje Odznaka za Rany jako pamiątka dla tych, którzy odnieśli rany lub okaleczenia w walce za Ojczyznę z wrogiem.
Srebrna Odznaka za Rany odlewana była z żeliwa lub mosiądzu. Nadawana była bez względu na liczbę zranień, w momencie kiedy zranienie dotyczyło:
– utraty ramienia lub nogi,
– utraty obu stóp,
– utraty obojga goleni z zachowaniem obu stawów kolanowych,
– uszkodzenia obojga oczu, co w konsekwencji doprowadziło do ograniczenia widzenia,
– utraty jednego oka z uszkodzeniem połowy twarzy,
– okaleczenia twarzy, co w konsekwencji doprowadziło do jej zniekształcenia,
– uszkodzenia kręgosłupa, co w konsekwencji doprowadziło do jego całkowitego usztywnienia, uszkodzenia rdzenia kręgowego, co doprowadziło w konsekwencji do ciężkiego zaburzenia funkcji ruchowych.Odznaka noszona była tylko w stopniu najwyższym. Jest najbardziej rozpoznawalnym wyróżnieniem wojskowym nadawanym w okresie II Wojny Światowej żołnierzom niemieckiego Wehrmachtu.
Szybki podgląd
Wyświetlanie 121–132 z 256 wyników
