Wermacht

Szpanga (niem. Nahkampfspange) to niemiecka odznaka wojskowa z czasów II wojny światowej, ustanowiona 25 listopada 1942 r. za udział w walkach wręcz na bliskim dystansie. Warunkiem odznaczenia był udział w walkach, w których żołnierz „widział białka oczu wroga” („Weiß in den Augen des Feindes sehen”). Przeznaczone głównie dla piechoty, ale inne jednostki Wehrmachtu, Waffen-SS, naziemne jednostki Luftwaffe i spadochroniarze również się kwalifikowały. Srebrna odznaka była przyznawana za 25, srebrna za 15 a złota za 50 akcji w walce wręcz. Działania  liczone były od 1 grudnia 1942 r., przy czym do nagrody wliczana była wcześniejsza długa służba na froncie wschodnim, przy czym 15 nieprzerwanych miesięcy liczyło się jako 15 dni bojowych; 12 miesięcy jako 10 dni; a 8 miesięcy jako 5 dni.  Dla tych żołnierzy,  którzy otrzymali ciężkie rany, przyznano nagrodę po 10, 20 i 40 akcjach. Złote zapięcie do walki wręcz było często uważane przez niemiecką piechotę za bardziej szanowane niż Krzyż Rycerski Żelaznego Krzyża, a Hitler zastrzegał sobie prawo do osobistego nadania tej klasie. Spośród około 18–20 milionów żołnierzy niemieckiego Wehrmachtu i Waffen-SS 36 400 otrzymało klasę brązową, 9500 klasę srebrną i 631 klasę złotą. Odznaka była noszona nad lewą górną kieszenią munduru, nad jakąkolwiek wstęgą medalową. Noszono tylko jedną odznakę, najwyższego otrzymanego stopnia.

Odznaka za rany stworzona przez cesarza Wilhelma II w 1918 roku i przyznawano w trzech podstawowych wersjach: złota, srebrna oraz czarna. Odznaka za Rany 20 lipca 1944 została stworzona w sierpniu 1944 dla osób, które ucierpiały w zamachu na Hitlera (zostały ranne lub zabite). Pod hełmem napisane jest: „20 lipca 1944” i pod spodem jest podpis Adolfa Hitlera. 2 września 1944 na ceremonii odznakę przyznano 25 osobom (wliczając Hitlera).

Odznakę za ranę z 20 lipca 1944 r. wydano tylko osobom rannym podczas nieudanego zamachu na życie Adolfa Hitlera w kwaterze głównej Wilczego Szańca w Rastenburgu w Prusach Wschodnich (obecnie Kętrzyn). W chwili wybuchu bomby obecnych było dwudziestu czterech mężczyzn; jeden oficer zginął, a trzech zmarło odniesionych ran w krótkim czasie. Następnie Hitler nakazał przyznanie specjalnej odznaki na ranę upamiętniającą to wydarzenie, ponieważ wierzył, że „los zainterweniował” w jego sprawie.
Odznaka za rany z 20 lipca jest wzorowana na zwykłej odznace za rany, ale hełm jest nieco wyższy i większy; nosi również datę „20 lipca 1944” i faksymile podpisu Hitlera pod hełmem i datą. Odznaki za rany 20 lipca zostały wykonane we wszystkich trzech gatunkach czerni, srebra i złota. Odbiorcy, którzy już wcześniej otrzymali regulaminowe Odznaki za Rany, otrzymali Odznakę za Rany 20 lipca w wyższej klasie.

Hitler wręczył ocalałym specjalną odznakę za ranę, a także unikalny dokument nagrody. Pierwsze odbyły się 20 sierpnia 1944 r. podczas uroczystości. Cztery pośmiertne nagrody wręczono żonom laureatów. Chociaż Hitler został ranny w bombardowaniu, nie dał sobie żadnej z tych odznak. Hitler zdobył własną odznakę za rany (czarną) podczas I wojny światowej, 18 maja 1918 r.
Odznaka zastąpiła podstawową Odznakę za Rany 1939 na osobach, którym wręczono Odznakę 20 lipca. Należy jednak zauważyć, że ta odznaka była bardziej osobistym prezentem od Hitlera dla zaangażowanych osób i miała być cenną, jednorazową pamiątką z doniosłego wydarzenia historycznego. Odznaczeni odznaką za ranę z 20 lipca mogli otrzymać odznakę za ranę z 20 lipca na wyższą, jeśli zdobyli wyższe oceny odznaki za rany. Konteradmirał Hans-Erich Voss ostatecznie otrzymał Odznakę za Rany 20 lipca we wszystkich trzech klasach, zdobywając ją w kolorze czarnym 20 lipca 1944 r. i dwukrotnie ulepszając ją za kolejne rany.