Elementy umundurowania

Nasza oferta zawiera coraz szerszy asortyment galanterii pamiątkowej. Na szczególną uwagę zasługują repliki historyczne jak również elementy mundurowe współczesne.

Wyświetlanie wszystkich wyników: 249

  • Rozetka - stopień górniczy do munduru śr. 12 mm, aluminium

    Rozetka – stopień górniczy do munduru śr. 12 mm, aluminium

    6,00 

    Rozetka, stopień górniczy aluminiowy do górniczych bluz mundurowych, śr. 12 mm, kolor złoty/ czarny

    Szybki podgląd
  • Rozetka – stopień górniczy do munduru śr. 12 mm, miedź

    Rozetka – stopień górniczy do munduru śr. 12 mm, miedź

    8,00 

    Rozetka, stopień górniczy miedziany do górniczych bluz mundurowych, śr. 12 mm, kolor złoty/ czarny

    Szybki podgląd
  • Gwiazdka oficerska do munduru, stopień wojskowy śr. 15 mm, kolor srebrny

    Gwiazdka oficerska do munduru, stopień wojskowy śr. 15 mm, kolor srebrny

    2,00 

    Gwiazdka oficerska do munduru, stopień wojskowy, średnica 15 mm na zaczepy do zagięcia, kolor srebrny.

    Szybki podgląd
  • Przypinka górnicza złota skrzyżowane młotki na pin

    Przypinka górnicza złota skrzyżowane młotki na pin

    13,00 

    Przypinka górnicza do przypięcia na metalową szpilkę (pin), wymiary 18 x 20 mm, kolor złoty.

    Szybki podgląd
  • Rozetka - stopień górniczy do munduru na pin, śr. 13 mm aluminium z polimerem (Nowość!)

    Rozetka – stopień górniczy do munduru na pin, śr. 13 mm aluminium z polimerem (Nowość 2023!)

    Promocja! 9,50 

    Rozetka, stopień górniczy do bluz mundurowych, śr. 13 mm, kolor złoty/ czarny. Stopnie są nową, poprawioną wersją rozetek aluminiowych, które są jednorazowe i nie można ich prać w pralce. Natomiast te rozetki są na pin, wielokrotnie można je wypinać i po wyczyszczeniu mundury wystarczy ponownie przymocować. Dodatkowo powierzchnia jest wykończona warstwą polimerową co znacznie poprawia ich wygląd nadając głębię. Bardzo ładnie się prezentują i są trwałe.

    Szybki podgląd
  • Gwiazdka oficerska do munduru, stopień wojskowy, średnica 15 mm na zaczepy do zagięcia, kolor stare złoto.

    Gwiazdka oficerska do munduru, stopień wojskowy śr. 15 mm, kolor stare złoto

    2,00 

    Gwiazdka oficerska do munduru, stopień wojskowy, średnica 15 mm na zaczepy do zagięcia, kolor stare złoto.

    Szybki podgląd
  • Przypinka górnicza złota skrzyżowane młotki i napis Szczęść Boże (pin)

    Przypinka górnicza złota skrzyżowane młotki i napis Szczęść Boże (pin)

    15,00 

    Przypinka górnicza do przypięcia na metalową szpilkę (pin), wymiary 26 x 26 mm, kolor złoty.

    Szybki podgląd
  • Polski Orzeł Wojskowy wz. 1919 z trupią czaszką (Dywizjon Huzarów Śmierci)

    Polski Orzeł Wojskowy wz. 1919 z trupią czaszką (Dywizjon Huzarów Śmierci)

    23,00 

    Dywizjon Huzarów Śmierci – Polski Orzeł Wojskowy wz. 1919 (replika) na rogatywkę, mocowanie na śrubkę z nakrętką w kształcie trupiej czaszki ze skrzyżowanymi piszczelami,  kolor stary mosiądz.

    Odznaka pochodzi z okresu wojny polsko-bolszewickiej z roku 1920 kiedy to utworzono Dywizjon Huzarów Śmierci.

    Szybki podgląd
  • Polski Orzełek Legionowy wz. 1919, wygięty, kolor cyna

    Polski Orzełek Legionowy wz. 1919, wygięty, kolor cyna

    7,50 

    Polski Orzełek Legionowy wz. 1919 przedwojenny (replika) na czapkę, do przyszycia kolor cyna / srebrny. Orzełek jest wygięty.

    Szybki podgląd
  • Gwiazdka oficerska do munduru, stopień wojskowy śr. 15 mm, kolor złoty

    Gwiazdka oficerska do munduru, stopień wojskowy śr. 15 mm, kolor złoty

    2,00 

    Gwiazdka oficerska do munduru, stopień wojskowy, średnica 15 mm na zaczepy do zagięcia, kolor złoty.

    Szybki podgląd
  • Polski Orzełek Legionowy wz. 1919 na śrubkę stary mosiądz

    Polski Orzełek Legionowy wz. 1919 na śrubkę stary mosiądz

    9,50 

    Polski Orzełek Legionowy przedwojenny (replika) na śrubkę kolor stary mosiądz.

    Szybki podgląd
  • Gwiazdka oficerska do munduru, stopień wojskowy śr. 15 mm, kolor czarny

    Gwiazdka oficerska do munduru, stopień wojskowy śr. 15 mm, kolor czarny / stare srebro

    2,00 

    Gwiazdka oficerska do munduru, stopień wojskowy, średnica 15 mm na zaczepy do zagięcia, kolor czarny.

    Szybki podgląd
  • Orzełek Legionów Polskich 1914-1917 na metalową śrubę

    Orzełek Legionów Polskich 1914-1917 na metalową śrubę

    12,00 

    Orzełek Legionowy z literką „L” wzór z roku ok. 1914 bez korony, mocowanie na metalową śrubę, kolor stary mosiądz.

    Szybki podgląd
  • Polski Orzeł Wojskowy wz. 1919 kolor stary mosiądz na śrubkę

    Polski Orzeł Wojskowy wz. 1919 kolor stary mosiądz na śrubkę

    17,00 

    Polski Orzeł Wojskowy wz. 1919 (replika) na rogatywkę, mocowanie na śrubkę kolor stary mosiądz.

    Szybki podgląd
  • Korpusówka Strażacka Historyczna, stare srebro, wąsy

    Korpusówka Strażacka Historyczna, stare srebro, wąsy

    9,00 

    Korpusówka mundurowa strażacka historyczna, mocowanie na metalowe wąsy do zagięcia w kołnierzu bluzy mundurowej, kolor stare srebro.

    Szybki podgląd
  • Polski Orzeł Wojskowy wz. 1919 kolor srebrny na śrubkę

    Polski Orzeł Wojskowy wz. 1919 kolor srebrny na śrubkę

    19,00 

    Polski Orzeł Wojskowy wz. 1919 (replika) na rogatywkę, mocowanie na śrubkę kolor srebrny.

    Szybki podgląd
  • Rozetka - stopień górniczy do munduru na pin, śr. 13 mm aluminium (Nowość 2023!)

    Rozetka – stopień górniczy do munduru na pin, śr. 13 mm aluminium (Nowość 2023!)

    Promocja! 8,50 

    Rozetka, stopień górniczy do bluz mundurowych, śr. 13 mm, kolor złoty/ czarny. Stopnie są nową, poprawioną wersją rozetek aluminiowych, które są jednorazowe i nie można ich prać w pralce. Natomiast te rozetki są na pin, wielokrotnie można je wypinać i po wyczyszczeniu mundury wystarczy ponownie przymocować.  Bardzo ładnie się prezentują i są trwałe.

    Szybki podgląd
  • Gwiazdka oficerska, stopień wojskowy śr. 16 mm, kolor srebrny, wzmocniona

    Gwiazdka oficerska II RP do rogatywki wz. 35, stopień wojskowy śr. 16 mm, kolor srebrny, wzmocniona

    7,00 

    Gwiazdka oficerska do munduru, stopień wojskowy, średnica 16 mm na wąsy, kolor srebrny. Wzmocnione, grubsze wąsy.

    Szybki podgląd
  • Przypinka górnicza Królestwo Polskie śr. 21 mm na pin

    Przypinka górnicza Królestwo Polskie śr. 21 mm na pin

    9,00 

    Przypinka górnicza historyczna z okresu Królestwa Polskiego do przypięcia na metalową szpilkę (pin), śr. 21mm kolor stary mosiądz

    Szybki podgląd
  • Korpusówka mundurowa 4 Pułku Strzelców Podhalańskich

    Korpusówka mundurowa 4 Pułku Strzelców Podhalańskich

    9,00 

    Korpusówka mundurowa (replika) 4 Pułku Strzelców Podhalańskich do bluz mundurowych, do przyszycia, kolor srebro.

    Szybki podgląd
  • Polski Orzełek Legionowy wz. 1919, wygięty, kolor stare srebro

    Polski Orzełek Legionowy wz. 1919, wygięty, kolor stare srebro

    7,50 

    Polski Orzełek Legionowy wz. 1919 przedwojenny (replika) na czapkę, do przyszycia kolor stare srebro / czarny. Orzełek jest wygięty.

    Szybki podgląd
  • Gwiazdka oficerska do munduru, stopień wojskowy śr. 15 mm, kolor stara miedź

    Gwiazdka oficerska do munduru, stopień wojskowy śr. 15 mm, kolor stara miedź

    2,00 

    Gwiazdka oficerska do munduru, stopień wojskowy, średnica 15 mm na zaczepy do zagięcia, kolor stara miedź.

    Szybki podgląd
  • Przypinka lampka górnicza na pin, kolor złoty

    Przypinka lampka górnicza na pin, kolor złoty

    12,00 

    Lampka górnicza do przypięcia na metalową szpilkę (pin), wys. 33 mm, kolor złoty.

    Szybki podgląd
  • Orzełek Strzelecki Legionów Polskich (Orzełek Piłsudskiego) miniatura, stare srebro

    Orzełek Piłsudskiego (Orzełek Strzelecki Legionów Polskich) miniatura 19x15mm, stare srebro

    7,00 

    Orzełek Piłsudskiego z literką „S” wzór z roku ok. 1913, mocowanie na metalową śrubę, kolor stare srebro. Wymiar 19 x 15 mm.

    Szybki podgląd
  • Odznaka KOP (Korpus Ochrony Pogranicza) i Straży Granicznej

    Odznaka KOP (Korpus Ochrony Pogranicza) i Straży Granicznej

    22,00 

    Odznaka wojskowa KOP (Korpus Ochrony Pogranicza) za Służbę Graniczną z okresu II RP nadawana w latach 1924 – 1939. Kolor stary mosiądz, na metalową śrubę. Rozmiar 45 x 31 mm.

    Szybki podgląd
  • Orzeł Wojskowy Armii Krajowej 1943-1945 Polska Walcząca

    Orzeł Wojskowy Armii Krajowej 1943-1945 Polska Walcząca

    18,00 

    Polski Orzeł Wojskowy (replika) do czapki produkowany około roku 1943, mocowanie na metalową śrubkę, kolor stary mosiądz.

    Szybki podgląd
  • Krzyżyk z orzełkiem legionowym wz. 1919, do wpięcia

    Krzyżyk z orzełkiem legionowym wz. 1919, do wpięcia, miniatura

    11,00 

    Mały krzyżyk z orzełkiem legionowym do przypięcia np. do klapy marynarki, bluzy mundurowej, płaszcza, itp., miniatura, kolor stary mosiądz, na metalowy pin.

    Szybki podgląd
  • Ołówek do Oficerskiego Sznura Galowego (Akselband) II RP, kolor stare srebro, długość 100mm

    Ołówek do Oficerskiego Sznura Galowego (Akselband) II RP, kolor stare srebro, długość 100mm

    30,00 

    Ołówek do Oficerskiego Sznura Galowego (Akselband) II RP, kolor stare srebro, długość 100mm.

    Szybki podgląd
  • Cichociemni Zwykły znak spadochronowy wz.1944, na śrubkę

    Cichociemni Zwykły znak spadochronowy wz.1944, na śrubkę

    17,00 

    Zwykły znak spadochronowy Cichociemni (gapa) wz. 1944 (replika) do bluzy mundurowej, mocowanie na metalową śrubkę, kolor stare srebro.

    Szybki podgląd
  • Zapinka do polskiej rogatywki polowej wz. 43, stare srebro

    Zapinka do polskiej rogatywki polowej wz. 43, stare srebro

    5,00 

    Zapinka do polskiej rogatywki polowej wz. 43 używanej w mundurach polskich wz. 36 (replika) kolor stare srebro.

    Szybki podgląd
  • Szarotka Strzelców Alpejskich (Edelweissabzeichen) na czapkę górską, 51 x 38 mm

    Szarotka Strzelców Alpejskich (Edelweissabzeichen) na czapkę górską, 51 x 38 mm

    17,50 

    Szarotka Strzelców Alpejskich, kolor stare srebro i złoty. Mocowanie na metalowe wąsy oraz dziurki do przyszycia. Rozmiar 51 x 38 mm.

    Oznaka określana powszechnie mianem „Szarotki” (Edelweissabzeichen), wprowadzona w jednostkach strzelców górskich armii niemieckiej 2 maja 1939 r. Była w nich noszona przez żołnierzy wszystkich stopni od szeregowego do generała, a także przez urzędników wojskowych. W związku z faktem, że była to oznaka przynależności do konkretnej formacji (Gebirgsjägereinheiten) prawo jej noszenia nie obowiązywało po służbowym przeniesieniu (nawet, jeśli przeniesiony żołnierz zachowywał prawo do munduru jednostek górskich). Noszono trzy odmiany: dwie na czapki i jedną na rękaw kurtki mundurowej. […]

    Odznakę na czapkę górską (Edelweissabzeichen der Bergmütze) wykonywano w postaci kwiatu szarotki na łodydze z dwoma liśćmi. Łodyżkę i płatki wykańczano na srebrno, a pręciki na złoto. Oznaka posiadała przewiercone otworki umożliwiające jej przyszycie. Umieszczano ją – często na ciemnozielonej sukiennej podkładce – z lewej strony czapki, końcem łodyżki ku przodowi, pod kątem 45°, 20 mm za końcem daszka, 25 mm powyżej dolnej krawędzi czapki. […]

    źródło: muzeumwp.pl

    Szybki podgląd
  • Orzeł Straż Pożarna do rogatywki na śrubę kolor stary mosiądz

    Orzeł Straż Pożarna do rogatywki na śrubę kolor stary mosiądz

    19,00 

    Orzeł Straży Pożarnej do rogatywki, mocowanie na metalową śrubę wraz z nakrętką, kolor stary mosiądz.

    Szybki podgląd
  • Przypinka wojskowa z orłem wz. 1927 kolor stare srebro

    Przypinka wojskowa z orłem wz. 1927 kolor stare srebro

    8,00 

    Przypinka WP z orłem w koronie wz. 1927 na metalowy pin kolor stare srebro śr. 22 mm (replika).

    Polska przypinka wojskowa z ok. 1927-1930 roku, według wzoru 1927, ogólnego przeznaczenia, głównie jako oznaka patriotyzmu. Guzik, który posłużył do wykonania przypinki jest bardzo rzadki, ponieważ wprowadzono go w 1927 roku, ale wobec zmiany wzoru godła państwowego w grudniu 1927 roku już w następnym roku zaprzestano produkcji.

    Szybki podgląd
  • Krzyż Żelazny II klasy (III Rzesza)

    Krzyż Żelazny II klasy (Eisernes Kreuz) – III Rzesza (#2)

    40,00 

    Krzyż Żelazny (niem. Eisernes Kreuz, EK) – pruskie, potem niemieckie odznaczenie wojskowe nadawane za męstwo na polu walki, a także za sukcesy dowódcze. Jego kształt zaczerpnięto z krzyża teutońskiego, będącego symbolem Krzyżaków – zmieniono tylko proporcję, aby krzyż wpisywał się w plan kwadratu lub pola i tak czarny krzyż łaciński z białą obwódką, od tego momentu stał się bardzo ważnym elementem w historii Królestwa Prus, Cesarstwa Niemieckiego i Niemiec ogółem. Po ataku na Polskę w 1939 r. Adolf Hitler odnowił Krzyż Żelazny. Zmieniono detale na krzyżu: w awersie zniesiono monarszą koronę i inicjał monarchy, zamiast niego, na przecięciu ramion krzyża dodając swastykę, symbol kierowanego przez NSDAP państwa. W dolnym ramieniu krzyża wstawiono 1939, rok kolejnego przywrócenia odznaczenia. Rewers wersji krzyża z 1939 r. pozbawiono symboliki jaka była na awersie powołanego przez Fryderyka Wilhelma III pierwowzoru, poza datą powołania odznaczenia.Krzyż zawieszony jest na materiałowej wstążce i przyczepiana do munduru za pomocą metalowej agrafki. Kolor krzyża czarno-srebrny.
    (źródło: Wikipedia)

    Szybki podgląd
  • Kurica Polski Orzeł Wojskowy wz. 1943 na czapkę, stara miedź, śruba

    Kurica Polski Orzeł Wojskowy wz. 1943 na czapkę, stara miedź, śruba

    21,00 

    Kurica Polski Orzeł Wojskowy wz. 1943 (replika) na czapkę, mocowanie na śrubę z nakrętką, kolor stary miedź.

    Szybki podgląd
  • Czaszka Wafen SS i SS (Totenkopf), stare srebro - III Rzesza

    Czaszka Wafen SS i SS (Totenkopf), stare srebro – III Rzesza

    35,00 

    Totenkopf – niemieckie słowo oznaczające „trupią głowę” lub „głowę śmierci”, używane w celu opisania wojskowych insygniów przedstawiających czaszkę na tle skrzyżowanych kości. Symbol ten odróżnia się od Jolly Rogera (Bandera Piracka) głównie tym, iż oba piszczele umieszczone są zaraz za czaszką, a nie poniżej niej, choć niektóre bandery pirackie mogły mieć i taki układ. Najważniejsza różnica polega na tym, iż Totenkopf wykorzystywany był na lądzie przez legalne władze, a nie przestępców na morzu.

    Sam symbol kojarzony jest najczęściej z nazistowskimi Niemcami, zwłaszcza z SS i Waffen-SS. Miał kilka charakterystycznych cech.

    Czaszka zwrócona do oglądających lewym półprofilem, podobnie jak na zdjęciach do dowodu osobistego.
    Jest zgodna z ludzką anatomią.
    Piszczele skrzyżowane pod bardzo małym kątem. Odległość między nimi niemal niezauważalna.
    Wyraźne połączenia między poszczególnymi kośćmi mózgoczaszki. Warto podkreślić, że w naturze występują tylko u bardzo młodych ludzi.
    Bardzo wyraźne, zdrowe zęby. Większość innych przedstawień raczej tego nie podkreśla.
    Mózgoczaszka nie zasłania piszczeli.
    Zęby są zaciśnięte. W innych przypadkach są zazwyczaj otwarte.

    We wczesnych latach NSDAP, Julius Schreck, przywódca Stabswache (osobistej gwardii Adolfa Hitlera), przyjął „trupią główkę” za symbol swego oddziału. W 1935 roku Stabswache zostało przemianowane na Schutzstaffel (SS), ale kontynuowało używanie oznaczenia Totenkopf. Podobnie jak było ze swastyką, naziści zaadaptowali szeroko wcześniej używany symbol, który uzyskał przez to bardzo negatywne i złowróżbne znaczenie.

    Trupia czaszka była symbolem niemieckich czołgistów, ale także jednej z pierwszych formacji Waffen-SS 3 Dywizji Pancernej „Totenkopf”. Powodowało to, że często nie respektowano praw kombatanckich niemieckich pancerniaków, biorąc ich czarne mundury z trupią główką za uniformy SS.

    Symbolu „trupiej główki” używało także 54. Skrzydło Bombowców Luftwaffe (Kampfgeschwader 54), nazywane często nawet w oficjalnych dokumentach Totenkopf.

    Był on używany także przez członków specjalnych oddziałów SS (SS-Totenkopfverbände), którzy pełnili służbę wartowniczą w niemieckich obozach koncentracyjnych.

    Współcześnie symbol Totenkopf wykorzystywany jest przez ruchy neonazistowskie i rasistowskie.

    Szybki podgląd
  • Korpusówka muzyczna do munduru, kolor złoty, do przyszycia

    Korpusówka muzyczna do munduru, kolor złoty, do przyszycia

    9,00 

    Korpusówka do mundurów orkiestr i zespołów muzycznych oraz strojów ludowych, przyszywana do kołnierza bluzy mundurowej, kolor złoto.

    Szybki podgląd
  • Cichociemni Bojowy znak spadochronowy wz.1944, złoty wieniec

    Cichociemni Bojowy znak spadochronowy wz.1944, złoty wieniec

    19,00 

    Bojowy znak spadochronowy Cichociemni (gapa) wz. 1944 (replika) do bluzy mundurowej, mocowanie na metalową śrubkę, kolor stare srebro i złoty wieniec.

    Szybki podgląd
  • Orzełek Strzelecki Legionów Polskich 1914-1917 na metalową śrubę. Orzełek Piłsudskiego

    Orzełek Strzelecki Legionów Polskich 1914-1917 na metalową śrubę. Orzełek Piłsudskiego

    12,00 

    Orzełek Legionowy z literką „S” wzór z roku ok. 1913, mocowanie na metalową śrubę, kolor stary mosiądz.

    Szybki podgląd
  • Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Goldenem Eichenlaub, Schwertern und Brillanten)

    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Goldenem Eichenlaub, Schwertern und Brillanten) – III Rzesza (#3)

    70,00 

    Krzyż Rycerski, właśc. Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (niem. Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes, RK) – niemiecki order, najwyższe odznaczenie wojskowe okresu III Rzeszy. Stanowił rozszerzenie klas Krzyża Żelaznego.

    Krzyż Rycerski został ustanowiony na początku II wojny światowej, 1 września 1939, przez Adolfa Hitlera. Początkowo stanowił on jedną klasę Krzyża Żelaznego, między Krzyżem Żelaznym I klasy a Krzyżem Wielkim Krzyża Żelaznego. W toku wojny ustanowiono dalsze cztery klasy Krzyża Rycerskiego: 3 czerwca 1940 Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, a 28 września 1941 Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami oraz z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami. Najwyższa klasa, Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami, została ustanowiona 29 grudnia 1944.

    Krzyż Rycerski został ustanowiony w celu wypełnienia luki pomiędzy istniejącymi już wcześniej w historii orderami: Krzyżem Żelaznym a Krzyżem Wielkim Krzyża Żelaznego. Podobnym orderem istniejącym w historii Niemiec był Pour le Mérite nadawany oficerom podczas I wojny światowej, lecz w odróżnieniu od niego, Krzyż Rycerski miał być nadawany żołnierzom wszystkich stopni w celu podkreślenia egalitaryzmu armii (mimo to, większość odznaczonych stanowili oficerowie).

    Krzyż Rycerski mógł być nadany co do zasady osobie odznaczonej uprzednio Krzyżem Żelaznym I klasy, następnie też zachowywano porządek nadawania kolejnych klas. Przede wszystkim nadawany był za wyjątkowy akt odwagi w obliczu nieprzyjaciela, mógł być też nadany za całokształt dowodzenia podczas bitwy. Ponadto, w lotnictwie myśliwskim był nadawany za uzyskanie odpowiedniej liczby punktów za zestrzelenie wrogich samolotów (początkowo 20 punktów, punkty zależały m.in. od liczby silników samolotów – do trzech za samolot czterosilnikowy). W marynarce był także nadawany za zatopienie okrętów lub statków o tonażu 100 000 BRT lub czyn wykraczający poza zwykłe obowiązki (np. uratowanie ciężko uszkodzonego okrętu). Podczas wojny szczegółowe kryteria były zaostrzane, lecz zdarzały się też wyjątki od ogólnych zasad.

    Krzyż Rycerski dzielił się na pięć klas (od najniższej):

    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub und Schwertern)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub, Schwertern und Brillanten)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Goldenem Eichenlaub, Schwertern und Brillanten).

    (źródło: Wikipedia)

    Szybki podgląd
  • Odznaka KOP (Korpus Ochrony Pogranicza) i Straży Granicznej

    Odznaka KOP (Korpus Ochrony Pogranicza) i Straży Granicznej, miniatura

    13,00 

    Odznaka wojskowa KOP (Korpus Ochrony Pogranicza) za Służbę Graniczną z okresu II RP, nadawana w latach 1924 – 1939, miniatura, kolor stary mosiądz, na metalowy pin.

    Szybki podgląd
  • Odznaka 4 Pułku Piechoty Legionów Polskich 1915-1917

    Odznaka 4 Pułku Piechoty Legionów Polskich 1915-1917

    22,00 

    Odznaka pamiątkowa 4 Pułku Piechoty Legionów Polskich 1915-1917 do bluz mundurowych, mocowanie na metalową śrubkę, kolor srebro.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Orzeł Śląski - Herb Piastów Górnośląskich

    Odznaka Orzeł Śląski – Herb województwa śląskiego II Rzeczypospolitej

    18,00 

    Odznaka Orzeł Śląski – Godło województwa śląskiego w okresie II Rzeczpospolitej z charakterystyczną szarfą między skrzydłami. Po wojnie projekt zmieniono i usunięto przepaskę. Od tego czasu już się nie pojawiła w godle herbu województwa śląskiego. Kolor złoty na śrubę.

    Szybki podgląd
  • Odznaka mundurowa 4 Pułku Strzelców Podhalańskich

    Odznaka mundurowa 4 Pułku Strzelców Podhalańskich

    22,00 

    Odznaka pamiątkowa mundurowa (replika) 4 Pułku Strzelców Podhalańskich z roku 1920 do bluz mundurowych, mocowanie na metalową śrubkę, kolor srebro.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Snajperska Liść Dębu na czapkę (Eichenblatt) - III Rzesza

    Odznaka Snajperska Liść Dębu na czapkę (Eichenblatt), kolor stare srebro – III Rzesza

    20,00 

    Odznaka na czapkę Jägertruppe „Eichenblatt” jegrów niemieckich z roku 1942 nazywana również odznaką strzelca wyborowego (Jäger abzeichen für feldmütze). Mocowana była do czapki górskiej i polowej. Noszona po lewej stronie czapki na wysokości ucha.

    Odznaka została wprowadzona dekretem z dnia 2 października 1942 r. dla rozmieszczonych jednostek dywizji Jäger i ich zastępczych jednostek. Jeśli żołnierz został przeniesiony do innej jednostki lub oddziału służby, musiał odznakę oddać.

    Szybki podgląd
  • Przypinka górnicza 21 mm na pin, kolor złoty

    Przypinka górnicza 21 mm na pin, kolor złoty

    10,00 

    Przypinka górnicza do przypięcia na metalową szpilkę (pin), śr. 21mm kolor złoty

    Szybki podgląd
  • Srebrna odznaka zniszczenia czołgu (Silber Sonderabzeichen für das Niederkämpfen von Panzerkampfwagen durch Einzelkämpfer) - III Rzesza

    Srebrna odznaka zniszczenia czołgu (Silber Sonderabzeichen für das Niederkämpfen von Panzerkampfwagen durch Einzelkämpfer) – III Rzesza

    19,00 

    Niemieckie odznaczenie wojskowe z okresu II wojny światowej przyznawane osobom z Wehrmachtu, które w pojedynkę zniszczyły czołg wroga lub opancerzony pojazd bojowy przy użyciu broni ręcznej. Jednostki przeciwpancerne nie kwalifikowały się do tej nagrody. Został utworzony 9 marca 1942 r., ale mógł być przyznawany za działania sięgające 22 czerwca 1941 r. (początek operacji Barbarossa, niemieckiej inwazji na Związek Radziecki). Przed wprowadzeniem tej nagrody żołnierz otrzymał odznakę generalną za akcję.

    18 grudnia 1943 roku OKH wprowadził klasę złota, która uznawała samodzielne zniszczenie pięciu czołgów. Żołnierz mógł zatem mieć cztery srebrne odznaki, które zostałyby zastąpione złotą wersją po zniszczeniu piątego czołgu (do którego później można by dodać oddzielne srebro).

    II Warianty odznaki:
    Srebro – prezentowane za każdy zniszczony czołg.
    Złoto – za pięć zniszczonych czołgów.

    Szybki podgląd
  • Złota odznaka zniszczenia czołgu (Golden Sonderabzeichen für das Niederkämpfen von Panzerkampfwagen durch Einzelkämpfer) - III Rzesza (Kopia)

    Złota odznaka zniszczenia czołgu (Goldenes Sonderabzeichen für das Niederkämpfen von Panzerkampfwagen durch Einzelkämpfer) – III Rzesza

    19,00 

    Niemieckie odznaczenie wojskowe z okresu II wojny światowej przyznawane osobom z Wehrmachtu, które w pojedynkę zniszczyły czołg wroga lub opancerzony pojazd bojowy przy użyciu broni ręcznej. Jednostki przeciwpancerne nie kwalifikowały się do tej nagrody. Został utworzony 9 marca 1942 r., ale mógł być przyznawany za działania sięgające 22 czerwca 1941 r. (początek operacji Barbarossa, niemieckiej inwazji na Związek Radziecki). Przed wprowadzeniem tej nagrody żołnierz otrzymał odznakę generalną za akcję.

    18 grudnia 1943 roku OKH wprowadził klasę złota, która uznawała samodzielne zniszczenie pięciu czołgów. Żołnierz mógł zatem mieć cztery srebrne odznaki, które zostałyby zastąpione złotą wersją po zniszczeniu piątego czołgu (do którego później można by dodać oddzielne srebro).

    II Warianty odznaki:
    Srebro – prezentowane za każdy zniszczony czołg.
    Złoto – za pięć zniszczonych czołgów.

    Szybki podgląd
  • Polski Orzeł Wojskowy wz. 1919 kolor złoty na śrubkę

    Polski Orzeł Wojskowy wz. 1919 kolor złoty na śrubkę

    19,00 

    Polski Orzeł Wojskowy wz. 1919 (replika) na rogatywkę, mocowanie na śrubkę kolor złoty.

    Szybki podgląd
  • Order Pour le Mérite (Za zasługę) na wstędze (wersja wypukła) - Cesarstwo Niemieckie i III Rzesza

    Order Pour le Mérite (Za zasługę) na wstędze (wersja wypukła) – Cesarstwo Niemieckie i III Rzesza

    70,00 

    Pour le Mérite (fr. „Za Zasługę”) – najwyższy pruski order wojskowy do 1918 roku oraz wysokie odznaczenie cywilne do chwili obecnej.

    Order Pour le Mérite został ustanowiony przez króla pruskiego Fryderyka II w 1740 r. i nadano go zarówno jako odznaczenie wojskowe jak i cywilne. Król Fryderyk chciał autentycznego, powszechnie uznawanego porządku zasług, aby zapewnić poczucie państwa i ekspansywny program polityczny.

    Rozkaz został wprowadzony nieoficjalnie, bez dokumentacji. Ernst Philippe Collivaux otrzymał zlecenie na produkcję wczesnych krzyży, które były oparte na Order de la Générosité. Jednak korona królewska znajdowała się u góry krzyża. Pierwszym laureatem nagrody w czerwcu 1740 r. był adiutant generalny króla, pułkownik Hans Christof Friedrich von Hacke. Nagrody Pour le Mérite zostały ogłoszone po raz pierwszy podczas kampanii holenderskiej w berlińskiej gazecie w 1787 r.

    Order został nazwany po francusku, ponieważ w tym czasie francuski był wiodącym językiem międzynarodowym i najmodniejszym na dworze Fryderyka.

    Po utworzeniu federalnie zorganizowanego Cesarstwa Niemieckiego odznaczenia pruskie zasadniczo przybrały status odznaczeń cesarskich, mimo że nadal przyznawano odznaczenia wielu innych państw niemieckich. W 1794 r. odznaczono 694 rycerzy. W styczniu 1810 r. król Fryderyk Wilhelm III zadeklarował, że odznaczenie może być przyznane tylko za czynną służbę wojskową. Przed tą datą został przyznany zarówno za cele wojskowe, jak i polityczne. W marcu 1813 r. jako dodatkowe wyróżnienie dodano złote liście dębu, co wskazywało na nadzwyczajne zasługi w walce. Ten zaszczyt był zwykle zarezerwowany dla wysokich rangą urzędników. Do pierwszej wojny światowej liście dębu wskazywały, że dana osoba otrzymała drugą lub wyższą nagrodę Pour le Mérite. Jednak odznaczani byli zazwyczaj wysocy rangą oficerowie. Do 1817 r. nie wolno było już nosić obu odznaczeń jednocześnie. W 1832 r. zdecydowano, że złote litery inskrypcji nie będą już złote, lecz będą inkrustowane metalem. Jednak pierwsze zmiany czcionki z kursywy na antykwę można zobaczyć około 1777/1778 przez złotnika Daniela Baudessona. W 1844 r. do krzyży zakonników, którzy byli członkami od co najmniej 50 lat, można było dodać koronę wieńczącą. W 1842 r. król Fryderyk Wilhelm IV ustanowił odrębną klasę cywilną, Pour le Mérite ds. Nauki i Sztuki. Nagroda obejmowała trzy sekcje: przyrodniczą, humanistyczną i plastyczną.

    W 1866 r. król Prus Wilhelm I (Wilhelm Friedrich Ludwig) dodał Wielki Krzyż z Gwiazdą Wielkiego Krzyża jako stopień orderowy. Wielki Krzyż został przyznany tylko pięciu laureatom, królowi pruskiemu Wilhelmowi I, księciu koronnemu Fryderykowi Wilhelmowi i księciu Fryderykowi Karolowi pruskiemu, carowi Rosji Aleksandrowi II oraz feldmarszałkowi Helmuthowi von Moltke. W 1873 r. wprowadzono liście dębu do Wielkiego Krzyża.

    Nagroda zyskała międzynarodową sławę w czasie I wojny światowej, a jej najsłynniejszymi odbiorcami byli piloci niemieckiego lotnictwa wojskowego. Na początku 1917 r. pilot musiał zniszczyć 17 samolotów wroga, a pod koniec wojny liczba ta wzrosła do 30. Jednym z najsłynniejszych laureatów nagrody był lotny as Manfred von Richthofen, zwany Czerwonym Baronem.

    W 1918 roku, po zakończeniu I wojny światowej, zakończył się państwowy mecenat zakonu. Zniesiono klasę wojskową zakonu; jednak stan cywilny pozostał, a członkowie przywrócili zakon jako odrębną organizację, z nowymi zasadami i nową procedurą nominacji. Wielki Krzyż przyznawany był pięciokrotnie, jak wspomniano powyżej. Jest znacznie większy niż krzyż, ma wymiary 60-67 mm i ma duży centralny medalion z portretem Fryderyka Wielkiego po lewej stronie.

    Krzyż Wielki z Liśćmi Dębu został dwukrotnie odznaczony: następcą tronu pruskiego Fryderyka Wilhelma i księcia pruskiego Fryderyka Karola. Krzyż i Gwiazda zostały wykonane przez nadwornego złotnika Johanna Georga Hossauera, a wyprodukowane przez Sy & Wagner.

    Po przejęciu władzy przez nazistów, Pour le Mérite zaczął być ponownie nadawany jako cywilne odznaczenie państwowe. Do śmierci w 1934 nadawał go Paul von Hindenburg, następnie Adolf Hitler. Pod kierownictwem Hermanna Göringa, który posiadał ten order, Gestapo dokonało przeglądu poprzednio odznaczonych pod kątem ich „poprawności” i czystości rasowej, w efekcie czego odebrano odznaczenie m.in. Käthe Kollwitz.

    Po II wojnie światowej ponownie powstał ruch na rzecz przywrócenia tego orderu i w 1952 Prezydent Niemiec Theodor Heuss przywrócił order Pour le Mérite jako nadawany przez niezależną organizację pod patronatem Prezydenta Niemiec. Jest to obecnie odznaczenie prestiżowe, lecz pozbawione oficjalnego statusu odznaczenia państwowego, który ma np. Order Zasługi Republiki Federalnej Niemiec. Ilość członków jest ograniczona do 40 osób. Z Polaków otrzymali go: Witold Lutosławski (1993), Andrzej Szczypiorski (1995), Magdalena Abakanowicz (1999) i Bronisław Geremek (2002).

    (źródło: Wikipedia i internet)

    Szybki podgląd
  • Odznaka Krzyż Walecznych na Polu Chwały 1920

    Odznaka Krzyż Walecznych na Polu Chwały 1920

    18,00 

    Odznaka pamiątkowa Krzyż Walecznych Na Polu Chwały 1920 do bluz mundurowych, mocowanie na metalową śrubkę, kolor stary mosiądz.

    Szybki podgląd
  • Szpanga do Krzyża Żelaznego I i II Klasy (Wiederholungsspange) - III Rzesza

    Szpanga do Krzyża Żelaznego I i II Klasy (Wiederholungsspange) – III Rzesza

    48,00 

    Po ataku na Polskę w 1939 r. Adolf Hitler odnowił Krzyż Żelazny. Żołnierze odznaczeni Krzyżem Żelaznym podczas I wojny światowej, za akty męstwa kwalifikujące się do ponownego odznaczenia, otrzymywali okucie ponownego nadania (Wiederholungsspange) przedstawiające orła III Rzeszy (w formie dla Wehrmachtu, tj. z głową zwróconą w lewo) opartego na trapezowej belce z datą 1939. Okucie mocowano na wstążce Krzyża II klasy, a także bezpośrednio na Krzyżu I klasy. Jako klasy pośrednie między Żelaznym Krzyżem I klasy a Wielkim Krzyżem Krzyża Żelaznego, wprowadzono podczas wojny pięć klas Krzyża Rycerskiego Krzyża Żelaznego.

    Szybki podgląd
  • Znak Honorowy Polskiego Orderu Wojennego Virtuti Militari V Klasy 1831 Rosja (Powstanie Listopadowe)

    Znak Honorowy Polskiego Orderu Wojennego Virtuti Militari V Klasy 1831 Rosja (Powstanie Listopadowe)(#11)

    40,00 

    Znak Honorowy Polskiego Orderu Wojennego Virtuti Militari V klasy nadawany żołnierzom rosyjskim za udział w tłumieniu Powstania Listopadowego. Po zakończeniu powstania car Rosji Mikołaj I zniósł polski order Virtuti Militari i ustanowił w jego miejsce Polską Odznakę Honorową o wzorze prawie identycznym.

    Wprowadzona rozkazem Mikołaja I z 12 stycznia 1832 roku (31 grudnia 1831 roku starego stylu obowiązującego wtedy w Rosji), degradującym polski Order Virtuti Militari do rangi pamiątkowej odznaki rosyjskiej, nadawanej wszystkim uczestnikom walk z powstańcami listopadowymi. Polski Znak Honorowy był kopią orderu Virtuti Militari, jednak dokonano w nim paru istotnych zmian: krzyż orderowy był nieco mniejszy (miał rozmiary 36 mm x 33 mm dla IV klasy i 34 mm x 30 mm dla V klasy), na rewersie pod hasłem Rex et Patria umieszczono datę 1831, a wstążkę ułożono w tzw. rosyjski pięciokąt.

    Odznaka dzieliła się na V klas. Powszechność nadania miała w zamierzeniu Rosjan zdeprecjonować wartość polskiego orderu. Do czerwca 1835 nadana została 106,5 tysiącom osób. Klasę I nadano 14 osobom, klasę II – 188, klasę III – 1105, klasę IV – 5219, klasę V – ok. 100 tysiącom osób. Później nadano jeszcze około 3000 odznak klasy IV i V.

    Odznaczenie nie zostało włączone do rosyjskiego oficjalnego systemu odznaczeń. W carskiej precedencji miało niższe znaczenie niż wszelkie inne odznaczenia. Było przyznawane żołnierzom rosyjskim (szczególnie tym pacyfikującym niepokoje w Polsce), ale nie przyznawano go osobom o szlacheckim pochodzeniu. Odznaczenie zostało włączone do rosyjskiego oficjalnego systemu odznaczeń w 1857 roku.

    Order Virtuti Militari został wskrzeszony przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej 1 sierpnia 1919 roku.

    Źródło: Wikipedia

    Szybki podgląd
  • Złoty Krzyż Niemiecki (Deutsches Kreuz) - III Rzesza

    Złoty Krzyż Niemiecki (Deutsches Kreuz) – III Rzesza (#9)

    90,00 

    Krzyż Niemiecki (niem. Deutsches Kreuz) – odznaczenie ustanowione przez Adolfa Hitlera, 28 września 1941, jako odznaczenie wyższej rangi niż Krzyż Żelazny I klasy, ale niższej niż Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego. Występował w dwóch odmianach:złotej i srebrnej (co odpowiadało kolorom wieńca laurowego otaczającego swastykę). Złota wersja była znacznie powszechniejsza (około 38 000 nadań), gdyż wiązała się z bezpośrednimi czynami bojowymi, podczas gdy srebrna dotyczyła raczej zasług na polu wsparcia i była nadawana rzadziej (około 2000 razy). Pierwotnie był nagrodą za dzielność, później stał się odznaczeniem za zasłużoną służbę i jako taki, był traktowany jako kontynuacja Krzyża Zasługi Wojennej (Kriegsverdienstkreuz) z mieczami.
    (źródło: Wikipedia)

    Szybki podgląd
  • Przypinka górnicza śr. 21 mm na pin, kolor stary mosiądz

    Przypinka górnicza śr. 21 mm na pin, kolor stary mosiądz

    10,00 

    Przypinka górnicza do przypięcia na metalową szpilkę (pin), śr. 21 mm kolor stary mosiądz.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Snajperska Liść Dębu na czapkę (Eichenblatt), kolor srebrny - III Rzesza

    Odznaka Snajperska Liść Dębu na czapkę (Eichenblatt), kolor srebrny – III Rzesza

    20,00 

    Odznaka na czapkę Jägertruppe „Eichenblatt” jegrów niemieckich z roku 1942 nazywana również odznaką strzelca wyborowego (Jäger abzeichen für feldmütze). Mocowana była do czapki górskiej i polowej. Noszona po lewej stronie czapki na wysokości ucha.

    Odznaka została wprowadzona dekretem z dnia 2 października 1942 r. dla rozmieszczonych jednostek dywizji Jäger i ich zastępczych jednostek. Jeśli żołnierz został przeniesiony do innej jednostki lub oddziału służby, musiał odznakę oddać.

    Szybki podgląd
  • Odznaka 14 Dywizji Piechoty - 1 Dywizji Strzelców Wielkopolskich

    Odznaka 14 Dywizji Piechoty – 1 Dywizja Strzelców Wielkopolskich

    27,00 

    Odznaka Pamiątkowa 1 Dywizji Strzelców Wielkopolskich 1923, czyli odznaka pamiątkowa 14 Dywizji Piechoty. Rozmiar 53 x 20 mm

     

     

    Szybki podgląd
  • Medal Krzyż Walecznym na Polu Chwały 1920 - 1939

    Medal Krzyż Walecznym na Polu Chwały 1920 – 1939

    35,00 

    Krzyż Walecznych 1920-1939 został ustanowiony rozporządzeniem Rady Obrony Państwa z dnia 11 sierpnia 1920 roku celem nagrodzenia czynów męstwa i odwagi, wykazanych w boju przez oficerów, podoficerów i szeregowców. W wyjątkowych przypadkach mógł być nadany osobom cywilnym współdziałającym z armią czynną. Początkowo miał być nadawany za czyny dokonane po wskrzeszeniu niepodległego państwa, tj. po 11 listopada 1918 roku, lecz później nagradzano także za czyny wcześniejsze. Wyłączne prawo do nadawania krzyża przyznano Naczelnemu Wodzowi, ale ten rozkazem z 20 września 1920 roku nakazał jedynie konieczność zatwierdzania nadań. Dowódcy armii mogli warunkowo przyznawać krzyż oficerom, a podoficerom i szeregowym dowódcy dywizji. Ostatecznie odznaczano nim za czyny bojowe dokonane w okresie wojny 1918–1920, za walki w Legionach Polskich, w korpusach i formacjach tworzonych w Rosji i Francji oraz za walki w powstaniach wielkopolskim, śląskich i za działalność w Polskiej Organizacji Wojskowej (POW) na obszarach okupowanych. Wyjątkowo wyróżniono tym odznaczeniem także wszystkich żyjących w chwili nadania weteranów powstania styczniowego. Wielu uznaje za datę rozpoczęcia nadań Krzyża dzień 8 października 1920 roku. Podczas wojny polsko-sowieckiej zgodnie z rozkazem z 20 września 1920 roku Krzyż Walecznych mieli prawo nadawać warunkowo dowódcy poszczególnych armii i dywizji. Prawo zatwierdzania warunkowych nadań krzyża przekazał Józef Piłsudski w styczniu 1921 roku ministrowi spraw wojskowych. Pod koniec roku zlikwidowano nadania warunkowe, aby zachować konieczny obiektywizm oraz uporządkować system nadań i od tej pory wnioski na krzyż nadsyłano do Referatu Orderów i Odznaczeń Gabinetu Ministra.

    Krzyż Walecznych był jedynym polskim odznaczeniem wojskowym nadawanym w latach 1921–1923 cudzoziemcom. Uhonorowanych nim było wielu Francuzów, m.in. prezydent Raymond Poincaré, premier Georges Clemenceau oraz marszałkowie Ferdynand Foch i Philippe Pétain. W Belgii czterokrotnie nagrodzono królową Elżbietę, a trzykrotnie księcia Leopolda. Krzyż Walecznych otrzymali również Włosi, Amerykanie, Brytyjczycy, Serbowie, Chorwaci, Słoweńcy, Łotysze i Estończycy.

    Nadawanie Krzyży Walecznych zakończono w dniu 29 maja 1923 roku (z jednym wyjątkiem z okazji 70. rocznicy powstania styczniowego, dla jego żyjących jeszcze a nieodznaczonych weteranów) i w tym okresie nadano ok. 60 tys. Krzyży Walecznych. Wśród odznaczonych było m.in. ok. 100 weteranów powstania styczniowego, 300 weteranów powstań śląskich, 400 uczestników powstania wielkopolskiego, 1230 cudzoziemców, miasto Płock oraz mogiła ochotników z Ameryki. Najmłodszym odznaczonym był 11-letni uczeń II klasy gimnazjum w Płocku Tadeusz Jeziorowski.

    Krzyż Walecznych miał jeden stopień i mógł być nadany tej samej osobie czterokrotnie. Osoba odznaczona miała szereg przywilejów m.in.:

    prawo do niezwłocznego awansu (dla wojskowych) o jeden stopień w miarę posiadanych kwalifikacji i w granicach etatów,
    pierwszeństwo do honorów ze strony wojskowych równych stopniem, nieposiadających Krzyża Walecznych lub innego wyższego odznaczenia,
    prawo wyborcze do Senatu RP,
    prawo pierwszeństwa przy obsadzie stanowisk w służbie państwowej i społecznej,
    prawo pierwszeństwa przy przyznawaniu stypendiów w rządowych zakładach wychowawczych dla siebie i dla kształcenia swoich dzieci.

    W 1935 opublikowano listę odznaczonych Krzyżem Walecznych osób, które z powodu nieustalenia ich miejsca pobytu dotychczas nie otrzymały przysługujących im odznak i legitymacji.

    źródło: Wikipedia

     

    Szybki podgląd
  • Odznaka Straży Granicznej II Rzeczpospolita 1918-1939

    Odznaka Straży Granicznej II Rzeczpospolita 1918-1939

    25,00 

    Odznaka wojskowa za Służbę Graniczną z okresu II RP nadawana w latach 1918 – 1939. Kolor stare srebro z emalią, na metalową śrubę. Rozmiar 49 x 32 mm.

    Szybki podgląd
  • Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub, Schwertern und Brillanten) - III Rzesza

    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze Srebrnymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub, Schwertern und Brillanten) – III Rzesza (#4)

    70,00 

    Krzyż Rycerski, właśc. Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (niem. Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes, RK) – niemiecki order, najwyższe odznaczenie wojskowe okresu III Rzeszy. Stanowił rozszerzenie klas Krzyża Żelaznego.

    Krzyż Rycerski został ustanowiony na początku II wojny światowej, 1 września 1939, przez Adolfa Hitlera. Początkowo stanowił on jedną klasę Krzyża Żelaznego, między Krzyżem Żelaznym I klasy a Krzyżem Wielkim Krzyża Żelaznego. W toku wojny ustanowiono dalsze cztery klasy Krzyża Rycerskiego: 3 czerwca 1940 Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, a 28 września 1941 Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami oraz z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami. Najwyższa klasa, Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami, została ustanowiona 29 grudnia 1944.

    Krzyż Rycerski został ustanowiony w celu wypełnienia luki pomiędzy istniejącymi już wcześniej w historii orderami: Krzyżem Żelaznym a Krzyżem Wielkim Krzyża Żelaznego. Podobnym orderem istniejącym w historii Niemiec był Pour le Mérite nadawany oficerom podczas I wojny światowej, lecz w odróżnieniu od niego, Krzyż Rycerski miał być nadawany żołnierzom wszystkich stopni w celu podkreślenia egalitaryzmu armii (mimo to, większość odznaczonych stanowili oficerowie).

    Krzyż Rycerski mógł być nadany co do zasady osobie odznaczonej uprzednio Krzyżem Żelaznym I klasy, następnie też zachowywano porządek nadawania kolejnych klas. Przede wszystkim nadawany był za wyjątkowy akt odwagi w obliczu nieprzyjaciela, mógł być też nadany za całokształt dowodzenia podczas bitwy. Ponadto, w lotnictwie myśliwskim był nadawany za uzyskanie odpowiedniej liczby punktów za zestrzelenie wrogich samolotów (początkowo 20 punktów, punkty zależały m.in. od liczby silników samolotów – do trzech za samolot czterosilnikowy). W marynarce był także nadawany za zatopienie okrętów lub statków o tonażu 100 000 BRT lub czyn wykraczający poza zwykłe obowiązki (np. uratowanie ciężko uszkodzonego okrętu). Podczas wojny szczegółowe kryteria były zaostrzane, lecz zdarzały się też wyjątki od ogólnych zasad.

    Krzyż Rycerski dzielił się na pięć klas (od najniższej):

    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub und Schwertern)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub, Schwertern und Brillanten)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Goldenem Eichenlaub, Schwertern und Brillanten).

    (źródło: Wikipedia)

    Szybki podgląd
  • Krzyż Żelazny (Eisernes Kreuz)

    Krzyż Żelazny (Eisernes Kreuz) – Cesarstwo Pruskie 1813-1814 (#1)

    40,00 

    Krzyż Żelazny (niem. Eisernes Kreuz, EK) – pruskie, potem niemieckie odznaczenie wojskowe nadawane za męstwo na polu walki, a także za sukcesy dowódcze. Jego kształt zaczerpnięto z krzyża teutońskiego, będącego symbolem Krzyżaków – zmieniono tylko proporcję, aby krzyż wpisywał się w plan kwadratu lub pola i tak czarny krzyż łaciński z białą obwódką, od tego momentu stał się bardzo ważnym elementem w historii Królestwa Prus, Cesarstwa Niemieckiego i Niemiec ogółem.

    Ustanowione we Wrocławiu 10 marca 1813 r. przez króla Prus Fryderyka Wilhelma III podczas wojen napoleońskich. Monarcha pruski chcąc podtrzymać zapał, jaki wybuchł w społeczeństwie w czasie rozprawy z Francją, postanowił stworzyć nowe odznaczenie – egalitarne, mające zastąpić dotychczasowe elitarne ordery królewskie przeznaczone tylko dla szlachty. Pierwsze odznaczenie zostało wręczone 21 kwietnia 1813 r. Karlowi Augustowi Ferdinandowi von Borcke.

    Kształt orderu zaprojektował znany niemiecki architekt doby neoklasycyzmu, Karl Friedrich Schinkel, na podstawie pisemnego zlecenia i rysunku otrzymanego od króla – krzyż wykonany był z czarnego żeliwa z posrebrzanymi krawędziami. Nazwa i materiał miały nawiązywać do popularnego wówczas określenia – żelaznych czasów. Jego kształt Schinkel zaczerpnął z krzyża teutońskiego, będącego symbolem Krzyżaków – zmieniono tylko proporcję, aby krzyż wpisywał się w plan kwadratu lub pola i tak czarny krzyż łaciński z białą obwódką, od tego momentu stał się bardzo ważnym elementem w historii Królestwa Prus, Cesarstwa Niemieckiego i Niemiec ogółem.

    (źródło: Wikipedia)

    Szybki podgląd
  • Zawieszka patriotyczna ze swastyką, kolor stare srebro - III Rzesza

    Zawieszka patriotyczna ze swastyką, kolor stare srebro – III Rzesza

    35,00 

    Wisiorek ze swastyką z czasów III Rzeszy najczęściej noszony przez kobiety lub dzieci. Zawieszany był na łańcuszku lub rzemyku.

    Szybki podgląd
  • Czaszka Wafen SS i SS (Totenkopf), srebro postarzane - III Rzesza

    Czaszka Wafen SS i SS (Totenkopf), srebro postarzane – III Rzesza

    35,00 

    Totenkopf – niemieckie słowo oznaczające „trupią głowę” lub „głowę śmierci”, używane w celu opisania wojskowych insygniów przedstawiających czaszkę na tle skrzyżowanych kości. Symbol ten odróżnia się od Jolly Rogera (Bandera Piracka) głównie tym, iż oba piszczele umieszczone są zaraz za czaszką, a nie poniżej niej, choć niektóre bandery pirackie mogły mieć i taki układ. Najważniejsza różnica polega na tym, iż Totenkopf wykorzystywany był na lądzie przez legalne władze, a nie przestępców na morzu.

    Sam symbol kojarzony jest najczęściej z nazistowskimi Niemcami, zwłaszcza z SS i Waffen-SS. Miał kilka charakterystycznych cech.

    Czaszka zwrócona do oglądających lewym półprofilem, podobnie jak na zdjęciach do dowodu osobistego.
    Jest zgodna z ludzką anatomią.
    Piszczele skrzyżowane pod bardzo małym kątem. Odległość między nimi niemal niezauważalna.
    Wyraźne połączenia między poszczególnymi kośćmi mózgoczaszki. Warto podkreślić, że w naturze występują tylko u bardzo młodych ludzi.
    Bardzo wyraźne, zdrowe zęby. Większość innych przedstawień raczej tego nie podkreśla.
    Mózgoczaszka nie zasłania piszczeli.
    Zęby są zaciśnięte. W innych przypadkach są zazwyczaj otwarte.

    We wczesnych latach NSDAP, Julius Schreck, przywódca Stabswache (osobistej gwardii Adolfa Hitlera), przyjął „trupią główkę” za symbol swego oddziału. W 1935 roku Stabswache zostało przemianowane na Schutzstaffel (SS), ale kontynuowało używanie oznaczenia Totenkopf. Podobnie jak było ze swastyką, naziści zaadaptowali szeroko wcześniej używany symbol, który uzyskał przez to bardzo negatywne i złowróżbne znaczenie.

    Trupia czaszka była symbolem niemieckich czołgistów, ale także jednej z pierwszych formacji Waffen-SS 3 Dywizji Pancernej „Totenkopf”. Powodowało to, że często nie respektowano praw kombatanckich niemieckich pancerniaków, biorąc ich czarne mundury z trupią główką za uniformy SS.

    Symbolu „trupiej główki” używało także 54. Skrzydło Bombowców Luftwaffe (Kampfgeschwader 54), nazywane często nawet w oficjalnych dokumentach Totenkopf.

    Był on używany także przez członków specjalnych oddziałów SS (SS-Totenkopfverbände), którzy pełnili służbę wartowniczą w niemieckich obozach koncentracyjnych.

    Współcześnie symbol Totenkopf wykorzystywany jest przez ruchy neonazistowskie i rasistowskie.

    Szybki podgląd
  • Nurek-Skoczek gapa, odznaka spadochronowa bojowa, złoty wieniec

    Nurek-Skoczek gapa, odznaka spadochronowa bojowa, złoty wieniec

    25,00 

    Bojowy znak spadochronowy nurka-skoczka (replika) do bluzy mundurowej, mocowanie na metalową śrubkę, kolor stare srebro i złoty wieniec.

    Szybki podgląd
  • Szarotka Strzelców Alpejskich (Edelweissabzeichen) na czapkę górską, 57 x 40 mm

    Szarotka Strzelców Alpejskich (Edelweissabzeichen) na czapkę górską, 57 x 40 mm

    25,00 

    Szarotka Strzelców Alpejskich, kolor srebrny i złoty. Mocowanie na metalowe wąsy oraz dziurki do przyszycia. Rozmiar 57 x 40 mm.

    Oznaka określana powszechnie mianem „Szarotki” (Edelweissabzeichen), wprowadzona w jednostkach strzelców górskich armii niemieckiej 2 maja 1939 r. Była w nich noszona przez żołnierzy wszystkich stopni od szeregowego do generała, a także przez urzędników wojskowych. W związku z faktem, że była to oznaka przynależności do konkretnej formacji (Gebirgsjägereinheiten) prawo jej noszenia nie obowiązywało po służbowym przeniesieniu (nawet, jeśli przeniesiony żołnierz zachowywał prawo do munduru jednostek górskich). Noszono trzy odmiany: dwie na czapki i jedną na rękaw kurtki mundurowej. […]

    Odznakę na czapkę górską (Edelweissabzeichen der Bergmütze) wykonywano w postaci kwiatu szarotki na łodydze z dwoma liśćmi. Łodyżkę i płatki wykańczano na srebrno, a pręciki na złoto. Oznaka posiadała przewiercone otworki umożliwiające jej przyszycie. Umieszczano ją – często na ciemnozielonej sukiennej podkładce – z lewej strony czapki, końcem łodyżki ku przodowi, pod kątem 45°, 20 mm za końcem daszka, 25 mm powyżej dolnej krawędzi czapki. […]

    źródło: muzeumwp.pl

    Szybki podgląd
  • Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes, RK) - III Rzesza

    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes, RK) – III Rzesza (#8)

    53,00 

    Krzyż Rycerski, właśc. Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (niem. Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes, RK) – niemiecki order, najwyższe odznaczenie wojskowe okresu III Rzeszy. Stanowił rozszerzenie klas Krzyża Żelaznego.

    Krzyż Rycerski został ustanowiony na początku II wojny światowej, 1 września 1939, przez Adolfa Hitlera. Początkowo stanowił on jedną klasę Krzyża Żelaznego, między Krzyżem Żelaznym I klasy a Krzyżem Wielkim Krzyża Żelaznego. W toku wojny ustanowiono dalsze cztery klasy Krzyża Rycerskiego: 3 czerwca 1940 Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, a 28 września 1941 Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami oraz z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami. Najwyższa klasa, Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami, została ustanowiona 29 grudnia 1944.

    Krzyż Rycerski został ustanowiony w celu wypełnienia luki pomiędzy istniejącymi już wcześniej w historii orderami: Krzyżem Żelaznym a Krzyżem Wielkim Krzyża Żelaznego. Podobnym orderem istniejącym w historii Niemiec był Pour le Mérite nadawany oficerom podczas I wojny światowej, lecz w odróżnieniu od niego, Krzyż Rycerski miał być nadawany żołnierzom wszystkich stopni w celu podkreślenia egalitaryzmu armii (mimo to, większość odznaczonych stanowili oficerowie).

    Krzyż Rycerski mógł być nadany co do zasady osobie odznaczonej uprzednio Krzyżem Żelaznym I klasy, następnie też zachowywano porządek nadawania kolejnych klas. Przede wszystkim nadawany był za wyjątkowy akt odwagi w obliczu nieprzyjaciela, mógł być też nadany za całokształt dowodzenia podczas bitwy. Ponadto, w lotnictwie myśliwskim był nadawany za uzyskanie odpowiedniej liczby punktów za zestrzelenie wrogich samolotów (początkowo 20 punktów, punkty zależały m.in. od liczby silników samolotów – do trzech za samolot czterosilnikowy). W marynarce był także nadawany za zatopienie okrętów lub statków o tonażu 100 000 BRT lub czyn wykraczający poza zwykłe obowiązki (np. uratowanie ciężko uszkodzonego okrętu). Podczas wojny szczegółowe kryteria były zaostrzane, lecz zdarzały się też wyjątki od ogólnych zasad.

    Krzyż Rycerski dzielił się na pięć klas (od najniższej):

    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub und Schwertern)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub, Schwertern und Brillanten)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Goldenem Eichenlaub, Schwertern und Brillanten).

    (źródło: Wikipedia)

    Szybki podgląd
  • Odznaka Góra Straceń Lwów 1918 z inskrypcją kolor srebrny oksydowany

    Odznaka Góra Straceń Lwów 1918 z inskrypcją kolor srebrny oksydowany

    30,00 

    Odznaka pamiątkowa G.S. (replika) obrońców Lwowa nadawana żołnierzom z oddziału rotmistrza Abrahama, który stworzył własny oddział na odcinku „Góry Stracenia”, zwany później „Straceńcami”. Walczyli oni z powodzeniem na różnych odcinkach Obrony Lwowa od roku 1918. Odznaka na rewersie posiada inskrypcję: „Lwów 1918 Ojczyzno Święta, bądź pozdrowiona przez tych co z dumą za Ciebie mrą”. Kolor srebrny oksydowany, na śrubkę. Nakrętka w kształcie trupiej czaszki.

    Szybki podgląd
  • Oficerska Odznaka pamiątkowa 73 Pułku Piechoty – Katowice wz. 1925

    Oficerska Odznaka pamiątkowa 73 Pułku Piechoty – Katowice wz. 1925

    19,00 

    Odznaka pamiątkowa oficerska 73 Pułku Piechoty – Katowice z roku 1925 do bluz mundurowych, mocowanie na metalową śrubkę, kolor srebro z elementami emaliowanymi.

    Szybki podgląd
  • Złoty Orzeł Niemiecki do czapki oficerskiej, oficera Wehrmachtu - III Rzesza

    Złoty Orzeł Niemiecki do czapki oficerskiej, oficera Wehrmachtu – III Rzesza

    45,00 

    Orzeł Niemiecki III Rzeszy do czapki oficerskiej noszonych przez oficerów Wehrmachtu.

    Szybki podgląd
  • Srebrny Orzeł Niemiecki do czapki oficerskiej, oficera Wehrmachtu - III Rzesza

    Srebrny Orzeł Niemiecki do czapki oficerskiej, oficera Wehrmachtu – III Rzesza

    45,00 

    Orzeł Niemiecki III Rzeszy do czapki oficerskiej noszonych przez oficerów Wehrmachtu.

    Szybki podgląd
  • Odznaka za rany (Verwundetenabzeichen) stare srebro - III Rzesza

    Odznaka za rany (Verwundetenabzeichen) stare srebro – III Rzesza

    55,00 

    W dniu 3 marca 1918 roku Cesarz Wilhelm II ustanowił po raz pierwszy odznakę (Verwundetenabzeichen) honorującą żołnierzy, którzy w walce odnieśli rany lub zostali okaleczeni.

    W dniu 22 maja 1939 roku Hitler wznowił jej nadawanie. Na samym początku nadawano tę odznakę tylko niemieckim ochotnikom, którzy w czasie wojny domowej w Hiszpanii2) walczyli w szeregach Legionu Condor po stronie generała Franco przeciwko oddziałom republikańskim i odnieśli rany.

    1 września 1939 roku Hitler podpisał rozporządzenie o wprowadzeniu Verwundetenabzeichen również dla żołnierzy i oficerów Wehrmachtu, którzy w wyniku działań bojowych zostali ranni lub okaleczeni:

    Ustanowiona zostaje Odznaka za Rany jako pamiątka dla tych, którzy odnieśli rany lub okaleczenia w walce za Ojczyznę z wrogiem.

    Srebrna Odznaka za Rany odlewana była z żeliwa lub mosiądzu. Nadawana była bez względu na liczbę zranień, w momencie kiedy zranienie dotyczyło:

    – utraty ramienia lub nogi,
    – utraty obu stóp,
    – utraty obojga goleni z zachowaniem obu stawów kolanowych,
    – uszkodzenia obojga oczu, co w konsekwencji doprowadziło do ograniczenia widzenia,
    – utraty jednego oka z uszkodzeniem połowy twarzy,
    – okaleczenia twarzy, co w konsekwencji doprowadziło do jej zniekształcenia,
    – uszkodzenia kręgosłupa, co w konsekwencji doprowadziło do jego całkowitego usztywnienia, uszkodzenia rdzenia kręgowego, co doprowadziło w konsekwencji do ciężkiego zaburzenia funkcji ruchowych.

    Odznaka noszona była tylko w stopniu najwyższym. Jest najbardziej rozpoznawalnym wyróżnieniem wojskowym nadawanym w okresie II Wojny Światowej żołnierzom niemieckiego Wehrmachtu.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Przewodnika Górskiego Armii Reichswehry i Wojsk Górskich Wehrmachtu (Heeresbergführer)

    Odznaka Przewodnika Górskiego Armii Reichswehry i Wojsk Górskich Wehrmachtu (Heeresbergführer)

    45,00 

    Odznaka przewodnika górskiego (Bergführera) została ustanowiona 10 sierpnia 1936 r. Wydawana była tylko tym, którzy służyli w oddziałach górskich jako przewodnik górski przez co najmniej rok. Każdego nowego roku znak był przyznawany ponownie po przejściu certyfikacji. Stary znak pozostawał u właściciela bez obowiązku zwrotu. Odznaka noszona była na lewej piersiowej kieszeni tuniki służbowej lub mundurowej, do której była przypinana szpilką z tyłu.

    Dla kolekcjonerów – rzadkość, gdyż oryginalne znaki prawie nigdy się nie pojawiają. Według niektórych raportów w latach wojny było około 300 wykwalifikowanych przewodników górskich.

    W 1931 roku 22 oficerów, podoficerów i członków załóg, uczestników pierwszego kursu, otrzymało Odznakę Dowódcy Górskiego Armii Reichswehry. Odznaka ta została zachowana przez Wehrmacht. Pierwszy Wojskowy Kurs Przewodnika Górskiego Bundeswehry z 13 oficerami i podoficerami został przeprowadzony w latach 1958/1959 w Górskiej i Zimowej Szkole Bojowej w Mittenwald-Luttensee. Uczestnikom wręczono nowo utworzoną Odznakę Przewodnika Górskiego Armii stworzoną przez Sztab Dowodzenia Armii.

    Wojskowi Przewodnicy Górscy to nadal specjalnie wyszkoleni żołnierze, przede wszystkim wojsk górskich, ale także innych jednostek Bundeswehry, którzy być może będą musieli wypełniać rozkazy w górach lub w warunkach zimowych.

    Podobnie jak w Wehrmachcie, zdobycie kwalifikacji Wojskowego Przewodnika Górskiego jest również pożądane w Bundeswehrze, a ten poziom kwalifikacji wiąże się z wysoką reputacją.

    Heeresbergführerem może być każdy, kto należy do grupy zawodowej oficerów lub podoficerów jako żołnierz tymczasowy lub żołnierz zawodowy. Umiejętności narciarskie, dobra kondycja fizyczna i opanowanie czwartego stopnia trudności w czołówce i w alpejskim terenie skalnym w każdych warunkach pogodowych są warunkiem wstępnym szkolenia na Wojskowego Przewodnika Górskiego.

    Szybki podgląd
  • Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze liśćmi dębu i mieczami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub und Schwertern) - III Rzesza

    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z liśćmi dębu i mieczami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub und Schwertern) – III Rzesza (#5)

    60,00 

    Krzyż Rycerski, właśc. Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (niem. Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes, RK) – niemiecki order, najwyższe odznaczenie wojskowe okresu III Rzeszy. Stanowił rozszerzenie klas Krzyża Żelaznego.

    Krzyż Rycerski został ustanowiony na początku II wojny światowej, 1 września 1939, przez Adolfa Hitlera. Początkowo stanowił on jedną klasę Krzyża Żelaznego, między Krzyżem Żelaznym I klasy a Krzyżem Wielkim Krzyża Żelaznego. W toku wojny ustanowiono dalsze cztery klasy Krzyża Rycerskiego: 3 czerwca 1940 Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, a 28 września 1941 Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami oraz z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami. Najwyższa klasa, Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami, została ustanowiona 29 grudnia 1944.

    Krzyż Rycerski został ustanowiony w celu wypełnienia luki pomiędzy istniejącymi już wcześniej w historii orderami: Krzyżem Żelaznym a Krzyżem Wielkim Krzyża Żelaznego. Podobnym orderem istniejącym w historii Niemiec był Pour le Mérite nadawany oficerom podczas I wojny światowej, lecz w odróżnieniu od niego, Krzyż Rycerski miał być nadawany żołnierzom wszystkich stopni w celu podkreślenia egalitaryzmu armii (mimo to, większość odznaczonych stanowili oficerowie).

    Krzyż Rycerski mógł być nadany co do zasady osobie odznaczonej uprzednio Krzyżem Żelaznym I klasy, następnie też zachowywano porządek nadawania kolejnych klas. Przede wszystkim nadawany był za wyjątkowy akt odwagi w obliczu nieprzyjaciela, mógł być też nadany za całokształt dowodzenia podczas bitwy. Ponadto, w lotnictwie myśliwskim był nadawany za uzyskanie odpowiedniej liczby punktów za zestrzelenie wrogich samolotów (początkowo 20 punktów, punkty zależały m.in. od liczby silników samolotów – do trzech za samolot czterosilnikowy). W marynarce był także nadawany za zatopienie okrętów lub statków o tonażu 100 000 BRT lub czyn wykraczający poza zwykłe obowiązki (np. uratowanie ciężko uszkodzonego okrętu). Podczas wojny szczegółowe kryteria były zaostrzane, lecz zdarzały się też wyjątki od ogólnych zasad.

    Krzyż Rycerski dzielił się na pięć klas (od najniższej):

    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub und Schwertern)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub, Schwertern und Brillanten)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Goldenem Eichenlaub, Schwertern und Brillanten).

    (źródło: Wikipedia)

    Szybki podgląd
  • Odznaka za służbę na U-Bootach (U-Boot-Kriegsabzeichen) - III Rzesza

    Odznaka za służbę na U-Bootach (U-Boot-Kriegsabzeichen) – III Rzesza

    50,00 

    Odznaka bojowa U-Boot (niem. U-Boot-Kriegsabzeichen) to niemiecka odznaka wojenna przyznawana członkom załogi U-Boota podczas I i II wojny światowej. Odznaka wojenna U-bootów została pierwotnie ustanowiona podczas I wojny światowej, 1 lutego 1918 roku. Została przyznana w celu uznania załóg U-bootów, które ukończyły trzy patrole wojenne. Odznaka noszona była w dolnej lewej części munduru i miała owalny kształt przypominający wieniec z liści laurowych. W poprzek środka leżała łódź podwodna, a niemiecka korona państwowa (Reichskrone) była inkrustowana w górnej części wieńca.

    13 października 1939 r. przywrócono Odznakę Wojenną U-bootów. Był bardzo podobny do oryginalnej odznaki, z wyjątkiem korony cesarskiej zastąpionej niemieckim orłem nad swastyką i użyto bardziej zmodernizowanej łodzi podwodnej skierowanej teraz w lewo. Nowa wersja była najpierw wykonana z brązu metalowego, a później z cynku.Odznaka była przyznawana w dwóch klasach. Najczęściej było to ukończenie dwóch lub więcej patroli wojennych. Chociaż ukończenie dwóch patroli wojennych może wydawać się skromnym wymogiem, typowy rejs wojenny U-Boota często trwał kilka miesięcy. Ukończenie dwóch patroli wojennych było równie niebezpieczne, ponieważ U-Boot musiał znosić ciągłe ataki alianckich samolotów i okrętów wojennych. Drugim przypadkiem przyznania tej odznaki był ranny podczas patrolu lub zabity w akcji.

    Była również odmiana odznaki wojennej łodzi podwodnej z diamentami. Została ustanowiona przez admirała Karla Dönitza po tym, jak otrzymał od wielkiego admirała Ericha Raedera specjalną wersję odznaki wojennej łodzi podwodnej z litego złota, w której wieniec oraz swastyka były inkrustowane diamentami.

    Odznaka była specjalną nagrodą przyznawaną dowódcom U-Bootów, którzy otrzymali Krzyż Rycerski Żelaznego Krzyża z Liśćmi Dębu. Ta wersja została wykonana ze złotej płyty na srebrze. Wyprodukowane przez firmy Schwerin u. Sohn i Gebr. Godet & Co. Był taki sam jak podstawowy wzór, ale z dziewięcioma małymi diamentami inkrustowanymi swastyką. Ta nagroda była bardziej osobistą nagrodą od Dönitza. Około 30 zostało nagrodzonych, w tym oryginał admirałowi Dönitzowi.

    Szybki podgląd
  • Order Niemiecki 3 klasy Złoty Krzyż - III Rzesza

    Order Niemiecki 3 klasy (Deutscher Orden des Großdeutschen Reiches) Złoty Krzyż – III Rzesza

    75,00 

    Order Niemiecki – najwyższe odznaczenie III Rzeszy za zasługi wojenne lub cywilne, nadawane w latach 1942–1945. Order został ustanowiony latem roku 1942 przez führera i kanclerza III Rzeszy, zwanej teraz Rzeszą Wielkoniemiecką, Adolfa Hitlera, w celu nagradzania obywateli niemieckich za wybitne zasługi dla państwa i partii narodowosocjalistycznej NSDAP. Bodźcem do stworzenia odznaczenia były mające miejsce w 1942 roku zgony dwóch bliskich współpracowników Hitlera, Fritza Todta (w lutym) i Reinharda Heydricha (w czerwcu). Zaczęto go po cichu nazywać „orderem umrzyków”, gdyż z jedenastu zanotowanych nosicieli odznaczenia aż siedmiu otrzymało je post mortem. Ostatnimi udekorowanymi byli gauleiter Wrocławia Karl Hanke, odznaczony 12 dni przed śmiercią Hitlera oraz ostatni przywódca Hitlerjugend (Reichsjugendführer) Arthur Axmann, który do końca wytrwał w Führerbunker u boku Hitlera i otrzymał order 2 dni przed samobójstwem swego wodza.

    Zaprojektowany prawdopodobnie przez samego Hitlera order miał być nadawany w dwóch klasach, jako dekoracja na szyję i jako oznaka noszona na agrafie na piersi, nie wiadomo jednak czy ową drugą klasę ktoś kiedykolwiek otrzymał. Awers dekoracji I klasy to emaliowany na czarno tzw. Krzyż Ruperta (typ Żelaznego Krzyża), ale z węższymi zakończeniami ramion i ze złotymi bordiurami, z odznaką partyjną NSDAP w medalionie środkowym oraz ze złotymi orłami herbu państwowego III Rzeszy między ramionami krzyża. Rewers był nieemaliowany.Hitler planował nadanie orderowi charakteru rycerskiego, z kapitułą i z senatem, który miał mieć prawo przyjmowania i wykluczania kawalerów. Nie doszło do tego ze względu na wypadki wojenne i niewielką liczbę odznaczonych.Z powodu unikatowości tego odznaczenia nie jest pewne, czy zachował się jakikolwiek oryginał. Na rynku numizmatycznym kursuje wiele kopii, wykonanych po 1945 z oryginalnych matryc.

    (źródło: Wikipedia)

    Szybki podgląd
  • Odznaka 4 Pułku Strzelców Wielkopolskich 58 Pułku Piechoty

    Odznaka 4 Pułku Strzelców Wielkopolskich 58 Pułku Piechoty

    24,00 

    Odznaka pamiątkowa mundurowa (replika) 4 Pułku Strzelców Wielkopolskich z roku 1920 do bluz mundurowych, mocowanie na metalową śrubkę, kolor srebro z emalią.
    Okres powstania wielkopolskiego – 4 pułk strzelców wielkopolskich oraz odznaki specjalnej noszonej na kołnierzu w postaci arabskiej „4” pułk i żołnierze pułku byli powszechnie zwani „czwartakami”. Nieoficjalnym patronem pułku był Bolesław Chrobry. Stąd często posługiwano się nazwą 58 Pułk Piechoty Wielkopolskiej Króla Bolesława Chrobrego.

    18 maja 1929 roku Minister Spraw Wojskowych, Marszałek Polski Józef Piłsudski zatwierdził wzór i regulamin odznaki pamiątkowej 58 pp. Jednoczęściowa – oficerska, wykonana oryginalnie w srebrze, emaliowana, żołnierska bita w tombaku i patynowana. Autorem projektu odznaki był por. Marian Liskowiak. Wykonanie: Wiktor Gontarczyk – Warszawa.  (źródło: Wikipedia)

     

    Szybki podgląd
  • Polski Orzełek Legionowy wz. 1919 napis Poland, na pin

    Polski Orzełek Legionowy wz. 1919 napis Poland, na pin

    9,00 

    Polski Orzełek Legionowy przedwojenny (replika) na szpilkę (pin) napis Poland, kolor stary mosiądz.

    Szybki podgląd
  • Czaszka Wafen SS i SS (Totenkopf), kolor czarny oksydowany - III Rzesza

    Czaszka Wafen SS i SS (Totenkopf), kolor czarny oksydowany – III Rzesza

    28,00 

    Totenkopf – niemieckie słowo oznaczające „trupią głowę” lub „głowę śmierci”, używane w celu opisania wojskowych insygniów przedstawiających czaszkę na tle skrzyżowanych kości. Symbol ten odróżnia się od Jolly Rogera (Bandera Piracka) głównie tym, iż oba piszczele umieszczone są zaraz za czaszką, a nie poniżej niej, choć niektóre bandery pirackie mogły mieć i taki układ. Najważniejsza różnica polega na tym, iż Totenkopf wykorzystywany był na lądzie przez legalne władze, a nie przestępców na morzu.

    Sam symbol kojarzony jest najczęściej z nazistowskimi Niemcami, zwłaszcza z SS i Waffen-SS. Miał kilka charakterystycznych cech.

    Czaszka zwrócona do oglądających lewym półprofilem, podobnie jak na zdjęciach do dowodu osobistego.
    Jest zgodna z ludzką anatomią.
    Piszczele skrzyżowane pod bardzo małym kątem. Odległość między nimi niemal niezauważalna.
    Wyraźne połączenia między poszczególnymi kośćmi mózgoczaszki. Warto podkreślić, że w naturze występują tylko u bardzo młodych ludzi.
    Bardzo wyraźne, zdrowe zęby. Większość innych przedstawień raczej tego nie podkreśla.
    Mózgoczaszka nie zasłania piszczeli.
    Zęby są zaciśnięte. W innych przypadkach są zazwyczaj otwarte.

    We wczesnych latach NSDAP, Julius Schreck, przywódca Stabswache (osobistej gwardii Adolfa Hitlera), przyjął „trupią główkę” za symbol swego oddziału. W 1935 roku Stabswache zostało przemianowane na Schutzstaffel (SS), ale kontynuowało używanie oznaczenia Totenkopf. Podobnie jak było ze swastyką, naziści zaadaptowali szeroko wcześniej używany symbol, który uzyskał przez to bardzo negatywne i złowróżbne znaczenie.

    Trupia czaszka była symbolem niemieckich czołgistów, ale także jednej z pierwszych formacji Waffen-SS 3 Dywizji Pancernej „Totenkopf”. Powodowało to, że często nie respektowano praw kombatanckich niemieckich pancerniaków, biorąc ich czarne mundury z trupią główką za uniformy SS.

    Symbolu „trupiej główki” używało także 54. Skrzydło Bombowców Luftwaffe (Kampfgeschwader 54), nazywane często nawet w oficjalnych dokumentach Totenkopf.

    Był on używany także przez członków specjalnych oddziałów SS (SS-Totenkopfverbände), którzy pełnili służbę wartowniczą w niemieckich obozach koncentracyjnych.

    Współcześnie symbol Totenkopf wykorzystywany jest przez ruchy neonazistowskie i rasistowskie.

    Szybki podgląd
  • Czaszka Wafen SS i SS (Totenkopf), kolor srebrny - III Rzesza

    Czaszka Wafen SS i SS (Totenkopf), kolor srebrny – III Rzesza

    28,00 

    Totenkopf – niemieckie słowo oznaczające „trupią głowę” lub „głowę śmierci”, używane w celu opisania wojskowych insygniów przedstawiających czaszkę na tle skrzyżowanych kości. Symbol ten odróżnia się od Jolly Rogera (Bandera Piracka) głównie tym, iż oba piszczele umieszczone są zaraz za czaszką, a nie poniżej niej, choć niektóre bandery pirackie mogły mieć i taki układ. Najważniejsza różnica polega na tym, iż Totenkopf wykorzystywany był na lądzie przez legalne władze, a nie przestępców na morzu.

    Sam symbol kojarzony jest najczęściej z nazistowskimi Niemcami, zwłaszcza z SS i Waffen-SS. Miał kilka charakterystycznych cech.

    Czaszka zwrócona do oglądających lewym półprofilem, podobnie jak na zdjęciach do dowodu osobistego.
    Jest zgodna z ludzką anatomią.
    Piszczele skrzyżowane pod bardzo małym kątem. Odległość między nimi niemal niezauważalna.
    Wyraźne połączenia między poszczególnymi kośćmi mózgoczaszki. Warto podkreślić, że w naturze występują tylko u bardzo młodych ludzi.
    Bardzo wyraźne, zdrowe zęby. Większość innych przedstawień raczej tego nie podkreśla.
    Mózgoczaszka nie zasłania piszczeli.
    Zęby są zaciśnięte. W innych przypadkach są zazwyczaj otwarte.

    We wczesnych latach NSDAP, Julius Schreck, przywódca Stabswache (osobistej gwardii Adolfa Hitlera), przyjął „trupią główkę” za symbol swego oddziału. W 1935 roku Stabswache zostało przemianowane na Schutzstaffel (SS), ale kontynuowało używanie oznaczenia Totenkopf. Podobnie jak było ze swastyką, naziści zaadaptowali szeroko wcześniej używany symbol, który uzyskał przez to bardzo negatywne i złowróżbne znaczenie.

    Trupia czaszka była symbolem niemieckich czołgistów, ale także jednej z pierwszych formacji Waffen-SS 3 Dywizji Pancernej „Totenkopf”. Powodowało to, że często nie respektowano praw kombatanckich niemieckich pancerniaków, biorąc ich czarne mundury z trupią główką za uniformy SS.

    Symbolu „trupiej główki” używało także 54. Skrzydło Bombowców Luftwaffe (Kampfgeschwader 54), nazywane często nawet w oficjalnych dokumentach Totenkopf.

    Był on używany także przez członków specjalnych oddziałów SS (SS-Totenkopfverbände), którzy pełnili służbę wartowniczą w niemieckich obozach koncentracyjnych.

    Współcześnie symbol Totenkopf wykorzystywany jest przez ruchy neonazistowskie i rasistowskie.

    Szybki podgląd
  • Szarotka Strzelców Alpejskich (Edelweissabzeichen) na czapkę górską, 53 x 37 mm

    Szarotka Strzelców Alpejskich (Edelweissabzeichen) na czapkę górską, 53 x 37 mm

    25,00 

    Szarotka Strzelców Alpejskich, kolor srebrny i złoty. Mocowanie na metalowe wąsy oraz dziurki do przyszycia. Rozmiar 53 x 37 mm.

    Oznaka określana powszechnie mianem „Szarotki” (Edelweissabzeichen), wprowadzona w jednostkach strzelców górskich armii niemieckiej 2 maja 1939 r. Była w nich noszona przez żołnierzy wszystkich stopni od szeregowego do generała, a także przez urzędników wojskowych. W związku z faktem, że była to oznaka przynależności do konkretnej formacji (Gebirgsjägereinheiten) prawo jej noszenia nie obowiązywało po służbowym przeniesieniu (nawet, jeśli przeniesiony żołnierz zachowywał prawo do munduru jednostek górskich). Noszono trzy odmiany: dwie na czapki i jedną na rękaw kurtki mundurowej. […]

    Odznakę na czapkę górską (Edelweissabzeichen der Bergmütze) wykonywano w postaci kwiatu szarotki na łodydze z dwoma liśćmi. Łodyżkę i płatki wykańczano na srebrno, a pręciki na złoto. Oznaka posiadała przewiercone otworki umożliwiające jej przyszycie. Umieszczano ją – często na ciemnozielonej sukiennej podkładce – z lewej strony czapki, końcem łodyżki ku przodowi, pod kątem 45°, 20 mm za końcem daszka, 25 mm powyżej dolnej krawędzi czapki. […]

    źródło: muzeumwp.pl

    Szybki podgląd
  • Odznaka za odbycie rejsów bojowych na jednostkach nawodnych (Kriegsmarine) - III Rzesza

    Odznaka za odbycie rejsów bojowych na jednostkach nawodnych (Kriegsmarine) – III Rzesza

    55,00 

    Odznaka Ciężkiej Floty była głównie przeznaczona dla załóg pancerników i krążowników, ale także innych okrętów uczestniczących w bitwie morskiej. Automatycznie przyznawana była pośmiertnie poległym w boju lub rannym. Marynarzom krążowników i pancerników odznakę przyznawał dowódca zespołu operacyjnego (flotylli) a pozostałym kwatera główna Kriegsmarine. Odznaka została ustanowiona pod kierownictwem Admirała Ericha Raedera, szefa sztabu Kriegsmarine, 30 kwietnia 1941 roku dla biorących udział w operacjach morskich, głownie przeciwko Royal Navy, marynarzy Kriegsmarine. Projekt odznaki opracował a także był jej głównym producentem Adolf Bock z Berlina.Ciekawostką jest fakt nadawania odznaki przed jej oficjalnym ustanowieniem w kwietniu 1941 roku.

    Kryteria przyznawania :
    – 12 tygodni służby na pancerniku lub krążowniku oraz nienaganna postawa.

    Kryteria były zaniżane w następujących przypadkach:
    – dla poległych lub rannych podczas misji morskiej
    – uczestnictwo w misji morskiej zakończonej sukcesem
    – uczestnictwo w operacji „Rawalpindi” lub „Jan Mayen”

    Nosiło się ją standardowo na lewej kieszeni na piersi poniżej Krzyża Żelaznego 1 Klasy jeśli posiadacz odznaki był nim już wcześniej udekorowany.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Afrika Korps (DAK), Batalion Czołgów Ciężkich, kolor złoty, roz. 30 x 36 mm

    Odznaka Afrika Korps (DAK), Batalion Czołgów Ciężkich, kolor złoty, roz. 31 x 26 mm

    23,00 

    Afrika Korps (Afrikakorps, pełna nazwa: Deutsches Afrikakorps – DAK) – niemiecki korpus ekspedycyjny utworzony 12 lutego 1941 w celu udzielenia wsparcia siłom włoskim w Afryce Północnej pobitym przez Brytyjczyków w wyniku rozpoczętej 7 grudnia 1940 operacji Compass. Na czele DAK stanął gen. Erwin Rommel.

    Odznaka Batalionu Czołgów Ciężkich, kolor złoty, rozmiar 31 x 26 mm. Mocowanie przy pomocy metalowej agrafki.

    Szybki podgląd
  • Odznaka pamiątkowa 42 Pułku Piechoty - 1920 - Struga, Dubienka, Mława

    Odznaka pamiątkowa 42 Pułku Piechoty – 1920 – Struga, Dubienka, Mława

    21,00 

    Odznaka pamiątkowa mundurowa (replika) 4 Pułku Piechoty  z roku 1927 do bluz mundurowych, mocowanie na metalową śrubkę, kolor stary mosiądz.

    Szybki podgląd
  • Orzeł Wojsk Lądowych Rzeczypospolitej Polskiej z rozetą kolor srebrny na śruby

    Orzeł Wojsk Lądowych Rzeczypospolitej Polskiej z rozetą kolor srebrny na śruby

    18,00 

    Orzeł Wojsk Lądowych (replika) na rogatywkę z metalową złotą rozetą, mocowanie na dwie śruby, kolor srebrny.

    Szybki podgląd
  • Orzeł na czapkę członków SS, SA i NSDAP - III Rzesza

    Wczesny wzór orła na czapkę członków SS, SA i NSDAP – III Rzesza

    50,00 

    Wczesny wzór orła zaprojektowany przez Hitlera i wprowadzony do umundurowania 4 listopada 1927 r. Początkowo noszony na czapkach przez członków SS ,SA i NSDAP, potwierdzał członkostwo w partii.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Pancerna Luftwaffe (Panzer Abzeichen der Luftwaffe) - III Rzesza

    Odznaka Pancerna Luftwaffe (Panzer Abzeichen der Luftwaffe) – III Rzesza

    55,00 

    3 listopada 1944 r. marszałek Rzeszy Goring ustanowił odznakę pancerną, bardziej znaną jako odznaka pancerna Luftwaffe, aby uhonorować oddziały pancerne dywizji polowych Luftwaffe. Do tego czasu wykwalifikowany personel Luftwaffe otrzymywał odpowiednią odznakę pancerną Heer.

    Odznaka szturmowa Luftwaffe przyznawana jest w dwóch wersjach:

    Pierwsza wersja składała się ze srebrnego wieńca z liści dębu i latającego orła Luftwaffe z czarnym czołgiem pośrodku. Odznaki te otrzymywali dowódcy czołgów, strzelcy, kierowcy, radiotelegrafiści, ekipy remontowe i ich personel medyczny.

    Druga wersja była identyczna z pierwszą, z wyjątkiem tego, że wieniec z liści dębu był czarny. Grenadierzy pancerni, opancerzone jednostki rozpoznawcze i dołączony do nich personel medyczny kwalifikowali się do tej nagrody.

    Oba style odznak były przyznanawane za trzy starcia bojowe w trzech różnych dniach. Jak wspomniano powyżej, wersje ze srebrnym wieńcem były przyznawane załogom pancernym, ekipom naprawczym i przydzielonemu personelowi medycznemu, podczas gdy wersja z czarnym wieńcem była przyznawana grenadierom pancernym, opancerzonym jednostkom zwiadowczym i ich personelowi medycznemu.

    Odznaka była noszona jako przypinka po lewej stronie klatki piersiowej na służbie i poza nią we wszystkich mundurach Wehrmachtu. Można go było również nosić do wszystkich mundurów partyjnych i państwowych. Zredukowana forma (igła 16 mm) nagrody mogła być noszona na lewej klapie płaszcza dla odzieży cywilnej. Podczas uroczystych okazji dopuszczano odpowiednią miniaturową zawieszkę do łańcuszka od fraka.

    Pierwotnie był tylko jeden poziom odznaki, dalszy przebieg wojny w końcu sprawił, że konieczne stało się stworzenie wyższych poziomów dla Odznaki Szturmu Pancernego Luftwaffe. Wynikało to z faktu, że coraz więcej członków formacji pancernych przekraczało warunki przyznania Pancernej Odznaki Szturmowej Luftwaffe. Dekretem z 10 listopada 1944 r. Göring ostatecznie zatwierdził ich wprowadzenie. Otrzymana klasyfikacja była następująca:

    1 poziom: Odznaka szturmowa Luftwaffe
    2 poziom: z numerem misji 25
    3 poziom: z numerem misji 50
    4 poziom: z numerem misji 75
    5 poziom: z numerem misji 100

    Obliczenia dni operacyjnych można było rozpocząć 11 listopada 1944 r. Według obecnego stanu wiedzy do końca wojny nie przyznano żadnych etapów z liczbą misji. Można jednak zweryfikować indywidualne wpisy Soldbuch dotyczące egzemplarzy z numerem użytkowym.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Partyjna DVG Westmark (Lothr.) - III Rzesza

    Odznaka Partyjna DVG Westmark (Lothr.) – III Rzesza

    35,00 

    Odznaka członkowska NSDAP Niemieckiego Związku Towarzyszy Ludowych Westmark (Lothr.) (Deutscher Volksgenossenbund/German Volks-Comrade Union) noszona była przez Niemców mieszkających w regionie Alzacji i Lotaryngii we Francji, którzy poparli przyłączenie tego regionu do III Rzeszy Niemieckiej w 1938 roku. Chociaż nie byli formalnie związani z NSDAP, powielili projekt swojej odznaki członkowskiej, ale odwrócili kolory.

    Szybki podgląd
  • Srebrna odznaka II stopnia NSDAP za 15 lat służby - III Rzesza

    Srebrna odznaka II stopnia NSDAP za 15 lat służby – III Rzesza

    55,00 

    Nagroda Dienstauszeichnung der NSDAP została przekazana dekretem z 2 kwietnia 1939 r. przez kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera za zasługi dla wszystkich członków partii, niezależnie od tego, czy byli liderami grupy, czy tylko członkami. Fuhrer chciał w ten sposób docenić wieloletnią lojalną pracę w służbie NSDAP. Nie miało znaczenia, czy praca ta miała charakter etatowy, czy wolontariacki. Nagroda za usługi przyznawana była w 3 stopniach. Pierwszy poziom był złotym krzyżem z białymi emaliowanymi ramionami krzyża, drugi poziom był srebrnym krzyżem z niebieskimi emaliowanymi ramionami krzyża, a trzeci poziom to brązowy krzyż bez emalii. Złoto przyznano po 25 latach, srebro po 15 latach, a brąz po 10 latach wiernej służby. Wykonano okazy z lekko zakrzywionymi ramionami krzyża i płaskimi krzyżami.

    Nagroda za służbę była noszona na dużej sztabie medalowej. Niezwykłe było to, że kobiety nosiły nagrodę na szyi na wstążce o szerokości 15 mm (tak jak w przypadku Krzyża Matki). Tylko odpowiednie wstążki były noszone na małej sztabce medalowej. Jeśli przyznano wyższy poziom, niższy poziom nie musiał być odrzucany, można go było kontynuować.

    źródło: Internet

     

    Szybki podgląd
  • Odznaka za Walkę z Bandami, srebrna (Bandenkampfabzeichen) - III Rzesza

    Odznaka za Walkę z Bandami, stare srebro (Bandenkampfabzeichen) – III Rzesza

    47,00 

    Odznaka za Walkę z Bandami (niem. Bandenkampfabzeichen) – niemieckie odznaczenie ustanowione przez Adolfa Hitlera 29 stycznia 1944 (przepisy wykonawcze wydano 30 stycznia 1944), związane początkowo między innymi z walkami przeciwko partyzantom Narodowej Armii Wyzwolenia Jugosławii. Rozkazem z 31 lipca 1942 Reichsführer-SS Heinrich Himmler zakazał używania w oficjalnych dokumentach terminu „partyzant”, nakazując w zamian stosowanie określeń: „bandyta” i „bandy”. Używano ich odtąd w odniesieniu do wszystkich antyniemieckich ruchów partyzanckich i konspiracyjnych działających w okupowanej Europie.

    Dla przykładu SS-Obergruppenführer Erich von dem Bach-Zelewski, któremu Himmler powierzył zadanie kierowanie akcjami antypartyzanckimi na tyłach frontu wschodniego, piastował stanowisko „pełnomocnika Reichsführera SS do zwalczania band” (Der Bevollmächtigte des Reichsführer SS für Bandenbekämpfung), a od czerwca 1943 „szefa formacji do walki z bandami” (Der Chef der Bandenbekämpfungsverbände).

    „Odznakę za Walkę z Bandami” nadawano w trzech stopniach (brązowym, srebrnym i złotym) żołnierzom biorącym udział w walkach antypartyzanckich – przy czym żołnierzom wojsk lądowych Heer i Waffen-SS przysługiwała odznaka: brązowa (za 20 dni walk), srebrna (za 50 dni walk), złota (za 100 dni walk). Po II wojnie światowej, w 1957 w Niemczech Zachodnich zakazano używania orderu ze swastyką i czaszką, a w 1958 wprowadzono wersję bez swastyki i czaszki.

    źródło: wikipedia

    Szybki podgląd
  • Gwiazda Orderu Niemieckiego 3 klasy Złoty Krzyż - III Rzesza

    Gwiazda Orderu Niemieckiego 3 klasy (Deutscher Orden des Großdeutschen Reiches mit dem Stern) Złoty Krzyż – III Rzesza

    85,00 

    Order Niemiecki – najwyższe odznaczenie III Rzeszy za zasługi wojenne lub cywilne, nadawane w latach 1942–1945. Order został ustanowiony latem roku 1942 przez führera i kanclerza III Rzeszy, zwanej teraz Rzeszą Wielkoniemiecką, Adolfa Hitlera, w celu nagradzania obywateli niemieckich za wybitne zasługi dla państwa i partii narodowosocjalistycznej NSDAP. Bodźcem do stworzenia odznaczenia były mające miejsce w 1942 roku zgony dwóch bliskich współpracowników Hitlera, Fritza Todta (w lutym) i Reinharda Heydricha (w czerwcu). Zaczęto go po cichu nazywać „orderem umrzyków”, gdyż z jedenastu zanotowanych nosicieli odznaczenia aż siedmiu otrzymało je post mortem. Ostatnimi udekorowanymi byli gauleiter Wrocławia Karl Hanke, odznaczony 12 dni przed śmiercią Hitlera oraz ostatni przywódca Hitlerjugend (Reichsjugendführer) Arthur Axmann, który do końca wytrwał w Führerbunker u boku Hitlera i otrzymał order 2 dni przed samobójstwem swego wodza.

    Zaprojektowany prawdopodobnie przez samego Hitlera order miał być nadawany w dwóch klasach, jako dekoracja na szyję i jako oznaka noszona na agrafie na piersi, nie wiadomo jednak czy ową drugą klasę ktoś kiedykolwiek otrzymał. Awers dekoracji I klasy to emaliowany na czarno tzw. Krzyż Ruperta (typ Żelaznego Krzyża), ale z węższymi zakończeniami ramion i ze złotymi bordiurami, z odznaką partyjną NSDAP w medalionie środkowym oraz ze złotymi orłami herbu państwowego III Rzeszy między ramionami krzyża. Rewers był nieemaliowany.Hitler planował nadanie orderowi charakteru rycerskiego, z kapitułą i z senatem, który miał mieć prawo przyjmowania i wykluczania kawalerów. Nie doszło do tego ze względu na wypadki wojenne i niewielką liczbę odznaczonych.Z powodu unikatowości tego odznaczenia nie jest pewne, czy zachował się jakikolwiek oryginał. Na rynku numizmatycznym kursuje wiele kopii, wykonanych po 1945 z oryginalnych matryc.

    (źródło: Wikipedia)

    Szybki podgląd
  • Orzeł Polskie Koleje Państwowe duży, na śrubę, kolor złoty

    Orzeł Polskie Koleje Państwowe duży, na śrubę, kolor złoty

    30,00 

    Duży Orzeł Polskich Kolei Państwowych, na śrubkę, kolor złoty.

    Szybki podgląd
  • Orzeł III Rzeszy, Wehrmachtu zawieszka patriotyczna, kolor stare srebro

    Orzeł III Rzeszy, Wehrmachtu zawieszka patriotyczna, kolor stare srebro

    35,00 

    Zawieszka z czasów III Rzeszy z wielkim orłem, najczęściej noszony przez kobiety lub dzieci. Zawieszany był na łańcuszku lub rzemyku.

    Szybki podgląd
  • Polski Orzełek Legionowy wz. 1919 napis Kraków, na pin

    Polski Orzełek Legionowy wz. 1919 napis Kraków, na pin

    9,00 

    Polski Orzełek Legionowy przedwojenny (replika) na szpilkę (pin) napis Kraków, kolor stary mosiądz.

    Szybki podgląd
  • Srebrny Krzyż Virtuti Militari V Klasy 1792 - Księstwo Warszawskie

    Srebrny Krzyż Virtuti Militari V Klasy 1792 – Księstwo Warszawskie (#18)

    50,00 

    Order Wojenny Virtuti Militari (VM, łac. Męstwu wojskowemu – (cnocie) dzielności żołnierskiej) – najwyższe polskie odznaczenie wojenne, nadawane za wybitne zasługi bojowe.
    Jest jednym z najstarszych orderów wojennych na świecie. Ustanowiony przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego 22 czerwca 1792 dla uczczenia zwycięstwa w bitwie pod Zieleńcami po rozpoczęciu wojny polsko-rosyjskiej przeciwko interwencji Imperium Rosyjskiego i konfederacji targowickiej, a w obronie Konstytucji 3 maja.

    Dewiza orderu brzmi: Honor i Ojczyzna.

    Order był nadawany w okresie Księstwa Warszawskiego. Po utworzeniu tzw. Królestwa Kongresowego order, zachowując swój statut, otrzymał nazwę Order Wojskowy Polski. Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku Sejm Ustawodawczy na mocy Ustawy z dnia 1 sierpnia 1919 roku wskrzesił order, nadając mu nazwę Orderu Wojskowego Virtuti Militari. Obecnie order może być nadawany podczas wojny lub 5 lat po jej zakończeniu przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na wniosek Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari.

    Łączna liczba odznaczonych wynosi ponad 26 tysięcy.

    Okres 1792–1794

    Król Polski Stanisław August Poniatowski wprowadził Order Wojskowy 22 czerwca 1792 roku, pismem skierowanym do dowódcy wojska koronnego generała lejtnanta ks. Józefa Poniatowskiego, niedługo po rozpoczęciu wojny polsko-rosyjskiej przeciwko konfederacji targowickiej w obronie Konstytucji 3 Maja i po interwencji wojska Rosji cesarzowej Katarzyny II, jednak w tym czasie wprowadził order bez sformalizowanej instytucji, którą myślał stworzyć.

    W raporcie pisanym do króla po zwycięskiej bitwie pod Zieleńcami w dniu 18 czerwca 1792 roku, dowodzący nią książę Józef Poniatowski zażądał szybkiego wprowadzenia nowego orderu wojennego. W raporcie przesłanym królowi wręcz domagał się stworzenia orderu wojennego w szybkim trybie, co pozwoliłoby podnieść morale w wojsku. Myślał już o tym wcześniej, spoglądając ku innym krajom europejskim od lat przyznającym odznaczenia.

    Wręczenie medali nastąpiło 25 czerwca 1792 roku w Ostrogu na Wołyniu, gdzie znajdował się obóz wojsk Rzeczypospolitej. Udekorowano nimi 15 oficerów i żołnierzy biorących udział w bitwie pod Zieleńcami. Miał on wtedy dwie klasy:

    – złotą – dla generałów i oficerów;
    – srebrną – dla podoficerów i szeregowych.

    Między 10 a 28 sierpnia 1792 roku, gdy do Warszawy powrócił ks. Józef Poniatowski, ustanowiono utajniony przed konfederatami targowickimi statut orderu (nigdy nie został opublikowany), opracowany na podstawie statutu austriackiego Orderu Wojskowego Marii Teresy, który nazwano Order Krzyża Wojskowego. Miał dzielić się na pięć klas, z czego trzy pierwsze miały formę orderową, a dwa pozostałe medalową:

    – I klasa – Krzyż Wielki z Gwiazdą,
    – II klasa – Krzyż Komandorski,
    – III klasa – Krzyż Kawalerski,
    – IV klasa – Medal Złoty,
    – V klasa – Medal Srebrny.

    źródło: Wikipedia

    Szybki podgląd
  • Odznaka honorowa Reichssieger w Reichsberufswettkampf 1939 (Ehrenzeichen Reichssieger im Reichsberufswettkampf 1939) - III Rzesza

    Złota odznaka zawodowa Reichssieger w Reichsberufswettkampf 1939 (Ehrenzeichen Reichssieger im Reichsberufswettkampf 1939) – III Rzesza

    60,00 

    Wdrażanie zawodów zawodowych Rzeszy zostało zapoczątkowane w 1933 r. przez Młodzieżowe Kierownictwo Rzeszy i Niemiecki Front Pracy. Pierwsze zawody odbyły się w 1934 roku. Zostały one przeprowadzone przez Niemiecki Front Pracy i Hitlerjugend (HJ) początkowo tylko dla młodych ludzi. Zawody zostały podzielone według poziomów, zawody lokalne, zawody okręgowe, zawody okręgowe i wreszcie zawody ogólnopolskie.

    Podzielono ją na ok. 20 zawodów szkoleniowych, od 1935 r. dodano uczniów. W 1938 roku dopuszczono do udziału dorosłych. Odznaki przyznawano na 3 poziomach. Brąz dla Kreissiegera, srebro dla Gausiegera i złoto dla Reichssiegera, każdy również rozpoznawalny po górnym zakrzywionym napisie na odznace. W konkursie sprawdzana była praktyka zawodowa, teoria, a także wiedza ideowa.

    Dziewczęta miały również egzamin z ekonomii domu. Zwycięzcy zyskali uznanie i większe możliwości kariery. Reichssieger zostały wręczone Adolfowi Hitlerowi 1 maja. Dla Hitlerjugend rywalizacja zawodowa była ważną platformą ideologiczną, reklamową i autoportretową.

    Źródło: Wikipedia

    Szybki podgląd
  • Pancerna Odznaka Szturmowa za 25 misji (Panzerkampfabzeichen mit Einsatzzahl 25) - III Rzesza

    Srebrna Pancerna Odznaka Szturmowa za 50 misji (Panzerkampfabzeichen mit Einsatzzahl 50) – III Rzesza

    55,00 

    Odznaka Szturmu Pancernego była nagrodą dla żołnierzy czołgu i ich oddziałów wsparcia w czasie II wojny światowej. Został on podarowany przez Generalobersta Walthera von Brauchitscha 20 grudnia 1939 roku i początkowo nosił nazwę Panzerkampfwagenabzeichen, którą rok później przemianowano i odtąd nosił nazwę Panzerkampfwagenabzeichen.

    Pierwotnie odznaka była w jednym stopniu, dalszy przebieg wojny w końcu sprawił, że konieczne stało się stworzenie wyższych poziomów dla Odznaki Szturmu Pancernego (zarówno w kolorze srebrnym, jak i brązowym). Wynikało to z faktu, że coraz więcej członków wojsk pancernych i podległych im jednostek przekraczało warunki do nadania Odznaki Szturmu Pancernego. Dekretem z 22 czerwca 1943 r. Naczelne Dowództwo Armii ostatecznie zatwierdziło ich wprowadzenie. Otrzymana klasyfikacja była następująca:

    Poziom 1: Odznaka bojowa czołgu
    Poziom 2: Odznaka czołgu szturmowego z numerem misji 25
    Poziom 3: Odznaka czołgu szturmowego z numerem misji 50
    Poziom 4: Odznaka szturmowa czołgu z numerem misji 75
    Poziom 5: Odznaka szturmowa czołgu z liczbą misji 100

    Srebrna odznaka szturmowa pancerna była odtąd zarezerwowana dla załóg czołgów jednostek pancernych, a odznaka szturmowa pancerna z brązu dla załóg pancernych jednostek zwiadowczych. Członkowie jednostek dział szturmowych, jednostek czołgów szturmowych i jednostek niszczycieli czołgów z wydziałów niszczycieli czołgów otrzymywali jedynie odznakę generalnego szturmu.

    Odznaka szturmowa pancerna była noszona jako przypinka po lewej stronie klatki piersiowej, zarówno na służbie, jak i poza nią, we wszystkich mundurach Wehrmachtu. Można go było również nosić do wszystkich mundurów partyjnych i państwowych. Zredukowana forma (igła 16 mm) nagrody mogła być noszona na lewej klapie płaszcza dla odzieży mieszczańskiej. Podczas uroczystych okazji dopuszczano odpowiednią miniaturową zawieszkę do łańcuszka od fraka.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Spadochroniarza Luftwaffe (Fallschirmschützenabzeichen der Luftwaffe) - III Rzesza

    Odznaka Spadochroniarza Luftwaffe (Fallschirmschützenabzeichen der Luftwaffe) – III Rzesza

    55,00 

    Odznaka Spadochroniarza Luftwaffe (Fallschirmschützenabzeichen der Luftwaffe) została podarowana 5 listopada 1936 roku przez Naczelnego Dowódcę Sił Powietrznych Niemiec Hermanna Göringa i była nadawana oficerom, podoficerom i szeregowcom Wehrmachtu po pomyślnym ukończeniu kursu spadochronowego. Wyjątkiem byli oficerowie i podoficerowie, którzy pracowali jako nauczyciele w szkole spadochronowej. Otrzymali oni odznakę spadochroniarza natychmiast po pomyślnym ukończeniu szkolenia spadochronowego, ponieważ opanowali już szkolenie strzeleckie.

    Odznaka Spadochroniarza została przyznana za udany kurs skoczków w jednej ze szkół spadochronowych Sił Powietrznych. Trwało to początkowo dwa miesiące i zostało skrócone w czasie wojny. Odznakę Spadochroniarza Sił Powietrznych nadano wraz z dowodem nabycia, tzw. licencją spadochroniarza, po sześciu udanych skokach. Certyfikat i odznaka były bezpośrednio powiązane z zależnym od stopnia dodatkiem spadochroniarza w wysokości od 65 do 120 marek miesięcznie. Aby otrzymać licencję i zasiłek, dany członek Wehrmachtu musiał zademonstrować minimalną liczbę sześciu skoków rocznie. Odznaka była noszona jako wielki honor.

    Odznaka była noszona jako przypinka na lewej piersi.

    Szybki podgląd
  • Czaszka Wafen SS i SS (Totenkopf), jasne srebro - III Rzesza

    Czaszka Wafen SS i SS (Totenkopf), jasne srebro – III Rzesza

    37,00 

    Totenkopf – niemieckie słowo oznaczające „trupią głowę” lub „głowę śmierci”, używane w celu opisania wojskowych insygniów przedstawiających czaszkę na tle skrzyżowanych kości. Symbol ten odróżnia się od Jolly Rogera (Bandera Piracka) głównie tym, iż oba piszczele umieszczone są zaraz za czaszką, a nie poniżej niej, choć niektóre bandery pirackie mogły mieć i taki układ. Najważniejsza różnica polega na tym, iż Totenkopf wykorzystywany był na lądzie przez legalne władze, a nie przestępców na morzu.

    Sam symbol kojarzony jest najczęściej z nazistowskimi Niemcami, zwłaszcza z SS i Waffen-SS. Miał kilka charakterystycznych cech.

    Czaszka zwrócona do oglądających lewym półprofilem, podobnie jak na zdjęciach do dowodu osobistego.
    Jest zgodna z ludzką anatomią.
    Piszczele skrzyżowane pod bardzo małym kątem. Odległość między nimi niemal niezauważalna.
    Wyraźne połączenia między poszczególnymi kośćmi mózgoczaszki. Warto podkreślić, że w naturze występują tylko u bardzo młodych ludzi.
    Bardzo wyraźne, zdrowe zęby. Większość innych przedstawień raczej tego nie podkreśla.
    Mózgoczaszka nie zasłania piszczeli.
    Zęby są zaciśnięte. W innych przypadkach są zazwyczaj otwarte.

    We wczesnych latach NSDAP, Julius Schreck, przywódca Stabswache (osobistej gwardii Adolfa Hitlera), przyjął „trupią główkę” za symbol swego oddziału. W 1935 roku Stabswache zostało przemianowane na Schutzstaffel (SS), ale kontynuowało używanie oznaczenia Totenkopf. Podobnie jak było ze swastyką, naziści zaadaptowali szeroko wcześniej używany symbol, który uzyskał przez to bardzo negatywne i złowróżbne znaczenie.

    Trupia czaszka była symbolem niemieckich czołgistów, ale także jednej z pierwszych formacji Waffen-SS 3 Dywizji Pancernej „Totenkopf”. Powodowało to, że często nie respektowano praw kombatanckich niemieckich pancerniaków, biorąc ich czarne mundury z trupią główką za uniformy SS.

    Symbolu „trupiej główki” używało także 54. Skrzydło Bombowców Luftwaffe (Kampfgeschwader 54), nazywane często nawet w oficjalnych dokumentach Totenkopf.

    Był on używany także przez członków specjalnych oddziałów SS (SS-Totenkopfverbände), którzy pełnili służbę wartowniczą w niemieckich obozach koncentracyjnych.

    Współcześnie symbol Totenkopf wykorzystywany jest przez ruchy neonazistowskie i rasistowskie.

    Szybki podgląd
  • Złota odznaka za służbę na U-Bootach (U-Boot-Kriegsabzeichen)

    Złota odznaka za służbę na U-Bootach (Gold U-Boot-Kriegsabzeichen) – III Rzesza

    50,00 

    Odznaka bojowa U-Boot (niem. U-Boot-Kriegsabzeichen) to niemiecka odznaka wojenna przyznawana członkom załogi U-Boota podczas I i II wojny światowej. Odznaka wojenna U-bootów została pierwotnie ustanowiona podczas I wojny światowej, 1 lutego 1918 roku. Została przyznana w celu uznania załóg U-bootów, które ukończyły trzy patrole wojenne. Odznaka noszona była w dolnej lewej części munduru i miała owalny kształt przypominający wieniec z liści laurowych. W poprzek środka leżała łódź podwodna, a niemiecka korona państwowa (Reichskrone) była inkrustowana w górnej części wieńca.

    13 października 1939 r. przywrócono Odznakę Wojenną U-bootów. Był bardzo podobny do oryginalnej odznaki, z wyjątkiem korony cesarskiej zastąpionej niemieckim orłem nad swastyką i użyto bardziej zmodernizowanej łodzi podwodnej skierowanej teraz w lewo. Nowa wersja była najpierw wykonana z brązu metalowego, a później z cynku. Odznaka była przyznawana w dwóch klasach. Najczęściej było to ukończenie dwóch lub więcej patroli wojennych. Chociaż ukończenie dwóch patroli wojennych może wydawać się skromnym wymogiem, typowy rejs wojenny U-Boota często trwał kilka miesięcy. Ukończenie dwóch patroli wojennych było równie niebezpieczne, ponieważ U-Boot musiał znosić ciągłe ataki alianckich samolotów i okrętów wojennych. Drugim przypadkiem przyznania tej odznaki był ranny podczas patrolu lub zabity w akcji.

    Była również odmiana odznaki wojennej łodzi podwodnej z diamentami. Została ustanowiona przez admirała Karla Dönitza po tym, jak otrzymał od wielkiego admirała Ericha Raedera specjalną wersję odznaki wojennej łodzi podwodnej z litego złota, w której wieniec oraz swastyka były inkrustowane diamentami.

    Odznaka była specjalną nagrodą przyznawaną dowódcom U-Bootów, którzy otrzymali Krzyż Rycerski Żelaznego Krzyża z Liśćmi Dębu. Ta wersja została wykonana ze złotej płyty na srebrze. Wyprodukowane przez firmy Schwerin u. Sohn i Gebr. Godet & Co. Był taki sam jak podstawowy wzór, ale z dziewięcioma małymi diamentami inkrustowanymi swastyką. Ta nagroda była bardziej osobistą nagrodą od Dönitza. Około 30 zostało nagrodzonych, w tym oryginał admirałowi Dönitzowi.

    Odznaka była noszona jako przypinka na płaszczu, niebiesko-białej marynarce, kurtce, płaszczu i niebiesko-białej koszuli na lewej piersi. Można ją również było nosić do wszystkich mundurów partyjnych i państwowych. Skróconą formę (igła 16 mm) nagrody można było nosić na lewej klapie płaszcza odzieży cywilnej. Przy uroczystych okazjach dozwolony był miniaturowy wisior na łańcuszek do fraka
    Szybki podgląd
  • Odznaka Szturmowa Wehrmachtu z liczbą misji 50

    Odznaka Szturmowa Wehrmachtu z liczbą misji 50 (Allgemeines Sturmabzeichen mit der Einsatzzahl 50) – III Rzesza

    55,00 

    Medal był pierwotnie nadawany inżynierom bojowym, a także członkom artylerii, przeciwlotnictwa i przeciwpancernej, którzy wspierali jednostki piechoty w walce. Może być również przyznawany personelowi medycznemu obsługującemu ofiary na polu walki w „warunkach walki wręcz”. Przed wprowadzeniem Odznaki Zniszczenia Czołgów w marcu 1942 roku, Generalna Odznaka Szturmowa mogła być przyznawana za samodzielne niszczenie czołgów lub pojazdów opancerzonych.Na froncie od dnia 01.06.1940 r. odznaka Sturmabzeichen przyznawana była oficerom i żołnierzom wszelkich innych sił zbrojnych łącznie z artylerią szturmową, którzy walczyli wraz z piechotą lub czołgami oraz spełniali we własnej jednostce warunki do uzyskania Infanteriesturmabzeichen lub Panzerkampfabzeichen.

    Kryteria nadania:
    – W trzech atakach bojowych lub zakończonym powodzeniem rozpoznaniu lub przeciwnatarciu, które to mogą zostać zaklasyfikowane jako ataki bojowe, o ile doprowadziły one do walki wręcz z wrogiem.
    Żołnierzom zaangażowanym w walce wręcz lub przebicie się przez pozycje wroga z bronią w ręku.
    – W trakcie 3 różnych dni walki brali udział w przywracaniu utraconych pozycji bojowych.

    Wraz z dalszym przebiegiem wojny najwyższe dowództwo uznało potrzebę zwiększenia klas tej odznaki i tak – 22.06.1943 r. – ustanowiono Allgemeines Sturmabzeichen mit der Einsatzzahl (Odznaka Szturmowa z liczbą operacji), odznakę o wyższych stopniach: II, III, IV, gdzie liczba stopnia oznaczała kolejno:
    dla stopnia II z liczbą 25
    dla stopnia III z liczbą 50
    dla stopnia IV z liczbą 75 i cyfrą 100

    Odznaki te mogą zostać nadane oficerom, podoficerom i żołnierzom jednostek artylerii szturmowej, artylerii pancernej oraz oddziałów strzelców pancernych, niszczycieli czołgów i batalionów pionierów.
    a. II stopień – po zaliczeniu 25 udziałów w akcjach bojowych.
    b. III stopień – po zaliczeniu 50 udziałów w akcjach bojowych.
    c. IV stopień – po zaliczeniu 75 udziałów w akcjach bojowych.

    Sturmabzeichen IV stopnia z liczbą „100” może zostać nadana ponownie po zaliczeniu 100 udziałów w akcjach bojowych.
    Na umundurowaniu w służbie i po za służbą można nosić tylko jedną Sturmabzeichen, odznaki niższego stopnia pozostają jednak na pamiątkę.
    Dni udziału w akcjach bojowych wymaganych do otrzymania Sturmabzeichen mit der Einsatzzahl obliczać się będzie od dnia 1 lipca 1943 r. W przypadku posiadania już Sturmabzeichen, Infateriesturmabzeichen lub Panzerkampfabzeichen zalicza się trzy dni udziału w akcjach bojowych z okresu sprzed dnia 1 lipca 1943 r. bez potrzeby ich potwierdzenia.

    Budowa „25” i „50” była bardzo podobna. Owalna odznaka o wymiarach 58 mm wysokości i 48 mm szerokości. Orzeł wraz ze swastyką , bagnetem oraz granatem – czarne wykonanie było mocowane do wieńca, galwanicznie srebrzonego za pomaca nitów. Dodatkowo na dole wieńca była umieszczana tabliczka z rzymskim numerem 25 lub 50 – oznaczająca liczbę szturmów.

    Budowa „75” i „100” była nieco inna niż wyżej opisana ponieważ zarys wieńca był wykończeniem zewnętrznym i wewnętrznym owalu odznaczenia. Wysokość odznak wynosiła 58mm a szerokość 49mm. Na dole wieńca była umieszczana tabliczka z rzymską cyfra 75 lub 100. Orzeł wraz ze swastyka, granatem i bagnetem tworzyły całość – poczerniana ,mocowana na nity do wieńca, który był złocony. Wielkość orzełka była nieco większa niż w wersjach 25 i 75 oraz skrzyżowanie granatu z bagnetem było pod nieco innym kątem.

    Odznaka była noszona na lewej stronie kieszeni munduru. Odznakę można było nosić na wszystkich rodzajach mundurów wojskowych oraz partyjnych.
    Odznaczone osoby na ubraniach cywilnych mogły tylko nosić wpiętą w lewą klapę marynarki miniaturkę Sturmabzeichen i Sturmabzeichen mit der Einsatzzahl.

    12.06.1944 r. oddział organizacyjny sztabu OKH, zajął następujące stanowisko wobec nadawania Sturmabzeichen żołnierzom i oficerom z jednostek rozpoznawczych: W przypadku oddziałów rozpoznania ze składu dywizji górskich, oraz 44 Dywizji Grenadierów „Hochund Deutschmaister” łącznie z brygadami kawalerii, Sturmabzeichen nadawana ma być żołnierzom i oficerom wyżej wymienionych oddziałów według dotychczasowo obowiązujących przepisów wykonawczych podanych w Dzienniku Rozporządzeń i Rozkazów z dnia 1 czerwca 1940 r. Odznaka zaprojektowana przez berlińską firmę Wilhelma Ernsta Peekhausa.

    Szybki podgląd
  • Krzyż Matki (Mutterkreuz) złoty, III Rzesza

    Krzyż Matki Złoty (Mutterkreuz in Gold) złoty, III Rzesza (#12)

    40,00 

    Krzyż Honorowy Niemieckiej Matki (niem. Ehrenkreuz der Deutschen Mutter), nazwa skrócona Krzyż Matki (Mutterkreuz) został ustanowiony 16 grudnia 1938 r. jako odznaczenie w formie orderu przez NSDAP . Miał on pełnić dla matek podobną funkcję jak Krzyż Żelazny dla żołnierzy, wspólnocie narodowej symbolizując Matkę wielodzietną uhonorowaną za swoje „życie i zdrowie”, zaangażowanie w poród i wychowanie dziecka. Adolf Hitler, w imieniu którego przyznano zaszczyt, opisał macierzyństwo jako „pole bitwy” kobiet. Tylko kilka matek odmówiło nagrody.

    Podobnie jak w przypadku zakonu wojskowego, istniały różne stopnie Krzyża Matki. Wartość została podzielona według liczby dzieci: matki z czwórką lub więcej dzieci otrzymały brązowy krzyż matki, dzieci z sześcioma i więcej dziećmi otrzymały srebrny, a ośmiorga i więcej dzieci otrzymało złoty krzyż matki. Składał się z wisiorka w kształcie krzyża ze swastyką pośrodku, otoczonego napisem „Matka Niemka”. Matki miały nosić nagrodę na niebiesko-białej wstążce na szyi lub jako miniaturowy krzyżyk na klapach podczas uroczystych okazji. Aby zachować dostojny charakter zaszczytu, niedopuszczalne było noszenie krzyża matki w życiu codziennym oraz w odzieży roboczej.

    Odznaczenie, wzorowane na krzyżu teutońskim (krzyżackim).

    Nadawano je w ramach tzw. „Wojny urodzeń” (Geburtenkrieg). Otrzymać go mogły tylko określone kobiety (spełniające m.in. kryteria rasowe). Z góry wykluczone były matki „aspołeczne”, jak również „rasowo” lub „umysłowo małowartościowe”.

    Każda posiadaczka Krzyża Matki miała prawo do publicznego pozdrowienia (tzw. salutu rzymskiego) od członków Hitlerjugend, preferencyjnego traktowania w urzędach i pierwszeństwa przy zajmowaniu miejsc w transporcie publicznym.
    Z drugiej strony, ludność prześmiewczo nazywała to odznaczenie „orderem króliczym”.

    Łącznie przyznano ponad 5,5 mln krzyży.

    (źródło: Wikipedia)

    Szybki podgląd
  • Szturmowa Odznaka Piechoty (Infanterie-Sturmabzeichen) - III Rzesza

    Szturmowa Odznaka Piechoty (Infanterie-Sturmabzeichen) – III Rzesza

    45,00 

    Szturmowa Odznaka Piechoty (niem. Infanterie-Sturmabzeichen) – niemiecka odznaka wojskowa nadawana za udział w ataku piechoty. Była nadawana rozkazem dowódcy pułku oficerom i żołnierzom, którzy uczestniczyli w co najmniej trzech atakach bojowych, na pierwszej linii frontu, z bronią w ręku począwszy od dnia 1 stycznia 1940 roku. Ataki musiały mieć miejsce w różnych dniach. Do ataków bojowych, w myśl rozkazu, zaliczono rozpoznanie, ataki i kontrataki, jeżeli w czasie ich trwania doszło do walki wręcz z wrogiem, która zakończyła się sukcesem.

    Odznaka została ustanowiona na podstawie rozporządzenia szefa Naczelnego Dowództwa Wojsk Lądowych gen. płk Walthera von Brauchitscha z dnia 20 grudnia 1939 roku jako wyróżnienie dla oficerów i żołnierzy piechoty i strzelców górskich za wzorowe zachowanie w czasie ataku. Po wprowadzeniu odznaki brązowej, odznakę tę nazywano odznaką srebrną.

    W dniu 1 czerwca 1940 roku nowym rozkazem uzupełniono statut odznaki wprowadzając odznakę Infanterie-Sturmabzeichen in Bronze, która miała być nadawana na tych samych zasadach z tym że miała być nadawana żołnierzom i oficerom piechoty zmotoryzowanej. Nadawana ona mogła być również oficerom i żołnierzom kompanii ciężkich karabinów maszynowych i oddziałów artylerii polowej i przeciwpancernej wchodzących w skład pułków piechoty i strzelców górskich, o ile wzięli oni udział w walce jako piechota. Ponadto na podstawie tego rozkazu odznaka mogła być również nadawaną zarówno srebrna jak i brązowa także żołnierzom Waffen-SS.

    W dniu 26 lutego 1941 roku kolejny rozkaz rozszerzył także tryb nadawania tej odznaki także na żołnierzy oddziałów artylerii przeciwlotniczej na podobnych zasadach jak innych oddziałów wsparcia piechoty. W dniu 12 listopada 1942 roku rozkazem ustalono, że odznaka srebrna może być nadawana także funkcjonariuszom policji Rezerwowych Batalionów Policji o ile walczyli na froncie.

    Odznaka zawieszana była bezpośrednio na mundur przy pomocy agrafki na wysokości kieszeni.

    Szybki podgląd
  • Srebrny Krzyż Niemiecki (Deutsches Kreuz) - III Rzesza

    Srebrny Krzyż Niemiecki (Deutsches Kreuz) – III Rzesza (#10)

    90,00 

    Krzyż Niemiecki (niem. Deutsches Kreuz) – odznaczenie ustanowione przez Adolfa Hitlera, 28 września 1941, jako odznaczenie wyższej rangi niż Krzyż Żelazny I klasy, ale niższej niż Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego. Występował w dwóch odmianach:złotej i srebrnej (co odpowiadało kolorom wieńca laurowego otaczającego swastykę). Złota wersja była znacznie powszechniejsza (około 38 000 nadań), gdyż wiązała się z bezpośrednimi czynami bojowymi, podczas gdy srebrna dotyczyła raczej zasług na polu wsparcia i była nadawana rzadziej (około 2000 razy). Pierwotnie był nagrodą za dzielność, później stał się odznaczeniem za zasłużoną służbę i jako taki, był traktowany jako kontynuacja Krzyża Zasługi Wojennej (Kriegsverdienstkreuz) z mieczami.
    (źródło: Wikipedia)

    Szybki podgląd
  • Odznaka Strzelecka wczesnego wzoru do sznura galowego - III Rzesza

    Odznaka Strzelecka Wyborowego wczesnego wzoru do sznura galowego – III Rzesza

    50,00 

    Sznury naramienne, stanowiące odznakę strzelecką, pojawiły się po raz pierwszy w armii niemieckiej już w 1894 roku. W styczniu 1928 roku wprowadzono w Reichswehrze innego typu oznaki strzelców wyborowych, były to srebrne paski długości 8 cm, naszywane na dole lewego rękawa kurtki (istniały 24 stopnie tej odznaki). System ten funkcjonował także w Wehrmachcie aż do 1936 roku, kiedy to rozkazem z dnia 29 czerwca wprowadzono na ich miejsce tradycyjne sznury strzeleckie. Otrzymywać je mogli żołnierze i podoficerowie za strzelanie z karabinu, lekkich i ciężkich karabinów maszynowych, dział przeciwpancernych, 20 mm dział przeciwlotniczych oraz dział piechoty.

    Noszony na prawym ramieniu sznur był to matowo srebrny warkocz przypinany jednym końcem pod naramiennikiem, drugim do guzika przy zapięciu kurtki (drugi od góry). Koniec przy naramienniku spleciony był w kształcie owalnej podkładki, na którą nakładało się metalową tarczkę, w zależności od posiadanej klasy (było ich 12). Naramienne sznury strzeleckie noszone były do wszystkich rodzajów mundurów, z polowym włącznie.

    Sznury strzeleckie dla wojska zostały pierwotnie wprowadzone rozporządzeniem z 29 czerwca 1936 r. i miały być noszone przez wszystkie stopnie kwalifikacyjne poniżej oficera. Można je było nosić z mundurem paradnym, meldunkowym, wychodzącym i strażnika, ale nie na płaszczu.

    Tarczka jest dość rzadka.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Strzelecka Piechoty Wehrmachtu do sznura galowego- III Rzesza

    Odznaka Strzelecka Piechoty Wehrmachtu do sznura galowego – III Rzesza

    60,00 

    Odznaka Strzelecka Piechoty Wehrmachtu stanowi część sznura do munduru galowego. W celu pobudzenia zainteresowania żołnierzy strzelectwem, a jednocześnie uznania umiejętności wprawnych strzelców, przyznano serię sznurów strzeleckich w różnych stopniach za umiejętności w strzelaniu z różnych broni. Sznury te, zostały wykonywane były z  linek aluminiowych plecionych z płaską blaszką lub odznaką ze stopu metalu o różnej konstrukcji noszoną na prawym ramieniu, trzymaną pod prawym paskiem naramiennym za pomocą małego szarego guzika. Drugi koniec sznura był przeciągnięty przez klatkę piersiową i przymocowany wewnątrz klapy tuniki do drugiego guzika od kołnierza bluzy.

    Sznury strzeleckie dla wojska zostały pierwotnie wprowadzone rozporządzeniem z 29 czerwca 1936 r. i miały być noszone przez wszystkie stopnie kwalifikacyjne poniżej oficera. Można je było nosić z mundurem paradnym, meldunkowym, wychodzącym i strażnika, ale nie na płaszczu.

    Szybki podgląd
  • Tarcza Motorowego Oddziału NSKK (Der Schild der NSKK Verkehrserziehungsdienst) - III Rzesza

    Tarcza Naramienna Motorowego Oddziału NSKK (Der Schild der NSKK Verkehrserziehungsdienst) – III Rzesza

    50,00 

    Narodowy Socjalistyczny Korpus Motorowy (NSKK) był następcą starszego Narodowo-Socjalistycznego Korpusu Samochodowego (NSAK), który istniał od momentu powstania 1 kwietnia 1930 r. Legendy o faktycznym powstaniu NSKK sięgają jednak aż do 1922 r. kiedy wydawca Völkischer Beobachter (People’s Observer), Dietrich Eckart, rzekomo kupił ciężarówki, aby SA mogła wykonywać swoje misje i transportować materiały propagandowe. Martin Bormann założył NSAK, który sam był następcą dywizjonów motorowych SA (Kraftfahrstaffeln).

    Hitler uczynił NSAK oficjalną organizacją nazistowską 1 kwietnia 1930 r. NSAK była odpowiedzialna za koordynację użytkowania przekazanych pojazdów silnikowych należących do członków partii, a później rozszerzyła się na szkolenie członków w zakresie umiejętności motoryzacyjnych. Adolf Hühnlein został mianowany dowódcą NSAK, który miał służyć przede wszystkim jako korpus zmotoryzowany Sturmabteilung (SA). Hühnlein stał się „jądrem” organizacji. Nazwę organizacji zmieniono na Narodowo-Socjalistyczny Korpus Motorowy (Nationalsozialistisches Kraftfahrkorps-NSKK), która stała się oficjalna 1 maja 1931 r. Była to zasadniczo organizacja paramilitarna z własnym systemem stopni paramilitarnych i najmniejsza z organizacji NSDAP.

    Pomimo stosunkowo mniejszych rozmiarów, kiedy naziści obchodzili Dzień Braunschweiger SA 18 października 1931 r., NSKK miała do dyspozycji ponad 5000 pojazdów do przemieszczania ludzi i materiałów. Głównym celem Korpusu było kształcenie jego członków w zakresie umiejętności motoryzacyjnych lub tego, co NSKK nazywało „sprawnością w zakresie umiejętności motoryzacyjnych” ( motorische Ertüchtigung ), ale transportował także urzędników NSDAP i SA. W połowie lat trzydziestych NSKK służyło również jako grupa pomocy drogowej, porównywalna do współczesnego American Automobile Association czy British Automobile Association.

    Członkostwo w NSKK nie wymagało żadnej wcześniejszej wiedzy o samochodach. Uważano, że szkolenie w NSKK nadrobi wszelkie wcześniejsze braki w wiedzy. NSKK przestrzegała jednak nazistowskiej doktryny rasowej i sprawdzała swoich członków pod kątem cech aryjskich. Pod kierownictwem policji wielu ludzi NSKK stacjonowało na skrzyżowaniach i szkoliło się w kierowaniu ruchem. 20 lipca 1934 r., trzy tygodnie po wielkiej czystce, jakiej SA doznała podczas Nocy Długich Noży, NSKK została oddzielona i awansowana do niezależnej organizacji NSDAP.

    Od 1935 roku NSKK szkoliło również załogi czołgów i kierowców armii niemieckiej. NSKK miała dwa „mniejsze oddziały” w ramach organizacji znanej jako Motor-Hitler Youth (Motor-Hitlerjugend; Motor-HJ) i Naval NSKK (Marine-NSKK). Oddział Motor-HJ został utworzony przez Lidera Młodzieży Baldura von Schiracha po tym, jak został członkiem NSKK. Eksploatowała 350 własnych pojazdów do celów edukacyjnych i szkoleniowych. Marynarka Wojenna NSKK przeszkoliła mężczyzn w zakresie obsługi i konserwacji łodzi. Podczas Igrzysk Olimpijskich w Berlinie w 1936 r. NSKK przejęła odpowiedzialność za różnorodne zadania transportowe, udowadniając swoją skuteczność w propagandzie politycznej, przewożąc zagranicznych gości na wyznaczone wycieczki.

    Do 1938 roku członkowie NSKK przechodzili szkolenie mechaniczne i operacyjne dotyczące zarówno pojazdów cywilnych, jak i wojskowych. Z czasem szkolenie w szkołach NSKK skupiło się przede wszystkim na zadaniach związanych z wojskiem. Za zasługi dla NSKK i częściowo dzięki ogólnemu sukcesowi NSKK, Hühnlein awansował na stanowisko Reichsleitera NSDAP w 1938 r. Hühnlein był NSKK Korpsführer (dowódcą korpusu) od 1931 r. do śmierci w 1942 r., kiedy Kraus przejął władzę.

    Szybki podgląd
  • Złota odznaka I stopnia NSDAP za 25 lat służby - III Rzesza

    Złota odznaka I stopnia NSDAP za 25 lat służby – III Rzesza

    55,00 

    Nagroda Dienstauszeichnung der NSDAP została przekazana dekretem z 2 kwietnia 1939 r. przez kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera za zasługi dla wszystkich członków partii, niezależnie od tego, czy byli liderami grupy, czy tylko członkami. Fuhrer chciał w ten sposób docenić wieloletnią lojalną pracę w służbie NSDAP. Nie miało znaczenia, czy praca ta miała charakter etatowy, czy wolontariacki. Nagroda za usługi przyznawana była w 3 stopniach. Pierwszy poziom był złotym krzyżem z białymi emaliowanymi ramionami krzyża, drugi poziom był srebrnym krzyżem z niebieskimi emaliowanymi ramionami krzyża, a trzeci poziom to brązowy krzyż bez emalii. Złoto przyznano po 25 latach, srebro po 15 latach, a brąz po 10 latach wiernej służby. Wykonano okazy z lekko zakrzywionymi ramionami krzyża i płaskimi krzyżami.

    Nagroda za służbę była noszona na dużej sztabie medalowej. Niezwykłe było to, że kobiety nosiły nagrodę na szyi na wstążce o szerokości 15 mm (tak jak w przypadku Krzyża Matki). Tylko odpowiednie wstążki były noszone na małej sztabce medalowej. Jeśli przyznano wyższy poziom, niższy poziom nie musiał być odrzucany, można go było kontynuować.

    źródło: Internet

     

    Szybki podgląd
  • Brązowy Krzyż Hiszpanii (Bronze Spanienkreuz mit Schwertern) - III Rzesza

    Brązowy Krzyż Hiszpanii (Bronze Spanienkreuz mit Schwertern) – III Rzesza (#16)

    55,00 

    Krzyż Hiszpanii (niem. Spanienkreuz) – niemieckie odznaczenie wojskowe ustanowione przez Adolfa Hitlera 14 kwietnia 1939 roku w celu nagrodzenia żołnierzy walczących w ramach Legionu Condor w hiszpańskiej wojnie domowej.

    Krzyż został ustanowiony w trzech klasach – złotej, srebrnej i brązowej, a każda z nich posiada dwie wersje – złota z mieczami i brylantami oraz z mieczami, srebrna z mieczami i bez mieczy, brązowa z mieczami i bez mieczy.

    Krzyż z mieczami był nadawany żołnierzom Legionu Condor oraz marynarzom Kriegsmarine uczestniczącym w bezpośrednich walkach. Przy czym:

    – Złoty z mieczami i brylantami – nadawany był za szczególne i wzorowe wykonywanie zadań bojowych. Nadano 28 krzyży.
    – Złoty z mieczami – za wykazane męstwo i odwagę w walce. Nadano 1126 krzyży.
    – Srebrny z mieczami – za udział w walce mającej decydujące znaczenie dla losów wojny. Nadano 8304 krzyże.
    – Brązowy z mieczami – za udział w walce. Nadano 8462 krzyże.

    Krzyż bez mieczy był nadawany żołnierzom, marynarzom i osobom cywilnym, które przez co najmniej trzy miesiące współdziałały z Legionem Condor lub marynarką wojenną na terenie Hiszpanii, lecz nie brały udziału w bezpośrednich walkach. Nadano 327 Srebrnych i 7869 Brązowych Krzyży bez mieczy.

    Noszony był bezpośrednio na bluzie na piersi po prawej stronie. Krzyż był nadawany w latach 1939–1940 i łącznie nadano 26 056 krzyży.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Oddziałów Szturmowych NSDAP Breslau - III Rzesza

    Odznaka Oddziałów Szturmowych NSDAP Breslau – III Rzesza

    45,00 

    Odznaka ze zlotu bojówek NSDAP we Wrocławiu w 1933 roku. SA (niem. Sturmabteilung) były to oddziały szturmowe NSDAP powstały w 1920 roku jako gwardia nazistów. Te brutalne bojówki zabezpieczały wiece partyjne hitlerowców oraz ochraniały samych „brunatnych” partyjniaków. W 1934 roku liczba szeregowych SA – manów przekroczyła 3.2 mln. Oddziały Szturmowe służyły Hitlerowi za broń przeciw wszystkim oponentom politycznym – socjaldemokratom i komunistom. W dalszej perspektywie szczuto nimi Żydów, Romów i wszystkich tych, który nie pasowali do „wspólnoty narodowej” (Volksgemeinschaft). SA jako zbrojne ramię partii pełniło rolę miecza i tarczy nazistów w Niemczech, zwłaszcza w bijatykach z komunistami.

    Ta organizacja paramilitarna miała wielkie znaczenie społeczne, które doskonale wykorzystali hitlerowcy. SA tworzyła wspólnotę ludzi wyznających jedną ideologię – nazizm. Ich wodzem był Adolf Hitler, ikona i jedyny sternik ruchu hitlerowskiego. Dyscyplina i podkreślanie moralnego wymiaru organizacji przyciągały młodych ludzi, którzy mieli problem w życiu. SA odpowiadała na potrzebę tysięcy młodych Niemców – mówiła im: jesteście potrzebni i coś znaczycie! Inicjatywa, mundury, walka, braterstwo i wspólna idea były atrakcyjne dla synów z mieszczańskich rodzin. Ich wrogami stawali się najczęściej młodzi komuniści z rodzin robotniczych (odpowiednikiem SA u komunistów był Roter Frontkämpferbund – RFB).

    Wrocław (Breslau), stolica regionu śląskiego (Schlesien), był na początku lat 30-tych metropolią, liczącą 625 tys. mieszkańców. Kryzys ostatnich lata Republiki Weimarskiej widoczny był również w mieście: wysokie bezrobocie we Wrocławiu wynosiło ok. 25%, a na tle ekonomicznego kryzysu, radykalne partie polityczne zyskiwały znacznie na poparciu. Wybuchy przemocy w sporach między zwolennikami różnych partii dominowały co raz bardziej. Już przed dojściem do władzy nazistów w styczniu 1933 roku, życie publiczne w mieście było zakłócane terrorem ze strony nazistowskich bojówek. W tym roku również Kanclerzem Niemiec został Adolf Hitler a Wrocław staje się fortecą partii NSDAP.

    źródło: Internet

    Szybki podgląd
  • Odznaka za rany (Verwundetenabzeichen) 20 lipca 1944 - III Rzesza

    Odznaka za rany (Verwundetenabzeichen) 20 lipca 1944 – III Rzesza

    55,00 

    Odznaka za rany stworzona przez cesarza Wilhelma II w 1918 roku i przyznawano w trzech podstawowych wersjach: złota, srebrna oraz czarna. Odznaka za Rany 20 lipca 1944 została stworzona w sierpniu 1944 dla osób, które ucierpiały w zamachu na Hitlera (zostały ranne lub zabite). Pod hełmem napisane jest: „20 lipca 1944” i pod spodem jest podpis Adolfa Hitlera. 2 września 1944 na ceremonii odznakę przyznano 25 osobom (wliczając Hitlera).

    Odznakę za ranę z 20 lipca 1944 r. wydano tylko osobom rannym podczas nieudanego zamachu na życie Adolfa Hitlera w kwaterze głównej Wilczego Szańca w Rastenburgu w Prusach Wschodnich (obecnie Kętrzyn). W chwili wybuchu bomby obecnych było dwudziestu czterech mężczyzn; jeden oficer zginął, a trzech zmarło odniesionych ran w krótkim czasie. Następnie Hitler nakazał przyznanie specjalnej odznaki na ranę upamiętniającą to wydarzenie, ponieważ wierzył, że „los zainterweniował” w jego sprawie.
    Odznaka za rany z 20 lipca jest wzorowana na zwykłej odznace za rany, ale hełm jest nieco wyższy i większy; nosi również datę „20 lipca 1944” i faksymile podpisu Hitlera pod hełmem i datą. Odznaki za rany 20 lipca zostały wykonane we wszystkich trzech gatunkach czerni, srebra i złota. Odbiorcy, którzy już wcześniej otrzymali regulaminowe Odznaki za Rany, otrzymali Odznakę za Rany 20 lipca w wyższej klasie.

    Hitler wręczył ocalałym specjalną odznakę za ranę, a także unikalny dokument nagrody. Pierwsze odbyły się 20 sierpnia 1944 r. podczas uroczystości. Cztery pośmiertne nagrody wręczono żonom laureatów. Chociaż Hitler został ranny w bombardowaniu, nie dał sobie żadnej z tych odznak. Hitler zdobył własną odznakę za rany (czarną) podczas I wojny światowej, 18 maja 1918 r.
    Odznaka zastąpiła podstawową Odznakę za Rany 1939 na osobach, którym wręczono Odznakę 20 lipca. Należy jednak zauważyć, że ta odznaka była bardziej osobistym prezentem od Hitlera dla zaangażowanych osób i miała być cenną, jednorazową pamiątką z doniosłego wydarzenia historycznego. Odznaczeni odznaką za ranę z 20 lipca mogli otrzymać odznakę za ranę z 20 lipca na wyższą, jeśli zdobyli wyższe oceny odznaki za rany. Konteradmirał Hans-Erich Voss ostatecznie otrzymał Odznakę za Rany 20 lipca we wszystkich trzech klasach, zdobywając ją w kolorze czarnym 20 lipca 1944 r. i dwukrotnie ulepszając ją za kolejne rany.

    Szybki podgląd
  • Polski Orzełek Legionowy wz. 1919 napis Warszawa, na pin

    Polski Orzełek Legionowy wz. 1919 napis Warszawa, na pin

    9,00 

    Polski Orzełek Legionowy przedwojenny (replika) na szpilkę (pin) napis Warszawa, kolor stary mosiądz.

    Szybki podgląd
  • Odznaka do munduru Waffen SS z czaszką i napisem - III Rzesza

    Odznaka do munduru Waffen SS z czaszką i napisem – III Rzesza

    55,00 

    Przypinka przeznaczona do noszenia na mundurze wyjściowym Waffen SS do przypięcia po prawej stronie marynarki. Na metalowej przypince na centralnej wstążce widnieje motto Waffen SS: MEINE EHRE TREIS (Mój honor to lojalność).

    Podczas II wojny światowej Waffen-SS rozrosło się z trzech pułków do ponad 38 dywizji i służyło u boku Heer (regularnej armii niemieckiej), Ordnungspolizei (policji w mundurze) i innych jednostek bezpieczeństwa. Przed wojną znajdował się pod kontrolą SS Führungshauptamt (biura dowodzenia operacyjnego SS) pod dowództwem Reichsführera-SS Heinricha Himmlera. Wraz z wybuchem II wojny światowej kontrolę taktyczną sprawowało Naczelne Dowództwo Sił Zbrojnych (OKW), a część jednostek podporządkowano Kommandostab Reichsführer-SS (Sztab Dowództwa Reichsführer-SS) bezpośrednio pod kontrolą Himmlera.

    Początkowo, zgodnie z polityką rasową nazistowskich Niemiec, członkostwem mogły być wyłącznie osoby pochodzenia germańskiego (tzw. pochodzenia aryjskiego). W 1940 r. częściowo złagodzono zasady, a później zezwolono na tworzenie jednostek składających się głównie lub wyłącznie z ochotników i poborowych z zagranicy. Te jednostki SS składały się z mężczyzn, głównie spośród obywateli okupowanej Europy. Pomimo złagodzenia przepisów Waffen-SS w dalszym ciągu opierała się na rasistowskiej ideologii nazizmu, a etnicznym Polakom (postrzeganym jako podludzie) zabroniono wstępu do tych formacji.

    W powojennych procesach norymberskich Waffen-SS uznano za organizację przestępczą ze względu na jej powiązania z partią nazistowską oraz udział w licznych zbrodniach wojennych i zbrodniach przeciw ludzkości. Byłym członkom Waffen-SS odmówiono wielu praw przyznanych weteranom wojskowym. Wyjątek zrobiono dla poborowych Waffen-SS, którzy zostali zwolnieni, ponieważ nie byli ochotnikami. Około jedną trzecią wszystkich członków stanowili poborowi.

    Szybki podgląd
  • Złoty Krzyż Virtuti Militari IV Klasy 1792 - Księstwo Warszawskie

    Złoty Krzyż Virtuti Militari IV Klasy 1792 – Księstwo Warszawskie (#17)

    50,00 

    Order Wojenny Virtuti Militari (VM, łac. Męstwu wojskowemu – (cnocie) dzielności żołnierskiej) – najwyższe polskie odznaczenie wojenne, nadawane za wybitne zasługi bojowe.
    Jest jednym z najstarszych orderów wojennych na świecie. Ustanowiony przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego 22 czerwca 1792 dla uczczenia zwycięstwa w bitwie pod Zieleńcami po rozpoczęciu wojny polsko-rosyjskiej przeciwko interwencji Imperium Rosyjskiego i konfederacji targowickiej, a w obronie Konstytucji 3 maja.

    Dewiza orderu brzmi: Honor i Ojczyzna.

    Order był nadawany w okresie Księstwa Warszawskiego. Po utworzeniu tzw. Królestwa Kongresowego order, zachowując swój statut, otrzymał nazwę Order Wojskowy Polski. Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku Sejm Ustawodawczy na mocy Ustawy z dnia 1 sierpnia 1919 roku wskrzesił order, nadając mu nazwę Orderu Wojskowego Virtuti Militari. Obecnie order może być nadawany podczas wojny lub 5 lat po jej zakończeniu przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na wniosek Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari.

    Łączna liczba odznaczonych wynosi ponad 26 tysięcy.

    Okres 1792–1794

    Król Polski Stanisław August Poniatowski wprowadził Order Wojskowy 22 czerwca 1792 roku, pismem skierowanym do dowódcy wojska koronnego generała lejtnanta ks. Józefa Poniatowskiego, niedługo po rozpoczęciu wojny polsko-rosyjskiej przeciwko konfederacji targowickiej w obronie Konstytucji 3 Maja i po interwencji wojska Rosji cesarzowej Katarzyny II, jednak w tym czasie wprowadził order bez sformalizowanej instytucji, którą myślał stworzyć.

    W raporcie pisanym do króla po zwycięskiej bitwie pod Zieleńcami w dniu 18 czerwca 1792 roku, dowodzący nią książę Józef Poniatowski zażądał szybkiego wprowadzenia nowego orderu wojennego. W raporcie przesłanym królowi wręcz domagał się stworzenia orderu wojennego w szybkim trybie, co pozwoliłoby podnieść morale w wojsku. Myślał już o tym wcześniej, spoglądając ku innym krajom europejskim od lat przyznającym odznaczenia.

    Wręczenie medali nastąpiło 25 czerwca 1792 roku w Ostrogu na Wołyniu, gdzie znajdował się obóz wojsk Rzeczypospolitej. Udekorowano nimi 15 oficerów i żołnierzy biorących udział w bitwie pod Zieleńcami. Miał on wtedy dwie klasy:

    – złotą – dla generałów i oficerów;
    – srebrną – dla podoficerów i szeregowych.

    Między 10 a 28 sierpnia 1792 roku, gdy do Warszawy powrócił ks. Józef Poniatowski, ustanowiono utajniony przed konfederatami targowickimi statut orderu (nigdy nie został opublikowany), opracowany na podstawie statutu austriackiego Orderu Wojskowego Marii Teresy, który nazwano Order Krzyża Wojskowego. Miał dzielić się na pięć klas, z czego trzy pierwsze miały formę orderową, a dwa pozostałe medalową:

    – I klasa – Krzyż Wielki z Gwiazdą,
    – II klasa – Krzyż Komandorski,
    – III klasa – Krzyż Kawalerski,
    – IV klasa – Medal Złoty,
    – V klasa – Medal Srebrny.

    źródło: Wikipedia

    Szybki podgląd
  • Medal za Kampanię Zimową na Wschodzie 1941/1942 (Medaille „Winterschlacht im Osten 1941/42) - III Rzesza

    Medal za Kampanię Zimową na Wschodzie 1941/1942 (Medaille „Winterschlacht im Osten 1941/42) – III Rzesza

    55,00 

    Medal Zimowy z bitwę na Wschodzie (Medal Wschodni) – niemieckie odznaczenie wojskowe, nadawane żołnierzom Wehrmachtu i ich sprzymierzeńcom, którzy zasłużyli się w walkach na froncie wschodnim w czasie mroźnej, rosyjskiej zimy na przełomie lat 1941/1942. Medal Winterschlacht im Osten 1941/42, znany również jako Ostmedaille, został nadany dekretem kanclerza Rzeszy Hitlera z dnia 26 maja 1942 r. Miał on wyrażać wspaniałe wyniki żołnierzy pierwszej linii w zimowej bitwie na wschodzie z bolszewickim wrogiem. Decydujący był okres od 15 listopada 1941 do 14 kwietnia 1942 roku. Wyznaczony obszar znajdował się na wschód od obszarów Wehrmachtu na Ukrainie i Ostlandii oraz na wschód od granicy fińsko-rosyjskiej. Odznaczenie to przyznawano nie tylko członkom Wehrmachtu, ale także zagranicznym członkom Wehrmachtu, a później także zagranicznym ochotnikom z okupowanych terenów wschodnich oraz kobietom i robotnikom fabrycznym. Warunkiem było między innymi 14 dni udziału w walkach w rejonie, 30 lotów nieprzyjaciela, rany lub odmrożenia czy 60 dni próby w innej misji w tym czasie i we wspomnianym rejonie wschodnim. Możliwe było również przyznanie nagrody poległym i zaginionym. Medal został następnie wysłany do pogrążonych w żałobie.

    Początkowo Adolf Hitler ogłosił konkurs na wykonanie projektu Medalu za Kampanię Zimową na Wschodzie 1941/1942. Jednakże żaden z 96 projektów, zgłoszonych przez wybitnych profesorów, nie odpowiadał wyobrażeniom Führera. Ostatecznie medal zaprojektował SS-Unterscharführer Ernst Krause, członek komórki odpowiedzialnej w Waffen-SS za propagandę i korespondent wojenny przy 1 Dywizji SS Leibstandarte Adolf Hitler. W 1942 dwudziestodwuletni Krause zaprezentował swoje prace na wielkiej niemieckiej wystawie sztuki. Wtedy to właśnie młody artysta zwrócił na siebie uwagę Hitlera obrazem, przedstawiającym grupę członków dywizji LSSAH odznaczonych Krzyżami Rycerskimi.

    Przy oficjalnych okazjach medal mógł być noszony zawieszony na wstążce lub jako jeden z wielu – w grupie innych odznaczeń. Na co dzień osoba odznaczona Ostmedaille mogła nosić wstążkę medalu przeciągniętą przez drugą dziurkę na guzik kurtki munduru albo prezentować wstążkę odznaczenia na klamrze orderowej, nad kieszenią po lewej stronie klatki piersiowej.

    Szybki podgląd
  • Odznaka byłych żołnierzy Der Stahlhelm 1918 (Der Stahlhelm, Bund der Frontsoldaten 1918)

    Odznaka byłych żołnierzy Der Stahlhelm 1918 (Der Stahlhelm, Bund der Frontsoldaten 1918)

    35,00 

    Der Stahlhelm, Bund der Frontsoldaten, powszechnie znany jako Der Stahlhelm (Stalowy hełm), była niemiecką organizacją byłych żołnierzy z I wojny światowej istniejącą od 1918 do 1935 roku. Wchodziła w skład „Czarnej Reichswehry” i w schyłkowym okresie Republiki Weimarskiej działała jako paramilitarne skrzydło Monarchistycznej Niemieckiej Narodowej Partii Ludowej (DNVP), umieszczane na zebraniach partyjnych na stanowiskach uzbrojonych ochroniarzy (Saalschutz).

    Der Stahlhelm zostało założone 25 grudnia 1918 roku w Magdeburgu. Liga była od początku punktem zbornym sił odwetowych i nacjonalistycznych. W organizacji dominował światopogląd zorientowany na poprzedni reżim cesarski i monarchię Hohenzollernów.

    Chociaż Der Stahlhelm był oficjalnie podmiotem bezpartyjnym i ponadpartyjnym, po 1929 roku nabrał charakteru antyrepublikańskiego i antydemokratycznego. Jej celem była dyktatura niemiecka, przygotowanie programu odwetowego i ukierunkowanie lokalnej akcji antyparlamentarnej. Ze względów politycznych jej członkowie odróżnili się od partii nazistowskiej (NSDAP) jako „niemieccy faszyści”.

    Po przejęciu władzy przez nazistów 30 stycznia 1933 r. nowe władze wezwały do połączenia się z partyjną organizacją paramilitarną Sturmabteilung (SA). Der Stahlhelm nadal starał się zachować dystans wobec nazistów.

    W dniu 27 kwietnia 1933 r. Seldte oficjalnie ogłosił Der Stahlhelm podporządkowanym dowództwu Hitlera. Próby integracji Der Stahlhelm przez nazistów zakończyły się sukcesem w 1934 r. W trakcie „dobrowolnego” procesu Gleichschaltung organizacja została przemianowana na Nationalsozialistischer Deutscher frontkämpfer-Bund (Stahlhelm) Narodowo-Socjalistyczna Niemiecka Federacja Kombatantów (NSDFBSt), podczas gdy duże części zostały włączone do SA jako kontyngenty Wehrstahlhelm, Reserve I i Reserve II.

    Pozostałe lokalne grupy NSDFBSt zostały ostatecznie rozwiązane dekretem Adolfa Hitlera z 7 listopada 1935 r. Rywal Seldte, Duesterberg, został internowany w obozie koncentracyjnym Dachau w noc długich noży na początku lipca 1934 r., Ale wkrótce potem został zwolniony.

    Listopad 1933 przyniósł wprowadzenie przez Der Stahlhelm odznaki za długoletnie członkostwo. Stowarzyszenie wspierało Hitlera w czasie jego walki o władzę i takowa nagroda mogła być noszona. Stworzono kilka wersji odznaki z różnymi datami wstąpienia do organizacji. Daty te biegły od 1918 roku (siedemnastu odbiorców) do 1932r.

    Szybki podgląd
  • Germańska Brązowa Runa Mocy (Germanische Leistungsrune in Bronze)

    Germańska Brązowa Runa Mocy (Germanische Leistungsrune in Bronze) – III Rzesza

    60,00 

    Podczas II wojny światowej germańska runa wydajności była nagrodą dla członków Waffen-SS zgodnie z ideologią narodowosocjalistyczną. Została podarowana przez Reichsführera SS Heinricha Himmlera 15 sierpnia 1943 roku i przedstawia Runę Zwycięstwa SS na swastyce.

    Ta odznaka została przyznawana była na poziomie brązowym i srebrnym po trzyetapowym teście składającym się z:

    – wykonaniu konkretnych zadań,
    – sprawdzenia wydajności zespołu,
    – przejścia egzaminu ideologicznego (egzamin 2 godz., egzamin ustny)Zgodnie z założeniem odznaka była „zachętą do treningu fizycznego i wojskowego w duchu światopoglądu narodowosocjalistycznego oraz potwierdzeniem dobrowolnego zaangażowania się w germańską wspólnotę losu”.

    Ponieważ Runa Zwycięstwa, obok swastyki, jest symbolem, który najwyraźniej wskazuje idee narodowosocjalistyczne, używanie tego znaku jest w Niemczech karalne.

    Szybki podgląd
  • Medal III stopnia za 8-letnią wierną służbę w SS (SS-Dienstauszeichnung 3. Stufe für 8 Jahre) - III Rzesza

    Brązowy medal III stopnia za 8-letnią wierną służbę w SS (SS-Dienstauszeichnung 3. Stufe für 8 Jahre) – III Rzesza

    55,00 

    Odznaczenia za zasługi dla SS wręczono pierwszy raz 30 stycznia 1938 r., w 5. rocznicę przejęcia władzy przez narodowych socjalistów, kanclerza Adolfa Hitlera. Do nagrody wyznaczone były wszystkie stowarzyszenia oddziałów dyspozycyjnych SS, stowarzyszenia Totenkopf i szkoły SS Junker. W dniu 21 października 1938 r. w drodze rozporządzenia określono wygląd odznaczenia za zasługi.

    Nagroda składała się z 4 poziomów.

    I stopień przyznawano po 25 latach służby,
    II stopień po 12,
    III stopień po 8,
    IV stopień po 4 latach lojalnej służby.

    I i II etap to krzyże w kształcie swastyki o wymiarach 37 x 37 mm, złocone lub posrebrzane. Poziomy 3 i 4 są w formie medalowej. Na wstążkach 1. i 2. poziomu znajdują się 2 Runy Zwycięstwa wyhaftowane w odpowiednim kolorze złotym lub srebrnym.

    Jak wszystkie odznaczenia służbowe w latach 1933-1945, odznaczenie SS noszono na wstędze chabrowej na lewej piersi lub na belce medalowej, przy czym wstęga II i I stopnia przedstawiała tkane runy w wskazanym kolorze (srebrny lub złoty). Gdy przyznawano wyższą nagrodę za zasługi, niższa miała być odrzucana, ale pozostawała własnością osoby, której ją powierzono.

    Do 1945 roku nie wprowadzono żadnych dalszych zmian. Dokładnych numerów nagród nie można już określić, ponieważ była to nagroda masowa. Jednak największą liczbę nagród uzyskano w czwartym i trzecim etapie. Poziom 2 i 1 był noszony w rzadkich przypadkach przez tak zwanych starych wojowników. Odznakę za służbę SS można było również nosić na równi z odznaką za służbę Wehrmachtu.

    Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., t. 4, 2001.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Gau dla członków NSDAP od 1925 roku (Gau-Abzeichen für Mitglieder der NSDAP seit 1925) - III Rzesza

    Odznaka Gau dla członków NSDAP od 1925 roku (Gau-Abzeichen für Mitglieder der NSDAP seit 1925) – III Rzesza

    60,00 

    Około 1933 roku niektórzy gauleiterowie podarowali tradycyjną odznakę Gau członkom NSDAP, którzy należeli do partii od 1923 lub 1925 roku. Obejmowały one Gau Saksonii, Gau Bawarii Ostmark, Gau Frankonii, Gau z Halle-Merseburg, Gau z Hesji-Nassau, Gau z Magdeburga-Anhalt i Gau z Meklemburgii-Lubeki.

    Odznaka honorowa została po raz pierwszy przyznana w Saksonii. Pozostałe dzielnice wprowadziły odznakę nieco później, opartą na tym samym wzorze. Inni Gaue stworzyły własne tradycje Gau lub dekoracje Gau. Nie są znane dokładniejsze postanowienia dotyczące nagrody.

    Warunkiem uzyskania odznaki z rokiem 1923 było członkostwo w NSDAP przed 9 listopada 1923 r. Od ponownego ustanowienia 27 lutego 1925 r. warunkiem uzyskania odznaki z rokiem 1925 jest udokumentowane członkostwo. W Saksonii nagroda odbyła się z kartą nośną podpisaną przez Gauleitera Mutschmanna. Drugi Gaue prawdopodobnie przyjął to podejście.

    Odznaka Gau była noszona po lewej stronie klatki piersiowej. Członkowie NSDAP, którzy posiadali Złotą Odznakę Honorową NSDAP, mogli nosić tylko jedną z dwóch odznak. Jednoczesne noszenie kilku odznak Gau lub Złotej Odznaki Honorowej NSDAP było zabronione.

    Jako jedyny producent znany jest R. Wächtler & Lange z Mittweida. Istnieją odznaki z pinami dwużyłowymi i jednodrutowymi. Znane są również odznaki z emaliowanymi lub malowanymi swastykami. Dokładne numery nagród nie są znane.

    Źródło: J.Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., t. IV.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Schnellboot Kriegsmarine II wersja (Schnellboot-Kriegsabzeichen 2. Form)

    Odznaka Schnellboot Kriegsmarine II wersja (Schnellboot-Kriegsabzeichen 2. Form) – III Rzesza

    55,00 

    Odznaka wojenna Schnellboot została podarowana przez Wielkiego Admirała Raedera, Naczelnego Dowódcę Marynarki Wojennej, 30 maja 1941 roku w uznaniu umiejętności żeglarskich i bezwzględnej woli służby w bitwach z angielskimi okrętami wojennymi.

    Uprawnieni do otrzymania byli członkowie załogi i ofiary łodzi torpedowych, którzy wyróżnili się dobrym przywództwem i rozmieszczeniem na co najmniej 12 patrolach. Istniały wyjątki w przypadku szczególnie wybitnych indywidualnych czynów lub obrażeń spowodowanych wpływem wroga.
    Członkowie załogi Schnellboots, którzy posiadali odznakę wojenną niszczyciela za służbę na Schnellboots, mogli ją wymienić na odznakę wojenną Schnellboot. I odwrotnie, marines, którzy mieli odznakę niszczyciela, a następnie spełnili wymagania dotyczące łodzi motorowych, również mogli otrzymać odznakę łodzi motorowej.

    Tak się złożyło, że marynarze mogli mieć zarówno odznakę niszczyciela, jak i motorówki. 28 stycznia 1943 r. wprowadzono II wersję odznaki Schnellboot-Kriegsabzeichen. Do wymiany nie doszło. Uderzające różnice to kształt łodzi i fal, które teraz wystają poza krawędź, oraz bardziej wyeksponowana została swastyka.

    Oba projekty są autorstwa Peekhaus. Szczególną formą jest odznaka z brylantami, która po raz pierwszy została przyznana w 1942 roku. Tylko 8 nagród jest udokumentowanych.

    Szybki podgląd
  • GAU - Odznaka Honorowa Sudetów (GAU-Ehrenzeichen Sudetenland) - III Rzesza

    GAU – Odznaka Honorowa Sudetów 1938 (GAU-Ehrenzeichen Sudetenland 1938) – III Rzesza

    60,00 

    Sudetenland Gau Medal of Honor został ufundowany przez gauleitera Konrada Henleina. Gau powstała dopiero w 1938 roku po aneksji Sudetów 3 października 1938 roku. Fundacja została wcześniej zgłoszona i zatwierdzona przez kierownictwo NSDAP Rzeszy.

    Nadawany był prawdopodobnie zasłużonym działaczom partyjnym okręgu. Dokładne ustalenia nie są znane. Nagrodę przyznał Gauleiter. Podobnie jak w przypadku innych okręgów można przypuszczać, że wydano świadectwo własności, w którym widniał numer członkowski NSDAP. Certyfikat był formalnie pozwoleniem na noszenie. Ponieważ odznaka jest niezwykle rzadka, nie można tego udowodnić. Dobrze znane odznaki honorowe również nie mają numerów maturalnych, jak to zwykle bywa w przypadku innych odznak honorowych Gau. Był noszony po lewej stronie klatki piersiowej pod Żelaznym Krzyżem, jeśli był obecny.

    Henlein (6 maja 1898 – 10 maja 1945) był sudeckim niemieckim politykiem nazistowskim. Po pracy na pełen etat w Niemieckim Związku Gimnastycznym, którym kierował od 1931 roku, założył w 1933 roku Sudecki Niemiecki Front Krajowy. Później wyłoniła się z tego Partia Niemców Sudeckich. Poprzez bliskie kontakty z NSDAP wspierano i promowano starania o aneksję. Henlein wywołał powstanie 1 września 12 i 13 września 1938 roku. Po represji zbiegł do Niemiec, gdzie utworzył i dowodził Sudeckim Niemieckim Freikorpsem. Freikorps był już podporządkowany SS. 26 stycznia 1939 wstąpił do NSDAP, a później także do SS. Henlein pełnił funkcję Reichsstatthaltera i gauleitera NSDAP. Do 1945 był posłem narodowosocjalistycznego Reichstagu. Popełnił samobójstwo w amerykańskiej niewoli.

    Źródło: J.Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., t. IV, Wikipedia.

    Szybki podgląd
  • Odznaka floty pełnomorskiej niemieckiej marynarki wojennej (Kriegsmarine Abzeichen der Hochseeflotte) - III Rzesza

    Odznaka floty pełnomorskiej niemieckiej marynarki wojennej (Kriegsmarine Abzeichen der Hochseeflotte) – III Rzesza

    60,00 

    Odznaka Ciężkiej Floty była głównie przeznaczona dla załóg pancerników i krążowników, ale także innych okrętów uczestniczących w bitwie morskiej. Automatycznie przyznawana była pośmiertnie poległym w boju lub rannym. Marynarzom krążowników i pancerników odznakę przyznawał dowódca zespołu operacyjnego (flotylli) a pozostałym kwatera główna Kriegsmarine. Odznaka została ustanowiona pod kierownictwem Admirała Ericha Raedera, szefa sztabu Kriegsmarine, 30 kwietnia 1941 roku dla biorących udział w operacjach morskich, głownie przeciwko Royal Navy, marynarzy Kriegsmarine. Projekt odznaki opracował a także był jej głównym producentem Adolf Bock z Berlina.Ciekawostką jest fakt nadawania odznaki przed jej oficjalnym ustanowieniem w kwietniu 1941 roku.

    Kryteria przyznawania :
    – 12 tygodni służby na pancerniku lub krążowniku oraz nienaganna postawa.

    Kryteria były zaniżane w następujących przypadkach:
    – dla poległych lub rannych podczas misji morskiej
    – uczestnictwo w misji morskiej zakończonej sukcesem
    – uczestnictwo w operacji „Rawalpindi” lub „Jan Mayen”

    Nosiło się ją standardowo na lewej kieszeni na piersi poniżej Krzyża Żelaznego 1 Klasy jeśli posiadacz odznaki był nim już wcześniej udekorowany.

    Szybki podgląd
  • Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z liśćmi dębu(Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub) - III Rzesza

    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z liśćmi dębu (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub) – III Rzesza (#6)

    60,00 

    Krzyż Rycerski, właśc. Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (niem. Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes, RK) – niemiecki order, najwyższe odznaczenie wojskowe okresu III Rzeszy. Stanowił rozszerzenie klas Krzyża Żelaznego.

    Krzyż Rycerski został ustanowiony na początku II wojny światowej, 1 września 1939, przez Adolfa Hitlera. Początkowo stanowił on jedną klasę Krzyża Żelaznego, między Krzyżem Żelaznym I klasy a Krzyżem Wielkim Krzyża Żelaznego. W toku wojny ustanowiono dalsze cztery klasy Krzyża Rycerskiego: 3 czerwca 1940 Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, a 28 września 1941 Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami oraz z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami. Najwyższa klasa, Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami, została ustanowiona 29 grudnia 1944.

    Krzyż Rycerski został ustanowiony w celu wypełnienia luki pomiędzy istniejącymi już wcześniej w historii orderami: Krzyżem Żelaznym a Krzyżem Wielkim Krzyża Żelaznego. Podobnym orderem istniejącym w historii Niemiec był Pour le Mérite nadawany oficerom podczas I wojny światowej, lecz w odróżnieniu od niego, Krzyż Rycerski miał być nadawany żołnierzom wszystkich stopni w celu podkreślenia egalitaryzmu armii (mimo to, większość odznaczonych stanowili oficerowie).

    Krzyż Rycerski mógł być nadany co do zasady osobie odznaczonej uprzednio Krzyżem Żelaznym I klasy, następnie też zachowywano porządek nadawania kolejnych klas. Przede wszystkim nadawany był za wyjątkowy akt odwagi w obliczu nieprzyjaciela, mógł być też nadany za całokształt dowodzenia podczas bitwy. Ponadto, w lotnictwie myśliwskim był nadawany za uzyskanie odpowiedniej liczby punktów za zestrzelenie wrogich samolotów (początkowo 20 punktów, punkty zależały m.in. od liczby silników samolotów – do trzech za samolot czterosilnikowy). W marynarce był także nadawany za zatopienie okrętów lub statków o tonażu 100 000 BRT lub czyn wykraczający poza zwykłe obowiązki (np. uratowanie ciężko uszkodzonego okrętu). Podczas wojny szczegółowe kryteria były zaostrzane, lecz zdarzały się też wyjątki od ogólnych zasad.

    Krzyż Rycerski dzielił się na pięć klas (od najniższej):

    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub und Schwertern)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub, Schwertern und Brillanten)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Goldenem Eichenlaub, Schwertern und Brillanten).

    (źródło: Wikipedia)

    Szybki podgląd
  • Złoty Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej z Mieczami

    Złoty Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej z Mieczami (Goldenes Ritterkreuz des Kriegsverdienstkreuzes mit Schwertern) – III Rzesza (#24)

    80,00 

    Krzyż Zasługi Wojennej ustanowiony został w dwóch stopniach przez Adolfa Hitlera 18 października 1939 roku, jako odznaczenie dla osób, których zasługi podczas wojny nie kwalifikowały się do odznaczenia Krzyżem Żelaznym. W rzeczywistości Krzyż Zasługi Wojennej był orderem przyznawanym za zasługi na tyłach frontu, w bazie i w armii rezerwowej lub w ojczyźnie, podczas gdy Krzyż Żelazny był zarezerwowany za zasługi w bezpośrednich działaniach bojowych. Krzyż Zasługi Wojennej wszystkich klas mógł być przyznany wszystkim stopniom Wehrmachtu i Waffen-SS, ale mogą być również przyznawane cywilom. 8 lipca 1944 r. Adolf Hitler podarował Krzyż Złotego Rycerstwa; jednak ta innowacja nie została opublikowana. W 1940 roku liczba stopni zwiększona została do czterech, a w 1944 ostatecznie do pięciu:

    – Złoty Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej (Goldenes Ritterkreuz des Kriegsverdienstkreuzes, ustanowiony 8 czerwca 1944)
    – Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej (Ritterkreuz des Kriegsverdienstkreuzes, ustanowiony 19 sierpnia 1940)
    – Krzyż Zasługi Wojennej I klasy (Kriegsverdienstkreuz 1. Klasse, srebrny)
    – Krzyż Zasługi Wojennej II klasy (Kriegsverdienstkreuz 2. Klasse, brązowy)
    – Medal Zasługi Wojennej (Kriegsverdienstmedaille, ustanowiony 19 sierpnia 1940)

    Krzyż (z wyjątkiem Medalu Zasługi Wojennej) nadawano w dwóch wersjach. Krzyż Zasługi Wojennej z Mieczami (Kriegsverdienstkreuz mit Schwertern) przyznawano za szczególne zasługi dokonane w służbie pod ogniem nieprzyjaciela lub zasługi w militarnym prowadzeniu wojny. Krzyż w wersji bez mieczy (Kriegsverdienstkreuz ohne Schwerter) przyznawany był natomiast za szczególne zasługi w wykonywaniu zadań wojennych nie przebiegających pod ogniem nieprzyjaciela.

    Medalem Zasługi Wojennej odznaczani byli najczęściej pracownicy fabryk przemysłowych wykonujący więcej sprzętu oraz wyposażenia niż zakładała norma, a także rolnicy, których plony były szczególnie wysokie, aczkolwiek uprawnieni byli do jego otrzymania także żołnierze.

    Krzyż II klasy oraz medal noszone był na wstędze w barwach flagi niemieckiej II i III Rzeszy (czarno-biało-czerwonej) na lewej piersi lub na drugiej dziurce guzika kurtki mundurowej. Krzyże rycerskie noszone były na wstędze na szyi, natomiast krzyż I klasy noszony był bez wstęgi na lewej piersi.

    Ustanowiony w 1944 roku Złoty Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej przyznany został tylko dwukrotnie – w dniu 20 kwietnia 1945 wersję bez mieczy otrzymali Franz Hahne z firmy Alkett (który był także pierwszym kawalerem Krzyża Rycerskiego Krzyża Zasługi Wojennej) i Karl Otto Saur z Ministerstwa Uzbrojenia.

    Jednym z najsłynniejszych kawalerów Krzyża Zasługi Wojennej był William Joyce, członek i jeden z założycieli Brytyjskiej Unii Faszystów.

    W 1957 roku odznaczenie uległo denazyfikacji. Zezwolono na jego noszenie weteranom wojennym pod warunkiem usunięcia z niego swastyki. W obecnej kolejności odznaczeń niemieckich znajduje się na siódmym miejscu, poniżej Krzyża Honorowego za I Wojnę Światową, a powyżej pozostałych odznaczeń za II wojnę światową (z wyjątkiem Krzyża Żelaznego 1939, który jest czwarty w starszeństwie niemieckich odznaczeń).

    (źródło: Wikipedia)

    Szybki podgląd
  • Prototypowa Szturmowa Odznaka Piechoty (Infanterie-Sturmabzeichen) - III Rzesza

    Prototypowa Szturmowa Odznaka Piechoty (Infanterie-Sturmabzeichen) – III Rzesza

    50,00 

    Te odznaki były prototypami i nigdy nie zostały wykonane w dużych ilościach, tylko kilka próbek zostało kiedykolwiek wyprodukowanych. Projekt tej odznaki różni się nieco od odznaki szturmowej piechoty, która została przyjęta przez niemieckie siły zbrojne II wojny światowej. Ta odznaka zawiera błyskawicę, bardziej znaną jako „Blitz” i niemieckiego orła z rozpostartymi skrzydłami.

    Odznaka Szturmowa Piechoty, jaką znamy obecnie, została wprowadzona w grudniu 1939 roku. Mogła być przyznawana członkom niezmotoryzowanych jednostek piechoty i jednostek niemieckiej lekkiej piechoty, które brały udział w szturmach piechoty z lekką bronią piechoty na co najmniej trzech oddzielne dni walki na linii frontu 1 stycznia 1940 r. lub później. Kiedy kontrofensywa prowadziła do walki, mogła również mieć zastosowanie. Przyznanie Odznaki Szturmowej Piechoty zostało przyznane na szczeblu dowodzenia pułku.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Pilota Luftwaffe (Flugzeugführerabzeichen) - III Rzesza

    Odznaka Pilota Luftwaffe (Flugzeugführerabzeichen) – III Rzesza

    50,00 

    Odznaka Pilota Luftwaffe to odznaka pilota sił powietrznych niemieckiego Wehrmachtu, podarowana 14 marca 1935 r. przez naczelnego dowódcę sił powietrznych Hermanna Göringa.

    Odznakę można było przyznać po pomyślnym ukończeniu szkoły pilotażu i uzbrojenia. Została przyznana wszystkim pilotom jako potwierdzenie wyszkolenia i dlatego nie jest nagrodą za osiągnięcia wojskowe. Odznaka Pilota miała być obrazem nieposkromionej agresji, dzikości i przewagi III Rzeszy nad  nieprzyjacielem.

    Mogła być również przyznana osobom, które przed wydaniem dekretu zostały wyszkolone na pilotów, jeśli służyły jako piloci w Luftwaffe, a także członkom austriackich sił powietrznych, którzy zostali przejęci przez niemieckie siły powietrzne po aneksji Austrii w 1938 r.

    Tak jak większość przedmiotów z okresu III Rzeszy, odznakę pilota produkowano z materiałów różnej jakości. Aluminium, nikiel, pozłacany lub posrebrzany tombak i inne stopy oraz lakierowany cynk. Wszystkie te surowce używane były do produkcji odznaki pilota. W okresie przedwojennym i na początku wojny produkowano wersje z wysokiej jakości surowców niklu,aluminium lub tombaku. Stopniowo jakość surowców coraz bardziej się obniżała i pod koniec wojny bazować jedynie na różnych odmianach cynku. Pod koniec lat 30-tych zaniechano produkcji odznak z aluminium mimo, iż cechowała je wyjątkowa dbałość o szczegóły i precyzja wykonania – bardzo szybko ulegały uszkodzeniom.

    Wszystkie wersje odznaki pilota to wersje dwu-częściowe i dwu-nitowe. Kształt i rozmiar nitów różnił się w zależności od producenta i jakości wykonania. O wysokiej jakości wykonania świadczyły małe umieszczone z pedantyczną symetrią nity.Tańsze wersje używały większych często rozpłaszczonych na końcu nitów.

    Zapięcie „na agrafkę” występuje we wszystkich oryginalnych odznakach pilota. Wersje lepsze jakościowo cechował beczułkowaty zawias i haczyk uformowany z twardego niełamliwego pręcika.

    Niezależnie od jakości wykonania w odznace pilota orzeł był zawsze oksydowany na kolor ciemno-czarny zaś wieniec wykańczano w kolorze srebrnym. Orzeł jest czerniony chemicznie a wieniec chemicznie wykończony na kolor matowo-srebrny przez kolekcjonerów zwany „frosting” czyli zmrożony, oszroniony.

    Odznakę noszono na górnej lewej kieszeni munduru poniżej Krzyża Żelaznego 1 Klasy.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Szturmowa Wehrmachtu (Sturmabzeichen) za 100 potyczek - III Rzesza

    Odznaka Szturmowa Wehrmachtu (Sturmabzeichen) za 100 misji – III Rzesza

    50,00 

    Odznaka Szturmowa (Sturmabzeichen) – nadawana była żołnierzom, którzy uczestniczyli w co najmniej trzech atakach bojowych, na pierwszej linii frontu. Ta ogólna odznaka szturmowa IV poziomu z liczbą misji 100 jest najwyższą formą nagrody i jest niezwykle rzadka. Poziom IV został również nagrodzony numerem użytkowym 75.

    Generalna Odznaka Szturmowa została podarowana 1 czerwca 1940 roku przez Naczelnego Wodza Armii, generała pułkownika von Brauchitscha. Przeznaczona była dla tych części armii, które nie kwalifikowały się do otrzymania Odznaki Szturmowej Piechoty lub Pancernej Odznaki Bojowej. Wymagania do nagrody były takie same jak w przypadku Odznaki Szturmowej Piechoty: udział w 3 szturmach na linii frontu, włamywanie się z bronią przez 3 dni. Możliwe była nagroda pośmiertna.

    22 czerwca 1943, po aprobacie Hitlera, pułkownik Rudolf Schmundt wprowadził wyższe stopnie z numerami rozmieszczenia 25, 50, 75 i 100. Dni operacyjne liczone były od 1 lipca 1943 roku. Liczono poprzednio osiągnięte 3 dni. Rozporządzenie dla żołnierzy, którzy długo walczyli na froncie na wschodzie lub w Afryce, mówiło, że 25 dni służby można liczyć po 15 miesiącach, 15 dni służby po 12 miesiącach i 10 dni służby po 8 miesiącach.

    W przypadku poważnych obrażeń kolejny wyższy poziom mógł być przyznany po 18, 35 lub 60 dniach działania, jeśli poszkodowany nie był już zdolny do działania. Przy przeniesieniu do innej jednostki wolno było nosić tylko jeden rodzaj odznaki szturmowej (odznaka piechoty lub generalna szturmowa). Nagrody dla członków marynarki wojennej lub lotnictwa były możliwe tylko w wyjątkowych przypadkach.

    Sturmabzeichen IV stopnia z liczbą „100” może zostać nadana ponownie po zaliczeniu 100 udziałów w akcjach bojowych. Na umundurowaniu w służbie i po za służbą można nosić tylko jedną Sturmabzeichen, odznaki niższego stopnia pozostają jednak na pamiątkę. Odznaka była noszona na lewej stronie kieszeni munduru. OdznAkę można było nosić na wszystkich rodzajach mundurów wojskowych oraz partyjnych. Odznaczone osoby na ubraniach cywilnych mogły tylko nosić wpiętą w lewą klapę marynarki miniaturkę Sturmabzeichen i Sturmabzeichen mit der Einsatzzahl.

    Szybki podgląd
  • Tarcza naramienna KRIM (Krimschild) 1941-42 - III Rzesza

    Tarcza naramienna KRIM (Krimschild) 1941-42 – III Rzesza

    45,00 

    Tarcza Krym – niemieckie naramienne odznaczenie wojskowe nadawane żołnierzom niemieckim i rumuńskim, którzy wzięli udział w działaniach bojowych na Półwyspie Krymskim w okresie od 21 września 1941 do 4 lipca 1942. Odznaczenie bojowe dla zdobywców Krymu, pod nazwą Krimschild (Tarcza Krym), ustanowione zostało rozporządzeniem Adolfa Hitlera z dnia 25 lipca 1942 i był wręczany jako odznaczenie bojowe wszystkim członkom Wehrmachtu, jak i osobom podporządkowanym Wehrmachtowi, którzy chwalebnie brali udział w walkach o Półwysep Krymski na lądzie, w powietrzu i na morzu. Osoba, która miała zostać uhonorowana Tarczą Krym musiała spełniać przynajmniej jeden z następujących warunków:
    nieprzerwana obecność przez co najmniej 90 dni na obszarze działań bojowych na Krymie, Odniesienie ran w trakcie walki, potwierdzone otrzymaniem Odznaki za rany,wzięcie udziału w co najmniej jednej z następujących głównych operacji bojowych. Te sztywne kryteria nadawania Krimschild miały zapobiec przyznawaniu tarczy oficerom sztabowym, którzy chcieliby niskim kosztem zdobyć to odznaczenie poprzez odbycie krótkiej oficjalnej wizyty na terenie walk.

    Szybki podgląd
  • Srebrny Królewski Order Krzyża Koronnego I klasy z Mieczami 1916-1918 - Cesarstwo Niemieckie

    Srebrny Królewski Order Krzyża Koronnego I klasy z Mieczami 1916-1918 – Cesarstwo Niemieckie

    65,00 

    Królewski Order Koronny I klasy z mieczami (Königlicher Kronen-Orden Kreuz 1. Klasse mit Schwertern 1916 – 1918) w kolorze srebrnym ze złoceniami został nadany dopiero pod koniec I wojny światowej w latach 1916-1918. Częścią nagrody była również odpowiednia ośmioramienna gwiazda piersiowa z mieczami. Do tego czasu wysokie klasy były nadal ze złota.

    W czasie I wojny światowej wysokim oficerom wojskowym przyznano łącznie 83 Krzyże I Klasy z Mieczami. Od 1917 do 1918 roku wykonano 52 sztuki z pozłacanego srebra.

    Od 1864 roku Królewski Order Koronny mógł być odznaczony mieczami za zasługi dla wroga. Powodem powstania mieczy była wojna w 1864 roku z Danią i idea równouprawnienia z Zakonem Czerwonego Orła. Początkowo obowiązywały również postanowienia Orderu Orła Czerwonego z 16 września 1848 r. 22 kwietnia 1864 r. odnowiono postanowienia Królewskiego Orderu Koronnego. Regulowano między innymi nadawanie mieczy na pierścieniu i kolory wstęg, np. dla wyższych urzędników wojskowych. Pierwsze krzyże z mieczami z lat 1864-1868 miały jeszcze małą koronę królewską w medalionie. Nadano tylko 6 orderów koronnych I klasy z mieczami.

    Królewski Order Koronny został podarowany przez króla Wilhelma I 18 października 1861 roku na pamiątkę koronacji. Królewski Order Korony składał się z 4 klas. Krzyże od pierwszej do trzeciej klasy miały ramiona krzyża emaliowane na biało, czwarta klasa nie miała krzyży emaliowanych.

    W trakcie przyznawania korona w środkowym medalionie miała różne kształty, które informują o okresie przyznawania. Zgodnie z najnowszymi ustaleniami można teraz przypisać 4 modele i okresy produkcji. Ozdoby mieczy były różne.

    Szybki podgląd
  • Odznaka NSFK dla Pilotów Motorowych II typ (NSFK Flugzeugführerabzeichen Für Motorflugzeuge 2. Form) - III Rzesza

    Odznaka NSFK dla Pilotów Motorowych II typ (NSFK Flugzeugführerabzeichen Für Motorflugzeuge 2. Form) – III Rzesza

    55,00 

    Odznakę dla pilotów samolotów z napędem motorowym nadał 12 lipca 1938 roku dowódca NSFK (Narodowo-Socjalistyczny Korpus Lotniczy), gen. Christiansen. Odznaka pilota była nadawana lub wydawana w 3 formach.

    Pierwszą formą były haftowane insygnia przedstawiające wznoszący się w lewo samolot z napędem ze śmigłem na wieńcu z liści dębu. U dołu zamyka go symbol NSFK (skrzydlaty mężczyzna z rozpostartymi ramionami, na stopach swastyka, u góry kokarda z napisem NSFK).

    Druga forma to metalowa plakietka tego samego wzoru, w większości wydrążona.

    Trzecia forma przedstawia orła na wieńcu.

    Uprawnieni do noszenia tych odznak byli członkowie NSFK posiadający ważną licencję pilota motorowego oraz krajową licencję sportową pilota motorowego. Odznaki te są bardzo rzadkie, ponieważ szersze szkolenie członków odbywało się na szybowcach. Dokładny czas zmiany poszczególnych formularzy nie jest udokumentowany.

    Narodowy Socjalistyczny Korpus Lotniczy (NSFK) został utworzony dekretem z 17 kwietnia 1937 r. NSFK jest uważana za następcę prawnego DLV eV, Niemieckiego Stowarzyszenia Sportów Lotniczych i była spółką prawa publicznego i podlegała bezpośrednio ministrowi lotnictwa Rzeszy Hermannowi Göringowi. Środki były finansowane z budżetu Ministerstwa Lotnictwa Rzeszy, a wszystkie obiekty i budynki były własnością Rzeszy. Jako organizacja paramilitarna NSFK była odpowiedzialna za szkolenie i dalsze kształcenie młodych pilotów. Zostało to odnotowane przez wojskowe urzędy meldunkowe i w zależności od kwalifikacji przewidziano przyjęcie do Sił Powietrznych.

    Szybki podgląd
  • Srebrna Odznaka Dr Fritz Todt (Wzór 2) - Dr Fritz Todt-Preis in Silber (2.Form) - III Rzesza

    Srebrna Odznaka Dr Fritz Todt (Wzór 2) – Dr Fritz Todt-Preis in Silber (2.Form) – III Rzesza

    60,00 

    Nagroda Dr Fritza Todta została ufundowana przez Adolfa Hitlera 12 listopada 1943 r. Nagroda została przyznana w 3 stopniach, złotym, srebrnym i stalowym. Uhonorowano osoby za szczególne osiągnięcia wynalazcze, które mają szczególne znaczenie dla społeczności narodowej. W miarę postępu wojny dotyczyło to w szczególności udoskonalania broni, amunicji i sprzętu wojennego lub oszczędzania zasobów, takich jak surowce, praca czy zużycie energii.

    Odznakę honorową uhonorowano dyplomem i nagrodą pieniężną. Było to 50 000 marek za złoto, 30 000 RM za srebro i 10 000 RM za stal. Nagroda pieniężna była również przyznana w formie stypendiów naukowych i sprzętu laboratoryjnego itp.

    Złota Odznaka Honorowa została przyznana z inicjatywy szefa Niemieckiego Frontu Pracy dr. Roberta Leya i szefa głównego biura technicznego NSDAP, ministra Rzeszy Alberta Speera, przez Adolfa Hitlera.

    Stopień srebrny i stalowy zostały przyznane przez Gauleitera na wniosek przewodniczącego Gau Niemieckiego Frontu Pracy i Gauamtsleiter für Technik NSDAP. Dniami wręczenia nagrody były 4 września i 8 lutego, w rocznicę urodzin i śmierci ministra Todta.

    Pierwszy wzór odznaki honorowej nosił pełny napis na inskrypcji na awersie: – DR.ING. -/- FRITZ – TODT -/- PREIS – oraz data nadania i numer wygrawerowany na odwrocie.

    Wariant 2 pokazany tutaj produkowany był już inną czcionką oraz bez daty i numeru nadania. Został prawdopodobnie wprowadzony pod koniec wojny.

    Dokładna data zmiany wzoru nie jest znana. Przyjmuje się, że okazy bez grawerowania są również przedmiotami zakupionymi prywatnie, ale nie zostało to udowodnione. Od kwietnia 1944 r. pula nagród została zmniejszona do 2000 marek na wszystkich poziomach.

    Nagroda Dr Fritza Todta jest bardzo rzadką  nagrodą.

    Od 1933 r. Dr Fritz Todt był generalnym inspektorem dróg i odpowiadał m.in. za budowę autostrady. Od 1940 był ministrem Rzeszy ds. uzbrojenia i amunicji, a tym samym odpowiadał za cały przemysł wojenny. W 1942 roku Dr. Todt zginął w katastrofie lotniczej.

    Szybki podgląd
  • Złoty Odznaka Sportowa Lidera Hitlerjugend (Hitlerjugend-Leistungsabzeichen) - III Rzesza

    Złoty Odznaka Sportowa Lidera Hitlerjugend (Führer-Sportabzeichen der Hitlerjugend) – III Rzesza

    60,00 

    Odznaka Młodzieży Hitlerowskiej (ufundowana w 1934 r.) była nagrodą za osiągnięcia sportowe i dobrą wiedzę trenerską. Miało to na celu promowanie wojowniczej postawy młodzieży męskiej wobec obowiązku (wojennego).

    „Każdy zdolny, myślący przyszłościowo Hitlerjugend i przywódca Hitlerjugend musi dążyć do zdobycia odznaki Hitlerjugend – tej wysokiej nagrody przyznawanej przez przywódcę Młodzieży Rzeszy”. W szkoleniu ideologicznym Hitlerjugend uczestniczyli co najmniej w ośmiu domowych wieczorach. Dla członków Marynarki Wojennej Hitlerjugend zadania związane ze sportami morskimi zastąpiły warunki do uprawiania sportów terenowych.” (z księgi wyczynowej młodzieży niemieckiej i Hitlerjugend).

    Hitler domagał się swoich celów edukacyjnych w sposób propagandowy i obrazowy. W swoim przemówieniu z 14 września 1935 roku zażądał przed 54 000 młodych Hitlerjugend, aby stali się „zwinni jak charty, twardzi jak skóra, twardzi jak stal Kruppa”: „Nic w życiu narodowym nie jest dane za darmo; wszystko musi walczyć i zwyciężać. […] Musisz nauczyć się być twardym, znosić trudności bez załamywania się”.

    Odznaka Hitlerjugend przyznawana była w trzech etapach: w żelazie (15 lat), w brązie (16 lat) iw srebrze (17 lat i więcej). Nie było do tego wymagane żadne wysokie indywidualne osiągnięcie, „warunki mógł spełnić każdy Hitlerjugend”.

    Po pomyślnym przejściu testów wydajności, Lider Sportu Rzeszy przyznał Złotą odznakę wydajności HJ. W latach 1934-1937 przyznano łącznie 55 277 odznak za osiągnięcia HJ.

    Odznaka Lidera Sportowego HJ została podarowana 6 maja 1938 r. przez Przywódcę Młodzieży Rzeszy Baldura von Schiracha. Liderzy HJ powinni być szczególnym wzorem dla młodzieży, a także w coraz większym stopniu spełniać wymagania stawiane jej członkom. Dotyczyło to również sportu. Rozkazem z 18 stycznia 1937 r. ustalono, że wszyscy przywódcy Hitlerjugend i Niemieckiej Młodzieży od Fähnlein i Gefolgschaftsfuhrer wzwyż muszą co roku spełniać warunki Führerzehnkampfes . Odznaka sportowa lidera została przekazana jako zewnętrzny znak osiągnięć. W 1939 roku odznaka została wprowadzona jako ostatni poziom odznaki artystycznej HJ – D. Warunkiem było posiadanie srebrnej odznaki artystycznej HJ. Odznaka sportowa przyznawana była w 2 stopniach w zależności od wieku. Poziom A wydawany był od 7500 punktów, poziom B od 6500 punktów. Odznaka wydawana była na okres 5 lat, podczas których dwukrotnie trzeba było spełnić warunki dziesięcioboju. Pierwsze przyznanie nastąpiło w 1938 r., a następnie corocznie 2 października.

    Szybki podgląd
  • Brązowy Krzyż Zasługi Wojennej 2 klasy z Mieczami (Bronzenes Kriegsverdienstkreuz 2. Klasse mit Schwertern) – III Rzesza

    Brązowy Krzyż Zasługi Wojennej 2 klasy z Mieczami (Bronzenes Kriegsverdienstkreuz 2. Klasse mit Schwertern) – III Rzesza (#23)

    63,00 

    Krzyż Zasługi Wojennej ustanowiony został w dwóch stopniach przez Adolfa Hitlera 18 października 1939 roku, jako odznaczenie dla osób, których zasługi podczas wojny nie kwalifikowały się do odznaczenia Krzyżem Żelaznym. W rzeczywistości Krzyż Zasługi Wojennej był orderem przyznawanym za zasługi na tyłach frontu, w bazie i w armii rezerwowej lub w ojczyźnie, podczas gdy Krzyż Żelazny był zarezerwowany za zasługi w bezpośrednich działaniach bojowych. Krzyż Zasługi Wojennej wszystkich klas mógł być przyznany wszystkim stopniom Wehrmachtu i Waffen-SS, ale mogą być również przyznawane cywilom. 8 lipca 1944 r. Adolf Hitler podarował Krzyż Złotego Rycerstwa; jednak ta innowacja nie została opublikowana. W 1940 roku liczba stopni zwiększona została do czterech, a w 1944 ostatecznie do pięciu:

    – Złoty Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej (Goldenes Ritterkreuz des Kriegsverdienstkreuzes, ustanowiony 8 czerwca 1944)
    – Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej (Ritterkreuz des Kriegsverdienstkreuzes, ustanowiony 19 sierpnia 1940), srebrny
    – Krzyż Zasługi Wojennej I klasy (Kriegsverdienstkreuz 1. Klasse, srebrny)
    – Krzyż Zasługi Wojennej II klasy (Kriegsverdienstkreuz 2. Klasse, brązowy)
    – Medal Zasługi Wojennej (Kriegsverdienstmedaille, ustanowiony 19 sierpnia 1940)

    Krzyż (z wyjątkiem Medalu Zasługi Wojennej) nadawano w dwóch wersjach. Krzyż Zasługi Wojennej z Mieczami (Kriegsverdienstkreuz mit Schwertern) przyznawano za szczególne zasługi dokonane w służbie pod ogniem nieprzyjaciela lub zasługi w militarnym prowadzeniu wojny. Krzyż w wersji bez mieczy (Kriegsverdienstkreuz ohne Schwerter) przyznawany był natomiast za szczególne zasługi w wykonywaniu zadań wojennych nie przebiegających pod ogniem nieprzyjaciela.

    Medalem Zasługi Wojennej odznaczani byli najczęściej pracownicy fabryk przemysłowych wykonujący więcej sprzętu oraz wyposażenia niż zakładała norma, a także rolnicy, których plony były szczególnie wysokie, aczkolwiek uprawnieni byli do jego otrzymania także żołnierze.

    Krzyż II klasy oraz medal noszone był na wstędze w barwach flagi niemieckiej II i III Rzeszy (czarno-biało-czerwonej) na lewej piersi lub na drugiej dziurce guzika kurtki mundurowej. Krzyże rycerskie noszone były na wstędze na szyi, natomiast krzyż I klasy noszony był bez wstęgi na lewej piersi.

    Ustanowiony w 1944 roku Złoty Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej przyznany został tylko dwukrotnie – w dniu 20 kwietnia 1945 wersję bez mieczy otrzymali Franz Hahne z firmy Alkett (który był także pierwszym kawalerem Krzyża Rycerskiego Krzyża Zasługi Wojennej) i Karl Otto Saur z Ministerstwa Uzbrojenia.

    Jednym z najsłynniejszych kawalerów Krzyża Zasługi Wojennej był William Joyce, członek i jeden z założycieli Brytyjskiej Unii Faszystów.

    W 1957 roku odznaczenie uległo denazyfikacji. Zezwolono na jego noszenie weteranom wojennym pod warunkiem usunięcia z niego swastyki. W obecnej kolejności odznaczeń niemieckich znajduje się na siódmym miejscu, poniżej Krzyża Honorowego za I Wojnę Światową, a powyżej pozostałych odznaczeń za II wojnę światową (z wyjątkiem Krzyża Żelaznego 1939, który jest czwarty w starszeństwie niemieckich odznaczeń).

    (źródło: Wikipedia)

    Szybki podgląd
  • Odznaka Artylerii Armii Przeciwlotniczej (Heeres-Flak-Abzeichen) - III Rzesza

    Odznaka Artylerii Armii Przeciwlotniczej (Heeres-Flak-Abzeichen) – III Rzesza

    45,00 

    Odznaka Artylerii Armii Przeciwlotniczej to wojskowa odznaka bojowa niemieckiego Wehrmachtu podczas II wojny światowej. 18 lipca 1941 r. insygnia zostały wprowadzone na polecenie Naczelnego Dowództwa Armii (OKH) przez Walthera von Brauchitscha na podstawie insygniów przeciwlotniczych Luftwaffe. Zgodnie z regulaminem przyznawania odznaki mogli otrzymać:
    Kompanie przeciwlotnicze i lekkie baterie artylerii przeciwlotniczej armii w przypadku co najmniej pięciu strzałów z dział tego samego plutonu do dowódców plutonów, dowódców dział i załóg dział, o ile brali udział w strzałach.
    Ciężkie baterie artylerii przeciwlotniczej armii co najmniej pięć zestrzeliło członków baterii bojowej, o ile byli oni bezpośrednio zaangażowani w zabójstwa.
    Wyżsi rangą dowódcy zaangażowanych jednostek. Odznaka została wydana wraz z tytułem własności.

    Szybki podgląd
  • Srebrna Szpanga za walkę wręcz (Nahkampfspange) - III Rzesza

    Srebrna Szpanga za walkę wręcz (Nahkampfspange) – III Rzesza

    65,00 

    Szpanga (niem. Nahkampfspange) to niemiecka odznaka wojskowa z czasów II wojny światowej, ustanowiona 25 listopada 1942 r. za udział w walkach wręcz na bliskim dystansie. Warunkiem odznaczenia był udział w walkach, w których żołnierz „widział białka oczu wroga” („Weiß in den Augen des Feindes sehen”). Przeznaczone głównie dla piechoty, ale inne jednostki Wehrmachtu, Waffen-SS, naziemne jednostki Luftwaffe i spadochroniarze również się kwalifikowały. Srebrna odznaka była przyznawana za 25, srebrna za 15 a złota za 50 akcji w walce wręcz. Działania  liczone były od 1 grudnia 1942 r., przy czym do nagrody wliczana była wcześniejsza długa służba na froncie wschodnim, przy czym 15 nieprzerwanych miesięcy liczyło się jako 15 dni bojowych; 12 miesięcy jako 10 dni; a 8 miesięcy jako 5 dni.  Dla tych żołnierzy,  którzy otrzymali ciężkie rany, przyznano nagrodę po 10, 20 i 40 akcjach. Złote zapięcie do walki wręcz było często uważane przez niemiecką piechotę za bardziej szanowane niż Krzyż Rycerski Żelaznego Krzyża, a Hitler zastrzegał sobie prawo do osobistego nadania tej klasie. Spośród około 18–20 milionów żołnierzy niemieckiego Wehrmachtu i Waffen-SS 36 400 otrzymało klasę brązową, 9500 klasę srebrną i 631 klasę złotą. Odznaka była noszona nad lewą górną kieszenią munduru, nad jakąkolwiek wstęgą medalową. Noszono tylko jedną odznakę, najwyższego otrzymanego stopnia.

    Szybki podgląd
  • Tarcza naramienna KUBAN (Kubanschild) 1943 - III Rzesza

    Tarcza naramienna KUBAN (Kubanschild) 1943 – III Rzesza

    45,00 

    Tarcza na ramię była odznaką bojową niemieckiego Wehrmachtu z czasów II wojny światowej. Znak został nadany przez Adolfa Hitlera 20 września 1943 r. i przyznawany niemieckim uczestnikom walk na przyczółku kubańskim (luty-październik 1943). Każdy, kto brał udział w walkach na lądzie, w powietrzu lub na morzu od 1 lutego 1943 r. i spełnił jeden z następujących warunków, otrzymał tarczę kubańską: udział w głównej bitwie, zranienie, nieprzerwane korzystanie z co najmniej 60 dni walk.  Te sztywne kryteria nadawania Kubanschild miały zapobiec przyznawaniu tarczy oficerom sztabowym, którzy chcieliby niskim kosztem zdobyć to odznaczenie poprzez odbycie krótkiej oficjalnej wizyty na terenie walk.

    Szybki podgląd
  • Tarcza naramienna Narwiku dla sił powietrznych i wojska (Narvikschild für die Luftwaffe und das Heer Narvikschild für die Luftwaffe und das Heer) - III Rzesza

    Tarcza naramienna Narwiku dla sił powietrznych i wojska (Narvikschild für die Luftwaffe und das Heer Narvikschild für die Luftwaffe und das Heer) – III Rzesza

    45,00 

    Tarcza Narwiku została podarowana dekretem z 19 sierpnia 1940 roku przez Adolfa Hitlera. Tarcza została przyznana na pamiątkę wszystkim członkom Wehrmachtu, którzy brali udział w lądowaniu w Narwiku i w późniejszych walkach zgrupowania Narwik i była pierwszą odznaką bojową Wehrmachtu. Tarcze zostały nadawane w dwóch wersjach. Członkowie armii i sił powietrznych byli odznaczani srebrnymi tarczami, natomiast tarcze marynarki wojennej były pozłacane. Aby otrzymać nagrodę, należało złożyć wniosek. Tarcze zostały przyznane przez dowódcę gen. Dietla. Regulamin przyznawania nagród został później doprecyzowany tak, że pod uwagę brano jedynie myśliwców, którzy stacjonowali na terenie pomiędzy 9 kwietnia a 9 czerwca 1940 r. pod dowództwem grupy. Projekt pochodzi od prof. Richarda Kleina z Monachium. Tarczę noszono na lewym ramieniu. Odznaczenia zostały wyprodukowane przez firmę CE Juncker w Berlinie. Do garnituru cywilnego można było nosić to odznaczenie w postaci szpilki firmy Steinhauer & Lück z Lüdenscheid.

    Odznaczeń dla wojska nadano około 4920, a dla lotnictwa około 1300. Nagrody mogły być również przyznane pośmiertnie członkom rodziny. Tarcze wykonywano z metalu bojowego.

    Szybki podgląd
  • Szpanga Luftwaffe za działania frontowe (Frontflugspange für Jäger) stare srebro - III Rzesza

    Szpanga Luftwaffe za działania frontowe (Frontflugspange für Jäger) stare srebro – III Rzesza

    50,00 

    Szpangi lotnicze zostały podarowane przez Naczelnego Dowódcę Sił Powietrznych Hermanna Göringa 30 stycznia 1941 r. jako widoczny znak i rozpoznanie działań powietrznych na linii frontu. Wszyscy członkowie Luftwaffe, którzy brali udział w działaniach frontowych, operacji liniowych i którzy spełnili wymagania nagrody, zostali nagrodzeni. Frontflugspange została przekazana w 8 wersjach dla odpowiedniego rodzaju zastosowania w 3 etapach.
    Brązową zapinkę przednią przyznano po 20 lotach wroga, srebrną po 60 lotach, a złotą zapinkę przednią po 110 lotach wroga.

    Szybki podgląd
  • Odznaka NSDAP "W jedności siła" ze zjazdu w Norymbergi (1933) - III Rzesza

    Odznaka NSDAP „W jedności siła” ze zjazdu w Norymbergi (1933) – III Rzesza

    45,00 

    Odznaka ze zjazdu NSDAP (niem. Reichsparteitag) – corocznego wiecu nazistowskiej partii NSDAP, odbywające się w latach 1923–1939 w Norymberdze. Po dojściu Adolfa Hitlera do władzy w 1933 stały się wielkimi propagandowymi wydarzeniami. Pierwszy zjazd NSDAP odbył się w 1923 w Monachium, drugi w 1926 w Weimarze, a od 1927 zaczęto je urządzać w Norymberdze. Miasto to wybrano z kilku pragmatycznych powodów: przede wszystkim znajdowało się w centrum Niemiec, miało odpowiednie warunki do przygotowania tak wielkiego wydarzenia oraz dobrze zorganizowany miejscowy oddział partii, którym kierował gauleiter Julius Streicher.

    Sam Hitler mówił o Norymberdze, że to najbardziej niemieckie z niemieckich miast. Później wybór miejsca uzasadniano tym, że w czasach Świętego Cesarstwa Rzymskiego (I Rzesza) miasto zapisało się w tradycji jako ważna siedziba ówczesnych władców. Po 1933 zjazdy zaczęto organizować w okresie jesiennej równonocy pod hasłem Reichsparteitage des deutschen Volkes (Narodowy kongres partii Niemców), który miał symbolizować solidarność między ludźmi a nazistowską partią. Na ponad 11 km² planowano wznieść: stadion, wielkie podium dla przemawiających, pole do defilad i ogromną halę kongresową na 500 tys. osób w kształcie podkowy, którą nazywano „koloseum” (inspirowaną rzymskim Collosseum). Z planów zrealizowano jedynie niewielką część. Wszystko po to, by pomieścić rosnącą z roku na rok liczbę uczestników (w szczytowym momencie było to pół miliona) oraz propagandowo zademonstrować wielkość Niemiec. Początkowo w zjazdach brali udział głównie członkowie partii, później dołączały kolejne organizacje, takie jak: SA, SS czy Reichsarbeitsdienst.

    Najważniejszym aspektem zjazdów w Norymberdze było wzmocnienie kultu Hitlera, przedstawianego jako zbawiciela Niemiec, wybranego przez opatrzność. Zgromadzone tłumy słuchały przemówień Führera, składały przysięgi lojalności i maszerowały przed nim. Konieczność nawet 5-godzinnego pozdrawiania maszerujących dwunastkami nazistów był dla Hitlera dużym wysiłkiem fizycznym, w osobistym gronie przyznawał się nawet do zawrotów głowy. Każdy zjazd był starannie wyreżyserowanym przedstawieniem, a niektóre z nich zaprojektował sam Albert Speer, główny architekt Hitlera.

    źródło: Wikipedia

    Szybki podgląd
  • Złoty Krzyż Zasługi I klasy za 40 lat wiernej służby publicznej

    Złoty Krzyż Zasługi I klasy za 40 lat wiernej służby publicznej (Treuedienst-Ehrenzeichen 1.Stufe für 40 Jahre 1938) – III Rzesza (#21)

    60,00 

    Ta odznaka honorowa została podarowana przez kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera 30 stycznia 1938 roku z okazji 5 rocznicy przejęcia władzy przez narodowych socjalistów. Nagroda składała się z 2 poziomów i poziomu specjalnego:

    •  I stopień nadawany był urzędnikom państwowym, urzędnikom, kolejarzom  i robotnikom po 40 latach wiernej służby w służbie publicznej i był pozłacanym krzyżem.
    • II stopień został nadany po 25 latach służby publicznej i był Krzyżem Srebrnym.
    • Specjalny poziom został przyznany robotnikom i pracownikom sektora prywatnego za 50 lat wiernej służby i był również srebrnym krzyżem, ale dębowy wieniec między ramionami krzyża jest złocony, a na górnej części znajduje się pozłacana liczba – 50 ramię krzyża.

    Na odwrocie napis: – Za wierną pracę (Für treue Arbeit). Oprócz bezpośredniego okresu służby wzięto pod uwagę okresy w Służbie Pracy Rzeszy, studia, służbę i szkolenie wojskowe, uwięzienie bez własnej winy i inne okresy kandydowania itp. Kiedy przyznano wyższy poziom, drugi poziom musiał zostać odrzucony, ale pozostał przy uhonorowanym. 12 sierpnia 1944 r. ponownie rozszerzono Medal Za Lojalność. Złoty liść dębu z numerem 50 na wstędze był ofiarowany na 50 lat. Projekt pochodzi od prof. Richarda Kleina z Monachium. Znanymi producentami byli: W. Deumer, Lüdenscheid, Deschler & Sohn, Monachium, Steinhauer & Lück, Lüdenscheid oraz Wächtler & Lange, Mittweida.

    Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., tom IV, 2001.

    Szybki podgląd
  • Brązowa odznaka III stopnia NSDAP za 10 lat służby - III Rzesza

    Brązowa odznaka III stopnia NSDAP za 10 lat służby – III Rzesza

    55,00 

    Nagroda Dienstauszeichnung der NSDAP została przekazana dekretem z 2 kwietnia 1939 r. przez kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera za zasługi dla wszystkich członków partii, niezależnie od tego, czy byli liderami grupy, czy tylko członkami. Fuhrer chciał w ten sposób docenić wieloletnią lojalną pracę w służbie NSDAP. Nie miało znaczenia, czy praca ta miała charakter etatowy, czy wolontariacki. Nagroda za usługi przyznawana była w 3 stopniach. Pierwszy poziom był złotym krzyżem z białymi emaliowanymi ramionami krzyża, drugi poziom był srebrnym krzyżem z niebieskimi emaliowanymi ramionami krzyża, a trzeci poziom to brązowy krzyż bez emalii. Złoto przyznano po 25 latach, srebro po 15 latach, a brąz po 10 latach wiernej służby. Wykonano okazy z lekko zakrzywionymi ramionami krzyża i płaskimi krzyżami.

    Nagroda za służbę była noszona na dużej sztabie medalowej. Niezwykłe było to, że kobiety nosiły nagrodę na szyi na wstążce o szerokości 15 mm (tak jak w przypadku Krzyża Matki). Tylko odpowiednie wstążki były noszone na małej sztabce medalowej. Jeśli przyznano wyższy poziom, niższy poziom nie musiał być odrzucany, można go było kontynuować.

    źródło: Internet

     

    Szybki podgląd
  • Odznaka honorowa Gausiegera w zawodach zawodowych Rzeszy 1944 (Ehrenzeichen Gausieger im Reichsberufswettkampf 1944) - III Rzesza

    Odznaka honorowa Gausiegera w zawodach zawodowych Rzeszy 1944 (Ehrenzeichen Gausieger im Reichsberufswettkampf 1944) – III Rzesza

    60,00 

    Srebrna odznaka honorowa pochodzi z ostatniego roku, w którym odbywały się zawody. Od 1940 do 1943 najwyraźniej nie odbywały się żadne zawody. Wdrażanie zawodów zawodowych Rzeszy zostało zapoczątkowane w 1933 r. przez Młodzieżowe Kierownictwo Rzeszy i Niemiecki Front Pracy. Pierwsze zawody odbyły się w 1934 roku. Zostały one przeprowadzone przez Niemiecki Front Pracy i Hitlerjugend początkowo tylko dla młodych ludzi.

    Zawody zostały podzielone według poziomów, zawody lokalne, zawody okręgowe, zawody okręgowe i wreszcie zawody ogólnopolskie. Podzielono ją na ok. 20 zawodów szkoleniowych, od 1935 r. dodano uczniów. W 1938 roku dopuszczono do udziału dorosłych. Odznaki przyznawano na 3 poziomach. Brąz dla Kreissiegera, srebro dla Gausiegera i złoto dla Reichssiegera, każdy również rozpoznawalny po górnym zakrzywionym napisie na odznace. W konkursie sprawdzana była praktyka zawodowa, teoria, a także wiedza ideowa. Dziewczęta miały również egzamin z ekonomii domu. Zwycięzcy zyskali uznanie i większe możliwości kariery. Reichssieger były wręczane przez Adolfa Hitlera 1 maja.

    Dla Hitlerjugend rywalizacja zawodowa była ważną platformą ideologiczną, reklamową i autoportretową.

    Źródło: Wikipedia

    Szybki podgląd
  • Korpusówka Straż Pożarna na śrubę, kolor stary mosiądz (prawa)

    Korpusówka Straż Pożarna na śrubę, kolor stary mosiądz (prawa)

    17,00 

    Korpusówka Straży Pożarnej do bluz mundurowych, mocowanie na metalową śrubę wraz z nakrętką, kolor stary mosiądz.
    UWAGA: Prawa strona kołnierza – patrząc na mundur z przodu.

    Szybki podgląd
  • Odznaka pamiątkowa Orzeł Afrika Korps (DAK Adler) - III Rzesza

    Odznaka pamiątkowa Orzeł Heer Afrika Korps (DAK Heer Adler) – III Rzesza

    45,00 

    Odznaka, przypinka pamiątkowa z godłem III Rzeszy.

    Szybki podgląd
  • Odznaka SS Jagdkommando (SS Jagdkommando Abzeichen) - III Rzesza

    Odznaka SS Jagdkommando (SS Jagdkommando Abzeichen) – III Rzesza

    60,00 

    Bardzo rzadka odznaka przeznaczona członków SS Jagdkommando, która w czasie II Wojny światowej było elitarną jednostką wojskową przeznaczoną do prowadzenia szczególnie niebezpiecznych operacji. Składała się z żołnierzy wyszkolonych w szkodzeniu wrogim partyzantom (wojna partyzancka) i szpiegostwu. SS Jagdkommando wykonywało również misje ratownicze i dalekiego zasięgu. SS Jagdkommando było odpowiednikiem brytyjskich Special Air Service.

    W związku z doświadczeniami zimy 1941/1942 na froncie wschodnim sformowano pierwsze prowizoryczne formacje. Pierwszy pełny batalion został sformowany na rozkaz Grupy Armii Centrum z personelu z zimowych szkół bojowych w Orel, Gschatz i szkoły wysokogórskiej w Fulpmes. W 1942 r. w sile batalionu sformowano łącznie dwanaście takich samodzielnych formacji, zwanych też Jagdkommandos. Zostały one później połączone w 1. Dywizję Skijäger.

    Brandenburska Dywizja Obrony utworzyła Jagdkommandos jako jednostki dowodzenia do operacji bojowych za liniami wroga. Te były podporządkowane armiom lub korpusom, ale często były wykorzystywane jako rezerwa na wypadek przełamań wroga, co często prowadziło do znacznych strat.

    Wehrmacht , SS , SD , Policja Porządkowa i Waffen-SS utworzyły i używały Jagdkommando do walki z partyzantami we Francji, Polsce, Rosji i na Bałkanach. Na przykład 2 września 1944 r. Jagdkommando Schuberta dokonało masakry w Chortiatis w Grecji .

    Pod koniec drugiej wojny światowej w Wiedniu stacjonował Jagdkommando Donau, jednostka pływaków bojowych jednostek myśliwskich SS pod dowództwem Otto Skorzenego , która była rozmieszczona na froncie wschodnim i podczas ofensywy w Ardenach. Najbardziej znaną operacją Skorzenego jest uwolnienie z więzienia zdetronizowanego Benito Mussoliniego.

    Szybki podgląd
  • Srebrna Odznaka Kriegsmarine Łamacz Blokad (Kriegsabzeichen – Blockadebrecher in Silber) - III Rzesza

    Srebrna Odznaka Kriegsmarine Łamacz Blokad (Kriegsabzeichen – Blockadebrecher in Silber) – III Rzesza

    55,00 

    Odznakę dla łamaczy blokad nadał 1 kwietnia 1941 roku kanclerz Rzeszy Adolf Hitler. Należało uhonorować członków załóg statków pełnomorskich, którzy po wybuchu wojny, dzięki zdecydowanemu działaniu na wodach neutralnych za granicą i na morzach świata, zdołali przedrzeć się przez nieprzyjacielską blokadę i powrócić do ojczyzny.

    Oprócz dobrego zachowania i godności, warunkiem wstępnym było przebicie się przez blokadę, zniszczenie statku, jeśli wróg zagroził jego zdobyciem, specjalne działanie w jednym z dwóch wyżej wymienionych wydarzeń, przetrwanie jako członek załogi na zaginionym statku oraz, w wyjątkowych przypadkach będąc rannym.

    Odznaka była bezzwrotna. Na odznaczeniu znajdowało się świadectwo/świadectwo własnościowe oraz wpis do książeczki żeglarskiej. Rozmiar i podpisy na dokumentach zmieniały się ze względu na różne obowiązki władz lub Naczelnego Dowództwa Marynarki Wojennej. Nagrodę wręczał Minister Transportu Rzeszy dr. Dorpmüller, komisarz Rzeszy ds. Żeglugi Morskiej lub Naczelny Dowódca Marynarki Wojennej.

    Odznakę zaprojektował Otto Placzek z Berlina. Od 1942 r. nagrodę nadawał Naczelny Wódz Marynarki Wojennej, gdyż odznaczenie to zostało rozszerzone również na Marynarkę Wojenną. Regulamin przyznawania nagród był szczegółowy i wyczerpujący oraz regulował wyjątki dla nie-Niemców, rannych itp.

    Szybki podgląd
  • Odznaka konferencyjna IV niemiecko-japońskiej konferencji naukowej, 1942 - III Rzesza

    Odznaka pamiątkowa 6 niemiecko-japońskiej konferencji naukowej, 1944 – III Rzesza

    55,00 

    Od czasu wojny rosyjsko-japońskiej w latach 1904/05 Japonia była głównym regionalnym mocarstwem w Azji Wschodniej i rościła sobie prawo do jedynej hegemonii w Azji. Siły lojalne wobec cesarza pchnęły nacjonalistyczne i militarystyczne tendencje w rządzie poprzez terror i morderstwa polityczne. Ich idea „strefy dobrobytu Wielkiej Azji” przewidywała wypędzenie „białych” mocarstw kolonialnych i zjednoczenie wszystkich ludów azjatyckich pod przywództwem Japonii. Japonia próbowała ekspansji w Azji od początku XX wieku i wielokrotnie prowokowała gwałtowne konflikty graniczne z Chinami i Związkiem Radzieckim w Mandżurii.

    Od połowy lat 30. Japonia próbowała zbliżyć się politycznie do Rzeszy Niemieckiej. Japonia chciała przekonać nazistowski reżim do wojny przeciwko Związkowi Radzieckiemu, aby móc zrealizować swoje ekspansjonistyczne cele w Azji Wschodniej. 25 listopada 1936 r. z inicjatywy Japonii minister spraw zagranicznych Niemiec Joachim von Ribbentrop i specjalny wysłannik Japonii Mushanokôji Kintomo (1882-1962) podpisali Pakt Antykominternowski, symboliczne porozumienie o wspólnej walce z międzynarodówką komunistyczną. W tajnym protokole dodatkowym zobowiązali się do wzajemnej neutralności na wypadek niesprowokowanej napaści ze strony Związku Sowieckiego i zapewnili, że nie zawrą żadnych traktatów ze Związkiem Sowieckim. Bez wiedzy o tajnym protokole dodatkowym w 1939 roku do porozumienia przystąpiły japońskie państwo satelickie Mandżukuo, Węgry i Hiszpania, a w 1941 Bułgaria, Chorwacja, okupowana Dania, Finlandia, Nankin, Chiny, Rumunia i Słowacja.

    Z drugiej strony reżim nazistowski postrzegał Japonię jako mniej ważnego sojusznika w latach trzydziestych XX wieku. Niemiecko-radziecki układ o nieagresji z 22 sierpnia 1939 r., który Japonia postrzegała jako złamanie paktu antykominternowskiego, miał dla Hitlera większe znaczenie ze względu na wojnę z Wielką Brytanią i Francją. Znaczenie Japonii jako sojusznika wojskowego wzrosło dopiero wraz z przygotowaniami do niemieckiej inwazji na Związek Radziecki. Z inicjatywy Hitlera w 1940 r. podpisano pakt trójstronny, który rozszerzył „oś Berlin-Rzym” o Tokio.

    Druga wojna światowa w regionie Pacyfiku rozpoczęła się niezapowiedzianym atakiem Cesarstwa Japonii na amerykańską bazę morską w Pearl Harbor 7 grudnia 1941 roku. Dzień później wzajemne wypowiedzenie wojny. 11 grudnia – cztery dni po japońskim ataku – Adolf Hitler, jako sojusznik Cesarstwa Japońskiego, ogłosił wypowiedzenie wojny Stanom Zjednoczonym przez Niemcy.

    Jednak wspólne traktaty między Niemcami i Japonią nie mogły wiele zrobić, aby złagodzić presję na drugiego partnera sojuszu. Japonia walczyła w Azji Południowo-Wschodniej i na południowo-zachodnim Pacyfiku, Niemcy w Europie i Afryce Północnej. Po niemieckiej inwazji na Polskę we wrześniu 1939 roku, po ciężkich walkach na granicy mandżurskiej, Japonia i Związek Radziecki podpisały rozejm, który obowiązywał do 1945 roku. Po niemieckiej inwazji na Związek Radziecki w 1941 roku, zdolności Japonii nie były wystarczająco silne, aby otworzyć drugi front w Mandżurii. W ten sposób Józef Stalin mógł użyć syberyjskich oddziałów Armii Czerwonej do obrony Moskwy, co zatrzymało niemiecką ofensywę.

    Ostatecznie słaby sojusz niemiecko-japoński niewiele mógł zdziałać przeciwko militarnej przewadze Stanów Zjednoczonych. Wraz z uchwaleniem największego wówczas budżetu wojskowego w 1943 r. Stany Zjednoczone były w stanie odepchnąć japońską armię na Pacyfiku i jednocześnie otworzyć drugi front na kontynencie europejskim, lądując w Normandii 6 czerwca. 1944, który ostatecznie doprowadził do upadku zapoczątkowanego reżimu nazistowskiego. Po bezwarunkowej kapitulacji Niemiec 8.09. W maju 1945 r. działania bojowe koncentrowały się na rejonie Pacyfiku. Dopiero po zrzuceniu amerykańskich bomb atomowych na Hiroszimę i Nagasaki 6 i 9 sierpnia 1945 r., w których zginęło ponad 200 000 ludzi, rząd japoński skapitulował 2 września 1945 r.

    Odznaka stanowiła pamiątkę Japońsko- Niemieckiej 6 konferencji naukowej, która odbyła się w Austrii w St. Christopham Arlberg Tirol i otrzymał ja każdy uczestnik zgromadzenia w 1944 roku.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Pilota Balonu N.F.S.K (Abzeichen für Freiballonführer) - III Rzesza

    Odznaka Pilota Balonu N.F.S.K (N.F.S.K Abzeichen für Freiballonführer) – III Rzesza

    55,00 

    Narodowosocjalistyczny Korpus Lotniczy, NSFK (niem. Nationalsozialistisches Fliegerkorps) – korpus paramilitarny NSDAP, założony w 1937 roku jako „następca” Niemieckiego Związku Lotniarstwa Sportowego (Deutscher Luftsportverband). Korpus został zbudowany na wzór organizacji Sturmabteilung (SA). Podobną grupą paramilitarną był Narodowosocjalistyczny Korpus Motorowy.

    Po powstaniu organizacji, w pierwszych latach jej istnienia, NSKL prowadził szkolenia w lataniu szybowcami oraz prywatnymi samolotami. Kiedy III Rzesza stworzyła Luftwaffe, wielu członków NSFK zostało przeniesionych do nowo utworzonej formacji lotniczej. Podczas II wojny światowej korpus służył m.in. przy transporcie Żydów i homoseksualistów do obozów koncentracyjnych oraz w obronie przeciwlotniczej. Pierwszym dowódcą został generał Friedrich Christiansen, który tę funkcję pełnił do stycznia 1943 roku, kiedy to został zastąpiony przez generała Alfreda Kellera.

    NFSK był strukturą samodzielną pod kontrolą NSDAP, ale decydujący głos w jego działalności i programach szkoleniowych miało Luftwaffe, które zajmowało się rekrutacją szkoleniowców jak również dostarczało sprzęt i bazę treningową. W późniejszym okresie wojny, rola NFSK ograniczona została do wczesnego ostrzegania przeciwlotniczego, jak i służby w artylerii przeciwlotniczej.

    Odznaczenie to zostało ustanowione 10 marca 1938 roku przez NSFK-Korpsführer General der Flieger Christiansen i miało zastąpić DLV. Było przyznawany licencjonowanym pilotom balonów na ogrzane powietrze i był noszony na lewej kieszeni na piersi munduru NSFK lub Luftwaffe.

    Szybki podgląd
  • Medal Błękitnej Dywizji (Blauen Division Medaille) - III Rzesza

    Medal Błękitnej Dywizji (Blauen Division Medaille) – III Rzesza

    55,00 

    Medal Błękitnej Dywizji – pełna, oficjalna nazwa: Medal Pamiątkowy dla Hiszpańskich Ochotników za Walkę z Bolszewizmem (Erinnerungsmedaille für die Spanischen Freiwilligen im Kampf gegen den Bolschewismus) – pamiątkowe odznaczenie III Rzeszy; ustanowione 3 stycznia 1944 i nadawane hiszpańskim ochotnikom, członkom Błękitnej Dywizji, walczącej u boku Niemców na froncie wschodnim II wojny światowej.

    Błękitna Dywizja (hiszp. La División Azul, niem. Blaue Division) lub 250 hiszpańska dywizja ochotnicza – formacja wojskowa z okresu II wojny światowej, złożona z hiszpańskich frankistów, którzy walczyli u boku armii niemieckiej na froncie wschodnim przeciwko Armii Czerwonej w okresie od 20 lipca 1941 do 20 października 1943. Oficjalna nazwa hiszpańska formacji brzmiała Division Española de Voluntarios (Hiszpańska Dywizja Ochotnicza), w języku niemieckim 250 Infanterie Division (spanische) (250 Dywizja Piechoty (hiszpańska)). Jej odpowiednikiem lotniczym była Błękitna Eskadra. Dywizja była formowana przez Wehrmacht.

    Po niemieckim ataku na Związek Sowiecki 22 czerwca 1941 roku w Hiszpanii odbyły się wielkie wiece pod hasłem: „Rosja jest winna!” (czyli hiszpańska wojna domowa). W jakim stopniu wiece te odbywały się spontanicznie, czy też były inicjowane przez zainteresowane strony, nie można dziś z całą pewnością stwierdzić. Pewne jest, że rząd wykorzystał entuzjazm zwłaszcza młodych falangistów, by jeszcze tego samego dnia zwrócić się do niemieckiego posła z propozycją dobrowolnych stowarzyszeń na rzecz „walki z komunizmem”.

    Po krótkich negocjacjach postanowiono wysłać ochotniczą dywizję piechoty, złożoną z kadr armii i ochotników z całej Hiszpanii. Ta División Española de Voluntarios składała się z czterech pułków piechoty (nazwanych na cześć ich dowódców Pimentela, Vierny, Esparza i Rodrigo) oraz jednego pułku artylerii i liczyła 640 oficerów, 2272 podoficerów i 14 780 szeregowców.

    Prasie podkreślano ochotniczy charakter jednostki, ale w rzeczywistości wszystkie ważne stanowiska zajmowali członkowie armii, którzy byli regularnie wymieniani. Oprócz motywów antykomunistycznych ważną rolę w dobrowolnej rejestracji, zwłaszcza wśród oficerów, odgrywała poprawa ich możliwości zawodowych.

    Źródło: Wikipedia

    Szybki podgląd
  • Odznaka Kriegsmarine dla Krążowników Pomocniczych (Kriegsabzeichen für Hilfskreuzer) - III Rzesza

    Odznaka Kriegsmarine dla Krążowników Pomocniczych (Kriegsabzeichen für Hilfskreuzer) – III Rzesza

    55,00 

    Odznaka dla krążowników pomocniczych została podarowana 24 kwietnia 1941 roku przez Naczelnego Wodza Marynarki Wojennej Wielkiego Admirała Raedera, aby docenić wykorzystanie krążowników pomocniczych w walce z Anglią i na pełnym morzu.

    Uprawnieni do ich otrzymania byli członkami załóg krążowników pomocniczych, w tym żołnierze, którzy zginęli w kontakcie z wrogiem. Warunkiem było nienaganne przywództwo i udział w co najmniej jednej dalekiej podróży na pomocniczym krążowniku. Odznakę nadawał dowódca statku.

    W marynarce wojennej było 12 krążowników pomocniczych. Były to: Hansa, Thor, Coronel, Atlantyda, Baran, Byk, Michel, Pingwin, Orion, Kormoran i Kometa. Projekt pochodzi od Wilhelma Peekhausa z Berlina. Poza Schwerinem jako producenci znani są Berlin, Friedrich Orth i Rudolf Souval z Wiednia.

    Istnieją również odznaki bez producenta. Specjalny kształt z diamentami nie został oficjalnie podarowany i został przyznany tylko raz. Istnieje kilka okazów wykonanych z litego srebra, o których wiadomo, że kosztują około 2000 euro.

    Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., t. IV, 2001.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Sapera Kriegsmarine (Minensucher-Kriegsabzeichen) - III Rzesza

    Odznaka Sapera Kriegsmarine (Minensucher-Kriegsabzeichen) – III Rzesza

    55,00 

    Ta odznaka wojenna została podarowana 31 sierpnia 1940 roku przez Naczelnego Dowódcę Marynarki Wojennej, Wielkiego Admirała Raedera, w uznaniu ubogiej, ciężkiej i niebezpiecznej służby załóg jednostek trałowania min, polowania na okręty podwodne i ochrony.

    Nagrodą mogli być wszyscy członkowie załogi, którzy spełnili następujące wymagania: oprócz dobrego i nienagannego zachowania (brak aresztowań w ciągu ostatnich 6 miesięcy), udział w co najmniej 3 walkach. Tą odznaką wojenną honorowano także wybitne indywidualne czyny lub udział w misji specjalnej. Decyzję o tym podjął dowódca floty. Liczbę odznaczeń szacuje się na około 4400.

    Do znanych producentów należą (WH) Walter & Henlein, Gablonz, (R.K.) Rudolf Karneth, Gablonz czy Schwerin, Berlin.

    Szybki podgląd
  • Srebrna Odznaka Sportowa Rzeszy Niemieckiej DRL 1935 (Deutsches Reichssportabzeichen DRL ab 1935 in Silber) - III Rzesza

    Srebrna Odznaka Sportowa Rzeszy Niemieckiej DRL 1935 (Deutsches Reichssportabzeichen DRL ab 1935 in Silber) – III Rzesza

    55,00 

    DRA (Komitet ds. Ćwiczeń Fizycznych Rzeszy Niemieckiej) wyłonił się w 1917 r. z działającego do tej pory Komitetu Rzeszy ds. Igrzysk Olimpijskich. Zaplanowane w Niemczech igrzyska w 1916 roku nie odbyły się, a w latach 1920 i 1924 niemieccy sportowcy nie zostali wpuszczeni. Wykluczeni w ten sposób sportowcy założyli Komitet Rzeszy ds. Niemieckich Igrzysk Walki i przeprowadzali je co 4 lata.

    W Republice Weimarskiej DRA była organizacją parasolową zajmującą się sportem w Niemczech, chociaż nie wszystkie stowarzyszenia do niej należały. Warunkiem nabycia było 5 ćwiczeń z 5 dziedzin, takich jak pchnięcie kulą, bieganie, skoki itp. Od 1921 r. odznakę mogły nabyć także kobiety. Po przejęciu władzy przez narodowych socjalistów w 1933 r. rozwiązano wszystkie stowarzyszenia sportowe, które nie były na tej samej linii ideologicznej co NSDAP. Obejmowały one robotnicze stowarzyszenia sportowe i kluby sportowe o poglądach lub orientacjach socjaldemokratycznych lub komunistycznych. Przewodniczący DRA, Theodor Lewald, został oskarżony o pochodzenie semickie i zmuszony do rezygnacji. DRA 5 maja 1933 r. DRA rozwiązała się bez uchwały walnego zgromadzenia i w ramach dostosowania przeszła pod opiekę narodowych socjalistów. Komisarz Rzeszy do spraw gimnastyki i sportu, Hans von Tschammer und Osten, który został mianowany w kwietniu, został mianowany przywódcą sportowym Rzeszy 19 lipca. Był teraz odpowiedzialny za wszystkie sporty. 27 lipca 1934 r. powstało Stowarzyszenie Ćwiczeń Fizycznych Rzeszy Niemieckiej (DRL).

    Poprzednia odznaka sportowa DRA została przyjęta, ale została przeprojektowana i dodano swastykę. Litery w środku to teraz DRL. Ponadto nosił nazwę Odznaka Sportowa Rzeszy Niemieckiej. 1 lipca 1937 roku odznaka została uznana za odznakę honorową. Został on przyznany w 3 poziomach brązu, srebra i złota. 21 grudnia 1938 r. dekretem Hitlera przemianowano DRL na NSRL (Stowarzyszenie na rzecz Ćwiczeń Fizycznych Rzeszy Narodowo-Socjalistycznej) i stało się stowarzyszeniem całkowicie kontrolowanym przez NSDAP.

    Odznaki były produkowane przez różnych producentów, takich jak Wernstein-Jena, Steinhauer-Lück itp.

    Źródło: J. Nimmergut, Deutsche Orden und Ehrenzeichen bis 1945, t. IV, 2001.

    Szybki podgląd
  • Medal Niemieckiego Muru Ochronnego (Deutsches Schutzwall-Ehrenzeichen) - III Rzesza

    Medal Niemieckiego Muru Ochronnego (Deutsches Schutzwall-Ehrenzeichen) – III Rzesza

    55,00 

    Odznaczenie to zostało ufundowane 2 sierpnia 1939 roku przez kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera jako widoczny wyraz wdzięczności i uznania zasług dla budowy i wzniesienia niemieckiego muru obronnego. Wnioski o odznaczenie składał Szef Naczelnego Dowództwa Wehrmachtu, dla członków Wehrmachtu, Generalny Inspektor Dróg Niemieckich oraz Służba Pracy Rzeszy (RAD). Propozycje zostały następnie przekazane przez Kancelaria Prezydenta do decyzji kanclerza Rzeszy. Decydującym czynnikiem było rozmieszczenie między 15 czerwca 1938 a 31 sierpnia 1939. Ogólne wymagania przyznania wymagały 10-tygodniowego rozmieszczenia w tym okresie. Uwzględniono wyjątki, takie jak pobór do Wehrmachtu, choroby czy wypadki. Podanie należało złożyć we właściwym urzędzie pracy wraz z kartą personalną, zaświadczeniem o niekaralności oraz książeczką pracy.

    Członkowie Wehrmachtu, którzy zostali odznaczeni Medalem Sudetów lub Medalem Memeland, zostali wykluczeni z nagrody. Podobnie pracownicy programu awaryjnej budowy dróg na wschodzie otrzymali Medal Sudetów, a nie Medal Muru Ochronnego. W 1944 roku zwiększono liczbę odbiorców. W późniejszym czasie odznakę honorową otrzymały także osoby, które brały udział w budowaniu pozycji. Do nagrody dołączono certyfikat własności.

    Projekt pochodzi od profesora Richarda Kleina z Monachium. Odznaka honorowa została wykonana z brązu, a pod koniec wojny z brązowanego cynku. Medale różnią się wielkością i wagą w zależności od producenta. Znani producenci to między innymi Wilhelm Deumer, Steinhauer & Lück, Wernstein, Carl Poellath, Werner Redo, Rudolf Souval i August Menze & Sohn. Do 1941 roku przyznano łącznie około 622 000 medali.

    Szybki podgląd
  • Pancerna Odznaka Szturmowa za 25 misji (Panzerkampfabzeichen mit Einsatzzahl 25) - III Rzesza

    Srebrna Pancerna Odznaka Szturmowa za 25 misji (Panzerkampfabzeichen mit Einsatzzahl 25) – III Rzesza

    55,00 

    Odznaka Szturmu Pancernego była nagrodą dla żołnierzy czołgu i ich oddziałów wsparcia w czasie II wojny światowej. Został on podarowany przez Generalobersta Walthera von Brauchitscha 20 grudnia 1939 roku i początkowo nosił nazwę Panzerkampfwagenabzeichen, którą rok później przemianowano i odtąd nosił nazwę Panzerkampfwagenabzeichen.

    Pierwotnie odznaka była w jednym stopniu, dalszy przebieg wojny w końcu sprawił, że konieczne stało się stworzenie wyższych poziomów dla Odznaki Szturmu Pancernego (zarówno w kolorze srebrnym, jak i brązowym). Wynikało to z faktu, że coraz więcej członków wojsk pancernych i podległych im jednostek przekraczało warunki do nadania Odznaki Szturmu Pancernego. Dekretem z 22 czerwca 1943 r. Naczelne Dowództwo Armii ostatecznie zatwierdziło ich wprowadzenie. Otrzymana klasyfikacja była następująca:

    Poziom 1: Odznaka bojowa czołgu
    Poziom 2: Odznaka czołgu szturmowego z numerem misji 25
    Poziom 3: Odznaka czołgu szturmowego z numerem misji 50
    Poziom 4: Odznaka szturmowa czołgu z numerem misji 75
    Poziom 5: Odznaka szturmowa czołgu z liczbą misji 100

    Srebrna odznaka szturmowa pancerna była odtąd zarezerwowana dla załóg czołgów jednostek pancernych, a odznaka szturmowa pancerna z brązu dla załóg pancernych jednostek zwiadowczych. Członkowie jednostek dział szturmowych, jednostek czołgów szturmowych i jednostek niszczycieli czołgów z wydziałów niszczycieli czołgów otrzymywali jedynie odznakę generalnego szturmu.

    Odznaka szturmowa pancerna była noszona jako przypinka po lewej stronie klatki piersiowej, zarówno na służbie, jak i poza nią, we wszystkich mundurach Wehrmachtu. Można go było również nosić do wszystkich mundurów partyjnych i państwowych. Zredukowana forma (igła 16 mm) nagrody mogła być noszona na lewej klapie płaszcza dla odzieży mieszczańskiej. Podczas uroczystych okazji dopuszczano odpowiednią miniaturową zawieszkę do łańcuszka od fraka.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Pilota Szybowca Luftwaffe (Segelflugzeugführerabzeichen) - III Rzesza

    Odznaka Pilota Szybowca Luftwaffe (Segelflugzeugführerabzeichen) – III Rzesza

    55,00 

    Odznaka Pilota Szybowcowego została podarowana 16 grudnia 1940 roku przez Ministra Lotnictwa Rzeszy i Naczelnego Wodza Luftwaffe Hermanna Göringa i mogła być nadawana członkom Sił Powietrznych, którzy wykazali się i wyróżnili po uzyskaniu odznaki „L” – licencja pilota szybowcowego.

    Pierwotny pomysł stworzenia odznaki aktywności dla pilotów szybowcowych wyszedł z 7. Flieger-Division (jednostki powietrznodesantowej) pod dowództwem generała broni Richarda Putziera. Ministerstwo Lotnictwa Rzeszy, kierowane przez feldmarszałka Erharda Milcha, zwróciło się następnie do 7. Dywizji Lotniczej o przedstawienie kilku projektów, co faktycznie się wydarzyło. Po zatwierdzeniu przez Göringa projektu przez grafika Wilhelma Ernsta Peekhausa, firma C.E. Junker z Berlina zaoferował pierwszą próbkę i dopiero nieco później jesienią 1940 roku rozpoczęto produkcję odznaki pilota szybowcowego, którą następnie podarowano 16 grudnia 1940 roku.

    Odznakę Pilota Szybowcowego Sił Powietrznych mogli nadawać tylko żołnierze czynni zawodowo, nawet jeśli przebywali na urlopie i mogli wykazać się odpowiednim stażem i uzyskaniem licencji pilota szybowcowego L. To samo dotyczyło urzędników służby cywilnej oraz członków korpusu inżynieryjnego i morskiego, gdy byli żołnierzami na urlopie. Jeżeli beneficjent posiadał odznakę pilota szybowcowego (lub inną odznakę Luftwaffe) przez co najmniej cztery lata i opuścił Luftwaffe z honorem, w zamian otrzymywał odznakę pamiątkową pilota.

    W pierwszych latach jego powstania odznaka pilota szybowcowego mogła być noszona jedynie jako wojskowa odznaka honorowa z mundurem Wehrmachtu (Siły Powietrzne) lub mundurem Narodowosocjalistycznego Korpusu Lotniczego jako przypinka po lewej stronie skrzynia, pod którą może być odznaczony Żelaznym Krzyżem. Można go było nosić na równi z odznaką pilota z okresu wojny światowej 1914/18. Jednak noszenie odznaki pilota szybowcowego razem z jakąkolwiek inną odznaką działalności Luftwaffe, z wyjątkiem odznaki spadochroniarza Luftwaffe, było zabronione. Ponadto noszenie odznaki w stroju cywilnym, nawet w miniaturze, było zabronione pod groźbą kary. Oprócz metalowej plakietki istniała również wersja haftowana, która została wycofana 8 maja 1942 r. i nie była już wydawana. Od 29 listopada 1943 roku odznakę można było nosić na wszystkich mundurach partyjnych NSDAP.

    Jest to jedna z najrzadszych odznak działalności Luftwaffe.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Strzelca Powietrznego z piorunami (Fliegerschützenabzeichens mit Blitzbündel) - III Rzesza

    Odznaka Strzelca Powietrznego z piorunami (Fliegerschützenabzeichens mit Blitzbündel) – III Rzesza

    55,00 

    Odznaka Strzelca Powietrznego – Radiooperatora (Fliegerschützenabzeichens mit Blitzbündel)
    Bojowa odznaka III Rzeszy ustanowiona 26 marca 1936 roku przez Ministra Lotnictwa Rzeszy i Naczelnego Wodza Sił Powietrznych Hermanna Göringa i mogła być nadawana członkom Sił Powietrznych, zwykle radiooperatorom pokładowym, pokładowym mechanikom i strzelcom. Warunkiem było uzyskanie ważnej licencji Sił Powietrznych z przeszkoleniem artyleryjskim.
    Istniały dwa rodzaje znaku: z promieniem błyskawicy w szponach orła i bez. Opcja z wiązką piorunów była przyznawana radiooperatorowi, jeśli leciał nieprzerwanie przez dwa miesiące lub zestrzelił co najmniej pięć samolotów wroga lub został ranny w bitwie powietrznej.

    Odznaczenie bez pioruna przyznawane było strzelcom lub mechanikom lotniczym, jeśli nie posiadali licencji Sił Powietrznych jednak sprawdzili się w co najmniej dziesięciu lotach wroga lub frontu. W przypadku kontuzji możliwe było również wcześniejsze przyznanie nagrody.

    Nagroda była noszona jako odznaka po lewej stronie klatki piersiowej.

    Szybki podgląd
  • Złota odznaka Pilota Luftwaffe (Gold Flugzeugführerabzeichen) - III Rzesza

    Złota odznaka Pilota Luftwaffe (Gold Flugzeugführerabzeichen) – III Rzesza

    65,00 

    Odznaka Pilota Luftwaffe to odznaka pilota sił powietrznych niemieckiego Wehrmachtu, podarowana 14 marca 1935 r. przez naczelnego dowódcę sił powietrznych Hermanna Göringa.

    Odznakę można było przyznać po pomyślnym ukończeniu szkoły pilotażu i uzbrojenia. Została przyznana wszystkim pilotom jako potwierdzenie wyszkolenia i dlatego nie jest nagrodą za osiągnięcia wojskowe. Odznaka Pilota miała być obrazem nieposkromionej agresji, dzikości i przewagi III Rzeszy nad  nieprzyjacielem.

    Mogła być również przyznana osobom, które przed wydaniem dekretu zostały wyszkolone na pilotów, jeśli służyły jako piloci w Luftwaffe, a także członkom austriackich sił powietrznych, którzy zostali przejęci przez niemieckie siły powietrzne po aneksji Austrii w 1938 r.

    Tak jak większość przedmiotów z okresu III Rzeszy, odznakę pilota produkowano z materiałów różnej jakości. Aluminium, nikiel, pozłacany lub posrebrzany tombak i inne stopy oraz lakierowany cynk. Wszystkie te surowce używane były do produkcji odznaki pilota. W okresie przedwojennym i na początku wojny produkowano wersje z wysokiej jakości surowców niklu,aluminium lub tombaku. Stopniowo jakość surowców coraz bardziej się obniżała i pod koniec wojny bazować jedynie na różnych odmianach cynku. Pod koniec lat 30-tych zaniechano produkcji odznak z aluminium mimo, iż cechowała je wyjątkowa dbałość o szczegóły i precyzja wykonania – bardzo szybko ulegały uszkodzeniom.

    Wszystkie wersje odznaki pilota to wersje dwu-częściowe i dwu-nitowe. Kształt i rozmiar nitów różnił się w zależności od producenta i jakości wykonania. O wysokiej jakości wykonania świadczyły małe umieszczone z pedantyczną symetrią nity.Tańsze wersje używały większych często rozpłaszczonych na końcu nitów.

    Zapięcie „na agrafkę” występuje we wszystkich oryginalnych odznakach pilota. Wersje lepsze jakościowo cechował beczułkowaty zawias i haczyk uformowany z twardego niełamliwego pręcika.

    Niezależnie od jakości wykonania w odznace pilota orzeł był zawsze oksydowany na kolor ciemno-czarny zaś wieniec wykańczano w kolorze srebrnym. Orzeł jest czerniony chemicznie a wieniec chemicznie wykończony na kolor matowo-srebrny przez kolekcjonerów zwany „frosting” czyli zmrożony, oszroniony.

    Odznakę noszono na górnej lewej kieszeni munduru poniżej Krzyża Żelaznego 1 Klasy.

    Szybki podgląd
  • Srebrna odznaka za rany (Silber Verwundetenabzeichen) - III Rzesza

    Srebrna odznaka za rany (Silber Verwundetenabzeichen) – III Rzesza

    55,00 

    W dniu 3 marca 1918 roku Cesarz Wilhelm II ustanowił po raz pierwszy odznakę (Verwundetenabzeichen) honorującą żołnierzy, którzy w walce odnieśli rany lub zostali okaleczeni.

    W dniu 22 maja 1939 roku Hitler wznowił jej nadawanie. Na samym początku nadawano tę odznakę tylko niemieckim ochotnikom, którzy w czasie wojny domowej w Hiszpanii2) walczyli w szeregach Legionu Condor po stronie generała Franco przeciwko oddziałom republikańskim i odnieśli rany.

    1 września 1939 roku Hitler podpisał rozporządzenie o wprowadzeniu Verwundetenabzeichen również dla żołnierzy i oficerów Wehrmachtu, którzy w wyniku działań bojowych zostali ranni lub okaleczeni:

    Ustanowiona zostaje Odznaka za Rany jako pamiątka dla tych, którzy odnieśli rany lub okaleczenia w walce za Ojczyznę z wrogiem.

    Srebrna Odznaka za Rany odlewana była z żeliwa lub mosiądzu. Nadawana była bez względu na liczbę zranień, w momencie kiedy zranienie dotyczyło:

    – utraty ramienia lub nogi,
    – utraty obu stóp,
    – utraty obojga goleni z zachowaniem obu stawów kolanowych,
    – uszkodzenia obojga oczu, co w konsekwencji doprowadziło do ograniczenia widzenia,
    – utraty jednego oka z uszkodzeniem połowy twarzy,
    – okaleczenia twarzy, co w konsekwencji doprowadziło do jej zniekształcenia,
    – uszkodzenia kręgosłupa, co w konsekwencji doprowadziło do jego całkowitego usztywnienia, uszkodzenia rdzenia kręgowego, co doprowadziło w konsekwencji do ciężkiego zaburzenia funkcji ruchowych.

    Odznaka noszona była tylko w stopniu najwyższym. Jest najbardziej rozpoznawalnym wyróżnieniem wojskowym nadawanym w okresie II Wojny Światowej żołnierzom niemieckiego Wehrmachtu.

    Szybki podgląd
  • Srebrna odznaka za służbę na U-Bootach (Silber U-Boot-Kriegsabzeichen) - III Rzesza

    Srebrna odznaka za służbę na U-Bootach (Silber U-Boot-Kriegsabzeichen) – III Rzesza

    50,00 

    Odznaka bojowa U-Boot (niem. U-Boot-Kriegsabzeichen) to niemiecka odznaka wojenna przyznawana członkom załogi U-Boota podczas I i II wojny światowej. Odznaka wojenna U-bootów została pierwotnie ustanowiona podczas I wojny światowej, 1 lutego 1918 roku. Została przyznana w celu uznania załóg U-bootów, które ukończyły trzy patrole wojenne. Odznaka noszona była w dolnej lewej części munduru i miała owalny kształt przypominający wieniec z liści laurowych. W poprzek środka leżała łódź podwodna, a niemiecka korona państwowa (Reichskrone) była inkrustowana w górnej części wieńca.

    13 października 1939 r. przywrócono Odznakę Wojenną U-bootów. Był bardzo podobny do oryginalnej odznaki, z wyjątkiem korony cesarskiej zastąpionej niemieckim orłem nad swastyką i użyto bardziej zmodernizowanej łodzi podwodnej skierowanej teraz w lewo. Nowa wersja była najpierw wykonana z brązu metalowego, a później z cynku. Odznaka była przyznawana w dwóch klasach. Najczęściej było to ukończenie dwóch lub więcej patroli wojennych. Chociaż ukończenie dwóch patroli wojennych może wydawać się skromnym wymogiem, typowy rejs wojenny U-Boota często trwał kilka miesięcy. Ukończenie dwóch patroli wojennych było równie niebezpieczne, ponieważ U-Boot musiał znosić ciągłe ataki alianckich samolotów i okrętów wojennych. Drugim przypadkiem przyznania tej odznaki był ranny podczas patrolu lub zabity w akcji.

    Była również odmiana odznaki wojennej łodzi podwodnej z diamentami. Została ustanowiona przez admirała Karla Dönitza po tym, jak otrzymał od wielkiego admirała Ericha Raedera specjalną wersję odznaki wojennej łodzi podwodnej z litego złota, w której wieniec oraz swastyka były inkrustowane diamentami.

    Odznaka była specjalną nagrodą przyznawaną dowódcom U-Bootów, którzy otrzymali Krzyż Rycerski Żelaznego Krzyża z Liśćmi Dębu. Ta wersja została wykonana ze złotej płyty na srebrze. Wyprodukowane przez firmy Schwerin u. Sohn i Gebr. Godet & Co. Był taki sam jak podstawowy wzór, ale z dziewięcioma małymi diamentami inkrustowanymi swastyką. Ta nagroda była bardziej osobistą nagrodą od Dönitza. Około 30 zostało nagrodzonych, w tym oryginał admirałowi Dönitzowi.

    Odznaka była noszona jako przypinka na płaszczu, niebiesko-białej marynarce, kurtce, płaszczu i niebiesko-białej koszuli na lewej piersi. Można ją również było nosić do wszystkich mundurów partyjnych i państwowych. Skróconą formę (igła 16 mm) nagrody można było nosić na lewej klapie płaszcza odzieży cywilnej. Przy uroczystych okazjach dozwolony był miniaturowy wisior na łańcuszek do fraka
    Szybki podgląd
  • Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z liśćmi dębu i mieczami (wersja stare srebro) (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub und Schwertern) - III Rzesza

    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z liśćmi dębu i mieczami (wersja stare srebro) (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub und Schwertern) – III Rzesza (#7)

    60,00 

    Krzyż Rycerski, właśc. Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (niem. Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes, RK) – niemiecki order, najwyższe odznaczenie wojskowe okresu III Rzeszy. Stanowił rozszerzenie klas Krzyża Żelaznego.

    Krzyż Rycerski został ustanowiony na początku II wojny światowej, 1 września 1939, przez Adolfa Hitlera. Początkowo stanowił on jedną klasę Krzyża Żelaznego, między Krzyżem Żelaznym I klasy a Krzyżem Wielkim Krzyża Żelaznego. W toku wojny ustanowiono dalsze cztery klasy Krzyża Rycerskiego: 3 czerwca 1940 Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, a 28 września 1941 Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami oraz z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami. Najwyższa klasa, Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami, została ustanowiona 29 grudnia 1944.

    Krzyż Rycerski został ustanowiony w celu wypełnienia luki pomiędzy istniejącymi już wcześniej w historii orderami: Krzyżem Żelaznym a Krzyżem Wielkim Krzyża Żelaznego. Podobnym orderem istniejącym w historii Niemiec był Pour le Mérite nadawany oficerom podczas I wojny światowej, lecz w odróżnieniu od niego, Krzyż Rycerski miał być nadawany żołnierzom wszystkich stopni w celu podkreślenia egalitaryzmu armii (mimo to, większość odznaczonych stanowili oficerowie).

    Krzyż Rycerski mógł być nadany co do zasady osobie odznaczonej uprzednio Krzyżem Żelaznym I klasy, następnie też zachowywano porządek nadawania kolejnych klas. Przede wszystkim nadawany był za wyjątkowy akt odwagi w obliczu nieprzyjaciela, mógł być też nadany za całokształt dowodzenia podczas bitwy. Ponadto, w lotnictwie myśliwskim był nadawany za uzyskanie odpowiedniej liczby punktów za zestrzelenie wrogich samolotów (początkowo 20 punktów, punkty zależały m.in. od liczby silników samolotów – do trzech za samolot czterosilnikowy). W marynarce był także nadawany za zatopienie okrętów lub statków o tonażu 100 000 BRT lub czyn wykraczający poza zwykłe obowiązki (np. uratowanie ciężko uszkodzonego okrętu). Podczas wojny szczegółowe kryteria były zaostrzane, lecz zdarzały się też wyjątki od ogólnych zasad.

    Krzyż Rycerski dzielił się na pięć klas (od najniższej):

    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub und Schwertern)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub, Schwertern und Brillanten)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Goldenem Eichenlaub, Schwertern und Brillanten).

    (źródło: Wikipedia)

    Szybki podgląd
  • Krzyż Matki Brązowy (Mutterkreuz in Bronze), III Rzesza

    Krzyż Matki Brązowy (Mutterkreuz in Bronze), III Rzesza (#14)

    45,00 

    Krzyż Honorowy Niemieckiej Matki (niem. Ehrenkreuz der Deutschen Mutter), nazwa skrócona Krzyż Matki (Mutterkreuz) został ustanowiony 16 grudnia 1938 r. jako odznaczenie w formie orderu przez NSDAP . Miał on pełnić dla matek podobną funkcję jak Krzyż Żelazny dla żołnierzy, wspólnocie narodowej symbolizując Matkę wielodzietną uhonorowaną za swoje „życie i zdrowie”, zaangażowanie w poród i wychowanie dziecka. Adolf Hitler, w imieniu którego przyznano zaszczyt, opisał macierzyństwo jako „pole bitwy” kobiet. Tylko kilka matek odmówiło nagrody.

    Podobnie jak w przypadku zakonu wojskowego, istniały różne stopnie Krzyża Matki. Wartość została podzielona według liczby dzieci: matki z czwórką lub więcej dzieci otrzymały brązowy krzyż matki, dzieci z sześcioma i więcej dziećmi otrzymały srebrny, a ośmiorga i więcej dzieci otrzymało złoty krzyż matki. Składał się z wisiorka w kształcie krzyża ze swastyką pośrodku, otoczonego napisem „Matka Niemka”. Matki miały nosić nagrodę na niebiesko-białej wstążce na szyi lub jako miniaturowy krzyżyk na klapach podczas uroczystych okazji. Aby zachować dostojny charakter zaszczytu, niedopuszczalne było noszenie krzyża matki w życiu codziennym oraz w odzieży roboczej.

    Odznaczenie, wzorowane na krzyżu teutońskim (krzyżackim).

    Nadawano je w ramach tzw. „Wojny urodzeń” (Geburtenkrieg). Otrzymać go mogły tylko określone kobiety (spełniające m.in. kryteria rasowe). Z góry wykluczone były matki „aspołeczne”, jak również „rasowo” lub „umysłowo małowartościowe”.

    Każda posiadaczka Krzyża Matki miała prawo do publicznego pozdrowienia (tzw. salutu rzymskiego) od członków Hitlerjugend, preferencyjnego traktowania w urzędach i pierwszeństwa przy zajmowaniu miejsc w transporcie publicznym.
    Z drugiej strony, ludność prześmiewczo nazywała to odznaczenie „orderem króliczym”.

    Łącznie przyznano ponad 5,5 mln krzyży.

    (źródło: Wikipedia)

    Szybki podgląd
  • Złoty Krzyż Zasługi Wojskowej III klasy z koroną i mieczami (1914-1918) - Królestwo Bawarii

    Złoty Krzyż Zasługi Wojskowej III klasy z koroną i mieczami (1914-1918) – Królestwo Bawarii

    70,00 

    Order ten został ufundowany przez króla Ludwika II 19 lipca 1866 roku za odważne czyny wojenne, które nie wystarczyły, aby otrzymać Order Maksa Józefa, ale mimo to powinny być honorowane.

    Odznaczenie początkowo składało się z 5 klas: Krzyża Wielkiego, Komandora, Kawalera I Klasy, Kawalera II Klasy i Posiadacza Krzyża Zasługi Wojskowej. 26 lutego 1900 roku do Orderu dodano Krzyż Oficerski.

    Odznaczenie zajęło pozycję pomiędzy rycerzem I klasy a dowódcą. W 1905 roku książę regent Luitpold zreorganizował zakon i stworzył nowe klasy: Krzyż Wielki, I klasa z Gwiazdą, II klasa z Gwiazdą (Wielki Dowódca), II Klasa (Dowódca), Krzyż Oficerski, III Klasa (Rycerz I Klasy), IV Klasa (Rycerz II Klasy) z koroną i 4. klasa. Krzyż Zasługi Wojskowej dzielił się na I i II klasę. W 1913 roku Krzyż Zasługi Wojskowej został ponownie przeprojektowany.

    Order Zasługi Wojskowej III klasy nadawany był od 1914 roku z koroną i bez. Krzyże wykonywano ze złota i pozłacanego srebra. Krzyże pozłacane posiadają srebrne znamiona na krzyżu i mieczach.

    Od 1916 roku wszystkie klasy oprócz czwartej wykonywane były z pozłacanego srebra. Na krzyżach wykonanych ze srebra pozłacanego granica dolnego ramienia krzyża jest szersza. Znanymi producentami byli Weiss & Cie, Monachium, Gebrüder Hemmerle, Monachium i Jakob Leser, Straubing. Order Zasługi Wojskowej III klasy z Koroną i Mieczami został nadany 552 razy. Spośród nich 424 były wykonane ze złota. Jednak ze względu na rygorystyczny obowiązek zwrotu zachowało się znacznie mniej krzyży.

     

    Szybki podgląd
  • Medal Błękitnej Dywizji w Rosji 1943 (Medaille der Blauen Division in Rusia 1943) - III Rzesza

    Medal Błękitnej Dywizji w Rosji 1943 (Medaille der Blauen Division in Rusia 1943) – III Rzesza

    55,00 

    Odznakę ustanowiono 9 listopada 1943 r., aby otrzymać hiszpańskich ochotników, którzy służyli w siłach niemieckich w Błękitnej Dywizji w Rosji. Chociaż Hiszpania była neutralna podczas II wojny światowej, jej rząd chciał wesprzeć niemiecką inwazję na Rosję zarówno w
    wdzięczności za pomoc Niemców podczas hiszpańskiej wojny domowej, jak i w celu zwalczania komunizmu. Błękitna Dywizja została utworzona pod koniec czerwca 1941 r. z ochotników wyłącznie do użytku na froncie wschodnim i walczyła od sierpnia 1941 r. do października 1943r.

    Błękitna Dywizja (hiszp. La División Azul, niem. Blaue Division) lub 250 hiszpańska dywizja ochotnicza – formacja wojskowa z okresu II wojny światowej, złożona z hiszpańskich frankistów, którzy walczyli u boku armii niemieckiej na froncie wschodnim przeciwko Armii Czerwonej w okresie od 20 lipca 1941 do 20 października 1943. Oficjalna nazwa hiszpańska formacji brzmiała Division Española de Voluntarios (Hiszpańska Dywizja Ochotnicza), w języku niemieckim 250 Infanterie Division (spanische) (250 Dywizja Piechoty (hiszpańska)). Jej odpowiednikiem lotniczym była Błękitna Eskadra. Dywizja była formowana przez Wehrmacht.

    Po niemieckim ataku na Związek Sowiecki 22 czerwca 1941 roku w Hiszpanii odbyły się wielkie wiece pod hasłem: „Rosja jest winna!” (czyli hiszpańska wojna domowa). W jakim stopniu wiece te odbywały się spontanicznie, czy też były inicjowane przez zainteresowane strony, nie można dziś z całą pewnością stwierdzić. Pewne jest, że rząd wykorzystał entuzjazm zwłaszcza młodych falangistów, by jeszcze tego samego dnia zwrócić się do niemieckiego posła z propozycją dobrowolnych stowarzyszeń na rzecz „walki z komunizmem”.

    Po krótkich negocjacjach postanowiono wysłać ochotniczą dywizję piechoty, złożoną z kadr armii i ochotników z całej Hiszpanii. Ta División Española de Voluntarios składała się z czterech pułków piechoty (nazwanych na cześć ich dowódców Pimentela, Vierny, Esparza i Rodrigo) oraz jednego pułku artylerii i liczyła 640 oficerów, 2272 podoficerów i 14 780 szeregowców.

    Prasie podkreślano ochotniczy charakter jednostki, ale w rzeczywistości wszystkie ważne stanowiska zajmowali członkowie armii, którzy byli regularnie wymieniani. Oprócz motywów antykomunistycznych ważną rolę w dobrowolnej rejestracji, zwłaszcza wśród oficerów, odgrywała poprawa ich możliwości zawodowych.

    Źródło: Wikipedia

    Szybki podgląd
  • Tarcza naramienna Lappland (Lapplandschild) - III Rzesza

    Tarcza naramienna Lappland (Lapplandschild) – III Rzesza

    45,00 

    Tarcza Laponii (niem . Lapplandschild) było niemieckim odznaczeniem wojskowym z czasów II wojny światowej nadawanym personelowi wojskowemu 20. Armii Górskiej generała Franza Böhme, który brał udział w kampanii na dwóch frontach przeciwko nacierającym siłom fińskiej i radzieckiej Armii Czerwonej w Laponii w okresie od listopada 1944 r. do końca wojny w maju 1945 r. Nadano go mężczyznom, którzy „honorowo służyli” przez sześć miesięcy w regionie lub zostali ranni podczas tamtejszych działań. Został zatwierdzony w lutym 1945 roku i był ostatnią oficjalnie ustanowioną niemiecką tarczą kampanii podczas wojny.

    Ponieważ tarcza została zatwierdzona i zaprojektowana na krótko przed zakończeniem wojny, pierwsi odbiorcy odnotowali tę nagrodę w swojej wojskowej książeczce płac w marcu 1945 r. Jednak prezentacja tarczy rozpoczęła się dopiero w lipcu 1945 r., po kapitulacji Niemiec, część nagród wpisano do książeczek płac dopiero w sierpniu 1945 r.

    Pod koniec wojny, gdy rozbrojone siły niemieckie w Laponii oczekiwały na repatriację, pozostawały pod dowództwem własnych oficerów i posiadały funkcjonującą biurokrację wojskową. Chociaż wydano zezwolenie wcześniej, dopiero w okresie bezpośrednio powojennym wyprodukowano i rozprowadzono tarczę Laponii. Nagrody, produkowane lokalnie, były prymitywne i różniły się stylem i metalem, a większość z nich była wykonana z aluminium lub cynku. Ta powojenna manufaktura może wyjaśniać brak symbolu swastyki w ostatnich produkcjach. Tarcza Laponii nie należała do odznaczeń wojskowych z czasów nazistowskich, dopuszczonych do noszenia przez Republikę Federalną Niemiec w 1957 r.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Kuratora Śląskiego I klasy 1918 (Schlesisches Bewährungsabzeichen 1 Klasse 1918)

    Odznaka Kuratora Śląskiego I klasy 1918 (Schlesisches Bewährungsabzeichen 1 Klasse 1918)

    65,00 

    Odznaka Śląskiego Kuratora (niem. Schlesisches Bewährungsabzeichen), zwaną także Orłem Śląskim, została nadana 16 czerwca 1918 r z Dowództwa Generalnego VI Korpusu Wojskowego.

    Projekt odznaki honorowej wyszedł od wrocławskiego rzeźbiarza prof. Theodora von Gosena. Nadawany był jako widoczny symbol wszystkim bojownikom, którzy brali udział w obronie ojczyzny śląskiej w latach 1918 i 1919. Nagroda ta składała się z 2 klas. 2. Klasa za 3 miesiące służby i 1 klasa na 6 miesięcy służby w tej jednostce. W wyjątkowych przypadkach II stopień mógł być nadawany także osobom cywilnym, jeżeli pełnił służbę obronną i zamieszkiwał na terenie Śląska. I klasy nie nadano ludności cywilnej. Za dekorację odbiorca musiał zapłacić sam. Ceremonia wręczenia nagród miała zakończyć się w 1919 roku.

    Jednak wraz z wybuchem III powstania polskiego w 1921 roku nagroda została odnowiona przez Samoobronę Górnego Śląska. W 1921 roku emerytowany generał porucznik Hoefer rozszerzył tę nagrodę o miecze i liście dębu. W sumie powstało 8 różnych poziomów: 2. klasa, 2. klasa z liśćmi dębu, 2. klasa z mieczami, 2. klasa z mieczami i liśćmi dębu, 1. klasa, 1. klasa z liśćmi dębu, 1. klasa z mieczami, 1. klasa. Zajęcia z mieczami i liśćmi dębu.

    W 1933 roku „Orzeł Śląski” został uznany za odznaczenie państwowe i może być nadal noszony w Republice Federalnej Niemiec. Dostępne są warianty z czernionego żelaza, czernionego metalu nieżelaznego lub posrebrzanego.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Dnia Partii Norymberskiej 1929 (Das Nürnberger Parteiabzeichen von 1929 ) - III Rzesza

    Odznaka Dnia Partii Norymberskiej 1929 (Das Nürnberger Parteiabzeichen von 1929 ) – III Rzesza

    45,00 

    Odznaka Dnia Partii Norymberskiej (niem. Das Nürnberger Parteiabzeichen von 1929 ) była bardzo szanowanym odznaczeniem politycznym Partii Nazistowskiej (NSDAP). Była to już druga odznaka uznawana za narodowe odznaczenie partii.

    Odznaka, znana również jako „Odznaka Partii Norymberskiej 1929”, była przyznawana członkom partii nazistowskiej, którzy brali udział w wiecu narodowym w Norymberdze. Specjalną odznakę honorową Partia zarządzeniami z dnia 6 listopada 1936 r. ustanowiła odznaką na IV Reichsparteitage der NSDAP (4. Święto Partii Narodowej) w Norymberdze w dniach 1-4 sierpnia 1929 r. Zezwolenie na noszenie Partii Norymberskiej Odznakę nadał Gauleiter (Starszy Starszy Okręg). Noszenie odznaki mogło zostać wycofane przez Hitlera i szefa Kancelarii Partii Nazistowskiej Martina Bormanna.

    Po powstaniu nazistowskich Niemiec odznaka Dnia Partii Norymberskiej przybrała symbol „Starej Gwardii” i była często eksponowana przez wysokich rangą przywódców, w tym Adolfa Hitlera (który zwykle nie nosił nadmiaru nagród NSDAP) w kolejnych Norymberdze wiece. Odznakę należało nosić na lewej piersi munduru.

    W listopadzie 1936 r. Hitler wydał nowe „rozkazy” nadawania „Orderów i odznaczeń”. Najważniejsze nagrody NSDAP są wymienione w następującej kolejności:
    1. Odznaka Coburga; 2. Odznaka Partii Norymberskiej z 1929 r.; 3. SA Treffen w Brunszwiku 1931; 4. Złota Odznaka Imprezy; 5. Zakon Krwi; następnie odznaki Gau i Złota Odznaka HJ.

    Szybki podgląd
  • Tarcza naramienna Cholm 1942 (Cholmschild) - III Rzesza

    Tarcza naramienna Cholm 1942 (Cholmschild) – III Rzesza

    45,00 

    Tarcza naramienna Cholm powstała 1 lipca 1942 roku na mocy dekretu Adolfa Hitlera. Powodem była obrona kotliny wokół Chołma (na południowy zachód od Demiańska), w której uwięzione były wojska niemieckie. Tam grupa żołnierzy pod dowództwem generała dywizji Theodora Scherera (Kampfgruppe Scherer) walczyła z sowiecką przewagą. Walki trwały od 18 stycznia do 5 maja 1942 r., kiedy to żołnierzom niemieckim po wielokrotnych próbach udało się znieść okrążenie. Tarczę nadano wszystkim żołnierzom, którzy w tym czasie honorowo brali udział w obronie. Kwalifikowali się także członkowie Sił Powietrznych, którzy wylądowali w kotle w celach zaopatrzeniowych. Dostarczenie towaru poprzez upuszczenie go nie było liczone. Aby uzyskać tarczę trzeba było o nią wystąpić i przyznawano jej świadectwo własności. Możliwe były nagrody pośmiertne, w ramach których tarcze wysyłano pogrążonym w żałobie. Liczbę nagród szacuje się na około 5500. Liczba tarcz jest jednak większa, ponieważ żołnierze, którzy byli zobowiązani do samodzielnego wyposażenia, mogli zamówić maksymalnie 5 tarcz i nie wliczało się w to przyznawania tarcz zmarłemu.

    Szybki podgląd
  • Ogólna Odznaka Szturmowa (Allgemeines Sturmabzeichen) - III Rzesza

    Ogólna Odznaka Szturmowa I stopnia (Allgemeines Sturmabzeichen) – III Rzesza

    55,00 

    Po przekazaniu Odznaki Szturmowej Piechoty Naczelne Dowództwo Armii zdało sobie sprawę, że konieczne jest przekazanie ogólnej Odznaki Szturmowej żołnierzom, którzy nie kwalifikowali się do otrzymania Odznaki Szturmowej Piechoty. Wprowadzono to 1 czerwca 1940 r. dekretem Naczelnego Dowódcy Armii von Brauchitscha. Wymagania do jej zdobycia były takie same jak w przypadku Odznaki Szturmowej Piechoty bez przynależności do konkretnej jednostki. W czasie wojny Odznaka Szturmowa została rozszerzona i nadawana w wyższych klasach.

    Kryteria nadania:
    – W trzech atakach bojowych lub zakończonym powodzeniem rozpoznaniu lub przeciwnatarciu, które to mogą zostać zaklasyfikowane jako ataki bojowe, o ile doprowadziły one do walki wręcz z wrogiem.
    Żołnierzom zaangażowanym w walce wręcz lub przebicie się przez pozycje wroga z bronią w ręku.
    – W trakcie 3 różnych dni walki brali udział w przywracaniu utraconych pozycji bojowych.

    Wraz z dalszym przebiegiem wojny najwyższe dowództwo uznało potrzebę zwiększenia klas tej odznaki i tak – 22.06.1943 r. – ustanowiono Allgemeines Sturmabzeichen mit der Einsatzzahl (Odznaka Szturmowa z liczbą operacji), odznakę o wyższych stopniach: II, III, IV, gdzie liczba stopnia oznaczała kolejno:
    dla stopnia II z liczbą 25
    dla stopnia III z liczbą 50
    dla stopnia IV z liczbą 75 i cyfrą 100

    Odznaki te mogą zostać nadane oficerom, podoficerom i żołnierzom jednostek artylerii szturmowej, artylerii pancernej oraz oddziałów strzelców pancernych, niszczycieli czołgów i batalionów pionierów.
    a. II stopień – po zaliczeniu 25 udziałów w akcjach bojowych.
    b. III stopień – po zaliczeniu 50 udziałów w akcjach bojowych.
    c. IV stopień – po zaliczeniu 75 udziałów w akcjach bojowych.

    Sturmabzeichen IV stopnia z liczbą „100” może zostać nadana ponownie po zaliczeniu 100 udziałów w akcjach bojowych.
    Na umundurowaniu w służbie i po za służbą można nosić tylko jedną Sturmabzeichen, odznaki niższego stopnia pozostają jednak na pamiątkę.
    Dni udziału w akcjach bojowych wymaganych do otrzymania Sturmabzeichen mit der Einsatzzahl obliczać się będzie od dnia 1 lipca 1943 r. W przypadku posiadania już Sturmabzeichen, Infateriesturmabzeichen lub Panzerkampfabzeichen zalicza się trzy dni udziału w akcjach bojowych z okresu sprzed dnia 1 lipca 1943 r. bez potrzeby ich potwierdzenia.

    Odznaka była noszona na lewej stronie kieszeni munduru. Odznakę można było nosić na wszystkich rodzajach mundurów wojskowych oraz partyjnych.
    Odznaczone osoby na ubraniach cywilnych mogły tylko nosić wpiętą w lewą klapę marynarki miniaturkę Sturmabzeichen i Sturmabzeichen mit der Einsatzzahl.

    12.06.1944 r. oddział organizacyjny sztabu OKH, zajął następujące stanowisko wobec nadawania Sturmabzeichen żołnierzom i oficerom z jednostek rozpoznawczych: W przypadku oddziałów rozpoznania ze składu dywizji górskich, oraz 44 Dywizji Grenadierów „Hochund Deutschmaister” łącznie z brygadami kawalerii, Sturmabzeichen nadawana ma być żołnierzom i oficerom wyżej wymienionych oddziałów według dotychczasowo obowiązujących przepisów wykonawczych podanych w Dzienniku Rozporządzeń i Rozkazów z dnia 1 czerwca 1940 r. Odznaka zaprojektowana przez berlińską firmę Wilhelma Ernsta Peekhausa.

    Szybki podgląd
  • Policja niemiecka, srebrny oficerski orzeł na czapkę 2 wzór - III Rzesza

    Policja niemiecka, srebrny oficerski orzeł na czapkę 2 wzór – III Rzesza

    55,00 

    Ordnungspolizei (w skrócie Orpo, czasem OrPo, pol. Policja Porządkowa) – formacja istniejąca w III Rzeszy w latach 1936–1945, podporządkowana bezpośrednio Heinrichowi Himmlerowi, zwierzchnikowi policji w Niemczech (niem. Chef der Deutschen Polizei). Na czele Orpo stał komendant główny (niem. Chef der Ordnungspolizei), zaś centralą Orpo był Główny Urząd Policji Porządkowej (niem. Hauptamt Ordungspolizei).

    Szefem Ordnungspolizei był do 31 sierpnia 1943 SS-Oberstgruppenführer i Generaloberst policji Kurt Daluege, następnie do 8 maja 1945 SS-Obergruppenführer i generał policji Alfred Wünnenberg.

    Obok Orpo drugim filarem narodowo-socjalistycznej struktury policyjnej była Policja Bezpieczeństwa (niem. Sicherheitspolizei, Sipo), składająca się z policji kryminalnej (niem. Kriminalpolizei, Kripo) i policji politycznej (niem. Gestapo) wraz ze Służbą Bezpieczeństwa (niem. Sicherheitsdienst, SD). 27 września 1939 z połączonych Sipo i SD utworzono RSHA (pol. Główny Urząd Bezpieczeństwa Rzeszy).

    Srebrny orzeł do czapki policyjnej był noszony był przez oficerów na czapce z daszkiem wraz z narodową kokardą. Złote orły przyznawane był y w randze wyższej niż oficerska.

    Szybki podgląd
  • Medal I stopnia za 25-letnią wierną służbę w SS

    Złoty medal I stopnia za 25-letnią wierną służbę w SS (SS-Dienstauszeichnung 1. Stufe für 25 Jahre) – III Rzesza

    65,00 

    Odznaczenia za zasługi dla SS wręczono pierwszy raz 30 stycznia 1938 r., w 5. rocznicę przejęcia władzy przez narodowych socjalistów, kanclerza Adolfa Hitlera. Do nagrody wyznaczone były wszystkie stowarzyszenia oddziałów dyspozycyjnych SS, stowarzyszenia Totenkopf i szkoły SS Junker. W dniu 21 października 1938 r. w drodze rozporządzenia określono wygląd odznaczenia za zasługi.

    Nagroda składała się z 4 poziomów.

    I stopień przyznawano po 25 latach służby,
    II stopień po 12,
    III stopień po 8,
    IV stopień po 4 latach lojalnej służby.

    I i II etap to krzyże w kształcie swastyki o wymiarach 37 x 37 mm, złocone lub posrebrzane. Poziomy 3 i 4 są w formie medalowej. Na wstążkach 1. i 2. poziomu znajdują się 2 Runy Zwycięstwa wyhaftowane w odpowiednim kolorze złotym lub srebrnym.

    Jak wszystkie odznaczenia służbowe w latach 1933-1945, odznaczenie SS noszono na wstędze chabrowej na lewej piersi lub na belce medalowej, przy czym wstęga II i I stopnia przedstawiała tkane runy w wskazanym kolorze (srebrny lub złoty). Gdy przyznawano wyższą nagrodę za zasługi, niższa miała być odrzucana, ale pozostawała własnością osoby, której ją powierzono.

    Do 1945 roku nie wprowadzono żadnych dalszych zmian. Dokładnych numerów nagród nie można już określić, ponieważ była to nagroda masowa. Jednak największą liczbę nagród uzyskano w czwartym i trzecim etapie. Poziom 2 i 1 był noszony w rzadkich przypadkach przez tak zwanych starych wojowników. Odznakę za służbę SS można było również nosić na równi z odznaką za służbę Wehrmachtu.

    Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., t. 4, 2001.

    Szybki podgląd
  • Krzyż Oficerski Orderu Zasługi z Ogniem (1905-1918) - Królestwo Bawarskie

    Krzyż Oficerski Orderu Zasługi z Ogniem (1905-1918) – Królestwo Bawarskie (#11)

    65,00 

    Wojskowy Order Zasługi został podarowany przez króla Ludwika II 19 lipca 1866 roku za odważne czyny wojskowe, które nie były wystarczające do przyznania Orderu Maksymiliana Józefa, ale nadal powinny być honorowane. Dewizą orderu było „MERENTI” za zasługi. Odznaczenie początkowo składało się z 5 klas: Krzyż Wielki, Komandorski, Kawalerski I klasy, Kawalerski II Klasy oraz Krzyż Zasługi Wojskowej. W 1900 roku wprowadzono Krzyż Oficerski. Uważano, że skok z Krzyża Kawalerskiego I klasy do Komandora był zbyt wielki, aby mógł uhonorować wiele walecznych czynów.

    Pierwsza forma Krzyża Oficerskiego nie miała płomieni między ramionami krzyża i była przyznawana tylko w latach 1900-1905. Przedstawiona tutaj druga forma z płomieniami była nadawana w latach 1905-1918. Krzyż Oficerski mógł być przyznawany z mieczami lub bez za służbę wojenną. Wyprodukowano pozłacane i posrebrzane okazy. Bracia Hemmerle z Monachium i Jacob Leser ze Straubing są dobrze znani jako producenci. Krzyże posrebrzane noszą cechę probierczą zawartości srebra na odwrocie krzyża lub korony. Nowy projekt krzyży zbiegł się z reorganizacją Zakonu przez księcia regenta Luitpolda w 1905 roku. Nadano nowe klasy: Krzyż Wielki I klasy z Gwiazdą, II Klasa z Gwiazdą (Wielki Komandor), II Klasa (Dowódca), Oficerska Krzyż III kl. (rycerski I kl.), IV kl. (rycerski II kl.) z koroną i IV kl. Krzyż Zasługi Wojskowej podzielono na I i II klasę. Krzyże oficerskie były przyznawane oszczędnie i dlatego są bardzo rzadkie.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Służby Pracy Rzeszy RAD na czapkę (RAD Reichsarbeitsdienst Mützenabzeichen) - III Rzesza

    Odznaka Służby Pracy Rzeszy RAD na czapkę dla dowódców (RAD Reichsarbeitsdienst Mützenabzeichen) – III Rzesza

    55,00 

    Odznaka RAD noszona na czapce przez każdego członka w randze dowódcy tego ugrupowania z 1935-1936 roku.

    Służba Pracy Rzeszy (RAD) była organizacją działającą w nazistowskim Cesarstwie Niemieckim. Ustawa o Służbie Pracy Rzeszy została uchwalona 26 czerwca 1935 r i brzmiała: „Wszyscy młodzi Niemcy obojga płci są zobowiązani służyć swemu ludowi w Służbie Pracy Rzeszy.”

    Najpierw młodych mężczyzn (przed służbą wojskową) powoływano na sześciomiesięczną służbę roboczą. Od początku II wojny światowej Służba Pracy Rzeszy została rozszerzona na młode kobiety.

    Służba Pracy Rzeszy była częścią gospodarki i edukacji w nazistowskich Niemczech. Po zamachu z 20 lipca 1944 r. i późniejszym przekazaniu Waffen-SS dowództwa zastępczej armii, członek RAD przechodził 6-tygodniowe podstawowe szkolenie wojskowe z karabinów w celu skrócenia okresu szkolenia żołnierzy. Siedzibą kierownictwa Rzeszy Służby Pracy Rzeszy był Berlin – Grunewald.

    RAD realizował kilka celów. 1. Głównym celem było zdyscyplinowanie młodszego pokolenia, którego bliscy często przez lata pozostawali bez pracy w czasie światowego kryzysu gospodarczego. Po drugie, RAD była próbą wniesienia do wspólnoty narodowej ideologii narodowo-socjalistycznejzastosować w praktyce: „Nie ma lepszego sposobu na przezwyciężenie rozłamów społecznych, nienawiści klasowej i klasowej arogancji, niż aby syn dyrektora fabryki i młody robotnik fabryczny, młody naukowiec i parobek nosili ten sam płaszcz, wykonują tę samą służbę za tę samą cenę jako służbę honorową dla wspólnego narodu i ojczyzny”
    3. Ekonomiczne znaczenie służby pracy było niskie z powodu braku wydajności pracy.
    4. Wreszcie od 1938 r. RAD w coraz większym stopniu przejmował służby pomocnicze dla Wehrmachtu.

    Szybki podgląd
  • Złota Odznaka Sportowa Rzeszy Niemieckiej DRL 1935 (Deutsches Reichssportabzeichen DRL ab 1935 in Gold) - III Rzesza

    Złota Odznaka Sportowa Rzeszy Niemieckiej DRL 1935 (Deutsches Reichssportabzeichen DRL ab 1935 in Gold) – III Rzesza

    55,00 

    DRA (Komitet ds. Ćwiczeń Fizycznych Rzeszy Niemieckiej) wyłonił się w 1917 r. z działającego do tej pory Komitetu Rzeszy ds. Igrzysk Olimpijskich. Zaplanowane w Niemczech igrzyska w 1916 roku nie odbyły się, a w latach 1920 i 1924 niemieccy sportowcy nie zostali wpuszczeni. Wykluczeni w ten sposób sportowcy założyli Komitet Rzeszy ds. Niemieckich Igrzysk Walki i przeprowadzali je co 4 lata.

    W Republice Weimarskiej DRA była organizacją parasolową zajmującą się sportem w Niemczech, chociaż nie wszystkie stowarzyszenia do niej należały. Warunkiem nabycia było 5 ćwiczeń z 5 dziedzin, takich jak pchnięcie kulą, bieganie, skoki itp. Od 1921 r. odznakę mogły nabyć także kobiety. Po przejęciu władzy przez narodowych socjalistów w 1933 r. rozwiązano wszystkie stowarzyszenia sportowe, które nie były na tej samej linii ideologicznej co NSDAP. Obejmowały one robotnicze stowarzyszenia sportowe i kluby sportowe o poglądach lub orientacjach socjaldemokratycznych lub komunistycznych. Przewodniczący DRA, Theodor Lewald, został oskarżony o pochodzenie semickie i zmuszony do rezygnacji. DRA 5 maja 1933 r. DRA rozwiązała się bez uchwały walnego zgromadzenia i w ramach dostosowania przeszła pod opiekę narodowych socjalistów. Komisarz Rzeszy do spraw gimnastyki i sportu, Hans von Tschammer und Osten, który został mianowany w kwietniu, został mianowany przywódcą sportowym Rzeszy 19 lipca. Był teraz odpowiedzialny za wszystkie sporty. 27 lipca 1934 r. powstało Stowarzyszenie Ćwiczeń Fizycznych Rzeszy Niemieckiej (DRL).

    Poprzednia odznaka sportowa DRA została przyjęta, ale została przeprojektowana i dodano swastykę. Litery w środku to teraz DRL. Ponadto nosił nazwę Odznaka Sportowa Rzeszy Niemieckiej. 1 lipca 1937 roku odznaka została uznana za odznakę honorową. Został on przyznany w 3 poziomach brązu, srebra i złota. 21 grudnia 1938 r. dekretem Hitlera przemianowano DRL na NSRL (Stowarzyszenie na rzecz Ćwiczeń Fizycznych Rzeszy Narodowo-Socjalistycznej) i stało się stowarzyszeniem całkowicie kontrolowanym przez NSDAP.

    Odznaki były produkowane przez różnych producentów, takich jak Wernstein-Jena, Steinhauer-Lück itp.

    Źródło: J. Nimmergut, Deutsche Orden und Ehrenzeichen bis 1945, t. IV, 2001.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Honorowa Państwowego Związku Rolników Bawarii (Reichsnahrungstand Landesbauernschaft Bayern) - III Rzesza

    Odznaka Honorowa Państwowego Związku Rolników Bawarii (Reichsnahrungstand Landesbauernschaft Bayern) – III Rzesza

    55,00 

    Reichsnahrungstand Landesbauernschaft Bayern – Odznaka Honorowa Państwowego Związku Rolników Bawarii za 40 lat lojalnej służby dla Rzeszy. Bardzo rzadka odznaka.

    Reichsnahrungstand (RNST) była korporacyjną organizacją gospodarki rolnej i polityki rolnej w Rzeszy Niemieckiej w latach 1933-1945, która powstała jako korporacja prawa publicznego (organ samorządowy) z własnym statutem i własnym budżetem , składek i służby cywilnej i istniała do 1948 r. Od 1933 r. siedzibą Reichsnahrungstand był późniejszy Reichsbauernstadt Goslar. Dożynki Rzeszy obchodzono w latach 1933-1937 jako centralne wydarzenie na Bückeberg niedaleko Hamelin.

    Praca RNST koncentrowała się głównie na kontrolowaniu produkcji, dystrybucji i cen produktów rolnych. Ponadto wśród jego zadań znajdowały się sprawy społeczne i kulturalne jego członków.

    Kiedy NSDAP doszła do władzy, wszystkie osoby zajmujące się produkcją i sprzedażą produktów rolnych zostały doprowadzone do szeregu w Reichsnahrungstand pod kierownictwem Reichsbauernführera Walthera Darré, który był jednocześnie szefem Ministerstwa Wyżywienia i Rolnictwa Rzeszy i Rzeszy Urząd Polityki Rolnej. Pod względem organizacyjnym osiągnięto to poprzez podział RNST na gospodarstwa stanowe, okręgowe i lokalne, z których każde było kontrolowane przez (stanowego, dystryktowego lub lokalnego) lidera rolników.

    Instytucjonalnie standaryzacja dotknęła spółdzielnie rolnicze, stowarzyszenia rynkowe i związki zawodowe.

    Narodowi socjaliści stanęli teraz przed zadaniem pozyskania chłopów na terenach południowoniemieckich i katolickich, aby zapewnić im stabilne podstawy i przeprowadzić program krwi i ziemi. Najpierw udało im się zjednoczyć wszystkie znane stowarzyszenia rolników, takie jak Reichslandbund lub wpływowe stowarzyszenie chrześcijańskich stowarzyszeń rolników w Związek Liderów Rzeszy. Wraz z ustawą o prowizorycznej strukturze majątku żywieniowego Rzeszy wszystkie osoby i firmy zajmujące się rolnictwem, rybołówstwem i ogrodnictwem zostały zjednoczone i przymusowo zjednoczone w Izbie Rolniczej. Obszar Rzeszy podzielono na 26 gmin państwowych. Były one podporządkowane okręgowi i hierarchicznie niższe od lokalnej społeczności chłopskiej z odpowiednimi lokalnymi przywódcami chłopskimi.

    Za pomocą tych środków należy również powstrzymać exodus ze wsi. W latach 1933-1939 liczba miejsc pracy w rolnictwie spadła o 440 000 do 1,4 miliona osób. Kolejnym celem była kontrola produkcji, sprzedaży i cen w sektorze rolnym. Do pewnego stopnia reżimowi udało się zwiększyć odsetek samowystarczalności Niemiec z 68 procent w 1928 roku do 83 procent w 1938 roku. Nastąpił również wzrost produkcji, ale także wyższe ceny produktów rolnych w kraju w porównaniu do cen na rynku światowym.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Niszczyciel Kriegsmarine (Zerstörer-Kriegsabzeichen) - III Rzesza

    Odznaka Niszczyciel Kriegsmarine (Zerstörer-Kriegsabzeichen) – III Rzesza

    55,00 

    Odznaka Wojenna Niszczyciela została podarowana 4 czerwca 1940 roku przez Wielkiego Admirała Readera jako Naczelnego Wodza Marynarki Wojennej. Odznaka ta została przekazana załogom niszczycieli operujących u wybrzeży Narwiku, które wyróżniły się w bitwie z Anglią, jako wyraz uznania i zachęty dla młodych członków załogi. Odznakę nadawali dowódcy niszczycieli.

    Jako rozszerzenie odznaka była przyznawana również załogom innych niszczycieli, torpedowców i łodzi motorowych, które wyróżniły się specjalnymi osiągnięciami. Zasady przyznawania nagród były kilkakrotnie zmieniane, aby uwzględnić między innymi rany czy przeżycie załogi po zatopieniu przez wroga.

    Warunkiem nadania Odznaki Wojennej Niszczyciela z 11 września 1940 r. były:

    I. Warunki ogólne
    – Godność
    -Dobre przywództwo
    – Brak kary pozbawienia wolności w ciągu ostatnich 6 miesięcy

    II. Warunki specjalne
    a) Udział w trzech starciach lub trzech ofensywnych kompaniach wydobywczych lub dwunastu kompaniach wroga, lub
    b) szczególne wyróżnienie za przejazdy w rejonie operacyjnym lub inne wybitne czyny indywidualne lub
    c) Udział w wybitnym przedsięwzięciu, o którym decyduje Dowódca Floty lub Dowódca Admirał. Załogi niszczycieli rozmieszczonych w Narwiku nie muszą spełniać żadnych specjalnych warunków przyznawania nagród.
    III. Odznaka może być również przyznana:
    a) ocalałym z łodzi utraconej w wyniku działań wroga, lub
    b) w szczególnych przypadkach rannym.

    Liczbę nagród szacuje się na 6000. Projekt pochodzi od rzeźbiarza Paula Casberga z Berlina.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Służbowa Ratownictwo Górskie – Policja Pomocnicza (Dienstabzeichen Bergwacht – Hilfspolizei) - III Rzesza

    Odznaka Służbowa Ratownictwo Górskie – Policja Pomocnicza (Dienstabzeichen Bergwacht – Hilfspolizei) – III Rzesza

    60,00 

    Insygnia policji pogotowia górskiego zostały wprowadzone prawdopodobnie około 1942 roku w czasie II wojny światowej. Tłem tego było zaprzysiężenie ratowników górskich na funkcjonariuszy policji pomocniczej po rozpoczęciu wojny. Pod koniec wojny w 1944 r. pogotowie górskie zostało nawet podporządkowane jednostkom wojskowym.

    Ratownictwo górskie było w rzeczywistości organizacją pomocową, ratowniczą i porządkową dla alpejskiego kraju i trudnego terenu. Pierwsze służby ratownictwa górskiego powstały w Niemczech w 1920 r., a wkrótce potem pogotowie górskie pod patronatem Niemieckiego Czerwonego Krzyża. W 1923 r. pogotowie górskie było już podzielone na 3 wydziały: Monachium, Chiemgau i Allgäu.

    W Austrii powstanie pierwszego pogotowia górskiego datuje się na rok 1896. Tam jako pierwszy na świecie powstał Wiedeński Komitet Ratownictwa Alpejskiego (ARAW). W następnych latach w 1898 r. powstało Towarzystwo Ratownictwa Alpejskiego w Innsbrucku, w 1898 r. Komitet Ratownictwa Alpejskiego w Monachium, w 1901 r. w Salzburgu, a w 1902 r. w Grazu. Po przejęciu władzy przez narodowych socjalistów w 1933 r. w ramach proces konformizmu.

    Po aneksji Austrii w 1938 r. tamtejsze stowarzyszenia zostały również włączone do Niemieckiego Górskiego Pogotowia Ratunkowego. W 1939 r. pogotowiu górskiemu powierzono także zadanie ochrony przyrody w kraju alpejskim.

    Nie wiadomo dokładnie, od którego roku pogotowie górskie zostało zaprzysiężone jako pomoc policyjna. Odznaki ofiarowane lub noszone w tym celu są oznaczone odpowiednią nazwą wydziału lub obszaru. Ze względu na krótki czas trwania do końca wojny i nieliczne osoby, które były uprawnione do noszenia tych odznak, są one bardzo rzadkie. Dodatkowo, plakietki są zawsze opatrzone zaczernionym numerem przewoźnika.

    Szybki podgląd
  • Medal Straży Pożarnej 2 stopnia (Reichsfeuerwehr-Ehrenzeichen 2. Stufe) - III Rzesza

    Medal Straży Pożarnej 2 stopnia (Reichsfeuerwehr-Ehrenzeichen 2. Stufe) – III Rzesza

    55,00 

    Medal Straży Pożarnej został podarowany 22 czerwca 1936 roku przez Wilhelma Fricka, ministra spraw wewnętrznych Rzeszy za zasługi w gaszeniu pożarów. Krzyże zostały przekazane w 2 klasach. Do 1938 r. oba krzyże były posrebrzane i różniły się wielkością (I kl. 58,5 mm lub 49 mm i II kl. 43 mm) oraz sposobem noszenia. Krzyż I kl. noszony był jako krzyż wtykowy, II kl. na wstędze. 30 stycznia 1938 r. na rozkaz Adolfa Hitlera przeprojektowano odznakę honorową. Oba stopnie były teraz noszone na wstędze i miały ten sam rozmiar (43 mm). Pierwsza klasa była teraz pozłacana, druga klasa pozostała posrebrzana. I stopień nadawany był członkom zawodowych i ochotniczych straży pożarnych oraz innym osobom szczególnie zasłużonym w dziedzinie gaszenia pożarów lub wyróżniającym się szczególnie odważnym i zdecydowanym zachowaniem w gaszeniu pożarów. Odznaką honorową II klasy honorowano czynnych członków uznanych zawodowych i ochotniczych straży pożarnych, którzy przepracowali 25 lat. I stopień, jako odznaczenie szczególnie cenne, nadawany był tylko czynnym strażakom, którzy z narażeniem życia wielokrotnie i wyjątkowo zasłużyli się w gaszeniu pożarów. Jeśli spełnione są wymagania dotyczące przyznania Medalu Ratownictwa, powinien on zostać przyznany w pierwszej kolejności. Projekt pochodzi od Herberta Knötel d.j. z Berlina. Krzyże wykonywano bez wytwórcy i rzadko z oznaczeniem wytwórcy. Nie było obowiązku zwrotu.

    Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., t. IV, 2001.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Obserwatora / Nawigatora Luftwaffe (Beobachterabzeichen) - III Rzesza

    Odznaka Obserwatora / Nawigatora Luftwaffe (Beobachterabzeichen) – III Rzesza

    55,00 

    Odznaka Obserwatora – Nawigatora (Beobachterabzeichen) była nagrodą Luftwaffe niemieckiego Wehrmachtu, która została podarowana 19 stycznia 1935 roku przez Naczelnego Dowódcę Luftwaffe Hermanna Göringa.

    Odznaka mogła być przyznana aktywnym członkom Luftwaffe najwcześniej po pięciu lotach na wroga, w przypadku rannych, wcześniej lub dwa miesiące po uzyskaniu licencji obserwatora Luftwaffe.

    Nagroda przyznawana była po zakończeniu 2 miesięcznego szkolenia i po uzyskaniu licencji obserwatora Luftwaffe, po odbyciu 5 lotów bojowych
    jako Obserwator/Nawigator lub za odniesienie ran w locie bojowym na stanowisku nawigatora. Oficjalna liczba przyznanych odznak nie jest znana. Można było go było również nadawać członkom innych jednostek Wehrmachtu, o ile przestrzegano obowiązujących przepisów.Nagroda była noszona jako medal na lewej piersi.

    Szybki podgląd
  • Złoty Orzeł Niemiecki do czapki oficerskiej, oficera Luftwaffe

    Złoty Orzeł Niemiecki do czapki oficerskiej, oficera Luftwaffe – III Rzesza

    50,00 

    Orzeł Niemiecki III Rzeszy do czapki oficerskiej noszonej przez oficerów Luftwaffe.

    Szybki podgląd
  • Order Niemiecki I klasy z wieńcem laurowym i mieczami (der Deutsche Orden mit Lorbeerkranz und Schwertern) - III Rzesza

    Order Niemiecki I klasy z wieńcem laurowym i mieczami (der Deutsche Orden mit Lorbeerkranz und Schwertern) – III Rzesza

    290,00 

    Niemiecki Order NSDAP. Od 1943 roku było to najwyższe odznaczenie narodowosocjalistycznej Rzeszy Niemieckiej. W Niemczech odznaka jest jednym z antykonstytucyjnych narzędzi propagandy. Jego produkcja, publiczne posiadanie lub dystrybucja są zabronione.

    Order, podarowany przez Adolfa Hitlera, został po raz pierwszy przyznany pośmiertnie Fritzowi Todtowi 12 lutego 1942 roku. Według Hitlera Order miał uhonorować „najwyższe zasługi […], które Niemiec może zdobyć dla swojego ludu”. Według Hitlera były to osiągnięcia, dla których w pewnych okolicznościach nie można w ogóle ogłosić awansu. Czyny 200 nosicieli Krzyża Rycerskiego nie przeważyły jednorazowego osiągnięcia Fritza Todta. Hitler planował nadanie orderowi charakteru rycerskiego, z kapitułą i z senatem, który miał mieć prawo przyjmowania i wykluczania kawalerów. Nie doszło do tego ze względu na wypadki wojenne i niewielką liczbę odznaczonych.

    Z powodu unikatowości tego odznaczenia nie jest pewne, czy zachował się jakikolwiek oryginał.

    Projekt godła Orderu pochodził od Benno von Aren’a, jedynym producentem była firma Wilhelm Deumer w Lüdenscheid.

    (źródło: Wikipedia)

    Szybki podgląd
  • Medal Honorowy za opiekę nad Ludnością Niemiecką 3 klasy - III Rzesza

    Medal Honorowy za opiekę nad Ludnością Niemiecką 3 klasy – III Rzesza

    50,00 

    Odznaka Opieki Społecznej (niem. Ehrenzeichen für deutsche Volkspflege) była niemiecką Nagrodą Cywilną ustanowioną przez Adolfa Hitlera 1 maja 1939 r. za zasługi w sektorze socjalnym. Odznaka została wydana w trzech klasach i została nagrodzona za szeroki wachlarz usług. Słowa wstępne tego dekretu brzmiały: Za usługi w zakresie opieki, zimowej opieki nad chorymi i rannymi w czasie pokoju i wojny, pogotowia ratunkowego, opieki nad narodowością i opieki nad Niemcami towarzysze krajowi za granicą, przekazuję „Honorową Odznakę za niemieckie dobro publiczne”. Nagroda zajęła miejsce Honorowej Odznaki Niemieckiego Czerwonego Krzyża. Dekret podpisali Hitler, Rudolf Hess, Wilhelm Frick, Franz Seldte, Joseph Goebbels, Joachim von Ribbentrop, Wilhelm Keitel i szef Kancelarii Prezydenta dr. Ottona Meissnera.

    Odznaczenie przyznawano hojnie zaprzyjaźnionym „obcokrajowcom” z którymi Rzesza chciała się zaprzyjaźnić. Takimi odbiorcami byli Mussolini, Olga Księżna Jugosławii i matka Egipskiego króla Farouka.

    (źródło: internet)

    Szybki podgląd
  • Krzyż Matki Srebrny (Mutterkreuz in Silber), III Rzesza

    Krzyż Matki Srebrny (Mutterkreuz in Silber), III Rzesza (#13)

    40,00 

    Krzyż Honorowy Niemieckiej Matki (niem. Ehrenkreuz der Deutschen Mutter), nazwa skrócona Krzyż Matki (Mutterkreuz) został ustanowiony 16 grudnia 1938 r. jako odznaczenie w formie orderu przez NSDAP . Miał on pełnić dla matek podobną funkcję jak Krzyż Żelazny dla żołnierzy, wspólnocie narodowej symbolizując Matkę wielodzietną uhonorowaną za swoje „życie i zdrowie”, zaangażowanie w poród i wychowanie dziecka. Adolf Hitler, w imieniu którego przyznano zaszczyt, opisał macierzyństwo jako „pole bitwy” kobiet. Tylko kilka matek odmówiło nagrody.

    Podobnie jak w przypadku zakonu wojskowego, istniały różne stopnie Krzyża Matki. Wartość została podzielona według liczby dzieci: matki z czwórką lub więcej dzieci otrzymały brązowy krzyż matki, dzieci z sześcioma i więcej dziećmi otrzymały srebrny, a ośmiorga i więcej dzieci otrzymało złoty krzyż matki. Składał się z wisiorka w kształcie krzyża ze swastyką pośrodku, otoczonego napisem „Matka Niemka”. Matki miały nosić nagrodę na niebiesko-białej wstążce na szyi lub jako miniaturowy krzyżyk na klapach podczas uroczystych okazji. Aby zachować dostojny charakter zaszczytu, niedopuszczalne było noszenie krzyża matki w życiu codziennym oraz w odzieży roboczej.

    Odznaczenie, wzorowane na krzyżu teutońskim (krzyżackim).

    Nadawano je w ramach tzw. „Wojny urodzeń” (Geburtenkrieg). Otrzymać go mogły tylko określone kobiety (spełniające m.in. kryteria rasowe). Z góry wykluczone były matki „aspołeczne”, jak również „rasowo” lub „umysłowo małowartościowe”.

    Każda posiadaczka Krzyża Matki miała prawo do publicznego pozdrowienia (tzw. salutu rzymskiego) od członków Hitlerjugend, preferencyjnego traktowania w urzędach i pierwszeństwa przy zajmowaniu miejsc w transporcie publicznym.
    Z drugiej strony, ludność prześmiewczo nazywała to odznaczenie „orderem króliczym”.

    Łącznie przyznano ponad 5,5 mln krzyży.

    (źródło: Wikipedia)

    Szybki podgląd
  • Złota Szpanga za walkę wręcz (Nahkampfspange) - III Rzesza

    Złota Szpanga za walkę wręcz (Nahkampfspange) – III Rzesza

    65,00 

    Szpanga (niem. Nahkampfspange) to niemiecka odznaka wojskowa z czasów II wojny światowej, ustanowiona 25 listopada 1942 r. za udział w walkach wręcz na bliskim dystansie. Warunkiem odznaczenia był udział w walkach, w których żołnierz „widział białka oczu wroga” („Weiß in den Augen des Feindes sehen”). Przeznaczone głównie dla piechoty, ale inne jednostki Wehrmachtu, Waffen-SS, naziemne jednostki Luftwaffe i spadochroniarze również się kwalifikowały. Złota odznaka była przyznawana za 50 akcji w walce wręcz, srebrna za 25 a brązowa za 15 . Działania  liczone były od 1 grudnia 1942 r., przy czym do nagrody wliczana była wcześniejsza długa służba na froncie wschodnim, przy czym 15 nieprzerwanych miesięcy liczyło się jako 15 dni bojowych; 12 miesięcy jako 10 dni; a 8 miesięcy jako 5 dni.  Dla tych żołnierzy,  którzy otrzymali ciężkie rany, przyznano nagrodę po 10, 20 i 40 akcjach. Złote zapięcie do walki wręcz było często uważane przez niemiecką piechotę za bardziej szanowane niż Krzyż Rycerski Żelaznego Krzyża, a Hitler zastrzegał sobie prawo do osobistego nadania tej klasie. Spośród około 18–20 milionów żołnierzy niemieckiego Wehrmachtu i Waffen-SS 36 400 otrzymało klasę brązową, 9500 klasę srebrną i 631 klasę złotą. Odznaka była noszona nad lewą górną kieszenią munduru, nad jakąkolwiek wstęgą medalową. Noszono tylko jedną odznakę, najwyższego otrzymanego stopnia.

    Szybki podgląd
  • Tarcza naramienna Demiańsk 1942 (Demjanschild) - III Rzesza

    Tarcza naramienna Demiańsk 1942 (Demjanschild) – III Rzesza

    45,00 

    Tarcza Demjańska została podarowana dekretem Adolfa Hitlera z 25 kwietnia 1943 roku. Był to pamiątkowy symbol bojowników, którzy przez kilka miesięcy bronili zamkniętego pola bitwy wokół Djemańska. Nadano go wszystkim członkom Wehrmachtu i podległym mu oddziałom, którzy brali udział w obronie. Walka trwała od 8 lutego 1942 do 21 kwietnia 1942. Odbiorcami byli żołnierze, którzy służyli nieprzerwanie co najmniej 60 dni, członkowie Luftwaffe w ponad 50 lotach oraz żołnierze, którzy odnieśli rany lub odmrożenia, którym przyznano odznakę rannego. Termin składania wniosków upłynął 31 grudnia 1943 r. Na wystawionych aktach własności widniał podpis generała piechoty hrabiego Brockdorffa-Ahlefeldta, obrońcy Demjańska. Ponieważ zmarł 9 maja 1943 r., podpis został przesłany faksem.
    Do odznaki włączono następujące jednostki: 12., 32., 123. Dywizja Piechoty 2. Korpusu Armii, podległe jej Dywizje Piechoty 30 i 290 oraz 3. Dywizja Pancerna SS Totenkopf. Na tej podstawie przyjmuje się, że liczba nagród, łącznie z nagrodami pośmiertnymi, wynosi około 96 000.

    Tarczę noszono na lewym górnym ramieniu munduru. Tarcze wykonywano z żelaza, metalu wojennego i metali nieżelaznych. Ze względu na dużą liczbę producentów możliwe są różnice w tłoczeniu i kolorystyce. Kopie posrebrzane nie są egzemplarzami oficjalnie nagradzanymi. Były wykonywane również wersje na szpilce do cywilnego garnituru.

    Szybki podgląd
  • Krzyż Żelazny I klasy 1939 (Eisernes Kreuz 1. Klasse 1939) - III Rzesza

    Krzyż Żelazny I klasy 1939 (Eisernes Kreuz 1. Klasse 1939) – III Rzesza

    45,00 

    Krzyż Żelazny (niem. Eisernes Kreuz, EK) – pruskie, potem niemieckie odznaczenie wojskowe nadawane za męstwo na polu walki, a także za sukcesy dowódcze. Jego kształt zaczerpnięto z krzyża teutońskiego, będącego symbolem Krzyżaków – zmieniono tylko proporcję, aby krzyż wpisywał się w plan kwadratu lub pola i tak czarny krzyż łaciński z białą obwódką, od tego momentu stał się bardzo ważnym elementem w historii Królestwa Prus, Cesarstwa Niemieckiego i Niemiec ogółem.

    Krzyż Żelazny został odnowiony 1 września 1939 roku przez Adolfa Hitlera jako odznaczenie wojenne i rozszerzony o stopień Krzyża Kawalerskiego. Zajął on miejsce pruskiego Pour le Merite. W czasie wojny wprowadzono do Krzyża Rycerskiego różne ulepszenia, takie jak liście dębu, miecze, liście dębu z mieczami, diamenty i złocone liście dębu z mieczami i diamentami.

    Krzyż Żelazny w 1939 r. składał się z 4 klas: Krzyża Wielkiego, Krzyża Kawalerskiego (wraz z jego podwyższeniami), klasy I i II.

    W przeciwieństwie do pierwotnego odznaczenia pruskiego, Krzyż Żelazny został przyznany w 1939 roku tylko bojownikom. Krzyże podczas produkcji były nieco grubsze, a ramy również wykonano z posrebrzanego metalu nieżelaznego. Krzyże wewnętrzne 1 klasy wykonywano z żelaza lub często czernionego metalu nieżelaznego. Są krzyże z nazwą producenta i bez. Na krzyżu I klasy znajduje się on najczęściej na igle lub podkładce śrubowej, na krzyżu II klasy najczęściej na obrączce lub na oczku.

    (źródło: Internet, Wikipedia)

    Szybki podgląd
  • Szpanga U-Boot Kriegsmarine (U-Boot Frontspange) - III Rzesza

    Szpanga U-Boot Kriegsmarine (U-Boot Frontspange) – III Rzesza

    50,00 

    Szpanga U-Boot została podarowana 15 maja 1944 roku przez Naczelnego Wodza Marynarki Wojennej Karla Dönitza. 24 listopada 1944 r. odznaka w kolorze srebrnym została przekazana jako najwyższy poziom. Utworzona z pomniejszonej wersji Odznaki Wojennej U-Boota. Był to hołd dla ciągłej ciężkiej pracy załóg U-Bootów przeciwko wrogiej wojnie i statkom handlowym. Ponadto wyeliminowano niesprawiedliwość wobec innych gałęzi zbrojeń, które od dawna posiadały szangii. Szybko wyłoniły się załogi okrętów podwodnych, które przekraczały wymagania dla zwykłej odznaki bojowej okrętu podwodnego.

    Dokładny regulamin przyznawania nagród nie jest do dziś znany. Dönitz zastrzegł sobie prawo do zmiany tego w zależności od sytuacji. Warunkiem przyznania odznaczenia było, oprócz nienagannego przywództwa, pomyślny udział w patrolach czy szczególne zasługi w walce. Jednak praktyka przyznawania nagród była oparta na dniach spędzonych na morzu lub zakończonych patrolach. Szpangii nie musiały być zwracane i były również nadawane pośmiertnie i przekazywane pogrążonym w żałobie.

    Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., t. IV, 2001.

    Szybki podgląd
  • Specjalny złoto-srebrny Krzyż Zasługi za 50 lat wiernej służby publicznej (Treuedienst-Ehrenzeichen für 50 Jahre 1938) - III Rzesza

    Specjalny złoto-srebrny Krzyż Zasługi za 50 lat wiernej służby publicznej (Treuedienst-Ehrenzeichen für 50 Jahre 1938) – III Rzesza (#20)

    65,00 

    Ta odznaka honorowa została podarowana przez kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera 30 stycznia 1938 roku z okazji 5 rocznicy przejęcia władzy przez narodowych socjalistów. Nagroda składała się z 2 poziomów i poziomu specjalnego:

    •  I stopień nadawany był urzędnikom państwowym, urzędnikom, kolejarzom  i robotnikom po 40 latach wiernej służby w służbie publicznej i był pozłacanym krzyżem.
    • II stopień został nadany po 25 latach służby publicznej i był Krzyżem Srebrnym.
    • Specjalny poziom został przyznany robotnikom i pracownikom sektora prywatnego za 50 lat wiernej służby i był również srebrnym krzyżem, ale dębowy wieniec między ramionami krzyża jest złocony, a na górnej części znajduje się pozłacana liczba – 50 ramię krzyża.

    Na odwrocie napis: – Za wierną pracę (Für treue Arbeit). Oprócz bezpośredniego okresu służby wzięto pod uwagę okresy w Służbie Pracy Rzeszy, studia, służbę i szkolenie wojskowe, uwięzienie bez własnej winy i inne okresy kandydowania itp. Kiedy przyznano wyższy poziom, drugi poziom musiał zostać odrzucony, ale pozostał przy uhonorowanym. 12 sierpnia 1944 r. ponownie rozszerzono Medal Za Lojalność. Złoty liść dębu z numerem 50 na wstędze był ofiarowany na 50 lat. Projekt pochodzi od prof. Richarda Kleina z Monachium. Znanymi producentami byli: W. Deumer, Lüdenscheid, Deschler & Sohn, Monachium, Steinhauer & Lück, Lüdenscheid oraz Wächtler & Lange, Mittweida.

    Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., tom IV, 2001.

    Szybki podgląd
  • Złoty Królewski Order Krzyża Koronnego II klasy z Mieczami 1869-1916 - Cesarstwo Niemieckie

    Złoty Królewski Order Krzyża Koronnego II klasy z Mieczami 1869-1916 – Cesarstwo Niemieckie

    65,00 

    Order Koronny (3 model, wydanie 2) (niem. Königlicher Kronen-Orden Kreuz 2.Klasse mit Schwertern 1869-1916) został nadany przez króla Wilhelma I 18 października 1861 roku na pamiątkę koronacji. Królewski Order Korony początkowo składał się z 4 klas.

    Krzyże od pierwszej do trzeciej klasy miały ramiona krzyża emaliowane na biało, czwarta klasa nie miała krzyży emaliowanych. Klasy I i II zostały odznaczone krzyżem oraz gwiazdą na piersi. W trakcie przyznawania korona w środkowym medalionie miała różne kształty, które informują o okresie przyznawania. Zgodnie z najnowszymi ustaleniami można teraz przypisać 4 modele i okresy produkcji:

    – Pierwszy okres przyznawania od 1861 r. do mniej więcej końca 1862 r. ukazywał koronę bardzo wysoką i nieco podobną do korony austriackiej, tak zwaną czapkę biskupią.
    – Drugi okres nadawania lub model II z lat 1863-1868 posiadał okrągłą, małą koronę. W 1869 mała korona została zastąpiona dużą koroną.
    – Trzecia forma ze złotymi medalionami była przyznawana od 1869 do 1916 roku.

    – Od 1917 do 1918 roku krzyże i medaliony były pozłacane srebrem i można je zaliczyć do czwartego modelu.

    W trakcie ceremonii dokonano wielu dodatków do Orderu Korony. I tak od 1864 r. wszystkim klasom przyznawano także miecze za służbę wojenną. Obchodzącym rocznice otrzymali okrągłe tablice rocznicowe na pierścieniu zespołu. Znane są również nagrody z brylantami. Specjalne formy to krzyże z czerwonym krzyżem lub krzyżem św. Jana na wierzchu. Posiadacze Orderu Czerwonego Orła mogli również otrzymać Bandeau Orderu Czerwonego Orła. Miecze można było przymocować jako miecze do pierścienia na ramieniu krzyża, jako miecze przez środek i ponownie nagradzać przed wrogiem obydwoma mieczami.

    Szybki podgląd
  • Srebrny Krzyż Zasługi II klasy za 25 lat wiernej służby publicznej

    Srebrny Krzyż Zasługi II klasy za 25 lat wiernej służby publicznej (Treuedienst-Ehrenzeichen 2.Stufe für 25 Jahre 1938) – III Rzesza (#22)

    60,00 

    Ta odznaka honorowa została podarowana przez kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera 30 stycznia 1938 roku z okazji 5 rocznicy przejęcia władzy przez narodowych socjalistów. Nagroda składała się z 2 poziomów i poziomu specjalnego:

    •  I stopień nadawany był urzędnikom państwowym, urzędnikom, kolejarzom  i robotnikom po 40 latach wiernej służby w służbie publicznej i był pozłacanym krzyżem.
    • II stopień został nadany po 25 latach służby publicznej i był Krzyżem Srebrnym.
    • Specjalny poziom został przyznany robotnikom i pracownikom sektora prywatnego za 50 lat wiernej służby i był również srebrnym krzyżem, ale dębowy wieniec między ramionami krzyża jest złocony, a na górnej części znajduje się pozłacana liczba – 50 ramię krzyża.

    Na odwrocie napis: – Za wierną pracę (Für treue Arbeit). Oprócz bezpośredniego okresu służby wzięto pod uwagę okresy w Służbie Pracy Rzeszy, studia, służbę i szkolenie wojskowe, uwięzienie bez własnej winy i inne okresy kandydowania itp. Kiedy przyznano wyższy poziom, drugi poziom musiał zostać odrzucony, ale pozostał przy uhonorowanym. 12 sierpnia 1944 r. ponownie rozszerzono Medal Za Lojalność. Złoty liść dębu z numerem 50 na wstędze był ofiarowany na 50 lat. Projekt pochodzi od prof. Richarda Kleina z Monachium. Znanymi producentami byli: W. Deumer, Lüdenscheid, Deschler & Sohn, Monachium, Steinhauer & Lück, Lüdenscheid oraz Wächtler & Lange, Mittweida.

    Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., tom IV, 2001.

    Szybki podgląd
  • Szarotka Alpejska (Edelweiss) na magnes, kolor srebrny, rozm. 30 x 32 mm

    Szarotka Alpejska (Edelweiss) na magnes, kolor srebrny, rozm. 30 x 32 mm

    15,00 

    Duża, metalowa szarotka z mocowaniem na magnes. Rozmiar 30 x 32 mm.

    Szarotka alpejska występuje w polskich Tatrach i jest pod ścisłą ochroną. Jest rzadkim gatunkiem, który przetrwał od czasów epoki lodowcowej.

    • Ze względu na białe kwiaty szarotka uważana jest w Szwajcarii za symbol czystości, niewinności.
    • Szarotka w 1907 roku została ustanowiona przez cesarza Franciszka Józefa I odznaką austro-węgierskich wojsk alpejskich (strzelcy górscy),
    • Znajduje się w logo Österreichischer Alpenverein, Deutscher Alpenverein oraz Österreichischer Bergrettungsdienst (austriacka górska służba ratunkowa).
    • W formie korpusówki jest noszona na kołnierzach współczesnych mundurów jednostek podhalańskich Wojska Polskiego.
    • Szarotka znajduje się w herbie Podhala Nowy Targ.
    • Szarotka była symbolem używanym przez niemieckie jednostki górskie Wehrmachtu, a obecnie Bundeswehry, zwane Gebirgsjäger. Szarotek używano w formie naszywki na rękaw kurtki mundurowej oraz metalowego emblematu na czapkę (Gebirgsjägermütze), która w niezmienionej formie stosowana jest do dziś przez niemieckie jednostki górskie. W czasie II wojny światowej, skomponowano piosenkę „Es war ein Edelweiss” („Była sobie szarotka”), która z uwagi na swoją charakterystyczną marszową melodie szybko stała się najpopularniejszą piosenką niemieckich jednostek górskich, jak i jedną z najbardziej znanych wojskowych niemieckich piosenek II wojny światowej.

    źródło: Wikipedia

    Szybki podgląd
  • Gwiazda Krzyża Żelaznego 1939 (Blücherstern 1939) prototyp - III Rzesza

    Gwiazda Krzyża Żelaznego 1939 (Blücherstern 1939) prototyp – III Rzesza

    75,00 

    Gwiazda Wielkiego Krzyża Żelaznego Krzyża (niem . Stern zum Großkreuz des Eisernen Kreuzes) była najwyższym odznaczeniem wojskowym Królestwa Prus i Cesarstwa Niemieckiego. Uznano go za wyższe odznaczenie Wielkiego Krzyża Żelaznego Krzyża.

    Była przyznawana najwybitniejszym generałom, którzy dokonywali wyczynów przywódczych z najwyższą korzyścią dla państwa pruskiego, a później niemieckiego. Został on przyznany tylko dwukrotnie, w odstępie stu lat, feldmarszałkowi Gebhardowi von Blücherowi w 1815 roku za udział w zwycięstwie nad Napoleonem w bitwie pod Waterloo oraz feldmarszałkowi Paulowi von Hindenburgowi 25 marca 1918 roku za prowadzenie niemieckiej bitwy w 1918 roku. wiosenna ofensywa. Hindenburg otrzymał Wielki Krzyż Żelaznego Krzyża 9 grudnia 1916r.

    Nagroda jest powszechnie znana jako „Gwiazda Blüchera” ( Blücherstern ) od pierwszego odbiorcy.

    Opracowano wersję Gwiazdy z czasów drugiej wojny światowej, ale nigdy nie została ona formalnie ustanowiona ani nagrodzona. Po zwycięstwie aliantów w maju 1945 roku armia Stanów Zjednoczonych przejęła jedyny znany prototyp, który był przechowywany w bunkrze. Obecnie jest częścią kolekcji Muzeum Akademii Wojskowej Stanów Zjednoczonych (USMA) w West Point w stanie Nowy Jork.

    (źródło: Wikipedia)

    Szybki podgląd
  • Srebrna Odznaka Niemieckich Sportów Motorowych II stopnia (Deutsches Motorsportabzeichen 2. Stufe Silber) - III Rzesza

    Srebrna Odznaka Niemieckich Sportów Motorowych II stopnia (Deutsches Motorsportabzeichen 2. Stufe Silber) – III Rzesza

    55,00 

    Niemiecka odznaka sportów motorowych została podarowana dekretem Führera i kanclerza Rzeszy Adolfa Hitlera z 18 lutego 1938 roku. Należało docenić wybitne osiągnięcia i pełne poświęcenia zaangażowanie w prowadzeniu samochodów dla reputacji i prestiżu Niemiec. Jednocześnie nagroda miała być zachętą dla młodych pasjonatów sportów motorowych. Rozporządzenia wykonawcze wydał 1 listopada 1938 roku Adolf Hühnlein, przywódca niemieckiego sportu samochodowego i dowódca korpusu NSKK.

    Niemiecka odznaka sportów motorowych była przyznawana w 3 etapach:
    3. poziom w żelazie, 2. poziom w srebrze i 1. poziom w złocie.

    Oprócz godności zawodnika, dla każdego poziomu wymagana była określona liczba punktów konkursowych. Punkty przyznawano za zwycięstwa w wyścigach międzynarodowych i krajowych. W wyścigu międzynarodowym za zwycięstwo było 12 punktów, w biegach przełajowych i długodystansowych 9 punktów. W wyścigach krajowych było mniej punktów 8 lub 7 punktów. W 1939 r. do punktacji wliczano wyścigi na torze trawiastym i żużlowym. Na poszczególne poziomy wymagane było łącznie 50 punktów za żelazo, 100 za srebro i 150 za złoto.

    Odznaka została przyznana przez lidera niemieckiego sportu samochodowego na wniosek najwyższego krajowego organu sportowego zajmującego się pojazdami silnikowymi. Wnioski o przyznanie nagrody zostały złożone przez właściwe naczelne władze odpowiedzialne za sportowca. Pierwsza nagroda odbyła się 18 lutego 1939 roku za lata 1933-1938. Jeżeli pasjonat sportów motorowych posiadał już jeden stopień odznaki, mógł ubiegać się o kolejny wyższy stopień, jeśli uzyskał wymaganą liczbę punktów.

    Wcześniej noszona odznaka musiała zostać zwrócona do Rejestru Naczelnego Urzędu ds. Sportu. Stopień w złocie był nadawany osobiście przez dowódcę korpusu. Pozostałe stopnie były wysłane. Do nagrody dołączony był certyfikat. Duplikaty można było uzyskać tylko z biura ONS; sprzedaż komercyjna była zabroniona.

    Posiadacze niemieckiej odznaki sportów motorowych mogli awansować na wyższe stopnie. W żelazie do Sturmhauptfuhrera, w srebrze do Obersteffelführera i w złocie do Standartenführera.

    Szybki podgląd
  • Złota Odznaka za Rany Cesarskiej Marynarki Wojennej 1918 (Verwundetenabzeichen der Marine 1918 in Gold)

    Złota Odznaka za Rany Cesarskiej Marynarki Wojennej 1918 (Verwundetenabzeichen der Marine 1918 in Gold)

    55,00 

    Odznaka ta została nadana w uznaniu żołnierzy, którzy zostali ranni w walce przez wroga lub którzy zostali inwalidami w wyniku urazu.

    24 czerwca 1918 r. Wilhelm II podarował odznakę rannego marynarki wojennej członkom Marynarki Wojennej Cesarstwa. Przypisano trzy poziomy (czarny, srebrny/ matowy biały i złoty/ matowy żółty). Nagroda została przyznana tylko za rannych w walce morskiej.

    Posiadacze odznaczenia, którzy odnieśli kolejną ranę w wojsku od 1939 r., otrzymali polecenie wymiany na Odznakę Rannego (1939 r.) w czasie II wojny światowej.

    Warunki przyznania nagrody określały m.in.

    „Chcę nadać odznakę rannym w służbie ojczyźnie jako szczególne uznanie. Odznaka ma na celu uhonorowanie tych, którzy wykrwawili się za ojczyznę lub którzy stracili zdrowie w strefie działań wojennych na skutek wrogich wpływów i przez to są niezdolni do pracy”.

    Odznaka została przyznana w trzech etapach:

    – w kolorze czarnym (na jedną i dwie rany)
    – w kolorze srebrnym (na trzy i cztery rany)
    – w kolorze złotym (dla pięciu i więcej ran)

    Od 30 stycznia 1936 r. wyższe stopnie mogły być również przyznawane dekretem za rzadsze obrażenia, jeśli uzasadniała to ciężkość obrażeń lub nawet okaleczenie.
    Odznakę można było nosić również na odzieży cywilnej. W handlu sprzedawano wówczas wersje wykonane ze srebra, jako miniatury lub krążki śrubowe.

    Szybki podgląd
  • Srebrna Odznaka Sportowa SA III typu (SA-Sportabzeichen in Silber 3.Typ) - III Rzesza

    Srebrna Odznaka Sportowa SA III typu (SA-Sportabzeichen in Silber 3.Typ) – III Rzesza

    55,00 

    Odznaka sportowa SA została podarowana 28 listopada 1933 r. przez szefa sztabu SA Ernsta Röhma mężczyznom uprawiającym sport dla poprawy zdrowia publicznego. 19 stycznia 1939 r. przemianowano ją na SA Wehrabzeichen.

    Do 1935 r. zakup odznaki wiązał się z członkostwem w SA. Od 18 lutego 1935 r. odznakę mogły nabywać także osoby niebędące członkami. Musieli mieć od 18 do 35 lat i być zdolnymi do służby wojskowej. Zostawali odznaczani brązem, srebrem lub złotem. Klasyfikacja była prowadzona 3 grupach ćwiczeń lekkoatletycznych. Były to ćwiczenia w sensie wojskowym, takie jak rzucanie do celu granatem ręcznym oraz ćwiczenia terenowe, takie jak orientacja w terenie. W celu uzyskania wyższych poziomów Silver i Gold wymagane było regularne powtarzanie usług.

    Z biegiem czasu zmieniał się kształt wytłoczeń odznak. Typ I (1934-35) nosi na odwrocie napis: własność d.Chefs d. System szkolenia, typ II (1935-38), opatrzony napisem: własność d. Na odznace sportowej SA, typ III (1939) widnieje napis: własność najwyższego kierownictwa SA, typ IV posiada napis: RZM. Istnieją plakietki z producentem i numerem rejestracyjnym i bez, szczególnie w dwóch pierwszych typach.

    Szybki podgląd
  • Duża srebrna odznaka pilota szybowcowego NSFK (Großes NSFK-Segelfliegerabzeichen in Silber) - III Rzesza

    Duża srebrna odznaka pilota szybowcowego NSFK (Großes NSFK-Segelfliegerabzeichen in Silber) – III Rzesza

    55,00 

    Narodowy Socjalistyczny Korpus Lotniczy (NSFK) został utworzony dekretem z 17 kwietnia 1937 r. NSFK jest uważana za następcę prawnego DLV eV, Niemieckiego Stowarzyszenia Sportów Lotniczych i była spółką prawa publicznego i podlegała bezpośrednio ministrowi lotnictwa Rzeszy Hermannowi Göringowi.

    Środki były finansowane z budżetu Ministerstwa Lotnictwa Rzeszy, a wszystkie obiekty i budynki były własnością Rzeszy. Jako organizacja paramilitarna NSFK była odpowiedzialna za szkolenie i dalsze kształcenie młodych pilotów. Zostało to odnotowane przez wojskowe urzędy meldunkowe iw zależności od kwalifikacji przewidziano przyjęcie do Sił Powietrznych. Dowódcami korpusów byli generał Luftwaffe Friedrich Christiansen i od 1943 roku generał pułkownik Alfred Keller.

    NSFK miał własne mundury i stopnie, które były silnie oparte na SA (Sturmabteilung). Na mocy porozumienia z Przywódcą Młodzieży Rzeszy i NSFK potomstwo było systematycznie rekrutowane, począwszy od młodzieży niemieckiej, poprzez Hitlerjugend, aż po przyjęcie do NSFK. Oprócz szybowania i lotu z napędem odbywały się również szkolenia dla radiooperatorów pokładowych, stewardów i personelu lotniczego.

    Testy szybowcowe zostały podzielone na 3 poziomy, test A od 15 roku życia, test B od 16 roku życia i test C od 17 roku życia, każdy z określonymi wymaganiami. Za zdanie egzaminów przyznawano okrągłe, emaliowane na niebiesko odznaki z 1, 2 lub 3 białymi skrzydłami.

    Poziom C został dodatkowo podzielony na srebrny, złoty i złoty z brylantami. Wielka odznaka pilota szybowcowego NSFK została wprowadzona jako zamiennik srebrnego poziomu C. Zaplanowano dwie grupy nagród. Ze względu na zaawansowany przebieg wojny przyznano jednak tylko odznaczenia według 2 grupy odznaczeniowej tymczasowego przepisu specjalnego. Beneficjenci musieli wcześniej przejść poziom Srebrny C.

    Szybki podgląd
  • Srebrna szpanga U-Boot Kriegsmarine (U-Boot Frontspange in Silber) - III Rzesza

    Srebrna szpanga U-Boot Kriegsmarine (U-Boot Frontspange in Silber) – III Rzesza

    50,00 

    Szpanga U-Boot została podarowana 15 maja 1944 roku przez Naczelnego Wodza Marynarki Wojennej Karla Dönitza. 24 listopada 1944 r. odznaka w kolorze srebrnym została przekazana jako najwyższy poziom. Utworzona z pomniejszonej wersji Odznaki Wojennej U-Boota. Był to hołd dla ciągłej ciężkiej pracy załóg U-Bootów przeciwko wrogiej wojnie i statkom handlowym. Ponadto wyeliminowano niesprawiedliwość wobec innych gałęzi zbrojeń, które od dawna posiadały szangii. Szybko wyłoniły się załogi okrętów podwodnych, które przekraczały wymagania dla zwykłej odznaki bojowej okrętu podwodnego.

    Dokładny regulamin przyznawania nagród nie jest do dziś znany. Dönitz zastrzegł sobie prawo do zmiany tego w zależności od sytuacji. Warunkiem przyznania odznaczenia było, oprócz nienagannego przywództwa, pomyślny udział w patrolach czy szczególne zasługi w walce. Jednak praktyka przyznawania nagród była oparta na dniach spędzonych na morzu lub zakończonych patrolach. Szpangii nie musiały być zwracane i były również nadawane pośmiertnie i przekazywane pogrążonym w żałobie.

    Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., t. IV, 2001.

    Szybki podgląd
  • Srebrny Krzyż Zasługi Wojennej 1 klasy z Mieczami (Silbernes Kriegsverdienstkreuz 1. Klasse mit Schwertern) - III Rzesza (#24)

    Srebrny Krzyż Zasługi Wojennej 1 klasy z Mieczami (Silbernes Kriegsverdienstkreuz 1. Klasse mit Schwertern) – III Rzesza (#24)

    63,00 

    Krzyż Zasługi Wojennej ustanowiony został w dwóch stopniach przez Adolfa Hitlera 18 października 1939 roku, jako odznaczenie dla osób, których zasługi podczas wojny nie kwalifikowały się do odznaczenia Krzyżem Żelaznym. W rzeczywistości Krzyż Zasługi Wojennej był orderem przyznawanym za zasługi na tyłach frontu, w bazie i w armii rezerwowej lub w ojczyźnie, podczas gdy Krzyż Żelazny był zarezerwowany za zasługi w bezpośrednich działaniach bojowych. Krzyż Zasługi Wojennej wszystkich klas mógł być przyznany wszystkim stopniom Wehrmachtu i Waffen-SS, ale mogą być również przyznawane cywilom. 8 lipca 1944 r. Adolf Hitler podarował Krzyż Złotego Rycerstwa; jednak ta innowacja nie została opublikowana. W 1940 roku liczba stopni zwiększona została do czterech, a w 1944 ostatecznie do pięciu:

    – Złoty Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej (Goldenes Ritterkreuz des Kriegsverdienstkreuzes, ustanowiony 8 czerwca 1944)
    – Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej (Ritterkreuz des Kriegsverdienstkreuzes, ustanowiony 19 sierpnia 1940), srebrny
    – Krzyż Zasługi Wojennej I klasy (Kriegsverdienstkreuz 1. Klasse, srebrny)
    – Krzyż Zasługi Wojennej II klasy (Kriegsverdienstkreuz 2. Klasse, brązowy)
    – Medal Zasługi Wojennej (Kriegsverdienstmedaille, ustanowiony 19 sierpnia 1940)

    Krzyż (z wyjątkiem Medalu Zasługi Wojennej) nadawano w dwóch wersjach. Krzyż Zasługi Wojennej z Mieczami (Kriegsverdienstkreuz mit Schwertern) przyznawano za szczególne zasługi dokonane w służbie pod ogniem nieprzyjaciela lub zasługi w militarnym prowadzeniu wojny. Krzyż w wersji bez mieczy (Kriegsverdienstkreuz ohne Schwerter) przyznawany był natomiast za szczególne zasługi w wykonywaniu zadań wojennych nie przebiegających pod ogniem nieprzyjaciela.

    Medalem Zasługi Wojennej odznaczani byli najczęściej pracownicy fabryk przemysłowych wykonujący więcej sprzętu oraz wyposażenia niż zakładała norma, a także rolnicy, których plony były szczególnie wysokie, aczkolwiek uprawnieni byli do jego otrzymania także żołnierze.

    Krzyż II klasy oraz medal noszone był na wstędze w barwach flagi niemieckiej II i III Rzeszy (czarno-biało-czerwonej) na lewej piersi lub na drugiej dziurce guzika kurtki mundurowej. Krzyże rycerskie noszone były na wstędze na szyi, natomiast krzyż I klasy noszony był bez wstęgi na lewej piersi.

    Ustanowiony w 1944 roku Złoty Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej przyznany został tylko dwukrotnie – w dniu 20 kwietnia 1945 wersję bez mieczy otrzymali Franz Hahne z firmy Alkett (który był także pierwszym kawalerem Krzyża Rycerskiego Krzyża Zasługi Wojennej) i Karl Otto Saur z Ministerstwa Uzbrojenia.

    Jednym z najsłynniejszych kawalerów Krzyża Zasługi Wojennej był William Joyce, członek i jeden z założycieli Brytyjskiej Unii Faszystów.

    W 1957 roku odznaczenie uległo denazyfikacji. Zezwolono na jego noszenie weteranom wojennym pod warunkiem usunięcia z niego swastyki. W obecnej kolejności odznaczeń niemieckich znajduje się na siódmym miejscu, poniżej Krzyża Honorowego za I Wojnę Światową, a powyżej pozostałych odznaczeń za II wojnę światową (z wyjątkiem Krzyża Żelaznego 1939, który jest czwarty w starszeństwie niemieckich odznaczeń).

    (źródło: Wikipedia)

    Szybki podgląd
  • Odznaka za walkę naziemną Luftwaffe (Erdkampfabzeichen der Luftwaffe) - III Rzesza

    Odznaka za walkę naziemną Luftwaffe (Erdkampfabzeichen der Luftwaffe) – III Rzesza

    50,00 

    Odznaka Szturmowa Lądowa Luftwaffe została podarowana przez Komendanta Głównego Luftwaffe Hermanna Göringa 31 marca 1942 roku i była nadawana członkom Luftwaffe, którzy sprawdzili się w walce naziemnej poprzez „doskonałe osiągi bojowe”, analogicznie do Odznaki Szturmowej Piechoty Armii.

    Nagroda była przeznaczona wyłącznie dla osób fizycznych i nie była możliwa na zasadach honorowych. Od 28 stycznia 1943 r. odznaka szturmowa mogła być również przyznawana członkom wywiadu lotniczego i personelu medycznego Luftwaffe. Do tego ostatniego ze specjalną kuracją w opiece i rekonwalescencji rannych i rannych pod ostrzałem wroga. Od 22 lutego 1943 r. możliwa była także nagroda pośmiertna.

    Nagrodę przyznawano osobom, które uczestniczyły w operacjach bojowych, walcząc na liniach frontu przez trzy różne dni.
    Brali udział w atakach szturmowych lub walkach wręcz (człowiek z człowiekiem).

    Sam udział w udanych operacjach bojowych lub zasług w dowództwie wojsk nie wystarczały do przyznania Odznaki Szturmowej. W przypadku walki z celami powietrznymi nie było mowy o przyznaniu Odznaki Szturmowej, nadawano wtedy Odznakę Bojową Sił Powietrznych.

    Pierwotnie odznaka była tylko w jednej wersji ogólnej, dalszy przebieg wojny ostatecznie wymusił stworzenie wyższych poziomów również dla Odznaki Szturmowej. Wynikało to z faktu, że coraz więcej członków dywizji polowych Luftwaffe przekraczało warunki przyznania Odznaki Szturmowej. Dekretem z dnia 10 listopada 1944 Góring ostatecznie zatwierdził ich wprowadzenie. Otrzymana klasyfikacja była następująca:

    I – Odznaka Szturmu Naziemnego
    II – z liczbą ataków 25
    III- z liczbą ataków 50
    IV – z liczbą ataków 75
    V – z liczbą ataków 100

    Jednak zgodnie z obecnym stanem wiedzy, odznaka szturmu naziemnego Luftwaffe z numerem misji 5 nie została przyznana. Odznakę noszono z lewej strony kurtki mundurowej, pośrodku kieszeni. W przypadku posiadania Krzyża Żelaznego I klasy odznakę przypinano poniżej niego.

    Szybki podgląd
  • Złota odznaka za rany (Gold Verwundetenabzeichen) - III Rzesza

    Złota odznaka za rany (Gold Verwundetenabzeichen) – III Rzesza

    55,00 

    W dniu 3 marca 1918 roku Cesarz Wilhelm II ustanowił po raz pierwszy odznakę (Verwundetenabzeichen) honorującą żołnierzy, którzy w walce odnieśli rany lub zostali okaleczeni.

    W dniu 22 maja 1939 roku Hitler wznowił jej nadawanie. Na samym początku nadawano tę odznakę tylko niemieckim ochotnikom, którzy w czasie wojny domowej w Hiszpanii2) walczyli w szeregach Legionu Condor po stronie generała Franco przeciwko oddziałom republikańskim i odnieśli rany.

    1 września 1939 roku Hitler podpisał rozporządzenie o wprowadzeniu Verwundetenabzeichen również dla żołnierzy i oficerów Wehrmachtu, którzy w wyniku działań bojowych zostali ranni lub okaleczeni:

    Ustanowiona zostaje Odznaka za Rany jako pamiątka dla tych, którzy odnieśli rany lub okaleczenia w walce za Ojczyznę z wrogiem.

    Czarna Odznaka za Rany odlewana była z żeliwa lub mosiądzu. Nadawana była bez względu na liczbę zranień, w momencie kiedy zranienie dotyczyło:

    – utraty obu rąk lub nóg,
    – utraty ręki i stopy lub więcej członków,
    – utraty nogi i ręki,
    – utraty całkowitej wzroku w obu oczach,
    – uszkodzenia rdzenia kręgowego, co doprowadziło w konsekwencji do całkowitego zaburzenia funkcji ruchowych.

    Odznaka noszona była tylko w stopniu najwyższym. Jest najbardziej rozpoznawalnym wyróżnieniem wojskowym nadawanym w okresie II Wojny Światowej żołnierzom niemieckiego Wehrmachtu.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Szturmowa Wehrmachtu z liczbą misji 25 (Allgemeines Sturmabzeichen mit der Einsatzzahl 25) - III Rzesza

    Odznaka Szturmowa Wehrmachtu z liczbą misji 25 (Allgemeines Sturmabzeichen mit der Einsatzzahl 25) – III Rzesza

    55,00 

    Medal był pierwotnie nadawany inżynierom bojowym, a także członkom artylerii, przeciwlotnictwa i przeciwpancernej, którzy wspierali jednostki piechoty w walce. Może być również przyznawany personelowi medycznemu obsługującemu ofiary na polu walki w „warunkach walki wręcz”. Przed wprowadzeniem Odznaki Zniszczenia Czołgów w marcu 1942 roku, Generalna Odznaka Szturmowa mogła być przyznawana za samodzielne niszczenie czołgów lub pojazdów opancerzonych.Na froncie od dnia 01.06.1940 r. odznaka Sturmabzeichen przyznawana była oficerom i żołnierzom wszelkich innych sił zbrojnych łącznie z artylerią szturmową, którzy walczyli wraz z piechotą lub czołgami oraz spełniali we własnej jednostce warunki do uzyskania Infanteriesturmabzeichen lub Panzerkampfabzeichen.

    Kryteria nadania:
    – W trzech atakach bojowych lub zakończonym powodzeniem rozpoznaniu lub przeciwnatarciu, które to mogą zostać zaklasyfikowane jako ataki bojowe, o ile doprowadziły one do walki wręcz z wrogiem.
    Żołnierzom zaangażowanym w walce wręcz lub przebicie się przez pozycje wroga z bronią w ręku.
    – W trakcie 3 różnych dni walki brali udział w przywracaniu utraconych pozycji bojowych.

    Wraz z dalszym przebiegiem wojny najwyższe dowództwo uznało potrzebę zwiększenia klas tej odznaki i tak – 22.06.1943 r. – ustanowiono Allgemeines Sturmabzeichen mit der Einsatzzahl (Odznaka Szturmowa z liczbą operacji), odznakę o wyższych stopniach: II, III, IV, gdzie liczba stopnia oznaczała kolejno:
    dla stopnia II z liczbą 25
    dla stopnia III z liczbą 50
    dla stopnia IV z liczbą 75 i cyfrą 100

    Odznaki te mogą zostać nadane oficerom, podoficerom i żołnierzom jednostek artylerii szturmowej, artylerii pancernej oraz oddziałów strzelców pancernych, niszczycieli czołgów i batalionów pionierów.
    a. II stopień – po zaliczeniu 25 udziałów w akcjach bojowych.
    b. III stopień – po zaliczeniu 50 udziałów w akcjach bojowych.
    c. IV stopień – po zaliczeniu 75 udziałów w akcjach bojowych.

    Sturmabzeichen IV stopnia z liczbą „100” może zostać nadana ponownie po zaliczeniu 100 udziałów w akcjach bojowych.
    Na umundurowaniu w służbie i po za służbą można nosić tylko jedną Sturmabzeichen, odznaki niższego stopnia pozostają jednak na pamiątkę.
    Dni udziału w akcjach bojowych wymaganych do otrzymania Sturmabzeichen mit der Einsatzzahl obliczać się będzie od dnia 1 lipca 1943 r. W przypadku posiadania już Sturmabzeichen, Infateriesturmabzeichen lub Panzerkampfabzeichen zalicza się trzy dni udziału w akcjach bojowych z okresu sprzed dnia 1 lipca 1943 r. bez potrzeby ich potwierdzenia.

    Budowa „25” i „50” była bardzo podobna. Owalna odznaka o wymiarach 58 mm wysokości i 48 mm szerokości. Orzeł wraz ze swastyką , bagnetem oraz granatem – czarne wykonanie było mocowane do wieńca, galwanicznie srebrzonego za pomaca nitów. Dodatkowo na dole wieńca była umieszczana tabliczka z rzymskim numerem 25 lub 50 – oznaczająca liczbę szturmów.

    Budowa „75” i „100” była nieco inna niż wyżej opisana ponieważ zarys wieńca był wykończeniem zewnętrznym i wewnętrznym owalu odznaczenia. Wysokość odznak wynosiła 58mm a szerokość 49mm. Na dole wieńca była umieszczana tabliczka z rzymską cyfra 75 lub 100. Orzeł wraz ze swastyka, granatem i bagnetem tworzyły całość – poczerniana ,mocowana na nity do wieńca, który był złocony. Wielkość orzełka była nieco większa niż w wersjach 25 i 75 oraz skrzyżowanie granatu z bagnetem było pod nieco innym kątem.

    Odznaka była noszona na lewej stronie kieszeni munduru. Odznakę można było nosić na wszystkich rodzajach mundurów wojskowych oraz partyjnych.
    Odznaczone osoby na ubraniach cywilnych mogły tylko nosić wpiętą w lewą klapę marynarki miniaturkę Sturmabzeichen i Sturmabzeichen mit der Einsatzzahl.

    12.06.1944 r. oddział organizacyjny sztabu OKH, zajął następujące stanowisko wobec nadawania Sturmabzeichen żołnierzom i oficerom z jednostek rozpoznawczych: W przypadku oddziałów rozpoznania ze składu dywizji górskich, oraz 44 Dywizji Grenadierów „Hochund Deutschmaister” łącznie z brygadami kawalerii, Sturmabzeichen nadawana ma być żołnierzom i oficerom wyżej wymienionych oddziałów według dotychczasowo obowiązujących przepisów wykonawczych podanych w Dzienniku Rozporządzeń i Rozkazów z dnia 1 czerwca 1940 r. Odznaka zaprojektowana przez berlińską firmę Wilhelma Ernsta Peekhausa.

    Szybki podgląd
  • Order Niemiecki II klasy, Złoty Krzyż Order Szyi (der Deutsche Orden Halsorden) - III Rzesza

    Order Niemiecki II klasy, Złoty Krzyż Order Szyi (der Deutsche Orden Halsorden) – III Rzesza

    260,00 

    Niemiecki Order NSDAP. Od 1943 roku było to najwyższe odznaczenie narodowosocjalistycznej Rzeszy Niemieckiej. W Niemczech odznaka jest jednym z antykonstytucyjnych narzędzi propagandy. Jego produkcja, publiczne posiadanie lub dystrybucja są zabronione.

    Order, podarowany przez Adolfa Hitlera, został po raz pierwszy przyznany pośmiertnie Fritzowi Todtowi 12 lutego 1942 roku. Według Hitlera Order miał uhonorować „najwyższe zasługi […], które Niemiec może zdobyć dla swojego ludu”. Według Hitlera były to osiągnięcia, dla których w pewnych okolicznościach nie można w ogóle ogłosić awansu. Czyny 200 nosicieli Krzyża Rycerskiego nie przeważyły jednorazowego osiągnięcia Fritza Todta. Hitler planował nadanie orderowi charakteru rycerskiego, z kapitułą i z senatem, który miał mieć prawo przyjmowania i wykluczania kawalerów. Nie doszło do tego ze względu na wypadki wojenne i niewielką liczbę odznaczonych.

    Z powodu unikatowości tego odznaczenia nie jest pewne, czy zachował się jakikolwiek oryginał.

    Projekt godła Orderu pochodził od Benno von Aren’a, jedynym producentem była firma Wilhelm Deumer w Lüdenscheid.

    (źródło: Wikipedia)

    Szybki podgląd
  • Brązowa Szpanga za walkę wręcz (Nahkampfspange) - III Rzesza

    Brązowa Szpanga za walkę wręcz (Nahkampfspange) – III Rzesza

    65,00 

    Szpanga (niem. Nahkampfspange) to niemiecka odznaka wojskowa z czasów II wojny światowej, ustanowiona 25 listopada 1942 r. za udział w walkach wręcz na bliskim dystansie. Warunkiem odznaczenia był udział w walkach, w których żołnierz „widział białka oczu wroga” („Weiß in den Augen des Feindes sehen”). Przeznaczone głównie dla piechoty, ale inne jednostki Wehrmachtu, Waffen-SS, naziemne jednostki Luftwaffe i spadochroniarze również się kwalifikowały. Złota odznaka była przyznawana za 50 akcji w walce wręcz, srebrna za 25 a brązowa za 15 . Działania  liczone były od 1 grudnia 1942 r., przy czym do nagrody wliczana była wcześniejsza długa służba na froncie wschodnim, przy czym 15 nieprzerwanych miesięcy liczyło się jako 15 dni bojowych; 12 miesięcy jako 10 dni; a 8 miesięcy jako 5 dni.  Dla tych żołnierzy,  którzy otrzymali ciężkie rany, przyznano nagrodę po 10, 20 i 40 akcjach. Złote zapięcie do walki wręcz było często uważane przez niemiecką piechotę za bardziej szanowane niż Krzyż Rycerski Żelaznego Krzyża, a Hitler zastrzegał sobie prawo do osobistego nadania tej klasie. Spośród około 18–20 milionów żołnierzy niemieckiego Wehrmachtu i Waffen-SS 36 400 otrzymało klasę brązową, 9500 klasę srebrną i 631 klasę złotą. Odznaka była noszona nad lewą górną kieszenią munduru, nad jakąkolwiek wstęgą medalową. Noszono tylko jedną odznakę, najwyższego otrzymanego stopnia.

    Szybki podgląd
  • Order Pour le Mérite (Za zasługę) - Cesarstwo Niemieckie i III Rzesza

    Order Pour le Mérite (Za zasługę) – Cesarstwo Niemieckie i III Rzesza

    53,00 

    Pour le Mérite (fr. „Za Zasługę”) – najwyższy pruski order wojskowy do 1918 roku oraz wysokie odznaczenie cywilne do chwili obecnej.

    Order Pour le Mérite został ustanowiony przez króla pruskiego Fryderyka II w 1740 r. i nadano go zarówno jako odznaczenie wojskowe jak i cywilne. Król Fryderyk chciał autentycznego, powszechnie uznawanego porządku zasług, aby zapewnić poczucie państwa i ekspansywny program polityczny.

    Rozkaz został wprowadzony nieoficjalnie, bez dokumentacji. Ernst Philippe Collivaux otrzymał zlecenie na produkcję wczesnych krzyży, które były oparte na Order de la Générosité. Jednak korona królewska znajdowała się u góry krzyża. Pierwszym laureatem nagrody w czerwcu 1740 r. był adiutant generalny króla, pułkownik Hans Christof Friedrich von Hacke. Nagrody Pour le Mérite zostały ogłoszone po raz pierwszy podczas kampanii holenderskiej w berlińskiej gazecie w 1787 r.

    Order został nazwany po francusku, ponieważ w tym czasie francuski był wiodącym językiem międzynarodowym i najmodniejszym na dworze Fryderyka.

    Po utworzeniu federalnie zorganizowanego Cesarstwa Niemieckiego odznaczenia pruskie zasadniczo przybrały status odznaczeń cesarskich, mimo że nadal przyznawano odznaczenia wielu innych państw niemieckich. W 1794 r. odznaczono 694 rycerzy. W styczniu 1810 r. król Fryderyk Wilhelm III zadeklarował, że odznaczenie może być przyznane tylko za czynną służbę wojskową. Przed tą datą został przyznany zarówno za cele wojskowe, jak i polityczne. W marcu 1813 r. jako dodatkowe wyróżnienie dodano złote liście dębu, co wskazywało na nadzwyczajne zasługi w walce. Ten zaszczyt był zwykle zarezerwowany dla wysokich rangą urzędników. Do pierwszej wojny światowej liście dębu wskazywały, że dana osoba otrzymała drugą lub wyższą nagrodę Pour le Mérite. Jednak odznaczani byli zazwyczaj wysocy rangą oficerowie. Do 1817 r. nie wolno było już nosić obu odznaczeń jednocześnie. W 1832 r. zdecydowano, że złote litery inskrypcji nie będą już złote, lecz będą inkrustowane metalem. Jednak pierwsze zmiany czcionki z kursywy na antykwę można zobaczyć około 1777/1778 przez złotnika Daniela Baudessona. W 1844 r. do krzyży zakonników, którzy byli członkami od co najmniej 50 lat, można było dodać koronę wieńczącą. W 1842 r. król Fryderyk Wilhelm IV ustanowił odrębną klasę cywilną, Pour le Mérite ds. Nauki i Sztuki. Nagroda obejmowała trzy sekcje: przyrodniczą, humanistyczną i plastyczną.

    W 1866 r. król Prus Wilhelm I (Wilhelm Friedrich Ludwig) dodał Wielki Krzyż z Gwiazdą Wielkiego Krzyża jako stopień orderowy. Wielki Krzyż został przyznany tylko pięciu laureatom, królowi pruskiemu Wilhelmowi I, księciu koronnemu Fryderykowi Wilhelmowi i księciu Fryderykowi Karolowi pruskiemu, carowi Rosji Aleksandrowi II oraz feldmarszałkowi Helmuthowi von Moltke. W 1873 r. wprowadzono liście dębu do Wielkiego Krzyża.

    Nagroda zyskała międzynarodową sławę w czasie I wojny światowej, a jej najsłynniejszymi odbiorcami byli piloci niemieckiego lotnictwa wojskowego. Na początku 1917 r. pilot musiał zniszczyć 17 samolotów wroga, a pod koniec wojny liczba ta wzrosła do 30. Jednym z najsłynniejszych laureatów nagrody był lotny as Manfred von Richthofen, zwany Czerwonym Baronem.

    W 1918 roku, po zakończeniu I wojny światowej, zakończył się państwowy mecenat zakonu. Zniesiono klasę wojskową zakonu; jednak stan cywilny pozostał, a członkowie przywrócili zakon jako odrębną organizację, z nowymi zasadami i nową procedurą nominacji. Wielki Krzyż przyznawany był pięciokrotnie, jak wspomniano powyżej. Jest znacznie większy niż krzyż, ma wymiary 60-67 mm i ma duży centralny medalion z portretem Fryderyka Wielkiego po lewej stronie.

    Krzyż Wielki z Liśćmi Dębu został dwukrotnie odznaczony: następcą tronu pruskiego Fryderyka Wilhelma i księcia pruskiego Fryderyka Karola. Krzyż i Gwiazda zostały wykonane przez nadwornego złotnika Johanna Georga Hossauera, a wyprodukowane przez Sy & Wagner.

    Po przejęciu władzy przez nazistów, Pour le Mérite zaczął być ponownie nadawany jako cywilne odznaczenie państwowe. Do śmierci w 1934 nadawał go Paul von Hindenburg, następnie Adolf Hitler. Pod kierownictwem Hermanna Göringa, który posiadał ten order, Gestapo dokonało przeglądu poprzednio odznaczonych pod kątem ich „poprawności” i czystości rasowej, w efekcie czego odebrano odznaczenie m.in. Käthe Kollwitz.

    Po II wojnie światowej ponownie powstał ruch na rzecz przywrócenia tego orderu i w 1952 Prezydent Niemiec Theodor Heuss przywrócił order Pour le Mérite jako nadawany przez niezależną organizację pod patronatem Prezydenta Niemiec. Jest to obecnie odznaczenie prestiżowe, lecz pozbawione oficjalnego statusu odznaczenia państwowego, który ma np. Order Zasługi Republiki Federalnej Niemiec. Ilość członków jest ograniczona do 40 osób. Z Polaków otrzymali go: Witold Lutosławski (1993), Andrzej Szczypiorski (1995), Magdalena Abakanowicz (1999) i Bronisław Geremek (2002).

    (źródło: Wikipedia i internet)

    Szybki podgląd
  • Odznaka Bojowa Artylerii Przeciwlotniczej (Kampfabzeichen der Flakartillerie) - III Rzesza

    Odznaka Bojowa Artylerii Przeciwlotniczej (Kampfabzeichen der Flakartillerie) – III Rzesza

    50,00 

    Odznaka Artylerii Przeciwlotniczej (Kampfabzeichen der Flakartillerie) była odznaką bojową niemieckiego Wehrmachtu w czasie II wojny światowej i została podarowana 10 stycznia 1941 r. przez Naczelnego Dowódcę Luftwaffe Hermanna Göringa. Miał on uhonorować osiągnięcia artylerii przeciwlotniczej Luftwaffe zarówno w odpieraniu nalotów, jak i w walce naziemnej.

    Odznakę artylerii przeciwlotniczej mogli otrzymać oficerowie, podoficerowie i żołnierze szeregowi, którzy od początku wojny byli bezpośrednio zaangażowani w walkę z samolotami wroga (5 strzałów). Dotyczyły tego również odziały szperaczy przeciwlotniczych 150 i pociągi szperaczy przeciwlotniczych 60 cm oraz walczących w trzech różnych operacjach bojowych z celami naziemnymi lub morskimi w trudnych warunkach, m.in. zniszczenie poruszających się czołgów lub statków. Ponieważ liderzy oddziałów walczących odegrali kluczową rolę w pomyślnej operacji, więc najmniej 50 procent otrzymało już odznakę.

    Dekretem z 7 stycznia 1942 r. członkowie personelu medycznego musieli zwrócić zdobyte odznaki. Ponieważ warunkiem koniecznym było aktywne uczestnictwo w działaniach bojowych, względy prawa międzynarodowego wykluczyły możliwość przyznania odznaki bojowej członkom personelu medycznego, którzy byli chronieni Konwencją Genewską.

    Szybki podgląd
  • Order Zasługi Orła Niemieckiego (Verdienstorden vom Deutschen Adler) - III Rzesza

    Order Zasługi Orła Niemieckiego (Verdienstorden vom Deutschen Adler) z mieczami (odznaczenie wojskowe) – III Rzesza

    75,00 

    Order został ustanowiony w „Dzień Pracy Niemieckiej” (Tag der deutschen Arbeit), 1 maja w roku 1937 przez führera i kanclerza III Rzeszy Adolfa Hitlera w celu nagradzania obywateli cudzoziemskich za wybitne zasługi wojskowe i cywilne, niekoniecznie związane z III Rzeszą. W drodze wyjątku udekorowano orderem także dwóch obywateli niemieckich, kolejnych szefów berlińskiego MSZ. Po roku 1945 zabroniono noszenia orderu i nakazano stopić wszystkie insygnia, ale wielu dyplomatów nadal to czyniło po usunięciu swastyk z dekoracji orderowych.

    Według statutów z 1943 r. gwiazda Stopnia Specjalnego była złota, ośmiopromienna, z nałożonym na nią awersem oznaki; gwiazda Krzyża Wielkiego oraz I klasy była srebrna, ośmiopromienna; gwiazda II klasy była srebrna, sześciopromienna. Oprócz oznaki IV klasy order noszony był na czerwonej wstędze z biało-czarno-białymi obustronnymi bordiurami (wstęga Orderu I klasy i wstążka Brązowego Medalu miały dodatkowy wąski biały pasek pośrodku). W klasie wojskowej na oznace orderu położone były dwa skrzyżowane miecze oparte na poprzecznych ramionach krzyża; w przypadku medali zasługi – nad nimi.
    (źródło: Wikipedia)

    Szybki podgląd
  • Zawieszka patriotyczna z czaszką, kolor stare srebro - III Rzesza

    Zawieszka patriotyczna z czaszką, kolor stare srebro – III Rzesza

    35,00 

    Wisiorek z czaszką z czasów III Rzeszy najczęściej noszony przez kobiety lub dzieci. Zawieszany był na łańcuszku lub rzemyku. Wysyłamy razem z rzemykiem.

    Szybki podgląd
  • Srebrny Medal Orderu Orła Czerwonego IV klasy

    Srebrny Medal Orderu Orła Czerwonego IV klasy (1861-1918) – Cesarstwo Niemieckie

    70,00 

    Królewski Order Orła Czerwonego wyłonił się z książęcego brandenburskiego Orderu Czerwonego Orła. 12 czerwca 1792 roku król Fryderyk Wilhelm II (Wielki) potwierdził ten rozkaz jako nagrodę królewską. W ramach zmian wprowadził pruską koronę królewską zamiast korony książęcej, a na odwrocie litery FWR (Friedrich, Wilhelm, Rex czyli Król). Od tego dnia wprowadzono wiele zmian. W 1810 roku król Fryderyk Wilhelm III założył zakon. Order rozszerzono na klasy III i IV, a dla klas I i II dodano jeszcze liście dębu. W 1848 roku umieszczono miecze dla służby wojskowej. W okresie od 1848 do 1854 roku pojawiły się wersje z fioletowym orłem i fioletowym orłem w medalionie, ale od 1854 roku liliowy kolor orła w medalionie został zastąpiony szkarłatem i to już pozostało. W 1832 r. wstęga została podarowana i wręczona rycerzom III stopnia, którzy służyli wiernie zakonowi przez 10 lat lub dłużej.

     

    Szybki podgląd
  • Złoty Medal Orderu Orła Czerwonego III klasy z Koroną i Mieczami (1832) - Cesarstwo Niemieckie

    Złoty Medal Orderu Orła Czerwonego III klasy z Koroną i Mieczami (1832) – Cesarstwo Niemieckie

    70,00 

    Królewski Order Orła Czerwonego wyłonił się z książęcego brandenburskiego Orderu Czerwonego Orła. 12 czerwca 1792 roku król Fryderyk Wilhelm II (Wielki) potwierdził ten rozkaz jako nagrodę królewską. W ramach zmian wprowadził pruską koronę królewską zamiast korony książęcej, a na odwrocie litery FWR (Friedrich, Wilhelm, Rex czyli Król). Od tego dnia wprowadzono wiele zmian. W 1810 roku król Fryderyk Wilhelm III założył zakon. Order rozszerzono na klasy III i IV, a dla klas I i II dodano jeszcze liście dębu. W 1848 roku umieszczono miecze dla służby wojskowej. W okresie od 1848 do 1854 roku pojawiły się wersje z fioletowym orłem i fioletowym orłem w medalionie, ale od 1854 roku liliowy kolor orła w medalionie został zastąpiony szkarłatem i to już pozostało. W 1832 r. wstęga została podarowana i wręczona rycerzom III stopnia, którzy służyli wiernie zakonowi przez 10 lat lub dłużej. Korona została dodana 12 czerwca 1892 roku dla specjalnych wyróżnień dla wszystkich klas.

     

    Szybki podgląd
  • Krzyż Honorowy Wojny Światowej dla Bojowników Frontowych 1934

    Krzyż Honorowy Wojny Światowej dla Bojowników Frontowych 1934 (Ehrenkreuz des 1.Weltkrieges Frontkämpferkreuz 1934) – III Rzesza

    55,00 

    Krzyż Honorowy Wojny Światowej został nadany 13 lipca 1934 roku na prośbę Prezydenta Rzeszy Paula von Hindenburga. Było to pierwsze odznaczenie państwowe upamiętniające I wojnę światową. Wraz z założeniem zakazano lub zakazano na przykład noszenia wszystkich innych krzyży honorowych podarowanych przez stanowe stowarzyszenia wojowników (nieoficjalnie, ale tolerowane).

    Po śmierci Hindenburga (2 sierpnia 1934 roku) od 18 sierpnia Krzyż Honorowy został odznaczony „w imieniu Führera i Kanclerza Rzeszy”, czyli Adolfa Hitlera jako głowy państwa.

    Krzyż Honorowy Wojny Światowej nadawany był na życzenie w 3 wersjach:
    – Krzyż dla żołnierzy frontowych (z mieczami),
    – Krzyż dla uczestników wojny (bez mieczy),
    – Krzyż dla ocalałych (wdowy i rodzice)-(bez mieczy).

    Jednakże można było zażądać tylko jednej wersji. Krzyż został wydany przez administrację miasta, policję lub inne władze państwowe. Krzyż został przyznany w sumie około 10 000 000 razy w trzech typach, dlatego nie jest rzadkością. Jest wielu producentów z różnymi etykietami. Krzyże były na ogół wykonane z żelaza, a później brązowane.

    W handlu można było kupić etui z dedykacją „Loyalty to Loyalty” i kopią podpisu Hindenburga na wieczku. Wszystkich Niemców, którzy brali udział w bitwie, potyczce lub wojnie w okopach, uważano za bojowników frontowych. Później krąg odbiorców poszerzył się o Austriaków, Saarę i obszary z nią związane, takie jak Sudety i Memeland. Uhonorowano także obcokrajowców, którzy byli członkami Wehrmachtu.

    Źródło: J. Nimmergut, Ordery i odznaczenia niemieckie do 1945, t. IV, 2001.

    Szybki podgląd
  • Orzeł Niemiecki do czapki oficerskiej, oficera Luftwaffe, naszywka - III Rzesza

    Orzeł Niemiecki do czapki oficerskiej, oficera Luftwaffe, naszywka – III Rzesza

    29,00 

    Orzeł Niemiecki III Rzeszy do czapki oficerskiej noszonej przez oficerów Luftwaffe w formie haftowanej naszywki.

    Szybki podgląd
  • Medal Orderu Krwi z 9 listopada 1923 Typ A NSDAP (Blutorden Ehrenzeichen vom 9. November 1923 Typ A) - III Rzesza

    Medal Orderu Krwi z 9 listopada 1923 (Typ A) NSDAP (Blutorden Ehrenzeichen vom 9. November 1923 Typ A) – III Rzesza

    65,00 

    Odznaka honorowa Orderu Krwi uznano za najwyższe odznaczenie NSDAP. Ustanowiona 9 listopada 1923 została podarowana przez przywódcę NSDAP Adolfa Hitlera z okazji 10. rocznicy „Powstania narodowosocjalistycznego 9 listopada 1923”. Istnieją różne opinie na temat dokładnej daty założenia. Sposób noszenia tej jednoklasowej nagrody został już uregulowany dekretem z 11 lutego 1934 r. Warunki przyznania nagrody przewidywały następujących beneficjentów:

    1. Członkowie SA, członkowie Bundu Reichskriegsflagge i Oberland, którzy połączyli się w Deutscher Kampfbund, biorący udział w walkach 8/9 listopada 1923 r.
    2. Członkowie wymienionych wyżej organizacji, policji i Wehrmachtu, którzy stanęli po stronie puczystów i w rezultacie stracili pracę lub wystąpili o zwolnienie z pracy z powodu swojego stanowiska politycznego, niezależnie od tego, czy walczyli, czy nie.
    3. Członkowie wymienionych powyżej stowarzyszeń, którzy zostali wysłani do operacji bojowych, ale nie zostali wysłani, ponieważ zostali zatrzymani przez siły rządowe lub nie mogli dotrzeć do miejsca rozmieszczenia z powodu działania siły wyższej.

    Odznaczenie wymagało nieprzerwanego członkostwa w NSDAP przed 30 stycznia 1933 r. lub w SA. O odznakę honorową należało się ubiegać, przedstawiając odpowiednie dowody. Odznakę honorową przyznano dyplomem w teczce z nagrodami. Dokumenty odznaczeniowe do 1935 r. opatrzone są podpisem Adolfa Hitlera. Po 1939 r. na dokumentach widniał podpis Skarbnika Rzeszy NSDAP Schwarza. 30 maja 1938 r. wznowiono wręczanie odznaczeń, które już 1 kwietnia 1935 r. zaprzestano, i poszerzono grono odznaczonych. Obejmowało to wszystkich więźniów, którzy odbyli w Republice Weimarskiej wyrok co najmniej 1 roku za walkę w ruchu NSDAP w Niemczech i Austrii. Tłem była między innymi niewielka liczba członków partii NSDAP w 1923 r. wśród biorących udział w puczu. Wielu uczestników należało do byłego Freikorps Oberland lub szkoły piechoty, którzy nie byli w NSDAP lub jako członkowie Wehrmachtu nie mogli być członkami.

    Uhonorowani byli uznawani za elitę ruchu narodowosocjalistycznego i otrzymywali preferencyjne traktowanie. Pierwszy okres przyznawania, pokazany tutaj typ A, został przyznany około 1500 razy. Nagrody dla kobiet były niezwykle rzadkie. W sumie znanych jest około 20 nagród. Mógł też być nadany na osobiste życzenie Führera. Odpowiedni numer odznaczenia jest wpisany lub stemplowany na certyfikacie i na odwrocie medalu. Okazy bez numeru identyfikacyjnego są znane i udokumentowane. To nie jest tożsame z numerem członkowskim NSDFAP. Projekt wykonał mistrz złotniczy Josef Fuess w Monachium. Produkcja została przeprowadzona przez firmę Schmidhäussler w Pforzheim.

    Medal noszony był na czerwonej wstędze z biało-czarnymi bordiurami, barwami przywróconej przez Hitlera flagi narodowej II Rzeszy Niemieckiej. Wbrew wszelkim tradycjom niemieckim noszono go z prawej strony piersi. Zamiast pełnej odznaki nie noszono baretki, lecz wstążkę medalu upiętą na patce prawej górnej kieszeni kurtki mundurowej w odwróconą krokiewkę (odwróconą literę V) i przeplecioną przez dziurkę od guzika na patce.

    Szybki podgląd
  • Srebrna Odznaka Wojenna Artylerii Marynarki Wojennej (Kriegsabzeichen für die Marineartillerie in Silber) - III Rzesza

    Srebrna Odznaka Wojenna Artylerii Marynarki Wojennej (Kriegsabzeichen für die Marineartillerie in Silber) – III Rzesza

    55,00 

    Odznaka wojenna dla artylerii morskiej (Kriegsabzeichen für die Marineartillerie) została podarowana 24 czerwca 1941 roku przez Naczelnego Wodza Marynarki Wojennej Wielkiego Admirała Ericha Raedera. Mogła być przyznawana wszystkim stopniom artylerii morskiej i morskich jednostek przeciwlotniczych w uznaniu odpowiedzialnych i skutecznych walk w zakresie obrony przeciwlotniczej na pancernikach. Kwalifikowani byli żołnierze wszystkich stopni, którzy osiągnęli określoną liczbę punktów w tej walce. Punkty przyznawano m.in. za zestrzelenie samolotu bojowego, skuteczne namierzenie samolotu reflektorami przeciwlotniczymi czy zlokalizowanie drogą radiową wrogich jednostek bojowych. W tym celu prowadzono spisy. Były też wyjątki, takie jak wybitne osiągnięcia, służba w dowództwie. Warunkiem przyznania nagrody była godność i dobre zachowanie oraz uzyskanie 8 punktów według następującego systemu:

    1. Zestrzelenie wrogiego samolotu przez ciężką, średnią lub lekką baterię przeciwlotniczą – 2 punkty
    2. Udział w zabójstwie z użyciem wielu baterii – 1 punkt
    3. Pomyślna operacja baterii przeciwlotniczej 150 cm lub plutonu przeciwlotniczego 60 cm, która stworzyła warunki do skutecznej walki baterii przeciwlotniczych lub myśliwców nocnych – ½ punktu
    4. Pomyślne działanie radiowych urządzeń pomiarowych, które na podstawie podanej lokalizacji celu jest jednoznacznie przypisane do zestrzelenia wrogiego statku powietrznego przez artylerię przeciwlotniczą w ogniu samolotów i jest tym rejestrowane – 2 punkty
    5. Pomyślna operacja sztabów bojowych dowództw grupy lub podgrupy przeciwlotniczej, która umożliwiła zestrzelenie wroga ogniem lotniczym – 2 pkt.

    Odznaka Wojenna Artylerii Marynarki Wojennej może być również przyznawana niezależnie od powyższych warunków:
    – za wybitne osiągnięcia bojowe
    – za zasługi dla dowództwa dla oficerów na stanowiskach od dowódców oddziałów w dół, o ile nie zostaną wręczone inne odznaczenia
    – zmarli, którzy spełnili lub byli blisko spełnienia powyższych warunków, jeżeli ich śmierć jest wynikiem urazu, wypadku lub choroby odniesionej lub nabytej podczas pełnienia służby.

    Nagroda była noszona jako medal na lewej piersi.

    Szybki podgląd
  • Medal kampanii włosko-niemieckiej w Afryce 1943 - III Rzesza

    Medal kampanii włosko-niemieckiej w Afryce 1943 (Italienisch-deutsche Feldzugsmedaille für Afrika 1943) – III Rzesza

    55,00 

    Medal ten został podarowany przez Duce Benito Mussoliniego podczas kampanii afrykańskiej jako nagroda Królestwa Włoch. Deklarację medalu podpisał jednak dopiero 7 stycznia 1943 r. dowódca VII Korpusu Armii Giovanni Magli na Korsyce. Medal ten był również przyznawany alianckim żołnierzom niemieckim. Jedak wypowiedzenie przez Włochy wojny Niemcom 13 października 1943 r. zakazało dalszego noszenia.

    Medal zaprojektował Roberto de Marchi. Medale zostały wykonane we Włoszech w 2 wariantach, brązowym i srebrnym. Nie ma pewności co do znaczenia, ponieważ była to nagroda 1-klasowa. Najwięcej srebrnych medali jest w spuściźnie Luftwaffe. Pomimo krótkiego czasu trwania nagrody, istniało wiele różnych ich form i wykonawców. Medale były wykonane z metali nieżelaznych i metali wojennych, które następnie posrebrzano lub brązowiono. Są medale z wytwórcą i bez producenta na prawym lub lewym brzegu. Kształt wież może być również różny. Najbardziej znanym producentem była firma M. Lorioli & Sons w Mediolanie.

    Szybki podgląd
  • Medal IV stopnia za 4-letnią wierną służbę w SS (SS-Dienstauszeichnung 4. Stufe für 4 Jahre) - III Rzesza

    Czarny medal IV stopnia za 4-letnią wierną służbę w SS (SS-Dienstauszeichnung 4. Stufe für 4 Jahre) – III Rzesza

    55,00 

    Odznaczenia za zasługi dla SS wręczono pierwszy raz 30 stycznia 1938 r., w 5. rocznicę przejęcia władzy przez narodowych socjalistów, kanclerza Adolfa Hitlera. Do nagrody wyznaczone były wszystkie stowarzyszenia oddziałów dyspozycyjnych SS, stowarzyszenia Totenkopf i szkoły SS Junker. W dniu 21 października 1938 r. w drodze rozporządzenia określono wygląd odznaczenia za zasługi.

    Nagroda składała się z 4 poziomów.

    I stopień przyznawano po 25 latach służby,
    II stopień po 12,
    III stopień po 8,
    IV stopień po 4 latach lojalnej służby.

    I i II etap to krzyże w kształcie swastyki o wymiarach 37 x 37 mm, złocone lub posrebrzane. Poziomy 3 i 4 są w formie medalowej. Na wstążkach 1. i 2. poziomu znajdują się 2 Runy Zwycięstwa wyhaftowane w odpowiednim kolorze złotym lub srebrnym.

    Jak wszystkie odznaczenia służbowe w latach 1933-1945, odznaczenie SS noszono na wstędze chabrowej na lewej piersi lub na belce medalowej, przy czym wstęga II i I stopnia przedstawiała tkane runy w wskazanym kolorze (srebrny lub złoty). Gdy przyznawano wyższą nagrodę za zasługi, niższa miała być odrzucana, ale pozostawała własnością osoby, której ją powierzono.

    Do 1945 roku nie wprowadzono żadnych dalszych zmian. Dokładnych numerów nagród nie można już określić, ponieważ była to nagroda masowa. Jednak największą liczbę nagród uzyskano w czwartym i trzecim etapie. Poziom 2 i 1 był noszony w rzadkich przypadkach przez tak zwanych starych wojowników. Odznakę za służbę SS można było również nosić na równi z odznaką za służbę Wehrmachtu.

    Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., t. 4, 2001.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Pilota Wojskowego 1913 (Abzeichen Militär-Flugzeugführer 1913) - Cesarstwo Pruskie

    Odznaka Pilota Wojskowego 1913 (Abzeichen Militär-Flugzeugführer 1913) – Cesarstwo Pruskie

    60,00 

    Odznaka ta została podarowana przez Wilhelma II w styczniu 1913 roku. Otrzymać ją mogli wszyscy oficerowie, podoficerowie i żołnierze, którzy po pomyślnym przeszkoleniu i zdaniu dwóch egzaminów pilotażowych otrzymali świadectwo przeszkolenia pilota wojskowego wydane przez Inspektorat Lotnictwa Wojskowego i Pojazdów Samochodowych.
    Te odznaki były wykonane w różnych wersjach. Materiał składał się ze srebra, posrebrzanego metalu nieżelaznego, posrebrzanego drobnego cynku lub posrebrzanego żelaza. Istnieją wersje wydrążone, jak również płaskie. Ze względu na różną produkcję i materiał, różnice w rozmiarze są od 1 do 3 mm.Wykonano również połówki do przypinania lub na medalierską listwę (rozmiar: 50 x 30 mm). Rzadko spotykane są wzory haftowane metalową nicią.

    Szybki podgląd
  • Medal 1 klasy za 25 lat usług dla Wehrmachtu (Dienstauszeichnung 1 Klasse für 25 Jahre) - III Rzesza

    Medal 1 klasy za 25 lat usług dla Wehrmachtu (Dienstauszeichnung 1 Klasse für 25 Jahre) – III Rzesza

    30,00 

    Odznaczenia za zasługi dla Wehrmachtu zostały wprowadzone przez kanclerza Adolfa Hitlera 16 marca 1936 roku z okazji pierwszej rocznicy przywrócenia powszechnego poboru do wojska. Początkowo składał się z 4 klas: 1 i 2 klasa to krzyże, 3 i 4 klasa to medale.

    10 marca 1939 r. po 40 latach służby przekazano liście dębowe dla I klasy. Do okresu służby wliczano także czas przepracowany w dawnym Wehrmachcie i uznanych organizacjach ochotniczych (wolne korpusy) do chwili przeniesienia do Reichswehry, a następnie do Wehrmachtu. Przerwy nie były brane pod uwagę. Czasy służby policji państwowej i ochrony można było również liczyć, jeśli dana osoba została przekazana do Wehrmachtu.

    Uprawnieni do ich otrzymania byli wszyscy członkowie Wehrmachtu, którzy służyli w Wehrmachcie 16 marca 1935 r. lub później. Od 3 maja 1939 r. odznaczenia za zasługi mogły być nadawane także byłym członkom austriackiego Wehrmachtu.
    Podobne przepisy obowiązywały w okresie przed 1935 r.

    Armia i marynarka wojenna noszą na wstędze godło państwowe Wehrmachtu w odpowiednim kolorze klasy. Luftwaffe nosi na wstążce godło państwowe Luftwaffe w odpowiednim kolorze klasy.

    Szybki podgląd
  • Medal Purpurowego Serca (Purple Heart) - USA

    Medal Purpurowego Serca (Purple Heart) – USA

    60,00 

    Purpurowe Serce z angielskiego Purple Heart to amerykańskie odznaczenie wojskowe dla rannych. Zostało po raz pierwszy ustanowione przez Jerzego Waszyngtona w 1782 r., autoryzowane 3 lutego 1932 r., odnowione w 1985 r. przez Ronalda Reagana, obecnie funkcjonuje jako szesnaste w hierarchii amerykańskich odznaczeń wojskowych, za Brązową Gwiazdą, a przed Medalem Chwalebnej Służby.

    Jest przyznawane w imieniu prezydenta Stanów Zjednoczonych tym, którzy zostali ranni albo zabici w czasie służby wojskowej w Armii Stanów Zjednoczonych lub walcząc u jej boku po 5 kwietnia 1917 r. Może być nadane wielokrotnie.

    Jest to jedyne amerykańskie odznaczenie, do którego otrzymania nie potrzeba niczyjej rekomendacji, a które otrzymuje się automatycznie po tym, kiedy żołnierz amerykański zostanie ranny lub zabity, spełniając przy tym którykolwiek z następujących warunków:

    – w dowolnej akcji przeciw wrogom USA,
    – w dowolnej akcji sił zbrojnych skierowanych przeciwko krajowi wspieranemu przez armię amerykańską,
    – w wyniku ataku terrorystycznego skierowanego przeciw USA lub krajom sprzymierzonym z USA,
    – w wyniku działań związanych z ustanawianiem przez USA lub ich sprzymierzeńców pokoju w innych krajach,
    – w wyniku obrażeń odniesionych w niewoli.

    Odznaczenie zostaje nadane także żołnierzom postrzelonym przez żołnierza własnej armii, jeżeli:

    – stało się to podczas walki (np. przez niedokładne celowanie),
    – zostanie się zranionym lub zabitym z rąk żołnierza, który strzelał do kolegi umyślnie.

    Nie brane pod uwagę są też osoby, które zraniły się same (zarówno umyślnie jak i przypadkowo), lub popełniły samobójstwo. Odznaczenie nadawane jest wyłącznie za rany fizyczne, nie obejmuje uszczerbków na zdrowiu psychicznym spowodowanych uczestnictwem w działaniach wojennych.

    Źródło: Wikipedia

    Szybki podgląd
  • Czarna Odznaka za Rany Cesarskiej Marynarki Wojennej 1918 (Schwarzes Verwundetenabzeichen der Marine 1918)

    Czarna Odznaka za Rany Cesarskiej Marynarki Wojennej 1918 (Schwarzes Verwundetenabzeichen der Marine 1918)

    55,00 

    Odznaka ta została nadana w uznaniu żołnierzy, którzy zostali ranni w walce przez wroga lub którzy zostali inwalidami w wyniku urazu.

    24 czerwca 1918 r. Wilhelm II podarował odznakę rannego marynarki wojennej członkom Marynarki Wojennej Cesarstwa. Przypisano trzy poziomy (czarny, srebrny/ matowy biały i złoty/ matowy żółty). Nagroda została przyznana tylko za rannych w walce morskiej.

    Posiadacze odznaczenia, którzy odnieśli kolejną ranę w wojsku od 1939 r., otrzymali polecenie wymiany na Odznakę Rannego (1939 r.) w czasie II wojny światowej.

    Warunki przyznania nagrody określały m.in.

    „Chcę nadać odznakę rannym w służbie ojczyźnie jako szczególne uznanie. Odznaka ma na celu uhonorowanie tych, którzy wykrwawili się za ojczyznę lub którzy stracili zdrowie w strefie działań wojennych na skutek wrogich wpływów i przez to są niezdolni do pracy”.

    Odznaka została przyznana w trzech etapach:

    – w kolorze czarnym (na jedną i dwie rany)
    – w kolorze srebrnym (na trzy i cztery rany)
    – w kolorze złotym (dla pięciu i więcej ran)

    Od 30 stycznia 1936 r. wyższe stopnie mogły być również przyznawane dekretem za rzadsze obrażenia, jeśli uzasadniała to ciężkość obrażeń lub nawet okaleczenie.
    Odznakę można było nosić również na odzieży cywilnej. W handlu sprzedawano wówczas wersje wykonane ze srebra, jako miniatury lub krążki śrubowe.

    Szybki podgląd
  • Srebrna Odznaka za Rany Cesarskiej Marynarki Wojennej 1918 (Verwundetenabzeichen der Marine 1918 in Silber)

    Srebrna Odznaka za Rany Cesarskiej Marynarki Wojennej 1918 (Verwundetenabzeichen der Marine 1918 in Silber)

    55,00 

    Odznaka ta została nadana w uznaniu żołnierzy, którzy zostali ranni w walce przez wroga lub którzy zostali inwalidami w wyniku urazu.

    24 czerwca 1918 r. Wilhelm II podarował odznakę rannego marynarki wojennej członkom Marynarki Wojennej Cesarstwa. Przypisano trzy poziomy (czarny, srebrny/ matowy biały i złoty/ matowy żółty). Nagroda została przyznana tylko za rannych w walce morskiej.

    Posiadacze odznaczenia, którzy odnieśli kolejną ranę w wojsku od 1939 r., otrzymali polecenie wymiany na Odznakę Rannego (1939 r.) w czasie II wojny światowej.

    Warunki przyznania nagrody określały m.in.

    „Chcę nadać odznakę rannym w służbie ojczyźnie jako szczególne uznanie. Odznaka ma na celu uhonorowanie tych, którzy wykrwawili się za ojczyznę lub którzy stracili zdrowie w strefie działań wojennych na skutek wrogich wpływów i przez to są niezdolni do pracy”.

    Odznaka została przyznana w trzech etapach:

    – w kolorze czarnym (na jedną i dwie rany)
    – w kolorze srebrnym (na trzy i cztery rany)
    – w kolorze złotym (dla pięciu i więcej ran)

    Od 30 stycznia 1936 r. wyższe stopnie mogły być również przyznawane dekretem za rzadsze obrażenia, jeśli uzasadniała to ciężkość obrażeń lub nawet okaleczenie.
    Odznakę można było nosić również na odzieży cywilnej. W handlu sprzedawano wówczas wersje wykonane ze srebra, jako miniatury lub krążki śrubowe.

    Szybki podgląd
  • Odznaka członkowska N.S.D.F.B.St. (Mitgliedsabzeichen des N.S.D.F.B.St.) - III Rzesza

    Odznaka członkowska N.S.D.F.B.St. (Mitgliedsabzeichen des N.S.D.F.B.St.) – III Rzesza

    45,00 

    Ta dość rzadka odznaka została wprowadzona w marcu 1934 r. po przejęciu władzy przez narodowych socjalistów, zrównaniu klubów i stowarzyszeń, a tym samym Stahlhelm, Bund der Frontsoldaten. Nowe oznaczenie brzmiało wówczas Narodowo-Socjalistyczno-Niemiecki-Frontfighters-Bund-Stahlhelm (NSDFBSt.). Organizacja została również rozwiązana 7 listopada 1935r.

    Po ogłoszeniu przez kierownictwo Stahlhelmu już w 1933 r., że Stahlhelm i jego podorganizacje podlegają przywódcy Adolfa Hitlera, rozpoczęła się reorganizacja/synchronizacja. Od lipca członkowie poniżej 35 roku życia podlegali SA jako „Wehrstahlhelm”. Członkowie w wieku od 36 do 45 lat zostali „SA Reserve 1”, a członkowie powyżej 45 roku życia zostali „SA Reserve 2”.

    W 1934 r. części zostały następnie całkowicie zintegrowane lub przejęte przez SA. Pozostali członkowie tworzyli następnie NSDFBSt od 1934 r. Ze względu na krótki czas jego istnienia i niewielką liczbę członków, którzy nie zostali przyjęci do SA, odznaka nie jest powszechna.

    Szybki podgląd
  • Złoty Krzyż Hiszpanii (Goldenes Spanienkreuz mit Schwertern) - III Rzesza

    Złoty Krzyż Hiszpanii (Goldenes Spanienkreuz mit Schwertern) – III Rzesza (#15)

    55,00 

    Krzyż Hiszpanii (niem. Spanienkreuz) – niemieckie odznaczenie wojskowe ustanowione przez Adolfa Hitlera 14 kwietnia 1939 roku w celu nagrodzenia żołnierzy walczących w ramach Legionu Condor w hiszpańskiej wojnie domowej.

    Krzyż został ustanowiony w trzech klasach – złotej, srebrnej i brązowej, a każda z nich posiada dwie wersje – złota z mieczami i brylantami oraz z mieczami, srebrna z mieczami i bez mieczy, brązowa z mieczami i bez mieczy.

    Krzyż z mieczami był nadawany żołnierzom Legionu Condor oraz marynarzom Kriegsmarine uczestniczącym w bezpośrednich walkach. Przy czym:

    – Złoty z mieczami i brylantami – nadawany był za szczególne i wzorowe wykonywanie zadań bojowych. Nadano 28 krzyży.
    Złoty z mieczami – za wykazane męstwo i odwagę w walce. Nadano 1126 krzyży.
    – Srebrny z mieczami – za udział w walce mającej decydujące znaczenie dla losów wojny. Nadano 8304 krzyże.
    – Brązowy z mieczami – za udział w walce. Nadano 8462 krzyże.

    Krzyż bez mieczy był nadawany żołnierzom, marynarzom i osobom cywilnym, które przez co najmniej trzy miesiące współdziałały z Legionem Condor lub marynarką wojenną na terenie Hiszpanii, lecz nie brały udziału w bezpośrednich walkach. Nadano 327 Srebrnych i 7869 Brązowych Krzyży bez mieczy.

    Noszony był bezpośrednio na bluzie na piersi po prawej stronie. Krzyż był nadawany w latach 1939–1940 i łącznie nadano 26 056 krzyży.

    Szybki podgląd
  • Srebrny Orzeł Niemiecki do czapki oficerskiej, oficera Luftwaffe - III Rzesza

    Srebrny Orzeł Niemiecki do czapki oficerskiej, oficera Luftwaffe – III Rzesza

    50,00 

    Orzeł Niemiecki III Rzeszy do czapki oficerskiej noszonej przez oficerów Luftwaffe.

    Szybki podgląd
  • Odznaka za Walkę z Bandami, złota (Bandenkampfabzeichen) - III Rzesza

    Odznaka za Walkę z Bandami, złota (Bandenkampfabzeichen) – III Rzesza

    47,00 

    Odznaka za Walkę z Bandami (niem. Bandenkampfabzeichen) – niemieckie odznaczenie ustanowione przez Adolfa Hitlera 29 stycznia 1944 (przepisy wykonawcze wydano 30 stycznia 1944), związane początkowo między innymi z walkami przeciwko partyzantom Narodowej Armii Wyzwolenia Jugosławii. Rozkazem z 31 lipca 1942 Reichsführer-SS Heinrich Himmler zakazał używania w oficjalnych dokumentach terminu „partyzant”, nakazując w zamian stosowanie określeń: „bandyta” i „bandy”. Używano ich odtąd w odniesieniu do wszystkich antyniemieckich ruchów partyzanckich i konspiracyjnych działających w okupowanej Europie.

    Dla przykładu SS-Obergruppenführer Erich von dem Bach-Zelewski, któremu Himmler powierzył zadanie kierowanie akcjami antypartyzanckimi na tyłach frontu wschodniego, piastował stanowisko „pełnomocnika Reichsführera SS do zwalczania band” (Der Bevollmächtigte des Reichsführer SS für Bandenbekämpfung), a od czerwca 1943 „szefa formacji do walki z bandami” (Der Chef der Bandenbekämpfungsverbände).

    „Odznakę za Walkę z Bandami” nadawano w trzech stopniach (brązowym, srebrnym i złotym) żołnierzom biorącym udział w walkach antypartyzanckich – przy czym żołnierzom wojsk lądowych Heer i Waffen-SS przysługiwała odznaka: brązowa (za 20 dni walk), srebrna (za 50 dni walk), złota (za 100 dni walk). Po II wojnie światowej, w 1957 w Niemczech Zachodnich zakazano używania orderu ze swastyką i czaszką, a w 1958 wprowadzono wersję bez swastyki i czaszki.

    źródło: wikipedia

    Szybki podgląd
  • Odznaka za Walkę z Bandami, srebrna (Bandenkampfabzeichen) - III Rzesza

    Odznaka za Walkę z Bandami, srebrna (Bandenkampfabzeichen) – III Rzesza

    47,00 

    Odznaka za Walkę z Bandami (niem. Bandenkampfabzeichen) – niemieckie odznaczenie ustanowione przez Adolfa Hitlera 29 stycznia 1944 (przepisy wykonawcze wydano 30 stycznia 1944), związane początkowo między innymi z walkami przeciwko partyzantom Narodowej Armii Wyzwolenia Jugosławii. Rozkazem z 31 lipca 1942 Reichsführer-SS Heinrich Himmler zakazał używania w oficjalnych dokumentach terminu „partyzant”, nakazując w zamian stosowanie określeń: „bandyta” i „bandy”. Używano ich odtąd w odniesieniu do wszystkich antyniemieckich ruchów partyzanckich i konspiracyjnych działających w okupowanej Europie.

    Dla przykładu SS-Obergruppenführer Erich von dem Bach-Zelewski, któremu Himmler powierzył zadanie kierowanie akcjami antypartyzanckimi na tyłach frontu wschodniego, piastował stanowisko „pełnomocnika Reichsführera SS do zwalczania band” (Der Bevollmächtigte des Reichsführer SS für Bandenbekämpfung), a od czerwca 1943 „szefa formacji do walki z bandami” (Der Chef der Bandenbekämpfungsverbände).

    „Odznakę za Walkę z Bandami” nadawano w trzech stopniach (brązowym, srebrnym i złotym) żołnierzom biorącym udział w walkach antypartyzanckich – przy czym żołnierzom wojsk lądowych Heer i Waffen-SS przysługiwała odznaka: brązowa (za 20 dni walk), srebrna (za 50 dni walk), złota (za 100 dni walk). Po II wojnie światowej, w 1957 w Niemczech Zachodnich zakazano używania orderu ze swastyką i czaszką, a w 1958 wprowadzono wersję bez swastyki i czaszki.

    źródło: wikipedia

    Szybki podgląd
  • Złoty Krzyż Zasługi Wojskowej III klasy z mieczami (1866 (1891) – 1918)) - Królestwo Bawarii

    Złoty Krzyż Zasługi Wojskowej III klasy z mieczami (1866 (1891) – 1918)) – Królestwo Bawarii

    70,00 

    Order ten został ufundowany przez króla Ludwika II za odważne czyny wojenne, które nie wystarczyły, aby otrzymać Order Maksa Józefa, ale mimo to powinny być honorowane.

    Odznaczenie początkowo składało się z 5 klas: Krzyża Wielkiego, Komandora, Kawalera I Klasy, Kawalera II Klasy i Posiadacza Krzyża Zasługi Wojskowej.

    26 lutego 1900 roku do Orderu dodano Krzyż Oficerski. Zajął on pozycję pomiędzy Rycerzem I klasy a dowódcą. W 1905 roku książę regent Luitpold zreorganizował zakon. Nowe klasy to teraz: Krzyż Wielki, I klasa z Gwiazdą, II klasa z Gwiazdą, II klasa, III klasa, IV klasa z koroną i IV klasa.

    Krzyż Zasługi Wojskowej dzielił się na I i II klasę. W 1913 roku Krzyż Zasługi Wojskowej został ponownie przeprojektowany. Order Zasługi Wojskowej III klasy nadawany był od 1914 roku z koroną i bez. Od 1916 roku wszystkie klasy oprócz czwartej wykonywane są z pozłacanego srebra. Na krzyżach wykonanych ze srebra pozłacanego granica dolnego ramienia krzyża jest szersza.

    Źródło: Internet

     

     

    Szybki podgląd
  • Srebrny Krzyż Zasługi Wojskowej IV klasy z mieczami (1905-1918) (wersja stare srebro) - Królestwo Bawarii

    Srebrny Krzyż Zasługi Wojskowej IV klasy z mieczami (1905-1918) (wersja stare srebro) – Królestwo Bawarii

    70,00 

    Order Zasługi Wojskowej z mieczami (Militär-Verdienstorden Kreuz 4.Klasse mit Schwertern) został ustanowiony 19 lipca 1866 roku przez króla Ludwika II. Order nadawany był za odważne czyny wojenne, które jednak nie spełniały warunków do nadania Orderu Wojskowego Maksa Józefa. Cywile mogli być także uhonorowani, jeśli wnieśli szczególne zasługi dla wojska.

    Order początkowo składał się z 5 klas: Krzyża Wielkiego, Komandorskiego, Kawalerskiego I i II klasy oraz posiadaczy Krzyża Zasługi Wojskowej.

    W 1891 roku wersje z mieczami zostały przekazane na potrzeby wojen 1866 i 1870/71. Orderów trzeba było szukać, a ich zdobycie było płatne. W 1900 roku Krzyż Oficerski został ustanowiony Orderem Zasługi Wojskowej. W 1905 roku emaliowany Krzyż Zasługi Wojskowej jako najniższa klasa Orderu został zastąpiony srebrnym Krzyżem Zasługi Wojskowej w 2 klasach. Stopnie otrzymania odznaki zostały przeprojektowane. Teraz były to następujące klasy: Krzyż Wielki, I klasa z Gwiazdą na Piersi, II klasa z Gwiazdą na Piersi i bez, Krzyż Oficerski, III klasa (poprzednio rycerski I klasy), IV klasa z koroną i bez oraz z mieczami i bez (Rycerz II klasy od 1866 r. został zniesiony) oraz Krzyż Zasługi Wojskowej (srebrny) I i II klasy.

    Klasa IV była wykonana ze srebra. Centralne tarcze wykonane ze złota lub srebra.
    Znanymi producentami byli Gebrüder Hemmerle z Monachium i Jacob Leser ze Straubing.

    Źródło: Internet

    Szybki podgląd
  • Order Pour le Mérite (Za zasługę) na wstędze (wersja płaska) - Cesarstwo Niemieckie i III Rzesza

    Order Pour le Mérite (Za zasługę) na wstędze (wersja płaska) – Cesarstwo Niemieckie i III Rzesza

    65,00 

    Pour le Mérite (fr. „Za Zasługę”) – najwyższy pruski order wojskowy do 1918 roku oraz wysokie odznaczenie cywilne do chwili obecnej.

    Order Pour le Mérite został ustanowiony przez króla pruskiego Fryderyka II w 1740 r. i nadano go zarówno jako odznaczenie wojskowe jak i cywilne. Król Fryderyk chciał autentycznego, powszechnie uznawanego porządku zasług, aby zapewnić poczucie państwa i ekspansywny program polityczny.

    Rozkaz został wprowadzony nieoficjalnie, bez dokumentacji. Ernst Philippe Collivaux otrzymał zlecenie na produkcję wczesnych krzyży, które były oparte na Order de la Générosité. Jednak korona królewska znajdowała się u góry krzyża. Pierwszym laureatem nagrody w czerwcu 1740 r. był adiutant generalny króla, pułkownik Hans Christof Friedrich von Hacke. Nagrody Pour le Mérite zostały ogłoszone po raz pierwszy podczas kampanii holenderskiej w berlińskiej gazecie w 1787 r.

    Order został nazwany po francusku, ponieważ w tym czasie francuski był wiodącym językiem międzynarodowym i najmodniejszym na dworze Fryderyka.

    Po utworzeniu federalnie zorganizowanego Cesarstwa Niemieckiego odznaczenia pruskie zasadniczo przybrały status odznaczeń cesarskich, mimo że nadal przyznawano odznaczenia wielu innych państw niemieckich. W 1794 r. odznaczono 694 rycerzy. W styczniu 1810 r. król Fryderyk Wilhelm III zadeklarował, że odznaczenie może być przyznane tylko za czynną służbę wojskową. Przed tą datą został przyznany zarówno za cele wojskowe, jak i polityczne. W marcu 1813 r. jako dodatkowe wyróżnienie dodano złote liście dębu, co wskazywało na nadzwyczajne zasługi w walce. Ten zaszczyt był zwykle zarezerwowany dla wysokich rangą urzędników. Do pierwszej wojny światowej liście dębu wskazywały, że dana osoba otrzymała drugą lub wyższą nagrodę Pour le Mérite. Jednak odznaczani byli zazwyczaj wysocy rangą oficerowie. Do 1817 r. nie wolno było już nosić obu odznaczeń jednocześnie. W 1832 r. zdecydowano, że złote litery inskrypcji nie będą już złote, lecz będą inkrustowane metalem. Jednak pierwsze zmiany czcionki z kursywy na antykwę można zobaczyć około 1777/1778 przez złotnika Daniela Baudessona. W 1844 r. do krzyży zakonników, którzy byli członkami od co najmniej 50 lat, można było dodać koronę wieńczącą. W 1842 r. król Fryderyk Wilhelm IV ustanowił odrębną klasę cywilną, Pour le Mérite ds. Nauki i Sztuki. Nagroda obejmowała trzy sekcje: przyrodniczą, humanistyczną i plastyczną.

    W 1866 r. król Prus Wilhelm I (Wilhelm Friedrich Ludwig) dodał Wielki Krzyż z Gwiazdą Wielkiego Krzyża jako stopień orderowy. Wielki Krzyż został przyznany tylko pięciu laureatom, królowi pruskiemu Wilhelmowi I, księciu koronnemu Fryderykowi Wilhelmowi i księciu Fryderykowi Karolowi pruskiemu, carowi Rosji Aleksandrowi II oraz feldmarszałkowi Helmuthowi von Moltke. W 1873 r. wprowadzono liście dębu do Wielkiego Krzyża.

    Nagroda zyskała międzynarodową sławę w czasie I wojny światowej, a jej najsłynniejszymi odbiorcami byli piloci niemieckiego lotnictwa wojskowego. Na początku 1917 r. pilot musiał zniszczyć 17 samolotów wroga, a pod koniec wojny liczba ta wzrosła do 30. Jednym z najsłynniejszych laureatów nagrody był lotny as Manfred von Richthofen, zwany Czerwonym Baronem.

    W 1918 roku, po zakończeniu I wojny światowej, zakończył się państwowy mecenat zakonu. Zniesiono klasę wojskową zakonu; jednak stan cywilny pozostał, a członkowie przywrócili zakon jako odrębną organizację, z nowymi zasadami i nową procedurą nominacji. Wielki Krzyż przyznawany był pięciokrotnie, jak wspomniano powyżej. Jest znacznie większy niż krzyż, ma wymiary 60-67 mm i ma duży centralny medalion z portretem Fryderyka Wielkiego po lewej stronie.

    Krzyż Wielki z Liśćmi Dębu został dwukrotnie odznaczony: następcą tronu pruskiego Fryderyka Wilhelma i księcia pruskiego Fryderyka Karola. Krzyż i Gwiazda zostały wykonane przez nadwornego złotnika Johanna Georga Hossauera, a wyprodukowane przez Sy & Wagner.

    Po przejęciu władzy przez nazistów, Pour le Mérite zaczął być ponownie nadawany jako cywilne odznaczenie państwowe. Do śmierci w 1934 nadawał go Paul von Hindenburg, następnie Adolf Hitler. Pod kierownictwem Hermanna Göringa, który posiadał ten order, Gestapo dokonało przeglądu poprzednio odznaczonych pod kątem ich „poprawności” i czystości rasowej, w efekcie czego odebrano odznaczenie m.in. Käthe Kollwitz.

    Po II wojnie światowej ponownie powstał ruch na rzecz przywrócenia tego orderu i w 1952 Prezydent Niemiec Theodor Heuss przywrócił order Pour le Mérite jako nadawany przez niezależną organizację pod patronatem Prezydenta Niemiec. Jest to obecnie odznaczenie prestiżowe, lecz pozbawione oficjalnego statusu odznaczenia państwowego, który ma np. Order Zasługi Republiki Federalnej Niemiec. Ilość członków jest ograniczona do 40 osób. Z Polaków otrzymali go: Witold Lutosławski (1993), Andrzej Szczypiorski (1995), Magdalena Abakanowicz (1999) i Bronisław Geremek (2002).

    (źródło: Wikipedia i internet)

    Szybki podgląd
  • Krzyż Zasługi Wojskowej IV klasy z koroną i mieczami (1905-1918) (wersja stare srebro) - Królestwo Bawarii

    Krzyż Zasługi Wojskowej IV klasy z koroną i mieczami (1905-1918) (wersja stare srebro) – Królestwo Bawarii

    70,00 

    Order Zasługi Wojskowej (niem. Militär-Verdienstorden) odznaczenie wojskowe Królestwa Bawarii, nadawane w latach 1866–1918, ufundowane 19 lipca 1866 przez króla Ludwika II Wittelsbacha, nadawany oficerom armii bawarskiej oraz armii innych państw, a także osobom cywilnym, za zasługi wojskowe w czasie pokoju i wojny, jak również za czyny waleczności na polu bitwy, niekwalifikujące się do odznaczenia Orderem Wojskowym Maksymiliana Józefa.

    Odznaczenie początkowo składało się z 5 klas:

    Krzyż Wielki (Großkreuz)
    Wielki Komandor (Großkomtur)
    Komandor (Komtur)
    Kawaler I kl. (Ritter I. Klasse)
    Kawaler II kl. (Ritter II. Klasse)

    oraz Krzyż Zasługi (Verdienstkreuz), przeznaczony dla podoficerów.

    Poszczególne klasy orderu i stopnie Krzyża Zasługi mogły być nadawane z koroną, a za zasługi wojenne – z mieczami.

    Książę Luitpold podarował Krzyż Oficerski jako nagrodę 26 lutego 1900 roku. W 1905 roku zmieniono nazwy pozostałych klas.
    Krzyż Wielki I kl., II kl., 2. kl. z gwiazdą, 3. i 4. kl. Wszystkie klasy mogły zostać także nagrodzone koroną. W 1913 roku nastąpiła kolejna rozbudowa o trzy klasy.

    Od 1916 roku wszystkie klasy oprócz czwartej wykonywane są z pozłacanego srebra. Znanymi producentami byli Jacob Leser, Straubing, Gebr. Hemmerle i Weiss & Cie. z Monachium.

     

    Szybki podgląd
  • Srebrny Krzyż Zasługi Wojskowej IV klasy z koroną i mieczami (1905-1918) - Cesarstwo Niemieckie

    Srebrny Krzyż Zasługi Wojskowej IV klasy z koroną i mieczami (1905-1918) – Królestwo Bawarii

    70,00 

    Order Zasługi Wojskowej (niem. Militär-Verdienstorden) odznaczenie wojskowe Królestwa Bawarii, nadawane w latach 1866–1918, ufundowane 19 lipca 1866 przez króla Ludwika II Wittelsbacha, nadawany oficerom armii bawarskiej oraz armii innych państw, a także osobom cywilnym, za zasługi wojskowe w czasie pokoju i wojny, jak również za czyny waleczności na polu bitwy, niekwalifikujące się do odznaczenia Orderem Wojskowym Maksymiliana Józefa.

    Odznaczenie początkowo składało się z 5 klas:

    Krzyż Wielki (Großkreuz)
    Wielki Komandor (Großkomtur)
    Komandor (Komtur)
    Kawaler I kl. (Ritter I. Klasse)
    Kawaler II kl. (Ritter II. Klasse)

    oraz Krzyż Zasługi (Verdienstkreuz), przeznaczony dla podoficerów.

    Poszczególne klasy orderu i stopnie Krzyża Zasługi mogły być nadawane z koroną, a za zasługi wojenne – z mieczami.

    Książę Luitpold podarował Krzyż Oficerski jako nagrodę 26 lutego 1900 roku. W 1905 roku zmieniono nazwy pozostałych klas.
    Krzyż Wielki I kl., II kl., 2. kl. z gwiazdą, 3. i 4. kl. Wszystkie klasy mogły zostać także nagrodzone koroną. W 1913 roku nastąpiła kolejna rozbudowa o trzy klasy.

    Od 1916 roku wszystkie klasy oprócz czwartej wykonywane są z pozłacanego srebra. Znanymi producentami byli Jacob Leser, Straubing, Gebr. Hemmerle i Weiss & Cie. z Monachium.

     

    Szybki podgląd
  • Czaszka Wafen SS i SS (Totenkopf), kolor złoty, do wpięcia lub przyszycia - III Rzesza

    Czaszka Wafen SS i SS (Totenkopf), kolor złoty, do wpięcia lub przyszycia – III Rzesza

    37,00 

    Totenkopf – niemieckie słowo oznaczające „trupią głowę” lub „głowę śmierci”, używane w celu opisania wojskowych insygniów przedstawiających czaszkę na tle skrzyżowanych kości. Symbol ten odróżnia się od Jolly Rogera (Bandera Piracka) głównie tym, iż oba piszczele umieszczone są zaraz za czaszką, a nie poniżej niej, choć niektóre bandery pirackie mogły mieć i taki układ. Najważniejsza różnica polega na tym, iż Totenkopf wykorzystywany był na lądzie przez legalne władze, a nie przestępców na morzu.

    Sam symbol kojarzony jest najczęściej z nazistowskimi Niemcami, zwłaszcza z SS i Waffen-SS. Miał kilka charakterystycznych cech.

    Czaszka zwrócona do oglądających lewym półprofilem, podobnie jak na zdjęciach do dowodu osobistego.
    Jest zgodna z ludzką anatomią.
    Piszczele skrzyżowane pod bardzo małym kątem. Odległość między nimi niemal niezauważalna.
    Wyraźne połączenia między poszczególnymi kośćmi mózgoczaszki. Warto podkreślić, że w naturze występują tylko u bardzo młodych ludzi.
    Bardzo wyraźne, zdrowe zęby. Większość innych przedstawień raczej tego nie podkreśla.
    Mózgoczaszka nie zasłania piszczeli.
    Zęby są zaciśnięte. W innych przypadkach są zazwyczaj otwarte.

    We wczesnych latach NSDAP, Julius Schreck, przywódca Stabswache (osobistej gwardii Adolfa Hitlera), przyjął „trupią główkę” za symbol swego oddziału. W 1935 roku Stabswache zostało przemianowane na Schutzstaffel (SS), ale kontynuowało używanie oznaczenia Totenkopf. Podobnie jak było ze swastyką, naziści zaadaptowali szeroko wcześniej używany symbol, który uzyskał przez to bardzo negatywne i złowróżbne znaczenie.

    Trupia czaszka była symbolem niemieckich czołgistów, ale także jednej z pierwszych formacji Waffen-SS 3 Dywizji Pancernej „Totenkopf”. Powodowało to, że często nie respektowano praw kombatanckich niemieckich pancerniaków, biorąc ich czarne mundury z trupią główką za uniformy SS.

    Symbolu „trupiej główki” używało także 54. Skrzydło Bombowców Luftwaffe (Kampfgeschwader 54), nazywane często nawet w oficjalnych dokumentach Totenkopf.

    Był on używany także przez członków specjalnych oddziałów SS (SS-Totenkopfverbände), którzy pełnili służbę wartowniczą w niemieckich obozach koncentracyjnych.

    Współcześnie symbol Totenkopf wykorzystywany jest przez ruchy neonazistowskie i rasistowskie.

    Szybki podgląd
  • Czaszka Wafen SS i SS (Totenkopf), kolor srebrny, do wpięcia lub przyszycia - III Rzesza

    Czaszka Wafen SS i SS (Totenkopf), kolor srebrny, do wpięcia lub przyszycia – III Rzesza

    37,00 

    Totenkopf – niemieckie słowo oznaczające „trupią głowę” lub „głowę śmierci”, używane w celu opisania wojskowych insygniów przedstawiających czaszkę na tle skrzyżowanych kości. Symbol ten odróżnia się od Jolly Rogera (Bandera Piracka) głównie tym, iż oba piszczele umieszczone są zaraz za czaszką, a nie poniżej niej, choć niektóre bandery pirackie mogły mieć i taki układ. Najważniejsza różnica polega na tym, iż Totenkopf wykorzystywany był na lądzie przez legalne władze, a nie przestępców na morzu.

    Sam symbol kojarzony jest najczęściej z nazistowskimi Niemcami, zwłaszcza z SS i Waffen-SS. Miał kilka charakterystycznych cech.

    Czaszka zwrócona do oglądających lewym półprofilem, podobnie jak na zdjęciach do dowodu osobistego.
    Jest zgodna z ludzką anatomią.
    Piszczele skrzyżowane pod bardzo małym kątem. Odległość między nimi niemal niezauważalna.
    Wyraźne połączenia między poszczególnymi kośćmi mózgoczaszki. Warto podkreślić, że w naturze występują tylko u bardzo młodych ludzi.
    Bardzo wyraźne, zdrowe zęby. Większość innych przedstawień raczej tego nie podkreśla.
    Mózgoczaszka nie zasłania piszczeli.
    Zęby są zaciśnięte. W innych przypadkach są zazwyczaj otwarte.

    We wczesnych latach NSDAP, Julius Schreck, przywódca Stabswache (osobistej gwardii Adolfa Hitlera), przyjął „trupią główkę” za symbol swego oddziału. W 1935 roku Stabswache zostało przemianowane na Schutzstaffel (SS), ale kontynuowało używanie oznaczenia Totenkopf. Podobnie jak było ze swastyką, naziści zaadaptowali szeroko wcześniej używany symbol, który uzyskał przez to bardzo negatywne i złowróżbne znaczenie.

    Trupia czaszka była symbolem niemieckich czołgistów, ale także jednej z pierwszych formacji Waffen-SS 3 Dywizji Pancernej „Totenkopf”. Powodowało to, że często nie respektowano praw kombatanckich niemieckich pancerniaków, biorąc ich czarne mundury z trupią główką za uniformy SS.

    Symbolu „trupiej główki” używało także 54. Skrzydło Bombowców Luftwaffe (Kampfgeschwader 54), nazywane często nawet w oficjalnych dokumentach Totenkopf.

    Był on używany także przez członków specjalnych oddziałów SS (SS-Totenkopfverbände), którzy pełnili służbę wartowniczą w niemieckich obozach koncentracyjnych.

    Współcześnie symbol Totenkopf wykorzystywany jest przez ruchy neonazistowskie i rasistowskie.

    Szybki podgląd
  • Czaszka Wafen SS i SS (Totenkopf), stare srebro, do wpięcia lub przyszycia- III Rzesza

    Czaszka Wafen SS i SS (Totenkopf), stare srebro, do wpięcia lub przyszycia- III Rzesza

    37,00 

    Totenkopf – niemieckie słowo oznaczające „trupią głowę” lub „głowę śmierci”, używane w celu opisania wojskowych insygniów przedstawiających czaszkę na tle skrzyżowanych kości. Symbol ten odróżnia się od Jolly Rogera (Bandera Piracka) głównie tym, iż oba piszczele umieszczone są zaraz za czaszką, a nie poniżej niej, choć niektóre bandery pirackie mogły mieć i taki układ. Najważniejsza różnica polega na tym, iż Totenkopf wykorzystywany był na lądzie przez legalne władze, a nie przestępców na morzu.

    Sam symbol kojarzony jest najczęściej z nazistowskimi Niemcami, zwłaszcza z SS i Waffen-SS. Miał kilka charakterystycznych cech.

    Czaszka zwrócona do oglądających lewym półprofilem, podobnie jak na zdjęciach do dowodu osobistego.
    Jest zgodna z ludzką anatomią.
    Piszczele skrzyżowane pod bardzo małym kątem. Odległość między nimi niemal niezauważalna.
    Wyraźne połączenia między poszczególnymi kośćmi mózgoczaszki. Warto podkreślić, że w naturze występują tylko u bardzo młodych ludzi.
    Bardzo wyraźne, zdrowe zęby. Większość innych przedstawień raczej tego nie podkreśla.
    Mózgoczaszka nie zasłania piszczeli.
    Zęby są zaciśnięte. W innych przypadkach są zazwyczaj otwarte.

    We wczesnych latach NSDAP, Julius Schreck, przywódca Stabswache (osobistej gwardii Adolfa Hitlera), przyjął „trupią główkę” za symbol swego oddziału. W 1935 roku Stabswache zostało przemianowane na Schutzstaffel (SS), ale kontynuowało używanie oznaczenia Totenkopf. Podobnie jak było ze swastyką, naziści zaadaptowali szeroko wcześniej używany symbol, który uzyskał przez to bardzo negatywne i złowróżbne znaczenie.

    Trupia czaszka była symbolem niemieckich czołgistów, ale także jednej z pierwszych formacji Waffen-SS 3 Dywizji Pancernej „Totenkopf”. Powodowało to, że często nie respektowano praw kombatanckich niemieckich pancerniaków, biorąc ich czarne mundury z trupią główką za uniformy SS.

    Symbolu „trupiej główki” używało także 54. Skrzydło Bombowców Luftwaffe (Kampfgeschwader 54), nazywane często nawet w oficjalnych dokumentach Totenkopf.

    Był on używany także przez członków specjalnych oddziałów SS (SS-Totenkopfverbände), którzy pełnili służbę wartowniczą w niemieckich obozach koncentracyjnych.

    Współcześnie symbol Totenkopf wykorzystywany jest przez ruchy neonazistowskie i rasistowskie.

    Szybki podgląd
  • Wieniec z bączkiem do czapki garnizonowej oficera Wehrmachtu (srebrny) - III Rzesza

    Wieniec z bączkiem do czapki garnizonowej oficera Wehrmachtu (srebrny) – III Rzesza

    55,00 

    Niemieckie srebrne odznaczenie na czapkę oficera Wehrmachtu.

    Szybki podgląd
  • Złoty Medal Orderu Orła Czerwonego III klasy (1854) - Cesarstwo Niemieckie

    Złoty Medal Orderu Orła Czerwonego III klasy (1854) – Cesarstwo Niemieckie

    70,00 

    Królewski Order Orła Czerwonego wyłonił się z książęcego brandenburskiego Orderu Czerwonego Orła. 12 czerwca 1792 roku król Fryderyk Wilhelm II (Wielki) potwierdził ten rozkaz jako nagrodę królewską. W ramach zmian wprowadził pruską koronę królewską zamiast korony książęcej, a na odwrocie litery FWR (Friedrich, Wilhelm, Rex czyli Król). Od tego dnia wprowadzono wiele zmian. W 1810 roku król Fryderyk Wilhelm III założył zakon. Order rozszerzono na klasy III i IV, a dla klas I i II dodano jeszcze liście dębu. W 1848 roku umieszczono miecze dla służby wojskowej. W okresie od 1848 do 1854 roku pojawiły się wersje z fioletowym orłem i fioletowym orłem w medalionie, ale od 1854 roku liliowy kolor orła w medalionie został zastąpiony szkarłatem i to już pozostało. W 1832 r. wstęga została podarowana i wręczona rycerzom III stopnia, którzy służyli wiernie zakonowi przez 10 lat lub dłużej. Korona została dodana 12 czerwca 1892 roku dla specjalnych wyróżnień dla wszystkich klas. zamówienia z fioletowym orłem i fioletowym orłem w medalionie. Od 1854 roku szkarłatny kolor orła w medalionie został zastąpiony szkarłatem.

    Rozszerzenia dla III klasy były zachętą dla posiadaczy odznaczeń III klasy, którzy wcześniej posiadali IV klasę lub posiadali III klasę przez 10 lat. Do służby wojskowej miecze pośrodku i miecze na pierścieniu. Od 1892 r. koronę nadano za zasługi specjalne. W sumie klasa III została przyznana około 2960 razy. Znanym producentem był Johann Wagner & Sohn Berlin. Do 1916 roku krzyże wykonywano ze złota. Następnie wykonano je w kolorze srebrnym lub złoconym.

     

    Szybki podgląd
  • Wieniec do czapki garnizonowej Luftwaffe srebrny- III Rzesza

    Wieniec do czapki garnizonowej Luftwaffe srebrny- III Rzesza

    55,00 

    Niemieckie odznaczenie na czapkę oficera Luftwaffe.

    Szybki podgląd
  • Czaszka Wafen SS i SS (Totenkopf), kolor złoty - III Rzesza

    Czaszka Wafen SS i SS (Totenkopf), kolor złoty – III Rzesza

    28,00 

    Totenkopf – niemieckie słowo oznaczające „trupią głowę” lub „głowę śmierci”, używane w celu opisania wojskowych insygniów przedstawiających czaszkę na tle skrzyżowanych kości. Symbol ten odróżnia się od Jolly Rogera (Bandera Piracka) głównie tym, iż oba piszczele umieszczone są zaraz za czaszką, a nie poniżej niej, choć niektóre bandery pirackie mogły mieć i taki układ. Najważniejsza różnica polega na tym, iż Totenkopf wykorzystywany był na lądzie przez legalne władze, a nie przestępców na morzu.

    Sam symbol kojarzony jest najczęściej z nazistowskimi Niemcami, zwłaszcza z SS i Waffen-SS. Miał kilka charakterystycznych cech.

    Czaszka zwrócona do oglądających lewym półprofilem, podobnie jak na zdjęciach do dowodu osobistego.
    Jest zgodna z ludzką anatomią.
    Piszczele skrzyżowane pod bardzo małym kątem. Odległość między nimi niemal niezauważalna.
    Wyraźne połączenia między poszczególnymi kośćmi mózgoczaszki. Warto podkreślić, że w naturze występują tylko u bardzo młodych ludzi.
    Bardzo wyraźne, zdrowe zęby. Większość innych przedstawień raczej tego nie podkreśla.
    Mózgoczaszka nie zasłania piszczeli.
    Zęby są zaciśnięte. W innych przypadkach są zazwyczaj otwarte.

    We wczesnych latach NSDAP, Julius Schreck, przywódca Stabswache (osobistej gwardii Adolfa Hitlera), przyjął „trupią główkę” za symbol swego oddziału. W 1935 roku Stabswache zostało przemianowane na Schutzstaffel (SS), ale kontynuowało używanie oznaczenia Totenkopf. Podobnie jak było ze swastyką, naziści zaadaptowali szeroko wcześniej używany symbol, który uzyskał przez to bardzo negatywne i złowróżbne znaczenie.

    Trupia czaszka była symbolem niemieckich czołgistów, ale także jednej z pierwszych formacji Waffen-SS 3 Dywizji Pancernej „Totenkopf”. Powodowało to, że często nie respektowano praw kombatanckich niemieckich pancerniaków, biorąc ich czarne mundury z trupią główką za uniformy SS.

    Symbolu „trupiej główki” używało także 54. Skrzydło Bombowców Luftwaffe (Kampfgeschwader 54), nazywane często nawet w oficjalnych dokumentach Totenkopf.

    Był on używany także przez członków specjalnych oddziałów SS (SS-Totenkopfverbände), którzy pełnili służbę wartowniczą w niemieckich obozach koncentracyjnych.

    Współcześnie symbol Totenkopf wykorzystywany jest przez ruchy neonazistowskie i rasistowskie.

    Szybki podgląd
  • Szpanga szturmowa Luftwaffe (Frontsturmspange der Luftwaffe) stare srebro - III Rzesza

    Szpanga szturmowa Luftwaffe (Frontsturmspange der Luftwaffe) stare srebro – III Rzesza

    50,00 

    Dość rzadka szpanga szturmowa za walkę lotniczą, którą otrzymywali piloci Luftwaffe za zestrzelenie samolotów wroga.

    Szpangi lotnicze zostały podarowane przez Naczelnego Dowódcę Sił Powietrznych Hermanna Göringa 30 stycznia 1941 r. jako widoczny znak i rozpoznanie działań powietrznych na linii frontu. Wszyscy członkowie Luftwaffe, którzy brali udział w działaniach frontowych, operacji liniowych i którzy spełnili wymagania nagrody, zostali nagrodzeni. Frontflugspange została przekazana w 8 wersjach dla odpowiedniego rodzaju zastosowania w 3 etapach.
    Brązową zapinkę przednią przyznano po 20 lotach wroga, srebrną po 60 lotach, a złotą zapinkę przednią po 110 lotach wroga.

    (źródło: Internet)

    Szybki podgląd
  • Srebrna Szpanga Luftwaffe dla pilotów bojowych (Frontflugspange für Schlachtflieger in Silber) stare srebro - III Rzesza

    Srebrna Szpanga SLuftwaffe dla pilotów bojowych (Frontflugspange für Schlachtflieger in Silber) stare srebro – III Rzesza (Kopia)

    50,00 

    Szpanga lotnicza dla pilotów bojowych została podarowana dopiero 12 kwietnia 1944 roku. Została on przyznana personelowi latającemu specjalnych jednostek pilotów bojowych w kolorze złotym, srebrnym i brązowym.

    – Brązową zapinkę przednią przyznano po 20 lotach na terytorium wroga,
    – Srebrną po 60 lotach, a złotą zapinkę przednią po 110 lotach na wroga.
    – Złotą podarowaną 26 czerwca 1942 roku, nadawana była pilotom bojowym po odbyciu co najmniej 400 lotów na linii frontu.

    Do lotów wroga zaliczane są działania, które odbywały się co najmniej 30 km za frontem lub które wiązały się z kontaktem z wrogiem. Później długie czasy lotu, powyżej 12 godzin, liczono czterokrotnie, a powyżej 16 godzin pięciokrotnie. Do 1944 roku rozszerzono liczbę szpang do 8 wersji. Były to: myśliwce, myśliwce nocne krótkiego zasięgu, myśliwce nocne dalekiego zasięgu, samoloty rozpoznawcze, bombowce bojowe i nurkujące, samoloty transportowe i powietrzno-desantowe, samoloty szturmowe i niszczyciele. Głównym producentem jest GH Osang z Drezna. Ale istnieją również wersje dla samolotów szturmowych bez producenta lub z producentem RS & S., Richardem Simmem i Söhne z Gablonz an der Neisse. Ze względu na bardzo krótki termin realizacji produkcji zapięcia te są bardzo rzadkie.

    Szybki podgląd
  • Korpusówka Straż Pożarna na śrubę, kolor stary mosiądz (lewa)

    Korpusówka Straż Pożarna na śrubę, kolor stary mosiądz (lewa)

    17,00 

    Korpusówka Straży Pożarnej do bluz mundurowych, mocowanie na metalową śrubę wraz z nakrętką, kolor stary mosiądz.
    UWAGA: Lewa strona kołnierza – patrząc na mundur z przodu.

    Szybki podgląd
  • Przypinka górnicza złota skrzyżowane młotki i napis Wieliczka (pin)

    Przypinka górnicza złota skrzyżowane młotki i napis Wieliczka (pin)

    16,00 

    Przypinka górnicza z napisem Wieliczka i dwoma skrzyżowanymi młotkami górniczymi do przypięcia na metalową szpilkę (pin), wymiary 27 x 7 mm, kolor złoty.

    Szybki podgląd
  • Zawieszka patriotyczna ze swastyką, kolor srebrny - III Rzesza

    Zawieszka patriotyczna ze swastyką, kolor srebrny – III Rzesza

    35,00 

    Wisiorek ze swastyką z czasów III Rzeszy najczęściej noszony przez kobiety lub dzieci. Zawieszany był na łańcuszku lub rzemyku.

    Szybki podgląd
  • Odznaka Zjazdu Gau Dystryktu Münsterland z 1934r (Abzeichen des Gau Münsterland-Kongresses von 1934 ) - III Rzesza

    Odznaka Zjazdu Gau Dystryktu Münsterland z 1934r. (Abzeichen des Gau Münsterland-Kongresses von 1934 ) – III Rzesza

    45,00 

    Odznaka Gau dla Dystryktu Münsterland dla uczczenia pamiątkowego zjazdu GAU członków N.S.D.F.B.St. 28 października 1934 w Ratuszu w Münsterze w sławnej Sali Pokoju.

    Szybki podgląd
  • Srebrna Szpanga Luftwaffe dla pilotów bojowych (Frontflugspange für Schlachtflieger in Silber) stare srebro - III Rzesza

    Srebrna Szpanga Luftwaffe dla pilotów bojowych (Frontflugspange für Schlachtflieger in Silber) stare srebro – III Rzesza

    50,00 

    Szpanga lotnicza dla pilotów bojowych została podarowana dopiero 12 kwietnia 1944 roku. Została on przyznana personelowi latającemu specjalnych jednostek pilotów bojowych w kolorze złotym, srebrnym i brązowym.

    – Brązową zapinkę przednią przyznano po 20 lotach na terytorium wroga,
    – Srebrną po 60 lotach, a złotą zapinkę przednią po 110 lotach na wroga.
    – Złotą podarowaną 26 czerwca 1942 roku, nadawana była pilotom bojowym po odbyciu co najmniej 400 lotów na linii frontu.

    Do lotów wroga zaliczane są działania, które odbywały się co najmniej 30 km za frontem lub które wiązały się z kontaktem z wrogiem. Później długie czasy lotu, powyżej 12 godzin, liczono czterokrotnie, a powyżej 16 godzin pięciokrotnie. Do 1944 roku rozszerzono liczbę szpang do 8 wersji. Były to: myśliwce, myśliwce nocne krótkiego zasięgu, myśliwce nocne dalekiego zasięgu, samoloty rozpoznawcze, bombowce bojowe i nurkujące, samoloty transportowe i powietrzno-desantowe, samoloty szturmowe i niszczyciele. Głównym producentem jest GH Osang z Drezna. Ale istnieją również wersje dla samolotów szturmowych bez producenta lub z producentem RS & S., Richardem Simmem i Söhne z Gablonz an der Neisse. Ze względu na bardzo krótki termin realizacji produkcji zapięcia te są bardzo rzadkie.

    Szybki podgląd
  • Srebrny Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej z Mieczami (wersja postarzana)

    Srebrny Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej z Mieczami (wersja postarzana) (Silbernes Ritterkreuz des Kriegsverdienstkreuzes mit Schwertern) – III Rzesza (#26)

    75,00 

    Krzyż Zasługi Wojennej ustanowiony został w dwóch stopniach przez Adolfa Hitlera 18 października 1939 roku, jako odznaczenie dla osób, których zasługi podczas wojny nie kwalifikowały się do odznaczenia Krzyżem Żelaznym. W rzeczywistości Krzyż Zasługi Wojennej był orderem przyznawanym za zasługi na tyłach frontu, w bazie i w armii rezerwowej lub w ojczyźnie, podczas gdy Krzyż Żelazny był zarezerwowany za zasługi w bezpośrednich działaniach bojowych. Krzyż Zasługi Wojennej wszystkich klas mógł być przyznany wszystkim stopniom Wehrmachtu i Waffen-SS, ale mogą być również przyznawane cywilom. 8 lipca 1944 r. Adolf Hitler podarował Krzyż Złotego Rycerstwa; jednak ta innowacja nie została opublikowana. W 1940 roku liczba stopni zwiększona została do czterech, a w 1944 ostatecznie do pięciu:

    – Złoty Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej (Goldenes Ritterkreuz des Kriegsverdienstkreuzes, ustanowiony 8 czerwca 1944)
    – Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej (Ritterkreuz des Kriegsverdienstkreuzes, ustanowiony 19 sierpnia 1940), srebrny
    – Krzyż Zasługi Wojennej I klasy (Kriegsverdienstkreuz 1. Klasse, srebrny)
    – Krzyż Zasługi Wojennej II klasy (Kriegsverdienstkreuz 2. Klasse, brązowy)
    – Medal Zasługi Wojennej (Kriegsverdienstmedaille, ustanowiony 19 sierpnia 1940)

    Krzyż (z wyjątkiem Medalu Zasługi Wojennej) nadawano w dwóch wersjach. Krzyż Zasługi Wojennej z Mieczami (Kriegsverdienstkreuz mit Schwertern) przyznawano za szczególne zasługi dokonane w służbie pod ogniem nieprzyjaciela lub zasługi w militarnym prowadzeniu wojny. Krzyż w wersji bez mieczy (Kriegsverdienstkreuz ohne Schwerter) przyznawany był natomiast za szczególne zasługi w wykonywaniu zadań wojennych nie przebiegających pod ogniem nieprzyjaciela.

    Medalem Zasługi Wojennej odznaczani byli najczęściej pracownicy fabryk przemysłowych wykonujący więcej sprzętu oraz wyposażenia niż zakładała norma, a także rolnicy, których plony były szczególnie wysokie, aczkolwiek uprawnieni byli do jego otrzymania także żołnierze.

    Krzyż II klasy oraz medal noszone był na wstędze w barwach flagi niemieckiej II i III Rzeszy (czarno-biało-czerwonej) na lewej piersi lub na drugiej dziurce guzika kurtki mundurowej. Krzyże rycerskie noszone były na wstędze na szyi, natomiast krzyż I klasy noszony był bez wstęgi na lewej piersi.

    Ustanowiony w 1944 roku Złoty Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej przyznany został tylko dwukrotnie – w dniu 20 kwietnia 1945 wersję bez mieczy otrzymali Franz Hahne z firmy Alkett (który był także pierwszym kawalerem Krzyża Rycerskiego Krzyża Zasługi Wojennej) i Karl Otto Saur z Ministerstwa Uzbrojenia.

    Jednym z najsłynniejszych kawalerów Krzyża Zasługi Wojennej był William Joyce, członek i jeden z założycieli Brytyjskiej Unii Faszystów.

    W 1957 roku odznaczenie uległo denazyfikacji. Zezwolono na jego noszenie weteranom wojennym pod warunkiem usunięcia z niego swastyki. W obecnej kolejności odznaczeń niemieckich znajduje się na siódmym miejscu, poniżej Krzyża Honorowego za I Wojnę Światową, a powyżej pozostałych odznaczeń za II wojnę światową (z wyjątkiem Krzyża Żelaznego 1939, który jest czwarty w starszeństwie niemieckich odznaczeń).

    (źródło: Wikipedia)

    Szybki podgląd
  • Srebrny medal II stopnia za 12-letnią wierną służbę w SS

    Srebrny medal II stopnia za 12-letnią wierną służbę w SS (SS-Dienstauszeichnung 2. Stufe für 12 Jahre) – III Rzesza

    65,00 

    Odznaczenia za zasługi dla SS wręczono pierwszy raz 30 stycznia 1938 r., w 5. rocznicę przejęcia władzy przez narodowych socjalistów, kanclerza Adolfa Hitlera. Do nagrody wyznaczone były wszystkie stowarzyszenia oddziałów dyspozycyjnych SS, stowarzyszenia Totenkopf i szkoły SS Junker. W dniu 21 października 1938 r. w drodze rozporządzenia określono wygląd odznaczenia za zasługi.

    Nagroda składała się z 4 poziomów.

    I stopień przyznawano po 25 latach służby,
    II stopień po 12,
    III stopień po 8,
    IV stopień po 4 latach lojalnej służby.

    I i II etap to krzyże w kształcie swastyki o wymiarach 37 x 37 mm, złocone lub posrebrzane. Poziomy 3 i 4 są w formie medalowej. Na wstążkach 1. i 2. poziomu znajdują się 2 Runy Zwycięstwa wyhaftowane w odpowiednim kolorze złotym lub srebrnym.

    Jak wszystkie odznaczenia służbowe w latach 1933-1945, odznaczenie SS noszono na wstędze chabrowej na lewej piersi lub na belce medalowej, przy czym wstęga II i I stopnia przedstawiała tkane runy w wskazanym kolorze (srebrny lub złoty). Gdy przyznawano wyższą nagrodę za zasługi, niższa miała być odrzucana, ale pozostawała własnością osoby, której ją powierzono.

    Do 1945 roku nie wprowadzono żadnych dalszych zmian. Dokładnych numerów nagród nie można już określić, ponieważ była to nagroda masowa. Jednak największą liczbę nagród uzyskano w czwartym i trzecim etapie. Poziom 2 i 1 był noszony w rzadkich przypadkach przez tak zwanych starych wojowników. Odznakę za służbę SS można było również nosić na równi z odznaką za służbę Wehrmachtu.

    Źródło: J. Nimmergut, Niemieckie ordery i odznaczenia do 1945 r., t. 4, 2001.

    Szybki podgląd
  • Szarotka (Edelweiss) na magnes, kolor srebrny, rozm. 60 x 60 mm

    Szarotka Alpejska (Edelweiss) na magnes, kolor srebrny, rozm. 60 x 60 mm

    21,00 

    Duża, metalowa szarotka z mocowaniem na magnes. Rozmiar 60 x 60 mm.

    Szarotka alpejska występuje w polskich Tatrach i jest pod ścisłą ochroną. Jest rzadkim gatunkiem, który przetrwał od czasów epoki lodowcowej.

    • Ze względu na białe kwiaty szarotka uważana jest w Szwajcarii za symbol czystości, niewinności.
    • Szarotka w 1907 roku została ustanowiona przez cesarza Franciszka Józefa I odznaką austro-węgierskich wojsk alpejskich (strzelcy górscy),
    • Znajduje się w logo Österreichischer Alpenverein, Deutscher Alpenverein oraz Österreichischer Bergrettungsdienst (austriacka górska służba ratunkowa).
    • W formie korpusówki jest noszona na kołnierzach współczesnych mundurów jednostek podhalańskich Wojska Polskiego.
    • Szarotka znajduje się w herbie Podhala Nowy Targ.
    • Szarotka była symbolem używanym przez niemieckie jednostki górskie Wehrmachtu, a obecnie Bundeswehry, zwane Gebirgsjäger. Szarotek używano w formie naszywki na rękaw kurtki mundurowej oraz metalowego emblematu na czapkę (Gebirgsjägermütze), która w niezmienionej formie stosowana jest do dziś przez niemieckie jednostki górskie. W czasie II wojny światowej, skomponowano piosenkę „Es war ein Edelweiss” („Była sobie szarotka”), która z uwagi na swoją charakterystyczną marszową melodie szybko stała się najpopularniejszą piosenką niemieckich jednostek górskich, jak i jedną z najbardziej znanych wojskowych niemieckich piosenek II wojny światowej.

    źródło: Wikipedia

    Szybki podgląd
  • Odznaka Pamiątkowa Pilota 1935 Luftwaffe (Fliegererinnerungsabzeichen 1935) - III Rzesza

    Odznaka Pamiątkowa Pilota 1935 Luftwaffe (Fliegererinnerungsabzeichen 1935) – III Rzesza

    55,00 

    Odznaka pamiątkowa pilota została podarowana 19 stycznia 1935 roku przez ministra lotnictwa Rzeszy Hermanna Göringa. Odznaka Pamiątkowa Pilota była przyznawana personelowi latającemu Sił Powietrznych, który opuścił Siły Powietrzne z wyróżnieniem, jeśli posiadał odznakę pilota wojskowego (tylko odznaki powojenne) przez kilka lat. Minimalne okresy wynosiły cztery lata dla żołnierzy czynnych do oficera i personelu rezerwy z odznakami pilota wojennego. Inni pracownicy 15 lat. Wyjątki były możliwe w przypadku przejścia na emeryturę z powodu wypadku lub podobnego zdarzenia.

    Odznaka została wykonana z metalu i w formie haftu (tylko dla oficerów) oraz w miniaturze na szpilce. Części zamienne można było uzyskać w Dziale Sprzedaży Luftwaffe w Berlinie. Większość odznak są autorstwa C.E. Juncker, Berlin.  Otrzymane już z wojny odznaki pamiątkowe pilotów można było również wymienić na odznaki noszone wcześniej.

    Szybki podgląd
  • Gwiazdka oficerska do munduru, stopień wojskowy śr. 15 mm, kolor złoty na pin

    Gwiazdka oficerska do munduru, stopień wojskowy śr. 15 mm, kolor złoty na pin

    Promocja! 9,50 

    Gwiazdka oficerska do munduru, stopień wojskowy, średnica 15 mm, kolor złoty. Mocowanie na szpilkę z metalowym pinem.

    Szybki podgląd
  • Srebrny Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej z Mieczami (Silbernes Ritterkreuz des Kriegsverdienstkreuzes mit Schwertern) - III Rzesza

    Srebrny Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej z Mieczami (Silbernes Ritterkreuz des Kriegsverdienstkreuzes mit Schwertern) – III Rzesza (#25)

    80,00 

    Krzyż Zasługi Wojennej ustanowiony został w dwóch stopniach przez Adolfa Hitlera 18 października 1939 roku, jako odznaczenie dla osób, których zasługi podczas wojny nie kwalifikowały się do odznaczenia Krzyżem Żelaznym. W rzeczywistości Krzyż Zasługi Wojennej był orderem przyznawanym za zasługi na tyłach frontu, w bazie i w armii rezerwowej lub w ojczyźnie, podczas gdy Krzyż Żelazny był zarezerwowany za zasługi w bezpośrednich działaniach bojowych. Krzyż Zasługi Wojennej wszystkich klas mógł być przyznany wszystkim stopniom Wehrmachtu i Waffen-SS, ale mogą być również przyznawane cywilom. 8 lipca 1944 r. Adolf Hitler podarował Krzyż Złotego Rycerstwa; jednak ta innowacja nie została opublikowana. W 1940 roku liczba stopni zwiększona została do czterech, a w 1944 ostatecznie do pięciu:

    – Złoty Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej (Goldenes Ritterkreuz des Kriegsverdienstkreuzes, ustanowiony 8 czerwca 1944)
    – Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej (Ritterkreuz des Kriegsverdienstkreuzes, ustanowiony 19 sierpnia 1940), srebrny
    – Krzyż Zasługi Wojennej I klasy (Kriegsverdienstkreuz 1. Klasse, srebrny)
    – Krzyż Zasługi Wojennej II klasy (Kriegsverdienstkreuz 2. Klasse, brązowy)
    – Medal Zasługi Wojennej (Kriegsverdienstmedaille, ustanowiony 19 sierpnia 1940)

    Krzyż (z wyjątkiem Medalu Zasługi Wojennej) nadawano w dwóch wersjach. Krzyż Zasługi Wojennej z Mieczami (Kriegsverdienstkreuz mit Schwertern) przyznawano za szczególne zasługi dokonane w służbie pod ogniem nieprzyjaciela lub zasługi w militarnym prowadzeniu wojny. Krzyż w wersji bez mieczy (Kriegsverdienstkreuz ohne Schwerter) przyznawany był natomiast za szczególne zasługi w wykonywaniu zadań wojennych nie przebiegających pod ogniem nieprzyjaciela.

    Medalem Zasługi Wojennej odznaczani byli najczęściej pracownicy fabryk przemysłowych wykonujący więcej sprzętu oraz wyposażenia niż zakładała norma, a także rolnicy, których plony były szczególnie wysokie, aczkolwiek uprawnieni byli do jego otrzymania także żołnierze.

    Krzyż II klasy oraz medal noszone był na wstędze w barwach flagi niemieckiej II i III Rzeszy (czarno-biało-czerwonej) na lewej piersi lub na drugiej dziurce guzika kurtki mundurowej. Krzyże rycerskie noszone były na wstędze na szyi, natomiast krzyż I klasy noszony był bez wstęgi na lewej piersi.

    Ustanowiony w 1944 roku Złoty Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej przyznany został tylko dwukrotnie – w dniu 20 kwietnia 1945 wersję bez mieczy otrzymali Franz Hahne z firmy Alkett (który był także pierwszym kawalerem Krzyża Rycerskiego Krzyża Zasługi Wojennej) i Karl Otto Saur z Ministerstwa Uzbrojenia.

    Jednym z najsłynniejszych kawalerów Krzyża Zasługi Wojennej był William Joyce, członek i jeden z założycieli Brytyjskiej Unii Faszystów.

    W 1957 roku odznaczenie uległo denazyfikacji. Zezwolono na jego noszenie weteranom wojennym pod warunkiem usunięcia z niego swastyki. W obecnej kolejności odznaczeń niemieckich znajduje się na siódmym miejscu, poniżej Krzyża Honorowego za I Wojnę Światową, a powyżej pozostałych odznaczeń za II wojnę światową (z wyjątkiem Krzyża Żelaznego 1939, który jest czwarty w starszeństwie niemieckich odznaczeń).

    (źródło: Wikipedia)

    Szybki podgląd
  • Przypinka kominiarska śr. 19 mm na pin, kolor srebrny

    Przypinka kominiarska śr. 19 mm na pin, kolor srebrny

    9,00 

    Przypinka kominiarska do przypięcia na metalową szpilkę (pin), śr. 19 mm kolor srebrny.

    Szybki podgląd

Wyświetlanie wszystkich wyników: 249