Zobacz nasze produkty

Wyświetlanie 757–768 z 1035 wyników

  • Guzik obciągany materiałem w kolorze czarnym śr. 25 mm (40")

    Guzik obciągany materiałem w kolorze czarnym śr. 25 mm (40″)

    1,90 

    Guzik obciągany materiałem lama, czyli poliestrową tkaniną z lycrą i przetykana metalową nitką w kolorze czarnym. Dół guzika stanowi metalowa foremka z uszkiem. Średnica 25 mm.
    UWAGA! Na foremce podany jest numer proszę na to nie zwracać uwagi, to nie jest rozmiar podany w mm tylko w ligne (międzynarodowa miara guzików).

    Szybki podgląd
  • Odznaka byłych żołnierzy Der Stahlhelm 1918 (Der Stahlhelm, Bund der Frontsoldaten 1918)

    Odznaka byłych żołnierzy Der Stahlhelm 1918 (Der Stahlhelm, Bund der Frontsoldaten 1918)

    35,00 

    Der Stahlhelm, Bund der Frontsoldaten, powszechnie znany jako Der Stahlhelm (Stalowy hełm), była niemiecką organizacją byłych żołnierzy z I wojny światowej istniejącą od 1918 do 1935 roku. Wchodziła w skład „Czarnej Reichswehry” i w schyłkowym okresie Republiki Weimarskiej działała jako paramilitarne skrzydło Monarchistycznej Niemieckiej Narodowej Partii Ludowej (DNVP), umieszczane na zebraniach partyjnych na stanowiskach uzbrojonych ochroniarzy (Saalschutz).

    Der Stahlhelm zostało założone 25 grudnia 1918 roku w Magdeburgu. Liga była od początku punktem zbornym sił odwetowych i nacjonalistycznych. W organizacji dominował światopogląd zorientowany na poprzedni reżim cesarski i monarchię Hohenzollernów.

    Chociaż Der Stahlhelm był oficjalnie podmiotem bezpartyjnym i ponadpartyjnym, po 1929 roku nabrał charakteru antyrepublikańskiego i antydemokratycznego. Jej celem była dyktatura niemiecka, przygotowanie programu odwetowego i ukierunkowanie lokalnej akcji antyparlamentarnej. Ze względów politycznych jej członkowie odróżnili się od partii nazistowskiej (NSDAP) jako „niemieccy faszyści”.

    Po przejęciu władzy przez nazistów 30 stycznia 1933 r. nowe władze wezwały do połączenia się z partyjną organizacją paramilitarną Sturmabteilung (SA). Der Stahlhelm nadal starał się zachować dystans wobec nazistów.

    W dniu 27 kwietnia 1933 r. Seldte oficjalnie ogłosił Der Stahlhelm podporządkowanym dowództwu Hitlera. Próby integracji Der Stahlhelm przez nazistów zakończyły się sukcesem w 1934 r. W trakcie „dobrowolnego” procesu Gleichschaltung organizacja została przemianowana na Nationalsozialistischer Deutscher frontkämpfer-Bund (Stahlhelm) Narodowo-Socjalistyczna Niemiecka Federacja Kombatantów (NSDFBSt), podczas gdy duże części zostały włączone do SA jako kontyngenty Wehrstahlhelm, Reserve I i Reserve II.

    Pozostałe lokalne grupy NSDFBSt zostały ostatecznie rozwiązane dekretem Adolfa Hitlera z 7 listopada 1935 r. Rywal Seldte, Duesterberg, został internowany w obozie koncentracyjnym Dachau w noc długich noży na początku lipca 1934 r., Ale wkrótce potem został zwolniony.

    Listopad 1933 przyniósł wprowadzenie przez Der Stahlhelm odznaki za długoletnie członkostwo. Stowarzyszenie wspierało Hitlera w czasie jego walki o władzę i takowa nagroda mogła być noszona. Stworzono kilka wersji odznaki z różnymi datami wstąpienia do organizacji. Daty te biegły od 1918 roku (siedemnastu odbiorców) do 1932r.

    Szybki podgląd
  • Germańska Brązowa Runa Mocy (Germanische Leistungsrune in Bronze)

    Germańska Brązowa Runa Mocy (Germanische Leistungsrune in Bronze) – III Rzesza

    60,00 

    Podczas II wojny światowej germańska runa wydajności była nagrodą dla członków Waffen-SS zgodnie z ideologią narodowosocjalistyczną. Została podarowana przez Reichsführera SS Heinricha Himmlera 15 sierpnia 1943 roku i przedstawia Runę Zwycięstwa SS na swastyce.

    Ta odznaka została przyznawana była na poziomie brązowym i srebrnym po trzyetapowym teście składającym się z:

    – wykonaniu konkretnych zadań,
    – sprawdzenia wydajności zespołu,
    – przejścia egzaminu ideologicznego (egzamin 2 godz., egzamin ustny)Zgodnie z założeniem odznaka była „zachętą do treningu fizycznego i wojskowego w duchu światopoglądu narodowosocjalistycznego oraz potwierdzeniem dobrowolnego zaangażowania się w germańską wspólnotę losu”.

    Ponieważ Runa Zwycięstwa, obok swastyki, jest symbolem, który najwyraźniej wskazuje idee narodowosocjalistyczne, używanie tego znaku jest w Niemczech karalne.

    Szybki podgląd
  • Medal III stopnia za 8-letnią wierną służbę w SS (SS-Dienstauszeichnung 3. Stufe für 8 Jahre) - III Rzesza

    Brązowy medal III stopnia za 8-letnią wierną służbę w SS (SS-Dienstauszeichnung 3. Stufe für 8 Jahre) – III Rzesza

    55,00 

    Odznaczenia za zasługi dla SS wręczono pierwszy raz 30 stycznia 1938 r., w 5. rocznicę przejęcia władzy przez narodowych socjalistów, kanclerza Adolfa Hitlera. Do nagrody wyznaczone były wszystkie stowarzyszenia oddziałów dyspozycyjnych SS, stowarzyszenia Totenkopf i szkoły SS Junker. W dniu 21 października 1938 r. w drodze rozporządzenia określono wygląd odznaczenia za zasługi.

    Nagroda składała się z 4 poziomów.

    I stopień przyznawano po 25 latach służby,
    II stopień po 12,
    III stopień po 8,
    IV stopień po 4 latach lojalnej służby.

    I i II etap to krzyże w kształcie swastyki o wymiarach 37 x 37 mm, złocone lub posrebrzane. Poziomy 3 i 4 są w formie medalowej. Na wstążkach 1. i 2. poziomu znajdują się 2 Runy Zwycięstwa wyhaftowane w odpowiednim kolorze złotym lub srebrnym.

    Jak wszystkie odznaczenia służbowe w latach 1933-1945, odznaczenie SS noszono na wstędze chabrowej na lewej piersi lub na belce medalowej, przy czym wstęga II i I stopnia przedstawiała tkane runy w wskazanym kolorze (srebrny lub złoty). Gdy przyznawano wyższą nagrodę za zasługi, niższa miała być odrzucana, ale pozostawała własnością osoby, której ją powierzono.

    Do 1945 roku nie wprowadzono żadnych dalszych zmian. Dokładnych numerów nagród nie można już określić, ponieważ była to nagroda masowa. Jednak największą liczbę nagród uzyskano w czwartym i trzecim etapie. Poziom 2 i 1 był noszony w rzadkich przypadkach przez tak zwanych starych wojowników. Odznakę za służbę SS można było również nosić na równi z odznaką za służbę Wehrmachtu.

    Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., t. 4, 2001.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Gau dla członków NSDAP od 1925 roku (Gau-Abzeichen für Mitglieder der NSDAP seit 1925) - III Rzesza

    Odznaka Gau dla członków NSDAP od 1925 roku (Gau-Abzeichen für Mitglieder der NSDAP seit 1925) – III Rzesza

    60,00 

    Około 1933 roku niektórzy gauleiterowie podarowali tradycyjną odznakę Gau członkom NSDAP, którzy należeli do partii od 1923 lub 1925 roku. Obejmowały one Gau Saksonii, Gau Bawarii Ostmark, Gau Frankonii, Gau z Halle-Merseburg, Gau z Hesji-Nassau, Gau z Magdeburga-Anhalt i Gau z Meklemburgii-Lubeki.

    Odznaka honorowa została po raz pierwszy przyznana w Saksonii. Pozostałe dzielnice wprowadziły odznakę nieco później, opartą na tym samym wzorze. Inni Gaue stworzyły własne tradycje Gau lub dekoracje Gau. Nie są znane dokładniejsze postanowienia dotyczące nagrody.

    Warunkiem uzyskania odznaki z rokiem 1923 było członkostwo w NSDAP przed 9 listopada 1923 r. Od ponownego ustanowienia 27 lutego 1925 r. warunkiem uzyskania odznaki z rokiem 1925 jest udokumentowane członkostwo. W Saksonii nagroda odbyła się z kartą nośną podpisaną przez Gauleitera Mutschmanna. Drugi Gaue prawdopodobnie przyjął to podejście.

    Odznaka Gau była noszona po lewej stronie klatki piersiowej. Członkowie NSDAP, którzy posiadali Złotą Odznakę Honorową NSDAP, mogli nosić tylko jedną z dwóch odznak. Jednoczesne noszenie kilku odznak Gau lub Złotej Odznaki Honorowej NSDAP było zabronione.

    Jako jedyny producent znany jest R. Wächtler & Lange z Mittweida. Istnieją odznaki z pinami dwużyłowymi i jednodrutowymi. Znane są również odznaki z emaliowanymi lub malowanymi swastykami. Dokładne numery nagród nie są znane.

    Źródło: J.Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., t. IV.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Schnellboot Kriegsmarine II wersja (Schnellboot-Kriegsabzeichen 2. Form)

    Odznaka Schnellboot Kriegsmarine II wersja (Schnellboot-Kriegsabzeichen 2. Form) – III Rzesza

    55,00 

    Odznaka wojenna Schnellboot została podarowana przez Wielkiego Admirała Raedera, Naczelnego Dowódcę Marynarki Wojennej, 30 maja 1941 roku w uznaniu umiejętności żeglarskich i bezwzględnej woli służby w bitwach z angielskimi okrętami wojennymi.

    Uprawnieni do otrzymania byli członkowie załogi i ofiary łodzi torpedowych, którzy wyróżnili się dobrym przywództwem i rozmieszczeniem na co najmniej 12 patrolach. Istniały wyjątki w przypadku szczególnie wybitnych indywidualnych czynów lub obrażeń spowodowanych wpływem wroga.
    Członkowie załogi Schnellboots, którzy posiadali odznakę wojenną niszczyciela za służbę na Schnellboots, mogli ją wymienić na odznakę wojenną Schnellboot. I odwrotnie, marines, którzy mieli odznakę niszczyciela, a następnie spełnili wymagania dotyczące łodzi motorowych, również mogli otrzymać odznakę łodzi motorowej.

    Tak się złożyło, że marynarze mogli mieć zarówno odznakę niszczyciela, jak i motorówki. 28 stycznia 1943 r. wprowadzono II wersję odznaki Schnellboot-Kriegsabzeichen. Do wymiany nie doszło. Uderzające różnice to kształt łodzi i fal, które teraz wystają poza krawędź, oraz bardziej wyeksponowana została swastyka.

    Oba projekty są autorstwa Peekhaus. Szczególną formą jest odznaka z brylantami, która po raz pierwszy została przyznana w 1942 roku. Tylko 8 nagród jest udokumentowanych.

    Szybki podgląd
  • GAU - Odznaka Honorowa Sudetów (GAU-Ehrenzeichen Sudetenland) - III Rzesza

    GAU – Odznaka Honorowa Sudetów 1938 (GAU-Ehrenzeichen Sudetenland 1938) – III Rzesza

    60,00 

    Sudetenland Gau Medal of Honor został ufundowany przez gauleitera Konrada Henleina. Gau powstała dopiero w 1938 roku po aneksji Sudetów 3 października 1938 roku. Fundacja została wcześniej zgłoszona i zatwierdzona przez kierownictwo NSDAP Rzeszy.

    Nadawany był prawdopodobnie zasłużonym działaczom partyjnym okręgu. Dokładne ustalenia nie są znane. Nagrodę przyznał Gauleiter. Podobnie jak w przypadku innych okręgów można przypuszczać, że wydano świadectwo własności, w którym widniał numer członkowski NSDAP. Certyfikat był formalnie pozwoleniem na noszenie. Ponieważ odznaka jest niezwykle rzadka, nie można tego udowodnić. Dobrze znane odznaki honorowe również nie mają numerów maturalnych, jak to zwykle bywa w przypadku innych odznak honorowych Gau. Był noszony po lewej stronie klatki piersiowej pod Żelaznym Krzyżem, jeśli był obecny.

    Henlein (6 maja 1898 – 10 maja 1945) był sudeckim niemieckim politykiem nazistowskim. Po pracy na pełen etat w Niemieckim Związku Gimnastycznym, którym kierował od 1931 roku, założył w 1933 roku Sudecki Niemiecki Front Krajowy. Później wyłoniła się z tego Partia Niemców Sudeckich. Poprzez bliskie kontakty z NSDAP wspierano i promowano starania o aneksję. Henlein wywołał powstanie 1 września 12 i 13 września 1938 roku. Po represji zbiegł do Niemiec, gdzie utworzył i dowodził Sudeckim Niemieckim Freikorpsem. Freikorps był już podporządkowany SS. 26 stycznia 1939 wstąpił do NSDAP, a później także do SS. Henlein pełnił funkcję Reichsstatthaltera i gauleitera NSDAP. Do 1945 był posłem narodowosocjalistycznego Reichstagu. Popełnił samobójstwo w amerykańskiej niewoli.

    Źródło: J.Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., t. IV, Wikipedia.

    Szybki podgląd
  • Odznaka floty pełnomorskiej niemieckiej marynarki wojennej (Kriegsmarine Abzeichen der Hochseeflotte) - III Rzesza

    Odznaka floty pełnomorskiej niemieckiej marynarki wojennej (Kriegsmarine Abzeichen der Hochseeflotte) – III Rzesza

    60,00 

    Odznaka Ciężkiej Floty była głównie przeznaczona dla załóg pancerników i krążowników, ale także innych okrętów uczestniczących w bitwie morskiej. Automatycznie przyznawana była pośmiertnie poległym w boju lub rannym. Marynarzom krążowników i pancerników odznakę przyznawał dowódca zespołu operacyjnego (flotylli) a pozostałym kwatera główna Kriegsmarine. Odznaka została ustanowiona pod kierownictwem Admirała Ericha Raedera, szefa sztabu Kriegsmarine, 30 kwietnia 1941 roku dla biorących udział w operacjach morskich, głownie przeciwko Royal Navy, marynarzy Kriegsmarine. Projekt odznaki opracował a także był jej głównym producentem Adolf Bock z Berlina.Ciekawostką jest fakt nadawania odznaki przed jej oficjalnym ustanowieniem w kwietniu 1941 roku.

    Kryteria przyznawania :
    – 12 tygodni służby na pancerniku lub krążowniku oraz nienaganna postawa.

    Kryteria były zaniżane w następujących przypadkach:
    – dla poległych lub rannych podczas misji morskiej
    – uczestnictwo w misji morskiej zakończonej sukcesem
    – uczestnictwo w operacji „Rawalpindi” lub „Jan Mayen”

    Nosiło się ją standardowo na lewej kieszeni na piersi poniżej Krzyża Żelaznego 1 Klasy jeśli posiadacz odznaki był nim już wcześniej udekorowany.

    Szybki podgląd
  • Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z liśćmi dębu(Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub) - III Rzesza

    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z liśćmi dębu (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub) – III Rzesza (#6)

    60,00 

    Krzyż Rycerski, właśc. Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (niem. Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes, RK) – niemiecki order, najwyższe odznaczenie wojskowe okresu III Rzeszy. Stanowił rozszerzenie klas Krzyża Żelaznego.

    Krzyż Rycerski został ustanowiony na początku II wojny światowej, 1 września 1939, przez Adolfa Hitlera. Początkowo stanowił on jedną klasę Krzyża Żelaznego, między Krzyżem Żelaznym I klasy a Krzyżem Wielkim Krzyża Żelaznego. W toku wojny ustanowiono dalsze cztery klasy Krzyża Rycerskiego: 3 czerwca 1940 Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, a 28 września 1941 Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami oraz z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami. Najwyższa klasa, Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami, została ustanowiona 29 grudnia 1944.

    Krzyż Rycerski został ustanowiony w celu wypełnienia luki pomiędzy istniejącymi już wcześniej w historii orderami: Krzyżem Żelaznym a Krzyżem Wielkim Krzyża Żelaznego. Podobnym orderem istniejącym w historii Niemiec był Pour le Mérite nadawany oficerom podczas I wojny światowej, lecz w odróżnieniu od niego, Krzyż Rycerski miał być nadawany żołnierzom wszystkich stopni w celu podkreślenia egalitaryzmu armii (mimo to, większość odznaczonych stanowili oficerowie).

    Krzyż Rycerski mógł być nadany co do zasady osobie odznaczonej uprzednio Krzyżem Żelaznym I klasy, następnie też zachowywano porządek nadawania kolejnych klas. Przede wszystkim nadawany był za wyjątkowy akt odwagi w obliczu nieprzyjaciela, mógł być też nadany za całokształt dowodzenia podczas bitwy. Ponadto, w lotnictwie myśliwskim był nadawany za uzyskanie odpowiedniej liczby punktów za zestrzelenie wrogich samolotów (początkowo 20 punktów, punkty zależały m.in. od liczby silników samolotów – do trzech za samolot czterosilnikowy). W marynarce był także nadawany za zatopienie okrętów lub statków o tonażu 100 000 BRT lub czyn wykraczający poza zwykłe obowiązki (np. uratowanie ciężko uszkodzonego okrętu). Podczas wojny szczegółowe kryteria były zaostrzane, lecz zdarzały się też wyjątki od ogólnych zasad.

    Krzyż Rycerski dzielił się na pięć klas (od najniższej):

    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub und Schwertern)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub, Schwertern und Brillanten)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Goldenem Eichenlaub, Schwertern und Brillanten).

    (źródło: Wikipedia)

    Szybki podgląd
  • Złoty Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej z Mieczami

    Złoty Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej z Mieczami (Goldenes Ritterkreuz des Kriegsverdienstkreuzes mit Schwertern) – III Rzesza (#24)

    80,00 

    Krzyż Zasługi Wojennej ustanowiony został w dwóch stopniach przez Adolfa Hitlera 18 października 1939 roku, jako odznaczenie dla osób, których zasługi podczas wojny nie kwalifikowały się do odznaczenia Krzyżem Żelaznym. W rzeczywistości Krzyż Zasługi Wojennej był orderem przyznawanym za zasługi na tyłach frontu, w bazie i w armii rezerwowej lub w ojczyźnie, podczas gdy Krzyż Żelazny był zarezerwowany za zasługi w bezpośrednich działaniach bojowych. Krzyż Zasługi Wojennej wszystkich klas mógł być przyznany wszystkim stopniom Wehrmachtu i Waffen-SS, ale mogą być również przyznawane cywilom. 8 lipca 1944 r. Adolf Hitler podarował Krzyż Złotego Rycerstwa; jednak ta innowacja nie została opublikowana. W 1940 roku liczba stopni zwiększona została do czterech, a w 1944 ostatecznie do pięciu:

    – Złoty Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej (Goldenes Ritterkreuz des Kriegsverdienstkreuzes, ustanowiony 8 czerwca 1944)
    – Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej (Ritterkreuz des Kriegsverdienstkreuzes, ustanowiony 19 sierpnia 1940)
    – Krzyż Zasługi Wojennej I klasy (Kriegsverdienstkreuz 1. Klasse, srebrny)
    – Krzyż Zasługi Wojennej II klasy (Kriegsverdienstkreuz 2. Klasse, brązowy)
    – Medal Zasługi Wojennej (Kriegsverdienstmedaille, ustanowiony 19 sierpnia 1940)

    Krzyż (z wyjątkiem Medalu Zasługi Wojennej) nadawano w dwóch wersjach. Krzyż Zasługi Wojennej z Mieczami (Kriegsverdienstkreuz mit Schwertern) przyznawano za szczególne zasługi dokonane w służbie pod ogniem nieprzyjaciela lub zasługi w militarnym prowadzeniu wojny. Krzyż w wersji bez mieczy (Kriegsverdienstkreuz ohne Schwerter) przyznawany był natomiast za szczególne zasługi w wykonywaniu zadań wojennych nie przebiegających pod ogniem nieprzyjaciela.

    Medalem Zasługi Wojennej odznaczani byli najczęściej pracownicy fabryk przemysłowych wykonujący więcej sprzętu oraz wyposażenia niż zakładała norma, a także rolnicy, których plony były szczególnie wysokie, aczkolwiek uprawnieni byli do jego otrzymania także żołnierze.

    Krzyż II klasy oraz medal noszone był na wstędze w barwach flagi niemieckiej II i III Rzeszy (czarno-biało-czerwonej) na lewej piersi lub na drugiej dziurce guzika kurtki mundurowej. Krzyże rycerskie noszone były na wstędze na szyi, natomiast krzyż I klasy noszony był bez wstęgi na lewej piersi.

    Ustanowiony w 1944 roku Złoty Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej przyznany został tylko dwukrotnie – w dniu 20 kwietnia 1945 wersję bez mieczy otrzymali Franz Hahne z firmy Alkett (który był także pierwszym kawalerem Krzyża Rycerskiego Krzyża Zasługi Wojennej) i Karl Otto Saur z Ministerstwa Uzbrojenia.

    Jednym z najsłynniejszych kawalerów Krzyża Zasługi Wojennej był William Joyce, członek i jeden z założycieli Brytyjskiej Unii Faszystów.

    W 1957 roku odznaczenie uległo denazyfikacji. Zezwolono na jego noszenie weteranom wojennym pod warunkiem usunięcia z niego swastyki. W obecnej kolejności odznaczeń niemieckich znajduje się na siódmym miejscu, poniżej Krzyża Honorowego za I Wojnę Światową, a powyżej pozostałych odznaczeń za II wojnę światową (z wyjątkiem Krzyża Żelaznego 1939, który jest czwarty w starszeństwie niemieckich odznaczeń).

    (źródło: Wikipedia)

    Szybki podgląd
  • Prototypowa Szturmowa Odznaka Piechoty (Infanterie-Sturmabzeichen) - III Rzesza

    Prototypowa Szturmowa Odznaka Piechoty (Infanterie-Sturmabzeichen) – III Rzesza

    50,00 

    Te odznaki były prototypami i nigdy nie zostały wykonane w dużych ilościach, tylko kilka próbek zostało kiedykolwiek wyprodukowanych. Projekt tej odznaki różni się nieco od odznaki szturmowej piechoty, która została przyjęta przez niemieckie siły zbrojne II wojny światowej. Ta odznaka zawiera błyskawicę, bardziej znaną jako „Blitz” i niemieckiego orła z rozpostartymi skrzydłami.

    Odznaka Szturmowa Piechoty, jaką znamy obecnie, została wprowadzona w grudniu 1939 roku. Mogła być przyznawana członkom niezmotoryzowanych jednostek piechoty i jednostek niemieckiej lekkiej piechoty, które brały udział w szturmach piechoty z lekką bronią piechoty na co najmniej trzech oddzielne dni walki na linii frontu 1 stycznia 1940 r. lub później. Kiedy kontrofensywa prowadziła do walki, mogła również mieć zastosowanie. Przyznanie Odznaki Szturmowej Piechoty zostało przyznane na szczeblu dowodzenia pułku.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Pilota Luftwaffe (Flugzeugführerabzeichen) - III Rzesza

    Odznaka Pilota Luftwaffe (Flugzeugführerabzeichen) – III Rzesza

    50,00 

    Odznaka Pilota Luftwaffe to odznaka pilota sił powietrznych niemieckiego Wehrmachtu, podarowana 14 marca 1935 r. przez naczelnego dowódcę sił powietrznych Hermanna Göringa.

    Odznakę można było przyznać po pomyślnym ukończeniu szkoły pilotażu i uzbrojenia. Została przyznana wszystkim pilotom jako potwierdzenie wyszkolenia i dlatego nie jest nagrodą za osiągnięcia wojskowe. Odznaka Pilota miała być obrazem nieposkromionej agresji, dzikości i przewagi III Rzeszy nad  nieprzyjacielem.

    Mogła być również przyznana osobom, które przed wydaniem dekretu zostały wyszkolone na pilotów, jeśli służyły jako piloci w Luftwaffe, a także członkom austriackich sił powietrznych, którzy zostali przejęci przez niemieckie siły powietrzne po aneksji Austrii w 1938 r.

    Tak jak większość przedmiotów z okresu III Rzeszy, odznakę pilota produkowano z materiałów różnej jakości. Aluminium, nikiel, pozłacany lub posrebrzany tombak i inne stopy oraz lakierowany cynk. Wszystkie te surowce używane były do produkcji odznaki pilota. W okresie przedwojennym i na początku wojny produkowano wersje z wysokiej jakości surowców niklu,aluminium lub tombaku. Stopniowo jakość surowców coraz bardziej się obniżała i pod koniec wojny bazować jedynie na różnych odmianach cynku. Pod koniec lat 30-tych zaniechano produkcji odznak z aluminium mimo, iż cechowała je wyjątkowa dbałość o szczegóły i precyzja wykonania – bardzo szybko ulegały uszkodzeniom.

    Wszystkie wersje odznaki pilota to wersje dwu-częściowe i dwu-nitowe. Kształt i rozmiar nitów różnił się w zależności od producenta i jakości wykonania. O wysokiej jakości wykonania świadczyły małe umieszczone z pedantyczną symetrią nity.Tańsze wersje używały większych często rozpłaszczonych na końcu nitów.

    Zapięcie „na agrafkę” występuje we wszystkich oryginalnych odznakach pilota. Wersje lepsze jakościowo cechował beczułkowaty zawias i haczyk uformowany z twardego niełamliwego pręcika.

    Niezależnie od jakości wykonania w odznace pilota orzeł był zawsze oksydowany na kolor ciemno-czarny zaś wieniec wykańczano w kolorze srebrnym. Orzeł jest czerniony chemicznie a wieniec chemicznie wykończony na kolor matowo-srebrny przez kolekcjonerów zwany „frosting” czyli zmrożony, oszroniony.

    Odznakę noszono na górnej lewej kieszeni munduru poniżej Krzyża Żelaznego 1 Klasy.

    Szybki podgląd

Wyświetlanie 757–768 z 1035 wyników