Matowe
Wyświetlanie 337–348 z 543 wyników
-
Guzik obciągany eko skórą w kolorze czarnym, śr. 20 mm (32″). Lepsza niż prawdziwa!
1,70 złGuzik obciągany skórą ekologiczną w kolorze czarnym o średnicy 20 mm. Dół guzika stanowi metalowa foremka z uszkiem. Świetnie się prezentują.
Eko skóra to tkanina syntetyczna będąca doskonałą imitacją skóry naturalnej. Jest to tkanina poliestrowa z pokryciem wykonanym z polichlorku winylu. Doskonały materiał, będący idealną alternatywą dla drogich materiałów pochodzenia odzwierzęcego – stąd też ogromna popularność eko skóry w tak zwanej modzie wegańskiej. Materiał bardzo miękki, elastyczny i przyjemny w dotyku. Jego podstawowymi zaletami jest jednak duża odporność na ścieranie i odkształcenia, wysoka trwałość i niepodatność na działanie detergentów, wilgoci oraz słońca.
Eko skóra jest idealnym materiałem na odzież oraz dodatki i galanterię. Wykonuje się z niej gustownie wyglądające sukienki i spodnie, torebki damskie, rękawiczki i paski. W praktyce jest stosowana wszędzie tam, gdzie można użyć skóry naturalnej. To także doskonały materiał tapicerski, który idealnie nadaje się na pokrycia foteli oraz krzeseł, a nawet siodełek rowerowych czy motocyklowych. Należy jednak pamiętać, że jest to tkanina odzieżowa i ze względu na brak atestów wytrzymałościowych może być stosowana w tapicerstwie jako rozwiązanie tymczasowe, poprawiające wygląd. Jest wiele dziedzin rzemiosła i produkcji gdzie eko skóra jest tworzywem niezastąpionym – wykorzystuje się ją nawet w introligatorstwie na oprawy do książek. Wyjątkowo dobrze wyglądający materiał, który sprawdzi się jako tkanina krawiecka lub materiał do wstawek i aplikacji.
UWAGA! Na foremce podany jest numer proszę na to nie zwracać uwagi, to nie jest rozmiar podany w mm tylko w ligne (międzynarodowa miara guzików).
-
Klamra prostokątna z obszyciem 38×27 mm, brązowa tworzywo, do paska szer. 25 mm
2,10 złKlamra prostokątna z zaokrąglonymi rogami i lekkim wygięciem wzdłuż krawędzi. Wokół wytłoczenie imitujące obszycie nitką , rozmiar 38x27m do paska szerokości maksymalnie 25 mm. Wykonana z twardego tworzywa w kolorze brązowym. Klamry są trwałe i doskonale nadają się do odzieży z dzianiny, płaszczy i kurtek.
-
Klamra prostokątna z obszyciem 67×36 mm, brązowa tworzywo, do paska szer. 50 mm
2,70 złKlamra prostokątna z zaokrąglonymi rogami i lekkim wygięciem wzdłuż krawędzi. Wokół wytłoczenie imitujące obszycie nitką , rozmiar 67x36m do paska szerokości maksymalnie 50 mm. Wykonana z twardego tworzywa w kolorze brązowym. Klamry są trwałe i doskonale nadają się do odzieży z dzianiny, płaszczy i kurtek.
-
Tarcza Naramienna Motorowego Oddziału NSKK (Der Schild der NSKK Verkehrserziehungsdienst) – III Rzesza
50,00 złNarodowy Socjalistyczny Korpus Motorowy (NSKK) był następcą starszego Narodowo-Socjalistycznego Korpusu Samochodowego (NSAK), który istniał od momentu powstania 1 kwietnia 1930 r. Legendy o faktycznym powstaniu NSKK sięgają jednak aż do 1922 r. kiedy wydawca Völkischer Beobachter (People’s Observer), Dietrich Eckart, rzekomo kupił ciężarówki, aby SA mogła wykonywać swoje misje i transportować materiały propagandowe. Martin Bormann założył NSAK, który sam był następcą dywizjonów motorowych SA (Kraftfahrstaffeln).
Hitler uczynił NSAK oficjalną organizacją nazistowską 1 kwietnia 1930 r. NSAK była odpowiedzialna za koordynację użytkowania przekazanych pojazdów silnikowych należących do członków partii, a później rozszerzyła się na szkolenie członków w zakresie umiejętności motoryzacyjnych. Adolf Hühnlein został mianowany dowódcą NSAK, który miał służyć przede wszystkim jako korpus zmotoryzowany Sturmabteilung (SA). Hühnlein stał się „jądrem” organizacji. Nazwę organizacji zmieniono na Narodowo-Socjalistyczny Korpus Motorowy (Nationalsozialistisches Kraftfahrkorps-NSKK), która stała się oficjalna 1 maja 1931 r. Była to zasadniczo organizacja paramilitarna z własnym systemem stopni paramilitarnych i najmniejsza z organizacji NSDAP.
Pomimo stosunkowo mniejszych rozmiarów, kiedy naziści obchodzili Dzień Braunschweiger SA 18 października 1931 r., NSKK miała do dyspozycji ponad 5000 pojazdów do przemieszczania ludzi i materiałów. Głównym celem Korpusu było kształcenie jego członków w zakresie umiejętności motoryzacyjnych lub tego, co NSKK nazywało „sprawnością w zakresie umiejętności motoryzacyjnych” ( motorische Ertüchtigung ), ale transportował także urzędników NSDAP i SA. W połowie lat trzydziestych NSKK służyło również jako grupa pomocy drogowej, porównywalna do współczesnego American Automobile Association czy British Automobile Association.
Członkostwo w NSKK nie wymagało żadnej wcześniejszej wiedzy o samochodach. Uważano, że szkolenie w NSKK nadrobi wszelkie wcześniejsze braki w wiedzy. NSKK przestrzegała jednak nazistowskiej doktryny rasowej i sprawdzała swoich członków pod kątem cech aryjskich. Pod kierownictwem policji wielu ludzi NSKK stacjonowało na skrzyżowaniach i szkoliło się w kierowaniu ruchem. 20 lipca 1934 r., trzy tygodnie po wielkiej czystce, jakiej SA doznała podczas Nocy Długich Noży, NSKK została oddzielona i awansowana do niezależnej organizacji NSDAP.
Od 1935 roku NSKK szkoliło również załogi czołgów i kierowców armii niemieckiej. NSKK miała dwa „mniejsze oddziały” w ramach organizacji znanej jako Motor-Hitler Youth (Motor-Hitlerjugend; Motor-HJ) i Naval NSKK (Marine-NSKK). Oddział Motor-HJ został utworzony przez Lidera Młodzieży Baldura von Schiracha po tym, jak został członkiem NSKK. Eksploatowała 350 własnych pojazdów do celów edukacyjnych i szkoleniowych. Marynarka Wojenna NSKK przeszkoliła mężczyzn w zakresie obsługi i konserwacji łodzi. Podczas Igrzysk Olimpijskich w Berlinie w 1936 r. NSKK przejęła odpowiedzialność za różnorodne zadania transportowe, udowadniając swoją skuteczność w propagandzie politycznej, przewożąc zagranicznych gości na wyznaczone wycieczki.
Do 1938 roku członkowie NSKK przechodzili szkolenie mechaniczne i operacyjne dotyczące zarówno pojazdów cywilnych, jak i wojskowych. Z czasem szkolenie w szkołach NSKK skupiło się przede wszystkim na zadaniach związanych z wojskiem. Za zasługi dla NSKK i częściowo dzięki ogólnemu sukcesowi NSKK, Hühnlein awansował na stanowisko Reichsleitera NSDAP w 1938 r. Hühnlein był NSKK Korpsführer (dowódcą korpusu) od 1931 r. do śmierci w 1942 r., kiedy Kraus przejął władzę.
-
Odznaka Spadochroniarza Luftwaffe (Fallschirmschützenabzeichen der Luftwaffe) – III Rzesza
55,00 złOdznaka Spadochroniarza Luftwaffe (Fallschirmschützenabzeichen der Luftwaffe) została podarowana 5 listopada 1936 roku przez Naczelnego Dowódcę Sił Powietrznych Niemiec Hermanna Göringa i była nadawana oficerom, podoficerom i szeregowcom Wehrmachtu po pomyślnym ukończeniu kursu spadochronowego. Wyjątkiem byli oficerowie i podoficerowie, którzy pracowali jako nauczyciele w szkole spadochronowej. Otrzymali oni odznakę spadochroniarza natychmiast po pomyślnym ukończeniu szkolenia spadochronowego, ponieważ opanowali już szkolenie strzeleckie.
Odznaka Spadochroniarza została przyznana za udany kurs skoczków w jednej ze szkół spadochronowych Sił Powietrznych. Trwało to początkowo dwa miesiące i zostało skrócone w czasie wojny. Odznakę Spadochroniarza Sił Powietrznych nadano wraz z dowodem nabycia, tzw. licencją spadochroniarza, po sześciu udanych skokach. Certyfikat i odznaka były bezpośrednio powiązane z zależnym od stopnia dodatkiem spadochroniarza w wysokości od 65 do 120 marek miesięcznie. Aby otrzymać licencję i zasiłek, dany członek Wehrmachtu musiał zademonstrować minimalną liczbę sześciu skoków rocznie. Odznaka była noszona jako wielki honor.
Odznaka była noszona jako przypinka na lewej piersi.
-
Złota odznaka I stopnia NSDAP za 25 lat służby – III Rzesza
55,00 złNagroda Dienstauszeichnung der NSDAP została przekazana dekretem z 2 kwietnia 1939 r. przez kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera za zasługi dla wszystkich członków partii, niezależnie od tego, czy byli liderami grupy, czy tylko członkami. Fuhrer chciał w ten sposób docenić wieloletnią lojalną pracę w służbie NSDAP. Nie miało znaczenia, czy praca ta miała charakter etatowy, czy wolontariacki. Nagroda za usługi przyznawana była w 3 stopniach. Pierwszy poziom był złotym krzyżem z białymi emaliowanymi ramionami krzyża, drugi poziom był srebrnym krzyżem z niebieskimi emaliowanymi ramionami krzyża, a trzeci poziom to brązowy krzyż bez emalii. Złoto przyznano po 25 latach, srebro po 15 latach, a brąz po 10 latach wiernej służby. Wykonano okazy z lekko zakrzywionymi ramionami krzyża i płaskimi krzyżami.
Nagroda za służbę była noszona na dużej sztabie medalowej. Niezwykłe było to, że kobiety nosiły nagrodę na szyi na wstążce o szerokości 15 mm (tak jak w przypadku Krzyża Matki). Tylko odpowiednie wstążki były noszone na małej sztabce medalowej. Jeśli przyznano wyższy poziom, niższy poziom nie musiał być odrzucany, można go było kontynuować.
źródło: Internet
-
Brązowy Krzyż Hiszpanii (Bronze Spanienkreuz mit Schwertern) – III Rzesza (#16)
55,00 złKrzyż Hiszpanii (niem. Spanienkreuz) – niemieckie odznaczenie wojskowe ustanowione przez Adolfa Hitlera 14 kwietnia 1939 roku w celu nagrodzenia żołnierzy walczących w ramach Legionu Condor w hiszpańskiej wojnie domowej.
Krzyż został ustanowiony w trzech klasach – złotej, srebrnej i brązowej, a każda z nich posiada dwie wersje – złota z mieczami i brylantami oraz z mieczami, srebrna z mieczami i bez mieczy, brązowa z mieczami i bez mieczy.
Krzyż z mieczami był nadawany żołnierzom Legionu Condor oraz marynarzom Kriegsmarine uczestniczącym w bezpośrednich walkach. Przy czym:
– Złoty z mieczami i brylantami – nadawany był za szczególne i wzorowe wykonywanie zadań bojowych. Nadano 28 krzyży.
– Złoty z mieczami – za wykazane męstwo i odwagę w walce. Nadano 1126 krzyży.
– Srebrny z mieczami – za udział w walce mającej decydujące znaczenie dla losów wojny. Nadano 8304 krzyże.
– Brązowy z mieczami – za udział w walce. Nadano 8462 krzyże.Krzyż bez mieczy był nadawany żołnierzom, marynarzom i osobom cywilnym, które przez co najmniej trzy miesiące współdziałały z Legionem Condor lub marynarką wojenną na terenie Hiszpanii, lecz nie brały udziału w bezpośrednich walkach. Nadano 327 Srebrnych i 7869 Brązowych Krzyży bez mieczy.
Noszony był bezpośrednio na bluzie na piersi po prawej stronie. Krzyż był nadawany w latach 1939–1940 i łącznie nadano 26 056 krzyży.
-
Czaszka Wafen SS i SS (Totenkopf), jasne srebro – III Rzesza
37,00 złTotenkopf – niemieckie słowo oznaczające „trupią głowę” lub „głowę śmierci”, używane w celu opisania wojskowych insygniów przedstawiających czaszkę na tle skrzyżowanych kości. Symbol ten odróżnia się od Jolly Rogera (Bandera Piracka) głównie tym, iż oba piszczele umieszczone są zaraz za czaszką, a nie poniżej niej, choć niektóre bandery pirackie mogły mieć i taki układ. Najważniejsza różnica polega na tym, iż Totenkopf wykorzystywany był na lądzie przez legalne władze, a nie przestępców na morzu.
Sam symbol kojarzony jest najczęściej z nazistowskimi Niemcami, zwłaszcza z SS i Waffen-SS. Miał kilka charakterystycznych cech.
Czaszka zwrócona do oglądających lewym półprofilem, podobnie jak na zdjęciach do dowodu osobistego.
Jest zgodna z ludzką anatomią.
Piszczele skrzyżowane pod bardzo małym kątem. Odległość między nimi niemal niezauważalna.
Wyraźne połączenia między poszczególnymi kośćmi mózgoczaszki. Warto podkreślić, że w naturze występują tylko u bardzo młodych ludzi.
Bardzo wyraźne, zdrowe zęby. Większość innych przedstawień raczej tego nie podkreśla.
Mózgoczaszka nie zasłania piszczeli.
Zęby są zaciśnięte. W innych przypadkach są zazwyczaj otwarte.We wczesnych latach NSDAP, Julius Schreck, przywódca Stabswache (osobistej gwardii Adolfa Hitlera), przyjął „trupią główkę” za symbol swego oddziału. W 1935 roku Stabswache zostało przemianowane na Schutzstaffel (SS), ale kontynuowało używanie oznaczenia Totenkopf. Podobnie jak było ze swastyką, naziści zaadaptowali szeroko wcześniej używany symbol, który uzyskał przez to bardzo negatywne i złowróżbne znaczenie.
Trupia czaszka była symbolem niemieckich czołgistów, ale także jednej z pierwszych formacji Waffen-SS 3 Dywizji Pancernej „Totenkopf”. Powodowało to, że często nie respektowano praw kombatanckich niemieckich pancerniaków, biorąc ich czarne mundury z trupią główką za uniformy SS.
Symbolu „trupiej główki” używało także 54. Skrzydło Bombowców Luftwaffe (Kampfgeschwader 54), nazywane często nawet w oficjalnych dokumentach Totenkopf.
Był on używany także przez członków specjalnych oddziałów SS (SS-Totenkopfverbände), którzy pełnili służbę wartowniczą w niemieckich obozach koncentracyjnych.
Współcześnie symbol Totenkopf wykorzystywany jest przez ruchy neonazistowskie i rasistowskie.
-
Złota odznaka za służbę na U-Bootach (Gold U-Boot-Kriegsabzeichen) – III Rzesza
50,00 złOdznaka bojowa U-Boot (niem. U-Boot-Kriegsabzeichen) to niemiecka odznaka wojenna przyznawana członkom załogi U-Boota podczas I i II wojny światowej. Odznaka wojenna U-bootów została pierwotnie ustanowiona podczas I wojny światowej, 1 lutego 1918 roku. Została przyznana w celu uznania załóg U-bootów, które ukończyły trzy patrole wojenne. Odznaka noszona była w dolnej lewej części munduru i miała owalny kształt przypominający wieniec z liści laurowych. W poprzek środka leżała łódź podwodna, a niemiecka korona państwowa (Reichskrone) była inkrustowana w górnej części wieńca.
13 października 1939 r. przywrócono Odznakę Wojenną U-bootów. Był bardzo podobny do oryginalnej odznaki, z wyjątkiem korony cesarskiej zastąpionej niemieckim orłem nad swastyką i użyto bardziej zmodernizowanej łodzi podwodnej skierowanej teraz w lewo. Nowa wersja była najpierw wykonana z brązu metalowego, a później z cynku. Odznaka była przyznawana w dwóch klasach. Najczęściej było to ukończenie dwóch lub więcej patroli wojennych. Chociaż ukończenie dwóch patroli wojennych może wydawać się skromnym wymogiem, typowy rejs wojenny U-Boota często trwał kilka miesięcy. Ukończenie dwóch patroli wojennych było równie niebezpieczne, ponieważ U-Boot musiał znosić ciągłe ataki alianckich samolotów i okrętów wojennych. Drugim przypadkiem przyznania tej odznaki był ranny podczas patrolu lub zabity w akcji.
Była również odmiana odznaki wojennej łodzi podwodnej z diamentami. Została ustanowiona przez admirała Karla Dönitza po tym, jak otrzymał od wielkiego admirała Ericha Raedera specjalną wersję odznaki wojennej łodzi podwodnej z litego złota, w której wieniec oraz swastyka były inkrustowane diamentami.
Odznaka była specjalną nagrodą przyznawaną dowódcom U-Bootów, którzy otrzymali Krzyż Rycerski Żelaznego Krzyża z Liśćmi Dębu. Ta wersja została wykonana ze złotej płyty na srebrze. Wyprodukowane przez firmy Schwerin u. Sohn i Gebr. Godet & Co. Był taki sam jak podstawowy wzór, ale z dziewięcioma małymi diamentami inkrustowanymi swastyką. Ta nagroda była bardziej osobistą nagrodą od Dönitza. Około 30 zostało nagrodzonych, w tym oryginał admirałowi Dönitzowi.
Odznaka była noszona jako przypinka na płaszczu, niebiesko-białej marynarce, kurtce, płaszczu i niebiesko-białej koszuli na lewej piersi. Można ją również było nosić do wszystkich mundurów partyjnych i państwowych. Skróconą formę (igła 16 mm) nagrody można było nosić na lewej klapie płaszcza odzieży cywilnej. Przy uroczystych okazjach dozwolony był miniaturowy wisior na łańcuszek do fraka
Wyświetlanie 337–348 z 543 wyników