1918

Odznaka Śląskiego Kuratora (niem. Schlesisches Bewährungsabzeichen), zwaną także Orłem Śląskim, została nadana 16 czerwca 1918 r z Dowództwa Generalnego VI Korpusu Wojskowego.

Projekt odznaki honorowej wyszedł od wrocławskiego rzeźbiarza prof. Theodora von Gosena. Nadawany był jako widoczny symbol wszystkim bojownikom, którzy brali udział w obronie ojczyzny śląskiej w latach 1918 i 1919. Nagroda ta składała się z 2 klas. 2. Klasa za 3 miesiące służby i 1 klasa na 6 miesięcy służby w tej jednostce. W wyjątkowych przypadkach II stopień mógł być nadawany także osobom cywilnym, jeżeli pełnił służbę obronną i zamieszkiwał na terenie Śląska. I klasy nie nadano ludności cywilnej. Za dekorację odbiorca musiał zapłacić sam. Ceremonia wręczenia nagród miała zakończyć się w 1919 roku.

Jednak wraz z wybuchem III powstania polskiego w 1921 roku nagroda została odnowiona przez Samoobronę Górnego Śląska. W 1921 roku emerytowany generał porucznik Hoefer rozszerzył tę nagrodę o miecze i liście dębu. W sumie powstało 8 różnych poziomów: 2. klasa, 2. klasa z liśćmi dębu, 2. klasa z mieczami, 2. klasa z mieczami i liśćmi dębu, 1. klasa, 1. klasa z liśćmi dębu, 1. klasa z mieczami, 1. klasa. Zajęcia z mieczami i liśćmi dębu.

W 1933 roku „Orzeł Śląski” został uznany za odznaczenie państwowe i może być nadal noszony w Republice Federalnej Niemiec. Dostępne są warianty z czernionego żelaza, czernionego metalu nieżelaznego lub posrebrzanego.