Orzeł
-
Duża srebrna odznaka pilota szybowcowego NSFK (Großes NSFK-Segelfliegerabzeichen in Silber) – III Rzesza
55,00 złNarodowy Socjalistyczny Korpus Lotniczy (NSFK) został utworzony dekretem z 17 kwietnia 1937 r. NSFK jest uważana za następcę prawnego DLV eV, Niemieckiego Stowarzyszenia Sportów Lotniczych i była spółką prawa publicznego i podlegała bezpośrednio ministrowi lotnictwa Rzeszy Hermannowi Göringowi.
Środki były finansowane z budżetu Ministerstwa Lotnictwa Rzeszy, a wszystkie obiekty i budynki były własnością Rzeszy. Jako organizacja paramilitarna NSFK była odpowiedzialna za szkolenie i dalsze kształcenie młodych pilotów. Zostało to odnotowane przez wojskowe urzędy meldunkowe iw zależności od kwalifikacji przewidziano przyjęcie do Sił Powietrznych. Dowódcami korpusów byli generał Luftwaffe Friedrich Christiansen i od 1943 roku generał pułkownik Alfred Keller.
NSFK miał własne mundury i stopnie, które były silnie oparte na SA (Sturmabteilung). Na mocy porozumienia z Przywódcą Młodzieży Rzeszy i NSFK potomstwo było systematycznie rekrutowane, począwszy od młodzieży niemieckiej, poprzez Hitlerjugend, aż po przyjęcie do NSFK. Oprócz szybowania i lotu z napędem odbywały się również szkolenia dla radiooperatorów pokładowych, stewardów i personelu lotniczego.
Testy szybowcowe zostały podzielone na 3 poziomy, test A od 15 roku życia, test B od 16 roku życia i test C od 17 roku życia, każdy z określonymi wymaganiami. Za zdanie egzaminów przyznawano okrągłe, emaliowane na niebiesko odznaki z 1, 2 lub 3 białymi skrzydłami.
Poziom C został dodatkowo podzielony na srebrny, złoty i złoty z brylantami. Wielka odznaka pilota szybowcowego NSFK została wprowadzona jako zamiennik srebrnego poziomu C. Zaplanowano dwie grupy nagród. Ze względu na zaawansowany przebieg wojny przyznano jednak tylko odznaczenia według 2 grupy odznaczeniowej tymczasowego przepisu specjalnego. Beneficjenci musieli wcześniej przejść poziom Srebrny C.
-
Korpusówka Straż Pożarna na śrubę, kolor stary mosiądz (lewa)
17,00 złKorpusówka Straży Pożarnej do bluz mundurowych, mocowanie na metalową śrubę wraz z nakrętką, kolor stary mosiądz.
UWAGA: Lewa strona kołnierza – patrząc na mundur z przodu. -
Korpusówka Straż Pożarna na śrubę, kolor stary mosiądz (prawa)
17,00 złKorpusówka Straży Pożarnej do bluz mundurowych, mocowanie na metalową śrubę wraz z nakrętką, kolor stary mosiądz.
UWAGA: Prawa strona kołnierza – patrząc na mundur z przodu. -
Niemiecki Orzeł Narodowy III Rzeszy, duży, kolor srebrny
45,00 złNarodowy Orzeł III Rzeszy, nie wojskowy, do dekorowania przedmiotów, sprzętów urzędowych lub paradnych. Stosowany również przez cywilów w domach. Do przyklejenia lub ewentualnie przyszycia.
-
Odznaka Obserwatora / Nawigatora Luftwaffe (Beobachterabzeichen) – III Rzesza
55,00 złOdznaka Obserwatora – Nawigatora (Beobachterabzeichen) była nagrodą Luftwaffe niemieckiego Wehrmachtu, która została podarowana 19 stycznia 1935 roku przez Naczelnego Dowódcę Luftwaffe Hermanna Göringa.
Odznaka mogła być przyznana aktywnym członkom Luftwaffe najwcześniej po pięciu lotach na wroga, w przypadku rannych, wcześniej lub dwa miesiące po uzyskaniu licencji obserwatora Luftwaffe.
Nagroda przyznawana była po zakończeniu 2 miesięcznego szkolenia i po uzyskaniu licencji obserwatora Luftwaffe, po odbyciu 5 lotów bojowych
jako Obserwator/Nawigator lub za odniesienie ran w locie bojowym na stanowisku nawigatora. Oficjalna liczba przyznanych odznak nie jest znana. Można było go było również nadawać członkom innych jednostek Wehrmachtu, o ile przestrzegano obowiązujących przepisów.Nagroda była noszona jako medal na lewej piersi. -
Odznaka pamiątkowa Orzeł Narodowy Heer Afrika Korps (DAK Heer Adler) kolor złoty – III Rzesza
45,00 złOdznaka, przypinka pamiątkowa z godłem III Rzeszy.
-
Odznaka pamiątkowa Orzeł Narodowy Heer Afrika Korps (DAK Heer Adler), kolor srebrny – III Rzesza
45,00 złOdznaka, przypinka pamiątkowa z godłem III Rzeszy.
-
Odznaka Pamiątkowa Pilota 1935 Luftwaffe (Fliegererinnerungsabzeichen 1935) – III Rzesza
55,00 złOdznaka pamiątkowa pilota została podarowana 19 stycznia 1935 roku przez ministra lotnictwa Rzeszy Hermanna Göringa. Odznaka Pamiątkowa Pilota była przyznawana personelowi latającemu Sił Powietrznych, który opuścił Siły Powietrzne z wyróżnieniem, jeśli posiadał odznakę pilota wojskowego (tylko odznaki powojenne) przez kilka lat. Minimalne okresy wynosiły cztery lata dla żołnierzy czynnych do oficera i personelu rezerwy z odznakami pilota wojennego. Inni pracownicy 15 lat. Wyjątki były możliwe w przypadku przejścia na emeryturę z powodu wypadku lub podobnego zdarzenia.
Odznaka została wykonana z metalu i w formie haftu (tylko dla oficerów) oraz w miniaturze na szpilce. Części zamienne można było uzyskać w Dziale Sprzedaży Luftwaffe w Berlinie. Większość odznak są autorstwa C.E. Juncker, Berlin. Otrzymane już z wojny odznaki pamiątkowe pilotów można było również wymienić na odznaki noszone wcześniej.
-
Odznaka Pilota Szybowca Luftwaffe (Segelflugzeugführerabzeichen) – III Rzesza
55,00 złOdznaka Pilota Szybowcowego została podarowana 16 grudnia 1940 roku przez Ministra Lotnictwa Rzeszy i Naczelnego Wodza Luftwaffe Hermanna Göringa i mogła być nadawana członkom Sił Powietrznych, którzy wykazali się i wyróżnili po uzyskaniu odznaki “L” – licencja pilota szybowcowego.
Pierwotny pomysł stworzenia odznaki aktywności dla pilotów szybowcowych wyszedł z 7. Flieger-Division (jednostki powietrznodesantowej) pod dowództwem generała broni Richarda Putziera. Ministerstwo Lotnictwa Rzeszy, kierowane przez feldmarszałka Erharda Milcha, zwróciło się następnie do 7. Dywizji Lotniczej o przedstawienie kilku projektów, co faktycznie się wydarzyło. Po zatwierdzeniu przez Göringa projektu przez grafika Wilhelma Ernsta Peekhausa, firma C.E. Junker z Berlina zaoferował pierwszą próbkę i dopiero nieco później jesienią 1940 roku rozpoczęto produkcję odznaki pilota szybowcowego, którą następnie podarowano 16 grudnia 1940 roku.
Odznakę Pilota Szybowcowego Sił Powietrznych mogli nadawać tylko żołnierze czynni zawodowo, nawet jeśli przebywali na urlopie i mogli wykazać się odpowiednim stażem i uzyskaniem licencji pilota szybowcowego L. To samo dotyczyło urzędników służby cywilnej oraz członków korpusu inżynieryjnego i morskiego, gdy byli żołnierzami na urlopie. Jeżeli beneficjent posiadał odznakę pilota szybowcowego (lub inną odznakę Luftwaffe) przez co najmniej cztery lata i opuścił Luftwaffe z honorem, w zamian otrzymywał odznakę pamiątkową pilota.
W pierwszych latach jego powstania odznaka pilota szybowcowego mogła być noszona jedynie jako wojskowa odznaka honorowa z mundurem Wehrmachtu (Siły Powietrzne) lub mundurem Narodowosocjalistycznego Korpusu Lotniczego jako przypinka po lewej stronie skrzynia, pod którą może być odznaczony Żelaznym Krzyżem. Można go było nosić na równi z odznaką pilota z okresu wojny światowej 1914/18. Jednak noszenie odznaki pilota szybowcowego razem z jakąkolwiek inną odznaką działalności Luftwaffe, z wyjątkiem odznaki spadochroniarza Luftwaffe, było zabronione. Ponadto noszenie odznaki w stroju cywilnym, nawet w miniaturze, było zabronione pod groźbą kary. Oprócz metalowej plakietki istniała również wersja haftowana, która została wycofana 8 maja 1942 r. i nie była już wydawana. Od 29 listopada 1943 roku odznakę można było nosić na wszystkich mundurach partyjnych NSDAP.
Jest to jedna z najrzadszych odznak działalności Luftwaffe.
-
Odznaka Spadochroniarza Luftwaffe (Fallschirmschützenabzeichen der Luftwaffe) – III Rzesza
55,00 złOdznaka Spadochroniarza Luftwaffe (Fallschirmschützenabzeichen der Luftwaffe) została podarowana 5 listopada 1936 roku przez Naczelnego Dowódcę Sił Powietrznych Niemiec Hermanna Göringa i była nadawana oficerom, podoficerom i szeregowcom Wehrmachtu po pomyślnym ukończeniu kursu spadochronowego. Wyjątkiem byli oficerowie i podoficerowie, którzy pracowali jako nauczyciele w szkole spadochronowej. Otrzymali oni odznakę spadochroniarza natychmiast po pomyślnym ukończeniu szkolenia spadochronowego, ponieważ opanowali już szkolenie strzeleckie.
Odznaka Spadochroniarza została przyznana za udany kurs skoczków w jednej ze szkół spadochronowych Sił Powietrznych. Trwało to początkowo dwa miesiące i zostało skrócone w czasie wojny. Odznakę Spadochroniarza Sił Powietrznych nadano wraz z dowodem nabycia, tzw. licencją spadochroniarza, po sześciu udanych skokach. Certyfikat i odznaka były bezpośrednio powiązane z zależnym od stopnia dodatkiem spadochroniarza w wysokości od 65 do 120 marek miesięcznie. Aby otrzymać licencję i zasiłek, dany członek Wehrmachtu musiał zademonstrować minimalną liczbę sześciu skoków rocznie. Odznaka była noszona jako wielki honor.
Odznaka była noszona jako przypinka na lewej piersi.
-
Orzeł Królewski Rodziny Hohenzollernów (1900) (Königsadler der Hohenzollern) – Królestwo Pruskie
50,00 złW ordynku królewskim Hohenzollernów istniały tzw. orły, odznaczenie cywilne nadawane przede wszystkim naukowcom, nauczycielom i artystom. Zamiast krzyża otrzymywali oni noszonego na szyi lub piersi emaliowanego na czarno orła pruskiego z pełnymi regaliami, z czarno-białą szachownicą herbu Hohenzollernów na piersi i z niebieskim medalionem z dewizą orderu „VOM FELS ZUM MEER” (symbolizującą drogę dziejową rodu od zamku na skale w Norymberdze do Bałtyku) pod głową orła.
„Od skał do morza” to motto, które wisi niczym aureola wokół głowy pruskiego orła. Taką nazwę nosiło także popularne czasopismo ukazujące się w latach 1881–1917 i obok „Gartenlaube” i „Daheim” było jednym z najpoczytniejszych periodyków w niemieckim domu mieszczańskim Cesarstwa. Królewski Order Hohenzollernów z majestatycznym orłem ma ze statecznym magazynem więcej wspólnego, niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka.
Zakon domowy narodził się 5 grudnia 1841 roku, kiedy został założony wspólnie przez książąt Hohenzollern-Hechingen i Hohenzollern-Sigmaringen. Po przejściu obu księstw do Prus w 1850 r., 16 stycznia 1851 r. król Fryderyk Wilhelm IV podniósł je do rangi domu królewskiego. Statut upamiętniał ekspansję dynastii „od skalistego szczytu Hohenzollernów… do Morza Bałtyckiego i przez basen Morza Północnego”, a następnie przyjął motto „Od skały do morza”. Order został przyznany w dwóch dywizjach, każda po trzy klasy. Oddział wojskowy miał kształt krzyża z orłem, do którego w 1864 roku dodano miecze, zaś oddział cywilny reprezentował orzeł z tarczą w barwach pruskich. Zakazy te zarezerwowane były dla osób, które „zasiewają ziarno postaw wiernych i czynów wiernych w sercach dorastających pokoleń, czy to poprzez poważną dyscyplinę młodzieży i rozbudzanie w szkole postaw bogobojnych, lojalnych i patriotycznych, czy też poprzez to poprzez wybitne dzieła sztuki i nauki…” Statut przewidywał trzy klasy zakonu: Wielkiego Komendanta, Komandora i Rycerza.
Jednak w 1861 r. król utworzył dla obu departamentów czwartą najniższą klasę, czyli posiadaczy, czyli cywilny porządek domowy tej klasy, prosty srebrny orzeł z nałożonymi emalią barwami pruskimi. Nadawany był niemal wyłącznie nauczycielom i duchownym, przeważnie u schyłku kariery zawodowej. Odbiorcą Orderu był nauczyciel Heinrich August Gressel, który otrzymał je 21 sierpnia 1911 roku. Od około 1895 roku był jedynym nauczycielem prowadzącym szkołę wiejską w Brönninghausen, obecnie części dzielnicy Heepen w Bielefeld. Najwyraźniej poprzez „poważną dyscyplinę” zaszczepił w dzieciach dokładnie taką postawę, jaką statut zakonu uważał za pożądaną, tak że po odejściu z zawodu nauczyciela dostąpił tego zaszczytu.
źródło: Wikipedia i historisches-museum-bielefeld.de