Wąsy do zagięcia
Wyświetlanie 25–36 z 46 wyników
-
Szarotka Strzelców Alpejskich (Edelweissabzeichen) na czapkę górską, 57 x 40 mm
25,00 złSzarotka Strzelców Alpejskich, kolor srebrny i złoty. Mocowanie na metalowe wąsy oraz dziurki do przyszycia. Rozmiar 57 x 40 mm.
Oznaka określana powszechnie mianem „Szarotki” (Edelweissabzeichen), wprowadzona w jednostkach strzelców górskich armii niemieckiej 2 maja 1939 r. Była w nich noszona przez żołnierzy wszystkich stopni od szeregowego do generała, a także przez urzędników wojskowych. W związku z faktem, że była to oznaka przynależności do konkretnej formacji (Gebirgsjägereinheiten) prawo jej noszenia nie obowiązywało po służbowym przeniesieniu (nawet, jeśli przeniesiony żołnierz zachowywał prawo do munduru jednostek górskich). Noszono trzy odmiany: dwie na czapki i jedną na rękaw kurtki mundurowej. […]
Odznakę na czapkę górską (Edelweissabzeichen der Bergmütze) wykonywano w postaci kwiatu szarotki na łodydze z dwoma liśćmi. Łodyżkę i płatki wykańczano na srebrno, a pręciki na złoto. Oznaka posiadała przewiercone otworki umożliwiające jej przyszycie. Umieszczano ją – często na ciemnozielonej sukiennej podkładce – z lewej strony czapki, końcem łodyżki ku przodowi, pod kątem 45°, 20 mm za końcem daszka, 25 mm powyżej dolnej krawędzi czapki. […]
źródło: muzeumwp.pl
Szybki podgląd -
Szarotka Strzelców Alpejskich (Edelweissabzeichen) na czapkę górską, 53 x 37 mm
25,00 złSzarotka Strzelców Alpejskich, kolor srebrny i złoty. Mocowanie na metalowe wąsy oraz dziurki do przyszycia. Rozmiar 53 x 37 mm.
Oznaka określana powszechnie mianem „Szarotki” (Edelweissabzeichen), wprowadzona w jednostkach strzelców górskich armii niemieckiej 2 maja 1939 r. Była w nich noszona przez żołnierzy wszystkich stopni od szeregowego do generała, a także przez urzędników wojskowych. W związku z faktem, że była to oznaka przynależności do konkretnej formacji (Gebirgsjägereinheiten) prawo jej noszenia nie obowiązywało po służbowym przeniesieniu (nawet, jeśli przeniesiony żołnierz zachowywał prawo do munduru jednostek górskich). Noszono trzy odmiany: dwie na czapki i jedną na rękaw kurtki mundurowej. […]
Odznakę na czapkę górską (Edelweissabzeichen der Bergmütze) wykonywano w postaci kwiatu szarotki na łodydze z dwoma liśćmi. Łodyżkę i płatki wykańczano na srebrno, a pręciki na złoto. Oznaka posiadała przewiercone otworki umożliwiające jej przyszycie. Umieszczano ją – często na ciemnozielonej sukiennej podkładce – z lewej strony czapki, końcem łodyżki ku przodowi, pod kątem 45°, 20 mm za końcem daszka, 25 mm powyżej dolnej krawędzi czapki. […]
źródło: muzeumwp.pl
Szybki podgląd -
Wczesny wzór orła na czapkę członków SS, SA i NSDAP – III Rzesza
50,00 złWczesny wzór orła zaprojektowany przez Hitlera i wprowadzony do umundurowania 4 listopada 1927 r. Początkowo noszony na czapkach przez członków SS ,SA i NSDAP, potwierdzał członkostwo w partii.
Szybki podgląd -
Czaszka Wafen SS i SS (Totenkopf), jasne srebro – III Rzesza
37,00 złTotenkopf – niemieckie słowo oznaczające „trupią głowę” lub „głowę śmierci”, używane w celu opisania wojskowych insygniów przedstawiających czaszkę na tle skrzyżowanych kości. Symbol ten odróżnia się od Jolly Rogera (Bandera Piracka) głównie tym, iż oba piszczele umieszczone są zaraz za czaszką, a nie poniżej niej, choć niektóre bandery pirackie mogły mieć i taki układ. Najważniejsza różnica polega na tym, iż Totenkopf wykorzystywany był na lądzie przez legalne władze, a nie przestępców na morzu.
Sam symbol kojarzony jest najczęściej z nazistowskimi Niemcami, zwłaszcza z SS i Waffen-SS. Miał kilka charakterystycznych cech.
Czaszka zwrócona do oglądających lewym półprofilem, podobnie jak na zdjęciach do dowodu osobistego.
Jest zgodna z ludzką anatomią.
Piszczele skrzyżowane pod bardzo małym kątem. Odległość między nimi niemal niezauważalna.
Wyraźne połączenia między poszczególnymi kośćmi mózgoczaszki. Warto podkreślić, że w naturze występują tylko u bardzo młodych ludzi.
Bardzo wyraźne, zdrowe zęby. Większość innych przedstawień raczej tego nie podkreśla.
Mózgoczaszka nie zasłania piszczeli.
Zęby są zaciśnięte. W innych przypadkach są zazwyczaj otwarte.We wczesnych latach NSDAP, Julius Schreck, przywódca Stabswache (osobistej gwardii Adolfa Hitlera), przyjął „trupią główkę” za symbol swego oddziału. W 1935 roku Stabswache zostało przemianowane na Schutzstaffel (SS), ale kontynuowało używanie oznaczenia Totenkopf. Podobnie jak było ze swastyką, naziści zaadaptowali szeroko wcześniej używany symbol, który uzyskał przez to bardzo negatywne i złowróżbne znaczenie.
Trupia czaszka była symbolem niemieckich czołgistów, ale także jednej z pierwszych formacji Waffen-SS 3 Dywizji Pancernej „Totenkopf”. Powodowało to, że często nie respektowano praw kombatanckich niemieckich pancerniaków, biorąc ich czarne mundury z trupią główką za uniformy SS.
Symbolu „trupiej główki” używało także 54. Skrzydło Bombowców Luftwaffe (Kampfgeschwader 54), nazywane często nawet w oficjalnych dokumentach Totenkopf.
Był on używany także przez członków specjalnych oddziałów SS (SS-Totenkopfverbände), którzy pełnili służbę wartowniczą w niemieckich obozach koncentracyjnych.
Współcześnie symbol Totenkopf wykorzystywany jest przez ruchy neonazistowskie i rasistowskie.
Szybki podgląd -
Odznaka Strzelecka Wyborowego wczesnego wzoru do sznura galowego – III Rzesza
50,00 złSznury naramienne, stanowiące odznakę strzelecką, pojawiły się po raz pierwszy w armii niemieckiej już w 1894 roku. W styczniu 1928 roku wprowadzono w Reichswehrze innego typu oznaki strzelców wyborowych, były to srebrne paski długości 8 cm, naszywane na dole lewego rękawa kurtki (istniały 24 stopnie tej odznaki). System ten funkcjonował także w Wehrmachcie aż do 1936 roku, kiedy to rozkazem z dnia 29 czerwca wprowadzono na ich miejsce tradycyjne sznury strzeleckie. Otrzymywać je mogli żołnierze i podoficerowie za strzelanie z karabinu, lekkich i ciężkich karabinów maszynowych, dział przeciwpancernych, 20 mm dział przeciwlotniczych oraz dział piechoty.
Noszony na prawym ramieniu sznur był to matowo srebrny warkocz przypinany jednym końcem pod naramiennikiem, drugim do guzika przy zapięciu kurtki (drugi od góry). Koniec przy naramienniku spleciony był w kształcie owalnej podkładki, na którą nakładało się metalową tarczkę, w zależności od posiadanej klasy (było ich 12). Naramienne sznury strzeleckie noszone były do wszystkich rodzajów mundurów, z polowym włącznie.
Sznury strzeleckie dla wojska zostały pierwotnie wprowadzone rozporządzeniem z 29 czerwca 1936 r. i miały być noszone przez wszystkie stopnie kwalifikacyjne poniżej oficera. Można je było nosić z mundurem paradnym, meldunkowym, wychodzącym i strażnika, ale nie na płaszczu.
Tarczka jest dość rzadka.
Szybki podgląd -
Tarcza naramienna KRIM (Krimschild) 1941-42 – III Rzesza
45,00 złTarcza Krym – niemieckie naramienne odznaczenie wojskowe nadawane żołnierzom niemieckim i rumuńskim, którzy wzięli udział w działaniach bojowych na Półwyspie Krymskim w okresie od 21 września 1941 do 4 lipca 1942. Odznaczenie bojowe dla zdobywców Krymu, pod nazwą Krimschild (Tarcza Krym), ustanowione zostało rozporządzeniem Adolfa Hitlera z dnia 25 lipca 1942 i był wręczany jako odznaczenie bojowe wszystkim członkom Wehrmachtu, jak i osobom podporządkowanym Wehrmachtowi, którzy chwalebnie brali udział w walkach o Półwysep Krymski na lądzie, w powietrzu i na morzu. Osoba, która miała zostać uhonorowana Tarczą Krym musiała spełniać przynajmniej jeden z następujących warunków:
nieprzerwana obecność przez co najmniej 90 dni na obszarze działań bojowych na Krymie, Odniesienie ran w trakcie walki, potwierdzone otrzymaniem Odznaki za rany,wzięcie udziału w co najmniej jednej z następujących głównych operacji bojowych. Te sztywne kryteria nadawania Krimschild miały zapobiec przyznawaniu tarczy oficerom sztabowym, którzy chcieliby niskim kosztem zdobyć to odznaczenie poprzez odbycie krótkiej oficjalnej wizyty na terenie walk.
Szybki podgląd -
Tarcza naramienna KUBAN (Kubanschild) 1943 – III Rzesza
45,00 złTarcza na ramię była odznaką bojową niemieckiego Wehrmachtu z czasów II wojny światowej. Znak został nadany przez Adolfa Hitlera 20 września 1943 r. i przyznawany niemieckim uczestnikom walk na przyczółku kubańskim (luty-październik 1943). Każdy, kto brał udział w walkach na lądzie, w powietrzu lub na morzu od 1 lutego 1943 r. i spełnił jeden z następujących warunków, otrzymał tarczę kubańską: udział w głównej bitwie, zranienie, nieprzerwane korzystanie z co najmniej 60 dni walk. Te sztywne kryteria nadawania Kubanschild miały zapobiec przyznawaniu tarczy oficerom sztabowym, którzy chcieliby niskim kosztem zdobyć to odznaczenie poprzez odbycie krótkiej oficjalnej wizyty na terenie walk.
Szybki podgląd -
Tarcza naramienna Narwiku dla sił powietrznych i wojska (Narvikschild für die Luftwaffe und das Heer Narvikschild für die Luftwaffe und das Heer) – III Rzesza
45,00 złTarcza Narwiku została podarowana dekretem z 19 sierpnia 1940 roku przez Adolfa Hitlera. Tarcza została przyznana na pamiątkę wszystkim członkom Wehrmachtu, którzy brali udział w lądowaniu w Narwiku i w późniejszych walkach zgrupowania Narwik i była pierwszą odznaką bojową Wehrmachtu. Tarcze zostały nadawane w dwóch wersjach. Członkowie armii i sił powietrznych byli odznaczani srebrnymi tarczami, natomiast tarcze marynarki wojennej były pozłacane. Aby otrzymać nagrodę, należało złożyć wniosek. Tarcze zostały przyznane przez dowódcę gen. Dietla. Regulamin przyznawania nagród został później doprecyzowany tak, że pod uwagę brano jedynie myśliwców, którzy stacjonowali na terenie pomiędzy 9 kwietnia a 9 czerwca 1940 r. pod dowództwem grupy. Projekt pochodzi od prof. Richarda Kleina z Monachium. Tarczę noszono na lewym ramieniu. Odznaczenia zostały wyprodukowane przez firmę CE Juncker w Berlinie. Do garnituru cywilnego można było nosić to odznaczenie w postaci szpilki firmy Steinhauer & Lück z Lüdenscheid.
Odznaczeń dla wojska nadano około 4920, a dla lotnictwa około 1300. Nagrody mogły być również przyznane pośmiertnie członkom rodziny. Tarcze wykonywano z metalu bojowego.
Szybki podgląd -
Tarcza naramienna Lappland (Lapplandschild) – III Rzesza
45,00 złTarcza Laponii (niem . Lapplandschild) było niemieckim odznaczeniem wojskowym z czasów II wojny światowej nadawanym personelowi wojskowemu 20. Armii Górskiej generała Franza Böhme, który brał udział w kampanii na dwóch frontach przeciwko nacierającym siłom fińskiej i radzieckiej Armii Czerwonej w Laponii w okresie od listopada 1944 r. do końca wojny w maju 1945 r. Nadano go mężczyznom, którzy „honorowo służyli” przez sześć miesięcy w regionie lub zostali ranni podczas tamtejszych działań. Został zatwierdzony w lutym 1945 roku i był ostatnią oficjalnie ustanowioną niemiecką tarczą kampanii podczas wojny.
Ponieważ tarcza została zatwierdzona i zaprojektowana na krótko przed zakończeniem wojny, pierwsi odbiorcy odnotowali tę nagrodę w swojej wojskowej książeczce płac w marcu 1945 r. Jednak prezentacja tarczy rozpoczęła się dopiero w lipcu 1945 r., po kapitulacji Niemiec, część nagród wpisano do książeczek płac dopiero w sierpniu 1945 r.
Pod koniec wojny, gdy rozbrojone siły niemieckie w Laponii oczekiwały na repatriację, pozostawały pod dowództwem własnych oficerów i posiadały funkcjonującą biurokrację wojskową. Chociaż wydano zezwolenie wcześniej, dopiero w okresie bezpośrednio powojennym wyprodukowano i rozprowadzono tarczę Laponii. Nagrody, produkowane lokalnie, były prymitywne i różniły się stylem i metalem, a większość z nich była wykonana z aluminium lub cynku. Ta powojenna manufaktura może wyjaśniać brak symbolu swastyki w ostatnich produkcjach. Tarcza Laponii nie należała do odznaczeń wojskowych z czasów nazistowskich, dopuszczonych do noszenia przez Republikę Federalną Niemiec w 1957 r.
Szybki podgląd -
Tarcza naramienna Cholm 1942 (Cholmschild) – III Rzesza
45,00 złTarcza naramienna Cholm powstała 1 lipca 1942 roku na mocy dekretu Adolfa Hitlera. Powodem była obrona kotliny wokół Chołma (na południowy zachód od Demiańska), w której uwięzione były wojska niemieckie. Tam grupa żołnierzy pod dowództwem generała dywizji Theodora Scherera (Kampfgruppe Scherer) walczyła z sowiecką przewagą. Walki trwały od 18 stycznia do 5 maja 1942 r., kiedy to żołnierzom niemieckim po wielokrotnych próbach udało się znieść okrążenie. Tarczę nadano wszystkim żołnierzom, którzy w tym czasie honorowo brali udział w obronie. Kwalifikowali się także członkowie Sił Powietrznych, którzy wylądowali w kotle w celach zaopatrzeniowych. Dostarczenie towaru poprzez upuszczenie go nie było liczone. Aby uzyskać tarczę trzeba było o nią wystąpić i przyznawano jej świadectwo własności. Możliwe były nagrody pośmiertne, w ramach których tarcze wysyłano pogrążonym w żałobie. Liczbę nagród szacuje się na około 5500. Liczba tarcz jest jednak większa, ponieważ żołnierze, którzy byli zobowiązani do samodzielnego wyposażenia, mogli zamówić maksymalnie 5 tarcz i nie wliczało się w to przyznawania tarcz zmarłemu.
Szybki podgląd -
Odznaka członkowska N.S.D.F.B.St. (Mitgliedsabzeichen des N.S.D.F.B.St.) – III Rzesza
45,00 złTa dość rzadka odznaka została wprowadzona w marcu 1934 r. po przejęciu władzy przez narodowych socjalistów, zrównaniu klubów i stowarzyszeń, a tym samym Stahlhelm, Bund der Frontsoldaten. Nowe oznaczenie brzmiało wówczas Narodowo-Socjalistyczno-Niemiecki-Frontfighters-Bund-Stahlhelm (NSDFBSt.). Organizacja została również rozwiązana 7 listopada 1935r.
Po ogłoszeniu przez kierownictwo Stahlhelmu już w 1933 r., że Stahlhelm i jego podorganizacje podlegają przywódcy Adolfa Hitlera, rozpoczęła się reorganizacja/synchronizacja. Od lipca członkowie poniżej 35 roku życia podlegali SA jako „Wehrstahlhelm”. Członkowie w wieku od 36 do 45 lat zostali „SA Reserve 1”, a członkowie powyżej 45 roku życia zostali „SA Reserve 2”.
W 1934 r. części zostały następnie całkowicie zintegrowane lub przejęte przez SA. Pozostali członkowie tworzyli następnie NSDFBSt od 1934 r. Ze względu na krótki czas jego istnienia i niewielką liczbę członków, którzy nie zostali przyjęci do SA, odznaka nie jest powszechna.
Szybki podgląd -
Tarcza naramienna Demiańsk 1942 (Demjanschild) – III Rzesza
45,00 złTarcza Demjańska została podarowana dekretem Adolfa Hitlera z 25 kwietnia 1943 roku. Był to pamiątkowy symbol bojowników, którzy przez kilka miesięcy bronili zamkniętego pola bitwy wokół Djemańska. Nadano go wszystkim członkom Wehrmachtu i podległym mu oddziałom, którzy brali udział w obronie. Walka trwała od 8 lutego 1942 do 21 kwietnia 1942. Odbiorcami byli żołnierze, którzy służyli nieprzerwanie co najmniej 60 dni, członkowie Luftwaffe w ponad 50 lotach oraz żołnierze, którzy odnieśli rany lub odmrożenia, którym przyznano odznakę rannego. Termin składania wniosków upłynął 31 grudnia 1943 r. Na wystawionych aktach własności widniał podpis generała piechoty hrabiego Brockdorffa-Ahlefeldta, obrońcy Demjańska. Ponieważ zmarł 9 maja 1943 r., podpis został przesłany faksem.
Do odznaki włączono następujące jednostki: 12., 32., 123. Dywizja Piechoty 2. Korpusu Armii, podległe jej Dywizje Piechoty 30 i 290 oraz 3. Dywizja Pancerna SS Totenkopf. Na tej podstawie przyjmuje się, że liczba nagród, łącznie z nagrodami pośmiertnymi, wynosi około 96 000.Tarczę noszono na lewym górnym ramieniu munduru. Tarcze wykonywano z żelaza, metalu wojennego i metali nieżelaznych. Ze względu na dużą liczbę producentów możliwe są różnice w tłoczeniu i kolorystyce. Kopie posrebrzane nie są egzemplarzami oficjalnie nagradzanymi. Były wykonywane również wersje na szpilce do cywilnego garnituru.
Szybki podgląd
Wyświetlanie 25–36 z 46 wyników
