Matowe
Wyświetlanie 433–444 z 543 wyników
-
Srebrna Odznaka Sportowa SA III typu (SA-Sportabzeichen in Silber 3.Typ) – III Rzesza
55,00 złOdznaka sportowa SA została podarowana 28 listopada 1933 r. przez szefa sztabu SA Ernsta Röhma mężczyznom uprawiającym sport dla poprawy zdrowia publicznego. 19 stycznia 1939 r. przemianowano ją na SA Wehrabzeichen.
Do 1935 r. zakup odznaki wiązał się z członkostwem w SA. Od 18 lutego 1935 r. odznakę mogły nabywać także osoby niebędące członkami. Musieli mieć od 18 do 35 lat i być zdolnymi do służby wojskowej. Zostawali odznaczani brązem, srebrem lub złotem. Klasyfikacja była prowadzona 3 grupach ćwiczeń lekkoatletycznych. Były to ćwiczenia w sensie wojskowym, takie jak rzucanie do celu granatem ręcznym oraz ćwiczenia terenowe, takie jak orientacja w terenie. W celu uzyskania wyższych poziomów Silver i Gold wymagane było regularne powtarzanie usług.
Z biegiem czasu zmieniał się kształt wytłoczeń odznak. Typ I (1934-35) nosi na odwrocie napis: własność d.Chefs d. System szkolenia, typ II (1935-38), opatrzony napisem: własność d. Na odznace sportowej SA, typ III (1939) widnieje napis: własność najwyższego kierownictwa SA, typ IV posiada napis: RZM. Istnieją plakietki z producentem i numerem rejestracyjnym i bez, szczególnie w dwóch pierwszych typach.
Szybki podgląd -
Odznaka członkowska N.S.D.F.B.St. (Mitgliedsabzeichen des N.S.D.F.B.St.) – III Rzesza
45,00 złTa dość rzadka odznaka została wprowadzona w marcu 1934 r. po przejęciu władzy przez narodowych socjalistów, zrównaniu klubów i stowarzyszeń, a tym samym Stahlhelm, Bund der Frontsoldaten. Nowe oznaczenie brzmiało wówczas Narodowo-Socjalistyczno-Niemiecki-Frontfighters-Bund-Stahlhelm (NSDFBSt.). Organizacja została również rozwiązana 7 listopada 1935r.
Po ogłoszeniu przez kierownictwo Stahlhelmu już w 1933 r., że Stahlhelm i jego podorganizacje podlegają przywódcy Adolfa Hitlera, rozpoczęła się reorganizacja/synchronizacja. Od lipca członkowie poniżej 35 roku życia podlegali SA jako „Wehrstahlhelm”. Członkowie w wieku od 36 do 45 lat zostali „SA Reserve 1”, a członkowie powyżej 45 roku życia zostali „SA Reserve 2”.
W 1934 r. części zostały następnie całkowicie zintegrowane lub przejęte przez SA. Pozostali członkowie tworzyli następnie NSDFBSt od 1934 r. Ze względu na krótki czas jego istnienia i niewielką liczbę członków, którzy nie zostali przyjęci do SA, odznaka nie jest powszechna.
Szybki podgląd -
Odznaka Służbowa Ratownictwo Górskie – Policja Pomocnicza (Dienstabzeichen Bergwacht – Hilfspolizei) – III Rzesza
60,00 złInsygnia policji pogotowia górskiego zostały wprowadzone prawdopodobnie około 1942 roku w czasie II wojny światowej. Tłem tego było zaprzysiężenie ratowników górskich na funkcjonariuszy policji pomocniczej po rozpoczęciu wojny. Pod koniec wojny w 1944 r. pogotowie górskie zostało nawet podporządkowane jednostkom wojskowym.
Ratownictwo górskie było w rzeczywistości organizacją pomocową, ratowniczą i porządkową dla alpejskiego kraju i trudnego terenu. Pierwsze służby ratownictwa górskiego powstały w Niemczech w 1920 r., a wkrótce potem pogotowie górskie pod patronatem Niemieckiego Czerwonego Krzyża. W 1923 r. pogotowie górskie było już podzielone na 3 wydziały: Monachium, Chiemgau i Allgäu.
W Austrii powstanie pierwszego pogotowia górskiego datuje się na rok 1896. Tam jako pierwszy na świecie powstał Wiedeński Komitet Ratownictwa Alpejskiego (ARAW). W następnych latach w 1898 r. powstało Towarzystwo Ratownictwa Alpejskiego w Innsbrucku, w 1898 r. Komitet Ratownictwa Alpejskiego w Monachium, w 1901 r. w Salzburgu, a w 1902 r. w Grazu. Po przejęciu władzy przez narodowych socjalistów w 1933 r. w ramach proces konformizmu.
Po aneksji Austrii w 1938 r. tamtejsze stowarzyszenia zostały również włączone do Niemieckiego Górskiego Pogotowia Ratunkowego. W 1939 r. pogotowiu górskiemu powierzono także zadanie ochrony przyrody w kraju alpejskim.
Nie wiadomo dokładnie, od którego roku pogotowie górskie zostało zaprzysiężone jako pomoc policyjna. Odznaki ofiarowane lub noszone w tym celu są oznaczone odpowiednią nazwą wydziału lub obszaru. Ze względu na krótki czas trwania do końca wojny i nieliczne osoby, które były uprawnione do noszenia tych odznak, są one bardzo rzadkie. Dodatkowo, plakietki są zawsze opatrzone zaczernionym numerem przewoźnika.
Szybki podgląd -
Medal Straży Pożarnej 2 stopnia (Reichsfeuerwehr-Ehrenzeichen 2. Stufe) – III Rzesza
55,00 złMedal Straży Pożarnej został podarowany 22 czerwca 1936 roku przez Wilhelma Fricka, ministra spraw wewnętrznych Rzeszy za zasługi w gaszeniu pożarów. Krzyże zostały przekazane w 2 klasach. Do 1938 r. oba krzyże były posrebrzane i różniły się wielkością (I kl. 58,5 mm lub 49 mm i II kl. 43 mm) oraz sposobem noszenia. Krzyż I kl. noszony był jako krzyż wtykowy, II kl. na wstędze. 30 stycznia 1938 r. na rozkaz Adolfa Hitlera przeprojektowano odznakę honorową. Oba stopnie były teraz noszone na wstędze i miały ten sam rozmiar (43 mm). Pierwsza klasa była teraz pozłacana, druga klasa pozostała posrebrzana. I stopień nadawany był członkom zawodowych i ochotniczych straży pożarnych oraz innym osobom szczególnie zasłużonym w dziedzinie gaszenia pożarów lub wyróżniającym się szczególnie odważnym i zdecydowanym zachowaniem w gaszeniu pożarów. Odznaką honorową II klasy honorowano czynnych członków uznanych zawodowych i ochotniczych straży pożarnych, którzy przepracowali 25 lat. I stopień, jako odznaczenie szczególnie cenne, nadawany był tylko czynnym strażakom, którzy z narażeniem życia wielokrotnie i wyjątkowo zasłużyli się w gaszeniu pożarów. Jeśli spełnione są wymagania dotyczące przyznania Medalu Ratownictwa, powinien on zostać przyznany w pierwszej kolejności. Projekt pochodzi od Herberta Knötel d.j. z Berlina. Krzyże wykonywano bez wytwórcy i rzadko z oznaczeniem wytwórcy. Nie było obowiązku zwrotu.
Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., t. IV, 2001.
Szybki podgląd -
Odznaka Obserwatora / Nawigatora Luftwaffe (Beobachterabzeichen) – III Rzesza
55,00 złOdznaka Obserwatora – Nawigatora (Beobachterabzeichen) była nagrodą Luftwaffe niemieckiego Wehrmachtu, która została podarowana 19 stycznia 1935 roku przez Naczelnego Dowódcę Luftwaffe Hermanna Göringa.
Odznaka mogła być przyznana aktywnym członkom Luftwaffe najwcześniej po pięciu lotach na wroga, w przypadku rannych, wcześniej lub dwa miesiące po uzyskaniu licencji obserwatora Luftwaffe.
Nagroda przyznawana była po zakończeniu 2 miesięcznego szkolenia i po uzyskaniu licencji obserwatora Luftwaffe, po odbyciu 5 lotów bojowych
jako Obserwator/Nawigator lub za odniesienie ran w locie bojowym na stanowisku nawigatora. Oficjalna liczba przyznanych odznak nie jest znana. Można było go było również nadawać członkom innych jednostek Wehrmachtu, o ile przestrzegano obowiązujących przepisów.Nagroda była noszona jako medal na lewej piersi.Szybki podgląd -
Srebrny Orzeł Niemiecki do czapki oficerskiej, oficera Luftwaffe – III Rzesza
50,00 złOrzeł Niemiecki III Rzeszy do czapki oficerskiej noszonej przez oficerów Luftwaffe.
Szybki podgląd -
Złoty Orzeł Niemiecki do czapki oficerskiej, oficera Luftwaffe – III Rzesza
50,00 złOrzeł Niemiecki III Rzeszy do czapki oficerskiej noszonej przez oficerów Luftwaffe.
Szybki podgląd -
Order Niemiecki II klasy, Złoty Krzyż Order Szyi (der Deutsche Orden Halsorden) – III Rzesza
260,00 złNiemiecki Order NSDAP. Od 1943 roku było to najwyższe odznaczenie narodowosocjalistycznej Rzeszy Niemieckiej. W Niemczech odznaka jest jednym z antykonstytucyjnych narzędzi propagandy. Jego produkcja, publiczne posiadanie lub dystrybucja są zabronione.
Order, podarowany przez Adolfa Hitlera, został po raz pierwszy przyznany pośmiertnie Fritzowi Todtowi 12 lutego 1942 roku. Według Hitlera Order miał uhonorować „najwyższe zasługi […], które Niemiec może zdobyć dla swojego ludu”. Według Hitlera były to osiągnięcia, dla których w pewnych okolicznościach nie można w ogóle ogłosić awansu. Czyny 200 nosicieli Krzyża Rycerskiego nie przeważyły jednorazowego osiągnięcia Fritza Todta. Hitler planował nadanie orderowi charakteru rycerskiego, z kapitułą i z senatem, który miał mieć prawo przyjmowania i wykluczania kawalerów. Nie doszło do tego ze względu na wypadki wojenne i niewielką liczbę odznaczonych.
Z powodu unikatowości tego odznaczenia nie jest pewne, czy zachował się jakikolwiek oryginał.
Projekt godła Orderu pochodził od Benno von Aren’a, jedynym producentem była firma Wilhelm Deumer w Lüdenscheid.
(źródło: Wikipedia)
Szybki podgląd -
Krzyż Matki Srebrny (Mutterkreuz in Silber), III Rzesza (#13)
40,00 złKrzyż Honorowy Niemieckiej Matki (niem. Ehrenkreuz der Deutschen Mutter), nazwa skrócona Krzyż Matki (Mutterkreuz) został ustanowiony 16 grudnia 1938 r. jako odznaczenie w formie orderu przez NSDAP . Miał on pełnić dla matek podobną funkcję jak Krzyż Żelazny dla żołnierzy, wspólnocie narodowej symbolizując Matkę wielodzietną uhonorowaną za swoje „życie i zdrowie”, zaangażowanie w poród i wychowanie dziecka. Adolf Hitler, w imieniu którego przyznano zaszczyt, opisał macierzyństwo jako „pole bitwy” kobiet. Tylko kilka matek odmówiło nagrody.
Podobnie jak w przypadku zakonu wojskowego, istniały różne stopnie Krzyża Matki. Wartość została podzielona według liczby dzieci: matki z czwórką lub więcej dzieci otrzymały brązowy krzyż matki, dzieci z sześcioma i więcej dziećmi otrzymały srebrny, a ośmiorga i więcej dzieci otrzymało złoty krzyż matki. Składał się z wisiorka w kształcie krzyża ze swastyką pośrodku, otoczonego napisem „Matka Niemka”. Matki miały nosić nagrodę na niebiesko-białej wstążce na szyi lub jako miniaturowy krzyżyk na klapach podczas uroczystych okazji. Aby zachować dostojny charakter zaszczytu, niedopuszczalne było noszenie krzyża matki w życiu codziennym oraz w odzieży roboczej.
Odznaczenie, wzorowane na krzyżu teutońskim (krzyżackim).
Nadawano je w ramach tzw. „Wojny urodzeń” (Geburtenkrieg). Otrzymać go mogły tylko określone kobiety (spełniające m.in. kryteria rasowe). Z góry wykluczone były matki „aspołeczne”, jak również „rasowo” lub „umysłowo małowartościowe”.
Każda posiadaczka Krzyża Matki miała prawo do publicznego pozdrowienia (tzw. salutu rzymskiego) od członków Hitlerjugend, preferencyjnego traktowania w urzędach i pierwszeństwa przy zajmowaniu miejsc w transporcie publicznym.
Z drugiej strony, ludność prześmiewczo nazywała to odznaczenie „orderem króliczym”.Łącznie przyznano ponad 5,5 mln krzyży.
(źródło: Wikipedia)
Szybki podgląd -
Polski guzik kolejowy współczesny jasne blade złoto śr. 16 mm
3,50 złPolski guzik kolejowy współczesny do zastosowań ogólnokolejowych, kolor stare złoto, śr. 16mm.
Szybki podgląd -
Klamra z zapięciem do paska SS i Waffen-SS (Koppelschloss Waffen-SS) – III Rzesza
90,00 złKlamra z zapięciem do paska Wehrmachtu w kolorze stare srebro, które mocowano zazwyczaj do pasków – pierwotnie wyłącznie skórzanych – za pomocą dwubolcowego gwoździa od spodu. Z drugiej strony zamykano je na haczyk i oczko . Na spodniej stronie klamry paska znajduje się oczko, w które można wsunąć drugi koniec paska za pomocą zaczepu.
Meine Ehre heißt Treue! (Mój honor to lojalność!) – to motto narodowosocjalistycznego ruchu Schutzstaffel (SS) wywodzi się od słów Adolfa Hitlera „SS-mani, Twoim honorem jest lojalność!” z 1931 roku. W poszczególnych językach narodowych było to także motto tzw. germańskiego SS , które powstało w czasach germańskich – językowe państwa i regiony okupowane przez Niemcy.
Hasło „Mój honor to lojalność!” widniało na klamrze pasa SS. Klamrę pasa nosił Generał SS i jego jednostki pomocnicze (SS-Verfügungstruppe, SS-Totenkopfverbandes i powstałe z nich później Waffen-SS (Uzbrojone jednostki SS).
Tradycyjne określenia cnót, takie jak „honor” i „lojalność”, „braterstwo”, „posłuszeństwo” itp. zostały zaczerpnięte z języka żołnierskiego i obficie zawarte w ideologii SS. Jednakże SS nadało tym słowom własne znaczenie poprzez specyficznie narodowe socjalistyczne użycie. Termin „lojalność” skierowany był wyłącznie do osoby Adolfa Hitlera i stał się jednoznacznym wyrazem posłuszeństwa w obrębie ideologii SS.
Szybki podgląd -
Klamra z zapięciem do paska Wehrmachtu (Koppelschloss Wehrmacht) – III Rzesza
90,00 złKlamra z zapięciem do paska Wehrmachtu w kolorze stare srebro, które mocowano zazwyczaj do pasków – pierwotnie wyłącznie skórzanych – za pomocą dwubolcowego gwoździa od spodu. Z drugiej strony zamykano je na haczyk i oczko . Na spodniej stronie klamry paska znajduje się oczko, w które można wsunąć drugi koniec paska za pomocą zaczepu.
Wehrmacht nosił klamrę pasa wzorowaną na pruskim wzorze z orłem ze swastyką, inaczej z półwieńcem z liści dębu i napisem GOTT MIT UNS, inne siły powietrzne i marynarka wojenna.
Funkcjonariusze nie nosili pasów do mundurów służbowych i wyjściowych. Dla tego pierwszego był skórzany pasek z dwukolcową klamrą. Na parady zakładano pasek wzorowany na opasce polowej (zamiast pudełka krążek zapinany na kółko). Klamrę taką nosili również członkowie Waffen SS i niektóre formacje partyjne NSDAP.
Szybki podgląd
Wyświetlanie 433–444 z 543 wyników
