Wstążka
Wyświetlanie 13–24 z 31 wyników
-
Medal Błękitnej Dywizji w Rosji 1943 (Medaille der Blauen Division in Rusia 1943) – III Rzesza
55,00 złOdznakę ustanowiono 9 listopada 1943 r., aby otrzymać hiszpańskich ochotników, którzy służyli w siłach niemieckich w Błękitnej Dywizji w Rosji. Chociaż Hiszpania była neutralna podczas II wojny światowej, jej rząd chciał wesprzeć niemiecką inwazję na Rosję zarówno w
wdzięczności za pomoc Niemców podczas hiszpańskiej wojny domowej, jak i w celu zwalczania komunizmu. Błękitna Dywizja została utworzona pod koniec czerwca 1941 r. z ochotników wyłącznie do użytku na froncie wschodnim i walczyła od sierpnia 1941 r. do października 1943r.Błękitna Dywizja (hiszp. La División Azul, niem. Blaue Division) lub 250 hiszpańska dywizja ochotnicza – formacja wojskowa z okresu II wojny światowej, złożona z hiszpańskich frankistów, którzy walczyli u boku armii niemieckiej na froncie wschodnim przeciwko Armii Czerwonej w okresie od 20 lipca 1941 do 20 października 1943. Oficjalna nazwa hiszpańska formacji brzmiała Division Española de Voluntarios (Hiszpańska Dywizja Ochotnicza), w języku niemieckim 250 Infanterie Division (spanische) (250 Dywizja Piechoty (hiszpańska)). Jej odpowiednikiem lotniczym była Błękitna Eskadra. Dywizja była formowana przez Wehrmacht.
Po niemieckim ataku na Związek Sowiecki 22 czerwca 1941 roku w Hiszpanii odbyły się wielkie wiece pod hasłem: „Rosja jest winna!” (czyli hiszpańska wojna domowa). W jakim stopniu wiece te odbywały się spontanicznie, czy też były inicjowane przez zainteresowane strony, nie można dziś z całą pewnością stwierdzić. Pewne jest, że rząd wykorzystał entuzjazm zwłaszcza młodych falangistów, by jeszcze tego samego dnia zwrócić się do niemieckiego posła z propozycją dobrowolnych stowarzyszeń na rzecz „walki z komunizmem”.
Po krótkich negocjacjach postanowiono wysłać ochotniczą dywizję piechoty, złożoną z kadr armii i ochotników z całej Hiszpanii. Ta División Española de Voluntarios składała się z czterech pułków piechoty (nazwanych na cześć ich dowódców Pimentela, Vierny, Esparza i Rodrigo) oraz jednego pułku artylerii i liczyła 640 oficerów, 2272 podoficerów i 14 780 szeregowców.
Prasie podkreślano ochotniczy charakter jednostki, ale w rzeczywistości wszystkie ważne stanowiska zajmowali członkowie armii, którzy byli regularnie wymieniani. Oprócz motywów antykomunistycznych ważną rolę w dobrowolnej rejestracji, zwłaszcza wśród oficerów, odgrywała poprawa ich możliwości zawodowych.
Źródło: Wikipedia
Szybki podgląd -
Brązowa odznaka III stopnia NSDAP za 10 lat służby – III Rzesza
55,00 złNagroda Dienstauszeichnung der NSDAP została przekazana dekretem z 2 kwietnia 1939 r. przez kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera za zasługi dla wszystkich członków partii, niezależnie od tego, czy byli liderami grupy, czy tylko członkami. Fuhrer chciał w ten sposób docenić wieloletnią lojalną pracę w służbie NSDAP. Nie miało znaczenia, czy praca ta miała charakter etatowy, czy wolontariacki. Nagroda za usługi przyznawana była w 3 stopniach. Pierwszy poziom był złotym krzyżem z białymi emaliowanymi ramionami krzyża, drugi poziom był srebrnym krzyżem z niebieskimi emaliowanymi ramionami krzyża, a trzeci poziom to brązowy krzyż bez emalii. Złoto przyznano po 25 latach, srebro po 15 latach, a brąz po 10 latach wiernej służby. Wykonano okazy z lekko zakrzywionymi ramionami krzyża i płaskimi krzyżami.
Nagroda za służbę była noszona na dużej sztabie medalowej. Niezwykłe było to, że kobiety nosiły nagrodę na szyi na wstążce o szerokości 15 mm (tak jak w przypadku Krzyża Matki). Tylko odpowiednie wstążki były noszone na małej sztabce medalowej. Jeśli przyznano wyższy poziom, niższy poziom nie musiał być odrzucany, można go było kontynuować.
źródło: Internet
Szybki podgląd -
Medal Błękitnej Dywizji (Blauen Division Medaille) – III Rzesza
55,00 złMedal Błękitnej Dywizji – pełna, oficjalna nazwa: Medal Pamiątkowy dla Hiszpańskich Ochotników za Walkę z Bolszewizmem (Erinnerungsmedaille für die Spanischen Freiwilligen im Kampf gegen den Bolschewismus) – pamiątkowe odznaczenie III Rzeszy; ustanowione 3 stycznia 1944 i nadawane hiszpańskim ochotnikom, członkom Błękitnej Dywizji, walczącej u boku Niemców na froncie wschodnim II wojny światowej.
Błękitna Dywizja (hiszp. La División Azul, niem. Blaue Division) lub 250 hiszpańska dywizja ochotnicza – formacja wojskowa z okresu II wojny światowej, złożona z hiszpańskich frankistów, którzy walczyli u boku armii niemieckiej na froncie wschodnim przeciwko Armii Czerwonej w okresie od 20 lipca 1941 do 20 października 1943. Oficjalna nazwa hiszpańska formacji brzmiała Division Española de Voluntarios (Hiszpańska Dywizja Ochotnicza), w języku niemieckim 250 Infanterie Division (spanische) (250 Dywizja Piechoty (hiszpańska)). Jej odpowiednikiem lotniczym była Błękitna Eskadra. Dywizja była formowana przez Wehrmacht.
Po niemieckim ataku na Związek Sowiecki 22 czerwca 1941 roku w Hiszpanii odbyły się wielkie wiece pod hasłem: „Rosja jest winna!” (czyli hiszpańska wojna domowa). W jakim stopniu wiece te odbywały się spontanicznie, czy też były inicjowane przez zainteresowane strony, nie można dziś z całą pewnością stwierdzić. Pewne jest, że rząd wykorzystał entuzjazm zwłaszcza młodych falangistów, by jeszcze tego samego dnia zwrócić się do niemieckiego posła z propozycją dobrowolnych stowarzyszeń na rzecz „walki z komunizmem”.
Po krótkich negocjacjach postanowiono wysłać ochotniczą dywizję piechoty, złożoną z kadr armii i ochotników z całej Hiszpanii. Ta División Española de Voluntarios składała się z czterech pułków piechoty (nazwanych na cześć ich dowódców Pimentela, Vierny, Esparza i Rodrigo) oraz jednego pułku artylerii i liczyła 640 oficerów, 2272 podoficerów i 14 780 szeregowców.
Prasie podkreślano ochotniczy charakter jednostki, ale w rzeczywistości wszystkie ważne stanowiska zajmowali członkowie armii, którzy byli regularnie wymieniani. Oprócz motywów antykomunistycznych ważną rolę w dobrowolnej rejestracji, zwłaszcza wśród oficerów, odgrywała poprawa ich możliwości zawodowych.
Źródło: Wikipedia
Szybki podgląd -
Medal Niemieckiego Muru Ochronnego (Deutsches Schutzwall-Ehrenzeichen) – III Rzesza
55,00 złOdznaczenie to zostało ufundowane 2 sierpnia 1939 roku przez kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera jako widoczny wyraz wdzięczności i uznania zasług dla budowy i wzniesienia niemieckiego muru obronnego. Wnioski o odznaczenie składał Szef Naczelnego Dowództwa Wehrmachtu, dla członków Wehrmachtu, Generalny Inspektor Dróg Niemieckich oraz Służba Pracy Rzeszy (RAD). Propozycje zostały następnie przekazane przez Kancelaria Prezydenta do decyzji kanclerza Rzeszy. Decydującym czynnikiem było rozmieszczenie między 15 czerwca 1938 a 31 sierpnia 1939. Ogólne wymagania przyznania wymagały 10-tygodniowego rozmieszczenia w tym okresie. Uwzględniono wyjątki, takie jak pobór do Wehrmachtu, choroby czy wypadki. Podanie należało złożyć we właściwym urzędzie pracy wraz z kartą personalną, zaświadczeniem o niekaralności oraz książeczką pracy.
Członkowie Wehrmachtu, którzy zostali odznaczeni Medalem Sudetów lub Medalem Memeland, zostali wykluczeni z nagrody. Podobnie pracownicy programu awaryjnej budowy dróg na wschodzie otrzymali Medal Sudetów, a nie Medal Muru Ochronnego. W 1944 roku zwiększono liczbę odbiorców. W późniejszym czasie odznakę honorową otrzymały także osoby, które brały udział w budowaniu pozycji. Do nagrody dołączono certyfikat własności.
Projekt pochodzi od profesora Richarda Kleina z Monachium. Odznaka honorowa została wykonana z brązu, a pod koniec wojny z brązowanego cynku. Medale różnią się wielkością i wagą w zależności od producenta. Znani producenci to między innymi Wilhelm Deumer, Steinhauer & Lück, Wernstein, Carl Poellath, Werner Redo, Rudolf Souval i August Menze & Sohn. Do 1941 roku przyznano łącznie około 622 000 medali.
Szybki podgląd -
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z liśćmi dębu i mieczami (wersja stare srebro) (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub und Schwertern) – III Rzesza
60,00 złKrzyż Rycerski, właśc. Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (niem. Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes, RK) – niemiecki order, najwyższe odznaczenie wojskowe okresu III Rzeszy. Stanowił rozszerzenie klas Krzyża Żelaznego.
Krzyż Rycerski został ustanowiony na początku II wojny światowej, 1 września 1939, przez Adolfa Hitlera. Początkowo stanowił on jedną klasę Krzyża Żelaznego, między Krzyżem Żelaznym I klasy a Krzyżem Wielkim Krzyża Żelaznego. W toku wojny ustanowiono dalsze cztery klasy Krzyża Rycerskiego: 3 czerwca 1940 Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, a 28 września 1941 Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami oraz z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami. Najwyższa klasa, Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami, została ustanowiona 29 grudnia 1944.
Krzyż Rycerski został ustanowiony w celu wypełnienia luki pomiędzy istniejącymi już wcześniej w historii orderami: Krzyżem Żelaznym a Krzyżem Wielkim Krzyża Żelaznego. Podobnym orderem istniejącym w historii Niemiec był Pour le Mérite nadawany oficerom podczas I wojny światowej, lecz w odróżnieniu od niego, Krzyż Rycerski miał być nadawany żołnierzom wszystkich stopni w celu podkreślenia egalitaryzmu armii (mimo to, większość odznaczonych stanowili oficerowie).
Krzyż Rycerski mógł być nadany co do zasady osobie odznaczonej uprzednio Krzyżem Żelaznym I klasy, następnie też zachowywano porządek nadawania kolejnych klas. Przede wszystkim nadawany był za wyjątkowy akt odwagi w obliczu nieprzyjaciela, mógł być też nadany za całokształt dowodzenia podczas bitwy. Ponadto, w lotnictwie myśliwskim był nadawany za uzyskanie odpowiedniej liczby punktów za zestrzelenie wrogich samolotów (początkowo 20 punktów, punkty zależały m.in. od liczby silników samolotów – do trzech za samolot czterosilnikowy). W marynarce był także nadawany za zatopienie okrętów lub statków o tonażu 100 000 BRT lub czyn wykraczający poza zwykłe obowiązki (np. uratowanie ciężko uszkodzonego okrętu). Podczas wojny szczegółowe kryteria były zaostrzane, lecz zdarzały się też wyjątki od ogólnych zasad.
Krzyż Rycerski dzielił się na pięć klas (od najniższej):
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes)
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub)
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub und Schwertern)
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub, Schwertern und Brillanten)
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Goldenem Eichenlaub, Schwertern und Brillanten).(źródło: Wikipedia)
Szybki podgląd -
Krzyż Matki Brązowy (Mutterkreuz in Bronze), III Rzesza
45,00 złKrzyż Honorowy Niemieckiej Matki (niem. Ehrenkreuz der Deutschen Mutter), nazwa skrócona Krzyż Matki (Mutterkreuz) został ustanowiony 16 grudnia 1938 r. jako odznaczenie w formie orderu przez NSDAP . Miał on pełnić dla matek podobną funkcję jak Krzyż Żelazny dla żołnierzy, wspólnocie narodowej symbolizując Matkę wielodzietną uhonorowaną za swoje „życie i zdrowie”, zaangażowanie w poród i wychowanie dziecka. Adolf Hitler, w imieniu którego przyznano zaszczyt, opisał macierzyństwo jako „pole bitwy” kobiet. Tylko kilka matek odmówiło nagrody.
Podobnie jak w przypadku zakonu wojskowego, istniały różne stopnie Krzyża Matki. Wartość została podzielona według liczby dzieci: matki z czwórką lub więcej dzieci otrzymały brązowy krzyż matki, dzieci z sześcioma i więcej dziećmi otrzymały srebrny, a ośmiorga i więcej dzieci otrzymało złoty krzyż matki. Składał się z wisiorka w kształcie krzyża ze swastyką pośrodku, otoczonego napisem „Matka Niemka”. Matki miały nosić nagrodę na niebiesko-białej wstążce na szyi lub jako miniaturowy krzyżyk na klapach podczas uroczystych okazji. Aby zachować dostojny charakter zaszczytu, niedopuszczalne było noszenie krzyża matki w życiu codziennym oraz w odzieży roboczej.
Odznaczenie, wzorowane na krzyżu teutońskim (krzyżackim).
Nadawano je w ramach tzw. „Wojny urodzeń” (Geburtenkrieg). Otrzymać go mogły tylko określone kobiety (spełniające m.in. kryteria rasowe). Z góry wykluczone były matki „aspołeczne”, jak również „rasowo” lub „umysłowo małowartościowe”.
Każda posiadaczka Krzyża Matki miała prawo do publicznego pozdrowienia (tzw. salutu rzymskiego) od członków Hitlerjugend, preferencyjnego traktowania w urzędach i pierwszeństwa przy zajmowaniu miejsc w transporcie publicznym.
Z drugiej strony, ludność prześmiewczo nazywała to odznaczenie „orderem króliczym”.Łącznie przyznano ponad 5,5 mln krzyży.
(źródło: Wikipedia)
Szybki podgląd -
Złoty medal I stopnia za 25-letnią wierną służbę w SS (SS-Dienstauszeichnung 1. Stufe für 25 Jahre) – III Rzesza
65,00 złOdznaczenia za zasługi dla SS wręczono pierwszy raz 30 stycznia 1938 r., w 5. rocznicę przejęcia władzy przez narodowych socjalistów, kanclerza Adolfa Hitlera. Do nagrody wyznaczone były wszystkie stowarzyszenia oddziałów dyspozycyjnych SS, stowarzyszenia Totenkopf i szkoły SS Junker. W dniu 21 października 1938 r. w drodze rozporządzenia określono wygląd odznaczenia za zasługi.
Nagroda składała się z 4 poziomów.
I stopień przyznawano po 25 latach służby,
II stopień po 12,
III stopień po 8,
IV stopień po 4 latach lojalnej służby.I i II etap to krzyże w kształcie swastyki o wymiarach 37 x 37 mm, złocone lub posrebrzane. Poziomy 3 i 4 są w formie medalowej. Na wstążkach 1. i 2. poziomu znajdują się 2 Runy Zwycięstwa wyhaftowane w odpowiednim kolorze złotym lub srebrnym.
Jak wszystkie odznaczenia służbowe w latach 1933-1945, odznaczenie SS noszono na wstędze chabrowej na lewej piersi lub na belce medalowej, przy czym wstęga II i I stopnia przedstawiała tkane runy w wskazanym kolorze (srebrny lub złoty). Gdy przyznawano wyższą nagrodę za zasługi, niższa miała być odrzucana, ale pozostawała własnością osoby, której ją powierzono.
Do 1945 roku nie wprowadzono żadnych dalszych zmian. Dokładnych numerów nagród nie można już określić, ponieważ była to nagroda masowa. Jednak największą liczbę nagród uzyskano w czwartym i trzecim etapie. Poziom 2 i 1 był noszony w rzadkich przypadkach przez tak zwanych starych wojowników. Odznakę za służbę SS można było również nosić na równi z odznaką za służbę Wehrmachtu.
Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., t. 4, 2001.
Szybki podgląd -
Srebrny Krzyż Zasługi II klasy za 25 lat wiernej służby publicznej (Treuedienst-Ehrenzeichen 2.Stufe für 25 Jahre 1938) – III Rzesza (#22)
60,00 złTa odznaka honorowa została podarowana przez kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera 30 stycznia 1938 roku z okazji 5 rocznicy przejęcia władzy przez narodowych socjalistów. Nagroda składała się z 2 poziomów i poziomu specjalnego:
- I stopień nadawany był urzędnikom państwowym, urzędnikom, kolejarzom i robotnikom po 40 latach wiernej służby w służbie publicznej i był pozłacanym krzyżem.
- II stopień został nadany po 25 latach służby publicznej i był Krzyżem Srebrnym.
- Specjalny poziom został przyznany robotnikom i pracownikom sektora prywatnego za 50 lat wiernej służby i był również srebrnym krzyżem, ale dębowy wieniec między ramionami krzyża jest złocony, a na górnej części znajduje się pozłacana liczba – 50 ramię krzyża.
Na odwrocie napis: – Za wierną pracę (Für treue Arbeit). Oprócz bezpośredniego okresu służby wzięto pod uwagę okresy w Służbie Pracy Rzeszy, studia, służbę i szkolenie wojskowe, uwięzienie bez własnej winy i inne okresy kandydowania itp. Kiedy przyznano wyższy poziom, drugi poziom musiał zostać odrzucony, ale pozostał przy uhonorowanym. 12 sierpnia 1944 r. ponownie rozszerzono Medal Za Lojalność. Złoty liść dębu z numerem 50 na wstędze był ofiarowany na 50 lat. Projekt pochodzi od prof. Richarda Kleina z Monachium. Znanymi producentami byli: W. Deumer, Lüdenscheid, Deschler & Sohn, Monachium, Steinhauer & Lück, Lüdenscheid oraz Wächtler & Lange, Mittweida.
Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., tom IV, 2001.
Szybki podgląd -
Medal Straży Pożarnej 2 stopnia (Reichsfeuerwehr-Ehrenzeichen 2. Stufe) – III Rzesza
55,00 złMedal Straży Pożarnej został podarowany 22 czerwca 1936 roku przez Wilhelma Fricka, ministra spraw wewnętrznych Rzeszy za zasługi w gaszeniu pożarów. Krzyże zostały przekazane w 2 klasach. Do 1938 r. oba krzyże były posrebrzane i różniły się wielkością (I kl. 58,5 mm lub 49 mm i II kl. 43 mm) oraz sposobem noszenia. Krzyż I kl. noszony był jako krzyż wtykowy, II kl. na wstędze. 30 stycznia 1938 r. na rozkaz Adolfa Hitlera przeprojektowano odznakę honorową. Oba stopnie były teraz noszone na wstędze i miały ten sam rozmiar (43 mm). Pierwsza klasa była teraz pozłacana, druga klasa pozostała posrebrzana. I stopień nadawany był członkom zawodowych i ochotniczych straży pożarnych oraz innym osobom szczególnie zasłużonym w dziedzinie gaszenia pożarów lub wyróżniającym się szczególnie odważnym i zdecydowanym zachowaniem w gaszeniu pożarów. Odznaką honorową II klasy honorowano czynnych członków uznanych zawodowych i ochotniczych straży pożarnych, którzy przepracowali 25 lat. I stopień, jako odznaczenie szczególnie cenne, nadawany był tylko czynnym strażakom, którzy z narażeniem życia wielokrotnie i wyjątkowo zasłużyli się w gaszeniu pożarów. Jeśli spełnione są wymagania dotyczące przyznania Medalu Ratownictwa, powinien on zostać przyznany w pierwszej kolejności. Projekt pochodzi od Herberta Knötel d.j. z Berlina. Krzyże wykonywano bez wytwórcy i rzadko z oznaczeniem wytwórcy. Nie było obowiązku zwrotu.
Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., t. IV, 2001.
Szybki podgląd -
Medal Honorowy za opiekę nad Ludnością Niemiecką 3 klasy – III Rzesza
50,00 złOdznaka Opieki Społecznej (niem. Ehrenzeichen für deutsche Volkspflege) była niemiecką Nagrodą Cywilną ustanowioną przez Adolfa Hitlera 1 maja 1939 r. za zasługi w sektorze socjalnym. Odznaka została wydana w trzech klasach i została nagrodzona za szeroki wachlarz usług. Słowa wstępne tego dekretu brzmiały: Za usługi w zakresie opieki, zimowej opieki nad chorymi i rannymi w czasie pokoju i wojny, pogotowia ratunkowego, opieki nad narodowością i opieki nad Niemcami towarzysze krajowi za granicą, przekazuję „Honorową Odznakę za niemieckie dobro publiczne”. Nagroda zajęła miejsce Honorowej Odznaki Niemieckiego Czerwonego Krzyża. Dekret podpisali Hitler, Rudolf Hess, Wilhelm Frick, Franz Seldte, Joseph Goebbels, Joachim von Ribbentrop, Wilhelm Keitel i szef Kancelarii Prezydenta dr. Ottona Meissnera.
Odznaczenie przyznawano hojnie zaprzyjaźnionym „obcokrajowcom” z którymi Rzesza chciała się zaprzyjaźnić. Takimi odbiorcami byli Mussolini, Olga Księżna Jugosławii i matka Egipskiego króla Farouka.
(źródło: internet)
Szybki podgląd -
Krzyż Matki Srebrny (Mutterkreuz in Silber), III Rzesza
40,00 złKrzyż Honorowy Niemieckiej Matki (niem. Ehrenkreuz der Deutschen Mutter), nazwa skrócona Krzyż Matki (Mutterkreuz) został ustanowiony 16 grudnia 1938 r. jako odznaczenie w formie orderu przez NSDAP . Miał on pełnić dla matek podobną funkcję jak Krzyż Żelazny dla żołnierzy, wspólnocie narodowej symbolizując Matkę wielodzietną uhonorowaną za swoje „życie i zdrowie”, zaangażowanie w poród i wychowanie dziecka. Adolf Hitler, w imieniu którego przyznano zaszczyt, opisał macierzyństwo jako „pole bitwy” kobiet. Tylko kilka matek odmówiło nagrody.
Podobnie jak w przypadku zakonu wojskowego, istniały różne stopnie Krzyża Matki. Wartość została podzielona według liczby dzieci: matki z czwórką lub więcej dzieci otrzymały brązowy krzyż matki, dzieci z sześcioma i więcej dziećmi otrzymały srebrny, a ośmiorga i więcej dzieci otrzymało złoty krzyż matki. Składał się z wisiorka w kształcie krzyża ze swastyką pośrodku, otoczonego napisem „Matka Niemka”. Matki miały nosić nagrodę na niebiesko-białej wstążce na szyi lub jako miniaturowy krzyżyk na klapach podczas uroczystych okazji. Aby zachować dostojny charakter zaszczytu, niedopuszczalne było noszenie krzyża matki w życiu codziennym oraz w odzieży roboczej.
Odznaczenie, wzorowane na krzyżu teutońskim (krzyżackim).
Nadawano je w ramach tzw. „Wojny urodzeń” (Geburtenkrieg). Otrzymać go mogły tylko określone kobiety (spełniające m.in. kryteria rasowe). Z góry wykluczone były matki „aspołeczne”, jak również „rasowo” lub „umysłowo małowartościowe”.
Każda posiadaczka Krzyża Matki miała prawo do publicznego pozdrowienia (tzw. salutu rzymskiego) od członków Hitlerjugend, preferencyjnego traktowania w urzędach i pierwszeństwa przy zajmowaniu miejsc w transporcie publicznym.
Z drugiej strony, ludność prześmiewczo nazywała to odznaczenie „orderem króliczym”.Łącznie przyznano ponad 5,5 mln krzyży.
(źródło: Wikipedia)
Szybki podgląd -
Specjalny złoto-srebrny Krzyż Zasługi za 50 lat wiernej służby publicznej (Treuedienst-Ehrenzeichen für 50 Jahre 1938) – III Rzesza (#20)
65,00 złTa odznaka honorowa została podarowana przez kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera 30 stycznia 1938 roku z okazji 5 rocznicy przejęcia władzy przez narodowych socjalistów. Nagroda składała się z 2 poziomów i poziomu specjalnego:
- I stopień nadawany był urzędnikom państwowym, urzędnikom, kolejarzom i robotnikom po 40 latach wiernej służby w służbie publicznej i był pozłacanym krzyżem.
- II stopień został nadany po 25 latach służby publicznej i był Krzyżem Srebrnym.
- Specjalny poziom został przyznany robotnikom i pracownikom sektora prywatnego za 50 lat wiernej służby i był również srebrnym krzyżem, ale dębowy wieniec między ramionami krzyża jest złocony, a na górnej części znajduje się pozłacana liczba – 50 ramię krzyża.
Na odwrocie napis: – Za wierną pracę (Für treue Arbeit). Oprócz bezpośredniego okresu służby wzięto pod uwagę okresy w Służbie Pracy Rzeszy, studia, służbę i szkolenie wojskowe, uwięzienie bez własnej winy i inne okresy kandydowania itp. Kiedy przyznano wyższy poziom, drugi poziom musiał zostać odrzucony, ale pozostał przy uhonorowanym. 12 sierpnia 1944 r. ponownie rozszerzono Medal Za Lojalność. Złoty liść dębu z numerem 50 na wstędze był ofiarowany na 50 lat. Projekt pochodzi od prof. Richarda Kleina z Monachium. Znanymi producentami byli: W. Deumer, Lüdenscheid, Deschler & Sohn, Monachium, Steinhauer & Lück, Lüdenscheid oraz Wächtler & Lange, Mittweida.
Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., tom IV, 2001.
Szybki podgląd
Wyświetlanie 13–24 z 31 wyników
