Zobacz nasze produkty

Wyświetlanie 709–720 z 1033 wyników

  • Odznaka partyjna NSDAP związana z dojściem Adolfa Hitlera do władzy w 1933 (NSDAP-Abzeichen Adolf Hitler 1933) - III Rzesza

    Odznaka partyjna NSDAP związana z dojściem Adolfa Hitlera do władzy w 1933 (NSDAP-Abzeichen Adolf Hitler 1933) – III Rzesza

    37,00 

    Partia NSDAP była jednym z wielu ekstremistycznych prawicowych ugrupowań politycznych, które pojawiły się w Niemczech po I wojnie światowej. Wraz z początkiem wielkiego kryzysu szybko zyskała rozgłos i znaczącą pozycję – w 1932 r. stała się najliczniejszą partią w niemieckim parlamencie.

    Błyskawiczne dojście do władzy NSDAP zaczęło się w 1930 r., kiedy zdobyła ona 107 miejsc w niemieckim parlamencie, Reichstagu. W lipcu 1932 r., osiągnąwszy 230 miejsc, została najliczniejszą partią w Reichstagu. W ostatnich latach Republiki Weimarskiej (1930-1933 r.) rząd sprawował władzę na mocy dekretów, ponieważ nie miał większości w parlamencie. Polityczna i ekonomiczna niepewność oraz niezadowolenie elektoratu ze stanu rzeczy działało na korzyść NSDAP.

    Wskutek masowego poparcia dla nazistów niemiecki prezydent Paul von Hindenburg mianował Hitlera kanclerzem 30 stycznia 1933 r. Zajęcie tego stanowiska przez Hitlera utorowało drogę dla nazistowskiej dyktatury po śmierci Hindenburga w sierpniu 1934 r.

    Hitler był wpływowym i charyzmatycznym mówcą, który – wykorzystując poczucia gniewu i bezsilności ogromnej części wyborców – pozyskał wielu zwolenników wśrod Niemców rozpaczliwie potrzebujących zmiany. Wyborcza propaganda nazistów obiecywała wydostanie kraju z kryzysu. Naziści przyrzekali, że z powrotem ożywią niemieckie wartości kulturowe, uchylą postanowienia traktatu wersalskiego, zażegnają niebezpieczeństwo rzekomego komunistycznego powstania, dadzą Niemcom pracę i przywrócą krajowi jego „należną pozycję” światowej potęgi. Hitler i inni nazistowscy propagandyści z łatwością przekierowali gniew i strach ludności w stronę Żydów, marksistów (komunistów i socjaldemokratów) i tych, których naziści obarczali odpowiedzialnością za podpisanie rozejmu w listopadzie 1918 r. i traktatu wersalskiego oraz ustanowienie republiki parlamentarnej. Hitler i naziści często nazywali tych ostatnich „listopadowymi przestępcami”.

    źródło: encyclopedia.ushmm.org

    Szybki podgląd
  • Czerwony Krzyż, Służby Medyczne znaczek na pin/ szpilkę

    Czerwony Krzyż, Służby Medyczne znaczek na pin/ szpilkę

    17,00 

    Metalowa okrągła przypinka z charakterystycznym czerwonym krzyżem Ratownictwa Medycznego. Średnica 30 mm.

    Szybki podgląd
  • Zaciśnięta Pięść znaczek na pin/ szpilkę, metal kolor czerwony/ srebrny, 20 x 15 mm

    Zaciśnięta Pięść znaczek na pin/ szpilkę, metal kolor czerwony/ srebrny, 20 x 15 mm

    10,00 

    Przypinka na metalowy pin w kształcie zaciśniętej, podniesionej do góry pięść w geście Solidarności. Kolor metalu srebrny wypełniona czerwoną emalią. Rozmiar 20 x 15 mm.

    Szybki podgląd
  • Odznaka honorowa Reichssieger w Reichsberufswettkampf 1939 (Ehrenzeichen Reichssieger im Reichsberufswettkampf 1939) - III Rzesza

    Złota odznaka zawodowa Reichssieger w Reichsberufswettkampf 1939 (Ehrenzeichen Reichssieger im Reichsberufswettkampf 1939) – III Rzesza

    60,00 

    Wdrażanie zawodów zawodowych Rzeszy zostało zapoczątkowane w 1933 r. przez Młodzieżowe Kierownictwo Rzeszy i Niemiecki Front Pracy. Pierwsze zawody odbyły się w 1934 roku. Zostały one przeprowadzone przez Niemiecki Front Pracy i Hitlerjugend (HJ) początkowo tylko dla młodych ludzi. Zawody zostały podzielone według poziomów, zawody lokalne, zawody okręgowe, zawody okręgowe i wreszcie zawody ogólnopolskie.

    Podzielono ją na ok. 20 zawodów szkoleniowych, od 1935 r. dodano uczniów. W 1938 roku dopuszczono do udziału dorosłych. Odznaki przyznawano na 3 poziomach. Brąz dla Kreissiegera, srebro dla Gausiegera i złoto dla Reichssiegera, każdy również rozpoznawalny po górnym zakrzywionym napisie na odznace. W konkursie sprawdzana była praktyka zawodowa, teoria, a także wiedza ideowa.

    Dziewczęta miały również egzamin z ekonomii domu. Zwycięzcy zyskali uznanie i większe możliwości kariery. Reichssieger zostały wręczone Adolfowi Hitlerowi 1 maja. Dla Hitlerjugend rywalizacja zawodowa była ważną platformą ideologiczną, reklamową i autoportretową.

    Źródło: Wikipedia

    Szybki podgląd
  • Pancerna Odznaka Szturmowa za 25 misji (Panzerkampfabzeichen mit Einsatzzahl 25) - III Rzesza

    Srebrna Pancerna Odznaka Szturmowa za 50 misji (Panzerkampfabzeichen mit Einsatzzahl 50) – III Rzesza

    55,00 

    Odznaka Szturmu Pancernego była nagrodą dla żołnierzy czołgu i ich oddziałów wsparcia w czasie II wojny światowej. Został on podarowany przez Generalobersta Walthera von Brauchitscha 20 grudnia 1939 roku i początkowo nosił nazwę Panzerkampfwagenabzeichen, którą rok później przemianowano i odtąd nosił nazwę Panzerkampfwagenabzeichen.

    Pierwotnie odznaka była w jednym stopniu, dalszy przebieg wojny w końcu sprawił, że konieczne stało się stworzenie wyższych poziomów dla Odznaki Szturmu Pancernego (zarówno w kolorze srebrnym, jak i brązowym). Wynikało to z faktu, że coraz więcej członków wojsk pancernych i podległych im jednostek przekraczało warunki do nadania Odznaki Szturmu Pancernego. Dekretem z 22 czerwca 1943 r. Naczelne Dowództwo Armii ostatecznie zatwierdziło ich wprowadzenie. Otrzymana klasyfikacja była następująca:

    Poziom 1: Odznaka bojowa czołgu
    Poziom 2: Odznaka czołgu szturmowego z numerem misji 25
    Poziom 3: Odznaka czołgu szturmowego z numerem misji 50
    Poziom 4: Odznaka szturmowa czołgu z numerem misji 75
    Poziom 5: Odznaka szturmowa czołgu z liczbą misji 100

    Srebrna odznaka szturmowa pancerna była odtąd zarezerwowana dla załóg czołgów jednostek pancernych, a odznaka szturmowa pancerna z brązu dla załóg pancernych jednostek zwiadowczych. Członkowie jednostek dział szturmowych, jednostek czołgów szturmowych i jednostek niszczycieli czołgów z wydziałów niszczycieli czołgów otrzymywali jedynie odznakę generalnego szturmu.

    Odznaka szturmowa pancerna była noszona jako przypinka po lewej stronie klatki piersiowej, zarówno na służbie, jak i poza nią, we wszystkich mundurach Wehrmachtu. Można go było również nosić do wszystkich mundurów partyjnych i państwowych. Zredukowana forma (igła 16 mm) nagrody mogła być noszona na lewej klapie płaszcza dla odzieży mieszczańskiej. Podczas uroczystych okazji dopuszczano odpowiednią miniaturową zawieszkę do łańcuszka od fraka.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Spadochroniarza Luftwaffe (Fallschirmschützenabzeichen der Luftwaffe) - III Rzesza

    Odznaka Spadochroniarza Luftwaffe (Fallschirmschützenabzeichen der Luftwaffe) – III Rzesza

    55,00 

    Odznaka Spadochroniarza Luftwaffe (Fallschirmschützenabzeichen der Luftwaffe) została podarowana 5 listopada 1936 roku przez Naczelnego Dowódcę Sił Powietrznych Niemiec Hermanna Göringa i była nadawana oficerom, podoficerom i szeregowcom Wehrmachtu po pomyślnym ukończeniu kursu spadochronowego. Wyjątkiem byli oficerowie i podoficerowie, którzy pracowali jako nauczyciele w szkole spadochronowej. Otrzymali oni odznakę spadochroniarza natychmiast po pomyślnym ukończeniu szkolenia spadochronowego, ponieważ opanowali już szkolenie strzeleckie.

    Odznaka Spadochroniarza została przyznana za udany kurs skoczków w jednej ze szkół spadochronowych Sił Powietrznych. Trwało to początkowo dwa miesiące i zostało skrócone w czasie wojny. Odznakę Spadochroniarza Sił Powietrznych nadano wraz z dowodem nabycia, tzw. licencją spadochroniarza, po sześciu udanych skokach. Certyfikat i odznaka były bezpośrednio powiązane z zależnym od stopnia dodatkiem spadochroniarza w wysokości od 65 do 120 marek miesięcznie. Aby otrzymać licencję i zasiłek, dany członek Wehrmachtu musiał zademonstrować minimalną liczbę sześciu skoków rocznie. Odznaka była noszona jako wielki honor.

    Odznaka była noszona jako przypinka na lewej piersi.

    Szybki podgląd
  • Czaszka Wafen SS i SS (Totenkopf), jasne srebro - III Rzesza

    Czaszka Wafen SS i SS (Totenkopf), jasne srebro – III Rzesza

    37,00 

    Totenkopf – niemieckie słowo oznaczające „trupią głowę” lub „głowę śmierci”, używane w celu opisania wojskowych insygniów przedstawiających czaszkę na tle skrzyżowanych kości. Symbol ten odróżnia się od Jolly Rogera (Bandera Piracka) głównie tym, iż oba piszczele umieszczone są zaraz za czaszką, a nie poniżej niej, choć niektóre bandery pirackie mogły mieć i taki układ. Najważniejsza różnica polega na tym, iż Totenkopf wykorzystywany był na lądzie przez legalne władze, a nie przestępców na morzu.

    Sam symbol kojarzony jest najczęściej z nazistowskimi Niemcami, zwłaszcza z SS i Waffen-SS. Miał kilka charakterystycznych cech.

    Czaszka zwrócona do oglądających lewym półprofilem, podobnie jak na zdjęciach do dowodu osobistego.
    Jest zgodna z ludzką anatomią.
    Piszczele skrzyżowane pod bardzo małym kątem. Odległość między nimi niemal niezauważalna.
    Wyraźne połączenia między poszczególnymi kośćmi mózgoczaszki. Warto podkreślić, że w naturze występują tylko u bardzo młodych ludzi.
    Bardzo wyraźne, zdrowe zęby. Większość innych przedstawień raczej tego nie podkreśla.
    Mózgoczaszka nie zasłania piszczeli.
    Zęby są zaciśnięte. W innych przypadkach są zazwyczaj otwarte.

    We wczesnych latach NSDAP, Julius Schreck, przywódca Stabswache (osobistej gwardii Adolfa Hitlera), przyjął „trupią główkę” za symbol swego oddziału. W 1935 roku Stabswache zostało przemianowane na Schutzstaffel (SS), ale kontynuowało używanie oznaczenia Totenkopf. Podobnie jak było ze swastyką, naziści zaadaptowali szeroko wcześniej używany symbol, który uzyskał przez to bardzo negatywne i złowróżbne znaczenie.

    Trupia czaszka była symbolem niemieckich czołgistów, ale także jednej z pierwszych formacji Waffen-SS 3 Dywizji Pancernej „Totenkopf”. Powodowało to, że często nie respektowano praw kombatanckich niemieckich pancerniaków, biorąc ich czarne mundury z trupią główką za uniformy SS.

    Symbolu „trupiej główki” używało także 54. Skrzydło Bombowców Luftwaffe (Kampfgeschwader 54), nazywane często nawet w oficjalnych dokumentach Totenkopf.

    Był on używany także przez członków specjalnych oddziałów SS (SS-Totenkopfverbände), którzy pełnili służbę wartowniczą w niemieckich obozach koncentracyjnych.

    Współcześnie symbol Totenkopf wykorzystywany jest przez ruchy neonazistowskie i rasistowskie.

    Szybki podgląd
  • Guzik obciągany materiałem w kolorze złotym, śr. 28 mm (44")

    Guzik obciągany materiałem w kolorze złotym, śr. 28 mm (44″)

    2,00 

    Guzik obciągany materiałem lama, czyli poliestrową tkaniną z lycrą i przetykana metalową nitką w kolorze złotym. Dół guzika stanowi metalowa foremka z uszkiem. Średnica 28 mm.
    UWAGA! Na foremce podany jest numer proszę na to nie zwracać uwagi, to nie jest rozmiar podany w mm tylko w ligne (międzynarodowa miara guzików).

    Szybki podgląd
  • Guzik obciągany materiałem w kolorze złotym, śr. 16 mm (26")

    Guzik obciągany materiałem w kolorze złotym, śr. 16 mm (26″)

    1,50 

    Guzik obciągany materiałem lama, czyli poliestrową tkaniną z lycrą i przetykana metalową nitką w kolorze złotym. Dół guzika stanowi metalowa foremka z uszkiem. Średnica 16 mm.
    UWAGA! Na foremce podany jest numer proszę na to nie zwracać uwagi, to nie jest rozmiar podany w mm tylko w ligne (międzynarodowa miara guzików).

    Szybki podgląd
  • Złota odznaka za służbę na U-Bootach (U-Boot-Kriegsabzeichen)

    Złota odznaka za służbę na U-Bootach (Gold U-Boot-Kriegsabzeichen) – III Rzesza

    50,00 

    Odznaka bojowa U-Boot (niem. U-Boot-Kriegsabzeichen) to niemiecka odznaka wojenna przyznawana członkom załogi U-Boota podczas I i II wojny światowej. Odznaka wojenna U-bootów została pierwotnie ustanowiona podczas I wojny światowej, 1 lutego 1918 roku. Została przyznana w celu uznania załóg U-bootów, które ukończyły trzy patrole wojenne. Odznaka noszona była w dolnej lewej części munduru i miała owalny kształt przypominający wieniec z liści laurowych. W poprzek środka leżała łódź podwodna, a niemiecka korona państwowa (Reichskrone) była inkrustowana w górnej części wieńca.

    13 października 1939 r. przywrócono Odznakę Wojenną U-bootów. Był bardzo podobny do oryginalnej odznaki, z wyjątkiem korony cesarskiej zastąpionej niemieckim orłem nad swastyką i użyto bardziej zmodernizowanej łodzi podwodnej skierowanej teraz w lewo. Nowa wersja była najpierw wykonana z brązu metalowego, a później z cynku. Odznaka była przyznawana w dwóch klasach. Najczęściej było to ukończenie dwóch lub więcej patroli wojennych. Chociaż ukończenie dwóch patroli wojennych może wydawać się skromnym wymogiem, typowy rejs wojenny U-Boota często trwał kilka miesięcy. Ukończenie dwóch patroli wojennych było równie niebezpieczne, ponieważ U-Boot musiał znosić ciągłe ataki alianckich samolotów i okrętów wojennych. Drugim przypadkiem przyznania tej odznaki był ranny podczas patrolu lub zabity w akcji.

    Była również odmiana odznaki wojennej łodzi podwodnej z diamentami. Została ustanowiona przez admirała Karla Dönitza po tym, jak otrzymał od wielkiego admirała Ericha Raedera specjalną wersję odznaki wojennej łodzi podwodnej z litego złota, w której wieniec oraz swastyka były inkrustowane diamentami.

    Odznaka była specjalną nagrodą przyznawaną dowódcom U-Bootów, którzy otrzymali Krzyż Rycerski Żelaznego Krzyża z Liśćmi Dębu. Ta wersja została wykonana ze złotej płyty na srebrze. Wyprodukowane przez firmy Schwerin u. Sohn i Gebr. Godet & Co. Był taki sam jak podstawowy wzór, ale z dziewięcioma małymi diamentami inkrustowanymi swastyką. Ta nagroda była bardziej osobistą nagrodą od Dönitza. Około 30 zostało nagrodzonych, w tym oryginał admirałowi Dönitzowi.

    Odznaka była noszona jako przypinka na płaszczu, niebiesko-białej marynarce, kurtce, płaszczu i niebiesko-białej koszuli na lewej piersi. Można ją również było nosić do wszystkich mundurów partyjnych i państwowych. Skróconą formę (igła 16 mm) nagrody można było nosić na lewej klapie płaszcza odzieży cywilnej. Przy uroczystych okazjach dozwolony był miniaturowy wisior na łańcuszek do fraka
    Szybki podgląd
  • Odznaka Szturmowa Wehrmachtu z liczbą misji 50

    Odznaka Szturmowa Wehrmachtu z liczbą misji 50 (Allgemeines Sturmabzeichen mit der Einsatzzahl 50) – III Rzesza

    55,00 

    Medal był pierwotnie nadawany inżynierom bojowym, a także członkom artylerii, przeciwlotnictwa i przeciwpancernej, którzy wspierali jednostki piechoty w walce. Może być również przyznawany personelowi medycznemu obsługującemu ofiary na polu walki w „warunkach walki wręcz”. Przed wprowadzeniem Odznaki Zniszczenia Czołgów w marcu 1942 roku, Generalna Odznaka Szturmowa mogła być przyznawana za samodzielne niszczenie czołgów lub pojazdów opancerzonych.Na froncie od dnia 01.06.1940 r. odznaka Sturmabzeichen przyznawana była oficerom i żołnierzom wszelkich innych sił zbrojnych łącznie z artylerią szturmową, którzy walczyli wraz z piechotą lub czołgami oraz spełniali we własnej jednostce warunki do uzyskania Infanteriesturmabzeichen lub Panzerkampfabzeichen.

    Kryteria nadania:
    – W trzech atakach bojowych lub zakończonym powodzeniem rozpoznaniu lub przeciwnatarciu, które to mogą zostać zaklasyfikowane jako ataki bojowe, o ile doprowadziły one do walki wręcz z wrogiem.
    Żołnierzom zaangażowanym w walce wręcz lub przebicie się przez pozycje wroga z bronią w ręku.
    – W trakcie 3 różnych dni walki brali udział w przywracaniu utraconych pozycji bojowych.

    Wraz z dalszym przebiegiem wojny najwyższe dowództwo uznało potrzebę zwiększenia klas tej odznaki i tak – 22.06.1943 r. – ustanowiono Allgemeines Sturmabzeichen mit der Einsatzzahl (Odznaka Szturmowa z liczbą operacji), odznakę o wyższych stopniach: II, III, IV, gdzie liczba stopnia oznaczała kolejno:
    dla stopnia II z liczbą 25
    dla stopnia III z liczbą 50
    dla stopnia IV z liczbą 75 i cyfrą 100

    Odznaki te mogą zostać nadane oficerom, podoficerom i żołnierzom jednostek artylerii szturmowej, artylerii pancernej oraz oddziałów strzelców pancernych, niszczycieli czołgów i batalionów pionierów.
    a. II stopień – po zaliczeniu 25 udziałów w akcjach bojowych.
    b. III stopień – po zaliczeniu 50 udziałów w akcjach bojowych.
    c. IV stopień – po zaliczeniu 75 udziałów w akcjach bojowych.

    Sturmabzeichen IV stopnia z liczbą „100” może zostać nadana ponownie po zaliczeniu 100 udziałów w akcjach bojowych.
    Na umundurowaniu w służbie i po za służbą można nosić tylko jedną Sturmabzeichen, odznaki niższego stopnia pozostają jednak na pamiątkę.
    Dni udziału w akcjach bojowych wymaganych do otrzymania Sturmabzeichen mit der Einsatzzahl obliczać się będzie od dnia 1 lipca 1943 r. W przypadku posiadania już Sturmabzeichen, Infateriesturmabzeichen lub Panzerkampfabzeichen zalicza się trzy dni udziału w akcjach bojowych z okresu sprzed dnia 1 lipca 1943 r. bez potrzeby ich potwierdzenia.

    Budowa „25” i „50” była bardzo podobna. Owalna odznaka o wymiarach 58 mm wysokości i 48 mm szerokości. Orzeł wraz ze swastyką , bagnetem oraz granatem – czarne wykonanie było mocowane do wieńca, galwanicznie srebrzonego za pomaca nitów. Dodatkowo na dole wieńca była umieszczana tabliczka z rzymskim numerem 25 lub 50 – oznaczająca liczbę szturmów.

    Budowa „75” i „100” była nieco inna niż wyżej opisana ponieważ zarys wieńca był wykończeniem zewnętrznym i wewnętrznym owalu odznaczenia. Wysokość odznak wynosiła 58mm a szerokość 49mm. Na dole wieńca była umieszczana tabliczka z rzymską cyfra 75 lub 100. Orzeł wraz ze swastyka, granatem i bagnetem tworzyły całość – poczerniana ,mocowana na nity do wieńca, który był złocony. Wielkość orzełka była nieco większa niż w wersjach 25 i 75 oraz skrzyżowanie granatu z bagnetem było pod nieco innym kątem.

    Odznaka była noszona na lewej stronie kieszeni munduru. Odznakę można było nosić na wszystkich rodzajach mundurów wojskowych oraz partyjnych.
    Odznaczone osoby na ubraniach cywilnych mogły tylko nosić wpiętą w lewą klapę marynarki miniaturkę Sturmabzeichen i Sturmabzeichen mit der Einsatzzahl.

    12.06.1944 r. oddział organizacyjny sztabu OKH, zajął następujące stanowisko wobec nadawania Sturmabzeichen żołnierzom i oficerom z jednostek rozpoznawczych: W przypadku oddziałów rozpoznania ze składu dywizji górskich, oraz 44 Dywizji Grenadierów „Hochund Deutschmaister” łącznie z brygadami kawalerii, Sturmabzeichen nadawana ma być żołnierzom i oficerom wyżej wymienionych oddziałów według dotychczasowo obowiązujących przepisów wykonawczych podanych w Dzienniku Rozporządzeń i Rozkazów z dnia 1 czerwca 1940 r. Odznaka zaprojektowana przez berlińską firmę Wilhelma Ernsta Peekhausa.

    Szybki podgląd
  • Guzik obciągany materiałem w kolorze czerwonym, śr. 15 mm (24")

    Guzik obciągany materiałem w kolorze czerwonym, śr. 15 mm (24″)

    1,50 

    Guzik obciągany materiałem lama, czyli poliestrową tkaniną z lycrą i przetykana metalową nitką w kolorze czerwonym. Dół guzika stanowi plastikowa foremka z uszkiem. Średnica 15 mm.
    UWAGA! Na foremce podany jest numer proszę na to nie zwracać uwagi, to nie jest rozmiar podany w mm tylko w ligne (międzynarodowa miara guzików).

    Szybki podgląd

Wyświetlanie 709–720 z 1033 wyników