Czarny

Wyświetlanie 169–180 z 237 wyników

  • Odznaka przyjaźni niemiecko-brytyjskiej (Ring Für Deutsch - Britisch Freundschaft) - III Rzesza

    Odznaka przyjaźni niemiecko-brytyjskiej (Ring Für Deutsch – Britisch Freundschaft) – III Rzesza

    37,00 

    Unikatowa odznaka przyjaźni niemiecko-brytyjskiej. Trwają spory czy taka odznaka istniała kiedykolwiek. Z całą pewnością jest bardzo rzadka.

    Szybki podgląd
  • Odznaka przyjaźni niemiecko-amerykańskiej (Ring Für Deutsche-Amerikanische Freundschaft) - III Rzesza

    Odznaka przyjaźni niemiecko-amerykańskiej (Ring Für Deutsche-Amerikanische Freundschaft) – III Rzesza

    37,00 

    Niestety nie ma za dużo fachowej wiedzy o tej odznace. Na pewno została stworzona, aby podkreślić sojusz niemiecko-amerykański w czasie II wojny światowej. Bardzo rzadka.

    Szybki podgląd
  • Odznaka przynależności do struktury Opferring NSDAP (Opferring der NSDAP), późny wzór - III Rzesza

    Odznaka przynależności do struktury Opferring NSDAP (Opferring der NSDAP), późny wzór – III Rzesza

    37,00 

    Pierścień Ofiar NSDAP (Opferring der NSDAP), znany również jako Pierścień Ofiar NS (NS-Opfering), był instytucją Narodowo-Socjalistycznej Niemieckiej Partii Robotniczej poniżej poziomu Rzeszy, mającą na celu regularne zbieranie datków finansowych.

    Pierścień ofiar NSDAP został po raz pierwszy udokumentowany w 1927 roku w powiecie Górna Bawaria-Szwabia. Ponieważ znaczna część regularnych składek członkowskich musiała być płacona kierownictwu Rzeszy, struktury leżące pod spodem były często słabo finansowane. Dochody z kręgu ofiar utrzymywały się natomiast na poziomie lokalnym lub regionalnym, co w konsekwencji doprowadziło do powstania licznych kół ofiar na szczeblu lokalnym, powiatowym i powiatowym. Zgodnie z wolą kierownictwa NSDAP Rzeszy kręgi ofiar miały tworzyć przede wszystkim „zamożni przyjaciele i sympatycy partii”. Jedną z nich był tzw. Freiheitsbewegung NSDAP Opferring – Ruch Wolnościowy NSDAP Krąg Ofiarnych. Lojalni wyznawcy nazizmu nie będący członkami NSDAP zajmowali się akcjami propagandowymi, politycznymi i zbiórkami pieniędzy.

    Oprócz finansowania partii na niższym szczeblu, krąg ofiar służył także do rejestrowania osób, które z różnych powodów nie należały do ​​NSDAP oraz odsysania członków nie wykonujących czynnej pracy partyjnej. Zbierano go zwykle poprzez wydawanie znaczków, które naklejano na własne legitymacje członkowskie oraz na legitymacje członkowskie. W rezultacie działalność zbierania na niższych poziomach mogła być dobrze monitorowana przez wyższy poziom.

    W 1936 r. działalność kół ofiar została początkowo ograniczona, gdy skarbnik Rzeszy NSDAP Franz Xaver Schwarz zakazał ich ponownego tworzenia lub rozbudowy. Rozkaz Schwarza z marca 1943 r. definitywnie ich zakazał, ponieważ „nie do pogodzenia z reputacją ruchu” było zezwolenie pierścieniowi ofiar „jako instytucji partyjnej na istnienie jako organizacji, której jedynym zadaniem jest zbieranie składek”. Niemniej jednak wiele pierścieni ofiarnych najwyraźniej istniało do końca wojny w 1945 roku.

    W okresie denazyfikacji krąg ofiar nie został sklasyfikowany jako organizacja NSDAP. W literaturze dotyczącej narodowego socjalizmu jest on jednak często błędnie uznawany za odrębną strukturę partii (zapewne głównie ze względu na trudną sytuację źródłową). Jednak nigdy nie istniał na poziomie imperialnym.

    Kręgi ofiar istniały także w niektórych regionalnych ugrupowaniach NSDAP za granicą. Należy rozróżnić alzacki krąg ofiar, który powstał w Alzacji po niemieckiej okupacji Francji jesienią 1940 r. i był prekursorem przyjęcia NSDAP. Mówi się również, że istniał krąg ofiar Narodowo-Socjalistycznej Ludowej Opieki Społecznej (NSV). Jednak w fachowej literaturze dotyczącej NSI nie ma o tym wzmianki.

    źródło: Wikipedia, Odkrywca.pl

    Szybki podgląd
  • Odznaka honorowa Gausiegera w zawodach zawodowych Rzeszy 1944 (Ehrenzeichen Gausieger im Reichsberufswettkampf 1944) - III Rzesza

    Odznaka honorowa Gausiegera w zawodach zawodowych Rzeszy 1944 (Ehrenzeichen Gausieger im Reichsberufswettkampf 1944) – III Rzesza

    60,00 

    Srebrna odznaka honorowa pochodzi z ostatniego roku, w którym odbywały się zawody. Od 1940 do 1943 najwyraźniej nie odbywały się żadne zawody. Wdrażanie zawodów zawodowych Rzeszy zostało zapoczątkowane w 1933 r. przez Młodzieżowe Kierownictwo Rzeszy i Niemiecki Front Pracy. Pierwsze zawody odbyły się w 1934 roku. Zostały one przeprowadzone przez Niemiecki Front Pracy i Hitlerjugend początkowo tylko dla młodych ludzi.

    Zawody zostały podzielone według poziomów, zawody lokalne, zawody okręgowe, zawody okręgowe i wreszcie zawody ogólnopolskie. Podzielono ją na ok. 20 zawodów szkoleniowych, od 1935 r. dodano uczniów. W 1938 roku dopuszczono do udziału dorosłych. Odznaki przyznawano na 3 poziomach. Brąz dla Kreissiegera, srebro dla Gausiegera i złoto dla Reichssiegera, każdy również rozpoznawalny po górnym zakrzywionym napisie na odznace. W konkursie sprawdzana była praktyka zawodowa, teoria, a także wiedza ideowa. Dziewczęta miały również egzamin z ekonomii domu. Zwycięzcy zyskali uznanie i większe możliwości kariery. Reichssieger były wręczane przez Adolfa Hitlera 1 maja.

    Dla Hitlerjugend rywalizacja zawodowa była ważną platformą ideologiczną, reklamową i autoportretową.

    Źródło: Wikipedia

    Szybki podgląd
  • Odznaka konferencyjna IV niemiecko-japońskiej konferencji naukowej, 1942 - III Rzesza

    Odznaka pamiątkowa 6 niemiecko-japońskiej konferencji naukowej, 1944 – III Rzesza

    55,00 

    Od czasu wojny rosyjsko-japońskiej w latach 1904/05 Japonia była głównym regionalnym mocarstwem w Azji Wschodniej i rościła sobie prawo do jedynej hegemonii w Azji. Siły lojalne wobec cesarza pchnęły nacjonalistyczne i militarystyczne tendencje w rządzie poprzez terror i morderstwa polityczne. Ich idea „strefy dobrobytu Wielkiej Azji” przewidywała wypędzenie „białych” mocarstw kolonialnych i zjednoczenie wszystkich ludów azjatyckich pod przywództwem Japonii. Japonia próbowała ekspansji w Azji od początku XX wieku i wielokrotnie prowokowała gwałtowne konflikty graniczne z Chinami i Związkiem Radzieckim w Mandżurii.

    Od połowy lat 30. Japonia próbowała zbliżyć się politycznie do Rzeszy Niemieckiej. Japonia chciała przekonać nazistowski reżim do wojny przeciwko Związkowi Radzieckiemu, aby móc zrealizować swoje ekspansjonistyczne cele w Azji Wschodniej. 25 listopada 1936 r. z inicjatywy Japonii minister spraw zagranicznych Niemiec Joachim von Ribbentrop i specjalny wysłannik Japonii Mushanokôji Kintomo (1882-1962) podpisali Pakt Antykominternowski, symboliczne porozumienie o wspólnej walce z międzynarodówką komunistyczną. W tajnym protokole dodatkowym zobowiązali się do wzajemnej neutralności na wypadek niesprowokowanej napaści ze strony Związku Sowieckiego i zapewnili, że nie zawrą żadnych traktatów ze Związkiem Sowieckim. Bez wiedzy o tajnym protokole dodatkowym w 1939 roku do porozumienia przystąpiły japońskie państwo satelickie Mandżukuo, Węgry i Hiszpania, a w 1941 Bułgaria, Chorwacja, okupowana Dania, Finlandia, Nankin, Chiny, Rumunia i Słowacja.

    Z drugiej strony reżim nazistowski postrzegał Japonię jako mniej ważnego sojusznika w latach trzydziestych XX wieku. Niemiecko-radziecki układ o nieagresji z 22 sierpnia 1939 r., który Japonia postrzegała jako złamanie paktu antykominternowskiego, miał dla Hitlera większe znaczenie ze względu na wojnę z Wielką Brytanią i Francją. Znaczenie Japonii jako sojusznika wojskowego wzrosło dopiero wraz z przygotowaniami do niemieckiej inwazji na Związek Radziecki. Z inicjatywy Hitlera w 1940 r. podpisano pakt trójstronny, który rozszerzył „oś Berlin-Rzym” o Tokio.

    Druga wojna światowa w regionie Pacyfiku rozpoczęła się niezapowiedzianym atakiem Cesarstwa Japonii na amerykańską bazę morską w Pearl Harbor 7 grudnia 1941 roku. Dzień później wzajemne wypowiedzenie wojny. 11 grudnia – cztery dni po japońskim ataku – Adolf Hitler, jako sojusznik Cesarstwa Japońskiego, ogłosił wypowiedzenie wojny Stanom Zjednoczonym przez Niemcy.

    Jednak wspólne traktaty między Niemcami i Japonią nie mogły wiele zrobić, aby złagodzić presję na drugiego partnera sojuszu. Japonia walczyła w Azji Południowo-Wschodniej i na południowo-zachodnim Pacyfiku, Niemcy w Europie i Afryce Północnej. Po niemieckiej inwazji na Polskę we wrześniu 1939 roku, po ciężkich walkach na granicy mandżurskiej, Japonia i Związek Radziecki podpisały rozejm, który obowiązywał do 1945 roku. Po niemieckiej inwazji na Związek Radziecki w 1941 roku, zdolności Japonii nie były wystarczająco silne, aby otworzyć drugi front w Mandżurii. W ten sposób Józef Stalin mógł użyć syberyjskich oddziałów Armii Czerwonej do obrony Moskwy, co zatrzymało niemiecką ofensywę.

    Ostatecznie słaby sojusz niemiecko-japoński niewiele mógł zdziałać przeciwko militarnej przewadze Stanów Zjednoczonych. Wraz z uchwaleniem największego wówczas budżetu wojskowego w 1943 r. Stany Zjednoczone były w stanie odepchnąć japońską armię na Pacyfiku i jednocześnie otworzyć drugi front na kontynencie europejskim, lądując w Normandii 6 czerwca. 1944, który ostatecznie doprowadził do upadku zapoczątkowanego reżimu nazistowskiego. Po bezwarunkowej kapitulacji Niemiec 8.09. W maju 1945 r. działania bojowe koncentrowały się na rejonie Pacyfiku. Dopiero po zrzuceniu amerykańskich bomb atomowych na Hiroszimę i Nagasaki 6 i 9 sierpnia 1945 r., w których zginęło ponad 200 000 ludzi, rząd japoński skapitulował 2 września 1945 r.

    Odznaka stanowiła pamiątkę Japońsko- Niemieckiej 6 konferencji naukowej, która odbyła się w Austrii w St. Christopham Arlberg Tirol i otrzymał ja każdy uczestnik zgromadzenia w 1944 roku.

    Szybki podgląd
  • Medal Błękitnej Dywizji (Blauen Division Medaille) - III Rzesza

    Medal Błękitnej Dywizji (Blauen Division Medaille) – III Rzesza

    55,00 

    Medal Błękitnej Dywizji – pełna, oficjalna nazwa: Medal Pamiątkowy dla Hiszpańskich Ochotników za Walkę z Bolszewizmem (Erinnerungsmedaille für die Spanischen Freiwilligen im Kampf gegen den Bolschewismus) – pamiątkowe odznaczenie III Rzeszy; ustanowione 3 stycznia 1944 i nadawane hiszpańskim ochotnikom, członkom Błękitnej Dywizji, walczącej u boku Niemców na froncie wschodnim II wojny światowej.

    Błękitna Dywizja (hiszp. La División Azul, niem. Blaue Division) lub 250 hiszpańska dywizja ochotnicza – formacja wojskowa z okresu II wojny światowej, złożona z hiszpańskich frankistów, którzy walczyli u boku armii niemieckiej na froncie wschodnim przeciwko Armii Czerwonej w okresie od 20 lipca 1941 do 20 października 1943. Oficjalna nazwa hiszpańska formacji brzmiała Division Española de Voluntarios (Hiszpańska Dywizja Ochotnicza), w języku niemieckim 250 Infanterie Division (spanische) (250 Dywizja Piechoty (hiszpańska)). Jej odpowiednikiem lotniczym była Błękitna Eskadra. Dywizja była formowana przez Wehrmacht.

    Po niemieckim ataku na Związek Sowiecki 22 czerwca 1941 roku w Hiszpanii odbyły się wielkie wiece pod hasłem: „Rosja jest winna!” (czyli hiszpańska wojna domowa). W jakim stopniu wiece te odbywały się spontanicznie, czy też były inicjowane przez zainteresowane strony, nie można dziś z całą pewnością stwierdzić. Pewne jest, że rząd wykorzystał entuzjazm zwłaszcza młodych falangistów, by jeszcze tego samego dnia zwrócić się do niemieckiego posła z propozycją dobrowolnych stowarzyszeń na rzecz „walki z komunizmem”.

    Po krótkich negocjacjach postanowiono wysłać ochotniczą dywizję piechoty, złożoną z kadr armii i ochotników z całej Hiszpanii. Ta División Española de Voluntarios składała się z czterech pułków piechoty (nazwanych na cześć ich dowódców Pimentela, Vierny, Esparza i Rodrigo) oraz jednego pułku artylerii i liczyła 640 oficerów, 2272 podoficerów i 14 780 szeregowców.

    Prasie podkreślano ochotniczy charakter jednostki, ale w rzeczywistości wszystkie ważne stanowiska zajmowali członkowie armii, którzy byli regularnie wymieniani. Oprócz motywów antykomunistycznych ważną rolę w dobrowolnej rejestracji, zwłaszcza wśród oficerów, odgrywała poprawa ich możliwości zawodowych.

    Źródło: Wikipedia

    Szybki podgląd
  • Pancerna Odznaka Szturmowa za 25 misji (Panzerkampfabzeichen mit Einsatzzahl 25) - III Rzesza

    Srebrna Pancerna Odznaka Szturmowa za 25 misji (Panzerkampfabzeichen mit Einsatzzahl 25) – III Rzesza

    55,00 

    Odznaka Szturmu Pancernego była nagrodą dla żołnierzy czołgu i ich oddziałów wsparcia w czasie II wojny światowej. Został on podarowany przez Generalobersta Walthera von Brauchitscha 20 grudnia 1939 roku i początkowo nosił nazwę Panzerkampfwagenabzeichen, którą rok później przemianowano i odtąd nosił nazwę Panzerkampfwagenabzeichen.

    Pierwotnie odznaka była w jednym stopniu, dalszy przebieg wojny w końcu sprawił, że konieczne stało się stworzenie wyższych poziomów dla Odznaki Szturmu Pancernego (zarówno w kolorze srebrnym, jak i brązowym). Wynikało to z faktu, że coraz więcej członków wojsk pancernych i podległych im jednostek przekraczało warunki do nadania Odznaki Szturmu Pancernego. Dekretem z 22 czerwca 1943 r. Naczelne Dowództwo Armii ostatecznie zatwierdziło ich wprowadzenie. Otrzymana klasyfikacja była następująca:

    Poziom 1: Odznaka bojowa czołgu
    Poziom 2: Odznaka czołgu szturmowego z numerem misji 25
    Poziom 3: Odznaka czołgu szturmowego z numerem misji 50
    Poziom 4: Odznaka szturmowa czołgu z numerem misji 75
    Poziom 5: Odznaka szturmowa czołgu z liczbą misji 100

    Srebrna odznaka szturmowa pancerna była odtąd zarezerwowana dla załóg czołgów jednostek pancernych, a odznaka szturmowa pancerna z brązu dla załóg pancernych jednostek zwiadowczych. Członkowie jednostek dział szturmowych, jednostek czołgów szturmowych i jednostek niszczycieli czołgów z wydziałów niszczycieli czołgów otrzymywali jedynie odznakę generalnego szturmu.

    Odznaka szturmowa pancerna była noszona jako przypinka po lewej stronie klatki piersiowej, zarówno na służbie, jak i poza nią, we wszystkich mundurach Wehrmachtu. Można go było również nosić do wszystkich mundurów partyjnych i państwowych. Zredukowana forma (igła 16 mm) nagrody mogła być noszona na lewej klapie płaszcza dla odzieży mieszczańskiej. Podczas uroczystych okazji dopuszczano odpowiednią miniaturową zawieszkę do łańcuszka od fraka.

    Szybki podgląd
  • Brelok / otwieracz do butelek Lord Vader Star Wars, kolor czarny oksydowany, rozmiar: 61 x 68 mm

    Brelok / otwieracz do butelek Lord Vader Star Wars, kolor czarny oksydowany, rozmiar: 61 x 68 mm

    21,00 

    Brelok do kluczy na zawieszce w kształcie Lorda Vadera, który może służyć jako otwieracz do butelek. Kolor czarny oksydowany błyszczący. Z tyłu napis Star Wars.

    Szybki podgląd
  • Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z liśćmi dębu i mieczami (wersja stare srebro) (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub und Schwertern) - III Rzesza

    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z liśćmi dębu i mieczami (wersja stare srebro) (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub und Schwertern) – III Rzesza (#7)

    60,00 

    Krzyż Rycerski, właśc. Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (niem. Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes, RK) – niemiecki order, najwyższe odznaczenie wojskowe okresu III Rzeszy. Stanowił rozszerzenie klas Krzyża Żelaznego.

    Krzyż Rycerski został ustanowiony na początku II wojny światowej, 1 września 1939, przez Adolfa Hitlera. Początkowo stanowił on jedną klasę Krzyża Żelaznego, między Krzyżem Żelaznym I klasy a Krzyżem Wielkim Krzyża Żelaznego. W toku wojny ustanowiono dalsze cztery klasy Krzyża Rycerskiego: 3 czerwca 1940 Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, a 28 września 1941 Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami oraz z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami. Najwyższa klasa, Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami, została ustanowiona 29 grudnia 1944.

    Krzyż Rycerski został ustanowiony w celu wypełnienia luki pomiędzy istniejącymi już wcześniej w historii orderami: Krzyżem Żelaznym a Krzyżem Wielkim Krzyża Żelaznego. Podobnym orderem istniejącym w historii Niemiec był Pour le Mérite nadawany oficerom podczas I wojny światowej, lecz w odróżnieniu od niego, Krzyż Rycerski miał być nadawany żołnierzom wszystkich stopni w celu podkreślenia egalitaryzmu armii (mimo to, większość odznaczonych stanowili oficerowie).

    Krzyż Rycerski mógł być nadany co do zasady osobie odznaczonej uprzednio Krzyżem Żelaznym I klasy, następnie też zachowywano porządek nadawania kolejnych klas. Przede wszystkim nadawany był za wyjątkowy akt odwagi w obliczu nieprzyjaciela, mógł być też nadany za całokształt dowodzenia podczas bitwy. Ponadto, w lotnictwie myśliwskim był nadawany za uzyskanie odpowiedniej liczby punktów za zestrzelenie wrogich samolotów (początkowo 20 punktów, punkty zależały m.in. od liczby silników samolotów – do trzech za samolot czterosilnikowy). W marynarce był także nadawany za zatopienie okrętów lub statków o tonażu 100 000 BRT lub czyn wykraczający poza zwykłe obowiązki (np. uratowanie ciężko uszkodzonego okrętu). Podczas wojny szczegółowe kryteria były zaostrzane, lecz zdarzały się też wyjątki od ogólnych zasad.

    Krzyż Rycerski dzielił się na pięć klas (od najniższej):

    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub und Schwertern)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Eichenlaub, Schwertern und Brillanten)
    Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Goldenem Eichenlaub, Schwertern und Brillanten).

    (źródło: Wikipedia)

    Szybki podgląd
  • Krzyż Matki Brązowy (Mutterkreuz in Bronze), III Rzesza

    Krzyż Matki Brązowy (Mutterkreuz in Bronze), III Rzesza (#14)

    45,00 

    Krzyż Honorowy Niemieckiej Matki (niem. Ehrenkreuz der Deutschen Mutter), nazwa skrócona Krzyż Matki (Mutterkreuz) został ustanowiony 16 grudnia 1938 r. jako odznaczenie w formie orderu przez NSDAP . Miał on pełnić dla matek podobną funkcję jak Krzyż Żelazny dla żołnierzy, wspólnocie narodowej symbolizując Matkę wielodzietną uhonorowaną za swoje „życie i zdrowie”, zaangażowanie w poród i wychowanie dziecka. Adolf Hitler, w imieniu którego przyznano zaszczyt, opisał macierzyństwo jako „pole bitwy” kobiet. Tylko kilka matek odmówiło nagrody.

    Podobnie jak w przypadku zakonu wojskowego, istniały różne stopnie Krzyża Matki. Wartość została podzielona według liczby dzieci: matki z czwórką lub więcej dzieci otrzymały brązowy krzyż matki, dzieci z sześcioma i więcej dziećmi otrzymały srebrny, a ośmiorga i więcej dzieci otrzymało złoty krzyż matki. Składał się z wisiorka w kształcie krzyża ze swastyką pośrodku, otoczonego napisem „Matka Niemka”. Matki miały nosić nagrodę na niebiesko-białej wstążce na szyi lub jako miniaturowy krzyżyk na klapach podczas uroczystych okazji. Aby zachować dostojny charakter zaszczytu, niedopuszczalne było noszenie krzyża matki w życiu codziennym oraz w odzieży roboczej.

    Odznaczenie, wzorowane na krzyżu teutońskim (krzyżackim).

    Nadawano je w ramach tzw. „Wojny urodzeń” (Geburtenkrieg). Otrzymać go mogły tylko określone kobiety (spełniające m.in. kryteria rasowe). Z góry wykluczone były matki „aspołeczne”, jak również „rasowo” lub „umysłowo małowartościowe”.

    Każda posiadaczka Krzyża Matki miała prawo do publicznego pozdrowienia (tzw. salutu rzymskiego) od członków Hitlerjugend, preferencyjnego traktowania w urzędach i pierwszeństwa przy zajmowaniu miejsc w transporcie publicznym.
    Z drugiej strony, ludność prześmiewczo nazywała to odznaczenie „orderem króliczym”.

    Łącznie przyznano ponad 5,5 mln krzyży.

    (źródło: Wikipedia)

    Szybki podgląd
  • Die Bundesrepublik Deutschland (Republika Federalna Niemiec) znaczek na pin/ szpilkę śr. 30 mm

    Die Bundesrepublik Deutschland (Republika Federalna Niemiec) znaczek na pin/ szpilkę śr. 30 mm

    16,00 

    Niemcy Zachodnie  – określenie Republiki Federalnej Niemiec w latach 1949–1990, kiedy państwo to obejmowało tereny aktualnie stanowiące zachodnią i południową część Niemiec. Państwo zostało utworzone w 1949 roku z trzech stref okupacyjnych – brytyjskiej, amerykańskiej i francuskiej (tzw. trizonii). W 1957 został przyłączony do niego Protektorat Saary, a w 1990 roku nastąpiło przyłączenie dawnej NRD do RFN. Przypinka metalowa na dwa piny. Kolor srebrny pokryty czerwoną i czarną emalią, śr. 30 mm.

    Szybki podgląd
  • Wino i kieliszek, 2 znaczki na pin/ szpilkę, metal kolorowa emalia

    Wino i kieliszek, 2 znaczki na pin/ szpilkę, metal kolorowa emalia

    15,00 

    Komplet dwóch przypinek w kształcie nierozerwalnego duetu, czyli butelki i kieliszka do wina. Kolorowa emalia.

    Szybki podgląd

Wyświetlanie 169–180 z 237 wyników